Monday, May 27, 2013


ΤΟΥ  ΧΡΙΣΤΟΥ  ΤΟ  «ΙΔΟΥ  Η  ΓΥΝΑΙΚΑ  ΜΟΥ»
 
 
Στη πλήρη μελέτη της Κάρεν Κίνγκ, καθηγήτριας στη Σχολή Θεολογίας του Χάρβαρντ, την οποίαν επαρουσίασε στο 10ον Συνέδριο Σπουδών για τους Κόπτες που έγινε στη Ρώμη και εδημοσιεύθει στο περιοδικό του Χάρβαρντ (Harvard Theological Review) τον Ιανουάριο του 2013, υποδηλώνεται ότι ο Χριστός ήταν παντρεμένος με τη Μαρία Μαγδαληνή!!! Η ερευνήτρια Κάρεν Κίνγκ βασίζεται, βεβαίως, σε ένα κομμάτι αρχαίου πάπυρου (όχι μεγαλύτερου από μια πιστωτική κάρτα) που προέρχεται από μια ιδιωτική συλλογή και επάνω του είναι γραμμένες σε Κοπτικά οι λέξεις: «Ο Ιησούς τους είπε, ιδού η γυναίκα μου». Αυτή η υπόθεση του γάμου του Ιησού έχει ξεσηκώσει συζητήσεις και θύελλες στην παγκόσμια κοινότητα των θρησκευτικών και ερευνητικών κύκλων, αφού η χριστιανική παράδοση προέβαλε πάντοτε μόνο εκείνες τις φωνές που ισχυρίζονταν ότι ο Ιησούς δεν είχε παντρευτεί ποτέ. Αυτό το «Ευαγγέλιο της γυναίκας του Ιησού» δείχνει πως κάποιοι είχαν αντίθετη άποψη, που αποτελεί ένα συχνό θέμα εντάσεων. Δια των οποίων προκύπτει μια διαμάχη που θα μπορούσε να επιφέρει και πρακτικές αλλαγές στην Εκκλησία, όπως για παράδειγμα την πιθανότητα να χειροτονούνται ιερείς γυναίκες. Έτσι η εκκλησιαστική εξουσία των δογμάτων του Χριστιανισμού αμφισβητείται έντονα και οι άνθρωποι αναζητούν την αλήθεια, είτε στον Μυστικισμό είτε σε «αποκλεισμένα από την επίσημη Εκκλησία διδάγματα». Στις αναπτυγμένες χώρες – όπου η ελευθερία έκφρασης και αναζήτησης πηγών το επιτρέπει – η αναζήτηση αυτή έχει πιο πολύπλευρες επιδράσεις, καθώς υποβοηθείται από τα τεχνολογικά μέσα. Γιαυτό έχουν γραφεί εκατοντάδες τόμοι με αναλύσεις, απόψεις, θεωρίες, αντιθέσεις και αντιπαραθέσεις, μυθιστορήματα, επιστημονικές μελέτες (αφορά βλέπετε το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού του πλανήτη του Χριστού το «ιδού η συζυγός μου») και χωρίς να είμαι Ιστορικός ή Θεολόγος, θα παραθέσω τη σύνοψη όσων διάβασα και κατάφερα να συγκεντρώσω από διάφορες πηγές, αξιόπιστες κατά την κρίση μου. Δεν ξέρω αν είναι επιτυχής ο παραλληλισμός, αλλά όλα όσα διάβασα στον Ιστότοπο μοιάζουν σαν να έχουμε όλοι πάρα πολλά πολύχρωμα τουβλάκια (πληροφορίες - δεδομένα) στη διάθεσή μας και προσπαθούμε να κατασκευάσουμε το οικοδόμημα «Οικογένεια του Χριστού». Άλλος λοιπόν βάζει τα τουβλάκια σε κάθε τοίχο με βάση το όμοιο χρώμα τους, άλλος βάζει τα χρώματα εναλλάξ ή ανακατεμένα. Άλλος φτιάχνει πολλά μικρά κτίρια και άλλος ένα μεγάλο. Άλλος προτιμάει 2-3 χρώματα και πετάει τα υπόλοιπα, Άλλος τα βάζει διπλά και σταυρωτά για να δέσει καλύτερα το οικοδόμημά του. Άλλος βάζει μονό δρομικό τούβλο για να τελειώνει γρήγορα και οικονομικά, και πάει λέγοντας. Πάντως για να μην καταλήξω στο τέλος από Οίκο Χριστού σε τροχόσπιτο Ιησού, επιτρέψετέ μου να ξεκινήσω το μαστόρεμά μου με τα αρχαία πετραδάκια της Πατρίδος μου, με τα οποία οι χριστιανοί μαστοράδες εχτίσανε τις Εκκλησίες του Χριστού τους επάνω στου Ναούς του Δία μου, αφού τους βανδαλίσαν πρώτα. Οι αρχαίοι πρόγονοί μου πίστευαν πως ο κόσμος ήταν μια σύνθεση δύο μερών, του αρσενικού και του θηλυκού. Οι θεοί και οι θεές τους φρόντιζαν να διατηρείται αυτή η ισορροπία. Όταν οι δύο αρχές, το αρσενικό και το θηλυκό, ισορροπούσαν, επικρατούσε «Αρμονία» στον κόσμο. Όταν διαταρασσόταν η ισορροπία, δημιουργούνταν «Χάος». Το θηλυκό μισό των πραγμάτων συμβολιζόταν με το “ιερό θηλυκό” ή τη “Μεγάλη Θεά”. Δεν θα ήταν βλασφημία να πώ, πως αυτό το παγκόσμιο θηλυκό στοιχείο σήμερα εκφράζεται με το θρησκευτικό σύμβολο της Παναγίας. Το δε αρσενικό στοιχείο εκφράζεται από το Άγιο Πνεύμα. Έτσι η γονιμοποίηση (ο γάμος) της Παναγίας από το Άγιο Πνεύμα είχε σαν αποτέλεσμα την γέννηση του θεανθρώπου, που έφερε (υποτήθεται) ισορροπία στον ψυχισμό της ανθρωπότητας και της έδειξε το δρόμο για της επιστροφή στον "Οίκο του Πατρός", στον απωλεσθέντα Παράδεισο. Και στην αρχαία παράδοση των Αρχαίων Ελλήνων υπήρχε η πίστη για ιερή σύλληψη παρθένας ή θεάς από φυτά, τα οποία ενσαρκώνουν την ανανεωτική θεία δύναμη.Επάνω σε αυτή την αρχαία πίστη οι Ταγοί του Χριστιανισμού  έχουν συσχετίσει την παράδοση που συνδέει την Παναγία με τον κρίνο κατά τον Ευαγγελισμό. Κι ενώ σ’ όλη τη φύση συντελείται ένας αέναος ιερός γάμος, ευλογημένος από τον Δημιουργό, μια καθαγιασμένη ένωση από τις δύο αντίθετες πολικότητες για να δημιουργούνται φαινόμενα και να αναπαράγονται νέα είδη, οι περισσότεροι εκπρόσωποι της Εκκλησίας του Ιησού θεωρούν την ένωση αυτή έργο του Σατανά, και τη γυναίκα συνεργό του! Προτρέπουν αποχή από το σεξ και χρησιμοποίησή του μόνο όταν πρόκειται το ζευγάρι να τεκνοποιήσει. Επιβάλλεται δε η αγαμία σε ορισμένες κατηγορίες λειτουργών και στους μοναχούς και τις μοναχές. Μα η φυσική ένωση του άντρα με τη γυναίκα είναι μια επικοινωνία με το Θεό! Η αρχαία κληρονομιά μας αλλά και το ίδιο το σώμα μας λένε πως αυτή η ένωση είναι κάτι το φυσικό, μια πανέμορφη διαδρομή, που μας οδηγεί στην πνευματική ολοκλήρωση. Η ερωτική ένωση των δύο μισών του ανθρώπινου όντος, ( εδώ ας θυμηθούμε τη βιβλική εκδοχή πως η Εύα έγινε από τα πλευρά του Αδάμ, κι αποτέλεσε σάρκα εκ της σαρκός του κι οστούν εκ των οστέων του ), είναι και η καθαγιασμένη ένωση των δύο μισών του ανθρώπινου πνεύματος, του αρσενικού και του θηλυκού στοιχείου, μέσα από την οποία μπορεί να γνωρίσει την πνευματική ολοκλήρωση και να επικοινωνήσει με το Θείο Κόσμο. Οι ανατολικοί λαοί μας μιλάνε για την “τάντρα”, το μονοπάτι της πνευματικής ανύψωσης διαμέσου της τελετουργικής