Το άγιο παλούκωμα αρνιών στο Πάσχα Ιερόν.

Ωδή α΄: «Ἀναστάσεως ἡμέρα, λαμπρυνθῶμεν Λαοί. Πάσχα Κυρίου!». Πάσχα βεβαίως ως εθνική εορτή του μύθου (σύμφωνα με τη δήλωση του αρχαιολόγου Ζάχι Χαβάς) «απελευθέρωσης» των Εβραίων από τη δουλεία του δυνάστη Φαραώ της Αιγύπτου. Ασφαλώς αν είχαν σταυρώσει τον Ιησού άλλη εποχή του χρόνου, δεν θα ξέραμε καν την λέξη Πάσχα (פסח –pesakh = πέρασμα). Κι αν ο Ιησούς ζούσε σε άλλο μέρος, το Ισραήλ δεν θα είχε σχεδόν καμμία από την δύναμη που έχει σήμερα στον κόσμο. Έτσι λοιπόν βρήκαμε ξανά την πρόφαση να νηστέψουμε (απ' όλα;) πενθήσουμε, συμπάσχομε με τον Ιησού στο Δράμα Του, δείχνοντας πόσο ενάρετοι Χριστιανοί είμαστε, και τώρα ήρθε η ώρα να ανταμειφθούμε με τη βάρβαρη γενοκτονία των αμνοεριφίων. Παρότι που για όλα τα ζώα ισχύει ο κανόνας πως τα τρώμε όταν είναι ώριμα, όχι σε μικρή ηλικία, εντούτοις στη γιορτή της πλημμύρας της Θείας Αγάπης (Πάσχα πανσεβάσμιον, - Ήχος πλ.α΄, Στιχ.δ΄-) καὶ ἐν αγαλλιάσει ψυχῆς διαπράττωμε το βάρβαρο και εγκληματικό έθιμο σφάζοντας και σουβλίζοντας τα άκακα αρνάκια γάλακτος (βρέφη αθωότητος). Αυτή την ημέρα, που με την «Ωδή ζ΄» εορτάζουμε τη νέκρωση του θανάτου, τη συντριβή του Άδη, την αρχή μιας άλλης ζωής αιώνιας (εκτός στους αμνούς του Θεού), όλοι λησμονούμε την ορθόδοξη καταβολή της Ωδής ε΄ «Ας σηκωθούμε στα βαθιά χαράματα και αντί για μύρα, ύμνο ας προσφέρουμε στον Κύριο και θα δούμε τον Ήλιο της δικαιοσύνης να φέρει σ’ όλους μας ζωή (φυσικά και στα αθώα αρνάκια)». Και ευθέως μετά τη θετική απάντησή μας στη θεία έκκληση «Δεύτε λάβετε φως εκ του ανεσπέρου φωτός Αγάπης», που πρέπει να την προσφέρουμε (τουλάχιστον το Πάσχα)  σε όλον τον ζωϊκόν κόσμο  του Θεού χωρίς καμία απολύτως διάκριση φυλής, χρώματος, θρησκείας, γλώσσας ή κοινωνικής θέσης, τρέχουμε πριν ακόμα τελειώσει το ευαγγελικό μύνημα της θείας Αναστάσεως των ψυχών μας, στο τραπέζι της κουζίνας. Όπου με εωσφορική αδιαντροπιά καταβροχθίζουμε, σαν αγροίκοι μη λαμπριάτικης μύησης, τα σπλάχνα (μαγερίτσα) του ολοκαυτώματος των αμνών του Κυρίου. Αυτή την απογυμνωμένη (απο την κατάνυξη του Πάσχα) διάθεσή μας, που μας κατατάσσει σε μέλη πρωτόγονης αφρικανικής φυλής, την συνεχίζουμε όλη την Κυριακή της πασχαλινής Αγάπης περιφερόμενοι με πιρούνα και μάχαιρα (μάχαιραν έδωσες μάχαιραν λάβεις -Ματθ. 26, 52-) γύρωθεν της βάρβαρης σούβλας (= ανασκολοπισμού = οθωμανικής μεθόδου εκτέλεσης του Αθανάσιου Διάκου) για να απολαύσουμε το θέαμα της θανάσιμης θυσίας