Η
Ελλάδα μας ετοποθετήθηκε στα πρωτοσέλιδα του διεθνούς Τύπου λόγω του χρέους και
του ελλείματος (αξιοπιστίας) καί ’χει μείνει εκεί, σαν υπόδειγμα «λαθραίας
διαβίωσης» των πολιτών της. Αυτό είναι υπερβολικό, άδικο και καταστροφικό και
επιβάλεται να διορθωθεί, αφού η διατήρηση της υφισταμένης κατάστασης είναι
αποτέλεσμα λανθασμένων εκτιμήσεων όχι του Λαού, αλλά της Κυβέρνησής του. Ως
Έλληνας δημοκράτης και αιχμάλωτος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) έχω
να πώ για τις ελληνικές Κυβερνήσεις σε βιτριολικούς τόνους της
αγανάκτησής μου το εξής. « Σε αυτούς τους δύσκολους και χαλεπούς καιρούς (κατεδάφισης της δημόσιας
ασφάλισης) δεν εβρέθει ο ιστάμενος Πρωθυπουργός, Υπουργός Εξωτερικών, ούτε η
ιστάμενη Κυβέρνηση που χρειάζεται η Ελλάδα. Γιαυτό ως πολίτες οι Έλληνες βάσει της
καθηκοντολογίας έχουμε υποχρέωση να παρεμβαίνουμε στις αποφάσεις της εξουσίας
μας για να διαφιλάξουμε τουλάχιστον την προσωπική μας ανεξαρτησία, που λέγεται
ατομική ελευθερία. Δυστυχώς το δικαίωμα αυτό το έχουμε από προ πολλού εκχωρήσει
στους πολιτικούς μας. Το ξέρουμε ότι η διαφθορά είναι καθαρά πολιτικό ζήτημα
και το πολιτικό μας σύστημα είναι αυτό που κυριαρχεί ως ανέντιμο, ανήθικο και
απάνθρωπο. Αλλά δεν κάνουμε τίποτε γι’ αυτό πέρα από το να σφυρίζουμε αδιάφορα.
Έτσι είμαστε εξαρτημένοι με τη βούλησή μας και αρεσκόμεθα να στροβιλιζόμαστε
εντός της δίνης των συγχύσεών μας αδυνατώντας να εξέλθουμε εξ αυτών. Έτσι
επαληθεύουμε τον Ισοκράτη που μεμφόταν το λαό ότι φέρεται ανόητα καθώς για τα
ίδια πράγματα, την ίδια μέρα, δεν έχει την ίδια γνώμη. Θετικόν είναι ότι
άπαντες οι Έλληνες (98%) συνομολογούμε πως μας κυβερνούν διεφθαρμένοι και
θεωρούμε τη διαφθορά μείζον εθνικό θέμα. Έχουμε μάλιστα καθιερώσει και τους
αρχιερείς της: πολιτικοί, δικαστικοί, αστυνομικοί, γιατροί,
εργολάβοι-«νταβατζήδες» και πάει λέγοντας. Ομολογούμε δηλαδή ότι εξουσιαζόμαστε
από ευδωροδόκητους σε κάθε τομέα της ζωής μας. Το ομολογούμε μεν, αλλά στη
συνέχεια τρέχουμε στις κάλπες να επανεκλέξουμε αυτούς τους διεφθαρμένους.