ένωσης αρσενικού και θηλυκού. Οι πρώτοι Ιουδαίοι έλεγαν πως στο ναό του Σολομώντα μαζί με το Θεό βρισκόταν και το θηλυκό αντίστοιχό του, η Σεκινά. Στο ιουδαϊκό τετραγράμματο YHWH, το ιερό όνομα του Θεού, ενυπάρχουν οι δύο όψεις του Θεού, η αρσενική και η θηλυκή, δηλαδή ο Θεός έχει ανδρόγυνη μορφή. Ο Θεός είναι ταυτόχρονα και Πατέρας και Μητέρα, είναι το Παγκόσμιο Πνεύμα και η Αγνή Ύλη από την οποία έχουν τα πάντα δημιουργηθεί. Είναι το Έν μέσα στο οποίο ενυπάρχει το Όλον. Στα αρχαία μυστήρια, αλλά και στη συνέχειά τους μετά την έλευση του Μεσσία της Χριστιανοσύνης, στη τελετή του Ιερού γάμου δεν υπήρχε καμία διαστροφή, ήταν μια βαθιά ευλαβική ιεροτελεστία. Δεν είχε καμιά σχέση με σωματική ηδονή, αλλά ήταν μιά πνευματική πράξη. Μη ξεχνάμε πως οι πράξεις μας χρωματίζονται από τις σκέψεις μας. Ένα μυαλό διαστροφικό θα κάνει πράξεις διαστροφής. Ένας νους Χρηστός (το χρη με ήτα και όχι με γιώτα) θα ενεργήσει αγαθά και ηθηκά. Και στην καθημερινή μας ζωή μπορούμε να ενεργήσουμε με ζωώδη ένστικτα κατά την ερωτική συνεύρεση, αλλά μπορούμε όμως,  να δώσουμε και μιά βαθύτερη διάσταση, προσφέροντας το «είναι» μας ολοκληρωτικά, σε μια ένωση που θα είναι η πνευματική έκφραση της αγάπης, και έτοιμη να απλωθεί και ν’ αγκαλιάσει όλο τον κόσμο. Ώστε να ενωθούμε με το θείο, γιατί «ο Θεός αγάπη εστί». Μέσα από μια συγκλονιστική τέτοια ένωση θα πλημμυρίσουμε με γαλήνη και «Αρμονία», σαν κι αυτές του γάμου της αδελφής του Ιασίωνα  -Αρμονίας- και του αδελφού της Ευρώπης, Κάδμου. Ο οποίος πριν νυμφευθεί μυείται τη πνευματική Γνώση των αρχαίων Ελληνικών Μυστηρίων, την οποίαν ο Δίας είχε διδάξει στον Ιασίωνα. Στην ιερογαμία αυτή, που ως Πρότυπον ακολουθούμε ασυναίσθητα αιώνες επι αιώνων εμείς οι απόγονοι του Γένους των Eλλήνων, (πρώτον δαίσαι θεούς) για πρώτη φορά παρακάθησαν στο γαμήλιο δείπνο όλοι οι Θεοί του Ολύμπου. Η δε Δήμητρα που (Ιασίωνος ερασθείσαν) αγάπησε τον Ιασίωνα (τον καρπόν του σίτου δωρήσασθαι) έκανε δώρον τον καρπόν του σταριού. Ο Ερμής τη λύρα, η Αθηνά το περιβόητο περιδέραιο και τον πέπλο και τους αυλούς (Έρμην δε λύραν, Αθηνά δε τον διαβεβοημένον όρμον και πέπλον και αυλούς). Η δε Ηλέκτρα τα μυστήρια της λεγομένης Μεγάλης Μητέρας των θεών με τα κύμβαλα και τα τύμπανα και τα άλλα σύνεργα των οργιαστικών τελετών (Ηλέκτραν δε τα της μεγάλης καλουμένης μητρός τών θεών ίερα μετά κυμβάλων και τυμπάνων και τών οργιαζόντων). Κι ο Απόλλων έπαιξε την κιθάρα, οι Μούσες έπαιξαν τους αυλούς κι οι υπόλοιποι θεοί με τους ωραίους λόγους τους ελάμπρυναν τη δόξα του γάμου αυτού (και Απόλλωνα μεν κιθαρίσαι, τας δε Μούσας αυλήσαι, τους δ' αλλους θεούς ευφημούντας συναυξήσαι τον γάμον –Διόδ. Σικελ. Ε2, 49, 2-). Ζώντας λοιπόν, την πανηγυρική μεγαλοπρέπεια του ιερού αυτού γάμου, που είναι η αφετηρία της πλέον δημιουργικής περιόδου της ζωής μας, θα αναγαλλιάσει η ψυχή μας, θα βρεθούμε στον έβδομο ουρανό ακούγοντας «τη μουσική των σφαιρών», και τα χείλη μας θα ψιθυρίσουν: « Ω, θαυμαστά τα έργα σου, Κύριε, πάντα εν σοφία εποίησας». Πως είναι δυνατόν όμως, όταν δεν υπάρχει γύρω μας τίποτα το αληθινό, να αισθανθείς την συγκινησιακή φόρτιση και τη μαγική δύναμη της ενώσεώς σου με το Θείον Πνεύμα, που σε αναγκάζει να εφαρμόσεις την κοσμική διαδικασία της αναγέννησής σου. Δεν μπορείς μέσα στο βασίλειο της Άγιας Ψευτιάς να υποψιασθείς ότι σήμερα στην Τελετή του Γάμου μας, ενώ ακολουθούμε εκείνων (της Αρμονίας και του Κάδμου) το πρότυπον, ως Μυστήριον ενώπιον Θεού και Αγίων, με δώρα πολλά και νύφη πεπλοφορούσα, με γαμήλιο τραπέζι, ευχές και ευλογίες, γιατί δοξάζουμε και επικαλούμεθα τα εβραϊκά ζεύγη του Αβραάμ και της Σάρας, του Ισαάκ και της Ρεβέκκας; Από πού και ως πού έγιναν πρότυπό μας οι προπάτορες αυτοί των Εβραίων; Αφού τελετή γάμου δεν αναφέρεται πουθενά γι' αυτούς. Κατά την εβραϊκή Βίβλο το πρώτο εβραϊκό ζεύγος (Αβραάμ και Σάρας) ήλθε έτοιμο από την ­Ούρ της Χαλδαίας στην Χαρράν της Συρίας και μετά πήγαν στην Χαναάν την σημερινή Παλαιστίνη. Της οποίας οι κάτοικοί της κατάγονται –βάσει δηλώσεως του Γιασέρ Αραφάτ στην Αθήνα (15/12/1981)-  από την Κρήτη. Ούτε βεβαίως το παράδειγμα του βίου τους ακολουθούμε. Αν παρ’ ελπίδα ακολουθούσαμε την ιστορία του ζεύγους αυτού – αφήνοντας κατά μέρος του Αβραάμ   τις «παλλακίδες» Άγαρ και Χεττούρα («Γένεσις» ιστ΄, κε΄) – θα στέλναμε τις ωραίες χριστιανές γυναίκες μας ενώπιον των πλουσίων και των αρχόντων για «ερωτικές βίζιτες», συστήνοντας αυτές ως αδελφές ημών. Όπως ο Αβραάμ «έδωσε» επ’ αμοιβή την ευειδή γυναίκα του Σάρα στον Αιγύπτιο Φαραώ (του 1700 π.Χ.) και κατόπιν στον Έλληνα Αβιμέλεχ, βασιλέα των Φιλισταίων, ως παλλακίδα προς άγραν μπάζα «χρυσίου και αργυρίου… και όνων και βοών και προβάτων και δούλων» (Παλαιά Διαθήκη, «Γένεσις», ιβ΄16, ιγ΄2, κ΄14), δίνοντας έτσι το «καλό» παράδειγμα και στο γιό του Ισαάκ. Είναι αλήθεια ότι «το μήλο κάτω από την μηλιά θα πέσει» ή «κατά μάνα κατά Κύρη, κατά γιο και νοικοκύρη», αλλά, επειδή στην έρημο δεν υπάρχουν νοικοκυριά, αφού δεν υπάρχουν «οικίες», το «νοικοκύρης» στην περίπτωσή μας αντικαθίσταται με το «Νταβατζής». Έτσι ο γιός του Αβραάμ, ο Ισαάκ, ακολουθόντας το επάγγελμα του πατέρα του έγινε και αυτός ένας «Άγιος Νταβατζής».  