Η  ΑΜΑΡΤΩΛΗ  ΙΣΤΟΡΙΑ  ΤΗΣ  ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ  ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ

 

  Ο Στέλιος Καζαντζίδης το 1998 σε μιά συνέντευξη με τον τότε δημοσιογράφο και νύν πολιτικό της ΝΔ, Αργύρη Ντινόπουλο, (ρε, πως τα φέρνει η ζωή) είπε: Συνηθίσαμε πια οι Έλληνες  τόσα χρόνια! Ξέρεις τι είναι να ζείς με την ελπίδα ότι θα ξυπνήσεις με ένα καλύτερο αύριο και να μήν έρχεται ποτέ; _Ο δε Αργύρης Ντινόπουλος του λέγει: Γιατί τόση απογοήτευση κ. Καζαντζίδη; Μα εδώ πέρα λέμε ότι θα μπούμε στην Ευρώπη και θα ’ρθουνε κάποιες μέρες που θα ’χουμε την ΕΕ και... -Τον διακόπτει ο Στέλιος λέγοντας: Να το δω αυτό το έργο... Που το παίζει; - Ο δε Αργύρης συνεχίζει λέγοντας με φοβερό ένστικτο: ...και θα εκσυγχρονιστούμε! - Ο δε Στέλιος γελόντας του απαντά: Αστεία, πολύ αστεία. Ήμουνα νιός και γέρασα! Από πιτσιρίκος τα ακούω αυτά. Δεν αγαπιέται η Ελλάδα, δεν την αγάπησαν την Ελλάδα πότε οι πολιτικοί μας! Μα ποτέ! Μόνο λόγια, έργα ουδείς. Πολλοί λίγοι πολιτικοί πέθαναν μπατίρηδες. Μακάρι οι πολίτες να βρούνε δύναμη να παλέψουν για τα συμφέροντά τους, για τα παιδιά τους, για τα σπίτια τους. Να βγούν να χτυπήσουν τη μπουνιά τους, όπου μπορεί και νομίζει ο καθένας! Ζητώντας μια κυβέρνηση με ότι πιό τίμιο υπάρχει. Να βρεθούν, τέλος πάντων, δέκα άνθρωποι, να πούν «να την σώσουμε πια αυτή τη πατρίδα» γιατί είναι κρίμα! Είμαστε η ωραιότερη χώρα του κόσμου και δεν έχει μείνει από τους πολιτικούς της τίποτα όρθιο. Νισάφι πιά, για όνομα του θεού. Δεν θα ξυπνήσουμε πιά. Τόσο μας έχουν ποτίσει αφιόνια οι κύριοι της Βουλής; -- Δυστυχώς οι Έλληνες δεν έχουμε συνειδητοποιήσει πως την Ελευθερία μπορεί να σου την δώσει μόνον η Ελλάδα ως σύνολο και όχι οι συνέλληνες της ΕΕ ως πρόσωπα. Γιαυτό ως καλοθελητές Σαμαρίτες έχουμε εξορκίσει  με τον οίκτο του βουλέματος την ύπαρξη της δοξασμένης Ελλάδος. Δηλαδή της Ελλάδας της οποίας η αξία δεν μπορεί να μετρηθεί σε ελεημοσύνες της Τρόϊκας. Όπως δεν μπορεί να μετρηθεί σε Ευρώ η αξία της Ακρόπολής της και του Παρθενώνα της. Που χωρίς αυτόν δεν μπορεί να υπάρξει η Ευρώπη του Ολύμπου. Δηλαδή η κόρη του Φοίνικα και της Τελέφασσας. Την οποίαν ερωτεύτηκε η ύψιστη θεότητα του ελληνικού πάνθεου, Δίας. Η μάνα Πατρίδα και η μάνα Δημοκρατία δεν μπορούν να σταθούν όρθιες εάν δεν τις υπερασπίσουμε με νύχια και με δόντια. Που όμως να υπάρξει στους Έλληνες η ψυχική δύναμη για να αποκαταστήσουμε την συμβουλική αξία της Γενέτερας των Αρχαίων Ελλήνων και της Δημοκρατίας. Η οποία εξακολουθεί να ενδιαφέρει την Ευρώπη του Δία και  όχι την Ευρώπη εκείνη της Moody, του Fitch και της P&S. Ώστε να σηκώσουμε τον Άγιο Τόπο της Ευρώπης « Ελλάς» από τον βούρκο της οικονομικής πανωλεθρίας που τον πετάξανε οι άχρηστοι πολιτικοί της με τον υπερδανεισμό της Goldman Sachs, που ήταν, από το 1906, συναίτερος της Lehman Brothers. Διότι όπως λέει και ο Ήρωας του ’21 Μακρυγιάννης «Λευτερωθήκαμε από τους Τούρκους και σκλαβωθήκαμε εις ανθρώπους κακορίζικους, όπου ήταν η ακαθαρσία της Ευρώπης». Δια της οποίας η ελληνική κοινωνία έχει μετατραπεί σε ένα πρεζόνι, που τη δόση του θα την εξασφαλίζει ο νωθρός και θνησιγενής καπιταλισμός των Αγορών. Βέβαια οι Έλληνες μπουχτισμένοι από φόλες πακέτα στήρηξης, δικτατορίες και κατοχές, κατορθώσαμε - εκεί γύρω στο 2004 – να φθάσουμε στα «ουράνια» της Ευρώπης του Δία, της κοινότητας των πολιτικών ελευθεριών και των κοινωνικών δικαιωμάτων. Αλλά οι αχυροάνθρωποι πολιτικοί μας κάνανε ότι μπορούσανε για να μας γκρεμοτσακίσουν από τον Παράδεισο της Δημοκρατικής Ευρώπης στην Αμερικανική Κόλαση του Διεθνές Νομισματικού Ταμείου της (ΔΝΤ). Το οποίον είναι σε γενικές γραμμές απαθές ή και εχθρικό στις απόψεις του για δημοκρατία, ανθρώπινα και εργατικά δικαιώματα. Οι δε κατευθυνταί της πολιτικής του εσκεμμένα στήριξαν καπιταλιστικές στρατιωτικές δικτατορίες που πρόσκεινταν φιλικά σε αμερικάνικες και ευρωπαϊκές εταιρίες. Και η εφαρμογή των αντισυνταγματικών δανειακών συμβάσεών του έφεραν τον ελεύθερον Έλληνα της Ενωμένης Ευρώπης ξανά υπό την κυριαρχία και ξένη εξάρτηση. Ώστε η περιορισμένη εθνική κυριαρχία να έχει οδηγηθεί στην περιορισμένη  Δημοκρατία. Γιαυτό πολιτικό σαν τον Τσουκάτο / γνωρίσαμε και το Μαυροκουρδάτο. / Μιά κι ανήκουν στο ίδιο συνδικάτο. / Τι κι αν λέγεται Τσίπρας ή Σαμαράς. / Ακούγοντάς το μας έρχεται ταμπλάς. - Δούλος ο ένας στης Siemens τ’αμπέλι. / Ο άλλος ήταν του Σουλτάνου κοπέλι, / ήτοι ένας από της Bilderberg τα μέλη. /  Έτσι τη βγάλανε όλοι ζάχαρι και μέλι. - Με την φρικώδην τρέλα των δανείων / έγινε η ψωροκώσταινα φρενοκομείον. / Μαυροκορδάτος με αγγλικό πινάκιον. / Σαμαράς με το αδερφικό Μπενάκειον. Για να κατανοήσουμε τον λαβύρινθο της ελληνικής Οικονομίας πρέπει να  ρίξουμε μια ματιά στο παρελθόν της σημερινής ελληνικής χρεοκοπίας, αρχίζοντας από το «Ελευθερία ή Θάνατος» του ΄21. Ενώ το καλοκαίρι του 1825 η Επανάσταση κρεμόταν από μια κλωστή, ο κακός δαίμονας της Ελληνικής Επανάστασης και το τυφλό όργανο της αγγλικής πολιτικής, Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, υπέγραψε το «Σύμφωνο της υποτέλειας» με το οποίον το ελληνικόν έθνος έθετεν εκουσίως την ιεράν παρακαταθήκην της αυτού ελευθερίας, εθνικής ανεξαρτησίας και πολιτικής του υπάρξεως, υπό την μοναδικήν υπεράσπισιν της Μ. Βρετανίας. Έτσι η πάρα πολύ ακριβά αγορασμένη ελευθερία μας είχε χαρισθεί τόσον