Χριστούγεννα: η Άγια αλχημεια στα Ηλιούγεννα.
Ένα από τα πικρότερα
αισθήματα που απόκτησα στη ζωή μου από την Ορθοδοξία της ελληνικής μας
Εκκλησίας, ώς γενιά του χρυσού γένους της ανθρωπότητας -των Σελλών- και τέκνον
του Έρωτα και της Αφροδίτης προερχόμενο από τους μακαρίους και ανδρείους της
Οικουμένης «τους Έλληνες», είναι η αφή του συναισθήματος «ντροπή». Τι κρίμα να
μη μπορώ στις 25 Decimus (10ου) να γράψω την αλήθεια για αυτή την Άγια Μέρα της
Οικουμένης. Τρέμει το χέρι μου και αχνοσβύνει ο νούς μου ακούγοντας τους μαυροφόρους υπηρέτες του μαραγκού Θεού και
τσοπάνη της Βιβλικής Χριστιανοσύνης να
ψιττακίζουν, μέσα στους ιερούς Ναούς της ανθρώπινης Λατρείας, το Ορθόδοξον
Ψέμα: «Χριστός γενάται σήμερον εν τη Βηθλεέμ». Αν και «Οι διάκονοι ωσαύτως
πρέπει να είναι σεμνοί, ουχί δίγλωσοι (Τιμοθ. Α γ΄8), «επειδή σεις (οι ιερείς)
δεν είσθε οι λαλούντες, αλλά το Πνεύμα του Πατρός σας, το οποίον λαλεί εν υμίν
(Ματθ. Ι-20), εντούτοις οι πνευματικοί μου Πατέρες έχουν βουτήξει τα πάντα στην
απατηλότητα και θολώσανε τα νερά της μεγάλης Δεκεμβριανής Γιορτής και μαζί της
και τα δικά μου μυαλά. Που ούτε 100 Ηρακλήδες δεν μπορούν να τα καθαρίσουν από
των κόπρων του Αυγέα τους. Χάνοντας έτσι την πνευματική μου διαύγεια δεν μπορώ
να αντικρίσω τον λόγον του Θεού και να κατανοήσω τη γνώση της αληθείας γιαυτά
που γινόντωσαν, πριν τον χριστιανισμό, στην 25η Δεκεμβρίου για τη
τριέσπερο γέννηση του Φωτός του Ήλιου. Ώστε να αποφύγω την απώλεια ψυχής στη
τρελλή κούρσα της κοινωνικής αλλοφροσύνης, αναζητώντας στα δώρα των
χριστογενιάτικων δένδρων την αλήθεια της
ευτυχίας. Αφού η γνώση του φωτός της αλήθειας, νικόντας το ψεύδος και την
υποκρισία των νυν αποστόλων του Ναζωραίου, θα με ανυψώσει από το τέλμα του
σκότους της αμάθειας της Ορθόδοξης
Κατήχησής των, και θα διανοηθώ ότι η αγαλλίαση ψυχής δεν αποκτιέται στις
εκπτώσεις των εορτών (holydays), ούτε στη χρήση πλαστικού χρήματος (credit cards). Η ανθρώπινη ψυχή εφραίνεται μόνον λατρεύοντας την γέννηση του Φωτός, που
διαλύει το σκοτάδι της πλύσης εγκεφάλου των σχολικών βιβλίων περί Ορθοδοξίας.
Δηλαδή προσκυνόντας την αληθηνή Θεότητα της Υφηλίου, από την οποίαν εξαρτώνται
τα πάντα επάνω στη γή. Τον πραγματικό λύχνο της ψυχης, που φωτίζει το μονοπάτι
της επίγειας ζωής της. Την αστέρευτη πηγή του Φωτός. Τον γονιό ημών και της
ολοκλήρου Φύσης. Τη φλογερή ακτινοβολία χαράς. Το λαμπρότερο Αστέρι του κόσμου.
Τον Ηλιάτορα του Ελύτη. Τον ουράνιον Βασιλιά μας Ήλιο. Ο οποίος μετά το
Βόρειο (θερινό) «Ηλιοτρόπιο» συνεχίζει
την μεταβολή του προς Νότον πάνω στην ουράνια σφαίρα όπως
αυτός φαίνεται από τη Γη. Αυτή η κάθοδός του επεκτείνεται για 6 μήνες μέχρις
ότου φτάσει, στις 22 Δεκεμβρίου, στο νοτιότερο σημείο της τροχιάς του
που ονομάζεται Νότιο «Ηλιοτρόπιο (χειμερινό)».
Κατά την διάρκεια αυτής της οπτικής πλάνης (αφού ο Ήλιος είνα ακίνητος και η γη
περιστρέφεται γύρω από τον άξονά της και γύρω από τον Ήλιο σε ελλειπτική τροχιά) οι μέρες μικραίνουν και
γίνονται πιο κρύες και από την πλευρά του βόρειου ημισφαιρίου ο Ηλιος δίνει την
εντύπωση ότι είναι αδύναμος και μικρότερος.