Δεν χρειαζότανε να πάει μακριά. Ο Αβιμέλεχ, που τον είχε «ξεπουπουλιάσει» κάποτε η «καλή ην σφόδρα στα βλέμματα των ανδρών»  μητέρα του και η «ευπρόσωπος γυνή», η κουκλάρα Σάρρα, ήταν ο πρώτος στόχος του υιού της Ισαάκ. Φαίνεται πως ο βασιλεύς των Γέραρων ή δεν είχε βάλει μυαλό, ή γούσταρε σφόδρα σφοδρώς τις εβραιοσχισμές, με όλες τις παρελκόμενες συνέπειες που ήλκυαν οι ελκυστικές «μαύρες τρύπες» τών όντως  σαγηνευτικών, ώς τις μέρες μας, εβραιογυναικών. Γιαυτό ήθελε να τα χώσει, για να τον χώσει, έστω και λίγο, πριν το χώμα τόνε χώσει. Μας μαρτυρεί λοιπόν, η Γένεσις στο 26:6-14 ότι ο Ισαάκ πήρε την γυναίκα του, Ρεβέκκα,( που και αυτή ήταν, όπως και η Σ-άρα, και moon-άρα και κουκλ-άρα, με μιά cool-άρα ναααα) «...Και υπήγεν προς τον Αβι­μέλεχ βασιλέα των Φιλισταίων, εις Γέραρα... Και κατώκησεν εν Γεράροις. Ήρώτησαν δε οί άνδρες τού τόπου περί της γυναικός αυτού, και είπεv. Αδελφή μου είναι... δια την Ρεβέκκαν, επειδή ήτο ωραία την όψιν (και τους γυάλισε το μάτι τους συπληρώνω εγώ) ... Και εμεγαλύνετο ο άνθρωπος , και επροχώρει αυξανόμενος, εώσου έγινε μέγας σφόδρα. Και απέκτησε πρόβατα, και βόας, και δούλους πολλούς... και αφού διέτριψεν εκεί πολλάς ημέρας, Αβιμέλεχ ο βασιλεύς των Φιλισταίων, κύψας από της θυρίδος είδε και ιδού ο Ισαάκ έπαιζε μετά Ρεβέκκας της γυναικός αυτού. Εκάλεσεν δε ο Αβιμέλεχ τον Ισαάκ, και είπεν, Ιδού βεβαίως γυνή σου είναι αύτη. Διατί λοιπόν, είπας, Αδελφή μου είναι; Και είπε προς αυτόν ο Ισαάκ, Διότι είπον μήπως αποθάνω εξαιτίας αυτής. Και είπεν ο Αβιμέλεχ. Τι είναι τούτο το οποίον έκαμες εις ημάς; Παρ’ ολίγον ήθελε κοιμηθεί τις εκ του λαού μετά της γυναικός σου, και ήθελες φέρει εφ’ ημάς ανομίαν (της πορνείας εννοείται διευκρινίζω εγώ). Ύστερα από αυτή τη μελέτη της Βίβλου, που μας γίνονται γνώριμα τα «σημεία και τέρατα», καθώς και τα «Σόδομα και Γόμορα» των προπατόρων της ελληνοχριστιανικής Ορθοδοξίας, συνάγεται, ότι ο Γάμος της Αγίας Γραφής δεν ήταν ιερός. Αν ήταν, τότε οι γενάρχες της Χριστιανισύνης  ήταν απλοί ιερόσυλοι και ανορθόδοξοι, αφού λένε ψέματα τόσο μεγάλα, όσο η μετατροπή της συζύγου σ’ αδερφή. Όταν δε το ψέμα είναι και ατιμία, γιατί αλλοιώνει τις συγγενικές σχέσεις της οικογενείας «προς ατομικόν όφελος», η μομφή της πράξης είναι αναλογικά μεγαλύτερη και αγγίζει το έγκλημα. Το να «σπρώχνει» ο σύζυγος την σύζυγό του στο κρεβάτι άλλων ανδρών, ώστε να αποκομίσουν «πλούτη, κτήνεσι, αργυρίω και χρυσίω», είναι επαίσχυντη βρωμιά, ανηθικότητα και εξευτελισμός.  Προσβάλοντας σε μεγάλο βαθμό την υπόληψή τους οι κ.κ. Αβραάμ και Ισαάκ γίνονται οι πρώτοι Μαστρωποί, Προαγωγοί και Νταβατζήδες της Ιστορίας και, μάλιστα: των ίδιων των …μητέρων των παιδιών τους! Επίσης μας διαβεβαιώνεται ότι ο θεσμός της οικογένειας ήταν ιερός για τους Έλληνες Φιλισταίους και γιαυτό δεν μπορούσανε να καταλάβουνε, πως ήταν δυνατόν σύζυγοι να μεταχειρίζονται με τέτοιο τρόπο τις γυναίκες τους. Αυτός ο σεβασμός προς το θεσμό του γάμου, ανάγκασε τον Έλληνα βασιλέα Αβιμέλεχ να εκδώσει στον λαό του την εξής διαταγή: « Όστις εγγίση τον άνθρωπον τούτον (Ισαάκ) ή την γυναίκα αυτού (Ρεβέκκα), θέλει εξάπαντος θανατωθεί». Άρα η ηθική, όπως την αντιλαμβανόμαστε σήμερα από τον «Γάμο του Κάδμου και της Αρμονίας», όσον αφορά τους οικογενειακούς δεσμούς, υπήρχε και τότε στους, εκτός των εβραίων, λαούς της Αιγύπτου. Η μόνη διαφορά είναι ότι βρίσκεται, σύμφωνα με τους ιερείς της Εκκλησίας, από την μεριά των μη αγίων, των αμαρτωλών, των «ειδωλολατρών» Ελλήνων. Όμως το προαναφερθέν εδάφιο της Γενέσεως ξεθάφτει  έναν, από τον Χριστιανισμό, θαμμένον πολιτισμό, και έτσι ανακαλύπτεται ξανά μια θρησκεία, πολύ πιο πλούσια και πολύπλοκη από όσο γνωρίζαμε μέχρι σήμερα, ενός λαού που συνηθίζεται να χαρακτηρίζεται στις ημέρες μας ως βίαιος, σεξομανής και απάνθρωπος. Διότι η Ιερή ποιμαντορία της Ορθόδοξης Εκκλησίας βγαίνει κάθε τόσο και λιγάκι και λέει, ότι έτσι θέλει ο Κύριος Ιησούς Βασιλεύς των Ιουδαίων. Δηλαδή σαν την χήρα του άρρωστου Μάο Τσε Τούνγκ, που εξερχόταν από τον κοιτώνα αυτού και απήγγελε τις θελήσεις αυτού. Όλοι δε οι χριστιανικοί παραλογισμοί, που υποβιβάζουν την έλλογη οντότητα και προσωπικότητα του Έλληνα, χαρακτηρίζονται μυστήρια. Αφού το πιο παράλογο και αφύσικο εξηγείται με τη λέξη «μυστήριο», που ξεπερνά τα όρια του πεπερασμένου ανθρωπίνου νου, και έτσι εκεί τελειώνει θαυμάσια η αναζήτηση και συζήτηση της σοφίας. Πολύ απλά! Θέλεις, να χαζέψεις ένα ποίμνιον που σε πιστεύει; Τότε διηγήσου ό,τι πιο αφύσικο και παράδοξο φανταστείς, ως «μυστήριο» και θα γίνεις άγιος και σοφός. Αυτή η τακτική έχει αποδειχθεί πολύ αποτελεσματική. Αν ρωτήσεις κάποιον Χριστοπατέρα, πως είναι δυνατόν ο παπάς να αναφέρει στην Ακολουθία του Γάμου παντός ζεύγους Ελλήνων τα εβραϊκά σκηνώματα: «Ευλόγησον αυτούς (τους νεονύμφους) Κύριε ο Θεός ημών, ως ευλό­γησας τον Αβραάμ και την Σάρραν... τον Ισαάκ και την Ρεβέκκαν... τον Ιακώβ και πάντας τους πατριάρχας». Και συγχρόνως, να αποδέχεται το να παραμένει το ανδρόγυνον ομόθρησκο και ομότροπου με τα έθιμα του αρχαιοελληνικού γάμου του Κάδμου και της Αρμονίας. Η απάντησή του σε αυτή την αδιάρρηκτη συνέχεια της ελληνικής παράδοσης θα είναι πως πράγματι αυτό είναι ένα «μυστήριο» του Θεού. Κατ' αυτόν τον τρόπο, εξέρχεται νικητής, χωρίς καν να πει τίποτα, και το ποίμνιο ευχαριστιέται από την εξήγηση, γιατί ποιός χριστιανός μπορεί να τα βάλει με τον Χριστόν του Γιαχβέ, ώστε να γίνει θεομάχος; Μόνο οι Έλληνες έστηναν τους θεούς στον τοίχο και τους πολιορκούσαν με την οξύνοιά τους και την λογική τους. Γιατί ο Έλληνας δεν ικανοποιούταν με την σφραγίδα του μυστηρίου, δηλαδή του απορρήτου και πάντοτε ο ίδιος έψαχνε τον λόγο των πραγμάτων και των θεών. Όταν οι Έλληνες έχασαν την ταυτότητά τους και μετατράπηκαν σε Ρωμιοί και ποίμνια, έχασαν την ψυχική ρώμη να πολεμούν τους θεούς και υποτάχτηκαν σαν δούλοι