φθηνά εις τον τυχόντα και η Ελλάδα είχε γίνει από τότε αγγλικό προτεκτοράτο. Ωστε να μη κινδυνεύει η Αγγλία ν’ αποκλειστεί από την ανατολική Μεσόγειο και ν’ αποκοπεί ο δρόμος της προς τις Ινδίες. Μάλιστα δε ο δουλευτής των Τούρκων και ο αγαπημένος των τυράγνων (σύμφωνα με τον Μακρυγιάννη), Μαυροκορδάτος, στις 9 Φεβρουαρίου 1824, ως Πρόεδρος Εκτελεστικού είχε συνομολογήσει, υπό την παρότρυνση των Άγγλων καφαλαιούχουν, δάνειο 800.000 λιρών με τον οίκο Λόφναν. Ασχέτως που τα οικονομικά ποσά που είχαν συγκεντρωθεί από τη «Φιλική Eταιρεία», από τα λάφυρα του πολέμου και από το ό,τι είχε και δεν είχε ο ελλήνικός λαός αποτελούσαν σημαντικό έσοδο του Aγώνος και επαρκές τουλάχιστον για τα δύο πρώτα έτη του πολέμου. Το δάνειο είχε τόκο 5%, προμήθεια 3%, ασφάλιστρα 1,5% και περίοδο αποπληρωμής 36 χρόνια. Ως εγγύηση για την αποπληρωμή του τέθηκαν από ελληνικής πλευράς τα δημόσια κτήματα και όλα τα δημόσια έσοδα της χώρας, που δεν είχε καν ακόμα δημιουργηθεί. Το δε ποσό που έφθασε στην επαναστατική διοίκηση ήταν μόλις 310.000 λίρες, αφού το παραχωρούμενο δάνειο είχε οριστεί στο 59% του ονομαστικού (472.000 λίρες) και από αυτό παρακρατήθηκαν 140.000 ως προκαταβολή τόκων δύο ετών, 20.000 για χρεολύσια, 2.000 ως προμήθεια και άλλες δαπάνες. Σύμφωνα με τη δανειακή σύμβαση, το ποσό θα αποστέλλονταν στις Τράπεζες Λογοθέτη και Βάρφ, που είχαν έδρα στην αγγλοκρατούμενη Ζάκυνθο και θα παραδίδονταν τμηματικά στην ελληνική κυβέρνηση Μαυροκορδάτου, ύστερα από έγκριση της επιτροπής που την αποτελούσε η πρώτη αγγλική Τρόικα (λέξη επίκαιρη) ο Λόρδος Βύρων, ο συνταγματάρχης Στάνχοπ και ο Λάζαρος Κουντουριώτης (όργανο των Άγγλων και συνεργάτης του Μαυροκορδάτου). Στις 26 Ιανουαρίου 1825, οι ζάμπλουτοι Κουντουριώτες και Μαυροκορδάτοι κάθισαν στο σβέρκο των Ελλήνων το δεύτερο ληστρικό δάνειο πάλι από την Αγγλία. Αφού το πρώτο το κατάπιαν με το καθώς γράφει  ο Xέρτσβεργκ «εξαγοράζοντας  με λεφτά του δανείου τον Γκούρα, το πρωτοπαλίκαρό του, κι είναι γνωστό σ' όλους πώς ξεκαθάρισαν τους  λογαριασμούς τους και με τον Oδυσσέα». T' ονομαστικό κεφάλαιο του δανείου από τον τραπεζικό οίκο των αδελφών Ρικάρντο ορίστηκε στα 2.000.000 λίρες με τόκο 5% και η πραγματική του τιμή, που θα έπαιρνε η Ελλάδα, μόλις έφτανε τα 55%. Δηλαδή 1.100.000 λίρες. Αλλά η ληστεία δεν σταμάτησε ίσαμ' εδώ, γιατί οι τραπεζίτες κράτησαν μπροστά 200.000 λίρες για τους τόκους δύο χρόνων, κράτησαν 3% για προμήθεια, μεσιτεία κ.λπ. κι ακόμα 1% για χρεολύσιο μιας χρονιάς και 2% πάνω στους τόκους. Έτσι απόμειναν 816.000 λίρες που μόνο η Eλλάδα δεν τις πήρε όλες, αφού τη διαχείριση του δανείου οι άγγλοι τραπεζίτες, παραγκωνίζοντας τους έλληνες εκπροσώπους, την ανέθεσαν σ’ έναν απόστρατο συνταγματάρχη του αγγλικού ιππικού. Ο οποίος διέθησε 212.000 λίρες για την αναχρηματοδότηση του πρώτου δανείου. Ενοικίασε Άγγλους ναυάρχους, για να μας δώσουν τα φώτα τους στη ναυτική τους τέχνη, εκ των οποίων ο Kόχραν πήρε μπροστάντζα μόνο 87.000 λίρες.  Επειδη όμως, ναύαρχοι χωρίς καράβια δε γίνεται, ο διαχειριστής του δανείου έστειλε στην Αμερική 156.000 στερλίνες για τη ναυπήγηση δύο φρεγατών σε ναυπηγεία της Νέας Υόρκης, που είχαν συγγενικές σχέσεις με έναν από των Άγγλων τραπεζιτών-δανειστών. Από αυτές μόνο η μία η «Ελλάς» ήλθε στην Ελδάδα, ενώ η δεύτερη πουλήθηκε στη ΗΠΑ για να χρηματοδοτηθεί η πρώτη. Επίσης άφησε 160.000 στην Αγγλία για την κατασκευή έξι ατμοκινήτων πλοίων, από τα οποία μόνο τρία έφθασαν στην Ελλάδα η «Καρτερία», η «Επιχείρηση» και ο «Ερμής». Τελικά, στην Ελλάδα έφθασε μόνο το ποσό των 230.000 λιρων, δηλαδή λιγότερο από εκείνο που έλαβε κατά το πρώτο δάνειο, και ας ήταν σε υπερδιπλάσιο ύψος. Aπό τα δύο αυτά αγγλικά δάνεια της «Aνεξαρτησίας», η Eλλάδα χρώσταγε 2.800.000 λίρες με 5% τόκο και ας πήρε μόνον 540.000 στερλίνες για τις ανάγκες της επανάστασης, που ήτο ο στόχος των 2.800.000 λιρών. Πράγμα που σημαίνει πως ο τόκος έφτασε το 26%, με το πιό επαχθές μέτρο αποπληρωμής του Αγγλικού Δικαίου, την υποθήκευση της απελευθερωμένης «εθνικής γής», η οποία περνούσε κατευθείαν από τα χέρια των Τούρκων στα χέρια των Άγγλων. Το 1827 ο Κυβερνήτης, που εξέλεξε για μια επταετία η Γ' Εθνική Συνέλευση της Τροιζήνας τον  κ. Ιωάννη Καποδίστρια, διόρισε επιτροπή για τον έλεγχο των δανείων της «ανεξαρτησίας». Αυτή η επιτροπή διαπίστωσε πως τα χρέη προς τους τοκογλύφους Άγγλους υπερβαίνουν τα οικονομικά διαθέσιμα. Έτσι ο Καποδίστριας λόγω της ισχνής οικονομικής κατάστασης του κράτους επιχείρησε να συνάψει δάνειο με τράπεζες του εξωτερικού. Η προσπάθειά του δεν ευόδωσε λόγω των αντιδράσεων της Αγγλίας, επειδή θεωρούσε τον Καποδίστρια άνθρωπο της Ρωσίας. Για να λειτουργήσει το Κράτος του εξαναγκάστηκε να εκδώσει τα πρώτα ελληνικά νομίσματα «Φοίνικας», με αντίκρισμα την δική του περιουσία, αξίας 50.000 γαλικών  φράγγων, και την βοήθεια των 3.700.000 γαλ. φράγγων του Τσάρου της Ρωσίας Αλεξάνδρου Α΄. Δυστυχώς δεν το κατόρθωσε και έτσι η ελληνική διοίκηση οδηγείθηκε στην πρώτη πτώχευση. Η οποία προετοίμασε το έδαφος και οδήγησε στις 27 Σεπτεμβρίου 1831 τον πρώτο Κυβερνήτη της Ελλάδος τον Καποδίστρια σε δολοφονική επίθεση από τον Κωνσταντίνο και τον Γεώργιο Μαυρομηχάλη έξω από την εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα στο Ναυπλιο. Έτσι πήρε σάρκα και οστά η απειλή που του έκανε το 1814, στό Συνέδριο της Βιένης