των αρνιών στα αναμένα κάρβουνα. Και όχι να αφουκραστούμε τον θρύνο του αμνού την ώρα που του μαθαίνουμε στροφλιές στο γύρο του θανάτου της σούβλας επάνω στη πασχαλινή θράκα του Πάσχα Ιερού και Πάσχα το τας πύλας ημιν του παραδείσου ανοίξαν. Ναι επάνω στο βωμό του Πάσχα του τερπνού, όπου απολούνται οι αμαρτωλοί (τα αρνιά γάλακτος) από προσώπου Θεού και οι δίκαιοι (χριστιανοί) ευφρανθήτωσαν (πεντηκοσταριον στιχ. γ΄). Εδώ είναι που το σαιξπηρικό δίλημμα «Να ζει το αρνί ή να μη ζει;» πλανάται  πάνω απο το ελληνικό πασχαλινό τραπέζι της Θείας Αγάπης. «Αγάπη θέλω και όχι θυσίες, γνώση του Θεού και όχι ολοκαυτώματα (Π.Δ. Ωσηέ κεφ 6,6)» είπεν ο Χριστός. Είναι ορθόν λοιπόν ότι ως πρώτον στάδιο στις μεταρρυθμήσεις σχετικές με το Ορθόδοξον Πάσχα των Ελλήνων να αφαιρεθεί το εβραϊκό-θρησκευτικό-τυπολατρικό στοιχείο του «Θύσατε ἀμνὸν ἄρσεν, ἐνιαύσιον ὀπτὰ πυρὶ· Πάσχα ἐστὶ Κυρίῳ τούτον (Εξ. 12,5)» που αφορα την «έξοδο» των Εβραίων. Κάτι που δεν εχει σχέση με τον ελληνικό μας πολιτισμό, άλλωστε η ίδια η Παλαιά Διαθήκη απαγορεύει να γιορτάζει άλλος λαός το δικό τους Πάσχα. Ένα Πάσχα προς τιμήν της Αγάπης του Θεού, ο οποίος δέχεται να τον τιμούν με τόσο πόνο αθώων και άκακων πλασμάτων του. Μια γιορτή της Ανάστασης, στις ανθρώπινες ψυχές, του Θεού που ανέχεται γδαρμένα ζώα να κρέμονται σε θέα αποκρουστική από το τσιγκέλι του χασάπη, αφού το καθένα τους έχει βιώσει προηγουμένως τη βασανιστική αναμονή σαν τον αιχμάλωτο που εκτίθεται σε πλειστηριασμό στο σκλαβοπάζαρο ή τον ετοιμοθάνατο που περιμένει το δήμιο. Τι θεός είναι αυτός που δεν νιώθει την αγωνία των αρνιών και τα θέλει σφαγμένα στην ποδιά του, μέσα από μια μαρτυρική διαδικασία του πύρινου παλουκώματος, που θα αυξήσει τον πόνο τους. Σεβόμαστε το Πάσχα των Εβραίων, το πέρασμα από την Αίγυπτο και την δουλεία, προς την ελευθερία. Αλλά σήμερα ο Εβραίος=עברי= Ιβρεϊ= περάτης (Γέν. 14,13), βάσει το ιστορικό υλικό που μας δίνει η Πεντάτευχος, έχει αφομοιωθεί με τους «Αιγυπτίους» (Γέν. 43, 31), κι όλοι εμείς οι άλλοι λαοί είμαστε οι δούλοι του «Ἰησοῦ του Ναζωραῖου του βασιλέως τῶν Ἰουδαίων (Ιωαν 19:19)» Γιαυτό πρέπει κάποτε και εμείς οι Έλληνες να κάνουμε «Ελληνικό Πάσχα». Δεν θέλουμε αρνί, ας είναι μόνο άζυμο ψωμί και πικρά λάχανα. Αρκεί να γιορτάζουμε κάθε Λαμπρή την άνοιξη, τη χαρά, την αγάπη, τον έρωτα. Δηλαδή τα Αδώνια των προγόνων μας της Αρχαιότητος, που απο τον 7^ον αιώνα π.