ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ 25^ΗΣ ΔΕΚΕΒΡΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΗΛΙΟΥΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ.

    Ήρθε ο Δεκέμβριος και μαζί του έφθασε και η 25^th Decimus (10^ου)! Η ημέρα γεννήσεως, εκ του  σκότους, της Ηλιακής Θεότητος «ΦΩΣ». Τί κρίμα να μη μπορώ να γράψω την αλήθεια για αυτή την Άγια μέρα της Οικουμένης. Τρέμει το χέρι μου και αχνοσβύνει ο νούς μου ακούγοντας τους  μαυροφόρους υπηρέτες του Εβραίου Θεού της Βιβλικής Χριστιανοσύνης  να ψιττακίζουν, μέσα στους Ναούς της ανθρώπινης Λατρείας, το Ορθόδοξον Ψέμα: «Χριστός  (Messiah) γενάται σήμερον εν τη Βηθλεέμ». Ειλικρινώς ομολογώ ότι αυτό είναι μια βρώμικη μυθοπλασία, που μου την διδάσκουν οι κληρικοί από τα σχολικά μου θρανία. Παρόλου που ο Κύριος αυτών τους εδίδαξε την διδαχή: «Επειδή σεις δεν είσθε οι λαλούντες, αλλά το Πνεύμα του Πατρός σας, το οποίον λαλεί εν υμίν (Ματθ. Ι-20). Εντούτοις οι πνευματικοί μου Πατέρες έχουν βουτήξει τα πάντα στην απατηλότητα και θολώσανε τα νερά της μεγάλης Δεκεμβριανής Γιορτής και μαζί της και τα δικά μου μυαλά. Που ούτε 100 Ηρακλήδες δεν μπορούν να τα καθαρίσουν από των κόπρων του Αυγέα τους. Χάνοντας έτσι την πνευματική μου διαύγεια δεν μπορώ να αντικρίσω τον λόγον του Θεού και να κατανοήσω τη γνώση της αληθείας γιαυτά που γινόντωσαν, πριν τον χριστιανισμό, στην 25^η Δεκεμβρίου για τη Τριέσπερο Γέννηση του Φωτός του Ήλιου. Ώστε ν’ αποφύγω την απώλεια ψυχής μου με το να αναζητώ στα δώρα των χριστογενιάτικων δένδρων  την αλήθεια της ευτυχίας μου. Αφού η γνώση του  λόγου του Θεού θα με ανυψώσει από το τέλμα του σκότους της αμάθειας της  Ορθόδοξης Κατήχησής των. Και θα διανοηθώ ότι η αγαλλίαση ψυχής δεν αποκτιέται στις εκπτώσεις των εορτών (holydays), ούτε στη χρήση πλαστικού χρήματος (credit cards). Η ανθρώπινη ψυχή εφραίνεται λατρεύοντας την γέννηση του Φωτός, που διαλύει το σκοτάδι της πλύσης εγκεφάλου περί Ορθοδοξίας. Προσκυνόντας, δηλαδη, την αληθηνή Θεότητα της Υφηλίου, από την οποίαν εξαρτώνται τα πάντα επάνω στη Γή. Τον πραγματικό λύχνο της ψυχης, που φωτίζει το μονοπάτι της επίγειας ζωής της. Την αστέρευτη πηγή του Φωτός. Τον γονηό ημών και της ολοκλήρου Φύσης. Τη φλογερή ακτινοβολία χαράς. Το λαμπρότερο Αστέρι του κόσμου. Τον Ηλιάτορα του Ελύτη. Τον επίγειον και ουράνιον Βασιλιά Ήλιο. Τον οποίο εδοξάζανε, πριν 20 αιώνες, στη Φωτογέννησή Του της 25^ης Δεκεμβρίου οι Πέρσες ως Μίθρα, οι Αγύπτιοι ως Όσιρι και οι αρχαίοι Έλληνες ως Ηρακλή. Όλοι Τους ηλιακές θεότητες έστω και με την ένοια ότι αναδύονται στο Φώς εκ της ανυπαρξίας ακτίστου φωτός (σκοτάδι) του Άδη. Ευλογία στον άνθρωπο που αξιώθηκε, προτού παιθάνει, να ζήσει ξανά το μυστήριο της θείας σάρκωσης, που βυθίζει περισσότερο τη καρδιά του στον Παράδεισό της, με το πραγματικό της όνομα «Ηλιούγεννα» και όχι «Χριστούγεννα». Το κομμάτι του Θεού που έχει ο κάθε άνθρωπος μέσα του. Αυτόν τον θεϊκόν στρόβιλο  της ακατάλυτης δύναμης του Φωτός της φωτιάς στην κουζίνα της φύσης. Τη ζωτική δύναμη