ΕΓΩ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΕΦΑΓΑ ΜΑΖΙ
Αγαπητοί φίλοι Αναγνώστες: Η πατρίδα Ελλάδα έχει χάσει πιά την ψυχή της. Αφού οι
πολιτικές και πνευματικές κεφαλές της είναι τόσο πρόθυμες να την διασέρνουν, να
την ευτελίζουν και να υπερβάλουν σε αυτή και στους πολίτες της ταπεινώσεις.
Δηλαδή, σε λαϊκή έκφραση, μας πηδάνε χωρίς σιάλιο. Γιαυτό ως Έλληνας έχω
καθήκον και με γνώμονα του Τσέ τη ρήση «σου φαίνονται μεγάλοι γιατί είσαι
σκυμένος» να κάνω ένα διάλειμμα από το σκύψιμο. Θα αλλάξω λίγο στάση για να
κοιτάξω λίγο και τη φάτσα του πολιτικού επιβήτορά μου. Ώστε να δώ εάν αυτός που
με κατηγορεί ότι έκλεψα 200 και για τιμωρία με πηδάει, έχει κλέψει 200.000.000.
Όρθιος πιά, εκεί ψηλά στο ανδρικό μου ανάστημα, θα κοιτάξω τον τιμωρό μου στα
μάτια. Εάν δεν έχει αποκτηνωθεί τελείως και υπάρχει επάνω του μιά τσίμα ντροπή
θα αποστρέψει το βλέμμα του. Τότε υπάρχει μιά ελπίδα, έστω και με άνισες
πιθανότητες, να σταματήσει εκεί το τραύμα της γάγγραινας, που εδημιούργησε ο
φορέας του ψυχικού σκέλος του τριετούς πηδήματός του και έτσι δεν θα χάσω το
πόδι της ελληνικής ψυχής μου. Αφού έτσι θα κοπεί η φρενίτιδα που έχει πιάσει
τον κάθε συντροφό μου Πάν-καλο, καθώς δεν θα συνεχίζει μετά μανίας να
υπερασπίζεται το πόνημά του «μαζί τα φάγαμε», την ίδια στιγμή που όχι μόνον
βάλει κατά πάντων, αλλά κάνει και την πλάκα του διασκεδάζοντας την ώρα που
καβαλλούν τους Έλληνες για να ξεπληρωθούν τα σπασμένα των πολιτικών τους. Και
μέσα σε αυτή την ηρεμία του «γνώθει εαυτόν του» θα τον ρωτήσω που βρήκε όλο
αυτό το απύθμενο θράσος να μου κουνάει το δακτυλό του και να μου λέει, με τη
σιγουριά της απόλυτης ατιμωρησίας, ότι εγώ φταίω για όλα. Την στιγμή που μετά
την υπηρεσία μου στον ελληνικό Στρατό (84η σειρά) και σε ηλικία 24
χρονών ήρθα το 1970 στην USA να εργασθώ ως Σχεδιαστής
οικοδομών, κάτι που δεν μπόρεσα να βρώ τότε στην μητέρα μου Ελλάδα.
Έτσι εγώ
προσωπικά , ως Έλληνας πολίτης, δεν φταίω πουθενά, δεν έφαγα παρά τις πενιχρές
αμοιβές από την δουλιά μου ως μετανάστης στην ξενητιά. Δεν έκλεψα ποτέ μα ποτέ
το ελληνικό Κράτος, δεν πήρα ούτε μιά τσακιστή δραχμή σε δουλειά απ’ αυτό ’η
για αυτό. Δεν είμουν σε κλαδικές. Δεν μπλέχτηκα με Γερμανικές εταιρίες
τηλεπικοινωνιών, εκτάσεων και λιμνών του Αγίου Όρους, και όφ σόρ εταιρειών για
μεγάλα φαγοπότια προς κάλυψη του μαύρου χρήματος , που εξασφάλιζε τις πολυτελείς
ζωές των. Επίσης δεν είχα πενήντα (50) θείες με ένα διαμέρισμα η καθεμία για να
μου το αφήσουν κληρονομιά (αχ καλή θείτσα γιατί;). Δεν έχω, λοιπόν, 50 σπίτια
