Thursday, January 9, 2014

Aνοικτή επιστολή μου προς: τον Πρόεδρο Ομοσπονδίας Νέας Υόρκης, την οποίαν δεν μου επιτρέψανε να ολοκληρώσω την ανάγνωσή της στην Πανομογενειακή της 9ης Ιανουαρίου 2014.
                                                                                                  Πανομογενειακή9ης Ιανουαρίου 2014.

 Εισήγηση: του Βασίλη Καρβέλη.
Προς:          Τον κ. Πρόεδρο Ομοσπονδίας Νέας Υόρκης.
Θέμα:          Το λήμμα «Greek» στην Αφίσα της Παρελάσεώς μας.
Εν Χριστώ τω θεώ αληθηνά αγαπητέ αδελφέ Ηλία και Αξιότιμε πρόεδρε της Ομοσπονδίας Νέας Υόρκης κ. Τσεκερίδη, υποκλίνοντας υποβάλλω ευλαβώς τα σέβη μου ο ελάχιστος εγώ, Βασίλης βαπτισθείς εν τω Χριστώ και Καρβέλης γνωστός εν τω Λαώ, εύχοντας καλή χρονιά και η Θεία Χάρις να διαφυλάτει πάντας υμάς υγιείς. Δια της παρούσης μου και με γνώμονα των Ελλήνων προγόνων μου την αρχαία φιλοσοφική ρήση: «Όστις εκ φόβου του γλώσσαν εγκλήσας έχει, κάκιστος είναι νυν τε και πάλαι δοκεί», έρχομαι να μιλήσω ενώπιόν σας ελεύθερα, ειληκρινά και ευθέως. Γιαυτό κ. Πρόεδρε επιμένω ικετεύοντας να με αφήσετε ήσυχο να ολοκληρώσω τον λόγον μου χωρίς να με προπηλακίσετε και κατόπιν ας προσπαθήσετε να αποτρέψετε τα λεγόμενά μου με λογικά επιχειρήματά σας. Η δε συζήτησις δεν θα είναι κ. Ηλία ανταγωνιστική ρητορική, αλλά κίνητρο που θα ενεργοποιήσει το λόγο της αληθείας και με μοναδική του φροντίδα να υψώσει εσάς τον συνστρατιώτη μου της Παρέλασής μας σε άξιο ερευνητή και κριτή της θεϊκής εντολής του Μαντείου των Δελφών «γνώθει σαυτόν» του Greek Parade στην Αφίσα της Πρελάσεώς μας στην 5η Λεωφόρου της Νέας Υόρκης. Σας ομολογώ ότι ένα από τα πικρότερα αισθήματα, που απόκτησα στην ζωή μου από τις Πανομογενειακές της Ομοσπονδίας Νέας Υόρκης, είναι η αφή της «ντροπής». Τι όνειδος και ασέβεια, προς το φως της αιώνιας πνευματικότητας του «ελεύθερον ήμαρ» της ποιητικής δήλωσης του Ομήρου περί απουσίας ζυγού και υποδηλώσεως στην ανθρωπότητα (Ιλιάδα Ζ455), το θράσος και η αναίδεια του Συμβουλίου της Ομοσπονδίας να ανακοινώνει στο κοινό την «Ελληνική Παρέλαση» με τα ξενόφωνα λήμματα «Greek Parade». Πως είναι δυνατόν κ. Τσεκερίδη, ως Έλληνας συμπατριώτης ποντιακής καταγωγής, να αισθάνεσθε δυσαρέσκεια όταν βλέπετε στο Λεξικό τη λέξη Πόντιος να έχει μαζί με την κύρια σημασία της και τη λέξη Λαζός. Η οποία προσδίδει στην ελληνική φυλή εκ του Πόντου τη ρετσινιά του αφελούς απολίτιστου Έλληνα. Αλλά, ως Δεσπόζων της Ομοσπονδίας, ανέχεσθε τους αρμοδίους της Παρελάσεως να κηρύτουν, χωρίς καν να κοκκινίζουν, στις Πανομογενειακές ότι το «Greek Parade» εκφράζει τον ελληνικό φορέα του υψηλού στοχασμού των Ελλήνων Ηρώων του 1821 το –Ελευθερία ’η Θάνατος-. Και με τη σιωπή σας εκτείνετε την φαυλότητα του «Greek Parade» στο ελληνικό ακροατήριο των Πανομογενειακών ως πλύση εγκεφάλου. Όπως οι πνευματικοί Ταγοί των Ποντιακών Συλλόγων έχουν την ευθύνη που δεν ενημερώνουν με ανάλογα ιστορικά σεμινάρια την ελληνική τους νεολέα την αλήθεια για το προϊόν της παρήχησης των δύο λάξεων Ελλάς ζεί = Λαζοί, που αφήνει την υβριστική εντύπωση για τους Πόντιους. Έτσι κ’ οι λόγιοι και οι μορφωμένοι της Ομοσπονδίας έχουν πολιτισμικό καθήκον λογοδοτήσεως που δεν διαπαιδαγωγούν στις Πανομογενειακές την καλώς φημισμένη έννοια της λέξεως «Γραικός», που έχασε τη δήναμή της και σημαίνει σήμερα το κακόν. Είναι ιστορικώς αποδεδειγμένο ότι στην Αρχαία Ελλάδα μιά λέξη που περιέγραφε τόπο μεταφέρεται και στον κάτοικο αυτής ως επίθετον, όπως οι αρχαίοι σοφοί ο Σόλων ο Αθηναίος, ο Πιττακός ο Μυτιληναίος, ο Περίανδρος ο Κορίνθιος κλπ. Ο Αριστοτέλης στα «Μετεωρολογικά» σημειώνει ότι «στη περιοχή της Δωδώνης στην Ήπειρο κατοικούσαν οι Σελλοί που αποκαλούνταν τότε Γραικοί και τώρα Έλληνες». Την ίδια πληροφορία δίνει και το Πάριο Μάρμαρο γράφοντας «Αφού Έλλην Δευκαλίωνος Φθιώτιδος εβασίλευσε και Έλληνες ωνομάσθησαν, το πρότερον Γραικοί καθούμενοι». Ο δε Θουκυδίδης στο Β 23 αναφέρει: «παρερχόμενοι δε οι Πελοπονήσιοι Ωροπόν την Γήν την Γραικήν καλούμενην». Μάλιστα ο Όμηρος απαριθμώντας στον κατάλογο των «Νεών» τις μεγάλες πόλεις που έλαβαν μέρος στον πόλεμο της Τροίας περιλαμβάνει και τη πόλην Γραία (Ιλ. Β498), που ήταν στην επικράτεια των Βιωτών και οι κάτοικοι αυτής ίδρυσαν την αποικία Κύμη στην Ιταλία. Και από το όνομά της πόλης Γραίας οι κάτοικοι της Κύμης ονομάστηκαν Γραικοί. Είναι γνωστόν ότι η αρχαία λέξη Γραία έχει την έννοια του ηλικιωμένου και σεβάσιμου και το Γραικός την σημασιολογία των αρχαίων λέξεων «γέρος» και «γεραιός». Εξ αυτού είναι αλήθεια ότι υπάρχει ελληνικότατη συγγένεια μεταξύ των λέξεων Γραικός και Έλλην. Αλλά οι τσακωμοί και οι διαξιφισμοί της θεολογικής πολιτικής μεταξύ Ανατολής και Δύσης κακοποίησαν βάναυσα το όνομα Γραικός. Με αποτέλεσμα η λέξις Greek = Γραικός = Αρχαίος = παλιός άνθρωπος να έχει αποκτήσει την αρνητική σημασία του «παλιάνθρωπος». Και έτσι έφτασε να σημαίνει το «Greek» κατά τα Δυτικά Λεξικά ο αιρετικός, ο κλέφτης, ο απαταιώνας και κάθε τι το απαίσιον και παλιάνθρωπο. Μάλιστα στις ΗΠΑ χρησιμοποιήται ως βρισιά με τις φράσεις Goddamn Greek = Καταραμένε Έλληνα και το You Greek = παλιάνθρωπε. Πολοί Ελληνες της Ομογένειας έχουν αλλάξει τα ονόματά τους για να μην γίνονται διακριτικοί ως παλιάνθρωποι και απαταιώνες. Γιαυτό απορώ και εξίσταμαι κ. Ηλία γιατί η Ομοσπονδία συνεχίζει με το «Greek Parade» να κάνει την «Ελληνική Παρέλαση» διακριτική ως «Απαταιώνισσα Παρέλαση» προς τιμήν των Ηρώων που πλήρωσαν με τη ζωή τους την απελευθέρωσή μας από τον τούρκικο ζυγό. Ξεχνάτε κ. Πρόεδρε πως το μέτρο του πολιτισμού ενός έθνους είναι ανάλογον με το μέτρον καλλιέργιας της γλώσσας του. Η οποία δεν αποτελείται από απλές λέξεις. Αλλά αποτελείται από νοήματα εναποτεθειμένα σε λέξεις, των οποίων τα όριά τους είναι τα όρια των νοημάτων της γλώσσας των. Έχουμε δε μόνον τόσα νοήματα, όσα μπορούμε να εκφράσουμε όχι με την Αγγλική, αλλά μόνον με την ελληνική μας γλώσσα. Και αυτή η μητρική μας γλώσσα είναι τόσο ακριβής, όσο είναι και η ακρίβεια των λέξεων αυτής. Γιαυτό η έλλειψη της ελληνικής ακρίβειας στη λέξη «Greek» της Αφίσας διαμορφώνει μια διαστρέβλωση του εννοιολογικού περιεχομένου της Ελληνικής Παρέλασης. Όπως είναι λοιπόν, αναγκαίον να σταματήσει η ταύτιση των Λαζών με τους Ποντίους, τους οποίους το Πατριαρχείον καλύπτει με μητροπολίτη Τραπεζούντας, ως «Υπέρτιμον και Έξαρχον πάσης Λαζικής». Έτσι επίσης είναι υποχρεωτικόν να διακοπεί η ομοιότητα των Ελλήνων με τους παλιανθρώπους του Greek. Ώστε η Αφίσα να τυπώνεται με λέξεις ελληνικές για να παρουσιάζει στο κοινόν την Hellenic Parade των Ελλήνων της Ομογένειας. Ώστε να είναι Ελληνική (Hellenic) και όχι Παλιάνθρωπη (Greek) η απόδοση φόρου τιμής μας στους Ήρωες του 21. Τους οποίους το Πατριαρχείο μας με την ποινή του μισαλλοδόξου αφορισμού του, που είναι παράνομος με την αντίληψη του δικαίου, απέκλεισε εντελώς από την χριστιανική κοινότητά του και δεν επιτρέπεται να γίνεται προς αυτούς το μυστήριον Μνημόσυνο. Ως τιμωρία για το ότι δεν υπακούσανε στου Γρηγόρη Ε΄ την παρακίνηση «Προσέξτε, αν ξεσηκωνόμαστε εναντίον του αφέντη μας Σουλτάνου, ξεσηκωνόμαστε εναντίον του ίδιου του Θεού, είμαστε αμαρτωλοί». Για όνομα του Θεού! Έως πότε θα με υποχρεώνετε να ζώ στην παλιανθρωπιά του Greek. «Ουαί υμίν γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί, ότι καθαρίζεται το έξωθεν του ποτηρίου και της παροψίδος, έσωθεν δε γέμουσιν εξ αρπαγής (της αληθείας) και ακρασίας (του ψεύδους) Ματθ, 23, 25». Και με βάσει της λαϊκής σοφίας το «Πες μου ποιόν έχεις δάσκαλο να σου πω ποιός είσαι», με διαμορφώσατε σε παλιάνθρωπο του αγγλικού «Greek», που ως ψέμα δεν είναι εθνικό. Διοτι, καθώς ακούσαμε στην περσινή πανομογενειακή προβολή της ταινίας περί Διονυσίου Σολωμού, ο ποιητής μας λέγει στοχαστικά ότι «Εθνικό είναι ότι είναι αληθινό».