Χ. εορταζόταν κατά την πρώτη πανσέληνο μετά την εαρινή ισημερία. Καιρός πια να επελευθερώσουμε τον εαυτό μας απο την ορθόδοξη «θρησκευτικότητα», που ο χριστιανισμός την θεωρεί διαβατήριο για τη «βασιλεία των ουρανών». Σαν να πρόκειται για κάτι το έμφυτο, το φυσικό και αυτονόητο και όχι σαν να μας επιβάλλεται σκόπιμα, μεθοδικά, οργανωμένα και βίαια ερήμην μας και μάλιστα σε ηλικία που δεν μπορούμε να αντιδράσουμε, από τους θεσμούς και τους μηχανισμούς της κυρίαρχης θρησκευτικής τάξης των πραγμάτων. Γιαυτό ακόμα και τα παιδιά του σχολείου που τα σέρνουν, δάσκαλοι και γονείς, στους βαρετούς εκκλησιασμούς, στα κατηχητικά, στους προσκόπους και στα μοναστήρια, δεν εκφράζουν κανένα ενδιαφέρον για μεταφυσικούς μύθους και συνεπώς καμιά θρησκευτικότητα, αλλά μια γνήσια περιέργεια που επιζητεί να γίνει γνώση μέσα από πραγματικές εμπειρίες και λογικές απαντήσεις, που να ανταποκρίνονται στο επίπεδο των προβληματισμών και των αναγκών τους. Αν πραγματικά ο ορθόδοξος θεός είναι «αγάπη», όπως τόσο υποκριτικά και μηχανικά χιλιοαναμασούν οι ρασοφόροι στο παθητικό τους ακροαήριο, τότε έχουν ευτελίσει τη λέξη. Αφού, αν με τη λέξη «Θεός» εννοεί κανείς το σύνολο των φυσικών νόμων που διέπουν το Σύμπαν, τότε, ολοφάνερα, υπάρχει τέτοιος Θεός. Αυτός όμως ο θεός δεν ικανοποιεί συναισθηματικές ανάγκες και συνεπώς δεν έχει και πολύ νόημα να προσευχηθεί κανείς στο νόμο της βαρύτητας. Η μόνη πίστη που χρειάζεται ο άνθρωπος είναι η πίστη στον Άνθρωπο. Καρβας.

 

Το χριστιανικό «παράδοξο»: Μία χριστιανοσύνη με δύο Πάσχα = Αναστάσεις Χριστου!!!

Πάσχα, ως προερχόμενο από το ελληνικό ρήμα πάσχω, στερείται σοβαρότητας. Η λέξη Πάσχα είναι εξελληνισμός του εβραϊκού ρήματος  pāsah (πασάχ). Που σημαίνει περνώ από πάνω = προσπερνώ και αναφέρεται στο πέρασμα τού Αγγέλου, που θανάτωσε τα πρωτότοκα παιδιά των Αιγυπτίων. Προσπερνώντας φυσικά τα σπίτια των Εβραίων τα οποία είχαν βαφεί με το αίμα του αρνιού που εσφάξανε οι Εβραίοι και αποτελεί βασικό στοιχείο του εβραϊκού πασχαλινού τραπεζιού. «Θύσατε ἀμνὸν ἄρσεν, ἐνιαύσιον ὀπτὰ πυρὶ· Πάσχα ἐστὶ Κυρίῳ τούτον (Εξ. 12,5)». Ο λεγόμενος Μυστικός Δείπνος ήταν το πασχαλινό τραπέζι για τον εορτασμό του εβραϊκού Πάσχα από τον Ιησού και τους μαθητές του. Βάσει του Ευαγγελίου του Λουκά (22,8) ο Ιησούς απέστειλε τον Πέτρο και τον Ιωάννη λέγοντας: «Πηγαίνετε να ετοιμάσετε να φάμε (και οχι να προδοθεί ο Χριστος) για το Πάσχα». Το οποιον το γιόρταζαν οι Εβραίοι πάντα στην πρώτη πανσέληνο μετά της 1^ης  του  Νισάν, που ήταν η Εαρινή Ισημερία. Οπότε ο Ιησούς αναστήθηκε την πρώτη ημέρα μετά το Εβραϊκό Πάσχα. Έτσι ο γιορτασμός του χριστιανικού Πάσχα ήταν ακίνητη γιορτη και κοινός με το εβραϊκό Πεσάχ, εως τον 4ο αιώνα μ.