του Γιαχβέ, αφού πρώτα τον παραδέχθηκαν ως αδυσώπητο, οργισμένο, δεσπότη και αφέντη. Επειδή δε, η χριστιανική πνευματική υποδούλωση ξεπερνά τα όρια του ενός ατόμου, δημιουργείται δια των μυστηρίων μία συλλογική βλακοποίηση και δουλοποίηση, ώστε το συλλογικό ασυνείδητο των Ρωμιών να βλακοκρατείται και δουλοκρατείται, για να μη μπορέσουν ποτέ να γίνουν ελεύθεροι γίγαντες. Δηλαδή Έλληνες, σαν τον θνητό αγρότη Ιασίωνα, ο οποίος γνωρίζοντας, στον Γάμο της αδελλφής του Αρμονίας και του αδελφού της Ευρώπης Κάδμου, την αδελφή του Δία, την Θεά Δήμητρα, την ερωτεύτηκε παράφορα. Και την ώρα που οι καλεσμένοι –θνητοί και θεοί- είχαν μαζευτεί γύρω από την γαμήλια κλίνη των νιόπαντρων, αρπάζει από το χέρι την θεά Δήμητρα και εξαφανίζεται μέσα στο βαθύ σκοτάδι των κάμπων. Όταν απομακρύθηκαν από τον θόρυβο της γαμήλιας γιορτής, πέφτει σε ένα αυλάκι της γής και αγκαλιάζει σφικτά και παράφορα το θεόπλαστο κορμί της Δήμητρας, όπου τα βογκητά Της, από τους σβώλους της γής, αναστατώνουν της νύχτας τη σιγαλιά.  Δυστυχώς, αυτό το βλακοκρατούμενο συλλογικό ασυνείδητο αποτελεί μεγάλο μέσο αναπαραγωγής της ποιμνιοποιήσεως και τροχοπέδη για κάθε κοινωνική αλλαγή έξω από τον «άγιο» χώρο της ποιμαντορίας και των συμφερόντων της. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός όταν για κάποια κοινωνική αλλαγή φέρει αντίρρηση η ποιμαντορία, σιωπούν και υποχωρούν οι κυβερνήτες. Το ποίμνιο ανήκει πρωτίστως στην ποιμαντορία και ύστερα στον κυβερνήτη, και ο λόγος της ποιμαντορίας περνάει αμέσως στο ποιμνιωμένο και δουλοκρατούμενο ασυνείδητο του ατόμου και του συνόλου. Ο λόγος ποιμένος είναι λόγος Θεού, αλλά όχι οποιουδήποτε Θεού, είναι του οργισμένου και τιμωρού, του Θεού της αγάπης και των βασανισμών. Ποιό θύμα τα βάζει με τον θύτη του και ποιο γαλουχημένο ποίμνιο αντιστέκεται στον αιώνιον ποιμνίτη του; Θα σηκωθεί μέσα από το ασυνείδητό του ο Χριστός και θα τον πνίξει την νύχτα στον ύπνο, όπως ο δράκουλας το ηδονιζόμενο θύμα του. Αυτό το Θείον πνίξημο της Ορθοδοξίας τρομάζει τον Έλληνα Ρωμιό (χριστιανό) και δεν προκαλεί τους Άγιους Πατέρες του και την Θεοπνευστία των γραφών τους, με το να χαρακτηρίσει τον Χριστιανισμό τους ως «Ασυνάρτητο μύθο», όπως έκανε και ο Πάπας Λέων Γ΄.  Τον διακατέχει ο φόβος μήπως του συμβεί ξανά η Ιερά Εξέταση της Χριστιανοσύνης τους και δεν τους θέτει τα μεγάλα ερωτήματα: «Γιατί ξεχάστηκε ο Χριστός τους μετά τη σταύρωση και την ανάσταση και τον θυμήθηκαν δύο αιώνες αργότερα το 180-200 μ.Χ. με την εμφάνιση των ευαγγελίων;» και «Αν ο Χριστός τους ήταν πράγματι υπαρκτό πρόσωπο θα ξεχνιόταν τόσο εύκολα;». Ούτε ακόμη τους απευθύνει την συγκεκριμένη ερώτηση: «Ανησυχούσαν γιατί ο Απολλώνιος, που ήταν πασίγνωστος για τα θαύματά του στους Ευαγγελιστάς και σε όλη τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία, αποτελούσε το ελληνικό αντίπαλο δέος του χριστιανισμού, και γι' αυτό προειδοποιούσαν τους οπαδούς τους να μην τον ακολουθήσουν;». Επίσης ο Έλληνας Ρωμιός ζει τον εφιάλτη της Γενοκτονίας 270.000 Κρητικών, από τους βυζαντινούς Χριστιανούς υπανθρώπους του 961. Και γιαυτό δεν τους κάνει την παρατήρηση να το βουλώσουν και να μην επικαλούνται ως αληθηνά το Ταλμούδ και την Πεντάτευχο για την ιστορικότητα του εβραϊκού Γάμου. Εάν όντως δεν είναι ψεύτικα, τότε πρέπει να δεχθούμε πως την γυναίκα που εγνώρισε ο Κάϊν την εγέννησε η Εύα, την οποίαν συνέλαβε με τον Αδάμ ή το Κάϊν. Αφού στην Γένεσιν κεφάλαιο 4 και χωρίο 17, βλέπουμε ότι πλέον στη γή υπήρχε μονάχα ο Αδάμ, η Εύα και ο Κάϊν. Επιπλέον να αναγνωρίσουμε ότι οι φτωχοί αρκούνταν κατ’ ανάγκη σε μία μόνο σύζυγο (μονογαμία), ενώ οι πλούσιοι έπαιρναν περισσότερες. Όπως ο Κριτής του Ισραήλ Γεδεών απέκτησε εβδομήντα γιους απ’ τις πολλές γυναίκες που έλαβε. Ο βασιλιάς Δαβίδ αναφέρεται ότι έλαβε έξι γυναίκες. Χαρακτηριστικότερο πάντως παράδειγμα πολυγαμίας είναι του Σολομώντα, ο οποίος είχε επτακόσιες (700) γυναίκες και τριακόσιες (300) παλλακίδες. Δειλιάζει επίσης το πρόβατον Έλληνας μπροστά στην Άγια κατάρα του Ιερού Κανόνος: «Αλλά κι αν εμείς ή ακόμη κι ένας άγγελος από τον ουρανό σάς κηρύξει ένα ευαγγέλιο διαφορετικό από το ευαγγέλιο που σας κηρύξαμε, αυτός να είναι ανάθεμα! (Γαλ. 1, 8)». Και ετσιδά δεν ανοίγει το στοματάκι του να βροντοφωνήσει προς τους Άγιους Τσοπαναρέους του το να κόψουν «πάσαν μαλακίαν προς τον λαό (Ματθ. 9, 35)». Ώστε να μην προσπαθούν να λύσουν ή να διαστρεβλώσουν τας εντολάς της Θείας Γραφής, ίνα μη «θησαυρίσωσι την οργήν» Του «εν ημέρα οργής και αποκαλύψεως και δικαιοκρισίας του Θεού» (πρβλ. Ρωμ. β' 5). Διότι εις τον Μωσαϊκόν Νόμον βρίσκουμε καθορισμένο για σύναψη γάμου, για τον άνδρα το 13ον και για την γυναίκα το 12ον  έτος, με την «Θεία Ευχή» του Γιαχβέ «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και πληρώσατε την γην και κατακυριεύσατε αυτής (Γενέσ. α΄ 28)». Καθώς είναι γνωστόν ο Ιησούς δεν ήταν αρνητής του μωσαικού νόμου, αλλά όπως φαίνεται από τα λόγια του στα ευαγγέλια «ου γαρ ήλθον καταλείσαι τον νόμον, αλλά πληρώσαι αυτόν». Άρα ήταν πιστός στην, δια του Αγίου στόματος του Παύλου, εντολή του αγίου Πνεύματος: «Δια αποφυγείν δε τας πορνείας, έκαστος την εαυτού γυναίκα εχέτω. Στους δε γαμησάτωσαν παραγγέλω, άνδρας από γυναικός μη χωρησθήναι (Κορ. Α 7. 