Αρχαία Βηθλαεέμ της Κρίτης το Ιδαίον Άντρον = Σπήλαιον

     Ψηλά στο οροπέδιο Νίδα της Δωρικής Ίδης ή Ίδας, του σημερινού Ψηλορείτη της Κρήτης,  σε υψόμετρο 1.499 μ. και σε απόσταση 20 χλμ. από τα Ανώγεια βρίσκεται ένα σπουδαίο τμήμα της πολιτισμικής αξίας της Μινωϊκής Ιστορίας. Η Γέννηση του Δία από τη Ρέα στο Ιδαίον Άντρο = Σπήλαιον. Είναι πολλές οι αναφορές στο Ιερό Σπήλαιον του Θείου Βρέφους, από τον Όμηρο, σχετικά με την κάθε εννιά χρόνια συνομιλία του Μίνωα με τον Δία, μέχρι τον Στράβωνα, από τον Πίνδαρο μέχρι τον Ευριπίδη και από τον Πλάτωνα μέχρι τον Θεόφραστο, αναφορές που κατέστησαν το Ιδαίον Άντρο διάσημο ήδη στην αρχαιότητα. Θρύλος με χαρακτηριστικές λεπτομέρειες για την κατάποση της σπαργανωμένης πέτρας από τον Κρόνο, την κρούση των ασπίδων από τους Κουρήτες, καθώς και την τροφό αίγα Αμάλθεια, έθρεψε γενεές προσκυνητών. Κέντρον λατρείας η Βηθλεέμ της αρχαιότητας (χαρακτηρισμός που δόθηκε από το περιοδικό National Geographic για το Ιδαίον Άντρο), που έμελλε να γίνει ο τόπος που πρωτακούστηκε το κλάμα του πατέρα των θνητών (ανθρώπων) και των αθανάτων (θεών), του Κρηταγενή Δία. Ηδη από το 5.000 π.Χ. το Ιερό Σπήλαιο του Ιδαίου Άντρου της Κρίτης ήταν ο τόπος Γέννησης του Δία, και μάλιστα με τρόπο που έχει πολλές ομοιότητες με την εν τω Σπηλαίω (Άντρω) της Βηθλεέμ του Ισραήλ γέννηση του Έβραίου Βασιλέως Ιησού της Ναζαρέτ. Μια πόλη της Γαλιλαίας που δεν υπήρξε ποτέ πριν και κατά τη διάρκεια της ζωής του Ιησού και παρουσιάζεται για πρώτη φορά μέσα από τα Ευαγγέλια. Ένα αποκύημα της φαντασίας είνα ο Χριστός της χριστιανοσύνης, αφού δεν υπάρχει ούτε μια αναφορά στο πρόσωπό του σε στρατιωτικά αρχεία ή αποστολές στη Ρώμη. Για τους χριστιανούς έγκυρες πηγές των πανελλήνων εκδηλώσεων της ζωής του Χριστού είναι τα Ευαγγέλια του Μάρκου, του Λουκά, του Ιωάννη και του Ματθαίου. Ο δε τελευταίος μας λέγει «Εαν κάποιος σας πεί. Να αυτός είναι ο Χριστός, ή εκείνος, να μη τον πιστέψετε. Γιατί θα υπάρξουν ψευτο-χριστοί και ψευτοπροφήτες που θα σας δείξουν σημεία μεγάλα και τέρατα ώστε να κοροϊδέψουν, αν μπορέσουν, και εκείνους που καταλαβαίνουν». Με αυτό το εδάφιον (ΚΔ,23-24) ο Ευαγγελιστής μας προειδοποιεί να μή πέσουμε θύματα στις αντιφάσεις των Ευαγγελίων. Που στα ελληνικά της εποχής Των «Ευαγγέλιον» σημένει: εύ αγγελία, καλό μήνυμα, χαρμόσυνο νέο, επιστολή χαράς και χαμογέλου. Δηλαδή, γελειότητα σαν κι αυτή που ο ίδιος μας περιγράφει στο κεφ.Α, 1-17. Ότι ο «Υιός του Θεού» ο Χριστός προέρχεται από τον 4^ον γυιό του Δαβίδ, τον Σολομώντα, που μητέρα του ήταν η Βηθσαβεέ. Την οποία ο Δαβίδ απόκτησε δολοφονόντας, με τη συνγκατάθεσή της, τον άνδρα της τον Ούριο τον Χετταίο (Σαμούλ 11, κεφ. ΙΑ @ ΙΒ). Τέτοια τέρατα και σημεία συναντάμε και στις προφητίες της  Θείας «Αποκάλυψης», που το 1545 η Σύνοδος του Τριδέντου τη τοποθέτησε οριστικά ανάμεσα στα κανονικά κείμενα και η απόφαση αυτή παραμένει βασικά αναντίρρητη για το Χριστιανισμό. Όταν ένας από «εκείνους που καταλαβαίνουν» τα μελετά γελά μέχρι δακρύων. Αφού δεν πλανιέται διαβάζοντας ως προαναγγελία την πυρπόληση της Ρώμης (κεφ.ΙΗ), που έγινε το 64 (30 χρόνια πριν) και την καταστροφή της Ιερουσαλήμ (κεφ. ΙΑ), που έγινε το 70 (24 έτη νωρίτερα). Επίσης το γεγονός ότι η αποκάλυψης αγνοεί την ύπαρξη των Ευαγγελίων, βάζει τον αναγνώστη στην σκέψη ότι το κείμενό της γράφτηκε πρώτα και μετά τα Ευαγγέλια, που δεν τα επροφήτευσε. Έτσι αποκαλύπτεται πως ο Ιησούς των Ευαγγελίων δεν είναι η «Αποκάλυψις Ιησού Χριστού, ην έδωκεν αυτώ ο Θεός (Αποκ. Πρόλογος, Α 1-3). Γιαυτό και δεν ανεφέρεται στην ύπαρξη  των 12 Αποστόλων που καθορίστηκαν και αγιοποιήθηκαν από τον Ιησού, σαν καθοδηγητές της Εκκλησίας. Άρα ο Ιησούς των Ευαγγελίων είναι ένας από αυτούς τους ψευδοχριστούς που ο Ματθέος μας συνιστά να μη πιστέψουμε. Αυτό διαβεβαιώνεται στις 21/ 10/1307 από τον διοικητή του τάγματος του Ναού στη Νορμαδία, τον κ. Γοδεφρείδο ντε Σαρνέ. Αναμφίβολα, αρνήθηκε την ομοφυλία, μιά από τις πρώτες κατηγορίες εναντίον του, παρά τους φρικτούς πόνους που ένοιωθε στα πόδια του όταν επί ώρες ολόκληρες του τα βαστούσαν οι ιεροεξεταστές μέσα σε καυτό λάδι. Αλλά για το θέμα της άρνησης της θεότητας του Χριστού ομολόγησε: «Αφού με δέχτηκαν και μου φόρεσαν το μανδία του τάγματος, μου παρουσίασαν ένα σταυρό που είχε πάνω του ζωγραφισμένο τον Ιησού Χριστό. Ο αδελφός Αμωρύ ντε λα Ρος μου είπε να μην  πιστεύω σ’ αυτό το πρόσωπο γιατί επρόκειτο για έναν ψευδοπροφήτη κι’ όχι Θεό...». Το οτι ο Χριστός δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα

τεκμαίρεται με το «Και αφού εστράφει εις τα οπίσω, βλέπει τον Ιησούν, και δεν εγνώρισε ότι είναι ο Χριστός. Εκείνη νομίζουσα ότι είναι ο κηπουρός, λέγει προς αυτόν, ειπέ μοι που έθεσας αυτόν (Ιωαν Κ, 14-15)». Και αναρωτιέμαι εγώ το μαύρο πρόβατον του Χριστού πως είναι δυνατόν η Μαρία η Μαγδαλινή, «εξ ής είχε (ο Χριστός) εκβάλει επτά δαιμόνια (Μαρκ. ΙΣΤ,9)», να μην αναγνωρίσει τον αναστηθέντα Σωτήρα της. Ο δε Πάπας Λέων Γ΄ μας λέγει το εξής: «Όλες οι εποχές μαρτυρούν πόσο επικερδής ήταν εκείνος ο ΜΥΘΟΣ του Χριστού για εμάς και για τους ομοίους μας. Πλουτίσαμε όλοι με τον μύθο του Ιησού». Μάλιστα να διευκολυνθεί αυτή η σατανική πλάνη του θυσαυρίσματός των η Αυτοκρατορική Εξουσία ανακηρύσσει το 336 μ.Χ. ως ημέρα εορτασμού της «Άγιας Νύχτας» του μύθου «Γενέθλια Χριστού» την 25^η Δεκεμβρίου και έτσι τα Χριστούγεννα σταμάτησαν να γιορτάζονται μαζί με τα Θεοφάνεια. Το 529 ο Αυτοκράτορας Ιουστιανιανος απαγόρευσε την εργασία και τα δημόσια έργα κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων και τα ανακήρυξε δημόσια αργία. Ασχέτως που η Βίβλος και η κάθε εγκυκλοπαίδεια θα μας πληροφορήσει ότι ο Ιησούς δεν γεννήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου, αφού είναι κοινά αποδεκτό ότι τα Χριστούγεννα δεν γιορτάζονταν τους πρώτους δύο με τρεις αιώνες μετά Χριστού. Άρα ορθώς μας τονίζουν ο  Μακ Κλίντοκ και ο Στρονγκ ότι «η τήρηση των Χριστουγέννων δεν είναι αποτέλεσμα θεϊκής εντολής ούτε προέρχεται από την Καινή Διαθήκη». Ούτε είναι δυνατόν οι βοσκοί στη Βηθλεέμ να είχαν τα κοπάδια τους στην ύπαιθρο τον μήνα Δεκέμβριο, αφού στην Παλαιστίνη οι βοσκοί πάντα στις 15 Οκτωβρίου μάζευαν τα κοπάδια τους από τα βουνά και τα λιβάδια και τα έβαζαν σε μαντριά με σκοπό να τα προστατεύουν από το κρύο και τις βροχές, που ακολουθούσαν εκείνη την περίοδο. (βλέπε ΑΣΜΑ ΑΣΜΑΤΩΝ 2:11 και ΕΣΔΡΑΣ 10:9,13). Ενώ τα άλογα της φάτνης των ανοξιάτικων Γενεθλίων του Θείου Βρέφους Δία βοσκούν στην ύπαιθρο του Ψηλορείτη μαζί με τις νύμφες Μέλισσα, που κοβαλούν το Νέκταρ τους στο Ιδαίον Άντρον (Σπήλαιον ) για να ταϊσουν τον νεανίσκο θεό Δία. Επίσης αντάμα τους είναι και η Αμάλθεια (νύμφη Υάδα) που με την αμβροσία της τρέφει τον βυζανιάρικο θεό Δία, όπως εθήλαζε τον Ιησούν η θνητή παρθένος μητέρα του Μαριάμ. Σην οποίαν εδόθηκε ο «τίτλος» Θεοτόκος το 431 απο την πρωτοχριστιανική Εκκλησία κατά την Γ' Οικουμενική Σύνοδο στην Έφεσο. Των προσκυνητών τα παμπληθή αφιερώματα, που έφεραν στο φως οι ανασκαφές του 1885 και του 1982, διαβεβαιώνουν την ένταση της λατρείας ενός διεθνούς θρησκευτικού κέντρου στο Ιδαίον Άντρο. Ένα Ιερό όχι μόνο Πανκρήτιο, αλλά  ένα ιερό που συνδέεται με όλη την Ανατολική Μεσόγειο κατά την Ελληνική και τη Ρωμαϊκή εποχή της Κρήτης. Το οποίου η παγκόσμια δραστηριότητά του νέκρωσε το 1231 με την ίδρυση και λειτουργία του θεσμού της Ιεράς Εξέτασης στη Ρώμη, από τον Πάπα Γρηγόριο Στ΄. Το έργο των ιεροεξεταστών ήταν η καταστολή κάθε αίρεσης με απηνή καταδίωξη όσων με τις δοξασίες τους στο θείον βρέφος Δία μόλυναν την ορθή χριστιανική Πίστη στο θείον βρέφος Χριστό. Έτσι ο παγκόσμιος Ελληνισμός  αλλαξοπίστησε, για να αποφύγει την τιμωρία του θρησκευτικού μίσους και της μισαλλοδοξίας του απάνθρωπου φανατισμού της Ιερής Εξέτασης. Όμως την ώρα του «δόξα εν υψίστοις Θεώ καί επί γής ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία» αφήνει την ψυχή του να ψιθυρίζει τον ύμνο της του Ιδαίου Άντρον κατατεμαχισμένης επιγραφής  «Μέγιστε κούρε, χαίρε». Ύμνο τον οποίον έψελναν κάθε χρόνο, την ημέρα των γενεθλίων του Δία, γυμνοί νέοι χορεύοντας οργιαστικά και κρούοντας τις χάλκινες ασπίδες τους. Μιμούνταν τους Κουρήτες, τους γνωστούς θεϊκούς συνοδούς, οι οποίοι είχαν παίξει σημαντικό ρόλο στη διάσωση του νεογέννητου Δία από το βέβαιο θάνατο που του επιφύλασσε ο πατέρας του Κρόνος (ως άλλος Ηρώδης, που επιζητούσε την εξόντωσή του του Χριστού). Η τελετουργία αυτή απηχεί διαβατήριες τελετές μύησης Νέων, κατά τη διάρκεια των οποίων οι τελευταίοι περνούσαν από την εφηβική ηλικία σ’ αυτήν των ανδρών και εντάσσονταν στην τάξη των τέλειων πολιτών. Επίσης είναι χτυπητές οι ομοιότητες που παρουσιάζουν οι επικλήσεις του «Μέγιστε κούρε, χαίρε» με αντίστοιχες ευχές των «Ειρηνικών» της του Χριστού  Εκκλησίας (πρβλ. π.χ. το «υπέρ ευκρασίας αέρων, ευφορίας των καρπών της γης και καιρών ειρηνικών του Κυρίου δεηθώμεν»). Ενώ ο Νικόλαος Ι. Παπαδάκης επέστησε την προσοχή μας και στις εμφανείς ομοιότητες που υπάρχουν ανάμεσα στον ύμνο αυτόν και σε ευχή από τη λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου η οποία θα ακουστεί την Πρωτοχρονιά στις Εκκλησίες της Χριστιανοσύνης: «Τα ταμεία έμπλησον παντός αγαθού, τας συζυγίας εν ομονοία διατήρησον· ευκράτους και επωφελείς τους αέρας ημίν χάρισαι· όμβρους ειρηνικούς τη γη προς καρποφορίαν δώρησαι κτλ.»!