Χ. Άρα η ονομασία τής χριστιανικής γιορτής και η σύνδεσή της με την πρώτη πανσέληνο μετά την εαρινή ισημερία δεικνύει την εβραϊκή (όχι ελληνική) προέλευση και σημασία του Πάσχα. Όμως οι Χριστιανοί και Εβραίοι διαχωρίστηκαν απόλυτα, σε σχέση με τη γιορτή του Πάσχα, μετά την Α' Οικουμενική Σύνοδ, που έγινε στην Νίκαια της Βιθυνίας. Η Α' Οικουμενική Σύνοδος, που συνεκλήθη από τον Μέγα Κωνσταντίνο το 325 μ.Χ., αποφάσισε ότι το Πάσχα θα πρέπει να εορτάζεται την πρώτη Κυριακή, μετά την πρώτη πανσέληνο της άνοιξης και αν η πανσέληνος συμβεί Κυριακή, τότε να εορτάζεται την αμέσως επόμενη Κυριακή. Κατ' αυτό τον τρόπο, το χριστιανικό Πάσχα δεν θα συνέπιπτε ποτέ με το εβραϊκό, αφού ο εορτασμός του χριστιανικού Πάσχα συνδέθηκε επίσημα με ένα αστρονομικό φαινόμενο, την εαρινή ισημερία και την πρώτη πανσέληνο της άνοιξης (τη λεγόμενη «Πασχαλινή πανσέληνο»). Το ημερολόγιο που ίσχυε την εποχή της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, ήταν το Ιουλιανό που είχε θεσπίσει ο Ιούλιος Καίσαρας το 45 π.Χ., με τη βοήθεια του αλεξανδρινού αστρονόμου Σωσιγένη. Όμως, το Ιουλιανό Ημερολόγιο είχε μια μικρή απόκλιση, καθώς η διάρκεια του ηλιακού έτους στην πραγματικότητα είναι 365,242199 ημέρες. Ανά τετραετία το μικρό αυτό σφάλμα φθάνει περίπου τα 45 λεπτά, ενώ κάθε 129 χρόνια φθάνει την μία ημέρα, με αποτέλεσμα η εαρινή ισημερία την εποχή του Χριστού που συνέβη στις 23 Μαρτίου, είχε φτάσει, το 1582 μ.Χ., να συμβαίνει στις 11 Μαρτίου. Έτσι το Πάσχα του Χριστού από ακίνητη εκκλησιαστική εορτή, που ήταν, έγινε κινητή και κουνιστή σαν μπαλαρίνα. Εκείνο το έτος, ο πάπας Γρηγόριος ΙΓ' ανέθεσε στους αστρονόμους Χριστόφορο Κλάβιους και Λουίτζι Λίλιο να προωθήσουν μία ημερολογιακή μεταρρύθμιση. Όπου η 5^η Οκτωβρίου 1582 μετονομάστηκε 15^η Οκτωβρίου, προκειμένου να διορθωθεί το λάθος των δέκα ημερών, που είχαν συσσωρευθεί τους προηγούμενους 11 αιώνες, έτσι ώστε η εαρινή ισημερία να επιστρέψει στην 21^η Μαρτίου, όπως είχε συμβεί κατά την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο. Το Νέο ή Γρηγοριανό Ημερολόγιο υιοθετήθηκε από τα καθολικά κράτη της Ευρώπης μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια. Η Ορθόδοξες Εκκλησίες αντέδρασαν  στο Γρηγοριανό Ημερολόγιο, κυρίως από μίσος στον πάπα, με