Προφανώς εμείς οι ίδιοι είμαστε οι διεφθαρμένοι, δεν ερμηνεύεται διαφορετικά η
πολιτική στάση μας κατα την οποίαν έχουμε την κρυφή ελπίδα ότι οι νεοεκλεγέντες
θα είναι πιό έντιμοι, πιό ηθικοί, πιο άνθρωποι και ας μας είναι γνωστόν ότι
αυτοί προέρχονται από την «Γονικη Παροχή» εξουσίας του Παπανδρέου, Καραμανλη, Μητσοτάκη
και του ηθικού αυτουργού της δολοφονίας του Ίωνα Δραγούμη, Εμμ. Μπενάκου (Α. Σαμαράς). Αυτό
είναι πολιτικό λάθος το οποίο διαπράξαμε και στις πρόσφατες εθνικές εκλογές,
όπως και σε όλες τις προηγούμενες. Αντί να κατακεραυνώσουμε την απληστία των
πολιτικών μας ελίτ, που ως Κυβέρνηση ΝΔ οδήγησαν (σύμφωνα με την Deutsche Bank) το δημόσιο χρέος στο
135% του ΑΕΠ και το εξωτερικό χρέος στο 150%. Πιστέψαμε της αντιπολίτευσης τους
προεκλογικούς λαγούς με πετραχήλια «υπάρχουν λεφτά» και φέραμε στην εξουσία
ξανά τους πολιτικούς της Σοσιαλιστικής ελίτ του ΠαΣοΚ. Που στη 10ετία του ’80
με αλχημείες της κάθε Goldman Sachs των 6 αγγλοσαξονικών
οίκων (που είχαν την Ελλάδα βοσκοτόπι τους) αφήσανε να εκρήγνυται το δημόσιο
χρέος από 8% του ΑΕΠ το 1979 σε 33% το 1989 και αντίστοιχα το εξωτερικό χρέος
από 13% σε 38%. Και το 1995 τα τοκοχρεολύσια απορροφούσαν τους περισσότερους
πόρους κι οι τόκοι ήταν ουράνιοι, τα δε spreads μεγαλύτερα. Τώρα που
χύμηξαν εναντίον της Ελλάδος μας οι νεοφιλελεύροι των Βρυξελλών, που κάνοντας
πλάτες στους αγύρτες των «αγορών» τσάκισαν τα ελληνικά ομόλογα, βγάζουμε φωνή διαμαρτηρίας. Και με απεργίες
ζητάμε από την κυβέρνηση, που εκλέξαμε, να αποδέχεται την οικονομική και όχι
την πολιτική «αλληλεγγύη» της ΕΕ. Δηλαδή τον οικονομικό «κορσέ» των Βρυξελλών.
Ο οποίος είναι η διείσδυση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου φορτωμένος με
περικοπές μισθών και επιδομάτων των υπαλλήλων. Ώστε να γίνουν αυτοί φτωχότεροι,
για να σωθούν τάχα οι υπόλοιποι Έλληνες. Λες και ήταν χαριστικά όλα αυτά που
χορηγούνταν από το πελατειακό Κράτος ως τώρα στους υπαλλήλους του Δημοσίου.
Ήταν; Κι αν ήταν δεν φταίνε για αυτό οι υπάλληλοι. Φταίνε οι αυξήσεις των
μισθών των που μετατράπηκαν από τους 300 της Βουλής σε επιδόματα για να μην
ενσωματωθούν στο μισθολόγιο και καταντήσει τέρας των τεράτων ο κρατικός
προυπολογισμός. Και τοιουτοτρόπως η χώρα μας έθρεψε στη μεταοθωμανική της κοινωνία
ένα μηχανισμό που δεν παράγει για όσα κοστίζει. Το δε αμαρτωλό επίδομα του
αγρότη και υπαλλήλου είναι ένα τίποτα μπροστά στα δισεκατομμύρια των τραπεζών,
στις ρεμούλες των επίορκων πολιτικών,
στα εξοπλιστικά προγράμματα με μίζες, στις offshore εταιρίες, στη σπατάλη,
στον πακτωλό χρημάτων που μετακομίζει σε ξένες τράπεζες. Γιαυτό δεν γουστάρω να
με ενημερώνουν πλούσιοι και να μου κουνούν το δάχτυλο (άλα αφροδίτης του Focus) πως εγώ φταίω για την κατάντια της Πατρίδος μου. Γκέκε
κύριοι Καραμανλή, Σαμαρά, ΓΑΠαπανδρέου; Μάλιστα ο Γιωργάκης (το άκης ως
διάκριση με τον πρεσβύτερο ΓΑΠ) παραχώρησε την πρωθυπουργία στον Γ. Παπακωνσταντίνον, για να αντικαθιστά με την
υπογραφή του την ετυμηγορία του λαού (Βουλή) ως υποκόμο της Τρόικας (ΔΝΤ,
ΕΚΤ, ΕΕ). Στην οποίαν ο ΓακηςΑΠ παρέδωσε αμαχητί την Κυβέρνηση της χώρας μας.