στην Ελλάδα, αλλά ένα με 6 - 2άρια διαμερίσματα (τα οποία είναι ξενοίκιαστα 3
χρόνια τώρα). Και το οποίον το χιλιοπλήρωσα με επιταγές δολλαρίων εκ του
εξωτερικού για φόρους και τεκμήρια. Μάλιστα εφέτος (2012) για να πάρω ένα
ωρολόγι της ΔΕΗ μου ζητάγαν αποδείξεις από το 1995 που έβγαλα την άδεια
Οικοδομής και το έκτησα τότε. Μέσα στα 65 χρόνια ζωής μου ούτε μια φορά δεν με
ευνόϊσε η τύχη μου να γίνω βυσματούχος Έλληνας, ώστε να αποκτήσω μπάρμπα στη
Κορώνη (στο Καρπενήσι με φυτέψανε, για ανηψιό του Βελουχιότη με περνάγανε), για
να είμαι κολλητός του Γεράσιμου –οδηγού του τέως προθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου (του πρεσβυτέρου) για να με
βουλέψει ως «θεληματάρη για χρόνια στο Καστρί». Όπως τον συμπατριώτη του Γέρου Παπανδρέου, τον τέως
υπουργό Γεώργιον Κατσιφάρα. Για να είμαι μια επταετία (7χρόνια) τυπικά
υπάλληλος της τραπέζης, αλλά να εργάζομαι στο Γραφείο του Α. Παπανδρέου. Και να
πάρω σε ηληκία 46 ετών σύνταξη διευθηντή τραπέζης χωρίς να εργασθώ ποτέ σε
τράπεζα (το βημα 12/8/2012), και να έχω τον σύτροφό μου Βενιζέλο να με
προσφωνεί «αθάνατε» για τα επιτεύγματά μου. Από το βιογραφικό μου μαρτυρήται,
λοιπόν, ότι είμαι αθώος ο κατηγορούμενος. Γιαυτό είναι ορθόδοξον και σώφρον,
βάσει τα κριτήρια της δικαιοσύνης, να σταματήσει ο κάθε συντροφός μου πολιτικός
κ. Πάν-καλος να με προκαλεί ενοχοποιόντας με για κάτι που δεν έπραξα. Και
κοιτάζοντας τον εαυτό του στον καθρέπτη θα θυμηθεί ότι αυτός ειναι εκείνος που κάπου
θα έχει λερώσει την φωλιά του στο ΠαΣοΚ. Όχι εγώ! Αυτός είναι βουλευτής της
Ελλάδας. Ενώ εγώ είμαι ένας απλός δημότης της Χίου. Αυτός έχει κατοχυρώσει την
βουλευτική σύνταξη. Όχι εγώ! Αυτός έχει πρωτοεκλεχθεί πριν από το 1993 και μπορούσε
να συνταξιοδοτηθεί από τα 55 του χρόνια. Όχι εγώ! Αυτός ως βουλευτής άνω των 65
χρονών λαμβάνει ταυτόχρονα και βουλευτική αποζημείωση και βουλευτική σύνταξη.
Όχι εγώ! Αυτός έχει την δυνατότητα να
λάβει παράλληλα και δεύτερη σύνταξη από επάγγελμα που ασκούσε, εφόσον δεν
εργαζόνταν στο Δημόσιο ή και τρίτη στην περίπτωση που ήταν συνδικαλιστής, πρώην
δήμαρχος ή πρωην νομάρχης. Όχι εγώ! Αυτός δικαιούται ένα κινητό τηλέφωνο (μέχρι
200 ευρώ μηνιαίως), οκτώ σταθερές γραμμές τηλεφωνίας (μέχρι 12.000 ευρώ), αυτοκίνητο
(το μισθώνει η Βουλή με λίζινγκ), δωρεάν διαμονή σε κεντρικό ξενοδοχείο για
τους βουλευτές της επαρχίας (70 ευρώ ημερησίως), γραφείο εκτός Βουλής και
γραφική ύλη, ταχυδρομική ατέλεια, ατέλεια στις μετακινήσεις με λεωφορεία,
