ΤΑ  ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ  ΚΑΙ  Η  ΨΕΥΤΟΓΕΝΗΣΙΣ  ΤΩΝ

      25^τη Δεκεμβρίου! Ημέρα γεννήσεως, εκ του  σκότους, της ηλιακής θεότητος «ΦΩΣ». Τί κρίμα να μη μπορώ να γράψω την αλήθεια για αυτή την Άγια μέρα της Οικουμένης. Τρέμει το χέρι  μου και αχνοσβύνει ο νούς μου ακούγοντας τους  μαυροφόρους της Χριστιανοσύνης  να ψιττακίζουν, μέσα στους Ναούς της ανθρώπινης Λατρείας, το Ψέμα: «Χριστός γενάται σήμερον εν τη Βηθλεέμ». Και να μου διδάσκουν του Ι. Δαμασκηνού τη βρώμικη μυθοπλασία «Τα Χριστούγεννα είναι το μόνο κοινό υπό τον Ήλιο». Αν και «ως διάκονοι πρέπει να είναι σεμνοί, ουχί δίγλωσοι (Τιμοθ. Α γ΄8). «Επειδή δεν είναι οι λαλούντες, αλλά το Πνεύμα του Πατρός Δαυίδ (Ματθ. Ι-20). Εντούτοις έχουν βουτήξει τα πάντα στην απατηλότητα και θολώσανε έτσι τα νερά της μεγάλης Δεκεμβριανής Γιορτής. Και μαζί τους και τα δικά μου μυαλά. Ώστε να μη κατανοώ τη γνώση της αληθείας γιαυτά που γινόντωσαν στην 25^η Δεκεμβρίου πριν τον χριστιανισμό. Και έτσι δεν δύναμαι ν’ αποφύγω την απώλεια ψυχής μου αναζητόντας στα δώρα των χριστογενιάτικων δένδρων  την αλήθεια της ευτυχίας μου. Αφού η γνώση της αληθείας του Θεού θα με ανυψώσει από το τέλμα του σκότους της αμάθειας της Κατήχησής των. Και θα διανοηθώ ότι η αγαλλίαση ψυχής δεν αποκτιέται στις εκπτώσεις των εορτών, ούτε στη χρήση πλαστικού χρήματος. Αφού η ανθρώπινη ψυχή εφραίνεται λατρεύοντας την γέννηση του φωτός, που διαλύει το σκοτάδι της πλύσης εγκεφάλου από την Ορθοδοξίας τους. Προσκυνόντας, δηλαδη, την αληθηνή Θεότητα της υφηλίου, από την οποίαν εξαρτώνται τα πάντα επάνω στη μητέρα Γή. Τον πραγματικό λύχνο της ψυχής, που φωτίζει το μονοπάτι της επίγειας ζωής της. Την αστέρευτη πηγή του Φωτός. Τη φλογερή ακτινοβολία χαράς. Το λαμπρότερο Αστέρι του κόσμου. Τον επίγειον και ουράνιον Βασιλιά Ήλιο. Τον οποίο εδοξάζανε στη Φωτογέννησή Του της 25^ης Δεκεμβρίου, οι Πέρσες ως Μίθρα, οι Αγύπτιοι ως Οσίρι και οι αρχαίοι Έλληνες ως Ηρακλή. Ευλογία στον άνθρωπο που αξιώθηκε, προτού παιθάνει, να ζήσει ξανά το μυστήριο της θείας σάρκωσης, που έχει ο κάθε άνθρωπος μέσα του και του βυθίζει τη καρδιά του στη Παράδεισό της, με το πραγματικό της όνομα Ηλιούγεννα και όχι Χριστούγεννα. Αυτόν τον θεϊκόν στρόβιλο  της ακατάλυτης δύναμης που μεταμορφώνει την ύλη σε πνεύμα και το φέρνει στο «ΦΩΣ» του Ηλιάτορα ως ψυχή ζωής. Είναι θανάσιμο αμάρτημα να βιάζεις τους αιώνιους νόμους της Μητέρας Φύσης. Διότι ως παιδιά Της έχουμε χρέος ν’ ακολουθούμε τον αθάνατο