Τα σέβη μου και «Καλή Χρονιά» με μιά καλή «Ελληνική Παρέλαση». Βασίλης Καρβέλης.
Εθελοντής Παρελάσεως και μέλος της Επιτροπής Διακινήσεως αυτής.










Thursday, January 2, 2014


         ΤΑ ΗΛΙΟΥΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΗΣ 25ης ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ.

 Ένα από τα πικρότερα αισθήματα που απόκτησα στη ζωή μου από την Ορθοδοξία της ελληνικής μας Εκκλησίας, ώς γενιά του χρυσού γένους της ανθρωπότητας -των Σελλών- και τέκνον του Έρωτα και της Αφροδίτης προερχόμενο από τους μακαρίους και ανδρείους της Οικουμένης «τους Έλληνες», είναι η αφή του συναισθήματος «ντροπή». Τι κρίμα να μη μπορώ στις 25th Decimus (10ου) να γράψω την αλήθεια για αυτή την Άγια Μέρα της Οικουμένης. Τρέμει το χέρι μου και αχνοσβύνει ο νούς μου ακούγοντας τους  μαυροφόρους υπηρέτες του Θεού της Βιβλικής Χριστιανοσύνης  να ψιττακίζουν, μέσα στους ιερούς Ναούς της ανθρώπινης Λατρείας, το Ορθόδοξον Ψέμα: «Messiah = Χριστός γενάται σήμερον εν τη Βηθλεέμ». Ειλικρινά ομολογώ ότι του Ι. Δαμασκηνού το «Τα Χριστούγεννα είναι το μόνο κοινό υπό τον Ήλιο», που οι κληρικοί με διδάσκούν από τα σχολικά θρανία, είναι μια βρώμικη  μυθοπλασία της ημέρας γεννήσεως εκ του σκότους της ηλιακής θεότητος «ΦΩΣ». Αν και «Οι διάκονοι ωσαύτως πρέπει να είναι σεμνοί, ουχί δίγλωσοι (Τιμοθ. Α γ΄8), «επειδή σεις (οι ιερείς) δεν είσθε οι λαλούντες, αλλά το Πνεύμα του Πατρός σας, το οποίον λαλεί εν υμίν (Ματθ. Ι-20). Εντούτοις οι πνευματικοί μου Πατέρες έχουν βουτήξει τα πάντα στην απατηλότητα και θολώσανε τα νερά της μεγάλης Δεκεμβριανής Γιορτής και μαζί της και τα δικά μου μυαλά. Που ούτε 100 Ηρακλήδες δεν μπορούν να τα καθαρίσουν από των κόπρων του Αυγέα τους. Χάνοντας έτσι την πνευματική μου διαύγεια δεν μπορώ να αντικρίσω τον λόγον του Θεού και να κατανοήσω τη γνώση της αληθείας γιαυτά που γινόντωσαν, πριν τον χριστιανισμό, στην 25η Δεκεμβρίου για τη τριέσπερο γέννηση του Φωτός του Ήλιου. Ώστε να αποφύγω την απώλεια ψυχής στη τρελλή κούρσα της κοινωνικής αλλοφροσύνης, αναζητώντας στα δώρα των χριστογενιάτικων δένδρων  την αλήθεια της ευτυχίας. Αφού η γνώση του φωτός της αλήθειας, νικόντας το ψεύδος και την υποκρισία των νυν αποστόλων του Ναζωραίου, θα με ανυψώσει από το τέλμα του σκότους της αμάθειας της  Ορθόδοξης Κατήχησής των. Και θα διανοηθώ ότι η αγαλλίαση ψυχής δεν αποκτιέται στις εκπτώσεις των εορτών (holydays), ούτε στη χρήση πλαστικού χρήματος (credit cards). Η ανθρώπινη ψυχή εφραίνεται λατρεύοντας την γέννηση του Φωτός, που διαλύει το σκοτάδι της πλύσης εγκεφάλου των σχολικών βιβλίων περί Ορθοδοξίας. Δηλαδή προσκυνόντας την αληθηνή Θεότητα της Υφηλίου, από την οποίαν εξαρτώνται τα πάντα επάνω στη γή. Τον πραγματικό λύχνο της ψυχής, που φωτίζει το μονοπάτι της επίγειας ζωής της. Την αστέρευτη πηγή του Φωτός. Τον γονιό ημών και της ολοκλήρου Φύσης. Τη φλογερή ακτινοβολία χαράς. Το λαμπρότερο Αστέρι του κόσμου. Τον Ηλιάτορα του Ελύτη. Τον επίγειον και ουράνιον Βασιλιά Ήλιο. Τον οποίο εδοξάζανε, πριν 20 αιώνες, στη Φωτογέννησή του της 25ης Δεκεμβρίου οι Πέρσες ως Μίθρα, οι Αγύπτιοι ως Οσίρι και οι αρχαίοι  Έλληνες ως Ηρακλή. Όλοι Τους ηλιακές θεότητες έστω και με την ένοια ότι αναδύονται στο Φώς εκ της ανυπαρξίας ακτίστου φωτός (σκοτάδι) του Άδη. Ευλογία στον άνθρωπο που αξιώθηκε, προτού παιθάνει, να ζήσει ξανά το μυστήριο της θείας σάρκωσης, που βυθίζει περισσότερο τη καρδιά του στον Παράδεισό της, με το πραγματικό της όνομα «Ηλιούγεννα». Το κομμάτι του Θεού που έχει ο κάθε άνθρωπος μέσα του. Αυτόν τον θεϊκόν στρόβιλο  της ακατάλυτης δύναμης του Φωτός της φωτιάς στην κουζίνα της φύσης. Τη ζωτική δύναμη του Σύμπαντος. Τον ζωοδότη και δημιουργό του φυσικού Κόσμου. Τον γιό του Υπερίωνα = Υπέρ + ιών = Υπέρ άνω ημών = Πορευόμενος  και της Τετανίδας Ευρυφαέσσας = Πλατήφωτης. Τον φυσικό Ήλιο, που μεταμορφώνει την ύλη σε πνεύμα Φωτός (Απολλώνειον Φώς) και ως ακτινοβόλος (Φωτοφόρος) Απόλλων επάνω στο ιππτάμενο άρμα του διατρέχει κάθε μέρα τον Ουρανό φέρνοντας  το Ζωοδότο του Φως στο εσωτερικό του ανθρωπίνου κόσμου ως ψυχή ζωής. Σύμβολο της ανθρώπινης αυτής ψυχής είναι ο γιος του Δία και της παρθένου Σεμέλης, κόρης του βασιλιά της Θήβας, Διόνυσος (Διός + νύσος = Διός + υιός), τον οποίον οι νύφες της Νύσας (μιας φανταστικής μάλλον πόλης) έκρυψαν εντός του σπηλαίου «Ηγαθέου» του οποίου η είσοδος ήταν καλυμμένη από ένα θαλερό κλήμα. Όταν ο Διόνυσος εμεγάλωσε γεύθηκε το γλυκό δώρο του σταφυλιού το «κρασί». Την οργανική σχέση Ανθρώπου και Φύσης, που φτάνει την ψυχή στη θέωση, στο πνεύμα, ώστε να εκφραστεί η δύναμη του θείου Λόγου, που φέρνει της αμπέλου ο καρπός «σταφύλι». Περιοχή του Διόνυσου είναι, όπως λέει ο Πλούταρχος, ολόκληρη η υγρά Φύσις—όχι μόνο η ρευστή φωτιά του σταφυλιού, αλλά και ο χυμός που ανεβαίνει στο νέο δέντρο, το αίμα που χτυπάει στις φλέβες του νεαρού ζώου, όλα τα μυστηριώδη και ανεξέλεγκτα ρεύματα, η πλημμυρίδα και η άμπωτη μέσα στη ζωή της Φύσης. Δηλαδή η θετική εκδοχή της ανθρώπινης ζωης, που ως μετακινούμενη  θεότητα  μεταφέρει τους ανθρώπους από την καθημερινότητα σε μια άλλη διάσταση, στη βακχική έκσταση! Την διονυσιακή μανία! Η οποία δεν είναι η τρέλα ή η παράνοια που προέρχεται από την ασθένεια ή τη διάβρωση του μυαλού από το οινόπνευμα. Το οποίο δεν είναι ζωντανός οργανισμός, αφού δεν πεθαίνει και δεν «ανασταίνεται» με τις εναλλαγές του κλίματος «Χειμώνας -Καλοκαίρι». Αλλά αποτελεί «νεκρό» (ανόργανο) προϊόν της ζύμωσης του σταφυλοχυμού και άλλων σακχαρωδών χυμών. Η λέξη μανία της βακχανικής μέθης συνδέεται ετυμολογικά με τη λέξη «μένος» (δηλ. δύναμη), και επομένως δηλώνει μιαν εμπειρία αυξημένης νοητικής και ψυχικής δύναμης, μιαν έξαρση και ένταση των ψυχικών λειτουργιών του ατόμου ως το σημείο του παροξυσμού και της έκστασης. Ο πιστός του Διονύσου, που καταλαμβάνεται από την μανία της Διονυσιακής τρέλας, χάνει την αίσθηση του εγώ, χάνει την προσωπική του ταυτότητα, και δοκιμάζει μιαν εμπειρία κοινωνίας με το θείο, ενώνεται με τον θεό. Αυτή η ένωση του Διονυσιακού μύστη με τον θεό δηλώνεται πολύ χαρακτηριστικά από το γεγονός ότι και για τον θεό και για τον πιστό χρησιμοποιείται η ίδια λέξη: Βάκχος είναι η λατρευτική ονομασία του θεού Διονύσου, αλλά βάκχος ονομάζεται και ο πιστός που πέφτει σε έκσταση, δηλαδή βακχεύει. Το βακχεύειν όμως, δε σημαίνει «γλεντώ», αλλά «αποκτώ μια ιδιαίτερη θρησκευτική εμπειρία» —την εμπειρία της κοινωνίας με το Θεό, που μεταμορφώνει τον άνθρωπο σε βάκχο ή βάκχη. Εδώ πρέπει να επισημάνω κάποια γνωρίσματα της Διονυσιακής εκστατικής λατρείας (βακχεύειν), που την διαφοροποιούν από άλλες εκστατικού τύπου θρησκευτικές εκδηλώσεις. Πρώτον, η Διονυσιακή έκσταση δεν είναι ατομική, δεν είναι κάτι που επιτυγχάνει ένας πιστός όταν είναι μόνος του, όπως συμβαίνει π.