Και ως υπουργός Εξωτερικών, έκανε τσάρκες στα σαλόνια της Μέρκελ, του Σαρκοζί, του Ομπάμα κλέγοντας « Η Ελλάδα είναι στην εντατική». Αντί λοιπόν ως Έλληνας πρωθυπουργός
και πρόεδρος του ελληνικού σοσιαλιστικού κινήματος και της Σοσιαλιστικής
Διεθνούς να διαπραγματευτεί δια της διπλωματικής οδού και όχι με
επιθετικές ενέργειες «αλαδημοψηφίσματος» επροτίμησε την δουλοπρέπεια του «yes sir» και υπάκουσε χωρίς μεμψιμοιρίες
στις απαιτήσεις των πολιτικών εχθρών της Σοσιαλδημοκρατίας. Απογοητεύοντας ούτως
οικτρά τους φίλους του, σαν τον Πολ Νίρουπ Ράσμουσεν πρόεδρο του Ευρωπαϊκού
Σοσιαλιστικού Κόμματος. Μου είναι επιβάλλον να του επισημάνω στη μητρική του
γλώσσα, Αγγλικά, (μπας και χαμπαρίσει) δύο σταράτες κουβέντες για την εσχάτη
προδοσία του. Read my lips. No more bull shit me the Greek, λέγοντάς με πως έκανες το ΠΑΣΟΚ, ΜΠΑΤΣΟΚ, για να
ξεκεφαλιάσεις την χρεοπεία από την Πατρίδα μου Ελλάδα. Remember, I am a Greek-American, o οποίος δεν γεννήθηκε, όπως εσείς ο American-Greek, επί απαλών ονύχων της Γης
επαγγελείας του Κολόμβου. Αλλά επί των γαμψών ονύχων της πείνας επί Κατοχής,
που η κύρια αιτία της ήταν ο βρετανικός ναυτικός αποκλεισμός στη κατεχόμενη
σύμμαχο Ελλάδα. H αγγλική μεταφορά 610.796 ουγγιών (17 τόνους) χρυσού
της Ελλάδος, στις 16/3/1941, από την Αθήνα στην Κρήτη, στην Αίγυπτο, στην South Africa Bank και τελικά εναποθηκεύθηκε στην Τράπεζα της Αγγλίας και στην Fed των HPA. Λόγω της υποχρέωσης
της Ελλάδος (βάσει της Συνθήκης της Χάγης το 1907) να κεφαλαιοδοτεί και να
ανεφοδιάζει με τρόφιμα (εν καιρό λιμού) τα αγγλικά στρατεύματα εντός Ελλάδος
και Λιβυής. Και το Αναγκαστικό υπό της Συνθήκης της Χάγης 1907 (περί
συντηρήσεως του κατακτητή από τον κατεχόμενο λαό) Δάνειο, που υπογράψαν στις 14/3/1942 οι πληρεξούσιοι της
Γερμανίας (Άλτενμπουργκ) και της Ιταλίας (Γκίτζι), εξ αιτίας το ότι η Αγγλία
δεν εκπληρούσε τις δαπάνες εξοπλισμού, εξαρτήσεως, παροχής των ειδών διατροφής
και ιματισμού των ελληνικών δυνάμεων, που ανέλαβε με την Συμφωνία του Λονδίνου
στις 9/3/1942. Η παρούσα κρίση, που μας έφερε πίσω την πείνα της κατοχή, καθιστά επιτακτική την ανάγκη να επιφέρουμε ριζοσπαστική αλλαγή στις οικονομίες
μας και στην κοινωνίαν μας. Και όχι να ομολογεί ο GAP της mother Mαργαρίτας με τόση ευκολία την «απώλεια
μέρους της εθνικής μας κυριαρχίας». Μάλιστα η συχνότητα με την οποίαν είχε αναφερθεί σε
αυτήν την «απώλειαν» και η επιμονή με την οποίαν επαναλάμβανε αυτήν την
απόφανσήν του ήταν τελείως άκρως ανησυχητική. Ένα τέτοιο θέμα, αν πράγματι μας
είχε συμβεί, είναι τόσο δραματικό και σοβαρό που ένας πρωθυπουργός θα απέφευγε να
αναφερθεί σε αυτό μόνον και μόνον για να μην παραδεχθεί την ήττα. Αφού μια ήττα
δεν υφίσταται παρά μόνον αν την παραδεχθείς. Επίσης ένας σοβαρός ηγέτης για να
συναγείρει τον λαόν του θα αναφερόταν σε
αυτόν τον κίνδυνο και θα μιλούσε για αυτόν, αλλά δεν θα παραδεχόταν ποτέ ότι η
αυθεντία και το αυτεξούσιον της χώρας του έχουν ακρωτηριασθεί. Είναι άλλο
πράγμα η εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων βάσει συνθηκών, όπως φερ’ ειπείν η