Δυστυχώς «Και οι θεοί πεθαίνουν, ακόμη κι αν ξαναγεννιούνται.». Όμως «Τα θεμέλια μου στα βουνά / και τα βουνά σηκώνουν οι λαοί στον ώμο τους / και πάνω τους η μνήμη καίει / άκαφτη βάτος…Ελύτης».   ΚΑΡΒΑΣ

«Βίοι Παράλληλοι του Εμφυλίου».

«Η 3η Δεκεμβρίου 1944» ήταν στην Αθήνα μια μέρα ψυχρή και σκληρή. Μέρα που με το συννεφιασμένο πρωινό της έμελλε να φέρει τη βαριά σκιά της αντάρας στην ελληνική πολιτική ζωή. Την έναρξη ενός νέου διχασμού, στη θέση του μέχρι πρότινος διπόλου «βενιζελικοί – μοναρχικοί». Η Αριστερά μέσω της δράσης της στη Γερμανική Κατοχή εισήλθε πια ορμητικά στο πολιτικό προσκήνιο λαμβάνοντας κορυφαία θέση για τα τεκταινόμενα. Ημέρες 52 είχαν περάσει από τη 12η Οκτωβρίου, που  τελικά, οι Γερμανοί αποσύρονταν από την Αθήνα  και έληγε η «Κατοχή» τους. Το ΚΚΕ των μαχητικών λαϊκών κινητοποιήσεων του Μεσοπολέμου τίθεται ως ομοτράπεζος συνομιλητής της Ελληνικής Κυβέρνησης του  εγκάθετου (απο την Αγγλία) πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου (συμφωνία του Λιβάνου - Μάης του ’44)  που έφτασε στην Αθήνα στις 18 Οκτωβρίου 1944, μαζί με βρετανικές δυνάμεις υπό το στρατηγό Σκόμπυ (συμφωνία Γκαζέρτας - Σεπτέμβρης του ’44) και τους άνδρες του «Ιερού Λόχου» της Μέσης Ανατολής. Παρεμπιπτόντως, αν ΕΑΜ-ΕΛΑΣ/ΚΚΕ είχαν πρόθεση και σχέδιο να καταλάβουν την εξουσία με τα όπλα, γιατί δεν το έπραξαν σε αυτό εδώ  το «νεκρό» διάστημα αλλαγής φρουράς στη Ελληνικη Κυβέρνηση. Μεταξύ των πρώτων κινήσεων της νέας κυβέρνησης ήταν ο διορισμός του γνωστού χίτη, στελέχους του κατοχικού κράτους και πρώτου αρχηγού της κατοχικής Χωροφυλακής, υποστράτηγου Παναγιώτη Σπηλιωτόπουλου ως στρατιωτικού διοικητή της Αθήνας, με αποτέλεσμα να ξεσηκωθεί θύελλα αντιδράσεων από τον ελληνικό κόσμο. Έτσι πιά ο διαχωρισμός «δεξιός – αριστερός» κυριαρχεί σε πόλεις και χωριά. Εκ των οποίων πυκνά πλήθη συνέρρεαν σαν διογκούμενοι χείμαρροι προς τον ομφαλό της πρωτεύουσας, την πλατεία Συντάγματος, ως απάντηση στο τελεσίγραφο της κυβέρνησης για τον αφοπλισμό και απομάκρυνση απο την Αθήνα όλων των αντάρτικων ομάδων μεχρι τις 10 του Δεκέμβρη (βασει της διαταγής του Σκόμπυ στις 1/12/1944). Στις 10.30, της 3^ης Δεκεμβρίου, η μεγάλη πλατεία κόντευε σχεδόν να γεμίσει. Στους εξώστες και στα παράθυρα των ξενοδοχείων «Κινγκ Τζορτζ» και «Μεγάλη Βρετανία» πλήθος Αμερικανών και Άγγλων, μεταξυ αυτων και ο διοικητής των βρετανικών δυνάμεων στρατηγός Σκόμπυ, παρακολουθούσαν ζωηρά το θέαμα και τραβούσαν συνεχώς φωτογραφίες. Από τους εξώστες και τα παράθυρα όμως του κτηρίου της Αστυνομικής Διεύθυνσης, και προπαντός από τη στέγη των Παλαιών Ανακτόρων, άλλα μάτια ενέδρευαν βλοσυρά και έβλεπαν εχθρικά το αποφασισμένο και οργίλο ανθρώπινο ποτάμι. Ξαφνικά, πέρα από την πλατεία στη λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας, ακούστηκαν πυκνοί πυροβολισμοί. Έξω από την πρωθυπουργική κατοικία έγινε συμπλοκή μεταξύ της φρουράς του και του πλήθους, που κατέβαινε τη λεωφόρο για το Σύνταγμα. Στις 10.45 ακούστηκε η μεγάλη βουή μιας τεράστιας μάζας που κυλούσε από τη λεωφόρο Αμαλίας και κατόρθωσε να διασπάσει την αστυνομική ζώνη και εισόρμησε στον χώρο μπροστά στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη αλαλάζοντας «Το απαγορευμένο συλλαλητήριο. Θα το χτυπήσουν;». «Παπανδρέου παραιτήσου». «Όχι άλλη Κατοχή». Η προπομπή τους, ορμητική και κραυγαλέα, προχώρησε παραπέρα, προς τη Διεύθυνση της Αστυνομίας. Τότε έγινε το μεγάλο μακελειό. Από την πύλη του κτηρίου της Διεύθυνσης της Αστυνομίας, κάποιο άτομο με χακί παντελόνι και λευκό πουκάμισο πετάχτηκε στον δρόμο κραυγάζοντας: «Πυροβολήστε λοιπόν τους παλιανθρώπους». Εδώ επιτρέψτε μου να δώσω το λόγο στον άνθρωπο που διέταξε αυτό το πυρ εκείνο το ματωμένο πρωινό του Δεκέμβρη. Πρόκειται για τον, τότε, διευθυντή της Αστυνομίας Άγγελο Έβερτ (πατέρας του πολιτικού και αρχηγού της Ν.Δ. Μιλτιάδη Έβερτ). Ο οποίος σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Ακρόπολις» το 1958 ομολόγησε ότι «Εκείνην τη στιγμήν ακριβώς και βάσει των διαταγών (τηλεγράφημα «Μη διστάσεις να ενεργήσεις σαν να ήσουν σε κατακτημένη πόλη, όπου γίνεται μια τοπική εξέγερση» στον Σκόμπυ από τον βρετανό πρωθυπουργό Ουίνστον Τσόρτσιλ, -που δεν δεχόταν ότι θα έχανε την Ελλάδα από τη σφαίρα επιρροής της Μεγάλης Βρετανίας που την είχε κερδίσει με σκληρά παζάρια από τον Στάλιν στην περίφημη «Συμφωνία των Ποσοστών», η οποία υπογράφτηκε στη Μόσχα στις 9 Οκτωβρίου, τρεις μέρες πριν από την αναχώρηση των Γερμανών από την Ελλάδα-) τας οποίας είχον, διέταξα υπευθύνως και εγώ τη βιαίαν διάλυσιν των επιτιθέντων διαδηλωτών». Έτσι αστυνομικοί και φασίστες εκείνη τη στιγμή πυροβολούν στο ψαχνό. Κορίτσια τότε δείχνουν τα στήθια τους και φωνάζουν: βαράτε εδώ! Είμαστε άοπλοι! Και οι φασίστες τα βαρούν. Οι νεκροί πέφτουν ένας – ένας χάμω, σαν σπουργίτια, με αποτέλεσμα η Αστυνομία να σκοτώνει 23 και να τραυμάτιζει 140 (ανάμεσα τους και πολλές γυναίκες), και να βάφει το Συλλαλητήριο με αθώο αίμα ελληνικό και την 3^η του Δεκέμβρη ως «Ματωμένη Κυριακή». Την επομένη, Δευτέρα 4 Δεκεμβρίου, το EAM κήρυξε γενική απεργία διαμαρτυρίας και διοργάνωσε νέο Συλλαλητήριο για την ταφή των θυμάτων της προηγουμένης. Και αυτό το συλλαλητήριο, επίσης ογκωδέστατο, αντιμετώπισε την επίθεση των κυβερνητικών δυνάμεων του Παπανδρεου με συνέπεια νέους νεκρούς και τραυματίες. Το ίδιο βράδυ, ο πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου υπέβαλε την παραίτησή του, αλλά μεταπείστηκε από τους Άγγλους και παρέμεινε στη θέση του, έχοντας στο πλευρό του τα Αγγλικά στρατεύματα, που σήκωναν και το μεγαλύτερο βάρος των πολεμικών επιχειρήσεων για την παράταξή του. Οι συγκρούσεις του ύπουλου αυτού πολέμου γενικεύτηκαν, με τη συμμετοχή στρατιωτικών δυνάμεων του ΕΛΑΣ. Έτσι η πλάστιγγα άρχισε να γέρνει με το μέρος του ΕΛΑΣ, που έλεγχε σχεδόν όλη την Αθήνα, αφου είχε καταλάβει τα 17 από τα 23 αστυνομικά τμήματα της Αθήνας. Οι δυνάμεις του ανέρχονταν σε περίπου 20.000 άνδρες (10.000 μάχιμους και άλλους τόσους εφεδρικούς). Η κυβέρνηση Παπανδρέου μπορούσε να υπολογίζει σε περίπου 10.000 μάχιμους, στους οποίους συμπεριλαμβάνονταν και οι άνδρες της εμπειροπόλεμης 3ης Ορεινής Ταξιαρχίας, που είχε έλθει με δάφνες από το Ρίμινι με επικεφαλής τον συνταγματάρχη Θρασύβουλο Τσακαλώτο (θείο του υπουργού Οικονομικών και στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ Ευκλείδη Τσακαλώτου). Ο οποίος ζήτησε σκληρό χτύπημα στις δυνάμεις της 2ας μεραρχίας του ΕΛΑΣ στην Καισαριανή από τα Αγγλικά τανκς και αεροπλάνα της RAF με αιτιολογία ότι οι προασπιστές της είναι Γερμανοί, Βούλγαροι και τίποτε άλλο. Οι μάχες συνεχίστηκαν με εντεινόμενη σφοδρότητα των  Αγγλικών αεροπλάνων να πολυβολούν τις συνοικίες που ελέγχονται από τον ΕΛΑΣ, τα πυροβολεία του Λυκαβηττού και της Ακρόπολης σφυροκοπούν τις θέσεις του αντιπάλου, ο στόλος βάλλει κατά των συνοικιών του Πειραιά.  