χ. με την έκσταση του Χριστιανού μοναχού στο κελί του! Ή την έκσταση του σαμάνου ή του μάγου της φυλής σε διάφορες πρωτόγονες κοινότητες! Ή την έκσταση του Σωκράτη, όταν τον καταλάμβανε το «δαιμόνιόν» του και παρέμενε επί ώρες ακίνητος και χωρίς επαφή με τον εξωτερικό κόσμο. Απεναντίας, είναι καθαρά ομαδικό, ακόμη και «μαζικό» φαινόμενο. Οι πιστοί του Διονύσου συγκεντρώνονται πάντοτε πολλοί μαζί, αποτελώντας έναν λατρευτικό θίασο, για να λατρέψουν τον θεό, και μόνον έτσι, ως ομάδα, μπορούν να δοκιμάσουν την έκσταση. Ένας βασικός τρόπος για να περιέλθουν οι πιστοί σε έκσταση είναι ο ομαδικός χορός προς τιμήν του Διονύσου, χορός με έντονες κινήσεις και συνοδευόμενος από κτύπους τυμπάνων. Αυτός ο ομαδικός χαρακτήρας της Διονυσιακής εκφράζεται από την ομάδα των πιστών του, τους αρσενικούς Σατύρους και τις θηλυκές Μαινάδες. Η οποία στις Βάκχες του Ευριπίδη είναι Θηβαίες γυναίκες παντρεμένες και παρθένες και οι κόρες του Κάδμου που έχουν περιπέσει σε βακχική μανία και έχουν ανέβει στον Κιθαιρώνα, όπου έχουν σχηματίσει τρεις ομάδες, τρεις θιάσους, και χορεύουν προς τιμήν του Διονύσου. Του Θεού της ζωτικής ενέργειας και ορμής που υπάρχει στη Φύση και μέσα στον άνθρωπο. Της θεότητας των στοιχειακών δυνάμεων της ψυχής που ρυθμίζουν την εξέλιξη της ζωής. Μάλιστα ο Πλούταρχος και ο Παυσανίας (10.4.2-3) μας περιγράφουν πως μια τέτοια τελετή ελάμβανε χώρα κάθε δυο (2) χρόνια στους Δελφούς την εποχή του χειμερινού ηλιοστάσιου. Όπου οι γυναίκες (Μαινάδες) ανέβαιναν  στον Παρνασσό (πάνω από 2.500 μ. ύψος), την  τελευταία νύχτα του μήνα Ποσειδεώνα, που ήταν η μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου –η σημερινή 25η Δεκεμβρίου.  Και γιόρταζαν την γέννησην του Αήττητου Ήλιου με την οργιαστική τρέλα της Διονυσιακής Λατρείας, που τις χάριζε μια φυγή από τους φραγμούς της ορθολογιστικής οπτικής ως ευκαιρία να βιώσουνε μια απόλαυση γεμάτη λυτρωτική γαλήνη και πηγή πνευματικής δύναμης και ευδαιμονίας. Δηλαδή μια ανέμελη ζωή, που σαν όντα ζωντανά την λατρεύουμε γιατί είμαστε ερωτευμένοι μαζί της. Είναι θανάσιμο αμάρτημα να βιάζεις τους αιώνιους νόμους της Μητέρας Φύσης και να πιστεύεις τυφλά στον αυταρχικό και ανεξέλεγχτο δόγμα του Χριστιανισμού. Αφού χρέος μας είναι, ως παιδιά Της, ν’ ακολουθούμε τον αθάνατο ρυθμό Της μ’ εμπιστοσύνη. Γιορτάζοντας κάθε χρόνο στις 25 Δεκεμβρίου Της την γέννηση του Ηλίου Της, που ξαναζωντανεύει το Αληθινό Χριστό Φώς Της. Το οποίον το μοιράζει ως δώρο στα ζωντανά Της με το ιπτάμενο άρμα του Φωτοφόρου Απόλλωνά Της. Είναι ασέλγεια το να γιορτάζεις στις 25 Δεκεμβρίου τη γέννηση του Χριστού και να κάνεις τον Ζωοφόρο Απόλλωνα - Άγιο Βασίλη, το άρμα του -έλκηθρο, τα ιπτάμενα αλλογά του – ιπτάμενους τάρανδους και το ζωοδόχο Φώς του – νεκρά δέματα. Τα οποία, ως σκουπίδια, στολίζουν το χριστογενιάτικο δένδρο και μετατρέπουν σε σαθρότητα το κύριο δρώμενο έθιμο, από τους Έλληνες, στο χειμερινό ηλιοστάσιο, στην μικρότερη ημέρα του χρόνου, στη γιορτή της λαχτάρας των για Φώς, στη Γέννηση του Ηρακλή τους, στα Ηλιούγεννά τους. Την περιφορά στην πόλη τους ενός Ελάτου στολισμένου με καρπούς (ζωής) ή ενός καρποφόρου (ζωοφόρου) κλαδιού Αγριελιάς. Κρίμα που σε τούτα τα ελληνικά χώματα της Γής, όπου ο Λόγος αποτελούσε το προπύργιο της Ελευθερίας και δημιουργίας, ο εξουσιασμός του Χριστού κατάφερε να αλλοιώσει πνευματικώς την πλειοψηφία των κατοίκων και να τους αποξενώσει από την Φύση και την Αρμονία. Ώστε μέσα στις ιερές χειμωνιάτικες ημέρες του χρόνου, που το εξουσιαστικό θέατρο της χριστιανικής Ιερωσύνης φτάνει στο απώγειο, να μη μπορούν να καταλάβουν, βιωματικά και όχι ως πληροφορία, πως τα Ηλιούγεννα είναι η μικρότερη ημέρα της χρονιάς. Βέβαια, πώς να το αντιληφθεί κανείς αυτό στον ηλεκτροφωτισμένο, ημερόνυχτα, χριστιανικό κόσμο μας. Πότε μπορέσαμε να ατενίσουμε στις μεγάλες πόλεις μας την Βασιλεία του Ουρανού, τον Ήλιο. Πώς να αντιληφθούμε τα λίγα δευτερόλεπτα περισσοτέρου σκοταδιού της νύχτας από της χθεσινής! Πώς να αντιληφθούμε πως αύριο η μέρα (το Φώς)  θα αρχίσει να μεγαλώνει ως τις 21 Ιουνίου, που θα κυνηγήσει της νύχτας το σκοτάδι, ως τα έσχατα όριά του. Όλα αυτά πριν την Ορδοδοξία του Χριστού είχαν νόημα, καθόριζαν εργασίες, ασχολίες, σχέσεις, συμβόλαια, συναντήσεις. Ο κύκλος του ετήσιου χρόνου, οι αυξομειώσεις της νύχτας (σκοταδιού) και της μέρας (Φωτός), ρύθμιζε τον ανθρώπινο βίο, αφού είναι κυρίως ένα φυσικό μέγεθος κι αυτός. Αγνοώντας τη ροή και τις φάσεις του φυσικού χρόνου, οταν βρεθούμε ενώπιον των συνεπειών, έκπληκτοι διαμαρτυρόμαστε για την τιμωρία της Φύσης. Αλήθεια, έχουμε συνειδητοποιήσει την κατάρα των γιαγιάδων μας «κακό χρόνο να ‘χεις» ή «τον κακό σου τον καιρό», που μας την έδωναν όταν κάναμε αφύσικα πράγματα; Μα πως είναι δυνατόν να έχουμε την «καλή χρονιά» της  Φύσης όταν χρησιμοποιούμε την ανθρώπινη Θρησκεία, και όχι την φυσική, για να διαψεύσουμε την ύπαρξη των φυσικών νόμων. Εδώ και χιλιάδες χρόνια ατιμάζουμε την νομική αρμονία της Φύσης, που είχε γίνει, πριν τον Χριστιανισμό, τρόπος ζωής για τον Έλληνα. Για όλα αυτά που βλέπουμε γύρω μας υπεύθυνος, μας έχουν πει οι Ταγοί του Χριστού, είναι ένας Θεός (ο Χριστός, όχι ο Ήλιος) Πατέρας, Παντοκράτορας, Ποιητής ουρανού και γης, Ορατών τε πάντων και αοράτων. Που είναι πάνσοφος, πανάγαθος, και δίκαιος, και ο οποίος θα μας ανταμείψει μεταθανάτια αν πιστεύουμε σε αυτόν (και όχι στον Ήλιο της Φύσης) και αν δείξουμε την απαιτούμενη καλή διαγωγή.  Ακόμη και στο Βιβλίο των βιβλίων του χριστιανισμού, την Αγία Γραφή, δεν αναφέρεται η 25 Δεκεμβρίου ως γενέθλια του θεανθρώπου Αυτού. Διότι ημέρα μνήμης των αγίων και μαρτύρων της Βίβλου ήταν αυτή του θανάτου. Γιαυτό γενέθλιες και ονομαστικές γιορτές δεν συνιστούνται στην αρχαία Χριστιανική Εκκλησία, και μάλιστα η τήρηση των γενεθλίων καταδικάζονταν σαν ένα αρχαίο Ελληνικό "ειδωλολατρικό" έθιμο απεχθές στους Χριστιανούς. Η δε Καθολική Εγκυκλοπαίδεια αναφέρει ότι: «Τα Χριστούγεννα δεν ήταν ανάμεσα στις πρώτες εορτές της Εκκλησίας. Ο Ειρηναίος και ο Τερτυλλιανός την παραλείπουν από τους καταλόγους των εορτών». Έτσι τα Χριστούγεννα ως εορτή των γενεθλίων του Χριστού δεν γιορτάζονταν τα πρώτα 300 χρόνια. Η καθιέρωση της 25ης Δεκεμβρίου ως ημέρα των Χριστουγέννων έγινε στη Ρώμη από τον Πάπα Ιούλιο τον Α΄, τον 4ον μ.