των Μεγάλων Δυνάμεων Αγγλίας, Πρωσίας, Αυστρίας, Ρωσίας και της ηττημένης Γαλλίας, ο Μέττερνιχ λέγοντας: «Κύριε Κόμη! Η Ευρώπη δεν γνωρίζει Έλληνας, γνωρίζει την Οθωμανικήν Αυτοκρατορίαν υπό της οποίας την εξουσίαν είναι οι κατοικούντες σ΄ αυτήν Έλληνες. Δια τούτο φαίνεται, Κύριε Κόμη, υποστήριξες τόσον, και άφησες εκτός Συνδέσμου της Ιεράς Συμμαχίας, το απέραντον Οθωμανικόν Κράτος, αλλά δεν θα επιτύχεις τις ελπίδες σου περί τούτων». Αφού λοιπόν, η Ιερά Συμμαχία του Μέττερνιχ καθάρισε τον Πρόεδρο της νεο-Ελληνικής Δημοκρατίας (που ήταν η δεύτερη μετά των ΗΠΑ αβασίλευτη Δημοκρατία σε όλον το κόσμο), οι προστάτηδες Δυνάμεις (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία) ψάχνουν για βασιλιά, ώστε να μη μείνη αβασίλευτη η Δημοκρατία της ελευθερωμένης Ελλάδος. Χωρίς καν να ρωτήσουν τον ελληνικό λάο αποφασίζουν και φέρνουν στην Ελλάδα για Βασιλιά τον δευτερότοκο γιό του Βασιλιά της Βααυαρίας Λουδοβίκου Α΄ τον Πρίγκιπα Όθωνα. Έτσι στις 25 /1/1833, σε ηλικία 17 ετών, ο Όθωνας αποβιβάστηκε στο  Ναύπλιο, από τη βρετανική φρεγάτα «Μαδαγασκάρη», συνοδευόμενος από τριμελή Αντιβασιλεία Βαυαρών και 3.850 στρατιώτες του βαυαρικού τακτικού στρατού. Και παραμελόντας το άρθρο 246 της Ε΄ Εθνοσυνέλευσης, που όριζε ότι  «ο ηγεμών δεν ημπορεί να τάξη κανένα φόρον, δασμόν, ή δόσιμον ή είσπραξιν οποιανδήποτε ή δάνειον να κάμη, χωρίς νόμους ή ψηφίσματος συζητηθέντος και παραδεχθέντος υπό του νομοθετικού σώματος», ανέλαβαν την υποχρέωση να εγγυηθούν ένα δάνειο που δεν θα ξεπερνούσε τα 60.000.000 και θα δινόταν σε τρεις δόσεις από 20 εκατομμύρια φράγκα. Η δε καθεμιά δύναμη εγγυότανε την πληρωμή του 1/3 από το ετήσιο χρεολύσιο και τόκους. Κάτι που σήμανε την οικονομική και πολιτική υποδούλωση της Ελλάδος σε δαύτους, διότι υποχρέωναν την Πατρίδα μας να διαρρυθμίσει με τρόπους του Αγγλικού Δικαίου τις πρώτες πρόσοδες του ελληνικού Κράτους, ώστε τα πραγματικά έσοδα του Δημοσίου Ελληνικού Ταμείου να διατίθονται πριν από όλα για την εξυπερέτηση του δανείου. Επειδή η Ελλάδα είχε γραφτεί στο μαυροπίνακα των χρεοκοπημένων Κρατών, λόγω της πτώχευσης του 1827, η έκδοση του δανείου δεν ήταν δυνατόν να γίνει στη χρηματαγορά του Λονδίνου. Γιαυτό τη μεσιτεία του την ανέλαβε ο οίκος Έιχταλ του Μονάχου. Αυτός όμως την μεταβίβασε στον οίκο του Ισπανοεβραίου χρηματιστή Αγνάδου, ο οποίος ανέθησε την έκδοση στον οίκο Ρότσιλντ στο Παρίσι σε πραγματική τιμή 94%. Από τα 57.000.000 που έπρεπε να πάρουμε πήρε ο Ρότσιλντ 1.500.000 για 2% μισητεία. Οι τοκογλύφοι τραπεζίτες κράτησαν 33.000.000 για προκαταβολικούς τόκους, χρεολύσια και λοιπά έξοδα δανείου. Οι Δυνάμεις (Αγγλία, Γαλλία,Ρωσία) κράτησαν 2,500.000 φράγκα για εξόφληση των δανείων ανεξαρτησίας. Επίσης δόθηκαν 12.500.000 για την εξαγορά από μέρος της Τουρκίας τις ελεύθερες επαρχίες Αττικής, Ευβοίας και Φθιώτιδας. Πήρε η Βαυαρία προκαταβολικά 1.500.000 ως κυβερνητικά έξοδα για την Τρόϊκα (γνωστή η λέξη) της Αντιβασιλείας –Αρμανσμπεργκ, Μάουρερ και Έϋδεκ- που θα κυβερνούσε μέχρι να ενηλικιωθεί το πιτσηρίκι ο Όθωνας. Από τα λεφτά του δανείου πληρώθηκε επίσης το μεγάλο έξοδο 16.000.000 για οπλισμό, συντήρηση, μεταφορά και μισθούς για τον Βασιλιά, τους αξιωματικούς, στρατιώτες, συμβούλους, παρασυμβούλους και αυλικούς  του Βαυαρικού Στρατού, που μας έστειλε η Ιερά Συμμαχία του Μέττερνιχ. Τελικα απο το δάνειο του Όθωνα η Ελλάδα όχι μόνον δεν πήρε ούτε τσακιστή δεκάρα, αλλά χρεωστούσε κιόλας 10.000.000 γαλλ. φράγκα. Οι δε τόκοι που έπρεπε να καταβάλλονται κάθε χρόνο ήταν 7.000.000 και ισοδυναμούσαν με το μισό τών συνολικών εσόδων του ελληνικού κράτους που έφταναν μετά βίας τα 14.000.000 ετησίως. Έτσι με την καταβολή των τόκων δεν περίσσευε τίποτα να επενδυθεί προς όφελος του ελληνικού λαού. Το Βασίλειον της Ελλάδος παίρνει μέτρα λιτότητας, τα οποία όμως δεν αποδίδουν τόσο ώστε να συγκεντρωθούν τα απαιτούμενα για την ετήσια δόση χρήματα. Έτσι, τον Ιούνιο του 1843, δηλώνοντας (δεύτερη) πτώχευση ενημερώνει τις κυβερνήσεις Αγγλίας, Γαλλίας και Ρωσίας ότι αδυνατεί να καταβάλει το ποσό που χρωστάει και τους ζητά νέο δάνειο. Αυτές αρνούνται κατηγορηματικά και αντί να εγκρίνουν νέο δάνειο κάνουν μια διάσκεψη στο Λονδίνο για το βασιλικό χρέος της Ελλάδος και καταλήγουν σε καταδικαστικό πρωτόκολλο. Οι πρεσβευτές τους με το πρωτόκολλο στο χέρι, παρουσιάζονται στην ελληνική βασιλική κυβέρνηση και απαιτούν την ικανοποίησή του. Αρχίζουν διαπραγματεύσεις ανάμεσα στα δύο μέρη και μετά από έναν μήνα υπογράφουν Μνημόνιο (γνωστή λέξη, μόνον που ήταν το πρώτο), σύμφωνα με το οποίο η Ελλάδα πρέπει να πάρει μέτρα ώστε να εξοικονομήσει μέσα στους επόμενους μήνες το αστρονομικό επιπλέον ποσό των 3.500.000,  που θα δοθούν στους δανειστές της. Σύμφωνα δε με το Αγγλικό Δίκαιο, βάσει του οποίου υπογράφηκε το (περιβόητο) Μνημόνιο, οι πρεσβευτές Αγγλίας, Γαλλίας και Ρωσίας θα παραβρίσκονται στις συνεδριάσεις του Υπουργικού Συμβουλίου που θα εγκρίνει τα μέτρα και θα παίρνουν ανά μήνα λεπτομερή κατάσταση της πορείας εφαρμογής τους βάσει του Μνημονίου. Δηλαδή η απόλυση όλων των υπαλλήλων του εθνικού Τυπογραφείου και του 1/3 των Δημοσίων υπαλλήλων και μείωση 20% στους μισθούς των υπολοίπων. Κόψημο στη χορήγηση συντάξεων. Μείωση κατά 60% στις στρατιωτικές δαπάνες και αντί για μισθό οι στρατιωτικοί θα παίρνουν χωράφια (ξεπόυλημα της Πάτριας Γής). Αύξηση στους δασμούς και