σιδηρόδρομο και ακτοπλοΐα, καθώς και 52 αεροπορικά εισιτήρια μετ’ επιστροφής
για το νομό του, εφόσον αυτός απέχει περισσότερα από 200 χιλιόμετρα από την
Αθήνα. Όχι εγώ! Αυτός έχει τη δυνατότητα λήψης άτοκων δανείων από τη Βουλή και
χαμηλότοκων από τις τράπεζες. Όχι εγώ! Αυτός έχει στην υπηρεσία του τέσσερις
δημοσίους υπαλλήλους και έναν επιστημονικό συνεργάτη, ο οποίος πληρώνεται από
τη Βουλή. Όχι εγώ! Αυτός και όχι εγώ, ως τέως αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης δικαιούται,
βασει του άρθρου 41 του Κανονισμού, μία (1) θέση διορισμού οικείων και μη
προσώπων ώς μετακλητός υπάλληλος. Ο οποίος με απόσπαση φεύγει από την υπηρεσία
του και διορίζεται σε άλλες υπηρεσίες, στη Βουλή, σε βουλευτές, και σε γραφεία
κομμάτων. Αυτός ως παλαιός κοινοβουλευτικός (όχι εγώ) θυμάται πως όταν παρέλαβε
τη Βουλή ο Αθανάσιος Τσαλδάρης το
1989 από τον προκάτοχό του Ιωάννη
Αλευρά είχε λιγότερους από 500 υπαλλήλους. Το 1991 έφτασαν τους
571. Το 1994 επί Κακλαμάνη οι θέσεις ήταν 710 και μέχρι τις εκλογές του 2004
είχαν φθάσει τις 1.000. Καθώς είχαν δημιουργηθεί νέες θέσεις λόγω της
λειτουργίας του Καναλιού της Βουλής, του Βρεφονηπιακού Σταθμού, του
γυμναστηρίου, αλλά και με την πρόσληψη ειδικών φρουρών. Επί Μπενάκη το 2006 οι
υπάλληλοι είχαν φτάσει τους 1.305. Επί Σιούφα το 2009 έφτασαν στους 1.514. Σήμερα
ο συνολικός αριθμός των υπαλλήλων μαζί με τους ειδικούς φρουρούς και τους
αστυνομικούς της φρουράς του Κοινοβουλίου φτάνει τους 1.743. Τώρα, πόσους απο
αυτούς τους «θεληματάριδες» έβαλε από το παράθυρο ο κάθε πολιτικός Παν-καλος
μόνον ο Θεός και η ψυχή του ξέρει. Πάντως ένας από αυτούς εγώ δεν είμαι και «έν
οίδα, ουδέν οίδα» περί της μετακλιτής ταμπακιέρας. Κάτι μου σφυρίζει στο αυτί το υπ' αριθμόν 438 ΦΕΚ, της 17ης Σεπτεμβρίου 2012, «με
την υπ' αριθμ. 11353/7990/14−9−2012 απόφαση του Προέδρου της Βουλής των Ελλήνων
διορίζεται, στο Γραφείο του πρώην Αντιπροέδρου Κοινοβουλευτικής Κυβερνήσεως
Θεόδωρου Πάγκαλου, μετά την κατά νόμο πρότασή του, σε υπάρχουσα κενή οργανική
θέση μετακλητού υπαλλήλου [...] ο Μιχαήλ Ψαλλίδας...». Αλλά εγώ πέρα βρέχει,
μιά και δεν είμαι ο Ψαλλίδας που
επιμελήθηκε το e-book του κ. Πάγκαλου «Τα
φάγαμε όλοι μαζί». Αφού δεν χρειάζεται να γραφτεί βιβλίο, το ποιοί τα φάγανε το
περιγράφει ο Εμμανουήλ Ροΐδης
(1836-1904) με το: «οι Έλληνες διαιρούνται εις τρεις κατηγορίας α) Εις
συμπολιτευομένους, ήτοι έχοντας κοχλιάριον να βυθίζωσιν εις την χύτραν του
προϋπολογισμού. β) Εις αντιπολιτευομένους, ήτοι μη έχοντας κοχλιάριον και ζητούντας εν παντί τρόπω να λάβωσιν τοιούτον.