χ. αιώνα, μετά από έρευνα που έγινε στα αρχεία της Ρώμης για την χρονιά επί Αυγούστου απογραφής και κατόπιν υπολογισμών βάση των Ευαγγελίων. Ένα στοιχείο που λήφθηκε υπόψιν είναι  η από το κατα Ιωάννη φράση: «Εκείνον δει αυξάνειν, εμέ ελατούσθαι (γ, 30)». Στη πραγματικότητα όμως αυτό συνέβη διότι η συγκεκριμένη ημερομηνία συνέπεφτε με τις αρχαίες εορτές του Χειμερινού Ηλιοστασίου και την «Επιστροφή» του Ηλίου. Έκτοτε ο Ήλιος όφειλε να είναι ο Χριστός και  ο δίδων το Φως (το χριστιανικό) εις τον κόσμο. Αφού η πραγματική ημερομηνία των Χριστογέννων είναι άγνωστη και γιαυτό πριν την απόφαση αυτή εορταζότανε, μαζί με τη Βάπτισή του από Ιησούς σε Χριστός (Θεοφάνεια της χριστιανοσύνης), στις 6 Ιανουαρίου. Την ίδια ημέρα, 6 Ιανουαρίου, είχε όμως γεννηθεί από την παρ­θένο Ίσιδα η ηλιακή θεότητα ο Όσιρις – Αιών και τού­το εξηγεί την αρχική ημερομηνία των Χριστουγέν­νων. Υπάρχουν όμως  βιβλικές ενδείξεις που συνηγορούν στην Φθινοπωρινή γέννηση του Χριστού, και όχι στην Χειμερινή. Το εδάφιο από το Ευαγγέλιο του Λουκά παραδείγματος χάριν αναφέρει:  «Και οι ποιμένες ήσαν κατά το αυτό μέρος διανυκτερεύοντες εν τοις αγροίς, και φυλάττοντες φύλακας της νυκτός επί το ποίμνιον αυτών (2: 8)». Η φράση αυτή έρχεται σε αντίθεση με τις πρακτικές των βοσκών καθώς τον χειμώνα λόγω του ψύχους οι ποιμένες δεν διανυκτερεύουν στους αγρούς. Αυτό μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η γέννηση του Ιησού δεν έγινε το Δεκέμβριο αλλά το Φθινόπωρο εφόσον τα κοπάδια δεν ήταν στις στάνες. Ο δε προφήτης  Ζαχαρίας, πατέρας του Ιωάννη του Βαπτιστή, μας αναγγέλει: «Θα συμβή δε και τούτο· όσοι από τους εθνικούς, που επήλθαν εναντίον της Ιερουσαλήμ, επιζήσουν από την καταστροφήν, θα ανεβαίνουν κάθε έτος, δια να προσκυνούν τον βασιλέα Κύριον (Ιησούν Χριστόν) και Παντοκράτορα, και να εορτάζουν την εορτήν της Σκηνοπηγίας (14,16)». Η οποία εδόθει ως εντολή από το Θεό και εγράφηκε στο Δευτερονόμιο ως εξής «Θέλεις κάμνει την εορτήν της Σκηνοπηγίας επτά ημέρας, αφού συνάξης τον σίτον σου και τον οίνον σου (16, 13)». Και σύμφωνα με το 3ον βιβλίον της Παλαιάς Διαθήκης, το «Λευϊτικόν» γινότανε «την δεκάτην πέμπτην ημέραν του εβδόμου μηνός, αφού συνάξητε τα γεννήματα της γης, θέλετε εορτάσει την εορτήν του Κυρίου (Ιησού Χριστού) επτά ημέρας (23, 39)». Εξ αυτών πληροφορούμεθα λοιπόν, ότι η γιορτή προς τον Κύριον Ιησούν Χριστόν (τα Χριστούγεννα) πραγματοποιούταν τον Οκτώβριο και όχι τον Δηκέμβριο, που ισχυρόζονται οι μαύρες Ρόμπες της Ορθοδοξίας. Αφού ο εορτασμός της εβραϊκής αγροτικής εορτής Sukkot = Σκηνοπηγίας ετελούνταν στον μήνα Εθινείμ ή Τισρί, τον 7ον μήνα του Ιουδαϊκού θρησκευτικού έτους, που αντιστοιχεί μεταξύ των δικών μας μηνών Σεπτέμβριο και Οκτώβριο. Μάλιστα ο Πλούταρχος, έχοντας παρακολουθήσει την εορτή αυτή και βλέποντας την βακχική μανία που επικρατούσε στην τελετή της, την παραβάλλει με την γιορτή του Βάκχου της Αθήνας. Άρα ορθώς μπορεί κάποιος να ισχυρισθεί ότι η γιορτή της Σκηνοπηγίας ήταν μιά Διονυσιακή Λατρεία, δηλαδή ένας κρυμμένος ελληνικός Μύθος στη χριστιανική Βίβλο της Εκκλησίας. Και όπως μας λέγει ο Bruno Bauer «Όλα όσα είναι γνωστά για τον Ιησού ανήκουν στον κόσμο της φαντασίας της ελληνικής Σοφίας». Επομένως, καθώς μας λέγει και ο Francois Marie Arouet, «Ο Χριστιανισμός είναι η πιο γελοία, η πιο παράλογη και αιματηρή θρησκεία που είχε ποτέ μολύνει τον κόσμο. Ο αληθινός Θεός δεν μπορεί να έχει γεννηθεί από ένα κορίτσι, ούτε να πεθάνει στην αγχόνη, ούτε να φαγωθεί σε ένα κομμάτι ζύμης». Αλλά, όπως ομολογεί και ο Charles François Dupuis, «Ένα μεγάλο λάθος διαδίδεται ευκολότερα από ότι μια μεγάλη αλήθεια, επειδή είναι ευκολότερο να το πιστέψουν, παρά να το σκεφτούν λογικά, και επειδή οι άνθρωποι προτιμούν τα θαύματα των ρομαντικών διηγημάτων από την απλότητα της ιστορίας». Άρα ο Ιησούς των Ευαγγελίων είναι ένας από αυτούς τους ψευδοχριστούς που ο Ματθέος μας συνιστά να μη πιστέψουμε. Παροτρύνοντάς μας «Εάν κάποιος σας πεί. Να αυτός είναι ο Χριστός, ή αυτός, να μη τον πιστέψετε. Γιατί θα υπάρξουν Ψευτοχριστοί και Ψευτοπροφήτες που θα σας δείξουν σημεία μεγάλα και τέρατα ώστε να κοροϊδέψουν, αν μπορέσουν, και εκείνους που καταλαβαίνουν». Με αυτό το εδάφιον ΚΔ, 23-24 ο Ευαγγελιστής μας προειδοποιεί να μή πέσουμε θύματα στις αντιφάσεις των Ευαγγελίων. Που στα ελληνικά της εποχής Των «Ευαγγέλιον» σημένει: εύ αγγελία, καλό μήνυμα, χαρμόσυνο νέο, επιστολή χαράς και χαμογέλου. Δηλαδή, γελειότητα σαν κι αυτή που ο ίδιος μας περιγράφει στο κεφ.Α, 6 «Ιεσσαί δε εγέννησεν τον Δαυίδ τον βασιλέα. Δαυίδ δε εγέννησεν τον Σολομώντα εκ της (συζύγου) του Ουρίου». Δηλαδή ο «Υιός του Θεού» κατάγεται από ένα παράνομο και εγκληματικό ζευγάρι. Μιά και ισχυρίζεται ότι ο Χριστός προέρχεται από τον 4ον γυιό του Δαβίδ, τον Σολομώντα, που μητέρα του ήταν η Βηθσαβεέ, «θυγάτηρ Ἐλιὰβ γυνὴ Οὐρίου τοῦ Χετταίου (Β Βασ. 11, 3)». Την οποία ο Δαβίδ «είδε λουομένην από του δώματος του οίκου του βασιλέως. Και απέστειλε αγγέλους και έλαβεν αυτήν, και εκοιμήθη μετ᾿ αυτής (Β Βασ. 11, 4)». Κατόπιν η Βηθσαβεέ «επανήλθεν στον οίκον αυτής (και του Ουρίου) και αποστείλασα άγγελον απήγγειλε τω Δαυὶδ· εγώ υμάς εν γαστρί έχω (Β Βασ. 11, 5)». Τότε ο Δαυίδ «απέστειλεν γραφήν προς Ιωάβ εν χειρί Ουρίου λέγων· εισάγαγε τον Ουρίαν εξ εναντίας του πολέμου του κραταιού, και αποστραφήσεσθε από όπισθεν αυτού, ίνα ούτος πληγήσεται και αποθανείται (Β Βασ. 11, 14-15)». Και τότε «εξήλθον οι άνδρες της πόλεως και επολέμουν μετά Ιωάβ, και έπεσαν εκ του λαού εκ των δούλων Δαυίδ, και απέθανε και γε Ουρίας ο Χετταίος (Β Βασ. 11, 17)». Όταν δε «διήλθε το πένθος απέστειλε (στον οίκον του Ουρία) άνθρωπον ο Δαυίδ, και συνήγαγεν αυτήν (την Βηθσαβεέ) εις τον οίκον αυτού, και εγενήθη (η Βηθσαβεέ) γυναίκα αυτώ, και έτεκεν αυτώ υιόν και εκάλεσε το όνομα αυτού Σoλομών (Β Βασ. 11, 27)».  Μετά από αυτό το ανόμημα, όπου ο πρόγονος του Χριστού, Δαυίδ «εφαύλισας τον λόγον Κυρίου του ποιήσαι το πονηρόν εν οφθαλμοίς αυτού (Β Βασ. 12, 9), ο κλήρος της Εκκλησίας αυτού έχει το θράσος να ισχυρίζεται ότι ο Ηρακλής της Δωδεκαθεϊας υπήρξε καρπός αισχρής μοιχείας του «θεού» Δία με τη θνητή όμορφη Αλκμήνη, σύζυγο του βασιλιά των Θηβών Αμφιτρύωνα. Και ότι είναι ένα «κακέκτυπο δάνειο» το να συσχετίζεται η Γέννηση του Χριστού με αυτή την ανόητη και ανήθικη μυθολογική Γέννηση της ηλιακής θεότητας των Ελλήνων, «Ηρακλής». Πάντως εγώ, ως απολωλός πρόβατό του έχω να του πώ το εξής. «Υιέ ανθρώπου κατάφαγε τον τόμον τούτον και πορεύθητι και λάλησον προς τους υιούς του λαού σου και ερείς προς αυτούς τάδε λέγει Κύριος: Έτι όψει ανομίας (βδελυγμίας) μείζονας ας ούτοι ποιούσιν. Και εισήγαγεν τούτον επί τα πρόθυρα της πύλης οίκου Κυρίου της βλεπούσης προς βορράν και ιδού εκεί γυναίκες καθήμεναι θρηνούσαι τον Θαμμούζ, [Τον λεγόμενον παρ΄ Ἕλλησιν Ἄδωνιν, Θαμμούζ φασι καλεῖσθαι παρ΄ Ἑβραίοις καὶ Σύροις (Ωριγένης, Εκλογαί εις τον Ιεζεκιήλ 13.797-799)]. Κατόπιν εισήγαγεν ούτον εις την αυλήν οίκου Κυρίου την εσωτέραν και ιδού επί των προθύρων του ναού Κυρίου ανά μέσον των αιλάμ και ανά μέσον του θυσιαστηρίου ως είκοσι άνδρες τα οπίσθια αυτών προς τον ναόν του Κυρίου και τα πρόσωπα αυτών απέναντι και ούτοι προσκυνούσιν τω Ηλίῳ (Ηρακλή) {Ιεζεκ. 8, 14-16)}». Τα ίδια τέρατα και σημεία συναντάμε και στις προφητίες της  Θείας «Αποκάλυψης», που στις 13 Δεκεμβρίου 1545 η Σύνοδος του Τριδέντου τη τοποθέτησε οριστικά ανάμεσα στα κανονικά κείμενα της Εκκλησίας, ως το τελευταίο (27ον) και μοναδικό προφητικό βιβλίο της Καινής Διαθήκης. Τα οποία όταν ένας από «εκείνους που καταλαβαίνουν» τα μελετά γελά μέχρι δακρύων. Αφού δεν πλανιέται διαβάζοντας την πυρπόληση της Ρώμης (κεφ.