φόρους χαρτοσήμου. Επιβολή προκαταβολής στην είσπραξη του φόρου εισοδήματος και της "δεκάτης”, που ήταν ο φόρος για την αγροτική παραγωγή. Στάσης στην κατασκευή όλων των δημοσίων έργων(όπως και το 2010 μεχρι σήμερα 2012). Κατάργησις όλων των υγειονομικών υπηρεσιών του ελληνικού κράτους και όλων των διπλωματικών αποστολών στο εξωτερικό. Νομιμοποίηση όλων των αυθαιρέτων κτισμάτων και καταπατημένων “εθνικών γαίων” με την πληρωμή προστίμων νομιμοποίησης (όπως και σήμερα). Περαίωση σε όλες τις εκκρεμείς φορολογικές υποθέσεις με την καταβολή εφάπαξ ποσού (το ίδιο που γίνεται και τώρα). Με αυτό το Μνημόνιο της (δεύτερης) Τρόϊκας των τριών Πρεσβευτών (Αγγλίας, Γαλλίας, Ρωσίας) η από τους Τούρκους ανεξάρτητη Ελλάδα βρήσκεται τωρα υπό την κατοχή της Ιεράς Συμμαχίας του Μέττερνιχ. Δια την οποίαν δεν έχουν καμία αντίρρηση ούτε οι της Ελλάδος Βρωμοάρχοντες της Κωνσταντινοπόλεως (Φαναριώτες κατά τον Νίκο Αλιβιζάτου) Κυβερνήτες, ούτε επίσης και οι μισθοτοί Βαυαροί φρουροί της Ελλάδος. Έτσι η αθλιότητα της ελληνικής Οικονομίας συνεχίζεται με τον ίδιο ρυθμό. Δεν υπάρχει κανένα αποτέλεσμα. Τον Μάρτιο του 1863 υπογράφουμε, υπό την εποπτεία της Τρόϊκας, ακόμη ένα διάταγμα με επιπλέον περιοριστικούς όρους του Αγγλικού Δικαίου. Τον Οκτώβριο του ίδιου έτους υπογράφουμε την αναδιαπραγμάτευση του εξωτερικού χρέους καθώς ότι υπογράψαμε μερικούς μήνες πριν δεν απέδωσε. Παρά τις προσπάθειες αυτές η είσοδος στις χρηματαγορές παρέμεινε ερμητικά κλειστή εξαιτίας της αγγλικής πολιτικής του Αγγλικού Δικαίου. Η Ελλάδα αποκλεισμένη από τις δυτικές κεφαλαιαγορές προσφεύγει σ' έναν ληστρικό εσωτερικό δανεισμό, απομυζώντας κάθε εθνική παραγωγή. Κατά την περίοδο αυτή κυρίαρχος θα αναδυθεί ο βρωμοάρχοντας της Κωνσταντινοπόλεως  και έμπιστος των ανακτόρων Φαναριώτης τραπεζίτης Α. Συγγρός. Που ως γνωστός του τότε υπουργού Εξωτερικών, Χαριλάου Τρικούπη (ανηψιός του επίσης βρωμοάρχοντα της Κωνσταντινοπόλεως φαναριώτη Μαυροκορδάτου, από την μάνα του που ήταν αδελφή του Μαυροκορδάτου), εξασφάλιζε στο Ελληνικό Βασιλικό Δημόσιο δανειοδότες που παρείχαν δάνεια με υπέρογκους τόκους, όπως και η δική του τράπεζα «Κωνσταντινοπόλεως» στην Αθήνα με συναίτερο τον Στέφανο Σκουλούδη. Αυτή η τράπεζα του βρωμοάρχοντα της Κωνσταντινοπόλεως Α. Συγγρού συνδέεται με το πρώτο μεγάλο χρηματιστηριακό σκάνδαλο στην Ελλάδα, που πέρασε στην ιστορία ως Λαυρεωτικά και οδήγησε σε μία βίαιη αναδιανομή του πλούτου στη χώρα. Όπου ο εκπρόσωπός της ο βρωμοάρχοντεας της Κωνσταντινοπόλεως Ανδρέας Συγγρός το 1873 αγοράζει, αντι των 11.500.000 γαλ. φράγκων, την «Γαλλική Εταιρία Μεταλλείων Λαυρίου». Στην οποίαν το 1864 το Δημόσιον του Ελληνικού Βασιλείου παραχώρησε δωρεάν ακινήτου 389 βασιλικών στρεμμάτων για την επαναλειτουργεία των ορυχείων του Λαυρίου, με την αίρεση ότι η δωρεά θα επικυρωθεί από την Βουλή, κάτι που ποτέ δεν έγινε. Κατόπιν ο Βρωμοάρχοντας της Κωνσταντινοπόλεως Συγγρού μετονόμασε την Εταιρία αυτή σε «Ελληνική Εταιρεία Μεταλλουργιών Λαυρίου»  στην οποίαν το ελληνικό βασιλικό Κράτος παραχώρησε την εκμετάλλευση των σκωριών και των εκβολάδων του Λαυρίου για 99 χρόνια συμμετέχοντας σε ποσοστό 44% στα καθαρά κέρδη, χωρίς όμως να αφαιρούνται τα πρωτεία και η κυριαρχική θέση στην εκμετάλλευση των μεταλλείων του Λαυρείου από την γαλλική Εταιρία. Μετά τη μεταβίβαση ο Βρωμοάρχοντας της Κωνσταντινοπόλεως Συγγρός ,διατηρόντας τις φήμες περί κοιτασμάτων αργύρου και χρυσού προχώρησε στη μετοχοποίηση της εταιρείας με αποτέλεσμα χιλιάδες αθηναίοι να τρέξουν να αγοράσουν τις μετοχές. Μετοχές αξίας 200 δρχ. πωλούνταν έως και 310 δραχμές, ενώ κανείς δεν ενδιαφερόταν για το αν πράγματι υπήρχαν όλα αυτά τα υποτιθέμενα κοιτάσματα. Ο ελληνικός λαός παρασυρμένος από τη μακροχρόνια φημολογία (από το 3.000 π.Χ.) περί αμύθητων θησαυρών του Λαυρίου (τα περίφημα ασημένια νομίσματα «Λαυρεώτικες Γλαύκες», θεωρεί ότι αυτή είναι η ευκαιρία να αλλάξει η ζωή του για πάντα. Πουλιούνται χωράφια, περιουσίες μετατρέπονται σε χαρτιά, χρήματα βγαίνουν από τα σεντούκια και όλα αυτά χωρίς να υπάρχει καν χρηματιστήριο. Εν ελλείψει χρηματιστηρίου αγοράζονται μαζικά μετοχές-φούσκες στο πατάρι του καφενείου «Η ωραία Ελλάς» στη γωνία Ερμού και Αιόλου. Με αποτέλεσμα χιλιάδες Έλληνες να χάσουν τις περιουσίες τους και να οδηγηθούν στην απόγνωση (όπως με το Χρηματηστήριο 2001) .  Οι μεγάλες Δυνάμεις βλέποντας ότι μεγάλο μέρος της ελληνικής περιουσίας περιήλθε στην ιδιοκτησία του κάθε τοκογλύφου Συγγρού ανοίγει την στρόφυγγα του εξωτερικού δανεισμού της Ελλάδος, με τον απαράβατον όρον του Αγγλικού Δικαίου την τακτοποίηση των παλαιών προς το εξωτερικό υποχρέσεών της. Έτσι αντί η ελληνική Βασιλεία να επιβάλλει φόρους στον κάθε εύπορο βρωμοάρχοντα της Κωνσταντινοπόλεως Συγγρό, ο οποίος ομολόγησε ότι είναι μηδόλως αφορολόγητος, λέγοντας το 1880 στη Βουλή το «Εγώ, Κύριοι, είμαι σχεδόν αφορολόγητος» (όπως οι της σημερινής Λίστας Lagarde). Εσύναψε το 1878 στο Λονδίνο, δια μέσω του Ι. Γενναδίου, τον υπό δυσμενείς όρους συμβιβασμό για τη πρώτη αναδιάρθρωση του νεοελληνικού χρέους των 10.000.000 λίρων, που είσαν καθυστερημένα τοκομερίδια για την ονομαστική αξία 2.800.000 των δύο πρώτων δανείων μετά την Επανάσταση του ’21. Έτσι, οι παλιές ομολογίες μετατρέπονται σε νέες ύψους 1.200.000 (χρεώνουν ξανά σχεδόν το μισό του αρχικού δανείου) με χρόνο απόσβεσης την