ΠΑΡΕΛΑΣΗ ΚΑΙ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ.

 

Πόσο ορθή στέκει του Πλάτωνα η διδαχή «Ο χειρότερος ορισμός της αδικίας είναι, το να πιστεύει κάποιος ότι είναι δίκαιος ενώ δεν είναι». Όταν στις 25 Μαρτίου γιορτάζουμε την εθνική μας επέτειο η οποία επι δεκαετίες ήταν η Πρωτοχρονία. Αφού στη 1^η του Γενάρη του 1822 ψηφίστηκε το πρώτο Σύνταγμα της χώρας και ξεκίνησε η νομική ύπαρξη του Ελληνικού Κράτους. Έτσι λοιπόν, η Πρωτοχρονιά μας θυμίζει το πότε νομιμοποιήθηκε διεθνώς το νέο Ελληνικό Κράτος και μπορούσε πλέον η φωνή του να γίνει σεβαστή σε όλο τον κόσμο.  Αυτή είναι όντως μια σημαντική ιστορική επέτειος και όχι η χριστιανική εκκλησιαστική θεομητορική εορτή του «εισελθών άγγελος στην Μαριάμ». Η άγια αυτή αγγελική σύλληψη του Κυρίου στους αφροδισιακούς κόλπους της Θεοτόκου συνεστήθηκε υπό των Αγίων Πατέρων ως εόρτη βάσει της βιβλικής διήγησης «Ο άγγελος Γαβριήλ εμφανίζεται στην Παρθένο Μαρία κατά τον έκτο μήνα εγκυμοσύνης της Ελισάβετ, μητέρας του Προδρόμου (Λκ. Α, 21). Και σύμφωνα με το Πασχάλιο χρονικό  ο πρώτος επίσημος εορτασμός της ετελέσθει το 624 στις 8 Απριλίου του Ιουλιανού ημερολογίου, που είναι η 25 Μαρτίου του Γρηγοριανού ημερολογίου. Το δε 1838 η Εκκλησία επάντρεψε με κουμπάρο τον Όθωνα στις 25 Μαρτίου την εκ μέρος Της αφορισμένη και καταραμένη Επανάσταση του 21 με τον Ευαγγελισμό Της, για να κλέψει την δόξα του λαού που ξυπόλυτος και πεινασμένος, σήκωσε το γιαταγάνι και το καριοφίλι και ελευθέρωσε την Πατρίδα του. Έτσι αφομοιώνεται η μεγαλειώδη υποκρισία της φανταστικής σύλληψης του εμβρύου της σαρκώσεως του θεανθρώπου της χριστιανοσύνης με τη μεγαλειώδη γνησιότητα της αληθινής Παρέλασης για την Εθνική Επέτειο της Επανάστασης του 1821. Που αποτελεί συλλογική εκδήλωση εθνικής μνήμης και ομαδικής αποτίσεως φόρου τιμής και οβολού ευγνωμοσύνης στους ενδόξους προγόνους μας και Ήρωες του ’21. Οι οποίοι «για την ελευθερίαν εζώσανε σπαθί» και εθυσίασαν την ζωή τους για να είμαστε εμείς σήμερα ελεύθεροι και όχι πια να ζούμε σκλαβωμένοι στα στενά και μονάχοι σαν λιοντάρια στις ράχες στα βουνά. Κάνοντας, λοιπόν, η Εκκλησία εφάμιλλον τον ευαγγελισμό της Ορθοδοξίας με τον ξεσηκωμό του Έθνους κατόρθωσε να παρουσιάζει ως αδιάκοπη την ενότητα της Ορθοδοξίας με τον Ελληνισμό και να παριστάνει τον εαυτό της ως πρωτεργάτη της Εθνικής Ανεξαρτησίας. Όμως αυτός ο καθορισμός της οργανοτικής σχέσης ανάμεσα στην Επανάσταση και στην Εκκλησία πραγματικά δεν έχει κανένα νόημα. Αφού είναι γνωστό ότι το κίνημα της Ανεξαρτησίας είχε ξεκινήσει και αναπτυχθεί σε εξωθρησκευτική λογική και σε ολότελα εξω-εκκλησιαστικό περιβάλλον. Καθότι ο αρχηγός της εξέγερσης ο ποντιακής καταγωγής