ρυθμό Της μ’ εμπιστοσύνη. Γιορτάζοντας κάθε χρόνο στις 25 Δεκεμβρίου Της την γέννηση του Ηλίου Της, που ξαναζωντανεύει το Αληθινό Χρηστό Φώς Της. Και όχι τη γέννηση του Χριστού που καθιερώθηκε το 352 από τον Πάπα Ιούλιο Α΄. Αφού η πραγματική ημερομηνία της είναι άγνωστη. Ακόμη και στην «Άγια Γραφή» του χριστιανισμού δεν αναφέρεται η 25^η  Δεκεμβρίου ως γενέθλια του θεανθρώπου Της. Μάλιστα δε, ανάμεσα στα κείμενά Της δεν υπάρχει κάποια εναρμόνιση και συνέπεια. Αφού με το Β. 15 του Ματθαίου Της διαβεβαιώνεται ότι «Του δε Ιησού γεννηθέντος εν Βηθλεέμ της Ιουδαίας εν ταις ημέραις Ηρώδου του βασιλέως». Ενώ με το Β.1 του Λουκά Της ισχυρίζεται πως «Εγένετο δε εν ταις ημέραις εκείναις εξήλθε δόγμα παρά Καίσαρος Αυγούστου απογράφεσθαι πάσαν την οικουμένην. Αύτη η απογραφή πρώτη εγένετο ηγεμονεύοντος της Συρίας Κυρηνίου». Βάσει λοιπόν, αυτών των Βιβλικών κειμένων έχουμε δύο (02) διαφορετικές ημερομηνίες  Χριστουγέννων, το έτος 4 π.Χ. που πέθανε ο Ηρώδης και το έτος 10 μ.Χ. που ανακυρύχθηκε κυβερνήτης ο Κυρήνιος. Πόσο αληθές είναι του Ροβέρτου η κραυγή: «Η Εκκλησία με υποχρεώνει να ζώ στην αμαρτία» και ο εκ του στόματός μου Ευαγγελικός αλαλαγμός μου «Ουαί υμίν, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί (παπάδες), ότι καθαρίζετε το έξωθεν του ποτηρίου και της παροψίδος, έσωθεν δε γέμουσιν εξ αρπαγής (της αλήθειας) και ακρασίας (του ψεύδος), Ματθ, κγ 25». Την πραγματικότητα ότι ο Χριστός, που διδάσκουν οι τσοπαναραίοι Του, είναι μύθος την κηρύττει και ο ιερέας Άλμπερτ Σβάϊτσερ λέγοντας. «Όσοι υπερασπίζουν την ιστορικότητα του Ιησού θα πρέπει να επανεξετάσουν την όλη τοποθέτησή τους πάνω στο θέμα αυτό.  Διότι διατρέχουν τον κίνδυνο να εξακολουθούν να είναι υποστηριχτές ιστορικών στοιχείων μιας προσωπικότητας εντελώς διαφορετική, από ότι την φαντάστηκαν όταν ανέλαβαν την υποστήριξή της». Αυτό μας το διδάσκει και ο Ματθαίος με το εδάφιον ΚΔ, 23, λέγοντας «Εάν τις υμίν είπε, ιδού ώδε ο Χριστός, ή ώδε, μη πιστεύσητε», και το διαβεβαιώνει ο διοικητής του τάγματος του Ναού στη Νορμανδία κ. Γοδεφρίδο ντέ Σαρναί. Ο οποίος παρόλου τους φρικτούς πόνους που ένοιωθε στα πόδια του όταν επί ώρες ολόκληρες του τα βαστούσαν οι ιεροεξεταστές μέσα σε καυτό λάδι, εντούτοις δεν έπαψε να ομολογεί  το «Αφού με δέχτηκαν και μου φόρεσαν το μανδύα του τάγματος, μου παρουσίασαν έναν σταυρό που είχε επάνω του ζωγραφισμένο τον Ιησού Χριστό. Ο αδελφός Αμωρύ μου είπε να μην πιστεύω σ’ αυτό το πρόσωπο γιατί επρόκειτο για έναν