Aνοικτή επιστολή μου προς τον Αρχιεπίσκοπο Αμερικής κ. Τρακατέλη.

Ο ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΠΟ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΠΑΔΕΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ.

Αγαπητέ αδελφέ εν τω Χριστώ Δημήτριε και ελέω Θεού Αρχιεπίσκοπε Αμερικής, υπέρτιμε και έξαρχε Ωκεανών, Ατλαντικού τε και Ειρηνικού, κ. Τρακατέλη, εν τω καιρώ τούτω ελαύνω, από το 1998, επί του Σταθακείου, γή Ελληνικής (Hellenic not Greek) Ομοσπονδίας και εμβαίνω εις τας Πανομογενειακάς Συναγωγάς αυτού, ίνα οι οφθαλμοί μου ατενίσαι Υμάς. Αλλά Ραββί Δημήτριον ουδείς εώρακεν πώποτε (Ιωαν.1:18). Ούτον γενέσθαι κάθ’ εκάστην Πανομογενειακήν (για την Παρέλασην της 25^ης Μαρτίου στην 5^η Λεωφόρο της NYC), ένθα ο ελάχιστος εγώ, Βασίλης βαπτισθείς εν τω Χριστώ και Καρβέλης αναγνωρισθείς εν τω Λαώ, αποπυνθάνομαι λέγων βοώντας, ως ούτως και ο υιός Τιμαίου Βαρτιμαίος της ευαγγελικής περικοπής του τυφλού της Ιεριχούς (Μαρκ.10:46), «Πότε ούν όψομαι εν τη Συναγωγή ταύτην τον Κύριον της ψυχής μου, το Φώς μου το αληθινόν, την Πνευματική μου πατρότητα, τον ραββουνί Δημήτριον;». Και ο πολύς όχλος ο ελθών εις την Συναγωγήν επετίμων εμέ ίνα σιγήσω (Λουκ.18:39). Εγώ δε πολλώ μάλλον κράζω: «Υιόν Αβραάμ και Ισαάκ Δημήτριον θέλω, ίνα ελέησόν με από την πνευματική μου τύφλωση του «Έν οίδα ότι ουδέν οίδα». Διότι Δέσποτα «Υμείς εσμέν το φως του κόσμου· ο ακολουθών Υμάς ου μή περιπατήσει εν τη σκοτία, αλλ΄έξει το φώς της ζωής (Ιωαν.8:12)».  Αφού «Εις κρίμα Υμείς εις τον κόσμον τούτον ήλθον, ίνα οι μη βλέποντες βλέπωσι και οι βλέποντες τυφλοί γένωνται (Iω.9:39)». Ουαί εμοί Κύριέ μου Δημήτριε! Μη εισερχόμενος δια της θύρας του Σταθακείου, ως ποιμήν της Ομογένειας στις Πανομογενειακές αυτής, τα ορθόδοξα πρόβατά της ούκ ακούωσι της φωνής Υμών (Ιωα.10:3) και εμέ τον ίδιον ούκ φωνήται κατ’ όνομά μου: Βασίλειε, τι σοί θέλεις ποιήσω (Λουκ.18:41);  Ίνα ομιλήσω ώδε: Χαρίστε μου το πνευματικό Σας φώς στην εξής απορία μου. Πώς είναι δυνατόν τα κοράκια (Σπυρίδωνος ρήση για τους κληρικούς) της Ορθόδοξης Εκκλησίας να παρελαύουν στην 5^η Λεωφόρο της Νέας Υόρκης μαζί με τους Έλληνες. Τους οποίους πριν, στην Κυριακή της Ορθοδοξίας, καταριόντε και εκφράζουν την επιθυμία τους να πάθουν κακό με το να απαγγέλλουν, κατά την περιφορά των Εικόνων, τριπλάκις τη φράση «ανάθεμα στους Έλληνες» και μάλιστα επτά (07) φορές. Βέβαια, οι αναθεμασμοί αυτοί ψάλλονται μέσα στον Οίκον Αγάπης του Χριστού, από τα Άγια στόματα των Αποστόλων Αυτού, εδώ και 1227 χρόνια προς του Έλληνες, οι οποίοι όταν πήγαν για να ιδούν τον Ιησούν Χριστόν Βασιλέα των Ιουδαίων, ο Κύριος Υμών τους δέχθηκε εξυμνώντας τους με τα εξής λόγια: «Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθεί ο Υιός του Ανθρώπου. Ελλάς γαρ μόνη ανθρωπογονεί, φυτόν ουράνιον και Βλάστημα θείον ηκριβωμένον, λογισμόν αποτίκτουσα οικειούμενον επιστήμην (χειρόγραφον Ευσεβίου του Παμφίλου, επισκόπου Καισαρείας, 265 μ.