πρίγκιπας Αλέξανδρος Υψηλάντης, γιος του ηγεμόνα της Βλαχίας και της Μολδαβίας και υπασπιστής του τσάρου Αλεξάνδρου Α΄, δεν συνεργάστηκε με το Οικουμενικό Πατριαρχείο ως θεσμό, ούτε εζήτησε τη συγκατάθεσή του πριν φθάσει στην επαναστατική ρήξη του ΄21. Η οπαίαν άρχισε όχι στις 25 Μαρτίου, αλλά στις 22 φεβρουαρίου 1821, όπου ο «Ιερός λόχος» του Υψηλάντη περνόντας τον ποταμό Προύθο ύψωσε στο Ιάσιο της Μολδοβλαχίας τη σημαία της Ανάστασης του Έθνους και άρχισε να καταρρέει όταν στις 23 Μαρτίου καταδικάστηκε από τον αφορισμό της Εκκλησίας. Ο οποίος υπογράφηκε «επι της Αγίας Τραπέζης Της» από τον πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Γρηγόριο Ε΄, των μητροπολίτων Ιεροσολύμων, Καισαρείας, Νικομήδειας, Δέρκων, Ανδριανουπόλεως, Βιζύης και άλων, 22 εν τω συνόλω. Με αυτό το ανάθεμα η του Χριστού Ορθόδοξη Εκκλησία έγινε «ξένος προς το πενθούν και πάσχον Ελληνικόν Έθνος», αφού ούτε η πανούκλα, ούτε η χολέρα έκαναν τόσο κακό στην ανθρωπότητα όσο έκανε αυτή η κατάρα της Ιεραρχίας Της στο ελληνικόν Γένος. Για όνομα του Θεού! Είναι ντιπ ξετσίπωτοι οι ιεραπόστολοι του Χριστού. Δεν έχουν τσίπα επάνω τους και γράψανε στα Άγραφα (Ευρυτανίας) του Χριστού τους την εντολή «ου ψευδομαρτυρήσεις κατα του πλησίον σου». Πως γίνεται να γιορτάζεις μια επανάσταση, που την έχεις αφορίσει και ο αφορισμός σου κρατάει μεχρι σήμερα, μαζί με αυτούς που «επεχείρησαν εις έργον μιαρόν, θεοστυγές και ασύνετον, θέλοντες να διαταράξωσι την άνεσιν και ησυχίαν των ομογενών μας πιστών ραγιάδων (υποδούλων) της κραταιάς βασιλείας των Τούρκων (γραφή αφορισμού)». Για να πάρουν μια μικρή "γεύση" του πόσο "προοδευτικός" ήταν ο ρόλος αυτών σε όλα τα χρόνια της Εξέγερσης των καταραμένων Ελλήνων τους υπενθυμίζω ότι ακόμα και ο Σπύρος Τρικούπης (σύζυγος της αδελφής του Μαυροκορδάτου) το 1875 στην Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως έγραψε τα εξείς: «Ψευδής είναι η Εν Ελλάδι επικρατούσα ιδέα ότι εν τη Μονή της Αγίας Λαύρας ανυψώθη κατά πρώτον η σημαία της Επαναστάσεως». Επίσης ο Χρυσόστομος Παπαδόπουλος (άλλοτε αρχιεπίσκοπος Αθηνών) έγραψε το 1950 το εξής: «ο Γρηγόριος Ελέω Θεού Οικομενικός Πατριάρχης δεν ήτο μέλος της Φιλικής Εταιρείας, ουδέποτε υπεκίνησε την επανάσταση, επομένως ήτο όλως αθώος της αποδωθείσης αυτώ κατηγορίας (επαναστάτη) και άδικον υπέστει θάνατον». Άρα, λοιπόν, ο άρχων της ορθής δόξας του Χριστού και όχι του Έθνους δεν έπεσε μαχόμενος υπέρ του Έθνους, αλλά μαχόμενος υπέρ του Χριστού. Γιαυτό ψευδώς αναγνωρίζεται ως εθνομάρτυρας και θα έπρεπε να τιμάται ως χριστομάρτυρας. Είναι αληθές πως σε μιά επανάσταση δεν υπάρχουν αθώοι, είτε είσαι υπέρ αυτής ή κατά τοιαύτης. Απλούστατα είτε είσαι έγκυος, είτε