ψευδοπροφήτη κι όχι Θεό». Μάλιστα δε ο Αμωρύ ντέ λά Ρός ήταν φίλος και ευνοούμενος του Αγίου Λουδοβίκου. Επίσης υπάρχουν αντιφάσεις και στο γενεαλογικό δένδρο του Χριστού, που αναφέρει η Καινή Διαθήκη. Διότι ο Ματθαίος μας δίνει 35 θνητούς προγόνους από την Γέννηση του Χριστού μέχρι τον Αβραάμ, ο δε Λουκάς τους ανεβάζει στους 53. Πάντως, μου είναι ακατανόητον γιατί ο Χριστούλης του Λουκά χρειάστικε 18 γενήσεις παραπάνω από τον ίδιο Χριστούλη του Ματθαίου. Επίσης, ο Ματθαίος γίνεται ασεβής γράφοντας οτι ο «Υιός του Θεού», προέρχεται από ένα παράνομο και εγκληματικό ζευγάρι. Μιά και ισχυρίζεται ότι ο Χριστός είναι γιός του 4^ου γυιού του Δαβίδ, του Σολομώντα (Α-6), που μητέρα του ήταν η Βηθσαβεέ. Την οποία ο Δαβίδ απόκτησε δολοφονόντας, με τη συνγκατάθεσή της, τον άνδρα της Ούριο τον Χετταίο (Σαμούλ 11, κεφ. ΙΑ @ ΙΒ). Λοιπόν, κάτι δεν πάει καλά με τα θεοπνεύμαστα Ευαγγέλια του Χριστού. Για τα οποία οι καβαλάριδες της Εκκλησίας και το τσούρμο της Άγιας Ρόμπας Της υποστηρίζουν ότι μας μιλούν «περί γεγονότων τα οποία δεν συνέβησαν εις κανένα έρημο βουνό και απόμερα από κάθε άνθρωπον». Εκείνο όμως, που βγάζει μάτι είναι το όνομα του πατέρα του Ιωσήφ, δηλαδή ο παπούς του Θείου βρέφους. Καθότι ο Ματθαίος στο Α.15-16 μας λέγει: «Ελιούδ δε εγέννησεν τον Ελεάζαρ. Ελεάζαρ δε εγέννησεν τον Ματθάν. Ματθάν δε εγέννησεν τον Ιακώβ. Ιακώβ δε εγέννησεν τον Ιωσήφ, τον άνδρα της Μαρίας, εξ ής εγεννήθη Ιησούς ο λεγόμενος Χριστός». Εντούτοις ο Λουκάς γράφει στο Γ.23-24 τα δικά του «Και ούτος ην Ιησούς, υιός Ιωσήφ του Ηλί του Ματθάν του Λευί του Μελχί του Ιανναί ...». Παρόλου λοιπόν, που συζητούν  για το ίδιο και το αυτό πρώσοπο –Χριστόν- εντούτοις ο καθένας του γράφει το κοντό του και το μακρύ του για τους παπούδες του Χριστού. Αμ το άλλο πάλι, παραείναι άτοπον και έχει σχέση με τον χώρο της γέννησης του Χριστού. Ο Ματθαίος στο Β.9-10 μας λέγει: «Οι δε μάγοι ιδόντες τον αστέρα, όστις εστάθει επάνω ού ήν το παιδίον, εχάρησαν χαράν μεγάλην. Και ελθόντες εις την οικίαν είδον το παιδίον μετά Μαρίας της μητρός αυτού». Οδε Λουκάς καταγράφει στο Β.4-7 το εξής: «Ανέβει Ιωσήφ εκ πόλεως Ναζαρέτ εις τη Βηθλεέμ, απογράψασθαι εαυτόν συν Μαριάμ, ούση εγκύω. Επλήσθησαν αι ημέραι του τεκείν αυτήν και έτεκεν τον υιόν αυτής και εσπαργάνωσεν αυτόν και ανέκλινεν αυτόν εν φάτνη». Ομολογώ πως έχω χάσει τα αυγά και τα καλάθια και δεν ξέρω σαν χριστιανός τι να πιστέψω. Σε σαρμανίτσα σπιτιού εγεννήθει ο θεός μου Χριστός, ή σε παχνί σταύλου. Βρήκα