ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ  ΤΩΝ ΗΠΑ ΔΕΝ  ΕΙΝΑΙ  ΕΚΛΟΓΕΙΣ ΣΤΙΣ  ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΩΝ 

Ως χρηστιανός, που πιστεύει στο «Ούκ ψευδομαρτηρήσεις» του Χρηστού (το χρη με ήτα και όχι με γιώτα παρακαλώ) των Ελευσυνίων και όχι των Ιουδαίων, έχω μάθει να λέω τα σύκα, σύκα και τη σκάφη, σκάφη. Γιαυτό αρρωσταίνω ακούγοντας, στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ, την απατηλότητα ότι ο Αμερικανικός λαός με την ψήφον του εκλέγει τον αρχηγόν του Κράτους του. Αυτό είναι μια απάνθρωπη πνευματική διακόρευσις. Αφού, σύμφωνα με το Σύνταγμα (Article 2, Section 1) που υπεγράφθει στην Philadelphia της USA την  17/11/1787, ο πρόεδρος της Αμερικής (που για την θέση του μπορεί να καταθέσει υποψηφιότητα κάποιος που διαθέτει την αμερικανική υπηκοότητα από τη γέννησή του και είναι τουλάχιστον 35 χρονών) εκλέγεται στην 1^η Δευτέρα του Δεκέμβρη μετά την 2^ην Τετάρτην αυτού από  τους  εκλέκτορες. Οι οποίοι εκλέγονται βάσει του τρόπου τον οποίον καθορίζει η τοπική νομοθεσία της εκάστης Πολιτείας και είναι 100 για τα μέλη της Γερουσίας, 435 για τα μέλη της Βουλής των Αντιπροσώπουν, και 3 για την πρωτεύουσα Ουάσιγκον που δεν εκλέγει γερουσιαστάς. Ναι μεν οι 538 εκλέκτορες υπόσχονται να ψηφίσουν για πρόεδροτον υποψήφιο που αποκτά, στις έθνικές εκλογές της πρώτης Τρίτης του Νοέμβρη, την πλειοψηφία των εκλετόρων. Αλλά το Σύνταγμα τους επιτρέπει να ψηφίσουν οποιονδήποτε υποψήφιο θέλουν, όπως το 2000 ένας εκλέκτορας από τους τρεις που έστειλε το εκλογικό διαμέρισμα Κολούμπια δήλωσε αποχή  και το 1988 ένας εκλέκτορας της Δ. Βιρτζίνιας μη ψηφίζοντας τον  Μάικλ Δουκάκη πήγε ενάντια στη πλειοψηφία των ψηφοφόρων. Για την ανάδειξη του νέου ενοίκου στο «Oval Office» απαιτούνται μόνον 538/2 + 1 = 270 εκλέκτρορες. Ο δε υποψήφιος και το κόμμα που θα συγκεντρώσει την πλειοψηφία σε μια Πολιτεία κερδίζει και όλους τους εκλέκτορες αυτής. Ανεξάρτητα από το εάν η διαφορά είναι ένα εκατομμύριο ψήφοι ή μόλις μία. Μόνο δύο πολιτείες, το Μέιν και η Νεμπράσκα μοιράζουν τους εκλέκτορές τους αναλογικά με το ποσοστό της ψηφοφορίας των πολιτών. Γιαυτό βλέπουμε σήμερα τους υποψηφίους να συγκεντρώνουν τις προσπάθειές τους σε συγκεκριμένες Πολιτείες με μεγαλύτερο πλυθυσμό. Διότι κερδίζοντας τις Πολιτείες - προμαχώνες (battleground states), όπως την Καλιφόρνια με 55 εκλέκτορες, το Τέξας με 38, την Νεα Υόρκη με 31και την Φλόριντα με 29, κερδίζουν περιθώρια ασφαλείας για τους 270 εκλέκτορες που χρειάζονται και