2, 10)». Επίσης δε ο Ιησούς ως Ιουδαίος νομοταγείς δεν παραβίασε τον, υπό τον Άγιο Νικόδημο ερμηνευθέντα, Ιερό Κανόνα: «Αν ίσως τίνας φθείρει γυναίκα... και μετά την φθοράν λάβει αυτήν εις γυναίκα, κανονίζεται μεν, διατί έφθειρεν αυτήν προ του γάμου, συγχωρείται δε να έχει αυτήν πάντοτε ως γυναίκα του». Βάσει λοιπόν, αυτής της ανεκτικότητας του  εβραϊκού «Τορά» και του γεγονός ότι ήταν καταδικαστέο, από την Βίβλο, ένας Ιουδαίος να μένει ανύπαντρος εκείνη την εποχή, η σχέση του Ιησού Χριστού Βασιλέως Ιουδαίων με την, βάσει των Ευαγγελίων, αμαρτωλή πόρνη και Άγια αδελφή του Λαζάρου «εάν και γαμήσας γάρ, ουχ ήμαρτον». Όμως, «ὁ δὲ γαμήσας (Χριστός) μεριμνᾷ τὰ τοῦ κόσμου, πῶς ἀρέσει τῇ γυναικί (Μαγδαλινή), την παρθένον αυτού, τίνα ασχημονεί, ουχ αμαρτάνειν, αλλά γαμείτωσαν (Α Κορ. 7:33, 36)». Δεν χρειαζότανε να φθάσουμε στο 2003 για να εμφανιστούν οι πρώτες θεωρίες περι των συζυγικών σαρκικών φρονημάτων του Μεσσία Χριστού, από τον «Κώδικα Ντα Βίντσι» του συγραφέα Ντα Μπράουν. Ούτε να περιμένουμε το 10ον Συνέδριο Σπουδών των Κόπτων του 2012 για να παρουσιασθεί ο πάπυρος της ερευνήτριας Κάρεν Κινγκ με του Ιησού την υπόδειξη «ιδού η γυναίκα μου». Διότι αν δεν βαδίζαμε τυφλά στο «πίστευε και μη ερεύνα» των παπά(τσι)δων, θα είχαμε ως γνώμονα του Μεσσία Χριστού τις αλληγορικές ρήσεις «να αναγνωρίζετε αυτό που είναι μπροστά σας κι αυτό που σας είναι κρυμμένο, θα αποκαλυφθεί. Διότι τίποτε το κρυφό που δεν θα αποκαλυφθεί και τίποτε το θαμμένο που δεν θα ανεγερθεί (που κατέγραψε ο Δίδυμος αδελφός του Ιούδας Θωμάς)». Αυτή όμως, η φωτεινή διαφάνεια πραγμάτων κατέχεται με του Χριστού Μεσσία την καθοδηγητική υπόδειξη: «ερευνάτε τας γραφάς, διότι εσείς προσδοκείτε εν αυτάς ζωὴν αιώνιον έχειν· και κείναι εισίν αι μαρτυρούσαι περί εμού (Ιων. 5:3)». Ανακαλύπτοντας αυτές τις Άγιες Μαρτυρίες περί Μεσσία Χριστού θα «Είδομεν τό φώς τό αληθινόν, ελάβομεν Πνεύμα επουράνιον, εύρομεν Πίστιν αληθή» περί της αδιαιρέτου Τριάδος –Χριστός, Μαγδαλινή και Άγιο Δισκοπότερο- της Θεογαμίας ( με την χριστιανική έννοια του γάμου) αυτών, δια της οποίας εγενήθηκαν τα τρία (3) τέκνα τους, η κόρη και οι δύο (2) γιοί τους. Αυτή δε η λάμψη της διαφώτησής μας είναι «αληθηνή», διότι θα πηγάζει από τα «Αληθηνά Ευαγγέλια» και όχι μόνον από τα κρυφά και απόκρυφα Ευαγγέλια. «Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω» τα της Παλαιάς Διαθήκης περι Μεσσία, που σημαίνει «Αυτός Που Θα Έρθει» ή «Ο Αναμενόμενος» και αναφέρεται στον Ιησού αυτή η έκφραση σε όλα τα ευαγγέλια. Αυτός δε ο τίτλος του Μεσσία δίνονταν σε όλους τους «αναμενόμενους» ιερείς και στους συγγενείς του Δαυίδ. Και όπως γνωρίζουμε, ο Ιησούς ήταν απόγονος του Δαυίδ από την μεριά του πατέρα του, του Ιωσήφ. Δεν μπορούσε όμως να φέρει αυτόν τον τίτλο ανύπαντρος. Ήταν απαραίτητο να παντρευτεί ώστε να του επιτρέψουν να χαρακτηριστεί Μεσσίας. Και η τελετή αυτού του γάμου θα ήταν η απαρχή της Μεσσιανικής Δυναστείας. Έτσι και έγινε. Το τελετουργικό απαιτούσε άλειμμα με λάδι του άντρα από την νύφη, κατόπιν σκούπισμα με τα μαλλιά της και ύστερα η νύφη έκλαιγε για τον υποχρεωτικό χωρισμό τους που θα διαρκούσε 3 ή 6 χρόνια. Το άλειμμα με λάδι ήταν μέρος της ιεροτελεστίας του γάμου και στην Καινή Διαθήκη, βρίσκομε πλήθος από αναφορές που υποστηρίζουν αυτό το συμπέρασμα. Ένα άλλο στοιχείο του παντρεμένου Μεσσία που μας δίνεται είναι το όνομα της νύφης. Η γυναίκα του Μεσσία, ακόμα και αν δεν την έλεγαν Μαρία, έπαιρνε αυτό το όνομα, γιατί περισσότερο ήταν τίτλος παρά όνομα. Η μητέρα του Ιησού λέγονταν Μαρία και αυτό ήταν το πραγματικό της όνομα. Όμως Μαρία, λέγονταν και η Μαγδαληνή, πράγμα που μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως το Μαρία ήταν ο τίτλος της. Ακόμα και σήμερα, ορισμένα μοναστικά τάγματα χρησιμοποιούν αυτό το όνομα σαν τίτλο. Αδελφή Μαρία Τερέζα, Αδελφή Μαρία Λουίζα και άλλα. Σύμφωνα λοιπόν, με το Ταλμούδ το πρώτο στάδιο του γάμου, το τέλος της αγαμίας (η οποία εθεωρείτω δυστύχημα) και αρχή της συζυγικής γαμίας (συνουσίας), ήταν η ιεροτελεστία που αναφέρεται πιο πάνω και την καταγράφει οΛουκάς ως εξής «καὶ ἰδοὺ γυνὴ ἥτις ἦν ἐν τῇ πόλει ἁμαρτωλός στᾶσα ὀπίσω παρὰ τοὺς πόδας αὐτοῦ κλαίουσα, τοῖς δάκρυσιν ἤρξατο βρέχειν τοὺς πόδας αὐτοῦ καὶ ταῖς θριξὶν τῆς κεφαλῆς αὐτῆς ἐξέμασσεν (Λουκ 7:38)». Ενώ το δεύτερο στάδιο, της επικύρωσης του γάμου, γίνονταν όταν η νύφη βρίσκονταν στον 3ο μήνα της εγκυμοσύνης της. Αυτό συνέβαινε επειδή πολλές γυναίκες ήταν στείρες η απέβαλλαν συνέχεια. Προκειμένου να εξασφαλιστεί λοιπόν η «καρπερότητα» της γυναίκας, που ήταν απαραίτητη για την διαιώνιση του ιερού αίματος (στο άγιον Δισκοπότηρον της Μαγδαληνής) ο γάμος επικυρώνονταν μόνο μετά τον 3ο μήνα της εγκυμοσύνης της , μιας και θεωρούσαν, πως πέραν των 3 μηνών ήταν δύσκολη η αποβολή του παιδιού. Η επικύρωση του γάμου ήταν η τοποθέτηση γύρω από το λαιμό της νύφης (Μαγδαληνής) ενός φιαλιδίου με μύρο το οποίο θα κοβαλούσε επάνω της, για όσα χρόνια ζούσε ο άντρας της. Όταν αυτός θα πέθαινε, θα χρησιμοποιούσε αυτό το μύρο για να αλείψει το νεκρό σώμα του. Κάτι που φαίνεται και στη Κοινή Διαθήκη με το: «Καὶ ὄντος αὐτοῦ ἐν Βηθανίᾳ ἐν τῇ οἰκίᾳ Σίμωνος τοῦ λεπροῦ, κατακειμένου αὐτοῦ ἦλθε γυνὴ ἔχουσα ἀλάβαστρον μύρου νάρδου πιστικῆς πολυτελοῦς, καὶ συντρίψασα τὸ ἀλάβαστρον κατέχεεν αὐτοῦ κατὰ τῆς κεφαλῆς. ἦσαν δέ τινες ἀγανακτοῦντες πρὸς ἑαυτοὺς λέγοντες· εἰς τί ἡ ἀπώλεια αὕτη τοῦ μύρου γέγονεν; ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν· ἄφετε αὐτήν· τί αὐτῇ κόπους παρέχετε; καλὸν ἔργον εἰργάσατο ἐν ἐμοί. ὃ ἔσχεν αὕτη ἐποίησε· προέλαβε μυρίσαι μου τὸ σῶμα εἰς τὸν ἐνταφιασμόν (Μαρκ. 14: 3-8). Με το τελευταίο «Mύρωσε προκαταβολικά το σώμα μου για τον ενταφιασμό μου» ο Χριστός υπονοεί οτι το σώμα Του εμυρώθει ζωντανό και