Έτσι η δύναμη αντίστασης του ΕΛΑΣ είχε καμφθεί, με θύματα πολλά, μπροστά στην υπεροχή των Άγγλων της κυβέρνησης του Παπανδρέου, και στις 5 Ιανουαρίου 1945 οι μονάδες του εγκατέλειψαν την Αθήνα και ζήτησαν τη σύναψη ανακωχής, η οποία υπογράφτηκε στις 11 του μήνα. Ο δε Γεώργιος Παπανδρέου παραιτήθηκε από την πρωθυπουργία και στις 3 Ιανουαρίου 1945 τον διαδέχθηκε ο Νικόλαος Πλαστήρας, κάτω από την Αντιβασιλεία του αρχιεπισκόπου Αθηνών Δημητρίου Παπανδρέου, κατα κλήρον Δαμασκηνού. Στις 12 Φεβρουαρίου 1945 υπογράφτηκε ανάμεσα στην κυβέρνηση, με πρωθυπουργό πλέον τον στρατηγό Νικόλαο Πλαστήρα και στο EAM η Συμφωνία της Βάρκιζας που υποχρέωνε τον ΕΛΑΣ να παραδώσει τον οπλισμό του και να διαλυθεί. Του δινόταν προθεσμία δύο εβδομάδων. «Οι υπογεγραμμένοι αφ' ενός Ιωάννης Σοφιανόπουλος, υπουργός των Εξωτερικών (που αναγκάσθηκε να παραιτηθεί όταν υποστήριξε ενώπιον της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, το 1946, αντίθετη άποψη από αυτήν του πρωθυπουργού, σε σχέση με την θέση που θα έπρεπε να λάβει η ελληνική κυβέρνηση επί της ρωσικής πρότασης περί αποχώρησης των Άγγλων από την Ελλάδα), Περικλής Ράλλης, υπουργός των Εσωτερικών και Ιωάννης Μακρόπουλος, υπουργός της Γεωργίας, αποτελούντες την υπό της Ελληνικής Κυβερνήσεως εξουσιοδοτημένην Αντιπροσωπείαν και αφ' ετέρου Γεώργιος Σιάντος, γραμματεύς της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτριος Παρτσαλίδης, γραμματεύς της ΚΕ του ΕΑΜ και Ηλίας Τσιριμώκος, γενικός γραμματεύς της ΕΛΔ, αποτελούντες την υπό την ΚΕ του ΕΑΜ εξουσιοδοτημένην Αντιπροσωπείαν δηλούν, ότι επί όλων των κατά την διάσκεψιν συζητηθέντων θεμάτων κατέληξαν εις απόλυτον συμφωνίαν ήτις διατυπουμένη εις αναλυτικόν πρακτικόν θέλει υπογραφή σήμερον και ώραν 14ην"... Εύλογα τα ερωτήματα για το πώς φτάσαμε ως εκείνο τον πρώτο πυροβολισμό που έκανε την 3^η Δεκεμβρίου «Ματωμένη Κυριακή»· αντίστοιχα πολλές οι απαντήσεις, οι οποίες συγκλίνουν επίσης σε δύο διχασμένες αφηγήσεις για την περίοδο που άλλαξε τη μεταπολεμική Ελλάδα σε Αγγλική Κατοχή. Ο κόκκινος Δεκέμβρης του 1944 για κάποιους αναφέρεται στις αιματηρές συγκρούσεις της Μάχης της Αθήνας και για τους υπόλοιπους στην ευκαιρία του ΕΑΜ, όπου πρωτοστατούσαν οι κομμουνιστές, να πάρει την εξουσία. Ο βρετανός πρωθυπουργός Γουίνστον Τσόρτσιλ πάντως λίγες εβδομάδες μετά, τον Αύγουστο του 1944, σημείωνε προς τον υπουργό Εξωτερικών Άντονι Ίντεν: «…είτε θα υποστηρίξουμε τον Παπανδρέου, αν χρειαστεί και με τη βία όπως έχουμε συμφωνήσει, είτε θα πάψουμε να έχουμε τις οποιεσδήποτε βλέψεις στην Ελλάδα». Όμως είναι γεγονός ότι τα «Δεκεμβριανά" ήταν ο πόλεμος των ανθρώπων που, φεύγοντας με τεράστιες απώλειες από μία Κατοχή (Γερμανική), αρνήθηκαν να υποταχθούν σε μία δεύτερη (Αγγλική). Οι αγώνες του Απελευθερωτικού Μετώπου και οι δυνάμεις που είχε αποκτήσει, ήταν εγγύηση για την ανατροπή του συστήματος. Ωστόσο, από τη μία ο όγκος των βρετανικών δυνάμεων και από την άλλη η του Παπανδρέου αμετάκλητη απόφαση για διάλυση του στρατού της εθνικής αντίστασης, δεν άλλαξαν τελικά τον ιστορικό ρου της Κατοχής. Αν θέλει κάποιος να δει τη σημασία που είχε εκείνη η μάχη για τα λαϊκά συμφέροντα, δεν έχει παρά να αναζητήσει τη σημασία που είχε για τα συμφέροντα της ντόπιας ολιγαρχίας και του βρετανικού ιμπεριαλισμού. Την οποίαν περιγράφει πάλι ο Τσόρτσιλ «Η μάχη που διήρκεσε έξι εβδομάδες… έγινε για να καταλάβωμε την Αθήνα και, όπως θα δείξει η συνέχεια των γεγονότων, να απαλλάξωμε την Ελλάδα από τον κομμουνιστικό ζυγό. Την εποχή αυτήν που τρία εκατομμύρια άνδρες πολεμούσαν σε κάθε στρατόπεδο στο Δυτικό Μέτωπο και που τεράστιες αμερικανικές δυνάμεις ηγωνίζοντο εναντίον της Ιαπωνίας στον Ειρηνικό, οι ελληνικές αυτές παραφορες μπορούσαν να φαίνονται ότι είχαν ελάχιστη σημασία, αλλά δεν ευρίσκοντο λιγώτερο στο νευρικό κέντρο της ισχύος, της τάξεως και της ελευθερίας του Δυτικού κόσμου». Περισσότερα σχόλια ασφαλώς περιττεύουν γιατί ο ελληνικός λαός, ειδικά ο Αθηναϊκός λαός, κείνη τη μεγάλη μέρα αποκαλύφθηκε μπροστά στο ίδιο του το μεγαλείο».     

      Καρβας

Η αφύπνιση του άκρου τέρατος της Δεξιάς θα ταλαιπωρήσει την Πατρίδα μας.
   Η σαφής δήλωση: "Ο Κυρ. Μητσοτάκης πρέπει να κάνει παρεμβάσεις στο Κράτος και στους θεσμούς για να μην ξαναέρθει η Αριστερά στην εξουσία, γιατί οι ιδέες της είναι ελαττωματικές ". Ανήκει στον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπος της Ν.Δ. Μάκη Βορίδη. Είναι αντιδημοκρατική δήλωση διότι στις Δημοκρατίες δεν υπάρχουν παρεμβάσεις στους θεσμούς που να εμποδίζουν ένα κόμμα να πάρει την εξουσία. Οι θεσμοί που κρατούν ένα κόμμα μακριά από την εξουσία έχουν πάντα μπροστά κανόνι και από κάτω ερπύστριες. Δεν υπάρχει άλλη για αυτό το πολιτικό όνειρο του Βορίδη, το οποίον συνοψίζεται σε μια φράση μελλοντικού διαγγέλματός του: "Η χώρα διήρχετο μια κρίση, αναζητούσα διέξοδο εξ ενός πολιτικού αδιεξόδου εις το οποίο έχει εισέλθει εξ αιτίας της ύπαρξης του ΣΥΡΙΖΑ". Τη χρησιμότητα του γύψου και το μίσος για την Δημοκρατία ο Μάκης Βορίδης τα έχει ανακαλύψει στα νιάτα του όταν ηγήθηκε του μορφώματος του απριλιανού Δικτάτορα και τα επαναλαμβάνει σε κάθε ευκαιρία, χωρίς να δινει σημασία στα προσχήματα, για τον απλό λόγο ότι δεν έχει να φοβηθεί τίποτα. Με αυτά που δηλώνει εκφράζει το καταπιεσμένο όνειρο τμήματος της φτιασιδωμένης και δημοκρατικοφανούς Δεξιάς που φαντασιωνόταν χουντική βαρβατίλα, αίμα στους πολιτικά αλλόθρησκους και κονσερβοκούτια στους ντιντήδες της Δημοκρατίας. Αυτό που άλλαξε είναι ότι η Δεξιά πιά εκφράζει τον Βορίδη και όχι ο Βορίδης τμήμα της Δεξιάς. Την πόρτα της ακρο-δεξιάς την άνοιξε το 2014 ο Αντώνης Σαμαράς, δίδοντας το υγρό και μουχλιασμένο υπόγειο της πολυκατοικίας της Δεξιάς σε έναν τηλεβιβλιοπώλητης ομάδας του ΛΑΟΣ. Και έτσι η ομάδα αυτή ξύπνησε τα αντιδημοκρατικά, εμφυλιοπολεμικά ένστικτα της παράταξηςκαι ανέκοψε την πορεία προς την πολιτική ωριμότητα με ζητούμενο τη Δημοκρατία. 