δεν τους καίγεται καρφί για την υπόλοιπη χώρα. Σε περίπτωση δε που κανείς υποψήφιος δεν θα συγκεντρώσει τον αριθμό 270, ο πρόεδρος τότε εκλέγεται από τη Βουλή των Αντιπροσώπων κατά πλειοψηφία, όπως ο Τζέφερσον το 1801 και ο Άνταμς το 1825 και όχι από τους «We The People». Άρα λοιπόν, η λαϊκή ψήφος στις 6/11/2012 έδωσε ξανά συνταγματικώς στον  έγχρωμο Ομπάμπα όχι τα ηνία της χώρας, αλλά 270 + 62 =  332 εκλέκτορες. Και «πρίν ο αλέκτωρ (το Σώμα Εκλεκτόρων) λαλήσει» τον κάναμε ξανά ως 6^ον μεταπολεμικό ζερβόχερο πρόεδρο των ΗΠΑ. Μιλάγαμε ξανά για μαύρη αλλαγή προεδρικού πρωσόπου και ξεχνούσαμε  πως στην 17/12/2012 ( 1^η Δευτέρα του Δεκέμβρη μετά την 2^ην Τετάρτην) οι εκλέκτορες μπορούσαν να μας τα κάνουν μούσκεμα. Κάτι που μας το διαβεβαιώνει το παρελθόν  με τους προέδρους που είχαν πλειοψηφία στους εκλέκτορες, αλλά έλλειψη στο σύνολον της εθνικής ψήφου. Αυτά ανήκουν στο χθες μπορεί να πει κάποιος. Σήμερα έχουμε 62 εκλέκτορες που πρέπει να σημειώσουν μαζική αποστασία προκειμένου να αλλοιωθεί το αποτέλεσμα της κάλπης. Πολύ σωστά. Αλλά για να μη εκτεθούν οι εκλέκτορες μπορούσε κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί το επιχείρημα «νοθεία». Όπου τις διαφορές αναλαμβάνουν να λύσουν πια οι εφορευτικές επιτροπές και τα δικαστήρια και για εβδομάδες στρατιές δικηγόρων, αξιωματούχων και διαδηλωτών θα εμπλακούν σε μια θλιβερή διαδικασία αντιπαραθέσεων, καταμετρήσεων και ανακαταμετρήσεων με μηχανές και με το χέρι. Όλα αυτά έως την 1^ην Δευτέρα μετά την 2^ην Τετάρτη του Δεκεμβρίου για να δούμε τελικά στις 17/12/2012 όχι τους ψηφοφόρους αλλά το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας -όπου θα έχει φτάσει η υπόθεση- να στέφει υποψήφιο  ως πρόεδρο τον αντίθετα με τη γενική πεποίθηση των ψηφοφόρων, λέγοντας ότι απλώς δεν υπάρχει πλέον άλλος χρόνος για ανακαταμετρήσεις. Αλλά ευτυχώς δεν ζήσαμε την εκλογική κωμωδία,  που έχει αποτέλεσμα να καταβαραθρωθεί το κύρος των ΗΠΑ. Καθώς η «ισχυρότερη Δημοκρατία του κόσμου», η μοναδική υπερδύναμη, θα φαινότανε ανίκανη να κάνει αυτό που κάνουν ακόμη και τα τριτοκοσμικά κράτη: να εκλέξει το νέο ηγέτη της χώρας έγκυρα και έγκαιρα. Τέσσερις φορές στην ιστορία των αμερικανικών εκλογών, ο υποψήφιος που κέρδισε τις περισσότερες ψήφους δεν εξελέγη πρόεδρος. Αυτό συνέβη το 1824, το 1876, το 1888 και το 2000, όπου ο Μπους νίκησε τον Αλ Γκορ. Την έχουν βρεγμένη τα Παχύδερμα (ελέφαντες) τη φωλιά τους στην Ουάσιγκτον και γιαυτό δεν επιδίωξαν ξανά την ίδια περιπέτεια εκλογικής νίκης. Η