συνέπεια το Ιουλιανό Ημερολόγιο να παραμείνει σε ισχύ σε όλα τα Ορθόδοξα κράτη. Παρότι για τον άναρχο, αιώνιο και ατελεύτητο Θεό ημέρες, μήνες και έτη δεν υπάρχουν. Χίλια έτη για τον Θεό είναι σαν την χθεσινή ημέρα που πέρασε. (Ψαλμ. 89, 4). Εντούτοις έχει δημιουργηθεί σχίσμα στην Εκκλησία για ενα αστρονομικό θέμα που είναι απλό, ασήμαντο και αδιάφορο θρησκευτικώς, αφου στην πραγματικότητα δεν έχουμε δύο ημερολόγια. Απλά αφήσαμε το εσφαλμένο Ιουλιανό, που επιβραδύνει την αρχή του έτους με ρυθμό 1 ημερα σε 128 χρόνια. Και ακολουθήσαμε το διορθωμένο Γρηγοριανό που ειναι τελειότερο, αφού επιβραδύνει την αρχή του έτους με ρυθμό 1 ημέρα σε 3.320 χρόνια. Με βασιλικό διάταγμα η Ελληνική Πολιτεία εφάρμοσε το Γρηγοριανό ημερολόγιο το 1923, ονομάζοντας τη 16η Φεβρουαρίου, 1η Μαρτίου. Έτσι, η εθνική εορτή τής 25ης Mαρτίου 1923 εορτάστηκε ξεχωριστά από τον Eυαγγελισμό της Θεοτόκου. Τότε έγινε σαφές ότι η συνύπαρξη δύο ημερολογίων προκάλεσε πόλεμο μεταξύ Πολιτεάς και Οροδοξιας. Η τότε Κρατική εξουσία του Παγκάλου προσπάθησε να επιβάλλει σε όλο τον Ελληνικό χώρο το Νέο ημερολόγιο, με αποτέλεσμα να βαθύνει ο διχασμός καί μάλιστα ανεπανόρθωτα. Κάτω από αυτήν την πίεση η Εκκλησία της Ελλάδος δέχτηκε στις 10 Μαρτίου 1924 (23 Μαρτίου με το Γρηγοριανό) την προσαρμογή του εορτολογίου της με το Γρηγοριανό (νεο ημερολόγιο), αλλά χωρίς μετακίνηση του Πάσχα και των κινητών εορτών που εξακολουθούν να εξαρτώνται από το παλαιό ημερολόγιο. Έτσι για τον καθορισμό του ορθόδοξου Πάσχα η εαρινή ισημερία υπολογίζεται με βάση το παλαιό ημερολόγιο, οπότε οι παλαιοημερολογίτες και οι νεοημερολογίτες γιορτάζουν το Πάσχα την ίδια μέρα. Αντίθετα, οι ρωμαιοκαθολικοί και οι προτεστάντες καθορίζουν την εαρινή ισημερία με βάση το νέο ημερολόγιο και γι' αυτό γιορτάζουν συνήθως το Πάσχα μια βδομάδα νωρίτερα από τους Ορθόδοξους. Παρακολουθώντας κανείς όλη αυτή τήν αναστάτωση πού προέκυψε από μία αστρονομική βελτίωση  έρχεται σέ εύλογη απορία γιά το αν η αλλαγή αυτή αξίζει μία δηλητηρίαση καί αιρετικοποίηση της χριστιανικής πίστης με ακύρωση της σωτηρίας των ψυχών των πιστών της. Ας ελπίσουμε, προσευχόμενοι πάντα στόν Χριστό, νά υπάρξει ταπείνωση, μετάνοια, καί συνδιαλλαγή, αμφοτέρων τών πλευρών ( Καθολική και Ορθόδοξη Εκκλησια). Καί ας έλθουμε σε συνδιαλλαγή,  πρίν φθάσουν ξανά τά  μεγάλα δεινά της Ιεράς Εξέτασης και των Σταυροφοριών, που θα μας αλωνίσουν όλους, καί  θα συνταράξουν την ανθρωπότητα ξανά.   Καρβας.