  Όλοι «μαζί τα φάγαμε»!!! Αλλά δεν είμαστε όλοι ζάμπλουτοι.

Δεν μπορώ να καταλάβω πως ο Ελληνικός Πολιτισμός και ο λαός του με τοσο κολοσιαία Ιστορία αγωνίζονται να επιβιώσουν με δελτίο των Μνημονίων του Καπιταλισμού της Δύσης. Την στιγμή που υπάρχουν χώρες με τεράστιο χρέος, έναντι του ελληνικού, αλλά βρίσκονται σε ευημερία και οικονομική ανάπτυξη. Την οποίαν οφείλουν στη χρήση των χαρακτηριστικών του Ελληνικού Πολιτισμού. Οπου πίσω από κάθε τεχνική κρύβεται ο Ήφαιστός του, πίσω από κάθε είδος καλλιέργειας της γης η Δήμητρά του, πίσω από κάθε σχολή φιλοσοφίας η Αθηνά του, πίσω από κάθε νομοθεσία η Θέμις του, πίσω από κάθε θεραπευτική μέθοδο ο Ασκληπιός του, πίσω από κάθε θεατρική παράσταση ο Διόνυσός του, πίσω από κάθε εμπορική δραστηριότητα ο Ερμής του, πίσω από κάθε Ενωμένη Ευρώπη η Ευρώπη του Δία του! Και προπάντως πίσω από κάθε καλή τέχνη κρύβονται τα Ελγίνεια Αγάλματα της Ακρόπολης στο Βρετανικό Μουσείο και το άγαλμα της Αφροδίτης της Μήλου στο Μουσείο του Λούβρου, χωρίς εμείς οι Έλληνες κληρονόμοι των να μπορόυμε οχι να τα ακουμπήσουμε (τον πνευματικό μας πλούτο), αλλα ούτε να δικαιούμαστε πνευματικά δικαιώματα επί αυτών.
Θα μου πείτε «ζήτω ο καπιταλισμός ηλίθιε»!!! Α ναι ξέχασα ότι στην Ελλάδα όλοι «μαζί τα φάγαμε (γλυπτά και Αφροδίτες)». Τότε ρε γαμώτο γιατί δεν είμαστε όλοι ζάμπλουτοι; Ίσως να φταίει το έπακρο της West (Δυτικής) Democracy (Δημοκρατίας), όπου το 8,1% να κατέχει το 82,4% του Παγκόσμιου πλούτου. Τότε λοιπόν κάτι λάθος μου έμαθαν στο σχολείο, ότι «Δημοκρατία» σημαίνει η πλειοψηφία να κατέχει την δύναμη και την εξουσία και όχι η οικονομική Ολιγαρχία. Αλλά ξέχασα πάλι ο ηλίθιος πως έχουμε ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ, άρα όχι Δημοκρατία του Περικλέως της αρχαίας Ελλάδος. Γιαυτό γέμισε η Ελλάδα με νέες θέσεις εργασίας εντός Καπιταλισμού και Ευρώ με μισθούς 400 ευρώ το μήνα. Ευγενείς Έλληνες μας κυβερνούσαν, που να με πάρει και να με σηκώσει ο αντίχριστος, όχι Πακιστανοί, ούτε Αφγανοί, Βούλγαροι, Αλβανοί. Ναί, αδέλφια συμπατριώτες Πολιτικοί, εκλεγμένοι από εμάς, εκχωρούν και υπογράφουν την παράδοση Εθνικής Κυριαρχής που τώρα θυμήθηκε και φωνάζει ο Καμμένος κατά των πρώην « συναγωνιστών και συντρόφων του». Δεν την υπογράφουν οι «εγκληματίες μετανάστες», αλλά οι Έλληνες Χριστιανοί με Τρόϊκες του ΔΝΤ και συμβάσεις Cooper (ΦΕΚ 65/Α'/17.02.1940). Δικαίως διερωτάται ο καθένας μας: «Γιατί δεν έκαναν κάτι;». Διότι απλά αγαπητοί μου, η παραοικονομία είναι συνυφασμένη με το ίδιο το Καπιταλιστικό Σύστημα, είτε αυτό γίνεται «νόμιμα» με φόρο-απαλλαγές είτε «μη νόμιμα». Είναι είτε αφελής είτε ηλίθιος το να υποστηρίζει κάποιος ότι π.χ. νόμιμα έβγαλε 5 εκατομμύρια Ευρώ εκμεταλλευόμενος τους εργαζομένους του, πατώντας σε νομικά ερείσματα που οι ίδιοι οι πολιτικοί, τα πιόνια του Καπιταλισμού, ψήφισαν δηλαδή . Διότι έτσι, πρέπει να πούμε εντάξει και ο Χίτλερ νόμιμα βγήκε, άρα νόμιμα έκανε φούρνους και θαλάμους αερίων και νόμιμα σκότωνε και βασάνιζε Κομμουνιστές, Αριστερούς και Εβραίους. Ας ρίξουμε λοιπόν μια ματιά πίσω στην Ελλάδα που μυρίζει ακόμη μπαρούτι: 1947. Οι Βρετανοί παραδίδουν το εν Ελλάδι «χαρτοφυλάκιο» κυριαρχίας στην Αμερική. Ειδικοί εκπρόσωποι της αμερικανικής κυβέρνησης με βαθμό πρέσβη καταφθάνουν. Ενας από αυτούς, ο Πολ Πόρτερ, διορίζεται για να επιβλέπει τη διάθεση των χορηγηθέντων χρημάτων για την ανασυγκρότηση της Ελλάδας. «Οταν πήγε στην Αθήνα έγινε ένας διαφορετικός άνθρωπος, ένας δικτάτορας. Η συμπεριφορά του προς τους έλληνες αξιωματούχους, αρχίζοντας από τον πρωθυπουργό, ήταν βλοσυρή και κάποτε τραχιά». Ετσι περιγράφει τον αμερικανό διπλωμάτη, στην εφημερίδα της ελληνικής ομογένειας του Σικάγου «The Greek Star» (2.10.1980), ο Ουίλιαμ Ρούσσης, Ελληνοαμερικανός που υπηρετούσε στην Ελλάδα εκείνη την εποχή ως αξιωματούχος της Ούνρα ­ οργανισμού που ιδρύθηκε για να συντονίσει το έργο της αμερικανικής βοήθειας προς την Ευρώπη, σύμφωνα με το δόγμα Τρούμαν. Και συνεχίζει παρουσιάζοντας ένα περιστατικό που έγινε κοινό μυστικό (όπως και η σύμβαση Cooper) στη μεταπολεμική Αθήνα, «προκαλώντας αλγεινή εντύπωση στη σκέψη του ελληνικού λαού». Ο Πόρτερ συζητώντας για κάποιο οικονομικό θέμα με τον Στέφανο Στεφανόπουλο, τότε υπουργό Συντονισμού, «οργίστηκε τόσο ώστε σήκωσε το χέρι του και του κατάφερε ένα ηχηρό ράπισμα στο πρόσωπο, τόσο που ο υπουργός ξέσπασε σε κλάματα». Η συνέχεια του επεισοδίου έχει ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον: ο υπουργός αποχώρησε από το γραφείο και λίγες ημέρες αργότερα «δώρισε στην κυρία Πόρτερ ένα διαμαντένιο περιδέραιο, για να κατευνάσει τον Πόρτερ, ο οποίος προφανώς ακολουθούσε τη θεωρία του Θεόδωρου Ρούζβελτ "μίλα μαλακά, αλλά κουβάλα μαζί σου ένα μεγάλο ραβδί" και τη συμβουλή του Γουίλιαμ Χάουαρντ Ταφτ να χρησιμοποιεί τη  διπλωματία του δολαρίου». Καλά έλεγε ο Ξ. Ζολώτας, ο μεγαλύτερος Έλληνας Οικονομολόγος και συνειδητός Έλληνας πρωθυπουργός, που προσέγγισε την έννοια του «Δημόσιου Συμφέροντος» περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον. Ότι δεν υπάρχει πλέον ενιαίο κράτος στην Ελλάδα. Το κράτος είναι κάτι σαν αδειανό πουκάμισο για τα μάτια του κόσμου. Γνωρίζω από παλιά τον Ανδρέα και τον Μητσοτάκη και είναι καλοί άνθρωποι ως άτομα. Αλλά με τα κόμματά τους έχουν γίνει άρπαγες του κράτους που το λαφυραγωγούν εναλλάξ. Έχουν φτιάξει δύο παράλληλους κομματικούς μηχανισμούς υποκαθιστώντας το επίσημο κράτος. Συγκρούονται αδυσώπητα αλλά ξέρουν ότι είναι μια ο ένας μια ο άλλος. Και κρατάνε τις κρίσιμες πληροφορίες μόνο για τον εαυτό τους.  Οι της ΝΔ δραματοποιούν τα στοιχεία προς το χειρότερο γιατί θέλουν άμεσα εκλογές, οι του ΠΑΣΟΚ κάνουν το ακριβώς αντίθετο γιατί δεν θέλουν τώρα εκλογές και είναι ικανοί μέσα στην αδιάφορη ανευθυνότητά τους να καταγγέλλουν ο ένας τον άλλο δημοσίως και να εκθέτουν τη χώρα διεθνώς. Να το θυμάστε ότι αυτοί οι δύο σε πέντε σε δέκα ίσως χρόνια θα χρεοκοπήσουν την Ελλάδα». Σοφά και προφητικά τα λόγια του, που δυστυχώς αποδείχτηκαν στο σύνολο τους αληθινά. Το 2004 ο Γ. Αλογοσκούφης καταγγέλλει ως υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Κώστα Καραμανλή και την προηγούμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ότι έκρυβαν ελλείμματα κάτω από το χαλί. Πρώτη διεθνής δυσφήμηση της χώρας. Το 2009 ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου ως υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Γιώργου Παπανδρέου καταγγέλλει τον Γ Αλογοσκούφη ότι και αυτοί με την σειρά τους έκρυβαν το κολοσσαίο δημόσιο έλλειμμα στο 13,5% του ΑΕΠ. Δεύτερη διεθνής δυσφήμηση της χώρας. Μετά πανικός, μερική χρεοκοπία, αποκλεισμός από τις αγορές, ΜΝΗΜΟΝΙΟ. Όσοι έζησαν από κοντά και μέσα στο εσωτερικό της τότε κεντρικής εξουσίας περιγράφουν μια εικόνα απίστευτης σύγχυσης, πρωτοφανούς ερασιτεχνισμού και τσαπατσουλιάς και δυστυχώς δεν υπήρχε ένας Ζολώτας με μαεστρικές κινήσεις να σώσει την χώρα όπως το έκανε το 1990. Μόνο ο Γιάνης Βαρουφάκης τον αντέγραψε όχι στα οικονομικά, αλλα στη φωτογράφηση. Όπως το 1967 ο τότε διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Ξενοφών Ζολώτας, φωτογραφιζόταν με τη συζυγό του Λόλα, στη σκιά της Ακρόπολης, για το εξώφυλλο των Εικόνων. Έτσι και το 2015 ο υπουργός Οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης φωτογραφίζεται στο ίδιο φόντο αγκαλιά με τη σύζυγό του, για το  γαλλικό δεξιό περιοδικό Paris Match, το οποίο ασχολείται με τις ζωές των γαλαζοαίματων, των κροίσων και των σταρ του σινεμά. Το λάθος του Βαρουφάκη ήταν ότι μιλούσε στα Αγγλικά για την ελληνική έννοια «Οικονομία» και δεν μπορούσαν να τον καταλάβουν οι Οικονομολόγοι των Βρυξελλών. Ενώ ο Ξενοφών Ζολώτας το 1957 και 1959 στην έδρα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στην Ουάσινγκτον μίλησε με λέξεις ελληνικής προελεύσεως, όπως και η λέξη «Οικονομία». Οι ομιλίες του έχουν ως εξής.