δε υποτιθέμενη αβεβαιότητα για την έκβαση της ψηφοφορίας δεν ήταν τίποτα περισσότερο απο μια ψεύτικη αγωνία που καλλιεργούν στις εκλογές τα μεγαλύτερα ΜΜΕ των ΗΠΑ. Αλλά ο κόσμος τις παρακολούθησε αισθανόμενος το ίδιο που αισθάνεται εδώ και χρόνια, πως αυτές του μοιάζουν με καλοστημένο πανηγύρι, πολλά «άδεια» χαμόγελα, πεταμένα λεφτά και πισώπλατες ατάκες –όπως εκείνη του Ρόμνεϊ για το 47% των «φοροφυγάδων» Αμερικανών, υποστηρικτών τού Ομπάμα- που θα μείνουν στην ιστορία. Για αρκετούς όμως, η νίκη δεν ήταν έκπληξη αλλά ούτε και ανακούφιση, εφόσον ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών δεν εκλέγεται από τη  λαϊκή ψήφο, ούτε άμεσα ούτε σε δεύτερο βαθμό. Έτσι ο λαός των δεν είναι κυρίαρχος και οι πολίτες δεν είναι εκλογείς. Το δε πολίτευμά τους είναι μόνο κατ' ευφημισμόν δημοκρατία χωρίς να έχει τα βασικά χαρακτηριστικά του δημοκρατικού πολιτεύματος, αφού με το άλλοθι της εξουσίας υπέρ του λαού λειτουργεί με πολιτικό σύστημα που απέχει πολύ από τις βασικές δημοκρατικές αρχές. Γιαυτό και θεωρήται ως αναχρονιστικό και αντιδημοκρατικό, αφού σε αρκετές περιπτώσεις η λαϊκή ψήφος έρχεται σε αντίθεση με την ψήφο των εκλεκτόρων. Έτσι είναι άστοχον το αποτέλεσμα του απόλυτου αριθμού ψήφων. Εκτός από το ότι αυτό δεν κρίνει τον νικητή, κρύβει πίσω του ένα διχασμένο λαό που ζει σε διαφορετικά Κράτη (Πολιτείες) της Ομοσπονδίας των ΗΠΑ. Τοιουτοτρόπως η Αμερική αναδεικνύεται ότι είναι σπασμένη στα δύο. Και όπως έγραψε στο Twitter ο μεγιστάνας Ντόναλντ Τράμπ «Δεν πρέπει να το αφήσουμε να συμβεί. Ο κόσμος γελάει μαζί μας» για την «αηδιαστική αδικία» και «χοντροκομμένη φάρσα», όπως ο ίδιος χαρακτήρησε το εκλογικό αποτέλεσμα των εκλογών της 6^ης Νοεμβρίου 2012. Μάλιστα μεταξυ των άλλων τιτιβισμάτων του με παροτρύνει να ξεχυθώ, ως Αμερικάνος, στους δρόμους της Ουάσιγκτον για να εκφράσω την αντίθεσή μου προς το σύστημα του Σώματος των Εκλεκτόρων στις ΗΠΑ, που ευθύνεται για ένα διχασμένο Έθνος. Ξεχνάει όμως ότι περισσότερες από 700 προτάσεις για τροπολογίες που αλλάζουν ή καταργούν το Κολέγιο των Εκλεκτόρων και τάσσονται υπέρ του συστήματος άμεσης καθολικής ψηφορορίας έχουν υποβληθεί, χωρίς καμιά τύχη, στο Κογκρέσο τα τελευταία 200 χρόνια. Λοιπόν σε τι το όφελος η διαμαρτυρία μου τι στιγμή που τα καλά οργανωμένα Λόμπυ «απαιτούν», λόγω της προεκλογικής υποστήριξής τους, το διορισμό ατόμων της επιλογής τους σε θέσεις κλειδιά που επηρεάζουν τα συμφέροντά τους. Ενώ το ελληνικό μου Λόμπυ δεν είχε ποτέ τέτοιες δυνατότητες και