δεν είσαι έγκυος, δεν υπάρχει ολίγον τι έγκυος. Δηλαδή, ή εκφωνείς λόγους για να εμψυχώσεις τους μαχητές της Επανάστασης, ή εκδίδεις αφορισμούς για να παραδοθούν στον εχθρό τους. Ώστε να μην υπάρχουν ανταρσίες στην αυτοκρατορία του και έτσι να απολαμβάνει ο ανώτερος κλήρος της Εκκλησίας σου στο ακέραιο όλα τα συμφωνηθέντα προνόμια με τον κατακτητή σου. Οι μειωμένες  εθνικές και ηθικές αντιστάσεις της επίσημης φιλότουρκης Ορθόδοξης Εκκλησίας  δεν ξεπλένονται με τη μαρτυρική θυσία του απλού κλήρου, που ως κομμάτι του ελληνικού λαού συμμετείχε στον Αγώνα της Επανάστασης. Όπου αντήχησε σε όλα τα Όρη τής Ελλάδος ο ήχος τής πολεμικής μας Σάλπιγγος –ελευθερία ή θάνατος- και στις κοιλάδες η τρομερή κλαγγή του καριοφιλιού μας – η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει-. Προκαλεί πραγματική φρίκη το ότι η έναρξη του Ιερού Αγώνα του Εικοσιένα ταυτίστηκε με τη γιορτή του Ευαγγελισμού και έτσι η Εκκλησία βρέθηκε να διεκδικεί με ξένα κόλλυβα τη σωτηρία της Ελλάδος και να προβάλλει –και τον εαυτόν Της- ως τον μόνο θεματοφύλακα των εθνικών ιδανικών του Ελληνικού Έθνους. Διότι οι Έλληνες έχοντας ως γνώμωνα των Σαλαμινομάχων τον παιάνα: «Ω παίδες ελλήνων ίτε/ ελευθερούτε πατρίδ’, ελευθερούτε δε/ παίδας, γυναίκας, θεών τε πατρών έδη/ θήκας τε προγώνων’ νυν υπέρ πάντων αγών» υπερασπίστηκαν την Επανάσταση με όλες τους τις δυνάμεις και η Εκκλησία τους την καταδίκασε χωρίς δισταγμό. Μάλιστα δε σε σημείο που ο άγιος Αυτής (από το 1961), Κοσμάς ο Αιτωλός, να διακηρύσσει με έγγραφη άδεια του Πατριαρχείου, από το 1760, τη σκοταδιστική και προπαγανδιστική ανοησία: «Αδελφοί μου, έμαθα πως με την χάριν του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και Θεού δεν είσθε Έλληνες, δεν είσθε ασεβείς, αιρετικοί, άθεοι, αλλά είσθε Ορθόδοξοι Χριστιανοί (Ι. Κακριδής, ΜΙΕΤ, Αθήνα 1997)».  Μάλιστα αυτή η Ιερή διαστρέβλωση και η αναλήθεια της Άγιας Εκκλησίας έγινε, με πρόταση του φαναριώτη και επιτετραμμένου του Πατριαρχείου στο Παρίσι –κ. Θεόδωρο Νέγρη-, διάταξη του Συντάγματος της Επιδαύρου με κείμενό το εξής:  «Όσοι αυτόχθονες κάτοικοι της Επικρατείας της Ελλάδος πιστεύουσιν εις Χριστόν, εισίν Έλληνες (παρ. β)». Η οποία συνεχίζεται και στα επόμενα Συντάγματα με την προσθήκη του Υπουργείου της «επικρατούσης Θρησκείας» και στην επικεφαλίδα του Συντάγματος της επίκλησης «εις το όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος». Η αντίθεση του πληρεξούσιου κ. Γεωργίου Ψύλλα προς την αλλοίωση του ελληνικού εθνικού «ήθους» ταυτίζοντάς το με το χριστιανικό ήθος, που αποτελούσε κριτήριον αποκλεισμού ορισμένων κατοίκων της Ελλάδος από τα δικαιώματα του Έλληνα πολίτη, προκάλεσε οργισμένες αντιδράσεις