τριακονταπενταετία (35)  και τόκο 5%, που την εποχή εκείνη τα επιτόκια στην Ευρώπη ήταν κάτω από 2%. Ως εγγύηση η βασιλική κυβέρνησις υποθηκεύει τις εισπράξεις από το φόρο χαρτοσήμου, από τα τελωνειακά έσοδα και από τα «εκπαιδευτικά τέλη». Μετά από τον συμβιβασμό η Αγγλία άνοιξε τις στρόφιγγες των τοκογλυφικών της αγορών με πρώτο δάνειο το 1879  από τη Harmbo  ονομαστικής αξίας 60.000.000 γαλλικών φράγγων με επιτόκιο 8,18% και πραγματική αξία 44.000.000. Στη συνέχεια, ακολούθησε μεχρι το 1892 η έκδοση άλλων 6 εξωτερικών δανείων από την τράπεζα Harmbo του Λονδίνου, την Bank de Paris της Γαλλίας, τη Brleishrober του Βερολίνου και την Τράπεζα της Κωνσταντινούπολης του «εθνικού ευεργέτη» (σημ.: τρομάρα του!) βρωμοάρχοντα της Κωνσταντινοπόλεως Ανδρέα Συγγρού, με επιτόκια 7 – 9% και συνολικό ονομαστικό ποσό 659.000.000 φράγγων. Εκ του οποίου είχε εισπραχθεί μόνο η πραγματική αξία 463.000.000. Παράλληλα, εκτός από τις οικονομικές αποζημιώσεις που είχαν καταβληθεί στην Τουρκία το 1881 για την προσάρτηση της Θεσσαλίας και της Άρτας, η χώρα μας είχε καταβάλει, κατά την δεκαετία 1880-1890, τοκοχρεωλύσια ύψους 455.000.000 φράγκων για την εξυπηρέτηση παλαιών και νέων δανείων. Έτσι ο κρατικός προϋπολογισμός τις χρονιές εκείνες είναι μονίμως ελλειμματικός και το ισοζύγιο πληρωμών αρνητικό. Βάσει όμως, του άρθρου 12 της υπογραφείσης, βάσει του Αγγλικού Δικαίου, μεταξύ της Βαυαρίας και των τριών δυνάμεων συνθήκης, δια της οποίας κυρώνονταν οι όροι της συμφωνίας για την εκλογή του Όθωνα ως βασιλιά της Ελλάδας «ο Ηγεμών της Ελλάδος και το Ελληνικόν Κράτος υποχρεούνται να αφιερώσει προ παντός άλλου εξόδου εις την πληρωμήν και του χρεωλυσίου του δανείου τας πρώτας εισπράξεις του δημοσίου ταμείου.Οι διπλωματικοί αντιπρόσωποι των τριών Αυλών θέλουσιν ειδικώς επιφορτισθή να επαγρυπνούν εις την εκτέλεσιν του τελευταίου τούτου όρου». Ο ανυψιός του βρωμοάρχοντα της Κωνσταντινοπόλεως Α. Μαυροκορδάτου προθυπουργός Χ. Τρικούπης, για να είναι αντάξιος προς την ανωτέρω συμφωνία, αποφάσισε να αναχρηματοδοτήσει τα παλαιά δάνεια. Για τον λόγο αυτό ανάθεσε, τον Φεβρουάριο του 1893, στον στενότερο συνεργάτη του Γεώργιο Θεοτόκη να αντιπροσωπεύσει την κυβέρνησή του στην Αγγλία για την σύναψη ενός νέου δανείου. Οι Άγγλοι δανειστές όμως έθεσαν ιδιαίτερα σκληρούς όρους του Αγγλικού Δικαίου λόγω των συσσωρευμένων Ελληνικών χρεών και της αρνητικής πορείας των ομολόγων των προηγούμενων Ελληνικών δανείων. Ένας από τους όρους αυτούς ήταν το δάνειο να μην εγκριθεί από την βουλή υπό τον φόβο καταψήφισής του, αλλά απευθείας με Βασιλικό διάταγμα που θα υπέγραφε ο βασιλιάς Γεώργιος. Ο Γεώργιος φοβήθηκε την εξαγριωμένη κοινή γνώμη και αρνήθηκε να υπογράψει το διάταγμα. Η κυβέρνηση Τρικούπη παραιτήθηκε υπό το βάρος των κατόπιν εξελίξεων. Tο Μάϊο το 1893 ανέλαβε, χωρίς τη στήρηξη της Βουλής, την εξουσία ο Σ. Σωτηρόπουλος στηριζόμενος στη βασιλική εύνοια και στήριξη του βρωμοάρχονταςτης Κωνσταντινοπόλεως Aνδρέα Συγγρού, ο οποίος εκπροσωπούσε τα γαλλικά και οθωμανικά (ως δανειστής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας) συμφέροντα, με υπουργό εξωτερικών τον Ράλλη. Η νέα κυβέρνηση του Σ. Σωτηρόπουλου υποστήριξε τη θέση ότι η κρίση μπορεί να ξεπεραστεί χωρίς την πτώχευση με την πρόταση των Άγγλων για κεφαλεοποίηση των τόκων (funding) βάσει του Αγγλικού Δικαίου, μια λύση που ισοδυναμούσε με «δολία χρεοκοπία» και την εφάρμοσε η Αργεντινή δύο χρόνια πριν την χρεοκοπία της. Έτσι λοιπόν, εσύναψε εικονικό δάνειο 100.000.000 δραχμές από τον αγγλικό οίκο Harmbo με υπέρογκη προμήθεια και διπλάσιο σχεδόν επιτόκιο από τα διεθνώς κρατούντα. Με το προϊόν του, που θα εισπράττονταν έναντι προσωρινών αποδείξεων –των Σκριπ–, θα καλύπτονταν καθυστερημένοι τόκοι παλαιών δανείων. Μόλις εκδόθηκε το δάνειο η τιμή του κατέρρευσε στο 40%, αφού οι όροι του δανείου θεωρήθηκαν από τις τότε «αγορές» (όπως σήμερα του ΓΑΠ το "λευτά υπάρχουν στο ΔΝΤ") ως προοίμιο πτώχευσης της χώρας και έτσι η έκδοσή του απέτυχε. Έτσι εδημιουργήθηκε πραγματικό χάος ( που το ζούμε σήμερα οι Έλληνες) στη χώρα που εξανάγκασε τον Σωτηρόπουλο να παραιτηθεί (όπως και ο ΓΑΠ σημερα) και τον βασιλιά Γεώργιο Α΄ να αναθέσει σχηματισμό Κυβέρνησης στον Χαρίλαο Ττρικούπη ( όπως και σήμερα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Παπούλιας ανέθεσε σχηματισμό Κυβέρνησις στον Παπαδήμα). Ο οποίος κατέθεσε την 1^η Δεκεμβρίου 1893 το νόμο ΒΡ7ΣΤ περί υπηρεσίας εθνικών δανείων. Ο νόμος ψηφίζεται στις 10/12/1983 (όπως τα PSI  υπό του Παπαδήμα)και βάσει του ΦΕΚ Α΄232/11-12-1893 ο Τρικούπης, με την περίφημη φράση «Δυστυχώς επτωχεύσαμε» διακήρυξε στη Βολή την τρίτη «πτώχευση» της Ελλάδος, δια της οποίας τα τοκοµερίδια θα πληρωθούν κατά 30%. Αμέσως μετά την πτώχευση η κυβέρνηση του Τρικούπη άρχισε το 1894 τις διαπραγματεύσεις με τους ξένους ομολογιούχους δια την διευθέτηση του προβλήματος του εξωτερικού χρέους. Στις οποίες ο τόκος ορίζεται σε 32% του αρχικού, η δε απόσβεση έχει διάρκεια 50 χρόνια και εισάγεται είδος οικονομικού ελέγχου στον οποίο θα υπάγονται ως υπέγγυοι οι εισπράξεις καθώς και η διαχείριση των προσόδων των μονοπωλίων του καπνού και του χαρτοσήμου. Τελικά η συνέλευση των ομολογιούχων , στην οποίαν εκτός από την Αγγλία και Γαλλία συμμετήχε και η Γερμανία που μέχρι το 1888 απείχε της ελληνικής χρηματαγοράς στη συνέχεια όμως, λόγω των