δυστυχώς δεν φαίνεται να μπορεί ποτέ να τις αποκτήσει. Η μόνη συγκεκριμένη «ανταμοιβή» που πήραμε ποτέ εμείς οι Ελληνοαμερικανοί για υποστήριξη συγκεκριμένου υποψηφίου, ήταν όταν ο Πρόεδρος Μπους διόρισε ως πρέσβη στην Αθήνα τον κ. Michael Sotirιos, συνεργάτη του τότε Αρχιεπισκόπου Αμερικής Ιακώβου, που στήριξε τον Μπους και όχι τον Δουκάκη στις εκλογές του 1988. Ωστόσο, σας λέγω, σχεδόν, με βεβαιότητα κ. Τράμπ πως θα διαδηλώσω μαζί σας στην Ουάσιγκτον, εάν γνώριζα ότι τα χρήματα των προεκλογικών εκστρατειών ή έστω και της μίας πήγαιναν στους πληγέντες του τυφώνα Κατρίνα, που συνεχίζουν να ζουν σε κοντέινερ, στους ανασφάλιστους Αμερικανούς που «ψοφάνε» σαν τα σκυλιά στον δρόμο, σε μονογενεϊκές οικογένειες ή σε στρατιώτες που γύρισαν από το Ιράκ και το Αφγανιστάν επειδή σακατεύτηκαν για πάντα, και ότι οι δύο υποψήφιοι θα κάνουν μικρότερου βεληνεκούς καμπάνιες, οπότε θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για πραγματική αλλαγή και πιο ρεαλιστικά αποτελέσματα. Αυτό όμως δεν πρόκειται να γίνει ποτέ, έστω και να ξημερωνωβραδιάζω διαμαρτηρόμενος στους δρόμους της Ουάσιγκτον όσο ακόμα ζήσω. Αφού σύμφωνα με την έρευνα «Vanishing Voter» (Ψηφοφόρος υπό εξαφάνιση) της Σχολής Διοίκησης Τζον Φ. Κένεντι, το αμερικανικό εκλογικό σώμα κλήθηκε μέσω σχετικού δείγματος να απαντήσει σε δημοσκόπηση και στο ερώτημα: «Πόση επιρροή νομίζετε ότι έχουν άνθρωποι σαν και σας στο τι κάνει η κυβέρνηση;». Η απάντηση σε ποσοστό 53% ήταν «λίγη» ή «καμία». Πρόκειται για το μεγαλύτερο ποσοστό στα χρονικά (το αμέσως προηγούμενο πριν 30 χρόνια ήταν 41%) που δηλώνει ότι οι ψηφοφόροι θεωρούν πως οι υποψήφιοι πρόεδροι «θα πουν οτιδήποτε προκειμένου να εκλεγούν και ότι οι πλούσιοι χρηματοδότες τους ασκούν υπερβολικά μεγάλη εξουσία». Πάντως δια του στόματος του Μπι Ρόμνεϊ μάθαμε κ. Τράμπ ότι το 47% των «φοροφυγάδων» Αμερικανών ήσαν υποστηρικταί τού Ομπάμα. Ας δούμε όμως, τι λέει η μελέτη του «Κέντρου για την Ακεραιότητα στο δημόσιο τομέα» των ΗΠΑ, για την προσπάθεια χρηματοδότησης της εκστρατείας επανεκλογής του προέδρου Μπους το 2004. Ο μεν Μπους, είχε λάβει περισσότερα από 1,8 εκατομμύρια δολάρια από 550 μέλη ομάδων πίεσης συμφερόντων. Ο δε Κέρι, είχε λάβει 520.000 δολάρια συνολικά από 442 μέλη ομάδων πίεσης συμφερόντων. Το σημαντικότερο σημείο της μελέτης είναι τούτο: Οι χρηματοδότες του Κέρι εργάζονται στις ίδιες ομάδες πίεσης με αυτούς που έχουν χρηματοδοτήσει τον κ. Μπους. Στο πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ είναι