του Σύμπαντος. Τον ζωοδότη και δημιουργό του φυσικού Κόσμου. Τον γιό του Υπερίωνα = Πορευόμενου και της Τετανίδας Ευρυφαέσσας = Πλατήφωτης. Τον φυσικό Ήλιο, που μεταμορφώνει την ύλη σε πνεύμα Φωτός (Απολλώνειον Φώς) και ως ακτινοβόλος (Φωτοφόρος) Απόλλων επάνω στο ιππτάμενο άρμα του διατρέχει κάθε μέρα τον Ουρανό φέρνοντας  το Ζωοδότο του Φως στο εσωτερικό του ανθρωπίνου κόσμου ως ψυχή ζωής. Σύμβολο της ανθρώπινης αυτής ψυχής είναι ο γιος του Δία και της παρθένου Σεμέλης, κόρης του βασιλιά της Θήβας, Διόνυσος. Τον οποίον οι νύφες της Νύσας έκρυψαν εντός του σπηλαίου «Ηγαθέου», του οποίου η είσοδος ήταν καλυμμένη από ένα θαλερό κλήμα και από το οποίον ο Διόνυσος γεύτηκε, όταν εμεγάλωσε, το γλυκό δώρο του σταφυλιού το «κρασί». Την οργανική σχέση Ανθρώπου και Φύσης, που φτάνει την ψυχή στη θέωση, στο πνεύμα, ώστε να εκφραστεί η δύναμη του θείου Λόγου, που φέρνει της αμπέλου ο καρπός «σταφύλι». Δηλαδή την θετική εκδοχή της ανθρώπινης ζωης, που ως μετακινούμενη  θεότητα  μεταφέρει τους ανθρώπους από την καθημερινότητα σε μια άλλη διάσταση, στη βακχική έκσταση! Όπου ο άνθρωπος χάνει την αίσθηση του εγώ και την προσωπική του ταυτότητα, και δοκιμάζοντας μίαν εμπειρία κοινωνίας με το θείο, ενώνεται με τον Θεό. Αυτή την ένωση δεν την επιτυγχάνεις όταν είσαι μόνος σου, όπως συμβαίνει π.χ. με την έκσταση του Χριστιανού μοναχού στο κελί του! Απεναντίας, είναι καθαρά ομαδικό, ακόμη, και μαζικό φαινόμενο. Μάλιστα ο Πλούταρχος και ο Παυσανίας (10.4.2-3) μας περιγράφουν πως μια τέτοια τελετή ελάμβανε χώρα κάθε δυο (2) χρόνια στους Δελφούς την εποχή του χειμερινού ηλιοστάσιου (25 Δεκεμβρίου). Όπου οι γυναίκες (Μαινάδες) ανέβαιναν  στην κορυφή του Παρνασσού (2.500 μ. ύψος), την  τελευταία νύχτα του μήνα Ποσειδεώνα, που ήταν η μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου.  Και γιόρταζαν την γέννησην του Αήττητου Ήλιου με την οργιαστική τρέλα της Διονυσιακής Λατρείας, που τις χάριζε μια φυγή από τους φραγμούς της ορθολογιστικής οπτικής ως ευκαιρία να βιώσουνε μια απόλαυση γεμάτη λυτρωτική γαλήνη και πηγή πνευματικής δύναμης και ευδαιμονίας. Δηλαδή μια ανέμελη ζωή, που σαν όντα ζωντανά την λατρεύουμε γιατί είμαστε ερωτευμένοι μαζί της. Ερωτευένοι με την βακχανική μέθη των Ηλιογέννων ήσαν και οι Εβραίοι της Παλλαιάς Διαθήκης, βάσει πάντα με τον Ιεζεκιήλ. Ο οποίος μας λεγει «καὶ εἰσήγαγέ με εἰς τὴν αὐλὴν οἴκου Κυρίου τὴν ἐσωτέραν, καὶ ἰδοὺ ἐπὶ τῶν προθύρων τοῦ ναοῦ Κυρίου ὡς εἴκοσι ἄνδρες, καὶ οὗτοι προσκυνοῦσι τῷ Ηλίῳ (Ιεζ. 8,16). Τον οποίο οι Άγιες Ρόμπες της Ορθοδοξίας τον ονόμασαν από Ηρακλή σε Χριστό. Την δε γεννησή του την εορτάζανε μαζί με τα Θεοφάνεια, τη Βάπτισή του από Ιησούς σε Χριστός στις 6 Ιανουαρίου. Την ίδια ημέρα που είχε γεννηθεί από την παρ­θένο Ίσιδα η ηλιακή θεότητα ο Όσιρις (Αιών). Τα Θεοφάνεια γιορταζόταν και ως Χριστούγεννα μέχρι το 335 μ.