Πρώτη: «Kyrie, I eulogize the archons of the Panethnic Numismatic Thesaurus and the Oecumenical Trapeza for the orthodoxy of their axioms methods and policies, although there is an episode of cacophony of the Trapeza with Hellas. With enthusiasm we dialogue and synagonize at the synods of our didymous Organizations in which polymorphous economic ideas and dogmas are analyzed and synthesized. Our critical problems such as the numismatic plethora generate some agony and melancholy. This phenomenon is charateristic of our epoch. But, to my thesis we have the dynamism to program therapeutic practices as a prophylaxis from chaos and catastrophe. In parallel a panethnic unhypocritical economic synergy and harmonization in a democratic climate is basic. I apologize for my eccentric monologue. I emphasize my eucharistia to your Kyrie to the eugenic and generous American Ethnos and to the organizers and protagonists of this Ampitctyony and the gastronomic symposia».

Δεύτερη: «Kyrie, It is Zeus” anathema on our epoch for the dynamism of our economies and the heresy of our economic methods and policies that we should agonize the Scylla of numismatic plethora and the Charybdis of economic anaemia. It is not my idiosyncrasy to be ironic or sarcastic, but my diagnosis would be that politicians are rather cryptoplethorists. Although they emphatically stigmatize numismatic plethora, they energize it through their tactics and practices. Our policies have to be based more on economic and less on political criteria. Our gnomon has to be a metron between political, strategic and philanthropic scopes. Political magic has always been anti-economic. In an epoch characterized by monopolies, oligopolies, monophonies, monopolistic antagonism and polymorphous inelasticities, our policies have to be more orthological. But this should not be metamorphosed into plethorophobia, which is endemic among academic economists. Numismatic symmetry should not hyper-antagonize economic acme. A greater harmonization between the practices of the economic and numismatic archons is basic. Parallel to this, we have to synchronize and harmonize more and more our economic and numismatic policies panethnically. These scopes are more practicable now, when the prognostics of the political and economic barometer are halcyonic. The history of our didymus organizations in this sphere has been didactic and their gnostic practices will always be a tonic to the polyonymous and idiomorphous ethnical economies. The genesis of the programmed organization will dynamize these policies. Therefore, I sympathize, although not without criticism on one or two themes, with the apostles and the hierarchy of our organs in their zeal to program orthodox economic and numismatic policies, although I have some logomachy with them. I apologize for having tyrannized you with my Hellenic phraseology. In my epilogue, I emphasize my eulogy to the philoxenous autochthons of this cosmopolitan metropolis and my encomium to you, Kyrie, and the stenographers».

Με αυτές τις ελληνικές φρασολογίες οι δύο λόγοι του κυρίου Ζολώτα είναι κάθε άλλο παρά κενοί περιεχομένου, ενώ ταυτόχρονα έχουν ύφος εύστοχο και αντάξιο της διάνοιας για την οποία φημιζόταν ο ίδιος για τα σημαντικά οικονομικά ζητήματα. Όπως η ανάκαμψη της τότε ελληνικής οικονομίας, που την βοήθησε η δικής του έμπνευση υποτίμηση της δραχμής το 1953 και το ριζοσπαστικό μέτρο της αφαίρεσης τριών μηδενικών από τα χαρτονομίσματα το 1954. Μιά σημαντική καταπολέμηση του οικονομικού προβλήματος που αναδύεται από την ταυτόχρονη συνύπαρξη του πληθωρισμού και της οικονομικής ύφεσης. Αυτή η επινοητικότητα, η προνοητικότητα, το πνεύμα ανεξαρτησίας απέναντι στην εξουσία και η προβολή της δύναμης του νου και της θέλησης τον εκαναν νεότερο Προμηθέα της Ελλάδας. Έτσι βοήθησε τους πατριώτες του να αποφύγουν τον αφανισμό. Αφου έσβησε από τους θνητούς το φόβο του θανάτου. Έχοντας γνώμονα το ρητόν «αἰὲν ἀριστεύειν καὶ ὑπείροχον ἔμμεναι ἄλλων, μηδέ γένος πατέρων αισχυνέμεν = Πάντα να αριστεύεις και να είσαι ανώτερος από τους άλλους, και να μην ντροπιάζεις την γενιά των προγόνων σου (Ιλιάς Ζ’, στ. 208) εδασκάλεψε στους γύπες της ανθρωπότητας πως «Η Ελλάς δεν είναι ύλη, ούτε χώρος, δια να την καταλάβουν και να την εξουθενώσουν. Συμβολίζει και είναι το αιώνιον, το αθάνατον, το αδέσμευτον αρχαίο ελληνικό Πνεύμα. Τ οποίον ούτε συλλαμβάνεται, ούτε υποτάσσεται, ούτε αποθνήσκει». Δυστυχώς τον ντρόπιασαν οι σημερινοί χαρτογιακάδες Υπουργοί Οικονομικών ξεπουλώντας την Πάτρια Γή τους στην Τρόϊκα του ΔΝΤ. Καρβας. www.spoudasmata.blogspot.com

 

 

Σκοπιανό: Επανασύνδεση με την αληθινή ιστορία της λήθης μας.