ΙΗ), και την καταστροφή της Ιερουσαλήμ (κεφ. ΙΑ), ως προφητική διήγηση ενός οράματος που είδε «εν εκστάσει» ο Απόστολος Ιωάννης (ο Ευαγγελιστής), όταν το 94 βρισκόταν εξόριστος στη Πάτμο. Αφού του είναι ιστορικώς γνωστον, από τις επιστολές του Σενέκα, ότι το μεγάλο έγκλημα του εμπρησμού της Ρώμης ξέσπασε 30 χρόνια πριν την Αποκάλυψη, το Μάρτιο του ’64. Όπου ο Τάκιτος μας πληροφορεί  ότι την ημέραν αυτή, της μεγάλης συμφοράς, συναντούσες στους δρόμους περίεργους ανθρώπους με αναμμένους δαυλούς στα χέρια, που τους πετούσαν μέσα στα σπίτια για να δυναμώνουν και επεκτείνουν την πυρπόληση. Και βάσει της τότε διοίκησης της Ρώμης τις φωτιές τις έβαλαν οι χριστιανοί και αρχηγός τους ήταν ο Παύλος = δύσμορφος (στα εβραϊκά). Ο οποίος κατόπιν εδραπέτευσε από την προφυλάκισή του στη Ρώμη και αναχώρησε εσπευσμένα για να κρυφτεί στην Τροία στο σπίτι του Κάρπου. Εκεί εσυνελήφθη ο τέως  Saul = κυνηγός (στα εβραϊκά) χριστιανών κεφαλών σαν συνεργός και συνένοχος των εμπρηστών και μεταφέρθηκε με βίαιο τρόπο κατεπειγόντως πίσω στην Ρώμη για την καταδίκη του. Ούτε επίσης είναι θεοπνευσία η επανάσταση των Ιουδαίων κατά των Ρωμαίων στην Ιερουσαλήμ, που οδήγησε την δωδέκατη λεγεώνα του Ρωμαϊκού στρατού, κάτω από τον Στρατηγό Τίτο, στην πολιρκία αυτής 24 χρόνια πριν την Αποκάλυψη, στη γιορτη της Σκηνοπηγίας του ’70. Tο γεγονός ότι η Αποκάλυψη αναφέρει καταστροφολογία, εσχατολογία και καταποντισμούς, αλλά αγνοεί την ύπαρξη των Ευαγγελίων, βάζει τον αναγνώστη στην σκέψη ότι το κείμενό της γράφτηκε πρώτα και μετά τα Ευαγγέλια, που δεν τα επροφήτευσε. Γιαυτό και δεν ανεφέρεται στην ύπαρξη του Πέτρου ως κεφαλή της Εκκλησίας. Ούτε στην ύπαρξη των Επιστολών του Παύλου, που διαβάζονται σε όλες τις Εκκλησίες που απευθύνονται. Και την ύπαρξη των 12 Αποστόλων που καθορίστηκαν και αγιοποιήθηκαν από τον Ιησού, σαν καθοδηγητές της Εκκλησίας. Έτσι αποκαλύπτεται πως ο Ιησούς των Ευαγγελίων δεν είναι η «Ἀποκάλυψις του Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἣν ἔδωκεν αὐτῷ ὁ Θεός (Αποκαλ. 1, 1). Επίσης υπό το «φως» των Ταλμουδικών διδασκαλιών, ο Ιησούς Χριστός θεωρείται ως ένας Ψευδοπροφήτης, αφού αιώνες μετά τον θάνατόν Του δεν είχε εκπληρώσει την υπόσχεση της επιστροφής Του. Γεγονός το οποίο έκανε τους αδελφούς του Τάγματος των Ναϊτών Ιπποτών να θεωρήσουν τον Χριστό ανάξιον της μέχρι τότε αφοσίωσης και λατρείας των. Καταλυτική μαρτυρία της αποστασίας των Ναϊτών από την χριστιανική τους πίστη είναι η ενώπιον του Ιεροδικείου της Ιεράς Εξέτασης αβίαστη ομολογία του Διοικητή του Τάγματος του Ναού στη Νορμανδία Γοδεφρείδου Ντε Σαρναί. Η οποία δεν ανακλήθηκε ποτέ από τον ίδιο, ότι η κατηγορία της άρνησης και απόρριψης από το Τάγμα του δόγματος της επίσημης Εκκλησίας περί της Θεϊκότητας του Ιησού Χριστού, ήταν αληθινή. Ο Γοδεφρείδος Ντε Σαρναί αναμφίβολα, αρνήθηκε την ομοφυλία, μιά από τις πρώτες κατηγορίες εναντίον του, παρά τους φρικτούς πόνους που ένοιωθε στα πόδια του όταν επί ώρες ολόκληρες του τα βαστούσαν οι Ιεροεξεταστές μέσα σε καυτό λάδι. Αλλά για το θέμα της άρνησης της θεότητας του Χριστού ομολόγησε: «Αφού με δέχτηκαν και μου φόρεσαν το μανδία του Τάγματος, μου παρουσίασαν ένα σταυρό που είχε πάνω του ζωγραφισμένο τον Ιησού Χριστό. Ο αδελφός Αμωρύ μου είπε να μην  πιστεύω σ’ αυτό το πρόσωπο γιατί επρόκειτο για έναν ψευδοπροφήτη κι’ όχι Θεό». Σημειοτέον πως ο Αξιωματούχος που επέβαλε την απάρνηση του Χριστού στον νεαρό Σαρναί ήταν ο Αμωρύ ντε λα Ρος, φίλος και ευνοούμενος του Αγίου Λουδοβίκου. Ο οποίος επρόσταξε με την ενθρόνισην του  Πάπα Γρηγορίου του Θ΄ το κάψιμο 12.000 αντιτύπων του Ταλμούδ που βρίσκονταν στο Παρίσι. Στην άγια πυρά του Αγίου Λουδοβίκου λοιπόν το «Ταλμούδ», διότι δεν υπάρχει απολύτως κανένας ιστορικός Ιησούς Χρι­στός, συνεπώς ήταν πολύ επιζήμιο  για την επίσημη Χρι­στι­ανοσύνη του Χριστού. Όταν λέγεται «ιστορικός Χριστός» εννοείται πώς η ύπαρξη ενός πρωσόπου είναι γνωστή ως γεγονός και το οποίο επίσης πρόκειται να είναι το υποκεί­μενο των αφηγήσεων περί Χριστού. Όπως η Ελληνική Μυθολογία με τον βασιλιά Μίδα, όπου αυτός μετέ­τρεπε σε χρυσάφι οτιδή­πο­τε ήθε­λε αγγίξει. Βεβαίως αυτή η ιστοριούλα είναι άνευ νο­ή­ματος, παρά ταύ­τα όμως γνωρίζουμε ότι ο πραγματικός βα­σι­λιάς Μίδας υπήρχε. Αρχαι­ο­λό­γοι έχουν ανασκά­ψει τον τάφο του και βρήκαν τα υπολείμματα του σκε­λετού του. Οι Έλληνες που είπαν αυτό το μύθευμα περί Μίδα και του χρυσαφένιου αγγίγ­μα­τός του προφανώς το συνέδεαν με τον πραγματικό Μίδα. Έτσι λοιπόν αν και ο μύθος του χρυ­σα­φένιου αγγίγ­ματος είναι φανταστικός, ο μύθος αφορά ένα πρόσω­πο του οποίου η ύπαρ­ξη είναι γνωστό γεγονός ─ τουτέστιν «ο ιστορικός Μίδας». Την πραγματικότητα ότι ο Χριστός, που διδάσκουν οι τσοπαναραίοι Του, είναι ένα μυθικόν και όχι ιστορικόν πρόσωπον, την κηρύττει και ο ιερέας Δόκτωρ Άλμπερτ Σβάϊτσερ στο βιβλίο του «Έρευνες για την ιστορικότητα του Ιησού» λέγοντας. «Όσοι υπερασπίζουν την ιστορικότητα του Ιησού θα πρέπει να επανεξετάσουν την όλη τοποθέτησή τους πάνω στο θέμα αυτό.  Διότι διατρέχουν τον κίνδυνο να εξακολουθούν να είναι υποστηριχτές ιστορικών στοιχείων μιας προσωπικότητας εντελώς διαφορετική, από ότι την φαντάστηκαν όταν ανέλαβαν την υποστήριξή της». Υπάρχει όμως και μια σχολή καθηγητών και ανεξάρτητων ερευνητών, που από το 1760 περίπου και εξής, κρίνει ότι η όποια προσέγγιση του προσώπου του Ιησού πρέπει να γίνεται μόνο σε μυθολογικό επίπεδο. Αιτία; Θεωρούν ότι ο Ιησούς δεν υπήρξε ποτέ! Ο δέ Ιώσηπος Φλάβιος (Josephus Flavius, 37-100 μ.Χ.), ιστορικός με αριστοκρατική καταγωγή και θρησκευτική μόρφωση, έζησε στην Παλαιστίνη, πήρε μέρος στον Ιουδαϊκό Πόλεμο μέχρι την καταστροφή της Ιερουσαλήμ (70 μ.Χ.) και αιχμαλωτίστηκε από τους Ρωμαίους. Στα βιβλία του «Πόλεμος των Ιουδαίων» και «Ιουδαϊκές Αρχαιότητες» περιγράφει ο Ιώσηπος με λεπτομέρειες διάφορα περιστατικά από την απώτερη και πρόσφατη ιστορία του λαού του, αναφέρεται σε διάφορες εβραϊκές αιρέσεις κτλ., δεν κάνει όμως ΚΑΜΙΑ αναφορά σε «χριστιανούς» του Εβραίου Χριστού. Επίσης ο Φίλων ο Αλεξανδρινός (Philo Alexandrinus, 20 π.Χ.- 54 μ.Χ.), Εβραίος φιλόσοφος με θαυμασμό προς τον ελληνικό πολιτισμό, ο οποίος είχε ενεργό ρόλο εκπροσώπησης των Εβραίων στη Ρώμη, έγραψε σημαντικά ιστορικά και φιλοσοφικά έργα, αλλά δεν αναφέρει τίποτα για τον Ιησού και τη διδασκαλία του, ενώ περιγράφει στα έργα του μέχρι και ασήμαντες λεπτομέρειες από τη ζωή των Ιουδαίων της εποχής του. Αν πράγματι είχαν συμβεί επί των ημερών του οι πολλαπλές και μαζικές συναθροίσεις «πιστών» ή περίεργων και τα ιαματικά και διατροφικά θαύματα που περιγράφονται στα Ευαγγέλια, σίγουρα θα υπήρχε κάποια αναφορά στα συγγράμματα του Φίλωνα. Αυτό μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι, είτε δεν συνέβη τίποτα από αυτά, είτε διαδίδονταν τέτοια γεγονότα τόσο συχνά και από τόσους πολλούς θαυματοποιούς δάσκαλους, ώστε να μην θεωρούνται, έστω και ως ασήμαντα περιστατικά, άξια αναφοράς. Μάλιστα ο John Robertson υποστηρίζει στο «Christianity and Mythology» ότι οι προχριστιανικές τελετουργίες που σχετίζονταν με ηλιακές θεότητες (Όσιρι, Θαμμούρ, Άδωνι, Ηρακλής κλπ) ενέπνευσαν τους συγγραφείς της Καινής Διαθήκης στο να δημιουργήσουν έναν ιστορικό Ιησού. Κάτι που διαβεβαιώνεται με το έργο «Ερμηνεία του μύθου του Ήλιου που λατρεύτηκε με το όνομα του Χριστού» του Charles François Dupuisαθηγητή ρητορικής στο College de Lisieux στο Παρίσι). Επίσης διαβάζοντας το «Σταθείς δε ο Παύλος εν μέσω του Αρείου Πάγου είπεν.  