Χ). Είναι γεγονός ότι στο επίσημο βιβλίο οδηγιών, προς τους ιερείς της Εκκλησίας Σας, μεταξύ άλλων υπάρχει και η προτροπή «κάθε ελληνικό να μισείται». Γιαυτό το Ορθόδοξο παπαδαριό Σας, κατά τον εορτασμό του  της νίκης των Εικονολατρών επί των Εικονομάχων, έχει γράψει στα παλιά του παπούτσια τις εντολές του Χριστού : «Ευλογείτε και μη καταράσθε», «Αγαπάτε τους εχθρούς υμών», «Ευλογείτε τους καταρωμένους υμάς» κλπ. Και δεν γιορτάζει την... ονομαστική εορτή της Εκκλησίας του. Την Ορθόδοξη! Αλλά εορτάζει με πάσα επισημότητα την Μισαλλοδοξία της αναστήλωσης των εικόνων! Δηλαδή, της Χριστιανοσύνης τον εμφύλιο πόλεμο που διήρκεσε σχεδόν 120 χρόνια στο εσωτερικό του Βυζαντίου (από το 726 έως το 843). Την εμφύλια διαμάχη κατά την οποίαν χύθηκαν ποτάμια χριστιανικού αίματος των αδελφών εν τω Χριστώ. Την παρατεταμένη βία μεταξή οργανομένων Χριστιανικών φατριών που τελικώς κατέληξε με τη νίκη των εικονολατρών και στη γιορτή αυτής, «την Κυριακή της Ορθοδοξίας», μακαρίζονται όσοι συνέβαλαν σε αυτή τη νίκη της Ορθόδοξης και όχι Χριστιανικής Πίστης. Ενώ οι αναθεματισμοί αφορούσαν τους εικονομάχους, μονοφυσίτες, μονοθελίτες, αρειανιστές και άλλους «αιρετικούς», τελικά κατέληξαν να αναφέρονται, στην Ονομαστική εορτή της Ορθοδοξίας, αποκλειστικά στους Έλληνες! Το τραγελαφικό της υπόθεσης, Δέσποτα, είναι ότι η νίκη των Εικονολατρών θεωρήθηκε, από Εσάς τους Έλληνες ρασοφόρους –τη συμφορά του ελληνικού Έθνους- και ως νίκη έναντι των Ελλήνων, που χριστιανικά κατηγορούνταν ως Ειδωλολάτρες. Ασχέτως που οι πραγματικοί Ειδωλολάτρες ήταν και είναι Εσείς, οι Άγιοι Πατέρες της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, που λατρεύετε άψυχες εικόνες, στις οποίες αποδίδετε μάλιστα θαυματουργικές ιδιότητες. Ο τσαρλατανισμός Σας σ’ όλο του το μεγαλείο, αφού στο 20^ον κεφάλαιον του δευτέρου βιβλίου της Παλαιάς Διαθήκης του Χριστού αναφέρεται: «3- Ουκ έσονταί σοι θεοί έτεροι πλην εμού. 4- Ου ποιήσεις σεαυτώ είδωλον, ουδέ παντός ομοίωμα, όσα εν τω ουρανώ άνω και όσα εν τη γη κάτω και όσα εν τοις ύδασιν υποκάτω της γής. 5- Ου προσκυνήσεις αυτοίς, ουδέ μη λατρεύσεις αυτοίς. Εγώ γαρ ειμί Κύριος ο Θεός». Ο Λέων Γ΄, σέβοντας αυτόν τον Ιερόν Κανώνα της Χριστιανοσύνης, διέταξε το 726 έναν αξιωματικό του να απομακρύνει την εικόνα του Χριστού, που ήταν αναρτημένη στη Χαλκή πύλη των ανακτόρων, και να αναρτήσει στη θέση της τον «τρισόλβιο τύπο του σταυρού» καθώς και εγχάρακτο εξάστιχο επίγραμμα.  