όμως, «τη φάτνη των αλόγων», αλλά αυτό το σπήλαιον των αλλόγων, που από μικρό παιδί μου το κουπανάνε συνέχεια οι άγιοι πατέρες μου όπου εγεννήθη ο υιός του θεού, έφαγα τα λυσσακά μου ψάχνοντας, δυστυχώς τίποτα. Μάλλον κλεψημαίηκο το έχουν από την Δωδεκαθεϊα των Ελλήνων. Αφού ο Παναγής Λεκατσάς περιγράφει το εξής: «Ένα δακχτυλίδι σφραγίδα από τη βοιωτική θίσβη παρουσιάζει καθισμένη τη Μητέρα Θεά μέσα σ’ ένα σπήλαιο με το Θείο Βρέφος στα γόνατά της και μπροστά της δύο πολεμιστές αρματωμένους σε στάση λατρείας». Κάτι που μας θυμίζει τον Δία βρέφος στο σπήλαιο Ιδαίο Άντρο στο βουνό Ίδη (Ψυλορείτη) της Κρήτης για να μην τον φάει ο πατέρας του Κρόνος. Και με τα γενέθλια του Χριστού μας τα μπερδεύουν οι παπούληδες της Ορθοδοξίας μας. Ο Λουκάς μας διαβεβαιώνει «ότι ετέχθει ο Σωτήρ ημών εν ταις ημέραις εκείνας καθώς εξήλθεν δόγμα παρά Καίσαρος Αυγούστου απογράφεσθαι πάσαν την οικομένη. Αύτη απογραφή πρώτη εγένετο ηγεμονεύοντος της Συρίας Κυρηνίου (Β.1,2)». Δηλαδή τον τελευταίο μήνα Ιαννά του έτους 750 από της κτήσεως της Ρώμης. Πριν 2016 χρόνια ακριβώς και όχι 2012. Φυσικά ούτε και πριν 1660 (2012-352) χρόνια, που ο Πάπας Ιούλιος Α΄ εκαθιέρωσε ως ημέρα Χριστουγέννων την 25^ην του Decimus (Δεκάτου) = Δεκεμβρίου. Δυστυχώς καθώς μας λέει και η λαϊκή σοφία «θέλοντας ο βλάχος και μη θέλοντας ο ζωγράφος φώρεσε ο Χριστός τσαρούχια». Έτσι και στην Εκκλησία μας θέλοντας οι τσοπάνηδές Της και μη θέλοντας τα πρόβατά των φώρεσε ο Χριστός τα σπάργανά Του ξανά στη φάτνη στις 25 Δεκεμβρίου. Γιαυτό το 1659 μΧ στο Δικαστήριο της Μασσαχουσέτης εψηφίσθει ένας νόμος σύμφωνα με τον οποίον «ο καθείς που συμμετέχει, γιορτάζει με κάθε τρόπο -απουσιάζοντας από τη δουλεία του- στην υποτιθέμενη ημέρα των Χριστουγέννων, θα πληρώνει για κάθε παραβίαση πέντε σελίνια». Αφού η χριστιανική Εκκλησία καπηλεύθηκε την ημερονία αυτή (25^η Δεκεμβρίου) εξ αιτίας της τεράστιας δημοφιλίας της, ως παγανιστική εορτή αφιερωμένη στη «Τριέσπερον» λατρεία του Ήλιου. Γελοιότητα μέχρι δακρύων είναι επίσης, και το κέλευσμα «Δεύτε ίδωμεν πιστοί, που εγεννήθη ο Χριστός», των Αρχιτσελιγκάδων της Χριστιανοσύνης προς τους χριστιανούς τους. Πάντως δεν πρόκειται να βρούν τον Ναζωραίο τους στις σπηλιές της Ναζαρέτ, αφού η πόλη Ναζαρέτ δεν αναφέρεται ούτε στη Παλαιά Διαθήκη , ούτε στο Ταλμούθ. Εάν πράγματι πιστεύουν πως ο «υιός του Δαβίδ» Εμανουήλ εγεννήθει στη σημερινή Ναζαρέτ, τότε πρέπει να παραδεχθούν ότι ο Ιησούς των ήταν υπήκοος του Ηρώδη Αντίπα. Και ως κάτοικος