14% υποτίμηση της δραχμής για το ευρώ της ΕΕ, κι άλλο το άρπαγμά τους υπό το κράτος
εκτάκτου ανάγκης του ευρώ. Η συνθήκη του Μάαστριχτ, που απ’ ό,τι αποδεικνύεται
κάνει κακό στην υγεία των πολιτών της ΕΕ σφύχνοντάς των το ζωνάρι για την τιμή του ευρώ, μπορεί να αναθεωρηθεί
ή να καθαιρεθεί. Αλλά υπό το κράτος του Μάαστριχτ να παραδέχεσαι «απώλεια
μέρους της εθνικής κυριαρχίας» είναι ντροπή, όπως εκείνη του 1893 και ήττα όπως
εκείνη του 1897. Η καταματωμένη Ελλάδα μας, που είχε πτωχεύσει από το 1893,
αδυνατούσε και τα θηριώδη ξένα δάνεια να πληρώσει και τις πολεμικές
αποζημειώσεις στην Τουρκία να καταβάλει. Και οι Μεγάλες Δυνάμες, πρωτίστως η
Αγγλία, επέβαλαν τον διαβόητο Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο (ΔΟΕ). Με την
διαχείρησή του στην ελληνική οικονομία τα μονοπώλια άλατος, πετρελαίου,
σπίρτων, παιγνιοχάρτων, σιγαροχάρτου, ο φόρος καταναλώσεως καπνού, τα τέλη
χαρτοσήμου και άλλα πολλά, εκχωρήθηκαν στον ΔΟΕ για το δημόσιο χρέος της χώρας
μας. Με την Επιτήρηση, που ο Giorgo κατάφερε να είναι τριπλή
(Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα + Διεθνές Νομισματικό Ταμείο + Ευρωπαϊκή Ένωση), διαβεβαιώνεται πως σήμερα
ακόμη ισχύει η φράση στην προκαταρκτική συνθήκη ειρήνης «η ελληνική κυβέρνησις
θέλει επιτύχει την ψήφισιν νόμου εγκριθέντος προηγουμένως υπό των Δυνάμεων».
Άρα η Ελλάδα μας και με το ευρώ είναι ακόμη Ψωροκώστινα και υπό όχι Δημοκρατία,
αλλά υπο Τυρανία και άσε τον κ Χρήστο Παπουτσή να λέει πως ο
ελληνικός λαός δεν ψήφισε για Τρισέ και Αλμούνια. Η εθνική κυριαρχία δεν είναι
παίξε-γέλασε. Γιαυτό άλλωστε ο κάθε πρωθυπουργός είναι ταγμένος να την
υπερασπίζεται μαζί με τον λαό του και όχι να δημιουργεί παραδοχή για αυτό που
καλείται κι έχει χρέος να διορθώσει. Είναι αξιοπρόσεκτο ότι στην ρητορική του τέως Αρχηγού μας ΓΑΠ εδώ και πολλά χρόνια, ως πρόεδρος αντιπολίτευσης και ως Υπουργός
Εξωτερικών, θέματα όπως «εθνική κυριαρχία» ή «πατριωτισμός» ήταν ανύπαρκτα και
εξόριστα. Φαίνεται πως τότε είχε ως γνώμονα το αθάνατο ελληνικό ΟΧΙ, που ο
πρεσβύτερος πρωθυπουργός κ. Γ Παπανδρέου είπε προς τον Τούρκο κ. Ισμέτ Ινονού,
κατά την συνάντησήν τους το 1964 στις ΗΠΑ. Ως απάντηση στη πρόταση να ενωθεί η
Κύπρος με την Ελλάδα , με αντάλλαγμα όμως την 50ετή εκμίσθωση στην Τουρκία της χερσονήσου Καρπαίας. Κατι το
οποίον βεβαίως του κόστησε ολόκληρη πρωθυπουργία του. Δυστυχώς, σήμερα οι πολιτικοί της Ελληνικής Κυβέρνησης γονατίζουν στα σαλόνια της Ευρώπης και παραδέχονται ότι είμαστε υπανάπτυκτη
και διεφθαρμένη χώρα, ενώ οι άλλες χώρες της ευρωζώνης είναι αδιάφθορες και
αξιολογούνται θετικά και ας χρωστούν περισσότερα στις τράπεζες από τους
Έλληνες. Που δουλέβουμε σαν τα μερμήγκια με λιγότερο μισθό από τους Εταίρους
μας και κρατούμε τα νοικοκυριά μας στο 45% του ΑΕΠ. Δεν σταθήκανε στο ύψος που
τους ανέβασε η ετυμηγορία των Ελλήνων. Διστάξανε να κατηγορήσουν την Κομισιόν
και τον προεδρό της κ. Μπαρόζο που από
την απογραφή του πρώην υπουργού Αλογοσκούφη γνώριζαν την δημοσιονομική
ανευθυνότητα της Κυβερνήσεώς μας, αλλά δεν ανέλαβαν καμμία πρωτοβουλία τότε.