γνωστοί οι στενοί δεσμοί του μεγάλου κεφαλαίου και του πολιτικού προσωπικού των αστικών κομμάτων. Ενας από τους ισχυρότερους παράγοντες της οικονομικής και πολιτικής ζωής των ΗΠΑ είναι το λεγόμενο στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα. Οι πολεμικές βιομηχανίες έχουν τους «δικούς τους ανθρώπους» σε όλα τα κλιμάκια της κυβερνητικής εξουσίας και τις δικές τους ομάδες συμφερόντων στα δύο νομοθετικά Σώματα, το Κογκρέσο και τη Γερουσία. Ετσι ελέγχουν άμεσα την κατάσταση, συμμετέχουν απ' ευθείας στα κέντρα λήψης των πολιτικών αποφάσεων και βέβαια προωθούν τα προϊόντα τους με προνομιακούς όρους. Με στοιχεία από το διαδικτυακό τόπο «The perpetual war portfolio» αποδεικνύονται αυτές οι σχέσεις των πολεμικών βιομηχανιών και της κυβέρνησης Μπους. Η Boeing, η μεγαλύτερη βιομηχανία κατασκευής αεροσκαφών, η οποία κατασκευάζει και μαχητικά αεροσκάφη όλων των τύπων, είχε ως βασικό πολιτικό σύνδεσμο τον Ρίτσαρντ Αρμιτατζ αναπληρωτή υπουργό Αμυνας, ο οποίος ήταν και πρόεδρος της εταιρίας «Αρμιτατζ Ασοσιέιτ», συμβούλου της Boeing! Η Lockheed, η μεγαλύτερη πολεμική βιομηχανία στον κόσμο η οποία κατασκευάζει αεροπλάνα, βόμβες, πυραύλους και πάσης φύσεως πολεμικό υλικό, διαθέτει μια ολόκληρη στρατιά πολιτικών συνδέσμων, βουλευτών και γερουσιαστών. Ξεχωρίζουν τα ονόματα του Στέφεν Χάντλεϊ, αναπληρωτή συμβούλου εθνικής ασφάλειας στο Λευκό Οίκο, ιδρυτή του δικηγορικού γραφείο Σι και Γκάρντνερ που εκπροσωπεί τη Lockheed, του υπουργού Μεταφορών Νόρμαν Μινέτα, πρώην αντιπροέδρου της Lockheed, του αναπληρωτή γενικού εισαγγελέα των ΗΠΑ, ο οποίος ως δικηγόρος εκπροσωπούσε τη Lockheed στην Ατλάντα και της Λιν Τσένεϊ, συζύγου του Αμερικανού αντιπροέδρου, η οποία είχε διατελέσει διευθύντρια στη Lockheed. Μια από τις μεγαλύτερες πολεμικές βιομηχανίες, η Northrop Grumman, κατασκευάστρια των βομβαρδιστικών Β-2 και άλλων μαχητικών αεροσκαφών, έχει ως κύριο πολιτικό σύνδεσμο τον αναπληρωτή υπουργό Αμυνας Πολ Γούλφοβιτς, ο οποίος διατέλεσε σύμβουλος της Northorp Grumman. Σύμβουλος της ίδιας βιομηχανίας ήταν και ο Λιούις Λίμπι, προϊστάμενος του προσωπικού γραφείου του αντιπροέδρου Τσένεϊ. Ο Ντικ Τσέινι ήταν ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ και ήταν ο διευθύνων σύμβουλος της εταιρίας πετρελαιοειδών «Halliburton». Η Κάθλιν Κούπερ ήταν η υπεύθυνη Εμπορίου στο υπ. Οικονομικών και διευθύντρια ενεργειακών μονάδων του ομίλου «Exxon Mobil». Η Κοντολίζα Ράις ήταν η σύμβουλος εθνικής ασφάλειας και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της «Chevron». Διευθυντής της Carlyle Group ήταν ο πρώην υπουργό Εξωτερικών Τζέιμς Μπέικερ και πρόεδρος ήταν ο πρώην υπουργός Αμυνας Φρανκ Καρλούτσι. Σύμβουλός της δε ήταν ο πρώην Πρόεδρος HΠA Τζορτζ Μπους, φυσικά ο πατέρας του Προέδρου. Μα και ο Ευλογημένος (Ομπάμπα στη γλώσσα των Σουαχίλι) κατάγεται από Αμερικανίδα  άσπρη και μακρινή εξαδέλφη του Dick Cheney και Harry Truman, και o πατέρας του ήταν από την Kenya. Εμεγάλωσε στή πόλη Χονολουλού και όχι στο γκέτο της εδώ Μαύρης Μέκκας «Χάρλεμ» και ούτε τον φέρανε αλυσοδεμένον από την Αφρική για παζάρευμα σε μιά πατρίδα που δεν την είχε ποτέ επιλέξει. Γιαυτό δεν είδε στα 13 χρόνια του τη Κου Κλουξ Κλαν να καίει το σπίτι του και να δολοφωνεί το πατέρα του, όπως ο Μάλκολμ Χ (Λιτλ). Ο οποίος έλεγε: «Δεν πρόκειται να στραφώ ενάντια σε άλλους μαύρους ηγέτες. Η πολιτική φιλοσοφία μας θα είναι ο μαύρος εθνικισμός. Οι λευκοί μπορούν να μας βοηθήσουν, όμως δεν μπορούν να μας ακολουθήσουν. Δεν μπορεί να υπάρξει ενότητα μεταξύ μαύρων και λευκών, εάν προηγουμένως δεν υπάρξει ενότητα μεταξύ των μαύρων», οικονομική συμπληρώνω εγώ. Ωστε τα ετήσια έσοδα εκάστης μαύρης οικογένειας να μην είναι Welfare και Food Stamps, αλλά να φθάσουν τα 4,2 εκατομμύρια δολάρια που δήλωσαν το 2007 ο Ομπάμπα μαζί με τη γυναίκα του Μισέλ. Εύγε στους ηγέτες της μαύρης κοινωνίας των ΗΠΑ, που πήραν στα σοβαρά το μήνυμα του Μάλκομ και κατόρθωσαν στις 6/11/2012  να ενώσουν ξανά στα εκλογικά κέντρα το μαύρο 13% των Αμερικανών. Μπράβω σε εμάς, το 40% των λευκοδέρμων, που πιστεύοντας ότι το άσπρο πετσί δεν είναι πλεονέκτημα για την προεδρία των ΗΠΑ, που βοηθήσαμε τον ημίλευκον μαύρον να φθάσει στον άσπρο θρόνο του Λευκού Οίκου για δεύτερη φορά. Γιαυτό στις δύο προεδρικές εκστρατείες δεν εμφανίστηκαν αφίσσες σαν κι αυτή του 1876 που έγραφε «THE TOW NEGROES AND TEN WHITES». Ελπιζω οι άσπροι ηγέτες μας να ακούσανε την φωνή της ψυχής μας: «read my lips, no more φυλετικός διχασμός». Μη ξεχνούν πως «it takes two to tango, κάτω από το μαύρο πεπλο της νύχτας» και χορεύοντας αγγαλιασμένοι στο παράδεισο των ονείρων του απολαμβάνουμε της ευτυχίας το Ζενίθ. Ας χαλιναγωγήσουν το ρατσισμό τους μπροστά στη μαύρη δερμάτινη χλαμύδα του νέου προέδρου μας, για να μην ξυλοδαρθούν μέσα στη Γερουσία. Όπως την 22/5/1856 ο Congressman Preston Brooks κτυπούσε το Senator Charles Sumner στο κεφάλι με το μπαστούνι του για την ασυμφωνία μεταξύ Νότου και Βορρά στο  Fugitive Slave Act of 1850.                 Ευχαριστώ.   Καρβας.