γ) Εις εργαζομένους, ήτοι ούτε έχοντας κοχλιάριον ούτε ζητούντας,
αλλεπιφορισμένους να γεμίζωσι την χύτραν διά του ιδρώτος των». Ούτε επίσης είμαι «μέσα στα πλαίσια μιας σχέσης πολιτικής πελατείας,
διαφθοράς, εξαγοράς και εξευτελισμού της έννοιας της ίδιας της πολιτικής (παγκάλεια
λόγια). Ώστε να με πάρει του Πάγκαλου η μπόρα «Οταν στο Δημόσιο βάζεις τον κοπρίτη επειδή σε ψηφίζει η οικογένειά του
και παίρνεις πολλούς σταυρούς, ε, τότε ο κοπρίτης θα μείνει κοπρίτης σε όλη του
τη ζωή, δεν πρόκειται να βελτιωθεί, ξέρει ότι δεν πρόκειται ποτέ να απολυθεί». Μου είναι ακατανόητον γιατί τόσα χρόνια
που ήτανε πάνω στην κληρονομική οικογενειακή εξουσία του ΠαΣοΚ, και έβλεπε με
τα ίδια του τα μάτια τους κοπρίτες και τις μίζες και τα ρουσφέτια των συγγενών
των 11.090 πεθαμένων και των τυφλών που δεν ήταν τελικά τυφλοί (Ζάκυνθο, Χίο
κλπ), είχε χάσει την λαλιά του. Και δεν έλεγε τίποτα ούτε στα παράθυρα της
τηλεόρασης ούτε στα άρθρα του στις «φιλικές» εφημερίδες, ούτε είχε γράψει
κανένα βιβλίο για τους «απαιτητικούς πελάτες των κομμάτων». Δηλαδή τον ΕΛΛΗΝΙΚΟ
ΛΑΟ, που μέλος του είναι και η αφεντιά μου. Αφού εκ συστάσεως της Ελληνικής
Δημοκρατίας υπάρχουν υπογραφές για τα πάντα, και πίσω
από κάθε προμήθεια υλικού, πρόσληψη προσωπικού, δημόσιο έργο και απόφαση
βρίσκονται υπογραφές υπουργών. Βεβαίως η διαφθορά δεν έχει τέλος στην Ελλάδα,
αλλά κάπου υπάρχει η αρχή της. Ε λοιπόν, γιατί δεν πάλεψε για την αποκεφάλιση
αυτής της αρχής (το ψάρι βρομάει από το κεφάλι), αλλά απλώς δικαιολογήται με
το: «Κάθε φορά που αναγκάστηκα να διαφοροποιηθώ υποδεικνύοντας το ορθό και
καταγγέλλοντας παρεκτροπές και λάθη, εκατοντάδες, καμιά φορά χιλιάδες τίμιοι
εργαζόμενοι και λαϊκοί άνθρωποι με επανέφεραν στην τάξη υποδεικνύοντας το
κομματικό μου καθήκον της αλληλεγγύης, μέχρι την πλήρη συνενοχή και ταύτιση με
τους αδικοπραγούντες». Κάτι που εφενός μεν δεν τον τιμά ως δημόσιο όργανο της
πατρίδας του, εφεταίρου τον αφομοιώνει με τον γιό που σκότωσε τον πατέρα του
και ζητούσε στο δικαστήριο να τον λυπηθούν που είναι ορφανός. Εάν ο κάθε
πολιτικός Πάν-καλος δεν μπορούσε να αντισταθεί στις ρουσφετολογικές
διαθέσεις των ψηφοφόρων του, θα έπρεπε να παραιτηθεί για να στείλει έναν
διαφορετικό συμβολισμό στην κοινωνία. Και όχι να παραμένει στον πολιτικό στίβο
επί πολλά χρόνια, ως ένας μίζερος της πολιτικής! Και, έτσι, εφάρμοζε κατ' αποτέλεσμα το φρικτό αξίωμα της
Θάτσερ, δηλαδή ότι υπάρχουν μόνο άτομα και όχι κοινωνίες. Οι πολιτικοί που
σκορπίζουν ευθύνες και εξοστρακίζουν ντροπές έξω από το σπίτι τους και την
συνειδησιακή τους επικράτεια, αν είχαν λίγο τσίπα
πάνω τους, θα έπρεπε, μόνο γι’ αυτόν το λόγο, να είχανε κάνει ομαδικό χαρακίρι
στο Σύνταγμα. Για να μπεί ένα τέλος στην σίτιση των παρακρατικών από τα δημόσια
ταμεία. Αυτό που χρειαζόμαστε σήμερα δεν
είναι να προσπαθούμε για μιά τέλεια κοινωνική δικαιωσύνη – που πότε δεν υπήρξε
ούτε θα υπάρχει – αλλά για κιονωνία αρμονίας, μιά ορχήστρα όπου διαφορετικοί
μουσικοί και όργανα παίζουν μαζί υποστηρίζοντας μια μεγάλη μελωδία. Αυτή την κοινωνική
μελωδική αρμονία θα τη φέρουν οι Βρυξέλλες και όχι το «μαζί τα φάγαμε» του κάθε
Παν-καλου. Γιατί –το βαπόρι απ’ την Ευρασία / πιάστηκε στην Κορινθία. / Τόνους
τίγκα γεμάτο / με Ευρούλι μυρωδάτο. Τέλος ομολογώ ξανά ότι: Eγώ ουδέποτε έφαγα μαζί, / μόνοι σας τα φάγατε Ναζί.
/ Εις της Βουλής το μαγαζί, / κι νηστικός ο λαός να ζεί. / Σταματήστε το ψιλό
γαζί, / η Ελλαδά δεν είναι χαζή. Ευχαριστώ. ΒoυΚου.