Το «Σκοπιανό» δυστυχώς εξακολουθεί να βρίσκεται στην επικαιρότητα και να επικαιροποιείται διαρκώς με τα βελάσματα των χριστιανικών αμνών της Βιβλικής Ορθοδοξίας. Ξέρουν οι ερίφηδες ορθόδοξοι ότι οι ρίζες του Σκοπιανού ανάγονται στην επαύριο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν ο Στρατάρχης Τίτο διαχώρισε από τη Σερβία την περιοχή, που καλείτο μέχρι τότε Vardar Banovina, χορηγώντας της καθεστώς ομόσπονδης συνιστώσας της τότε νέας ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαβίας και μετονομάζοντάς την αρχικά σε «Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας» και, στη συνέχεια, σε «Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας». Παράλληλα, άρχισε να καλλιεργεί την ιδέα ενός χωριστού και διακριτού «Μακεδονικού Έθνους». Οι βλέψεις του αυτές στην ευρύτερη Μακεδονία είχαν επιβεβαιωθεί ήδη από το 1944, όταν ανήγγειλε δημόσια ότι στόχος του ήταν να επανενώσει «όλα τα τμήματα της Μακεδονίας που διασπάστηκαν το 1912 και 1913 από τους βαλκάνιους ιμπεριαλιστές». Το δε ΚΚΕ της Ελλάδας όταν θέλησε να γίνει μέλος της Κομμουνιστικής Διεθνούς (Μόσχα), το Βουλγαρικό και το Γιουγκοσλαβικό Κομμουνιστικό Κόμμα έθεσαν ως προϋπόθεση για την ένταξή του να δηλώσει ότι συμφωνεί να σχηματισθεί ανεξάρτητο κομμουνιστικό κράτος με το όνομα «Μακεδονία» που να συμπεριλαμβάνει όλη την Βόρειο Ελλάδα. Όπως ήταν φυσικό, ξεσηκώθηκε θύελλα στην Ελλάδα, που ανάγκασε το ΚΚΕ να αναθεωρήσει αυτή τη θέση. Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από τους Γερμανούς οδηγηθήκαμε στον Εμφύλιο πόλεμο κατά τον οποίο η Κυβέρνηση των Αθηνών εξαρτούσε την επιβίωσή της από την βοήθεια των Δυτικών Δυνάμεων. Ήταν εντελώς εξαρτημένη και ειδικά οι Άγγλοι δεν ήθελαν να ενοχληθεί ο Τίτο, με την ελπίδα ότι θα έκανε αυτό που τελικά έκανε. Δηλαδή να διακόψει τις σχέσεις του με την Μόσχα. Γι’ αυτόν τον λόγο οι ελληνικές κυβερνήσεις και τα αρνάκια της Εκκλησίας δεν διαμαρτυρήθηκαν τότε.  Μάλιστα με το άρθρο 7, ΝΔ 4009/1959, ΦΕΚ 238Α'/1959, η τότε  κυβέρνηση της ΕΡΕ, με υπογραφές Κ. Καραμανλή, Κανελλόπουλου, Καλλία, Στράτου, Αβέρωφ, Μάρτη, Τσάτσου, Κεφαλογιάννη, ανέφερε τα Σκόπια ως «Μακεδονία». Δικαίως επικρίνουμε σκληρά τους Ελληνες πολιτικούς και χριστιανούς της Ορθοδοξίας για τα ολέθρια λάθη τους στο ζήτημα του ονόματος της Μακεδονίας. Αλλά δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε ότι πίσω από αυτούς κρύβονταν αφόρητες πιέσεις των αμερικανικών κυβερνήσεων διαχρονικά, που επείγονταν για την εξυπηρέτηση των στόχων τους, οπως η σύμβαση COOPER, προβάλλοντας σχεδόν πάντοτε ως δικαιολογία το ρωσικό «φόβητρο». Έτσι από το 1949 και σε όλη τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου η Ελλάδα έπρεπε να σιωπά στην υιοθέτηση από τον Τίτο του ονόματος «Μακεδονία». Οταν έληξε ο Ψυχρός πόλεμος, επενέβησαν πάλι οι τάχατες «λογικοί» του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και άρχισαν να πιέζουν λέγοντας ότι «δυο γενιές Σκοπιανών μεγάλωσαν πιστεύοντας ότι είναι Μακεδόνες και είναι δύσκολο να αλλάξουν γνώμη 1.500.000 άνθρωποι». Και έπρεπε να ξεσηκωθούν σε συλλαλητήρια 15.000.000 Ελληνες παγκοσμίως για να συμμαζέψουν κάπως τις απαιτήσεις τους. Παρ' όλα αυτά οι Αμερικανοί πρόλαβαν να εκμεταλλευθούν την «πατρική» σχέση Μπους - Μητσοτάκη και με βάση την απόφαση 817/1993 του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών μετονομάσθηκαν τα Σκόπια  σε  «Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας» (ΠΓΔΜ-FYROM). Στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι η ελληνική θέση για το θέμα των Σκοπίων 3 Απριλίου 2008 άσκησαι βέτο στην ένταξη της ΠΓΔΜ, λόγω του ονόματος. Την ελληνική θέση στο Βουκουρέστι στήριξε η Ιταλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Γερμανία και η Γαλλία. Την αντίθεσή τους στη στάση της Ελλάδας έδειξαν οι ΗΠΑ, η Τουρκία, η Σλοβενία, η Τσεχία, η Εσθονία και η Λιθουανία ενώ οι υπόλοιπες χώρες κράτησαν σχετικά ουδέτερη στάση. Η Ελλάδα αντιδρά στην αιφνιδιαστική αναγνώριση των Σκοπίων σε "Δημοκρατία της Μακεδονίας". από τις ΗΠΑ. Απάτη Μπους σε Καραμανλή και ομογένεια. Κορόιδεψε τον πρωθυπουργό. Έκλεψε τις ψήφους των Ελληνοαμερικανών. Και λίγες ώρες μετά την επανεκλογή του, ο Τζορτζ Μπους μας έστειλε ως δώρο την αναγνώριση των Σκοπίων ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Περιφρονώντας ξανά τον ΟΗΕ, ο Μπους έσπευσε, την επομένη της επανεκλογής του και αφού δεν είχε πλέον ανάγκη τις ψήφους της ομογένειας, να αναγνωρίσει τα Σκόπια ως «Μακεδονία». Ναι ήταν μια μαχαιριά από τον Μπους λίγες ώρες μετά την επανεκλογή του. Μετά απο αυτη την αγέρωχη στάση του Ελληνα πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή στο Βουκουρέστι το 2008, όπου επιβεβαιώθηκε ότι χωρίς αλλαγή ονόματος και νοοτροπίας τα Σκόπια δεν μπαίνουν στο ΝΑΤΟ, οι άνθρωποι του «βαθέος» αμερικανικού κράτους έφτιαξαν το σκάνδαλο του Βατοπαιδίου, δημιούργησαν χάος στην Ελλάδα, αποπειράθηκαν να δολοφονήσουν τον Καραμανλή και τελικά έριξαν την κυβέρνησή του. Αναρωτιέμαι: πώς είναι δυνατόν oι «μαθητευόμενοι μάγοι» της αμερικανικής διπλωματίας να «ζυγίζουν» το μπάσταρδο εθνικό συνονθύλευμα των Σκοπίων ως ίσο απέναντι στην Ελλάδα, την πιο αξιόπιστο σύμμαχό της στα Βαλκάνια, στην Αν. Μεσόγειο, σε δύο Παγκόσμιους Πολέμους και σε 40 χρόνια Ψυχρού Πολέμου. Μάλιστα όταν η Αμερική αναγνωρίζει την Ιερουσαλήμ ως «ιστορική πρωτεύουσα του Ισραήλ». Θα πρέπει να ντρέπονται για τη στάση τους αυτή, όταν η Γαλλία ανάγκασε ολόκληρη Αγγλία να μπει στην Ενωμένη Ευρώπη όχι ως Μεγάλη Βρετανία (επειδή το όνομα Βρετανία ανήκει σε γαλλική επαρχία) αλλά ως Ηνωμένο Βασίλειο, δεν έχουν κανένα δικαίωμα να ισχυρίζονται ότι τα Σκόπια δεν μπορουν  να κάνουν κάτι παρόμοιο. Ανέκαθεν όμως, οι ΗΠΑ καλλιεργούν αυτόν τον παθιασμένο αντιαμερικανισμό στην Ελλάδα, μάλιστα από την υποδοχή των Ελλήνων μεταναστών στο Έλλις Άιλαντ. Σοκαριστικός ο τίτλος του άρθρου εφημερίδας της εποχής: «Λευκή Γυναίκα εθεάθη με Έλληνα! (Dan Georgakas)». Προκαλεί η άποψη ότι οι Έλληνες δεν κατατάσσονταν στους «λευκούς»! Θεωρούνταν μαύροι και στους κινηματογράφους πηγαίνανε στον πατάρι και όχι στη πλατεία που ήταν για τους λευκούς. «Filthy Greeks (βρωμοέλληνες)» μας ανεβάζανε και μας κατεβάζανε, στα δε εστιατόρια υπήρχαν επιγραφές «All American. No rats. No Greeeks (Αμιγές Αμερικάνικο. Όχι ποντίκια. Όχι Έλληνες)». Χαρακτηριστικό ήταν το άγνωστο πογκρόμ που υπέστη η Ελληνική κοινότητα της Νότιας Ομάχα (South Omaha- 1909), πληθυσμού γύρω στους 2.000. Διαβάζοντας την μελέτη του Τζόν Μπίτζες διδασκόμεθα ότι «Τα τοπικά δημοσιεύματα καταφέρονταν κατά των Ελλήνων και παρεκίνουν τον λαόν εις εξέγερσιν, δύο επίσης βουλευταί της Nebraska και ο Δήμαρχος της S Omaha προσεκάλουν τον λαόν εις συλλαλητήριον. Και  αφού ηγόρευσαν οι ρήτορες και εξώθησαν τον λαόν εις επίθεσιν κατά των Ελλήνων, κατόπιν ο όχλος ώρμησε επάνω τους με λύσσα. Ελιθοβόλησε τους Έλληνας, κατέστρεψε τα καταστήματά των και εν τέλει έθεσεν πυρ εις τας οικίας των. Το έκανε αυτό με την ενοχήν της αστυνομίας καθώς και μερίδα του Τύπου. Εξακριβώθηκε ότι  η αστυνομία της S Omaha όχι μόνον δεν επιχείρησεν να ματαιώση την επίθεσιν του όχλου, επιβάλλουσα την ισχύν του νόμου, αλλα υπεβοήθησεν εις την καταστροφήν». Ο ίδιος αμερικανικός μισελληνισμός παρατηρείτα και κατά την Επανάσταση του 1821. Ο ιστορικός Τζόρτζ Φλίνλεϊ σε  έργο του μας λέγει ότι: «η Ελλάδα ζημιώθηκε περισσότερο από εκείνους που ονομάζανε τους εαυτούς τους φιλέλληνες στην Αγγλία και στην Αμερική». Ο δε δικηγόρος της Ελλάδος Henry D. Sedgwick δηλώνει προς τον Jonas Pratt, πρόεδρο του δικαστηρίου για την φρεγάτα «Ελλάς», το εξής: «Κύριε Pratt, πράξατε ότι ήταν δυνατόν για να καταστρέψετε ένα έθνος, την Ελλάδα, και να ατιμάσετε ένα άλλο, τις ΗΠΑ». Η δε ειρωνεία για την εμβέλεια του ιδεαλισμού «Δόγμα Μονρόε», είναι ότι υπακούοντάς το αρνήθηκαν να υποστηρίξουν την ελληνική ανεξαρτησία το 1823. Αλλά το παραβίασαν κατά την Βρετανική κατάκτηση και προσάρτηση δια των όπλων το 1832 των νησιών Φώκλαντ. Επίσης την ανατριχιαστική μορφή του μίσους του Αμερικάνου προς τον Έλληνα την αντιλαμβάνεσαι 100 χρόνια αργότερα στο μαζικό έγκλημα στη φωτιά της ελληνικής Σμύρνης (27/8/1922). Όπου τα πτώματα των Ελλήνων έπλεαν στο Λιμάνι και οι Αμερικανοί δίπλα στα πολεμικά τους σκάφη έπεζαν πόκα. Κάτι που έκανε τον πρέσβη των ΗΠΑ κ. Χόρτον να τελειώσει το βιβλίο του «Η κατάρα της Ασίας» γράφοντας «Ένα από τα δυνατότερα αισθήματα που πήρα μαζί μου από την Σμύρνη ήταν το συναίσθημα της ντροπής γιατί ανήκα στο ανθρώπινο γένος». Ακμαίος ανθελλισμός είναι και του προέδρου κ. Τζόνσον η δυσφορία «F@ck your Parliament and your Constitution. America is an elephant. Cyprus is a flea. If these two fleas continue iching the elephant, they may just get whacked by the elephant’s trunk, whacked good». H οποία εκδηλώθηκε το 1964 ως απάντηση στον Έλληνα πρέσβη Alexandros Matsas, για την άρνηση της προτάσεώς του να ενωθεί η Κύπρος με την Ελλάδα, με αντάλλαγμα όμως την 50ετή εκμίσθωση στην  Τουρκία της χερσονήσου Καρπαίας (Killig Hope σελίδα 216). Η ανθελληνική στάση των Αμερικανών συνεχίζεται και δια του στόματος του προέδρου κ. Κλίντον σε δήλωσή του: «Στην Κύπρο δεν έγινε εισβολή, αλλά μία σύγκρουση μεταξύ δύο κοινοτήτων». Κάτι που αντιτίθεται με τα 99 ψηφίσματα του ΟΗΕ, τα οποία ομιλούν γιά εισβολή και κατοχή στη Μεγαλόνησο, με πραξικόπημα του Ιωανίδη. Αυτό το αμερικανικό μίσος προς τους Ελλήνες συνεχίζεται μέχρι το απόγειό του, την άγρια και επιδεινούμενη Τριάδα των Μνημονίων της Τρόϊκας του Πολ Τόμσεν, πράκτορα των hedge funds, τιμωρού και δολοφόνου της Ελλάδας, που ο Πούτιν το 2004 τον πέταξε με τις κλωτσιές απο την χώρα του διότι πήγε να φαλιρίσει την Οικονομία της Ρωσίας. H δανειακή αυτή σύμβαση, με το ΔΝΤ του Πολ Τόμσεν,  έχει καθαρά αποικιοκρατικό χαρακτήρα, όπως η παραχώρηση της χώρας μας ώς οικόπεδο άνευ ιδιοκτήτου δια της σύμβασης Hugh Cooper & Co. Που επικυρώθηκε με τον Α.Ν. 2220/1940 (ΦΕΚ 65/Α'/17.02.1940) και με ποινική ρήτρα:  «Σε περίπτωση λήξης της σύμβασης (Κούπερ) το Δημόσιο υποκαθίσταται μεν στα δικαιώματα του αναδόχου, υποχρεώνεται όμως να πληρώσει σε αυτόν τις μη αποσβεσθείσες δαπάνες.». Αυτή η σύμβαση Cooper έληξε το 2010 ακριβώς την στιγμή που ο Γιωργάκης Παπανδρέου μας έβαλε στο ΔΝΤ από το Καστελλόριζο για να φύγουμε από μια σχέση εξάρτησης για να πάμε στο σχέδιο της Τρόικας για δέσμευση των πετρελαίων της χώρας (Ντιρκ Μιούλερ 2014) ως εγγύηση στο χρέος για τις μη αποσβεσθείσες δαπάνες της Cooper. Η διάσωση μέσω Μνημονίου  του ΔΝΤ είναι  ιδιαίτερα απεχθής και αντιλαϊκή, διότι εφαρμόζει αυθαίρετα το αγγλικό δίκαιο, και αυτό γιατί το αγγλικό δίκαιο είναι ιδιαίτερα σκληρό απέναντι στον οφειλέτη, υπερασπιζόμενο κυ­ρίως τα δικαιώματα του δανειστή. Είναι γεγονός ότι δημιουργήθηκε παράνομα το φερόμενο Ελληνικό χρέος για να μας λεηλατήσουν και να μας εκβιάζουν, ώστε να συμφωνήσουμε με κάποια διπλή ονομασία που θα συμπεριλαμβάνει τη λέξη «Μακεδονία» στο Σκοπιανό. Το ομολόγησε στο ΣΚΑΪ ο βουλευτής των Ανεξάρτητων Ελλήνων, Δημήτρης Καμμένος, υποστηρίζοντας ότι: «Αν θα πάρει τη συμφωνία  για το χρέος η Ελλάδα συνδυάστηκε, με το εάν θα παραχωρήσουμε το «Μακεδονία». Το σημερινό χρέος της Ελλάδος είναι η επιβεβαίωση του αποφθέγματος του Ανδρέα Παπανδρέου, που δήλωσε το 1993 λέγοντας: «αν δεν αφανίζαμε το χρέος θα μας αφάνιζε αυτό». Θα είναι φρόνημον για τα Σκόπια να μελετήσουν το έγγραφο της Βουλγαρίας, που είχε καταθέσει, λίγο πριν διαλυθει η πρώην Γιουγκοσλαβία, στη ΔΑΣΕ (σημερινό ΟΑΣΕ) τονίζοντας ότι στην Γιουγκοσλαβική περιοχή, την οποία ο Τίτο ονόμασε «Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας» κατοικούν 2.000.000 Βούλγαροι και 200.000 Έλληνες! Επίσης υπενθυμίζω, στους Σκοπιανούς, ότι η Βουλγαρία αναγνώρισε το 1991 κράτος με το όνομα «Μακεδονία», αλλά όχι Έθνος μακεδονικό ούτε γλώσσα μακεδονική. Θεωρεί ότι οι Σλάβοι των Σκοπίων, αυτοί που δηλώνουν «Μακεδόνες», είναι Βούλγαροι. Τονίζει ότι στον Μακεδονικό Αγώνα του 1893- 1908 συγκρούσθηκαν Έλληνες και Βούλγαροι και όχι Έλληνες με «Μακεδόνες». Πρέπει να καταλάβουν επι τέλους οι Σκοπιανοί και ο πρέσβης στα Σκόπια Χόιτ Μπράιαν Γι, που μιλά και καλά ελληνικά, ότι μερικά πράγματα στον ελληνικό εθνικό χαρακτήρα δεν αλλάζουν ποτέ. Και ποτέ δεν θα δεχτούμε οι Έλληνες να ξεπουλήσουμε την Ιστορία και το όνομα της Μακεδονίας. Γατί, αν το κάνουμε, δεν θα είμαστε πια Έλληνες.