Χ., όπου ο Πάπας (Επίσκοπος) της Ρώμης, Ιούλιος Α΄, επέβαλλε στους Χριστιανούς να πανηγυρίζουν τα γενέθλια του Χριστού ανά έτος την 25^η Δεκεμβρίου. Έτσι έγραψε στα παλλαιά του παπούτσια τον 55^ον Κανώνα της Εκκλησίας, δια του οποίου η Αγία Γραφή δεν συνιστά τις γενέθλιες εορτές. Αφού η τήρηση των γενεθλίων καταδικάζονταν σαν ένα αρχαίο Ελληνικό «Ειδωλολατρικό» έθιμο απαχθές στους Χριστιανούς. Γιαυτό, βάσει της Καθολικής Εγκυκλοπαίδειας, «Τα Χριστούγεννα δεν ήταν ανάμεσα στις πρώτες εορτές της Εκκλησίας. Ο Ειρηναίος και ο Τερτυλλιανός την παραλείπουν από τους καταλόγους των εορτών». Μάλιστα δε το Γενικό Δικαστήριο της Μασσαχουσέτης εψήφισε, το 1659 μΧ,  έναν νόμο σύμφωνα με τον οποίον «ο καθείς που συμμετέχει, γιορτάζει με κάθε τρόπο -απουσιάζοντας από τη δουλεία του- στην υποτιθέμενη ημέρα των Χριστουγέννων, θα πληρώνει για κάθε παραβίαση πέντε σελίνια». Μα ποιό θύμα θα τα βάλει με τον θύτη του και ποιο γαλουχημένο ποίμνιο αντιστέκεται στον αιώνιον Χριστό ποιμένα του; Αφού θα σηκωθεί μέσα από το ασυνείδητό του ο Σωτήρας του, Χριστός, και θα τον πνίξει την νύχτα στον ύπνο, όπως ο δράκουλας το ηδονιζόμενο θύμα του. Αυτό το Θείον πνίξημο της Ορθοδοξίας τρομάζει τον Έλληνα Ρωμιό (χριστιανό) και δεν προκαλεί τους Άγιους Πατέρες του και την Θεοπνευστία των γραφών τους, με το να χαρακτηρίσει τον Χριστιανισμό τους ως «Ασυνάρτητο μύθο», όπως έκανε και ο Πάπας Λέων Γ΄. Ο οποίος μας λέγει το εξής: «Όλες οι εποχές μαρτυρούν πόσο επικερδής ήταν εκείνος ο ΜΥΘΟΣ του Χριστού για εμάς και για τους ομοίους μας. Πλουτίσαμε όλοι με τον μύθο του Ιησού». Πουλώντας, φυσικά, τα χριστουγεννιάτικά τους φύκια για μεταξωτές κορδέλες των Ηλιουγέννων. Είναι θανάσιμο αμάρτημα να βιάζεις τους αιώνιους νόμους της Μητέρας Φύσης και να πιστεύεις τυφλά στον αυταρχικό και ανεξέλεγχτο Χριστιανισμό τους. Αφού χρέος μας είναι, ως παιδιά Της, ν’ ακολουθούμε τον αθάνατο ρυθμό Της μ’ εμπιστοσύνη. Γιορτάζοντας κάθε χρόνο στις 25 Δεκεμβρίου Της την γέννηση του Ηλίου Της, που ξαναζωντανεύει το Αληθινό Χριστό Φώς Της. Το οποίον το μοιράζει ως δώρο στα ζωντανά Της με το ιπτάμενο άρμα του Φωτοφόρου Απόλλωνά Της. Είναι ασέλγεια το να γιορτάζεις στις 25 Δεκεμβρίου τη γέννηση του Χριστού και να κάνεις τον Ζωοφόρο Απόλλωνα, Άγιο Βασίλη. Το άρμα του, έλκηθρο. Τα ιπτάμενα αλλογά του, ιπτάμενους τάρανδους και το ζωοδόχο Φώς του, νεκρά δέματα. Κάτι που διαβεβαιώνει του Bruno Bauer τη ρήση: «Όλα όσα είναι γνωστά για τον Ιησού ανήκουν στον κόσμο της φαντασίας της ελληνικής Σοφίας». Την οποίαν αναθεματίζουν τα Κοράκια (Σπυρίδωνος ρήμα) της Εκκλησίας κατά την Κυριακή της Ορθοδοξίας.  Ωωω!!! Θεεε μου!!! Πόσο αληθές είναι η του Ροβέρτου κραυγή: «Η Εκκλησία με υποχρεώνει να ζώ στην αμαρτία» και ο εκ του στόματός μου Ευαγγελικός αλαλαγμός μου «Ουαί υμίν, γραμματείς και Φαρισαίοι (παπάδες) υποκριταί, ότι καθαρίζετε το έξωθεν του ποτηρίου και της παροψίδος, έσωθεν δε γέμουσιν εξ αρπαγής (της αλήθειας) και ακρασίας (του ψεύδος), Ματθ, κγ 25».

     

 

                                                                Καλές Γιορτές και καλή Διασκεδαση.

                                       Βασίλης Καρβελης   112 Jefferson Street . Wood Ridge NJ 07075.