εναντίον του από την Εκκλησία, που τον κατηγορούσε ως βλάσφημο και καταστροφέα της Ορθοδοξίας. Με την απονομή της ιδιότητας του πολίτη σε όσους έχουν τον χριστιανισμό ως εθνικό «είναι» και όχι τον ελληνισμό η Εκκλησία καθορίζεται Συνταγματικώς ως θρησκευτικό Έθνος και όχι Ελληνικό. Έτσι οι Ταγοί Της απέκτησαν Συνταγματικώς την πρωτοκαθεδρία στα τεκταινόμενα της ελληνικής Επανάστασης και τον πρωταρχικό και κεντρικό παράγοντα προσδιορισμού του χαρακτήρα του νέου ελληνικού Κράτους σε Χριστιανικού και όχι σε Ελληνικού. Έτσι ντύσανε με θρησκευτικό και όχι εθνικό μανδύα την Επανάσταση, την πολιτική εξουσία, τις πολιτικές εξελίξεις και την διάδωση των αποφάσεων και επιλογών της διοίκησής Της από τους παπάδες που διόριζε ως ιεροκήρυκες, οι οποίοι τελικά  έγιναν νεκροθάφτες της Ελληνικής Γλώσσας. Επίσης παραμέρισαν τον όρο «Επανάσταση» και τον αντικατέστησαν με τον όρο «Παλιγγενεσία». Βλέπετε ο όρος της Παλιγγενεσίας παραμπέμπει στην ανάσταση της όχι Ελλνικής, αλλά της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, στο «πάλι με χρόνους και καιρούς, πάλι δικά τους (όχι δικά μας) θάναι», στο «Κωνσταντίνος έδωσε, Κωνσταντίνος θα πάρει», στο μαρμαρωμένο βασιλιά και σε άλλους παρόμοιους μύθους. Ενώ ο όρος Επανάσταση παρεπέμπει σε κάτι το επάρατο και αμαρτολό, στον ηρωϊκό Αγώνα της Επ+Ανάστασης του ελληνκού Γένους, τον οποίον αφόρισε και έκτοτε οι Ήρωές του καθίστονται «...αφωρισμένοι υπάρχειεν και κατηραμένοι και ασυγχώρητοι, και μετά θάνατον άλυτοι, και τω αιωνίω υπόδικοι αναθέματι, και αυτοί, και όσοι τοις ίχνεσιν αυτών κατηκολούθησαν του λοιπού ...». Παλιγγενεσία λοιπόν και όχι Επανάσταση της Εθνεργερσίας του 21, που προσδοκούσε την πολυπόθητη ελευθερία του ανεξάρτητου και αυτοδιοίκητου των γνήσιων Ελλήνων μετά από 2.000 χρόνια θρησκευτικής αυτοκρατορικής κατοχής. Εξαλείφεται λοιπόν, η αφορισμένη Επανάσταση και επικρατεί η Παλιγγενησία της Ιεράς Ανατολικής Ορθόδοξης Αυτοκρατορίας, που διαλύθηκε το 1204 από την 4^η Σταυροφορία, και συνεορτάζεται με την ευαγγελική Παλιγγενησία του Χριστούλη στις 25 Μαρτίου. Όπου με την ημερομηνία αυτή επανέρχεται και η Εκκλησία στη σεβάσμια θέση της μετά τους αφορισμούς που είχαν γίνει κατά την Επανάσταση. Και έτσι δεν Της πεύτει λόγος να απαντήσει στο μεγάλο ερώτημα «πως είναι δυνατόν στις 23 Μαρτίου να ελευθερωθεί η Καλαμάτα με Επανάσταση η οποία άρχισε στις 25 Μαρτίου, υψώνοντας το Λαύαρό της στην Αγία Λαύρα από τον ανηψιό του Ελέου Θεώ Γρηγορίου Ε΄ του γένους Αγγελοπούλου, τον Επίσκοπο Παλαιών Πατρών Γερμανόν του γένους Κουκούζη, ο οποίος στα απομνημονεύματά του δεν αναφέρει τίποτα για Άγιες Λαύρες, δοξολογίες και Λαύαρα. . Επίσης η Εκκλησία γιορτάζοντας την