όχι νεκρό. Διότι ο θάνατός του στον Σταυρό ήταν πιο πολύ σαν «πνευματικός» θάνατος παρά σαν φυσικός. Αφού για τα πολιτιστικά και νομικά πεπραγμένα της εποχής εκείνης, ο Ιησούς ήταν ήδη «νεκρός» πριν καν ανέβει στον Σταυρό. Αυτό στην Αρχαία Ελλάδα το ονόμαζαν «εξοστρακισμό» και νομίζω πως αυτή η περιγραφή μπορεί να δώσει την αληθινή έννοια του «θανάτου» του. Βάσει της Αγίας Γραφής τον «κανονισμό των 3 ημερών», ο Ιησούς για 3 μέρες ήταν νομικά άρρωστος , με τον απόλυτο θάνατο να έρχεται την 4η μέρα. Αυτή την μέρα θα θάβονταν ζωντανός, εκτός αν «ανασταίνονταν». «Αναστάσεις» εκείνη την εποχή μπορούσε να πραγματοποιήσει μόνο ο Ανώτατος Ιερέας ή ο Πατέρας της Κοινότητας. Εφόσον ο Ανώτατος Ιερέας ήταν ο Ιωσήφ Καϊάφας , ο άνθρωπος που ζήτησε την καταδίκη του Ιησού, απέμενε ο Πατέρας της κοινότητας για να τον «αναστήσει». Στα Ευαγγέλια, αναφέρεται πως ο Ιησούς πάνω στον Σταυρό, λέει: «Πατέρα , εις τα χέρια σου παραδίδω το πνεύμα μου» και γνωρίζουμε πως κατά αυτήν την περίοδο, πως πατέρας της Κοινότητάς του ήταν ο Σίμων ο Ζηλωτής. Ο θάνατος του Ιησού επιβεβαιώνεται στις Γραφές από το «εἷς τῶν στρατιωτῶν λόγχῃ αὐτοῦ τὴν πλευρὰν ἔνυξεν, καὶ ἐξῆλθεν εὐθὺς αἷμα καὶ ὕδωρ (Ιων 19:34)». Όμως δεν γράφει πουθενά πως τον τρύπησε με το ακόντιο, αλλά απλώς εκέντησε την πλευρά του, δηλαδή πως την έγδαρε, και έτρεξε αίμα και νερό. Σύμφωνα όμως, με την ιατρική επιστήμη το νερό δεν μπορεί να τρέξει από το ανθρώπινο σώμα μέσα από πληγή. Και το αίμα που τρέχει είναι δείγμα ζωής και όχι θανάτου, εφόσον μετά τον θάνατο σταματάει η κυκλοφορία του αίματος. Επίσης τα Ευαγέλια γράφουν «ἐλθὼν Ἰωσὴφ ὁ ἀπὸ Ἁριμαθαίας, εὐσχήμων βουλευτής, τολμήσας εἰσῆλθε πρὸς Πιλᾶτον καὶ ᾐτήσατο τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ (Μαρκ. 15:43)». Την λέξη «σώμα» την χρησιμοποιούμε όταν αναφερόμαστε σε ένα ζωντανό άνθρωπο.  Όταν όμως, θέλουμε να αναφερθούμε στο σώμα κάποιου πεθαμένου, τότε λέμε για το πτώμα του. Διότι η λέξη σώμα υπονοεί ένα ζωντανό κορμί, ενώ η λέξη πτώμα το πεθαμένο. Αυτά είναι βασικά ελληνικά και μην ξεχνάμε, πως η Καινή Διαθήκη, γράφτηκε στα ελληνικά. Ο Χριστός προφανώς επέζησε της σταυρώσεως. Ακόμα και το Κοράνι, αναφέρει πως ο Ιησούς έζησε και μετά την Σταύρωση. Μάλιστα δε, όχι μόνον όταν έλαβε το όξος δεν είπε « Τετέλεσται, καὶ κλίνας τὴν κεφαλὴν δεν παρέδωκε τὸ πνεῦμα (Ιωαν. 19:30)». Αλλά εξακολούθησε να επιβιώνει την έγγαμη ζωή του με την γυναίκα του τη Μαγδαληνή ως Μεσσίας, που θα έβγαζε τον λαό των Εβραίων από την καταπίεση των Ρωμαίων. Οι κανόνες της Μεσσιανικής συζυγικής διαβίωσης ήταν φυσικά διαφορετικοί από τους κανόνες που όριζαν τον γάμο των απλών θνητών. Οι Μεσσιανικοί γονείς τυπικώς χώριζαν μετά την γέννηση ενός παιδιού. Ακόμα μεγαλύτερη προτεραιότητα έδιναν στον κανόνα που έλεγε πως δεν έπρεπε να συνευρίσκονται άλλο μήνα πλην του Δεκεμβρίου, ώστε η γέννα να γίνονταν τον Σεπτέμβρη που γι 'αυτούς θεωρούνταν ιερός μήνας. Ωστόσο τον νόμον αυτόν ο Ιησούς και η Μαγδαληνή τον τήρησαν κατά γράμμα. Καθώς αναφέρεται πιό πάνω, γνωρίζουμε από τα Ευαγγέλια πως η επικύρωση του γάμου του Ιησού και της Μαγδαληνής, στην Βηθανία, έγινε μια εβδομάδα πριν την Σταύρωση, τον Μάρτιο του 33 μ.χ και η Μαγδαληνή ήταν ήδη 3 μηνών έγκυος. Αφού είχε προηγηθεί η συνεύρεση τους τον Δεκέμβρη του 32 μ.Χ. και επρόκειτο να γεννήσει τον Σεπτέμβρη του 33μ. Χ. Από την ώρα της γέννησης του παιδιού, το Μεσσιανικό ζευγάρι έπρεπε να χωρίσει για 3 χρόνια, αν το παιδί ήταν κορίτσι, και για 6 χρόνια αν το παιδί ήταν αγόρι. Ο γάμος τους θα γίνονταν «κανονικός» μόνο την ύστατη ώρα της αποκατάστασης δια του γεννηθέντος υιού. Εν τω μεταξύ, η γυναίκα και το παιδί θα εισχωρούσαν στους κόλπους κάποιας πίστης, ενώ ο πατέρας θα έμπαινε στο «Βασίλειο των Ουρανών». Αυτό το Βασίλειο των Ουρανών ήταν στην συγκεκριμένη περίπτωση, το Ανώτατο Εσσαϊκό Μοναστήρι που βρίσκονταν στο Μίρντ, κοντά στην Νεκρά Θάλασσα, και η τελετή εισαγωγής γίνονταν από τους Αρχιερείς, κάτω από την επίβλεψη του εκάστοτε διορισμένου Ηγέτη των Προσκυνητών. Στην Παλαιά Διαθήκη, στο βιβλίο Έξοδος, οι Ισραηλίτες προσκυνητές οδηγήθηκαν στην Γη της Επαγγελίας από ένα «σύννεφο» και σύμφωνα με την ορολογία της Εξόδου, ο Ηγέτης των Προσκυνητών ονομάζονταν και σύννεφο. Τα Ευαγγέλια δεν μας γράφουν τίποτα για τα γεγονότα του Σεπτέμβρη του 33μΧ, αλλά οι Πράξεις των Αποστόλων αναφέρουν τον Σεπτέμβρη ως τον μήνα που έγινε η Ανάληψη του Ιησού στους ουρανούς. Όμως η λέξη Ανάληψη δεν εμφανίζεται πουθενά στο αρχαίο κείμενο, το οποίο λέει: «καὶ ταῦτα εἰπὼν βλεπόντων αὐτῶν ἐπήρθη, καὶ νεφέλη ὑπέλαβεν αὐτὸν ἀπὸ τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν. Καὶ ὡς ἀτενίζοντες ἦσαν εἰς τὸν οὐρανὸν πορευομένου αὐτοῦ, καὶ ἰδοὺ ἄνδρες δύο παρειστήκεισαν αὐτοῖς ἐν ἐσθῆτι λευκῇ, οἳ καὶ εἶπον· ἄνδρες Γαλιλαῖοι, τί ἑστήκατε ἐμβλέποντες εἰς τὸν οὐρανόν; οὗτος ὁ ᾿Ιησοῦς ὁ ἀναληφθεὶς ἀφ᾿ ὑμῶν εἰς τὸν οὐρανόν, οὕτως ἐλεύσεται, ὃν τρόπον ἐθεάσασθε αὐτὸν πορευόμενον εἰς τὸν οὐρανόν (Πραξ. Αποσ. 1:9-11). Ερμηνεύοντας τα εδάφια αυτά με βάση τις πληροφορίες που αναφέρονται πιό πάνω για το Μεσσιανικό ζεύγος, θα διαπιστώσουμε ότι: ο Ιησούς ανέβηκε με την βοήθεια του σύννεφου (Ηγέτη των Προσκυνητών) στο Βασίλειο των Ουρανών (το Ανώτατο Εσσαϊκό Μοναστήρι) και οι άντρες με τα λευκά (Αρχάγγελοι- Αρχιερείς) είπαν πως θα γυρίσει την ώρα της Αποκατάστασης (δια του Μεσσιανικού Γάμου). Με την γέννα της Μαγδαληνής στον ιερό μήνα Σεπτέμβρη (33μΧ) ο Μεσσίας Χριστός χωρίζεται την συζυγό του Μαγδαλινή και μπήκε στην Βασιλεία των Ουρανών. Δεν υπάρχει καμιά αναφορά που να δείχνει πως το παιδί ήταν αγόρι και δεδομένου του γεγονότος πως ο Ιησούς γύρισε 3 χρόνια αργότερα, υποθέτουμε πως το παιδί ήταν κορίτσι. Ακολουθώντας τις χρονολογίες που μας δίνουν οι Πράξεις, βλέπουμε πως τον Σεπτέμβρη του 37 μ.