των Γαμάλων έγινε υπήκοος του Καίσαρα το 34 μΧ κι εδιοικούντο από το Ρωμαίο στρατιωτικό διοικητή τον Πόντιο Πιλάτο. Ψευδαισθησιογόνος είναι και το «προεπηγγείλατο δια των προφητών αυτού έν γραφαίς αγίαιες περί του υιού αυτού, όστις εγεννήθη εκ σπέρματος Δαυίδ κατά σάρκα (προς Ρωμ. κεφ. Α-2,3). «Και ούτος ήν ο Ιησούς υιός, ως ενομίζετο, Ιωσήφ (Λουκ. Γ, 24)». Διότι αυτή η βιολογική ύπαρξ του Χριστού αντιφάσκεται με την άσπιλο σύλληψη Αυτού δια αγγελικού κρίνου. Και διαψεύδει  του προφήτη Ησαϊα την θεόπνευστη πρόγνωση «ιδού η παρθένος (halamah) θέλει συλλάβει και γεννήσει υιόν και καλεσθεί το όνομα αυτού Εμανουήλ». Αυτή η παρθενογένεση του Χριστού ομοιάζει με την γέννηση του Περσέα, που γεννήθηκε από την παρθένα Δανάη. Κάτι που έκανε τον μάρτυρα Ιουστίνο να εξάπτεται λέγοντας ότι, ο Σατανάς (Δαίμων), ξέροντας ότι ο Χριστός θα έρθει σύντομα στη γή, κανόνισε τα πράγματα έτσι ώστε τα θαύματα να γίνουν πριν το ερχομό του Χριστού. Απορώ γιατί ο χριστιανός φιλόσοφος τα βάζει με την ευδαιμονία του φύλακα Αγγέλου (ο Δαίμων, ο την ημητέραν μοίραν ειληχώς απαραίτητος – Λυσίας, επιτάφιος 78). Αλλα υπερασπίζει του Σαούλ της Ταρσού (Παύλου), «Όστις εκακοποίει την Εκκλησίαν και... (Πραξ. Η. 3)») την ηθικολογική ιδεολογία «Εκείνον λοιπόν, «τον Άγνωστο Θεό», τον οποίον αγνοούντες λατρεύετε, τούτον εγώ κηρύτω πρός εσάς (Πραξις ιζ. 22-23)». Δηλαδή έναν από τους πολλούς θεούς των Γραικών = Παλιανθρώπων (για τον χριστιανισμό), που προέρχεται από το «Εν αρχή ήν το Χάος (Θεός)» της Θεογονίας του αρχαίου Έλληνα Ησίοδου (700 πΧ). Αυτό που διαλλαλεί και ο Ευαγγελιστής Ιωάννης με το «Εν αρχή ήν ο Θεός (Χριστός)». Και σύμφωνα με τους κανόνες της λογικής ο Χριστός είναι το Χάος=Κενό. Άρα ο Χριστός είναι το Κενόν. Το οποίον ως φυσικόν Όν (ύπαρξη) είναι αυτογέννητο κατά την σημερινή επιστήμη. Δηλαδή, άγνωστο το πόθεν έσχες του Χριστού των κληρικών. Γιαυτό ο Ιωάννης διαβεβαιώνει «Θεόν ουδείς εώρακεν πώποτε (2ρα Παρουσία) Α.18». Συμφωνώ απολύτως μαζί του. Διότι για να δούμε το Θεό πρέπει να γυρίσουμε πίσω από εκεί που ήρθαμε, στό Χάος του Ησίοδου. Δηλαδή στο τίποτε. Εγώ πάντως, ευχαριστώ δεν θα πάρω. Να μου λείπει το βύσσινο. Τα 65 χρόνια μου τα ‘ζησα από την καλή. Δεν θέλω να τα ξαναζήσω από την ανάποδη. Ποιός ξέρει, μπορεί να βρεθώ χριστιανός από την ανάποδη. Μου φτάνει χρηστιανός με Χ.Ο. στη κωλοτσέπη και στη καρδιά μου τον Χρηστό των Ελευσηνίων και όχι τον Χριστό των Ιουδαίων.  Ευχαριστώ στους αναγνώστες μου.        Κάρβας.