Άνδρες Αθηναίοι, κατά πάντα σας βλέπω εις άκρον θεολάτρας (και όχι ειδωλολατρας). Διότι ενώ διηρχόμην και ανεθεώρουν τα σεβάσματά σας, εύρον και βωμόν, εις τον οποίον είναι επιγεγραμμένο, Αγνώστω Θεώ. Εκείνον λοιπόν τον οποίον αγνοούντες λατρεύετε, τούτον εγώ κηρύτω πρός εσάς (Πράξις ιζ 22, 23)». Εξακριβώνεται η αλήθεια ότι ο Θεός που εκήρυτε ο Σαύλος της Ταρσού, ως Πατέρας του Χριστιανισμού, εγεννήθη στην γενέτειρα των θεών του Ολύμπου. Δηλαδή στην Ελλάδα και όχι στην Ιουδαία που πασχίζουν τα καλιακούδια της Χριστιανοσύνης (ρασοφόροι). Και ελατρεύετο από Γραικούς = Παλιάνθρωπους (για την Χριστιανοσύνη) πριν του Χριστιανισμού. Μάλιστα δε και από τις 15.000 ψυχές Ελλήνων, που το 395 κόπηκαν τα λαρύγγιά τους σαν καλαμιές στο κάμπο, εν ψυχρώ, μέσα στον ιππόδρομο της Θεσσαλονίκης. Γιατί δεν υπακούσανε στο διάταγμα του Μ. Θεοδωσίου, που τους υπoχρέωνε να ασπαστούν τον Άγνωστο Θεό τους, ως εκ Ναζαρέτ Ιησούν Χριστόν Βασιλεύ των Ιουδαίων. Δηλαδή ο Χριστός ελατρεύετο ως Θείον Όν των παραδοσιακών σκέψεων της Βίβλου των αρχαίων Ελλήνων,  το οποίον προέρχεται από τη Θεογονία, που γράφτηκε το 700 π.Χ. από τον δεύτερον, μετά τον Όμηρον, σε σπουδαιότητα αρχαίον ποιητή Ησίοδο. Σ’ ένα από τους 1022 στοίχους του, ο βοσκός της Βοιωτίας μας δηλώνει το «Ήτοι μεν πρώτιστα Χάος γένετο, αυτάρ...». Δηλαδή, «Εν αρχή ήν το Χάος (Κενό)». Ο δε, εκ της αγίας πιτσούνας (περιστεράς) φωτισμένος, Ευαγγελιστής Ιωάννης μας λέγει: «Εν αρχή ήν ο Θεός (Χριστός)». Και σύμφωνα με τους κανόνες της λογικής, αφού ο Θεός=Χριστός είναι η αρχή, όπως και το Χάος=Κενό, τότε ο Θεός=Χριστός είναι και Χάος =Κενό. Άρα ο Χριστός είναι το Κενόν. Το οποίον είναι ένα φυσικόν Όν (ύπαρξη), αυτογέννητο κατά την σημερινή επιστήμη (αυτάρ που λέγει πριν την επιστήμη ο Ησίοδος). Δηλαδή, άγνωστο το πόθεν έσχες του Χριστού, και γιαυτό ο απόστολος Αυτού, Παύλος, τον επικαλεί «Άγνωστο Θεό».  Δηλαδή δεν αναγνωρίζει το γενεαλογικό δένδρο του Ιησού, που αναφέρει η Καινή Διαθήκη. Εις το οποίο ο Ματθαίος μας δίνει 35 θνητούς προγόνους από την Γέννηση του Χριστού μέχρι τον Αβραάμ, ο δε Λουκάς τους ανεβάζει στους 53. Πάντως, μου είναι ακατανόητον γιατί ο Χριστούλης του Λουκά χρειάστικε 18 γενήσεις παραπάνω από τον ίδιο Χριστούλη του Ματθαίου. Λοιπόν έχει λάκο η φάβα, γιαυτό κάτι δεν πάει καλά και βρωμάει με τα θεοπνεύμαστα Ευαγγέλια του Χριστού. Για τα οποία ο καβαλάρης της Ορθόδοξης Εκκλησίας Βορείου και Νοτίου Αμερικής κ. Τρακατέλης και το τσούρμο της Άγιας Ρόμπας Του υποστηρίζουν ότι μας μιλούν «περί γεγονότων τα οποία δεν συνέβησαν εις κανένα έρημο βουνό, εις μαγικήν χώρα και απόμερα από κάθε άνθρωπον». Και να ’ταν μόνο αυτό, δηλαδή να μη ξέρει ο Ματθαίος τα πασίγνωστα γεγονότα του ευαγγελίου του Λουκά, δε χάλασε ο κόσμος. Εκείνο που βγάζει μάτι είναι το όνομα του πατέρα του Ιωσήφ, δηλαδή ο παπούς του Θείου βρέφους. Καθότι ο Ματθαίου στο Α, 15, 16 μας λέγει: «Ελιούδ δε εγέννησεν τον Ελεάζαρ. Ελεάζαρ δε εγέννησεν τον Ματθάν. Ματθάν δε εγέννησεν τον Ιακώβ. Ιακώβ δε εγέννησεν τον Ιωσήφ, τον άνδρα της Μαρίας, εξ ής εγεννήθη Ιησούς ο λεγόμενος Χριστός». Εντούτοις ο Λουκάς γράφει στο Γ, 23,24 τα δικά του «Και ούτος ην Ιησούς, υιός Ιωσήφ του Ηλί του Ματθάν του Λευί του Μελχί του Ιανναί ...». Παρόλου λοιπόν , που συζητούν  για το ίδιο και το αυτό πρώσοπο –Χριστόν- εντούτοις ο καθένας του γράφει το κοντό του και το μακρύ του για τους παπούδες του Χριστού, από την γέννησή Του μέχρι τον Αβραάμ. Αμ το άλλο πάλι, παραείναι άτοπον και έχει σχέση με τον χώρο της γέννησης του Χριστού. Ο Ματθαίος στο Β.9,10,1 μας λέγει: «Οι δε μάγοι ιδόντες τον αστέρα, όστις εστάθει επάνω ού ήν το παιδίον, εχάρησαν χαράν μεγάλην. Και ελθόντες εις την οικίαν είδον το παιδίον μετά Μαρίας της μητρός αυτού». Οδε Λουκάς καταγράφει στο Β.4,5,7 το εξής: «Ανέβει Ιωσήφ εκ πόλεως Ναζαρέτ εις τη Βηθλεέμ, απογράψασθαι εαυτόν συν Μαριάμ, ούση εγκύω. Επλήσθησαν αι ημέραι του τεκείν αυτήν και έτεκεν τον υιόν αυτής και εσπαργάνωσεν αυτόν και ανέκλινεν αυτόν εν φάτνη». Ομολογώ πως έχω χάσει τα αυγά και τα καλάθια και δεν ξέρω σαν χριστιανός τι να πιστέψω. Σε σαρμανίτσα σπιτιού εγεννήθει ο θεός μου Χριστός, ή σε παχνί σταύλου. Βρήκα όμως, «τη φάτνη των αλόγων», αλλά αυτό το σπήλαιον των αλλόγων, που από μικρό παιδί μου το κουπανάνε συνέχεια οι άγιοι πνευματικοί πατέρες μου ότι εγεννήθη ο υιός του θεού, έφαγα τα λυσσακά μου ψάχνοντας, δυστυχώς τίποτα. Μάλλον κλεψημαίηκο το ’χουν από την Δωδεκαθεϊα των Ελλήνων. Αφού ο Παναγής Λεκατσάς περιγράφει στο βιβλίο του «Η καταγωγή των θεσμών, εθίμων και δοξασιών» το εξής: «Ένα δακχτυλίδι σφραγίδα από τη βοιωτική Θίσβη παρουσιάζει καθισμένη τη Μητέρα Θεά μέσα σ’ ένα σπήλαιο με το Θείο Βρέφος στα γόνατά της και μπροστά της δύο πολεμιστές αρματωμένους σε στάση λατρείας». Το δαχτυλίδι αυτό θυμίζει τον Δία βρέφος στη σπηλιά και οι ερευνητές δεν το προσπερνούν χωρίς να τονίσουν την ομοιότητα των παραστάσεων του Θείου Βρέφους Ιησού, που στα γόνατα της Παρθένου μέσα στη φάτνη που λέγεται και σπήλαιον, δέχεται τη λατρεία των μάγων σε στάση λατρείας, όπως και οι πολεμιστές στη σπηλιά του θείου Βρέφους Δία. Και με τα γενέθλια του Χριστού  μου τα κάνουν μούσκεμα οι παπούληδες της Ορθοδοξίας τους. Ο Λουκάς μας διαβεβαιώνει «ότι ετέχθει ο Σωτήρ ημών, ός έστιν Χριστός Κύριος, εν πόλει Δαυίδ (Β.11), εν ταις ημέραις εκείνας καθώς εξήλθεν δόγμα παρά Καίσαρος Αυγούστου απογράφεσθαι πάσαν την οικομένη. Αύτη απογραφή πρώτη εγένετο ηγεμονεύοντος της Συρίας Κυρηνίου (Β.1,2)». Ιστορικώς γνωρίζουμε ότι ο Καίσαρας Αύγουστος, που εξέδωσε το διάταγμα της απογραφής, ήταν ο μικρανεψιός, θετός γιός και κληρονόμος του Ιουλίου Καίσαρα, σύμφωνα βεβαίως με την διαθήκη του, ο Οκταβιανός. Στον οποίον απένειμε η Σύγκλητος τιμητικῶς, γιά πρώτη φορά στον  Αυτοκράτωρα τής Ρώμης, την προσωνυμία Αύγουστος (στην ελληνική Σεβαστός), μετά την υπό αυτόν κατάληψη της ανώτατης αρχής, του «Καίσαρα» το 27πΧ (727 από κτήσεως της Ρώμης). Επίσης η Ιστορία μας λέγει ότι το 6 μΧ η περιοχή της Ιουδαίας εντάχθηκε στην Επαρχία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατωρίας, την Συρία, ύστερα από την καθαίρεση και εξορία του εθνάρχη της Αρχέλαου, γιού του Ηρώδη του Μεγάλου, από τον Αύγουστο Οκταβιανό. Ο οποίος έκανε τον εκ του ιππικού τάγματος Κωπώνιο έπαρχο  της Ιουδαίας, υπό την διακυβέρνηση του ρωμαίου ηγεμόνα της Συρίας, τον Κυρήνιον. Ο οποίος εδιέταξε τον Κωπώνιο να διενεργήσει στην Ιουδαία την υπό τον Αύγουστο Οκταβιανό επιβεβλημένη