           Μετά τιμης Καρβας.                   

Προς εβραίαν κυρία Ιρίτ Μπεν-Άμπα επιστολήν το ανάγνωσμα πρόσχωμεν.

      Αξιότιμη πρέσβυς του Ισραήλ στην Ελλάδα:

Υποκλίνοντας υποβάλλω ευλαβώς τα σέβη μου ο ελάχιστος εγώ, Βασίλης Καρβέλης. Δια της παρούσης μου και με γνώμονα των αρχαίων προγόνων μου το ρητό: «Σοφόν το σαφές , ου το μη σαφές» έρχομαι να μιλήσω ενώπιόν σας ελεύθερα, ειλικρινά και ευθέως. Η δε συζήτηση δεν θα είναι ανταγωνιστική ρητορική, αλλά κίνητρο που θα ενεργοποιήσει το λόγο της αληθείας και με μοναδική του φροντίδα να υψώσει και τους δυό μας σε άξιους ερευνητάς της των Μαντείων των Δελφών μου θεϊκής εντολής: «γνώθι σαυτόν»  της Ιερουσαλήμ. Το ερώτημα δεν είναι το τι ξέρει για την Ιερουσαλήμ ο κάθε Καρβέλης, αλλά το τι πραγματικά λένε οι αρχαίες ιστορικές πηγές για αυτή την περιβόητη Πόλιν. Το πρώτο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης, η Γένεσις γράφει: «יח וּמַלְכִּי-צֶדֶק מֶלֶךְ שָׁלֵם, הוֹצִיא לֶחֶם וָיָיִן; וְהוּא כֹהֵן, לְאֵל עֶלְיוֹן. 18 (Κεφάλαιον 14)». Η κλασσική μετάφραση στα ελληνικά από τους Ο΄ του παραπάνω κειμένου είναι η ακόλουθη: 18. «καὶ Μελχισεδέκ βασιλεὺς Σαλήμ ἐξήνεγκεν ἄρτους καὶ οἶνον ἦν δὲ ἱερεὺς τοῦ θεοῦ τοῦ ὑψίστου (Genesis Chapter 14)». Ποιός ήταν ο Μελχισεδέκ βασιλεὺς Σαλήμ μας το εξηγεί στον Τομ. β, σελ.7 ο Επίσκοπος Αλεξανδρείας Αθανάσιος γράφοντας τα εξης: «Εν τω καιρώ εκείνω, ην τις βασίλισσα Σαλήμ, κατά το όνομα της πόλεως· εγέννησε δε Σαλαάδ· Σαλαάδ δε εγέννησε Μελχί,  Μελχί δε έσχε γυναίκα και το όνομα αυτής Σαλήμ· έτεκε δύο υιούς, ένα καλούμενον Μελχί, και έτερον τον Μελχισεδέκ·». Άρα λοιπόν ο Μελχισεδέκ ήταν βασιλεὺς της Αρχαίας Πόλις Σαλήμ, η οποία σύμφωνα με τα βιβλία του Ιησού του Ναυή και των Κρητών, όπου περιγράφονται γεγονότα που συνέβησαν πριν από την κατάκτηση της πόλης από τον Δαβίδ, η τοποθεσία ονομάζεται συχνά Ιερουσαλήμ. (Ιη 10:1, 3, 5, 23 – 12:10 – 15:8, 63 – 18:23 – Κρ 1:7, 8, 21 – 19:10).  Οι δε πινακίδες της Τελλ ελ Αμάρνα μαρτυρούν ότι κατά τον ΙΕ΄ αιώνα π.Χ. η Ιερουσαλήμ ήταν σπουδαία πόλη της Παλαιστίνης, που την κατοικούσαν απο τις αρχές της 2^ης χιλιετηρίδας π.Χ. οι Ιεβουσαίοι, φιλή Χαναναία. Επίσης στους Ψαλμούς και στα ποιητική-διδακτικά βιβλια η Ιερουσαλήμ της Παλαιστίνης αναφέρεται ως Σιών. Ο Ηρόδοτος μας λέει «Όταν τα παιδιά της Ευρώπης, ο Σαρπηδών και ο Μίνως, μάλωσαν για την βασιλεία και επικράτησε ο Μίνωας, ο Σαρπηδών έφυγε μαζί με τους συντρόφους του. Οι εξόριστοι έφθασαν υπο τη βασιλεία του  Σαρπηδών στην Μιλυάδα της Ασίας, όπου σήμερα κατοικούν οι Λύκιοι. Τότε λέγονταν Μιλυάδα και οι Μιλύες λέγονταν Σόλυμοι (Κλειώ, 173)». Αργότερα οι Σόλυμοι (Κρήτες) εποίκησαν την χώρα της Παλαιστίνης, όπου ίδρυσαν την πόλη τους Σιών (Ιεροσόλυμα) στους πρόποδες του όρους Σιών (Θεός στη Δωρική). Στην κορυφή του όρους αυτού, έκτισαν τον Ναό του μεγίστου θεού των Έλλήνων με το όνομα «Διός Σολυμέως», ως πολιούχο Θεό της πόλεως αυτών. Μεταξύ των αρχαίων ελληνικών νομισμάτων που εκτίθενται στο Εβραϊκό Μουσείο των Ιεροσολύμων (Ιερουσαλήμ), συγκαταλέγονται και νομίσματα στα οποία εικονίζεται το σύμβολο του Ιερού Ναού των Σολύμων και αναγράφονται οι λέξεις «ΙΕΡΟ – ΣΟΛΥΜΩΝ» στην ελληνική γλώσσα φυσικά. Επίσης ο Εβραίος ιστορικός Ιώσηπος Φλάβιος (Γιοσέφ μπεν-Μαθιά) μας πληροφορεί στην «Ιουδαϊκή Αρχαιολογία (Ζ,3,10-25)» του ότι: «Επειδή επί της εποχής του Αβραάμ του προγόνου μας, η πόλη λεγόταν Σόλυμα. Πολλοί λένε ότι και ο Όμηρος τα αποκαλεί Σόλυμα. Την δε προσωνυμία “Ιερό” οι Εβραίοι έβαλαν αργότερα. Ήταν κατά την εποχή που με την στρατιά του Ιησού κατά των Χαναναίων και του πολέμου, κατά τον οποίο οι Χαναναίοι κράτησαν (την πόλη), που (ο Ιησούς) κατένειμε στους Εβραίους, οι οποίοι όμως δεν κατάφεραν να διώξουν (τους Χαναναίους), από τα Ιεροσόλυμα, μέχρι που την πολιόρκησε ο Δαυίδ...». Είναι βέβαιον οτι Οι Αιγύπτιοι εξόριστοι (Εβραίοι) υπο την Βασιλεία του Δαυίδ υπέταξαν την Παλαιστίνη = Φιλισταία = Φαλαστίν = Γη των Φιλισταίων = Νεγέβ των Χερεθί = Νότος των Κρητών εφαρμόζοντας του Θεού των την ρατσιστική μισαλλοδοξιά: «διὰ τοῦτο τάδε λέγει Κύριος· ἰδοὺ ἐγὼ ἐκτείνω τὴν χεῖρά μου ἐπὶ τοὺς ἀλλοφύλους καὶ ἐξολοθρεύσω Κρῆτας καὶ ἀπολῶ τοὺς καταλοίπους τοὺς κατοικοῦντας τὴν παραλίαν (Ιεζ. 25,16). Οπότε με τις εγκληματικές βιαιοπραγίες των υιών του Πατριάρχη Ιακώβ = Ισραήλ εκπληρώνεται του Κυρίου ο όρκος: «Καὶ ἔσται ὅταν εἰσαγάγῃ σε Κύριος ὁ Θεός σου εἰς τὴν γῆν, ἣν ὤμοσε τοῖς πατράσι σου, τῷ Ἁβραὰμ καὶ τῷ Ἰσαὰκ καὶ τῷ Ἰακὼβ δοῦναί σοι, πόλεις μεγάλας καὶ καλάς, ἃς οὐκ ᾠκοδόμησας, οἰκίας πλήρεις πάντων ἀγαθῶν ἃς οὐκ ἐνέπλησας, λάκκους λελατομημένους, οὓς οὐκ ἐξελατόμησας, ἀμπελῶνας καὶ ἐλαιῶνας, οὓς οὐ κατεφύτευσας, καὶ φαγὼν καὶ ἐμπλησθεὶς (Δευτερ. 6, 10-11)». Βλέπουμε οτι ο ανεπιθύμητος λαός του Φαραώ, ως περιούσιος λαός του Γιαχβέ (γενοκτόνος των Κρητών), χρησιμοποιόντας την βία του Κυρίου του κατέκτησε τη γη της επαγγελίας του Μινωϊκού Πολιτισμού στη Παλαιστίνη, και έτσι ελυτρώθηκε απο τις επι 40 έτη περιπλανήσεις του και τα γιδοπρόβατά του στην έρημο. Δηλαδή, από τη μία μέρα στην άλλη βρέθηκε απο τις εν τη ερήμω σκηνές του, στους πολυτελούς οικισμούς της Κρητικής Πολεωδομίας χωρίς κόπο και μόχθο. Το μονο που κατόρθωσαν οι δώδεκα φυλές (απόγονοι των γιών του Ιακώβ) του Εβραϊκού Λαού να καταφέρουν, κάτω απο τον οίκο του Δαυίδ, ήταν το να εκτελέσουν του Κυρίου την σκληρότητα: «τούς βωμοὺς αὐτῶν καθελεῖτε καὶ τάς στήλας αὐτῶν συντρίψετε καὶ τὰ γλυπτὰ τῶν θεῶν αὐτῶν (Δίας Σολυμέως) κατακαύσετε ἐν πυρί (Εοδ. ΛΔ΄ 13). Έτσι δεν άφησαν όρθιο ούτε ένα έργο της