Το δε 754 έγινε η Εικονομαχική Σύνοδος όπου υποστηρίχτηκε εξ αρχής το αδύνατο της απεικονίσεως του Χριστού και με τη χρήση χωρίων από την Αγία Γραφή (όπως των ανωτέρω) και την Πατερική Γραμματεία κατέληξαν στην καταδίκη των ιερών εικόνων και της λατρείας τους με το ακόλουθο σκεπτικό: είναι ανάξιο για τα ιερά πρόσωπα να απεικονίζεται η μορφή τους σε ευτελή ύλη. Η μορφή του Χριστού δεν είναι δυνατό να απεικονισθεί, εφόσον οι δύο φύσεις του είναι αμέριστες και ασύγχυτες· επειδή υπάρχει κίνδυνος να θεωρηθεί η προσκύνηση των εικόνων αναβίωση της ειδωλολατρίας, γι’ αυτό πρέπει να αποκλεισθεί. Έτσι λοιπόν επιβλήθηκε η ολοσχερής καταστροφή των εικόνων, αναθεματίστηκαν οι οπαδοί της εικονόφιλης παράταξης, όπως ήταν ο πατριάρχης Γερμανός, ο Ιωάννης Δαμασκηνός και άλλοι, ενώ εξυμνούνταν ο αυτοκράτορας ως Ισαπόστολος. Αυτή, όμως, η ηθηκή χρηστιανική συμβίωση με τους θεσμοθετημένους κανόνες της Αγίας Γραφής καταπατείται από το 787 με την Πατριαρχική εκτροπή των πασίγνωστων αναθεματισμών (εβραϊκή λέξη που σημαίνει αφιέρωμα στον Σατανά = καταδίκη, κατάρα και εκδίκηση της Εκκλησίας κατά των διαφωνούντων)  του Συνοδικού (=Πρακτικών αποφάσεων) και συγκεκριμένα των αναφερθέντων στο «Τριώδιον». Που συντάχθηκαν κατά την Ζ’ Οικουμενική Σύνοδο η οποία έγινε στη Νίκαια της Βιθυνίας κατά την οποία προέδρευσε ο Κωνσταντίνος ο ΣΤ’ και η μάνα του Ειρήνη η Αθηναία (η οποία δολοφόνησε τον άνδρα της και τον γιό της), όπου παρευρέθηκαν επίσης και 367 Συνοδικοί Επίσκοποι. Έτσι την Κυριακή της Ορθοδοξίας, γνωστή και ως Κυριακή των Νηστειών, η Άγια Εκκλησία του Χριστού παραβαίνει, αφέντη μου Δημήτριε, του Κυρίου Ιησού τον συγκεκριμένο κανόνα της χριστιανικής συμπεριφοράς και καταδικάζει αυτούς που ισχυρίζονταν ότι βάσει της Βίβλου η προσκύνηση των ιερών Εικόνων είναι Ειδωλολατρία και οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί είναι Ειδωλολάτρες. Σε αυτή την Άγια Ημέρα της λιτάνευσης των Ιερών Εικόνων εντός και εκτός Ναού, Εσείς οι Ιερότατοι Πατέρες της Ορθοδοξίας, που δηλώνετε Εικονολάτρες, πανηγυρίζετε τον θρίαμβο της Ορθοδοξίας Σας, της μισαλλοδοξίας την νίκη, ασχέτως εάν η νίκη αυτή είναι κάθετα αντίθετη με την Αγία Γραφή που απογορεύει τις απεικονίσεις. Το μέγα παράδοξον αυτής της Άγιας εχθρότητας είναι ότι αντί τα αναθέματα, αυτά του Συνοδικού, να αφορούν τις Οικομενικές Συνόδους πριν της