Αυτός ο φαινομενικός αφανισμός του Ήλιου,
καθώς πλησιάζει στο χειμερινό ηλιοστάσιο, συμβόλιζε για τους Αρχαίους την
πορεία του προς τον θάνατόν του. Όμως, πριν το τετέλεσται της αφάνειάς του ο
Ήλιος σταματά να κινείται Νότια, τουλάχιστον ορατά, για 3 μέρες (22,
23, 24 Δεκεμβρίου), βρισκόμενος φυσικά
σε γειτνίαση με το αστρικό σύμπλεγμα του Σταυρού του Νότου ή αλλιώς
σύμπλεγμα *Crux*. Δηλαδή σε αυτές τις τρεις (03) εσπέρες ο Ήλιος έχει απολέσει την
ζωντάνια του (πέθανε) στο Σταυρό (όπως ο Χριστός). Τις ημέρες αυτές, που
ξεκινούσαν με το Χειμερινό Ηλιοστάσιο (τη νύκτα της 21ης προς την 22α του
Δεκεμβρίου, τη μεγαλύτερη δηλαδή νύκτα του χρόνου) οι αρχαίοι Έλληνες εορτάζαν με χορούς, συμπόσια, ανταλλαγή δώρων το Τριέσπερον
και η γιορτή αυτή κορυφωνόταν με την αναγέννηση του Φωτοδότη Ηλίου, τα
Ηλιούγεννα, τη νύκτα της 24ης προς 25η Δεκεμβρίου. Όπου στην ανατολή της 25ης Δεκεμβρίου ο Ήλιος αναζωογονείται, απο την κατάσταση λήθης που
είχει περιέλθει, ως «θείον βρέφος» Διόνυσος, αφού « Ένας είναι ο Ζεύς,
ένας ο Άδης, ένας ο Ήλιος, ένας ο Διόνυσος» μας λέγει σαφώς ο Ορφεύς (Μακροβίου
Satur 7, 18). Έτσι ο γιος του Δία και της Σεμέλης, ως
«σωτήρ» Διόνυσος αρχίζει με ζωντάνια τη νικηφόρα πορεία της νίκης του με το
σκοταδι, κατα μία μοίρα, προς Βορρά, που φέρνει την εποχή της αναγέννησης για
την Φύση, την Άνοιξη (τον έφορο κάθε ζωής παντός επιπέδου και παντός έμβιου και
μη όντος). Επίσης στις 25 Δεκεμβρίου εδοξάζανε τη «Φωτογέννηση (Ηλιούγεννα)» εκτός απο τους Έλληνες και οι Αιγύπτιοι τον Οσίρι
και οι Πέρσες τον Μίθρα. Με την επικράτηση της
Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ο Αυτοκράτωρ Αυριλιανός το 274, ένα χρόνο πριν τον
δολοφονήσουν, θέλησε να ενώσει όλους τους λαούς με μία κεντρική διοίκηση και
μία θρησκεία, καθορίζοντας την 25η Δεκεμβρίου ως ημέρα της Γέννησης του
Ανίκητου Ήλιου δηλαδή
του ήλιου που δεν θα νικηθεί ποτέ από τα σύννεφα ή από το βαρύ χειμώνα (Dies Natalis Solis Invicti). Η οποία ήταν μια λατρεία που ένωνε το ελληνικό «Τριέσπερο του Διονύσου» και την περσική
τριήμερη εορτή «Γέννηση του Μίθρα». Έτσι, οι διονυσιακές τελετές
παρέμειναν ζωντανές, προσαρμοσμένες βέβαια, στα σχήματα του Ελληνορωμαϊκού
κόσμου. Σ’ όλες αυτές τις εορτές ήταν έντονο το στοιχείο της διασκέδασης και
των ξέφρενων πανηγυρισμών. Οι πατέρες της Εκκλησίας του Χριστού από πολύ νωρίς είδαν ότι οι λατρείες του Ηλίου κατα
την «Γέννηση του Μίθρα» την απειλούσαν και έπρεπε να καταπολεμηθούν
άμεσα. Με το Διάταγμα των Μεδιολάνων (το Φεβρουάριο του
313 μ.Χ.), το οποίο συνδέεται περισσότερο με το ζήτημα του εκχριστιανισμού της
αυτοκρατορίας, ο Χριστιανισμός
νομιμοποιήται ως «επιτρεπομένη θρησκεία». Οπότε οι Άγιες Ρόμπες του Εβραίου
Ιησού, βρισκόμενοι για πρώτη φορά υπό την προστασία του Αυτοκράτορος, επιχείρησαν
να ξεριζώσουν από την ψυχή των ανθρώπων τα «Ηλούγεννα
της 25ης Δεκεμβρίου» ως
αντίθετα προς το χριστιανικό πνεύμα. Γι
αυτό το σύνολο των εκκλησιαστικών συγγραφέων μιλούν με σκληρά λόγια εναντίον
της λατρείας του Ήλίου. Το πρώτο επίσημο κείμενο που αναγγέλλει
την κατάργηση της λατρείας του Ανίκητου Ήλιου (Μίθρα) είναι το Ρωμαϊκό «Καλεντάρι των Φιλοκαλίων» του 354 μ.Χ.