ελληνικής τέχνης στην αρχαία ιερά πόλη (Ιερουσαλήμ) της Παλεστίνης. Ακόμη και τους ιερούς ναούς καταστρέψανε και δεν κράτησαν ούτε έναν για να προσκυνάνε τον Γιαχβέ τους, και συνεχίζανε να τον λατρεύουν μέσα σε σκηνή μέχρι το 955 π.Χ. Όταν ο δεύτερος γιός του Δαυίδ απο την Βηθσαβεέ, σύζυγο του αξιωματικού αυτού  Ουρία Χειτταίου (Βασιλεων Β΄11, 2-5), ο Σολομών, συνεργαζόμενος με τους Φοίνικες και με τον πεθερό του τον Φαραώ (νυμφεύθηκε την κόρη του που για τον γάμο της πήρε ως προίκα τις πόλεις Γαζέρ και Μεργάβ, που είχε καταλάβει ο Φαραώ παλιότερα από τους Χαναναίους (Ιησούς του Ναυή 16,10) έκτησε τον πρώτο Ναό των Εβραίων στην Ιεροσαλήμ της Παλεστίνης. Έτσι εκπληρώθηκε του Κυρίου του το πρόσταγμα: «συ θέλεις οικοδομήσει εις εμέ οίκον, διά να κατοικώ Διότι δεν κατώκησα εν οίκω, αφ ης ημέρας ανεβίβασα τους υιούς Ισραήλ εξ Αιγύπτου μέχρι της ημέρας ταύτης, αλλά περιηρχόμην εντός σκηνής και παραπετασμάτων». Αλλά η κορύφωση αυτής της επιτυχίας ήταν βραχεία. Διότι μετά τον θάνατο του Σολομώντος  όλες οι φυλές του Ισραήλ συγκεντρώθηκαν όχι στην Ιερουσαλήμ, αλλά στην αρχαία πόλη της Βορείου Παλαιστίνης, την Συχέμ, όπου κατοικούσαν οι αρχαίοι Ευαίοι, για να εκλέξουν νέο βασιλέα. Εκεί εκλήθει και ο Ιεροβοάμ από την Αίγυπτο που είχε διαφύγει κυνηγημένος από τον Σολομώντα. Οι 10 φυλές του Ισραήλ εξέλεξαν στη Συχέμ ως βασιλέα τους τον Ιεροβοάμ. Ο Ιεροβοάμ οχύρωσε κατόπιν την Συχέμ και την έκανε έδρα του βασιλείου του. Στη συνέχεια έκτισε δύο ειδωλολατρικά θυσιαστήρια και τοποθέτησε εκεί δύο χρυσά αγάλματα μοσχαριών  και είπε στον λαό του: «Αρκετό χρόνο ανεβαίνατε μέχρι τώρα στην Ιερουσαλήμ για λατρεία. Ιδού οι θεοί σου ισραηλιτικέ λαέ, οι οποίοι σε έβγαλαν από την Αίγυπτο». Όμοιος λόγος προς τον υπό του Ααρών προφερθέντα  όταν παρουσίασε τον χρυσό μόσχο στους ισραηλίτες. (Εξοδ. 32,4). Ο δε Ροβοάμ (17 χρόνια  διάδοχος του Σολομώντα) έμεινε βασιλέας μόνον μεταξύ των 2 φυλών Ιούδα και Βενιαμίμ. Έτσι το βασίλειο των Εβραίων χωρίστηκε σε δυο βασίλεια, που το ένα με τον Ιεροβοάμ ονομάστηκε βασίλειο του Ισραήλ, και το άλλο με τον Ροβοάμ ονομάστηκε βασίλειο του Ιούδα με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ. Μετά απο την ολέθρια αυτή διάσπαση του πρώτου ενιαίου βασιλείου του Ισραήλ σε Βόρειο ειδωλολατρικό και σε Νότιο μονοθεϊστικό Βασίλειο και τις εμφύλιες θρησκευτικές συγκρούσεις μεταξυ των ιερέων λευίτων του Κυρίου και των μη λευίτων ιερέων των χρυσών Μοσχαριών είχε εξαντληθεί και η προστασία της Ιερουσαλήμ. Έτσι Ο βασιλιάς της Βαβυλώνας Ναβουχοδονόσορ βρήκε την ευκαιρία και «Στρατοπέδευσε εναντίον της πόλης του Ιούδα και την πολιορκουσε 2 χρονια, όπου τη δεύτερη ημέρα του μήνα Αδάρ (Άνοιξη 597 π.Χ) κατέλαβε και έκαψε την πόλη Ιερουσαλήμ, αιχμαλώτισε το βασιλιά της, Ιωαχίν. Πήρε τον υπέρογκο φόρο υποτελείας και τον έφερε στη Βαβυλώνα και  πολυάριθμοι αιχμάλωτοι Εβραίοι οδηγήθηκαν σε εξορία στη Βαβυλώνα (Ασσυριακά και Βαβυλωνιακά Χρονικά, του Α. Κ. Γκρέισον, 1975, σ. 102, Τόμ. 2, σ. 326)». Έτσι ξεπαστρεύτηκε το Έθνος Ισραήλ και οι Εβραίοι υπό την κατοχήν των Βαβυλωνίων υιοθέτησαν δια της βιας τον Αιγυπτιακό πολιτισμό. Tο 538 π.Χ, ο πέρσης βασιλιάς Κύρος Β΄επέτρεψε στους Εβραίους να επιστρέψουν στην Αγία Πόλη και να ξαναχτίσουν μονο τον Ναό, όχι ομως το Βασίλειό τους. Αυτοί ομως τον γράψανε κανονικά και αρχίσανε τις εξεγέρσεις τους. Η μεγάλη εβραϊκή εξέγερση έγινε το 66 μ.Χ. Η αφορμή δόθηκε, όταν ο Γέσσιος Φλώρος θέλησε να παρακρατήσει 17 τάλαντα από τον θησαυρό του Ναού (με πρόφαση την καθυστέρηση της καταβολής φόρου στην Ρώμη). Την άνοιξη του 67 μ.Χ. ο Νέρων ανέθεσε την ηγεσία των ρωμαϊκών στρατευμάτων στον στρατιωτικό, Τίτο Φλάβιο Βεσπασιανό, που είχε γίνει διάσημος με την κατάκτηση της Βρετανίας (το 55 προ Χριστού ο Ιούλιος Καίσαρας) για να καταστείλει την εξέγερση. Ο Τίτος περικύκλωσε, τον Απρίλιο του 70 μ.Χ., την Ιερουσαλήμ με τη Λεγεώνα V Macedonica και ισοπέδωσε την πόλη και τον δεύτερο Ναό της.  Η Ιουδαία μεταβλήθηκε σε ρωμαϊκή επαρχία με έδρα την Καισάρεια, οι δε Εβραίοι της Ιερουσαλήμ που επέζησαν του πολέμου πωλήθηκαν στα σκλαβοπάζαρα ή εκδιώχθηκαν με τη βία από την περιοχή, η οποία ανακηρύχθηκε απαγορευμένη, επί ποινή θανάτου αν επιχειρούσαν να επισκευθούν τα ερείπια. Είναι αξιοσημείωτο οτι οι Ρωμαίοι πολεμούσαν δύο χρόνια για να κυριεύσουν του Σολομώντα την Ιερουσαλήμ. Την οποία το Ισραήλ ανέκτησε με «Πόλεμο των Έξι Ημερών» το 1967. Εκτός εάν φυσικά επαληθεύουν οι διαψευσμένες γνώμες του BBC δημοσιογράφο, Jeremy Bowen, στη σελίδα 89 του βιβλίου του «SIX DAYS». Ταύτα λέγων φωνώ: «O έχων ώτα ακούειν ακουέτω (Λουκ. ΙΒ΄ 16-21)». Ο δε νοών νοείτω και ουαί τω ανοήτω. Για του λόγου το αληθές, κλείνω με τη φράση του Παλαιστίνιου ηγέτη, Γιασέρ Αραφάτ, που είχε δηλώσει στην Αθήνα: 15 Δεκεμβρίου 1981: «Εμείς οι Παλαιστίνιοι καταγόμαστε από την Κρήτη. Φύγαμε από την Κρήτη και πήγαμε στην Παλαιστίνη. Ξαναγυρίσαμε στην Κρήτη και ξαναφύγαμε από την Κρήτη και ξαναπήγαμε και εγκατασταθήκαμε μονίμως στην Παλαιστίνη…». Μεθ' υπολήψεως. Καρβας.