Ούτε καταγγήλανε τις πολεμικές απειλές της Τουρκίας προς την Ελλάδα, που
κατατάσουν την χώρα μας ως φιλοπόλεμο (bellicose) και πληρώνουμε μεγάλα
επιτόκια στα δάνεια για τις υψηλές αμυντικές μας δαπάνες, που τρώνε το 4,3%
του ΑΕΠ. Δεν φωνάξανε για τις εκατοντάδες στο χρόνο αναχαιτίσεις της πολεμικής μας
Αεροπορείας προς τις τούρκικες πολεμικές αεροπορικές εισβολές στον ελληνικό
εναέριο χώρο, που μας κοστίζουν περίπου 3 δισ. ευρώ ετησίως. Τόσα δηλαδή, όσα
μας ζητούν οι Βρυξέλλες να αποφέρουν από το 2010 στα ταμεία μας τα νεα μέτρα
φορολογήσεως της Κυβερνήσεώς αυτών. Δεν συστήσανε στην κυράτσα Μέρκελ να πάψει
να πουλάει τσαμπουκά και να κάνει μόκο και του μπεκί ψιλοκομμένο. Ας μας ρίξει
εδώ και τώρα (που τα χρειαζόμαστε) τα 7,1 δισ. δολάρια (αξίας 1938) που
επιδίκασε στην Ελλάδα η Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων για τις καταστροφές που
προκάλεσαν στη χώρα μας οι Ναζί της. Επίσης και 3,5 δισ. δολλάρια που μας χρωστάει
για το κατοχικό δάνειο που μας υποχρέωσαν να δώσουμε το 1942, ενώ έπρεπε να τα πάρει η Γερμανία απο την Αγγλία βάσει της Συμφωνίας Λονδινου 14/3/1942. Όλα μαζι είναι
7,1 δισ. + 3,5 δισ. = 10,6 δισ. Και σε ευρώ έχουμε 10,6 δισ. διά (:) 0.90
δολάρια (που ηταν το ευρώ το 2000) = 11,1 δισ. ευρώ. Οπότε δεν χρειαζόνταν το
Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για εξάλειψη του ελληνικού δημοσίου χρέους, αφού η
αφεντιά του τέως προθυπουργου Γιωργάκη δεν θα επέστρεφε στην Αήνα με άδεια χέρια και
εξευτελισμένη την πρωσοπική του αξιοπρέπιεα και όλων των Ελλήνων. Μπορεί (λέω
όμως) να διέγραψε απο το Κοινοβούλιο και τις Εκλογές τον κ.
Σιμίτη, επιδεί ευχαρίστησε από του βήματος της Βουλής τους Αμερικανούς για τη
βοήθεια απεμπλοκής από την κρίση στα Ίμια. Αλλά ξέχασε πως εμείς το 45%
που τον ψηφίσαμε μπορεί, αν συνέχίζε να μας υποτιμάτε στους ισχύρους των
Βρεξελλών, να τον διαγράψουμε από
Πρωθυπουργό με της Αθήνας toTaxed Enough Already (TEA) Party του Βόστον της 16 Δεκεμβρίου 1773. Για να είμαστε έτσι
απλά καλοί φίλοι μόνον και μόνον με καλούς λογαριασμούς του τσαϊσιου γλέντι. Είναι γνωστόν ότι στις Δημοκρατίες ο λαός τιμωρεί δεν τιμωρήται. Γιαυτό μη μας
δοκιμάζουν, διότι θα χάσουν. Όπως ο Καραμανλής, ο Παπανδρέου και ο Σαμαράς, που βαδίζει στα χνάρια των προηγουμένουν.
Με
τύψεις ανοχής, ο ξεφτελισμένος για την τιμή του παρθένου ευρώ, Καρβας.
No comments:
Post a Comment