απογραφή, στην αρχή του πρώτου χρόνου της επαρχιακής διοιήκησής του. Δηλαδή στην αρχή του πρώτου μήνα του έτους 6 μΧ (759 από της κτήσεως της Ρώμης) του ρωμαϊκού ημερολογίου, που ήταν ο Μάρτιος και όχι ο δέκατος, ο Δεκέμβριος. Αφού λοιπόν  στην απογραφή αυτή εγεννήθει ο Χριστός, τότε τα γενέθλιά του, τα «Χριστούγεννα», πρέπει κανονικά να γιορτάζονται στην 1η Μαρτίου και όχι στην 25η Δεκεμβρίου, που γιόρταζαν τότε, στην απογραφή, τα γενέθλια του Ηλίου, τα «Ηλιούγεννα». Όπως μας λέει και η λαϊκή σοφία «θέλοντας ο βλάχος και μη θέλοντας ο ζωγράφος φώρεσε ο Χριστός τσαρούχια». Έτσι και στην Εκκλησία μας θέλοντας οι τσοπάνηδές Της και μη θέλοντας τα πρόβατά των φώρεσε ο Χριστός τα σπάργανά Του ξανά στη φάτνη στις 25 Δεκεμβρίου. Κατά την οποίαν δεν έγινε στην Ιουδαία, φυσικά, καμμία ρωμαϊκή απογραφή του Ιουδαϊκού πληθισμού, που γινόταν στα ρωμαϊκά χρόνια για σκοπούς φορολογικούς. Τους οποίους ἔπρεπε νά πληρώσει, ως κεφαλικό φόρο, ὁ κάθε φόρου ὑποτελής της ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (που καθίστατο και ο γενηθής εβραίος Χριστός), για να εξαγοράσει τον εαυτό του και τα μέλη της οικογένειάς του, και ακόμη και τα κτήματά του, για ένα χρόνο. Γιαυτό η πρώτη απογραφή στον  υπόδουλο λαό της Ιουδαίας, το 6 μΧ., ήταν ένα πολύ ταπεινωτικό πράγμα και εξ’ αιτίας της ξέσπασε η εξέγερση των Ζηλωτών στην Γαλιλαία με επικεφαλής τον Ιούδα από την Γάμαλα τον επονομαζόμενο Γαλιλαίο και κάποιον Φαρισαίο που ονομάζονταν Σαδδούκ. Όπου οι Ρωμαίοι κατέπνιξαν την εξέγερση και σκότωσαν τους αρχηγούς της μαζί με του Ζηλωτές της. Έτσι η απογραφή αυτή μαζί με την γέννηση του Χριστού (εάν πράγματι έγινε τότε), ως «σωτήρ» και θείον «βρέφος» που αποκαλούταν, τότε, ο Διόνυσος των Ελλήνων, έμεινε σημαδιακή και αξέχαστη όχι μόνον από τους πατριώτες του Χριστού, Ιουδαίους, αλλά και από ολόκληρη την ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Mάλιστα οι ταγοί του χριστιανισμού αυτόν τον όλεθρο της αντίστασης των εβραίων Ζηλωτών, που τους ήταν αδύνατον να δεχτούν τη φορολογία που επέβαλλε ο ρωμαίος Αυτοκράτορας και η οποία, όπως είναι γνωστό, σύμφωνα με την αντίληψή τους, ανήκε μόνο στο Θεό τους «Γιαχβέ» (και όχι στον Αυτοκράτορα) και θα έπρεπε να αποδίδεται μόνο σ’ Αυτόν μέσα στο Ναό Του, την διακηρύσσουν, ψευδώς, ως διωγμό του χριστιανισμού. Και όχι ως προσπάθεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας για να διατηρήσει εντός της επικράτειάς της, την Ιουδαία, την «ειρήνη». Γιαυτό το 1659 μΧ στο Γενικό Δικαστήριο της Μασσαχουσέτης εψηφίσθει ένας νόμος σύμφωνα με τον οποίον «ο καθείς που συμμετέχει, γιορτάζει με κάθε τρόπο -απουσιάζοντας από τη δουλεία του- στην υποτιθέμενη ημέρα των Χριστουγέννων, θα πληρώνει για κάθε παραβίαση πέντε σελίνια». Εντούτοις η οι άγιοι πατέρες της Εκκλησίας έχουν στήσει μια πραγματική δογματική πλύση εγκεφάλου στη Δύση, όπου κάνει τον  Χριστόν να είναι παρών με την έννοια πως ενώ δεν υπήρξε ποτέ σαν ζωντανό δρών πρόσωπο, όμως έβαλε (με αυτοκρατορικά διατάγματα το 395 μΧ)  τη σφραγίδα του στην ανθρώπινη μοίρα και πορεία.  Έτσι έχει διαμορφωθεί η αντίληψις ότι πέρασε κάποιος άσημος Εβραίος προφήτης για τον οποίο δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να μας μιλήσει για τη ζωή του, και όλα τα τεκμήρια –ιερά και λαϊκά- είναι άχρηστα στο να συνθέσουμε μια πραγματική ιστορία γύρω από το είναι του, ώστε να πείσουμε τον ίδιο εαυτό μας για αυτό που υποστηρίζουμε ότι πιστεύουμε. Παρόλου τη βεβαιότητα αυτή, εντούτοις όμως, ισχυριζόμεθα «Δε μπορεί, κάποιος θα πέρασε και αν δεν είναι έτσι όπως τον εξηγούν θα ‘χει κάποια άλλη εξήγηση». Σαν απόδειξη της σύνχυσης αυτής θα φέρω στη μνήμη μας τον μητροπολίτη Αττικής κ. Νικόδημο Γκατζιρούλη. Ο οποίος γράφει στις 9/3/1969 στη σελίδα 3 του περιοδικού «Ραδιοτηλεόραση» το εξής «Υπάρχει ένα ιστοροκό παράδοξο. Ένα γεγονός πού φαίνεται αντιφατικό, και όμως σε υποχρεώνει να το παραδεχθείς και να βγάλεις τις συνέπειες. Ο Ιησούς Χριστός απουσιάζει από την ιστορία . Και ταυτόχρονα ο Ιησούς Χριστός είναι παρών κατά ένα μοναδικό τρόπο στην ιστορία». Η μεγάλη αδυναμία της απόδειξης ότι ο Χριστός υπήρξε είναι το γεγονός ότι μπορείς να φτιάξεις γύρω από τη ζωή του όσες ιστορίες σου κάνει κέφι και με βάση, μάλιστα, τα κείμενα της Καινής Διαθήκης, που σε βοηθούν  ν’ αρνηθείς όσα δεν σου πάνε στην ιστορία που συνθέτεις και να δεχτείς όλα αυτά που την οικοδομούν. Έτσι όμως αφήνεις πίσω τη μεγάλη απόδειξη . Ότι η ιστορία αυτή όπως και τα πρόσωπά της είναι όλα δικά σου και δεν έχουν σχέση με τυχόν πραγματικά και τούτον διότι αυτά δεν υπήρξαν ποτέ. Όπως των πνευματικών Πατέρων της Ορθοδοξίας το κέλευσμα «Δεύτε ίδωμεν πιστοί, που εγεννήθη ο Χριστός» προς τους προσφιλείς των αδελφούς και αδελφές εν Χριστώ. Πάντως κάθε φορά που το ακούω αυτό αναρωτιέμαι, λές κανένας φούρνος να κρεμίστηκε και έπιασε τους γερο-παπάδες η όρεξη  να κοιτάξουν που έγιναν τα Χριστούγεννα του Εμανουήλ Ναζωραίου. Πάντως δεν πρόκειται να τον βρούν στις σπηλιές της Ναζαρέτ, αφού η πόλη Ναζαρέτ δεν αναφέρεται ούτε στη Παλαιά Διαθήκη, ούτε και στο Ταλμούθ. Τοιούτως, του Ματθαίου το «και ελθών κατώκησεν εις πόλιν λεγομένην Ναζαρέτ, όπως πληρωθεί το ρηθέν δια των προφητών ότι Ναζωραίος κληθήσεται (2, 23)» να καντάει σχέτη μπαρούφα. Αφού η Ναζαρέτ εμφανίζεται, για πρώτη φορά, στα Ιερά Ευαγγέλια της Καινής Διαθήκης, το αρχαιότερο κείμενο των οποίων ανάγεται στον 4ον αιώνα. Μάλιστα τα Ευαγγέλια την τοποθετούν: «επάνω όρους κειμένη (Ματθαίος Ε, 14)» και «έως οφρύος του όρους, εφ’ ου η πόλις αυτών ωκοδόμητο (Λουκάς ΙΔ’ 28-30)». Παρουσιάζουν δηλαδή την Ναζαρέτ πάνω σε βουνό, άσχετα όμως που η σημερινή Ναζαρέτ βρίσκεται μέσα σε ένα κοίλωμα, σε μια γούβα. Αλλά και η αρχαιολογική σκαπάνη παρότι έχει αποκαλύψει προϊστορικό οικισμό σε παρακείμενο βουνό, σε απόσταση περίπου μία ώρα με τα πόδια, σε σπήλαιο, στο λεγόμενο "Βουνό καταβαράθρωσης", στην ίδια την πόλη δεν έχει βρει τίποτε το αξιόλογο προ του 8ου αιώνα. Επίσης είναι ψευδές που επιμένουν ότι η λέξη «Νοτζρί» σημαίνει το άνθρωπο που κατά­γεται από την Ναζαρέτ. Διότι η αρχική Εβραϊκή λέξη για την Ναζαρέτ είναι «Νατ­ζράτ» και για τον άνθρωπο που κατάγεται απ’ εκεί είναι το «Νατζρατί». Η ονομασία «Νοτζρί» δεν έχει το Εβραϊκό γράμμα ταφ της «Νατζράτ» και συνεπώς δεν μπορεί να παράγεται απ’ αυτήν. Συγχέοντας τις Εβρα­ϊ­κές λέξεις «Νοτζρί» και «Ναζίρ» τεκμηριώνουν ότι δεν γνωρίζουν το γεγο­νός ότι «Νοτζρί» είναι ο αρ­­χαι­ότερος προϋπάρχων τύπος της λέξεως «Ναζα­ρη­νός». Ασάφεια περι γεννήσεως του Χριστού δημιουργούν επίσης και της Κοινής Διαθήκης τα εδάφια «Του δε Ιησού γεννηθέντος εν Βηθλεέμ της Ιουδαίας εν ημέραις Ηρώδου του βασιλέως (Ματθαίος 2:1). Τότε Ηρῴδης ιδὼν ότι ενεπαίχθη υπὸ των μάγων, εθυμώθη λίαν, καὶ αποστείλας εφόνευσε πάντας τους παίδας τους εν Βηθλεέμ και εν πάσι τοις ορίοις αυτής από διετούς και κατωτέρω, κατά τον χρόνον ον εξακρίβωσε παρὰ των μάγων ( Ματθαίος 2, 16)». Από τον