χ. ένα δεύτερο παιδί γεννήθηκε και μετά ένα τρίτο τον Σεπτέμβρη του 44 μ.χ. Η περίοδος (6 ετών) μεταξύ των 2 γεννήσεων κατά την διάρκεια της δεύτερης αποκατάστασης του Χριστού, μας υποδεικνύει πως το δεύτερο παιδί ήταν σαφέστατα αγόρι. Επίσης οι κωδικοποιημένες αναφορές στις Πράξεις ορίζουν και το τρίτο παιδί σαν αγόρι. Βάσει της Αποκάλυψης του Ιωάννη, που είναι στην πραγματικότητα η συνεχιζόμενη ιστορία του Ιησού και της Μαγδαληνής και των γιων τους, ειδικά του μεγαλύτερου γιου τους του Ιησού Ιούστου. Ακολουθεί την ζωή του και μιλάει λεπτομερώς για την γαμία (γάμο) του, μαζί με την γέννηση του δικού του γιού. Ο πατέρας του Ιούστου, ο Ιησούς Χριστός, από το 33 μ.Χ. έφερε τον τίτλο του Ιερέα Χριστού. Η δε λέξη Χριστός στα ελληνικά σημαίνει χρισμένος. Λέγοντας το όνομα Χριστός εννοούμε τον χρισμένο Βασιλιά Ιησού, που η Βασιλική του κληρονομιά προερχόταν από τον Βασιλικό Οίκο του Ιούδα (Οίκος του Δαυίδ). Αυτός ο ορισμός, Βασιλεύς Ιησούς, έμελλε να γίνει ένα κληρονομικό και δυναστειακό αξίωμα για τους απογόνους του, που αργότερα όλοι ονομάστηκαν Βασιλιάς Ψαράς και ήταν στενά συνδεδεμένοι με τον μύθο του Άγιου Δισκοπότηρου. Πριν την γέννηση του δεύτερου γιού της το 44 μ.Χ. η συζυγος του Χριστού, Μαρία η Μαγδαληνή, εξορίστηκε από την Ιουδαία ακολουθώντας έναν πολιτικό ξεσηκωμό στον οποίο ενεπλάκη. Μαζί με τον Φίλιππο, τον αδελφό της Λάζαρο και μερικούς άλλους οπαδούς του ανδρός της Χριστού, και με την συγκατάθεση του Βασιλιά Ηρώδη-Αγρίππα ΙΙ, καταδιωκόμενη από τις Ρωμαιοκαθολικές αρχές του Βατικανού, έφυγε για να ζήσει σε μια επαρχία κοντά στην Λυών της Γαλλίας. Εκεί στη Γαλλία η Μαγδαληνή μετέφερε το Βασιλικό Αίμα, «το Άγιο Δισκοπότηρο» και εκεί έζησαν και μεγάλωσαν τα παιδιά της και τα παιδιά των παιδιών τους για περισσότερα από 300 χρόνια. Το αιώνιο σύνθημα όλων αυτών των απογόνων του Ιερέα Χριστού, ήταν «Στην Δύναμη» και ήταν εμπνευσμένο από το όνομα του προγόνου τους του Βοόζ, που ήταν προπάππους του Δαυίδ και το όνομα του σήμαινε «Στην Δύναμη». Το οποίον μεταφράσθηκε στα λατινικά και έγινε «Ιn Fortis» και σε μια παράφρασή του, «Αnfortas» που είναι το κλασικό πλέον όνομα του Fisher King (βασιλέας Ψαράς) στην Ιστορία του Δισκοπότηρου. Γυρίζοντας τώρα στον παραδοσιακό συμβολισμό της ευρύτερης έννοιας του Δισκοπότηρου (σαν ένα δοχείο που περιέχει το Αίμα του Χριστού),  θα δούμε πως γύρω στο 3500 π.χ. το δοχείο συμβόλιζε το θηλυκό στοιχείο. Αυτό που εννοούσε συγκεκριμένα ήταν πως το δοχείο συμβόλιζε την γυναικεία μήτρα και την ικανότητά της στην γέννηση της ζωής. Αυτονόητα πράγματα, δηλαδή, έστω και για την σημερινή εποχή. Δια της λαβίδας του Θεανθρώπου Χριστού εισήλθε μέσα στ’ Άγιο Δισκοπότηρο (μήτρα) της Μαγδαληνής το Άγιο Αίμα Αυτού, δια του οποίου συνέλαβε τα Τέκνα Αυτού. Των οποίων οι απόγονοι  ενώθηκαν, στις αρχές του 5ου αιώνα, με τους Σικαμβριανούς Φράγκους δια γαμίας (γάμου). Δια της οποίας ξεκίνησε μια καινούργια γραμμή της Μεσσιανικής Δυναστείας. Αυτοί ήταν οι γνωστοί Μεροβηγκιανοί Βασιλείς, οι οποίοι εγκαθίδρυσαν την Γαλλική Μοναρχία. Ένα κομμάτι της Μεροβηγκιανής διαδοχής ίδρυσε το ανεξάρτητο Ιουδαϊκό Βασίλειο στην νότια Γαλλία: το Βασίλειο της Σεπτιμάνια. Και οι πρίγκιπες της Τουλούζ, της Ακουιτανίας και της Προβηγκίας συγγένευαν με την Μεσσιανική οικογένεια του Άγιου Δισκοπότηρου της Μαγδαληνής. Η Σεπτιμάνια εντάχθηκε στον Βασιλικό Οίκο του Δαυίδ το 768 και ο πρίγκιπας Βερνάρδος της Σεπτιμάνια αργότερα παντρεύτηκε την κόρη του Αυτοκράτορα Καρλομάγνου. Όπως οι Μεροβηγκιανοί Βασιλείς συνέχιζαν τη πατριαρχική «αρσενική (λαβίδα)» κληρονομιά του Ιησού, έτσι και οι δυναστικές Βασίλισσες του 'βαλον στην Βουργουνδία, ο Οίκος των ντελ Ακς, διαιώνιζαν την μητριαρχική κληρονομιά της Μαγδαληνής, σε μια «θηλυκή (δισκοποτηριακή)» γραμμή. Όλοι αυτοί οι  απόγονοι του Ιησού αποτελούσαν πάντοτε μια μόνιμη απειλή για την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, γιατί ήταν οι νόμιμοι ηγέτες της πραγματικής Ναζαρηνής Εκκλησίας. Παρόλο τον πόλεμο που τους είχε κηρύξει η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, οι Μεσσιανικοί απόγονοι συνέχιζαν να κυριαρχούν, ιδρύοντας συνεχώς Ναζαρηνές και Κέλτικες Εκκλησίες και εγκαθιδρύοντας Βασίλεια στην Ευρώπη και κυρίως στην Βρετανία. Αυτός ήταν και ο κύριος λόγος που η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία ίδρυσε την Ιερά Εξέταση, γιατί κρατούσαν ένα ηθικό και κοινωνικό κώδικα που ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με τις προσταγές της. Αυτό ήταν αρκετά φανερό όταν γύρω στον 13ο  αιώνα, οι Ναϊτες Ιππότες, είχαν αναπτύξει τον σεβασμό προς το γυναικείο φύλο, που οφείλονταν στην πεποίθηση τους για την Μητέρα του Δισκοπότηρου (Μήτρα), την Βασίλισσα Μαρία Μαγδαληνή. Όταν ξεκίνησε η βάναυση Ιερά Εξέταση το «θεάρεστο» έργο της , όλη η Ναζαρηνή και Μεσσιανική κληρονομιά αναγκάστηκε να «θαφτεί» για να επιβιώσει. Και όλο αυτό το μένος εναντίον των Μεσσιανικών υποστηρικτών επειδή οι Ναϊτες Ιππότες είχαν γυρίσει από τις Σταυροφορίες στους Άγιους Τόπους και έφτιαξαν τα μεγαλύτερα θρησκευτικά μνημεία που χτίστηκαν ποτέ στον Δυτικό κόσμο: οι καθεδρικοί ναοί της Νότρ Ντάμ στην Γαλλία. Αυτοί οι εντυπωσιακοί Γοτθικοί Καθεδρικοί Ναοί δεν