αρραβώνων του Κωνσταντίνου Α΄ και της Πριγκίπισσας της Πρωσίας Σοφίας του οίκου  Χοεντσόλερν και αδελφή του Γερμανού αυτοκράτορα Γουλιέλμου Β΄ γνωστός και ως Κάιζερ, επένδυσε εντυπωσιακά με περίπου το ένα τρίτο του ελληνικού εξωτερικού χρέους (210.000.000) ελληνικά κρατικά χρεόγροφα στη γερμανική χρηματαγορά το 1892 (βασει τη Nazional Bank), απορρίπτει την συμφωνία. Αφού δεν το επιτρέψαν το Παλάτι και οι μεγάλοι εν Ελλάδι χρηματιστές – γαμπρός των Μαυροκορδάτων Συγγρός και Σια. Ήταν προτιμότερη γι' αυτούς η διάλυση της χώρας προκειμένου να κερδίσουν όσα περισσότερα μπορούσαν με βάση τα πακέτα ελληνικών χρεογράφων που κατείχαν, παρά μια έντιμη λύση προς όφελος της χώρας. Με αποτέλεσμα  ο Χ. Τρικούπης να χάσει τις εκλογές του 1895 (όπως σήμερα έχασε τις εκλογές του 2012 το ΠΑΣΟΚ από την ΝΔ του Σαμαρά). Από την κυβέρνηση του Δελιγιάννη οι ξένοι ομολογιούχοι απαιτούσαν ο τόκος να καθοριστεί  στο 43% του αρχικού και ως υπέγγυοι πρόσοδοι θα χρησιμοποιηθούν εκτός από τις προηγούμενες να υπάρχουν εισπράξεις από τα πλεονάσματα για τους ομολογιούχους, στους οποίους επίσης θα περιέρχονταν όλο το κέρδος από την βελτίωση της επικαταλαγής, δηλ. την συναλλαγματική ισοτιμία δραχμής – χρυσού. Ακόμη οι υπέγγυοι πρόσοδοι θα αποτελούσαν αντικείμενο διαχείρισης επιτροπής του μονοπωλίου, η οποία θα απαρτιζόταν από τέσσερις εκπροσώπους των δανειστών, τρεις των ξένων τραπεζών και έναν Έλληνα. Η κυβέρνηση Θ. Δηλιγιάννη απέρριψε την συμφωνία. Το 1896 με παρέμβαση του Σ. Στρέιτ διαμορφώνεται μια καινούργια συμφωνία. Ο τόκος ορίζεται στα 40% του αρχικού και εξαλείφονταν οι πρόσοδοι από το χαρτόσημο. Τα πλεονάσματα και η βελτίωση της επικαταλαγής μοιράζονται μισό με μισό, ενώ η διαχείριση είναι έργο της Εταιρείας του Ελληνικού Μονοπωλίου. Το ξέσπασμα  των εργατικών κινητοποιήσεων και απεργιών, με πιό σημαντική εκείνη των μεταλλωρύχων του Λαυρίου το 1896, συντελούν στη μη πραγματοποίηση της τρίτης συμφωνίας (όπως θα γίνει στο σημερινό μέλλον με το Μνημόνιο του Σαμαρά). Μέσα σε αυτό το κλίμα αναστάτωσης δεν είναι τυχαίο η ίδρυση στην «Μεγάλη Τεκτονική Στοά» της Αθήνας της «κράτος εν κράτει» μυστικής οργάνωσης Εθνικής Εταιρίας (όπως σήμερα το 7% της Χρυσής Αυγής) των στρατιωτικών Χρίστο Σουλιώτη, Πέτρο Λυκούδη, Αλέξανδρο Σοφιανό και Παύλο Μελά. Η οποία, αφού εμέθυσε τον ελληνικό λαό στη εθνική οργή (καλή ώρα οι Χρυσαυγήτες) για την πληγή της σφαγής των Χανιών τον Ιανουάριο του 1897, επέρασε τα μεσάνυκτα της 28^ης Μαρτίου 1897, 2.600 αντάρτες της στην ελληνοτουρκική μεθόριο της Θεσσαλίας, όπου συγκρούστηκαν με τους στρατιώτες των παραμεθορίων τουρκικών φυλακίων (εύχομαι η Χρυσή Αυγή να βρεθεί ανώτερη της τότε Εθνικής Εταιρίας και να μη κάνει κάτι τέτοιο σήμερα). Αυτό το εθνικιστικό παραλήρημά της οδήγησε την Πατρίδα στον ολέθριον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, κατά τον οποίον η Ελλάδα υπέστει, μέσα σε ένα μήνα, ταπεινωτική ήττα. Αυτή η περιπέτεια παραλίγο να κοστίσει στο Έθνος όλα όσα πάλεψε να αποκτήσει από το 1821 και μετά, αφού όταν υποχώρησε ο βασιλικός ελληνικός Στρατός του Κωνσταντίνου Α΄ οι Τούρκοι κατέβαιναν με το πάσο τους, προς την Στερεά Ελλάδα, για να καταλάβουν την Αθήνα. Ο Θεόδωρος Δηληγιάννης παραιτήται υπό το βάρος της ήττας και τον διαδέχεται την 18^ην Απριλίου 1897 ο Δημήτριος Ράλλης. Ο οποίος αν και ήταν υπέρμαχος πολέμου κατά των Τούρκων, τώρα πιά «βάζει την ουρά στα σκέλια» και αρχίζει να τρέχει σαν παλαβός από Πρεσβεία σε Πρεσβεία, εκλυπαρώντας τους ισχυρούς να μεσολαβήσουν για να αποφευχθούν τα χειρότερα. Δηλαδή η κατάληψη του Παρθενώνα. Τελικά δέχονται οι Προστάτιδες Δυνάμεις να προσφέρουν τις καλές (για λόγου τους) υπηρεσίες στη μεσολάβηση να επιτευχθεί «Δίκαια Είρήνη με τους Τούρκους (λόγος του λέγειν)». Αλλά οι Τούρκοι θέλουν να διαπραγματευθούν απ’ ευθείας με τους Ελλήνες, και συνεχίζουν να προχωράνε από το Δομοκό της Λαμίας προς τις Θερμοπύλες. Tότε ο Κάϊζερ (Αυτοκράτορας) της Γερμανίας Γουλιέλμου Β΄, του οποίου η αδελφή ήταν η σύζυγος του διαδόχου της Ελλάδος Κωνσταντίνου λέει στους Τούρκους: Έως εδώ και μη παρέκει, αρκετό το νταηλίκι σας, άντε τώρα στα σπιτάκια σας για να παίξετε τις καβάλες. Ο δε Τσάρος της Ρωσίας Νικόλαος Β΄, του οποίου θεία ήταν η Βασίλισσα της Ελλάδος  Όλγα, λέει (μετά από ικετευτική επικοινωνία του μπάρπα του και Βασιλέως της Ελλάδος Γεωργίου Α΄) στον κωνσταντινοπολίτη Σουλτάνο Αβδούλ Χαμίτ: Ρέ σύ! Είσαι με τα καλά σου; Το έβαλες φερί φερί να μας χαλάσεις το νοικοκυριό μας εκεί κάτω στο Ζητούνι (Λαμία)! Για κάνε μου τη χάρι και πάρε δρόμο απο εκεί και θα σε βοηθήσουμε για την πολεμική επανόρθωσή σου δανείζοντας το μπάρμπα μου Γιώργο. Τότε η Υψηλή Πύλη της Ιστανμπούλ (διεθνής ονομασία της Κων/πουλης από τις 28 Μαρτίου του 1930)  δέχεται να σταματήσει την επέλαση των Τούρκων συνομολογόντας οριστική ανακωχή με τον όρο να εκχωρήσει η Ελλάδα στην Τουρκία 400 τ. χμ. έκταση της Θεσσαλίας (που είχαν προσαρτηθεί το 1881στην Ελλάδα) και να της καταβάλει εγγυημένη, απο την Αγγλία ,Γαλλία και Ρωσία , αποζημίωση 4.000.000 τουρκικές λίρες για τον πόλεμο των 30 ημερών. Τον οποίον ο Γερμανός στρατηγός φον ντερ Γκόλτς (αναδιωργανωτής του στράτου του Σουλτάνου) εχαρακτήρισε ως μία «οπερέτα». Κατόπιν αρχίζουν να διεξάγονται οι διαπραγματεύσεις της ειρήνης εν ερήμην της Ελλάδος, αφού η Βασιλεία της ανέθεσε στις Μεγάλες