γραμμένο στη Λατινική Γλώσσα που διορθώνει τη φράση «Ημέρα γέννησης του
Ανίκητου Ήλιου (Ηλιούγεννα)» με τη
φράση «Ο γεννηθείς Χριστός εν Βηθλεέμ της Ιουδαίας (Ανθρωπούγεννα)». Έτσι η 25 Δεκεμβρίου απο Ηλιούγεννα
μετατρέπεται σε Χριστούγεννα στο ημερολόγιο της Ρώμης. Ο δε
Αυτοκράτορας Θεοδόσιος Α΄ με διάταγμα το 392 επιβάλει τον Χριστιανισμό ως
κρατική θρησκεία της Αυτοκρατορίας του, άσχετα που η Ιερά Βίβλος του
Χριστού απέρριπτε τον εορτασμό των γενεθλίων καθώς θεωρούνταν παγανιστική
συνήθεια. Συγχρόνως εφαρμόζοντας της Αγίας Γραφής την προσταγή μίσους «Καὶ ἐξεγερῶ τὰ τέκνα σου, Σιών, ἐπὶ τὰ τέκνα
τῶν Ἑλλήνων... (Ζαχαριας θ΄ 13-15) εξαπέλυσε ανελέητες και
πολυπληθείς σφαγές και αμέτρητους διωγμούς κατά την πλειοψηφία των
υπηκόων της αυτοκρατορίας, τους Έλληνες Εθνικούς. Διότι
συνέχιζαν να λατρεύουν την Ευλογία στον άνθρωπο που αξιώθηκε, προτού
παιθάνει, να ζήσει ξανά το μυστήριο της θείας σάρκωσης, το κομμάτι του Θεού που
έχει ο κάθε άνθρωπος μέσα του, που βυθίζει περισσότερο τη καρδιά του στον
Παράδεισό με το πραγματικό όνομα «Ηλιούγεννα» και όχι με το χριστιανικό ψευδώνομο «Χριστούγεννα». Λόγω της πληθώρας των
γεγονότων και τον όγκο των διαθέσιμων στοιχείων περί της «επί Ελληνισμού
θανατικής καταδίκης» θα μνημονεύσω το πρώτο «Άουσβιτς» της Xριστιανοσύνης τη Σκυθόπολις. Στο 11ο κεφάλαιο του 17ου τόμου του έργου του, ο ιστορικος Αμμιανός Μαρκελλίνος αναφέρει ότι: «Εις την Σκυθόπολιν (Beth Sian) όπου είχε στηθή το
χριστιανικό κρεουργίον, εκεί συνεδρίαζαν ευσεβείς χριστιανοί δικασταί
αμιλλώμενοι τους πλοίονας ηλιολάτρας Έλληνες Εθνικούς να οπτήση επί σχάρας, να
βράση εντός ζέοντος ελαίου, ή να κατακόψη μεληδόν». Σε αυτό και μονον το
χριστιανικό «στρατόπεδο θανάτου» και με εντολή
του Χριστού: «Όσο για τους εχθρούς μου, αυτούς που δεν με θέλησαν για
βασιλιά τους (όχι για ηλιακή θεότητα) φέρτε τους εδώ και κατασφάξτε τους
μπροστά μου (Λουκάν ΙΘ΄ 27) πάρθηκαν οι ζωές των 20.000.000 Ελλήνων ως λάτραι
των Ηλιογέννων. Διότι ασπάστηκαν του
Ματθαίου τη συμβουλή «Εαν κάποιος σας πεί. Να αυτός είναι ο Χριστός, ή αυτός,
να μη τον πιστέψετε. Γιατί θα υπάρξουν ψευτοχριστοί και ψευτοπροφήτες που θα
σας δείξουν σημεία μεγάλα και τέρατα ώστε να κοροϊδέψουν, αν μπορέσουν, και
εκείνους που καταλαβαίνουν (εδάφιον ΚΔ, 23-24). Πόσο αληθές
είναι η του Ροβέρτου κραυγή: «Η Εκκλησία με υποχρεώνει να ζώ στην αμαρτία» και
ο εκ του στόματός μου Ευαγγελικός αλαλαγμός μου «Ουαί υμίν, γραμματείς και
Φαρισαίοι (παπάδες) υποκριταί, ότι καθαρίζετε το έξωθεν του ποτηρίου και της
παροψίδος, έσωθεν δε γέμουσιν εξ αρπαγής (της αλήθειας) και ακρασίας (του
ψεύδος), Ματθ, κγ 25». Καρβας.