Επανάσταση ως Παλιγγενεσία δεν υποχρεώνεται πιά ο Βασιλέας Της -κ. Βαρθολομάιος- να προχωρήσει, έστω και σήμερα δύο αιώνες μετά, στην άρση των αφορισμών κατά της Επανάστασης, όπως έκανε και με τους αφορισμούς κατά των κατοίκων της Κυνουρίας. Όπου εξαγριωμένοι οι κάτοικοι από τις ενέργειες των μοναχών με της οποίες συγκέντρωναν τον πλούτο του μοναστηριού Τιμίου Προδρόμου, πήραν τα κτήματα, τις εληές, και τα αιγοπρόβατα της μονής και τα ιδιοποιήθηκαν. Ο τότε μητροπολίτης Άργους και Ναυπλίας, Ιερόθεος, ενημέρωσε το Πατριαρχείο Κωνσταντινοπόλεως και ο τότε πατριάρχης Γρηγόριος Ε΄προς υποστήρηξη εξέδωσε φοβερό αφορισμό εναντίον των χωριών Αγίου Νικολάου, Έλατου, Καράτουλας, Μεσορράχης, Νέας Χώρας, Περδικόβρυση και Ώριάς. Είναι βέβαιον πως δεν πρόκειται να γίνει άρση του αφορισμού της Επανάστασης, όσο και εάν χτυπάμε τον πισηνό μας κάτω. Αφού είναι γνωστόν ότι ο θεσμός του Πατριάρχη διαχρονικα ήταν πάντα εχθρικός προς τον Ελληνισμό και δεν είναι τυχαίο ότι τα προνόμια που είχαν δώσει οι Τούρκοι στους δεσποτάδες και στον αρχηγό τους Πατριάρχη έγιναν Σύνταγμα θρησκευτικού ελληνικού Κράτους. Σήμερα δε ο Βαρθολομαίος εξακολουθεί να εκπροσωπεί επάξια τον θεσμό και την επιβίωση του Πατριάρχη. Την χαρμονή της Εκκλησίας και τον γλυκασμό εν τω λάρυγγι Αυτής τα γνωρίζουμε με του πατριάρχη Της κ. Βαρθολομαίο τα γλυκόλογα: «Δυστυχώς οι δύο λαοί διέκοψαν την υπέροχη συμβίωση των 400 χρόνων όταν ξεσηκώθηκαν κάτι ξεβράκωτοι το 1821 και δημιούργησαν τις γνωστές προστριβές». Αυτά τα υμνόλογα για τους Ηρωες το 21 καταγράφηκαν από τις εφημερίδες «Αυριανή» στις 26 Οκτωβρίου 1991 καί «Ελεύθερη Ώρα» στις 30 Οκτωβρίου 1991. Ετσι λοιπόν η Ελλάδα δεν έχει τίποτε καλό να περιμένει από αυτό τον θεσμό «Πατριάρχης» της Νέας Ρώμης (ψευδώς Κων/πόλεως). Δεν έπαψε η Ορθόδοξη Ανατολική Αυτοκρατορία τους να επιβουλεύεται οτιδήποτε που θυμίζει αρχαία Ελλάδα, γιαυτό δεν είχε μείνει τίποτα που να μας θυμίζει την καταγωγή μας, απο αρχαίους συγγραφείς, μεχρι τον Παρθενώνα ". Μάλιστα ο πατριάρχης Βαρθολομαίος πριν καιρό που πήγε στην Ελλάδα, είχε πει στον κ. Αβραμόπουλο οτι «θα ήταν ωραία ιδέα ο Παρθενώνας να γινόταν Εκκλησία της Παρθένου Μαρίας». Κλείνοντας θέλω να  επισημάνω ότι, αφού ο ανθελληνισμός του Χριστιανισμού δεν διορθώθηκε για 2000 χρόνια, δεν πρόκειται να διορθωθεί ποτέ και οσο πιο σύντομα αντιληφθούμε του Διονυσίου Σολωμού την διδαχή  «Το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθινό». Τόσο καλύτερα για το έθνος των Ελλήνων, διότι έτσι η Εκκλησία μας θα γνωρίσει «Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ». Καλή Παρέλαση. Αμήν!     ΚΑΡΒΑΣ.

Ψήφισμα Διαμαρτυρίας & προστασίας της Ελευθερίας του Τύπου.