Ιουδαίο ιστορικό Ιώσηπο γνωρίζουμε ότι την νύχτα που πέθανε ο Ηρώδης είχε γίνει έκλειψη της σελήνης ορατὴ στὴν περιοχή. Η δε Αστρονομία μας απαντά πως εκείνη η έκλειψη της σελήνης έγινε τὸ 4ον έτος πΧ, άρα και ο θάνατος του Ηρώδη συνέβη στον ίδιο χρόνο. Εφ’ όσον λοιπόν, ο Ηρώδης διέταξε να σφαγούν τα νήπια από διετούς και κατωτέρω, τότε ο Χριστός μας πρέπει να είχε γεννηθεί τουλάχιστον δύο χρόνια πριν πεθάνει ο Ηρώδης. Δηλαδή το 6 πΧ στην αρχαιοτάτη πόλη κοντά στην Ιερουσαλήμ την Βηθλεέμ, που σημαίνει ο «οίκος άρτου». Βάσει λοιπον αυτών των λεπτομερών βιογραφικών πληροφοριών του Ματθαίου περί χρονολογήσεως της γεννήσεως του Ιησού Χριστού, ο Κύριός μας στην απογραφή του 6ου έτους μΧ έπρεπε να ήταν 12 (-6 +6 = 12) ετών και όχι βρέφος μιάς ημέρας. Πρέπει να ντρέπονται οι Άγιοι Πατέρες της Ορθοδοξίας μου, που από Ιερείς έχουν κανταντήσει Παπατζήδες με το εδώ Χριστούγεννα, εκεί Ηλιούγεννα, που είναι η Γέννηση του Σωτήρος μας. Έλα ντε, θα μου πείτε, ποιός έχασε την ντροπή του για να την βρούν της Χριστιανοσύνης τα Κοράκια (ρήση του Σπυρίδωνος της Αμερικής). Σωστά! Η αλήθεια να λέγεται. Που υπάρχει ντροπή στον Χριστιανισμό της Χριστιανοσύνης, γιά να την χάσει η Ιερά Εξέσταση της Ορθοδοξίας της, και να την βρούν του αρχιτσέλιγκα Χριστού τα πρόβατά του. Ώστε να μήν ακούνε με ανοικτό το στόμα τους, σαν τους χάνους, τους τσοπαναραίους τους όταν τους διδάσκουν το κήρυγμα «ό προεπηγγείλατο δια των προφητών αυτού έν γραφαίς αγίαις περί του υιού αυτού του γενομένου εκ σπέρματος Δαυίδ κατά σάρκα (προς Ρωμ. κεφ. Α-2,3). Και ούτος ήν ο Ιησούς, ως ενομίζετο, υιός Ιωσήφ (Λουκ. Γ, 23)». Διότι αυτή η βιολογική ύπαρξη του Χριστού αντιφάσκεται με την άσπιλο σύλληψη Αυτού δια Αγγελικού κρίνου. Αν ρωτήσεις κάποιον από αυτούς τους Χριστοπατέρες, πως είναι δυνατόν ο κρίνος να είναι σπέρμα του Δαυίδ, η απάντησή του θα είναι πως πράγματι αυτό είναι ένα «μυστήριο» του Θεού. Και έτσι κατ' αυτόν τον τρόπο, εξέρχεται νικητής, χωρίς καν να πει τίποτα, και το ποίμνιο ευχαριστιέται από την εξήγηση, γιατί ποιός χριστιανός μπορεί να τα βάλει με τον Χριστόν του Γιαχβέ, ώστε να γίνει θεομάχος; Μόνο οι Έλληνες, ως παιδιά του Ερωτα και της Αφριδίτης, έστηναν τους θεούς στον τοίχο και τους πολιορκούσαν με την οξύνοιά τους και την λογική τους. Γιατί ο Έλληνας του Δία δεν ικανοποιούταν με την σφραγίδα του μυστηρίου, δηλαδή του απορρήτου και πάντοτε ο ίδιος έψαχνε τον λόγο των πραγμάτων και των θεών. Όταν αυτοί οι Έλληνες έχασαν την ταυτότητά τους και μετατράπηκαν σε Ρωμιοί (τέκνα του Αβραάμ και Ισαάκ) και ποίμνια Χριστού, έχασαν την ψυχική ρώμη να πολεμούν τους θεούς και υποτάχτηκαν σαν δούλοι του Γιαχβέ, αφού πρώτα τον παραδέχθηκαν ως αδυσώπητο, οργισμένο, Δεσπότη και Αφέντη.  Με αυτή τη χριστιανική πνευματική υποδούλωση, που ξεπερνά τα όρια του ενός ατόμου, δημιουργείται δια των μυστηρίων μία συλλογική βλακοποίηση και δουλοποίηση, ώστε το συλλογικό ασυνείδητο των Ρωμιών (Ελλήνων χριστιανών) να βλακοκρατείται και να δουλοκρατείται, για να μη μπορέσουν ποτέ να γίνουν ελεύθεροι γίγαντες. Δηλαδή Έλληνες του Ολύμπου και όχι της Ιουδαίας. Δυστυχώς, αυτό το βλακοκρατούμενο συλλογικό ασυνείδητο αποτελεί μεγάλο μέσο αναπαραγωγής της ποιμνιοποιήσεως και τροχοπέδη για κάθε κοινωνική αλλαγή έξω από τον «άγιο» χώρο της ποιμαντορίας και των συμφερόντων της. Για το οποίον ο Πάπας Λέων Γ΄ μας λέγει το εξής: «Όλες οι εποχές μαρτυρούν πόσο επικερδής ήταν εκείνος ο ΜΥΘΟΣ του Χριστού για εμάς και για τους ομοίους μας. Πλουτίσαμε ολοι με τον μύθο του Ιησού». Γιαυτό δεν είναι τυχαίο το γεγονός όταν για κάποια κοινωνική αλλαγή φέρει αντίρρηση η ποιμαντορία, σιωπούν και υποχωρούν οι κυβερνήτες. Αφού το ποίμνιο ανήκει πρωτίστως στην ποιμαντορία και ύστερα στον κυβερνήτη, και ο λόγος της ποιμαντορίας περνάει αμέσως στο ποιμνιωμένο και δουλοκρατούμενο ασυνείδητο του ατόμου και του συνόλου. Ο λόγος ποιμένος είναι λόγος Θεού, αλλά όχι οποιουδήποτε Θεού, είναι του οργισμένου και τιμωρού, του Θεού της αγάπης και των βασανισμών. Ποιό θύμα τα βάζει με τον θύτη του και ποιο γαλουχημένο ποίμνιο αντιστέκεται στον αιώνιον ποιμνίτη του; Θα σηκωθεί μέσα από το ασυνείδητό του ο Χριστός και θα τον πνίξει την νύχτα στον ύπνο, όπως ο δράκουλας το ηδονιζόμενο θύμα του. Αυτό το Θείον πνίξημο της Ορθοδοξίας τρομάζει τον Έλληνα Ρωμιό (χριστιανό) και δεν προκαλεί τους Άγιους Πατέρες του και την Θεοπνευστία των γραφών τους, με το να χαρακτηρίσει τον Χριστιανισμό τους ως «Ασυνάρτητο μύθο», όπως έκανε και ο Πάπας Λέων Γ΄. Τον διακατέχει ο φόβος μήπως του συμβεί ξανά η Ιερά Εξέταση της Χριστιανοσύνης τους και δεν τους θέτει τα μεγάλα ερωτήματα: Γιατί ξεχάστηκε ο Χριστός τους μετά τη σταύρωση και την ανάσταση και τον θυμήθηκαν δύο αιώνες αργότερα το 180-200 μ.Χ. με την εμφάνιση των ευαγγελίων; Και αν ο Χριστός τους ήταν πράγματι υπαρκτό πρόσωπο θα ξεχνιόταν τόσο εύκολα; Ούτε ακόμη τους απευθύνει την συγκεκριμένη ερώτηση: «Ανησυχούσαν γιατί ο Απολλώνιος, που ήταν πασίγνωστος για τα θαύματά του στους Ευαγγελιστάς και σε όλη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, αποτελούσε το ελληνικό αντίπαλο δέος του χριστιανισμού, και γι' αυτό προειδοποιούσαν τους οπαδούς τους να μην τον ακολουθήσουν; Πόσο αληθές είναι η του Ροβέρτου η κραυγή: «Η Εκκλησία με υποχρεώνει να ζώ στην αμαρτία» και ο εκ του στόματός μου Ευαγγελικός αλαλαγμός μου «Ουαί υμίν, γραμματείς και Φαρισαίοι (παπάδες) υποκριταί, ότι καθαρίζετε το έξωθεν του ποτηρίου και της παροψίδος, έσωθεν δε γέμουσιν εξ αρπαγής (της αλήθειας) και ακρασίας (του ψεύδος), Ματθ, κγ 25». Ας μη ξεχνούν πως ο Ευαγγελιστής τους «Ιωάννης» μας διαβεβαιώνει ότι «Θεόν ουδείς εώρακεν πώποτε (Α.18). Και συμφωνώ απολύτως μαζί του. Διότι για να δούμε το Θεό πρέπει να γυρίσουμε πίσω από εκεί που ήρθαμε, στό μηδέν. Δηλαδή στο τίποτε. Στο Χάος του Ησίοδου. Εγώ πάντως, ευχαριστώ δεν θα πάρω. Να μου λείπει το βύσσινο. Τα 67 χρόνια μου τα έζησα από την καλή. Δεν θέλω να τα ξαναζήσω από την ανάποδη. Ποιός ξέρει, μπορεί να βρεθώ χριστιανός από την ανάποδη. Μου φτάνει χρηστιανός με Χ.Ο. στη κωλοτσέπη και στη καρδιά μου όχι τον Χριστό των Ιουδαίων, αλλά των Ελευσηνίων τον Χρηστό. Που έχει σαν Θεωρητική Βάση την Ορφική Θεολογία που ενέπνευσε ολόκληρο τον Αρχαίο μου Κόσμο. Και είχε σαν σκοπό της να οδηγήσει  τον μύστη (Χρηστό) ως την Αυτοψία του Αληθινού Όντος, της Θεότητας. Αντιλήψεις όπως ότι, «Υπάρχει Ένας και Μοναδικός Θεός», ότι ο «Γιός του Θεού» (Διόνυσος) είναι η «Κοσμική Ουσία του Παντός», «διά του Οποίου γίνονται όλα». Δηλαδή αντιλήψεις περί ψυχής, μετενσωμάτωσης, κλπ., αλλά και θρησκευτικές πρακτικές που έχουν σκοπό την «λύσιν» της ψυχής από τα δεσμά του σώματος και του κόσμου, και την «ανάβασή» της Ως την Θεότητα (ομοίωση με τον Θεό), που διαποτίζουν όλη την αρχαία σκέψη, και επηρέασαν ακόμα και τον Χριστιανισμό.

 Σας εύχομαι Καλή Χρονιά με υγεία και ευτυχία ψυχής.    Καρβας.  www.spoudasmata.blogspot.com