είχαν καμία σχέση με την τότε Χριστιανική Εκκλησία. Απλώς χρηματοδοτήθηκαν και χτίστηκαν από τους Ναϊτες Ιππότες και ήταν αφιερωμένοι στην Μαρία Μαγδαληνή-Νότρ Ντάμ, την οποίαν αποκαλούσαν «Δισκοπότηρο (Μήτρα) του Κόσμου». Αυτό φυσικά, ερχόταν σε αντίθεση με τις αρχές που δίδασκε η αντροκρατούμενη Ρωμαϊκή  Εκκλησία και γιαυτό είχε κηρύξει τον θεσμό του Δισκοπότηρου (Μήτρας) σαν αιρετικό. Για να αποφύγουν την λογοκρισία οι πιστοί της παράδοσης του Δισκοπότηρου (Μήτρας), έκαναν τα γραπτά τους αλληγορικά, με μυστικούς κώδικες και κρυφά μηνύματα, διανθισμένα με εσωτερικές γραφές , χαρτιά Ταρώ και συμβολικά καλλιτεχνήματα. Με αυτόν τον τρόπο έβγαζαν στην φόρα την κληρονομιά του Ιησού και της Μαγδαληνής. Οι δε Καρδινάλιοι γνώριζαν πως το δημιούργημά τους (η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία), θα κατέρρεε αν άφηναν τους Μεσσιανικούς απογόνους να πάρουν το πάνω χέρι. Έπρεπε λοιπό, να διαλυθούν! Και έτσι, η βάναυση Ιερά Εξέταση εξαπέλυσε απάνθρωπο διωγμό εναντίον αυτών που παρέκκλιναν από τις διδαχές της. Αυτός ο Ιερός Πόλεμος ξεκίνησε το 1208, που ο Πάπας Ιννοκέντιος ΙΙΙ έστειλε 30000 στρατιώτες στο Λανγκουεντόκ της Νότιας Γαλλίας. Όπου ήταν το σπίτι των Καθαρών, οι οποίοι ισχυρίζονταν πως ήταν οι Φύλακες ενός μεγάλου και ιερού θησαυρού, που μπορούσε να αναποδογυρίσει την Εκκλησία και την Χριστιανοσύνη. Η επιχείρηση αυτή ονομάστηκε από τον Πάπα, Αλμπιγκεσιανή Σταυροφορία και κράτησε 36 ολόκληρα χρόνια, στην διάρκεια της οποίας δεκάδες χιλιάδες αθώων σφάχτηκαν, αλλά ο μυστικός θησαυρός ποτέ δεν βρέθηκε. Η λέξη «αίρεση» ήταν μια κατηγορία που φόρτωναν στα άτυχα θύματά τους, που υποχρεώνονταν να ομολογήσουν πως ήταν όργανα του διαβόλου. Όταν ομολογούσαν, τους εκτελούσαν. Όσο τα στρατεύματα του Βατικανού έψαχναν μάταια να βρουν τον θησαυρό, αυτός και τα απόρρητα ντοκουμέντα τους βρίσκονταν κλειδωμένα στο Chapter House Treasury στο Παρίσι. Ήταν υπό την προστασία των Μεγάλων Ναϊτών Ιπποτών του Αγίου Αντωνίου ( Templar Grand Knights of St Anthony), ή όπως αλλιώς ονομάζονταν «οι Φύλακες Πρίγκιπες του Βασιλικού Μυστικού», οι οποίοι φόρτωσαν ένα βράδυ όλα τα μυστικά τους σε 18 γαλέρες του Στόλου των Ναϊτών στο Λα Ροσέλ. Κατά το χάραμα, ο στόλος σαλπάριζε για την Σκωτία, και κατά την άφιξη, τους υποδέχτηκε ο Βασιλιάς Ρόμπερτ Μπρούς , ο οποίος μαζί με όλο το Σκωτικό Έθνος βρισκόταν σε δυσμένεια από τον Πάπα, γιατί πολεμούσαν με τον Καθολικό Βασιλιά Εδουάρδο της Αγγλίας. Οι Ναϊτες και ο θησαυρός τους παρέμειναν στην Σκωτία και πολέμησαν στο πλάι του Μπρούς , το 1314 στην περίφημη μάχη του Μπάνοκμπέρν και κέρδισαν την ανεξαρτησία της Σκωτίας από τον αφόρητο ζυγό των «κατακτητών» Άγγλων. Ένα πράγμα όμως πρέπει να τονίσουμε, πως όλοι οι Μεσσιανικοί διάδοχοι, δεν θεωρούνταν ως Κυβερνήτες τόπων η κρατών, αλλά Κυβερνήτες του Λαού. Έτσι, οι Μεροβηγκιανοί μονάρχες, δεν ήταν Βασιλείς της Γαλλίας, αλλά Βασιλείς των Φράγκων, όπως και ο Βασιλιάς Αιντάν, ο Ρόμπερτ Μπρούς και οι διάδοχοι Στιούαρτ ήταν Βασιλείς των Σκώτων και όχι της Σκωτίας. Αυτό φαίνονταν άσχημο στην Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία που σίγουρα προτιμούσε να έχει εξουσία πάνω στους Βασιλείς κρατών, ώστε να εξουσιάζει μέσω της θρησκείας, τους ανθρώπους. Αυτό που επεδίωκε η Παπική εξουσία, ήταν να «κατακτήσει» τους απλούς πολίτες, γι αυτό όποτε κάποια τέτοια Κυβέρνηση εμφανιζόταν, ερχόταν σε σύγκρουση με το Βατικανό. Ενώ η αρχή των Μεσσιανικών Μοναρχών ήταν αυτή της Υπηρεσίας προς τον συνάνθρωπο, σύμφωνα με τον κώδικα που πρώτος επέβαλλε ο Ιησούς όταν έπλυνε τα πόδια των μαθητών του στον Μυστικό Δείπνο. Έτσι, οι πραγματικοί Μεσσιανικοί Μονάρχες ήταν Βασιλιάδες και Φύλακες των παραδόσεων και των υπηκόων τους, αλλά ποτέ αφέντες τους. Το μήνυμα τους είναι σαφές: Ελευθερία, Απόλυτη Ισότητα και υπηρεσία προς αλλήλους. Και αυτό ήταν η αρχή του Δισκοπότηρου (Μήτρας). Η ανιδιοτελής υπηρεσία προς αλλήλους. Μια αρχή του Χρηστού (το χρη με ήττα) των Ελευσινίων, που διαιωνίστηκε με τους Μεσσιανικούς Μονάρχες του Δισκοπότηρου (Μήτρα), που ο κανόνας αυτός τους έκανε «Κοινοτικούς Πατέρες» για τον Λαό. Γιαυτό! Αδελφοί εν τω Χριστώ, «στώμεν καλώς· στώμεν μετά φόβου». Όσοι ηλεήθημεν παρά αυτών των «Κοινοτικών Πατέρων», ας απορρίψωμεν μακράν ημών «τα κρυπτά της αισχύνης, μη περιπατούντες εν πανουργία, μηδέ δολούντες τον λόγον του Θεού Χριστού, αλλά τη φανερώσει τής αληθείας συνιστώντες εαυτούς προς πάσαν συνείδησιν ανθρώπων ενώπιον του Θεού» (Β' Κορ. δ' 1-2). Αρκετά πια ο χριστιανικός διχασμός στην ανθρωπότητα. «Άγιοι Πατέρες της Χριστιανοσύνης αυτής, τι αύτη εποίησέ σοι, και τι δαύτην ανταπέδωκας; Αντί του μάνα χολήν, αντί του ύδατος όξος, αντί του αγαπάν αύτην, Ιερά Εξέτασιν δαύτην προσηλώσατε (Αντιφ. ΙΒ)». «Ω Μωραί Παρθένοι απόδοτε ούν τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ (Ματ. 22:21)». Ώστε να «Ήγγικεν η ώρα, ω Έλληνες Χριστιανοί, της ελευθερώσεως της ψυχής μας! Το τέλος των τυράνων της είναι, αδελφοί εν τω Χρηστώ (των Ελευσινίων και όχι των Ιουδαίων), πασίδηλον». Και τότε θα «Αγαπήσωμεν αλλήλους, ίνα εν ομονία ομολογήσωμεν» το «Ο σύντροφος του Σωτήρα είναι η Μαρία Μαγδαληνή. Ο Χριστός την αγαπούσε περισσότερο από όλους τους μαθητές του και συνήθιζε να τη φιλάει στο στόμα. Οι υπόλοιποι μαθητές ενοχλήθηκαν και Του είπαν: "Γιατί την αγαπάς περισσότερο από εμάς ( Ευαγγέλιον Φιλίππου)".
               Ο Ορθόδοξος Χρηστιανός με το Χ.Ο. στην κωλότσεπη
               και τον Χρηστό των Ελευσινίων στην καρδιά.  Καρβας.