Ζ΄, δηλαδή την ΣΤ΄, Ε΄και Δ΄, και τους Πατριάρχες, Επισκόπους, Μοναχούς, Βασιλείς, και άλλους που θεωρούνται εχθροί της ορθής Πίστης της χριστιανικής Ορθοδοξίας. Γίνονται όμως, οχετός ύβρεων κατά των Ελλήνων που ψάλλονται στο Οίκο του Χριστου, όπου αναθεματίζονται και αποβάλλονται από αυτήν ως άρρωστα και σεσηπότα μέλη Της. Αλήθεια!!! Αιδεσιμολογιώτατε κ. Τρακατέλη, αναρωτηθήκατε ποτέ πόσο αυτή η τύφλωση από το μίσος επαληθεύει του Αποστόλου Παύλου τα λόγια: «Εγώ γαρ οίδα τούτο, ότι εισελεύσονται μετά την αφιξίν μου λύκοι βαρείς εις υμάς μη φειδόμενοι του ποιμνίου, και εξ υμών αυτών αναστήσονται άνδρες λαλούντες διεστραμμένα του αποσπάν τους μαθητάς οπίσω αυτών (Πραξ. 20, 29-30)». Αφού σε όλο το κείμενο του «Συνοδικου της Ορθοδοξίας» φαίνεται καθαρά ότι καταδικάζεται του Ελληνικού Πολιτισμού η Φιλοσοφία τόσο όσο και ο τρόπος που χρησιμοποιεί αυτή για να μιλήσει και να παρουσιάσει τον θεό (Χριστόν), και τα συμπεράσματα στα οποία καταλήγει. Ο τρόπος ζωής μας είναι, Μακαριώτατε, αντανάκλαση του τρόπου σκέψεώς μας. Οπότε για την ελληνική πολιτισμική παρακμή μας δεν είμαστε άμοιροι των ευθυνών μας. Γιαυτό δεν παύουν οι κατάρες, που κηρύτει δημοσίως η Ορθοδοξία Σας, κατά του Ελληνικού Έθνους να είναι μισαλλόδοξες και κατά συνέπεια παράνομοι με τη σημερινή αντίληψη του δικαίου, καθώς επίσης και αντίθετοι με το «Αγαπήσωμεν αλλήλους, ίνα ομονοία ομολογήσωμεν». Την αιτία που οι σκοταδιστές ρασοφόροι της Ορθοδοξίας μισούν θανάσιμα την Ελλάδα και τον πολιτισμό της, την περιγράφει ο Φρειδερίκος Νίτσε στο βιβλίο του «Η Γέννηση της Τραγωδίας» ως εξής.  «Αποδεδειγμένα σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του ο δυτικο-Ευρωπαϊκός πολιτισμός (της Ορθοδοξίας του) προσπάθησε να απελευθερώσει τον εαυτόν του από τους Έλληνες. Η προσπάθεια αυτή είναι διαποτισμένη με βαθύτατη δυσαρέσκεια, διότι οτιδήποτε και αν δημιουργούσαν, φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε χρώμα και ζωή στη σύγκρισή του με το ελληνικό μοντέλο, συρρικνωνότανε, κατέληγε να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούρα. Έτσι ξανά και ξανά μια οργή ποτισμένη με μίσος ξεσπάει εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του μικρού και αλαζονικού  Έθνους, που είχε το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικά ότι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του. Κανένας από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς του δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα να απαλλαγούμε απ’ αυτούς. Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους. Έτσι, οι άνθρωποι συνεχίζουν να νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Έλληνες». Πριν τον Νίτσε όμως, ο Φρειδερίκος Σίλερ, ποιητής και συγγραφέας γεννημένος στη Βυτεμβέργη της Γερμανίας το 1759, έπιασε το ίδιο θέμα με το δικό του τρόπο. «Καταραμένε Έλληνα! Όπου και αν γυρίσω τη σκέψη μου, όπου και να στρέψω τη ψυχή μου, μπροστά μου σε βλέπω, σε βρίσκω. Τέχνη λαχταρώ, Ποίηση, Θέατρο, Αρχιτεκτονική, εσύ μπροστά πρώτος και αξεπέραστος. Επιστήμη αναζητώ, Μαθηματικά, Φιλοσοφία, Ιατρική, κορυφαίος και ανυπέρβλητος. Για Δημοκρατία διψώ, Ισονομία και Ισότητα εσύ μπροστά μου ασυναγώνιστος και ανεπισκίαστος. Καταραμένε Έλληνα, καταραμένη γνώση. Γιατί να σε αγγίξω; Για να αισθανθώ πόσο μικρός είμαι, ασήμαντος, μηδαμινός; Γιατί δε με αφήνει στη δυστυχία μου και στην ανεμελιά μου;». Ο καθένας μας μπορεί, Παναγιότατε Αρχιεπίσκοπε, να τους κρίνει και να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Πάντως η ύπαρξη της Ορθόδοξης Εκκλήσίας οφείλει να είναι ενωτική αλλά πρωτίστως να σέβεται τις Ενορίες των Ελλήνων στις οποίες λειτουργεί. Ώστε να πάψετε Εσεις τα Κοράκια  της Ελληνικής Ορθοδοξίας να κυνηγάτε φαντάσματα και να αρχίσετε να ασχολήσθε  με προβλήματα που αφορούν το σήμερα και όχι το 800 μ.Χ. Τα οποία έχουν την αισιόδοξη προοπτική για ένα καλύτερο αγαπητό μέλλον, που υπογραμμίσατε στο πασχαλινό Σας μήνυμα της 15/4/2014. Ώστε να γιορτάζουμε στην Ανάσταση του Χριστού την οριστική νίκη Του επί του κακού των αναθεματισμών της Ορθοδοξίας και του θανάτου εξ αυτού. Την δε επίθεση του κακού, που αναφέρετε ότι υπέστει ο Χριστός, δεν την είδαμε πουθενά γιατί από όσα γνωρίζουμε καλοπερνούσε χωρίς να δουλεύει. Επίσης τον χειρότερο θάνατο, σεβαστέ μου Παπούλη, δεν τον έζησε ο Χριστούλης Σας, αλλά ο κάθε Οδυσσέας Ανδρούτσος που μαχόταν για τα δίκαια του Ελληνισμού και ήταν ανασκολοπισμένος τέσσερις ημέρες. Καθώς επίσης και όλοι οι Ήρωες του ’21 που υπέστησαν τα δεινά του αφορισμού από τον εν Χριστώ αδελφό και Ελέω Θεού Αρχιεπισκόπον Κων/πόλεως Γρηγορίου Ε΄. Ο δε εμπιστευτικός-προσωπικός χαρακτήρας της τρίτης αφοριστικής εγκυκλίου, που έστειλε στους Μητροπολίτες Του, αποδεικνύει ότι ο Γρηγόριος ο Ε΄ δεν εξαναγκάσθηκε ποτέ από τους Τούρκους να αφορίσει την Επανάσταση. Πόσο ορθή λοιπόν, στέκει του Πλάτωνα η διδαχή «Ο χειρότερος ορισμός της αδικίας είναι, το να πιστεύει κάποιος ότι είναι δίκαιος ενώ δεν είναι». Γιαυτό έξαρχε Ωκεανών, Ατλαντικού τε και Ειρηνικού μην ξεχνάτε του Μενάδρου τον γνώμονα: «Σοφία γάρ εστί καί μαθείν ά μη νοείς».

Ο ελάχιστος εγώ και Ορθόδοξα αναθεματισμένος Έλληνας  Βασίλης Καρβέλης.