Δυνάμεις (Γερμανία, Αυστροουγγαρία, Γαλλία, Αγγλία, Ιταλία και Ρωσία) «την άνευ όρων φροντίδα των συμφερόντων της». Μάλιστα στους όρους της συνθήκης ηρήνης περιλαμβανόταν άρθρο, κατά παράβαση κάθε διπλωματικής αρχής και διεθνούς πρακτικής: «Ο σχετικός διά τη διευκόλυνσιν της ταχείας πληρωμής της αποζημιώσεως διακανονισμός (δηλαδή η αποζημίωση των 95 εκ. χρυσών φράγκων που καλούνταν η ηττημένη Ελλάδα να καταβάλει ως αποζημίωση στη νικήτρια Τουρκία) θέλει γίνει τη συναινέσει των Δυνάμεων. Κατά τρόπον μη θίγοντα κεκτημένα δικαιώματα των παλαιών δανειστών της Ελλάδος, κατόχων ομολογιών του ελληνικού δημοσίου χρέους βάσει του Αγγλικού Δικαίου». Και συνεχίζει το άρθρο με την υποχρέωση της ελληνικής Βουλής να επικυρώσει νόμο, που περιόριζε την εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία: «Η ελληνική κυβέρνησις θέλει επιτύχει την ψήφισιν νόμου, εγκριθέντος προηγουμένως υπό των Δυνάμεων κανονίζοντος την λειτουργίαν της Επιτροπής και δυνάμει του οποίου η είσπραξις και διάθεσις προσόδων επαρκών δια την υπηρεσίαν του Δανείου της πολεμικής αποζημιώσεως και των άλλων εθνικών χρεών θα τεθή υπό τον απόλυτον έλεγχον της Επιτροπής». Μετά από την υπογραφή της ελληνοτουρκικής συνθήκης ειρήνης, στην Ιστανμπούλ (Κων/πουλη) τον Νοέμβριο 1897 από την κυβέρνηση Αλεξάνδρου Ζαϊμη, έφτασε στην Αθήνα η Επιτροπή της Συνθήκης με το όνομα Διεθνής Οικονομικός  Έλεγχος, γνωστή ως ΔΟΕ, απαρτιομένη από τους έξι εκπροσώπους των Μεγάλων Δυνάμεων με επικεφαλή τον Άγγλο λόρδο Εδουάρδο Λώ. Βεβαίως τα έξοδα μεταφοράς, λειτουργίας, ενοικίου, μισθοδότησης κ.λ.π ήταν υποχρέωση της ελληνικής Κυβέρνησης. Για τις γραφειοκρατικές ανάγκες του ΔΟΕ ανεργήθει το σημερινό Μέγαρο της Προεδρίας της Δημοκρατίας, το οπόιον θεωρήτο και ως αρχική έδρα, η οποία έκλεισε τυπικά, με την είσοδο της χώρας μας στην ΕΟΚ το 1981. Πριν οι «καλοί φιλέλληνες» αντιπρόσωποι αρχήσουν να μελετούν, στην έδρα τους, την οικονομική και δημοσιονομική κατάσταση του Ελληνικού Βασιλείου, η επιμέλειά τους ήταν η κατάρτηση και ψήφιση από τη Βουλή του Νόμου τους  ΒΦΙΘ, ΦΕΚ 28 Α΄/26-2-1898. Αναγκαστικά η Βούλή εψήφισε τον σχετικό Νόμου στις 21 Φεβρουαρίου 1898, ο οποίος προέβλεπε ότι: «η επιτροπή ήτις θέλει λειτουργεί μέχρις εντελούς αποσβέσεως των από του έτους 1881 εν τω εξωτερικώ συνομολογηθέντων εις χρυσόν δανείων, συμπεριλαμβανομένων και δια του παρόντος Νόμου προβλεπομένων νέων δανείων, αποτελείται εκ μελών εξ, ήτοι εξ ενός μέλους δι’ εκάστην των μεσολαβησασών Δυνάμεων». Επίσης ο Νόμος όριζε ότι για την υπηρεσία του δημόσιου χρέους θα προορίζονταν οι ακαθάριστες εισπράξεις από: α) τα μονοπώλια άλατος, πετρελαίου, σπίρτων, παιγνιοχάρτων και σμύριδος Νάξου. β) φόρο καπνού. γ) τα τέλη χαρτοσήμου. δ) τους δασμούς των τελωνείων Πειραιά. Συνολικά 39.600.000 δρχ. ετησίως. Σε περίπτωση, όμως, που δεν επαρκούσαν αυτές οι πηγές εσόδων, στον ΔΟΕ εκχωρούνταν και οι εισπράξεις των τελωνείων Λαυρίου 1.500.000, Πατρών 2.400.000, Βόλου 1.700.000 και Κέρκυρας 1.600.000. Επίσης στον ΔΟΕ (σημερινό ΔΝΤ) δόθηκε και η εποπτεία των δημόσιων υπηρεσιών που ήταν αρμόδιες για την είσπραξη των εκχωρηθέντων εσόδων. Κατ’ αυτόν τον τρόπο οι προσλήψεις, οι απολύσεις, οι μεταθέσεις και οι προαγωγές των υπαλλήλων των υπηρεσιών αυτών ήταν υπό την έγ-κριση του ΔΟΕ. Μόλις, λοιπόν, ρυθμίστηκαν δια Νόμου όλα τα ζητήματα του ελέγχου, οι Μεγάλες Δυνάμεις έδωσαν την έγκρισή τους και έτσι η Ελλάδα μπόρεσε να συνάψει δάνειο 150.000.000 χρυσών φράγκων, με την εγγύηση των κεντρικών τραπεζών της Ιεράς Συμμαχίας Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία. Το δάνειο εσυνάφθει αρχές Μαΐου του 1898 στο Παρίσι. Το πραγματικό ύψος θα είναι 150.500.000 χρυσά φράγκα με το μέσο διεθνές επιτόκιο. Στην Ελλάδα θα αποφέρει 31.500.000 για το υφιστάμενο κρατικό χρέος της και 22.500.000 για την κάλυψη του ελληνικού δημοσίου ελλείμματος του 1897. Τα 94.000.000 που θα καταβάλει ως αποζημίωση στην Τουρκία και 3.500.000 για τις δαπάνες έκδοσης του δανείου (προμήθειες τραπεζών μεσιτικά, χαρτόσημα). Σύμφωνα με τους όρους η απόσβεσή του προβλεπόταν να γίνει το 1963. Παρότι που το 1928 η δραχμή εντάχθηκε στον «κανόνα του χρυσού», δια του οποίου γίνονταν η μετατροπή των νομισμάτων μέσω μιας ισοτιμίας σε σχέση με τις τιμές του χρυσού. Εντούτοις ματά την κατάρρευση των τιμών των μετοχών στο Αμερικάνικο Χρηματιστήριο της Γουόλ Στρίτ, που ξεκίνησε το φθινόπωρο του 1929 με την αδυναμία της Γερμανίας να συνεχίσει να εξυπηρετεί τις δυσβάσταχτες οικονομικές υποχρεώσεις της από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η οικονομία της Ελλάδος βρέθηκε υπό πίεση. Η κατάσταση επιδεινώθηκε το δεύτερο εξάμηνο του 1931. Στις 14 και 15 Ιουλίου, η Γερμανία επέβαλε έλεγχο του συναλλάγματός της κι έκλεισε τα χρηματιστηριακά ιδρύματα. Στην Αγγλία σχηματίστηκε εθνική κυβέρνηση στις 24 Αυγούστου και στις 21 Σεπτεμβρίου η λίρα της Αγγλίας εγκατέλειψε τη χρυσή βάση, δηλαδή έπαψε να μετατρέπεται σε χρυσό. Στις 26 Απριλίου 1932 η κύβέρνηση του Βενιζέλου ψηφίζει τον Νόμο 5422/1932 (ΦΕΚ Α΄ 133/26-4-1932), δια του οποίου απαλλάσσεται από την υποχρέωση να εξαργυρώνει τα χαρτονομίσματά της με χρυσό. Επίσης έκλεισε και το χρηματιστήριο, ώστε να περιοριστεί η ζήτηση του χρυσού και του ξένου συναλλάγματος. Παρά ταύτα, το συνάλλαγμα διέφευγε στο εξωτερικό και το όριο του αποθεματικού του μειωνόταν γρήγορα. Με αποτέλεσμα να κυρήξει, με τον Νόμο 5456/1932, την τέτρτη πτώχευση της Ελλάδος. Έτσι πάγωσε και η καταβολή προς τον ΔΟΕ των υπολείπων 60.000.000 τοκοχρεολυσίων. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ελλάδα ζήτησε παραγραφή των χρεών της ως αναγνώριση για την συμβολή της στον αγώνα εναντίων των Ναζί. Οι Γάλλοι και οι Άγγλοι αρνήθηκαν. Έτσι οι πολιτικοί της Βασιλικής κυβέρνησης βρήκαν την αιτιολογία να συνεχίσουν να δανίζονται για να εξωφλήσουν τους τόκους και τα δάνεια του εξωτερικού χρέους. Ο δε Σπύρος Μαρκεζίνης κάνει το 1953 έναν διακανονι­σμό όλων των προπολεμικών χρεών. Το 1964 ο κ. Μησοτάκης όντως Υπουργός Οικονομικών με την Κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου αναγνώρισε το προπολεμικό χρέος στο άρτιο της αξίας του και έδωσε και μπόνους. Μάλιστα τον θριαμβολογούσε η φιλική του «Ελευθερία» στις 16/7/1964 γράφοντας: «Η ονομαστική αξία των χορηγηθεισών νέων ομολόγων εις τους κομιστάς προπολεμικών εσωτερικών δανείων διαπλασιάζεται, ο τόκος αυξάνεται και θεσπίζεται λαχείον. Εν συγκρίσει προς την ρύθμισιν υπό της κυβερνήσεως της ΕΡΕ, δίνονται ήδη 160% επί πλέον». Οι δε κυβερνήσεις Καραμανλή του πρεσβυτέρου όχι μόνο αναγνώρισαν τα κρυφά και φανερά χρέη της χούντας, αλλά συνέχισαν στον ίδιο καταστροφικό δρόμο. Ο υφυπουργός Συντονισμού Στ. Δήμας διευκρίνιζε ότι «η χώρα μας θα συνεχίσει για αρκετά ακόμη χρόνια να έχει την ανάγκη προσφυγής στον εξωτερικό δανεισμό (Ναυτεμπορική,  20/10/1979)». Ενώ πάλι ο κ. Μητσοτάκης, ως υπουργός Συντονισμού, δήλωνε υπερηφάνως: «Όλοι επιδιώκουν να μας δανείσουν!». Αφού ο ιδιος το 1964 είχε υποθηκεύσει τη χώρα μας στον ΔΟΕ έως το 2009, καθορίζοντας χρονική περίοδο αποπληρωμής της λεόντειας σύμβασης διακανονισμού των τοκοχρεολυσίων για 45 χρόνια. Βασιζόμενος επάνω σε αυτο ο Α. Παπανδρέου αποκαλύπτει στην 9^η Σύνοδο της Κ.Ε. του ΠΑΣΟΚ ότι λόγου της κρίσης: «Η Ελλάδα θα πρέπει να στηριχτεί αρκετά στον εξωτερικό δανεισμό, όχι περισσότερο από πριν, αλλά τουλάχιστον όσο πριν. Και εδώ είναι το κλειδί της ιστορίας. Εάν η οικονομία σου δεν κριθεί φερέγγυα, με κάποια έννοια του νοικοκύρη, θα αναγκαστείς να πας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και να χτυπήσεις την πόρτα του. Και αυτοί θα σου δώσουν. Αλλά υπό τον όρο πλέον ότι αυτοί θα επιβάλουν – εκείνοι σε σένα – την οικονομική πολιτική της κυβέρνη-σής σου. Και αυτό σημαίνει: Τέρμα το σοσιαλιστικό πείραμα». Έλα όμως, που το «σοσιαλιστικό πείραμα» έμελλε να αποτύχει οικτρά και να οδηγήσει την Ελλάδα με μαθηματική ακρίβεια μπροστά στη μισητή πόρτα του ΔΝΤ, με τον άφρονο υπερδανεισμό του ιδίου απο τις Τράπεζες του Ροκφέλερ που γέμισε τότε, «εδώ και τώρα», τη «ελληνική σοσιαλιστική αγορά» διογκώνοντας το δημόσιο εξωτερικό χρέος υπεράνω των εσόδων του ελληνικού προυπολογισμού.  Παρότι «ΕΟΚ και NATO» ήταν για αυτόν «το ίδιο Συνδικάτο», εντούτοις διαπραγματεύετε με την ΕΟΚ και κέρδισε τα Μεσογειακά Ολοκλη­ρωμένα Προγράμματα, τα χρήματα των οποίων χρησιμοποιήθηκαν ως επί το πλείστον για την εξυπηρέτηση των παλαιοτέρων δανείων και για τον εκμαυλισμό και τη διαφθορά των αγροτών με επιδοτήσεις χωρίς αντί­κρισμα για να μη φωνάζουν για τα αδιάθετα προϊόντα τους. Το 1986 η κυβέρνηση του δημοφιλή (άχ κούνια που μας κούναγε) Ανδρέα Παπανδρέου δεν μπό­ρεσε να δανειστεί από το εξωτερικό, αφού με την είσοδο της χώρας μας στην ΕΟΚ το 1981δεν υπήρχε πιά ο ΔΟΕ, κατέφυγε στην ΕΟΚ. H οποία αποφάσισε να της δώσει ένα δάνειο 1.75 0.000 Ευρωπαϊκών Νομισματικών Μονάδων, σε δύο δό­σεις, μετά από εξέταση όμως από το ΔΝΤ της πορείας της οικονομίας της χώρας. Και έτσι το αποτυχημένο πλέον «σοσιαλιστικό πείραμα» και γλέντι με ξένα λεφτά έφερνε στη θέση του ΔΟΕ, για πρώτη φορά, το ΔΝΤ. Του οποίου την πόρτα του την χτύπησε ο νυκοκύρης του «Τσοβόλα δώστα όλα». Ναι ο Ανδρέας Παπανδρέου, που εδασκάλευε τους πολιτικούς του το «Μακριά απο το ΔΝΤ διότι αυτό θα σου επιβάλει την οικονομική πολιτική της κυβέρνησής σου». Εδώ τεριάζει το «Δάσκαλε που εδίδασκες και νόμους δεν τηρούσες». Τον κανώνα αυτόν ετήρησε το 2005 και ο υπουργός Οκονομικών της κυβέρνησης Καραμανλή κ. Γ. Αλογοσκούφης. Έβαλε την Εθνική Τράπεζα και αγόρασε τα 45 ετών τοκοχρεολύσια αποπληρωμής της σύμβασης του 1964 (που έληγαν το 2009) και τα τοκοχρεολύσια για τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράματα (που έληγαν 2019) σε τιμή των 5.500.000 Ευρώ και με χρόνο απολπηρωμής το 2039. Έτσι το εξωτερικό χρέος ης Ελλάδος μετετράπει σε εσωτερικό, με αποτέλεσμα να αυξηθεί το έλλειμα της χώρας μας σε 50 δις. Το οποίον θα μπορούσε να το αναχρηματοδοτήσει (refinance), το 2009 η κυβέρνηση του γιού του Ανδρέα Παπανδρέου –Γ.Α.Παπανδρέου- με δάνεια χαμηλών επιτοκίων που του πρόσφeρε η Κίνα και η Ρωσία. Δυστυχώς όμως, παρακάμπτοντας αντισυνταγματικά τη Βουλή, επέλεξε τον μονόδρομο του «Μνημονίου υποτέλειας», που βάζει ενέχυρο τα «χρυσαφικά» της χώρας και υποθηκεύει το μέλλον της και πρωτίστως των παιδιών της. Έτσι το «Μνημόνιο υποτελείας» του Giorgo της Margaret, που αίρει την εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία της χώρας, έφερε την πατρίδα μας Έλλάδα πίσω στην εποχή του «Συμφώνου υποτελείας» του  βρωμοάρχοντα της Κωνσταντινούπολης Μαυροκορδάτου. Με αποτέλεσμα η ζωή των Ελλήνων να επαναλαμβάνεται οχι σαν φάρσα αλλά σαν τραγωδία.        Ευχαριστώ.      Καρβας.