  Name:   Βασίλης καρβέλης on Jun 12, 2011

Comments:   Με γνώμονα των αρχαίων μου προγόνων τη σοφή ρήση, "Ζών καλώς ή τεθνάναι τον ευγενή χρή" της Ελευθερίας, εκφράζω την πλήρη αντίθεσή μου και αποδοκιμασία μου στην εξωδικαστική απόφαση της Ομοσπονδίας Ελληνικών Σωματείων Μείζονος Ν.Υόρκης να απαγορεύεται στον Έλληνα Δημοσιογράφο και μόνιμο ανταποκριτή Ελληνικών ΜΜΕ στην Νέα Υόρκη, Αλέξανδρο Στεφανόπουλο, η είσοδος στο κτίριο της Ομοσπονδίας και η συμμετοχή του σε οποιαδήποτε εκδήλωση αυτής. Δεν ξέρω σε αυτή τη φάση ποιά ήταν η πραγματική απόφαση του προέδρου κ. Ηλία Τσεκερίδη, αλλά το να δώσει κάποιος την εντολή «καταδικάστε τον τάδε» είναι παράνομο, αντισυνταγματικό και προσβάλει το Σύνταγμα της χώρας που μας φιλοξενεί, το διεθνές δίκαιο και θέτει ζητήματα Δημοκρατίας στο πολιτιστικό μας κέντρο "Σταθάκειον". τον εδώ Παρθενώνα μας. Θα ήταν σημαντικό για την Ομογένειά μας και τη εθνική κοινότητα της USA, για συμβολικούς λόγους, να φέρουν τον κύριο Αλέκο ενώπιον αμερικανικού δικαστηρίου. Με τον τρόπο αυτό θα μπορούσε να αποδεχθεί μέσω δικαστικής διαδικασίας κατά πόσον η δημοσίευσις γεγονότων, τα οποία αφορούν την Ομοσπονδία, εδημοσιεύθησαν από τον δημοσιογράφο κ. Στεφανόπουλο κατά τρόπο που δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα . Ώστε να δικαιολογηθεί η ενοχοποίησίς τους στο πλαίσιο της «νόμιμης άμυνας» αυτών υπέρ της συκοφαντίας του εναντίον των. Δυστυχώς η Ομοσπονδία «ως θεσμός που κατέχει το μονοπώλιο της βίας» επιχειρεί να εγκαθιδρύσει στον Παρθενώνα μας "Σταθάκειο" ένα κανόνα μιας περίεργης αντίληψης για τη νόμιμη υπεράσπιση. Η οποία έχει βρεί πρακτική εφαρμογή με το πρόσχημα ότι οι διοικούντες της Ομοσπονδίας είναι αλάνθαστοι. Και δώστου το «λάσπονε και μη ερεύνα» και το λέκιασμα της υπόληψις του κάθε Έλληνα κ. Α. Στεφανόπουλο να αποδεικνύουν πως η λογική της τάξης των Αρχηγών της Ομογένειας δεν είναι αυτή του δικαίου, αλλά του πολέμου και του «δικαιώματος του πιό δυνατού». Κάτι που έχει διαβεβαιωθεί στο παρελθόν σε Πανομογενιακή, όπου πετάξαν έξω από το Σταθάκειο με αλυσίδες της Αστυνομίας ενεργό εθελοντή της Παρελάσεως. Διότι λέγοντας τα σύκα σύκα και την σκάφη σκάφη δεν χάϊδευε τα αυτιά τους. Σχέτη χούντα έχουν καταντήσει στις Πανομογενειακές και δεν σέβονται μόνον τους Έλληνες, αλλά ούτε τους Φιλέλληνες παρόντες. Με το "έτσι θέλω" ανοίγουν την Πανομογενειακή όχι με τον ύμνο της "ελευθερίας" μας , αλλά με ορθόδοξη προσευχή αδιαφορόντας δια τους μη ορθόδοξους παρόντες. Θες δε θες πρέπει να προσκυνήσεις την Εκκλησιά τους για να μπορέσεις να συμβάλεις στον αγώνα μιας καλής Παρελάσεως. Ούτε καν υδρώνει το αυτί τους που το εδώ Σύνταγμα απογορεύει την μονομερή προσευχή στα σχολεία και σε συγκεντρώσεις με διαφορετικές θρησκείες σε δημόσιο χώρο, καθώς είναι το Σταθάκειο. Μου κάνει εντύπωση πως είναι δύνατόν να μιλούν για το Ζήτω η ελευθερία των ηρώων του 21 τη στιγμή που οι ίδιοι σκλαβώνουν τους εθελοντάς του "Ελευθερία ή Θάνατος" υπό την Ορθοδοξία τους. Πάντως το σκεπτικό μου είναι και θα είναι πως μόνον η Θεά Θέμις μπορεί να μας κρίνει και εύχομαι όπως επικρατήσει η δικαιοσύνη στην "φίμωση" του Τύπου της Ομογένειάς μας που επιχείρησαν οι παρόντες ηγέτες της. Κανείς δημοκρατικά σκεπτόμενος άνθρωπος δεν θα έκανε κάτι τέτοιο.

  Ο ελεύθερος πολίτης Βασίλης καρβέλης.