«Θύσατε ἀμνὸν ἄρσεν, ἐνιαύσιον ὀπτὰ πυρὶ· Πάσχα ἐστὶ Κυρίῳ τούτον (Εξ. 12,5)».

       Μπαίνοντας ο Απρίλης, ήρθε η Άνοιξη και μαζύ με την πανσέληνο της Εαρινής Ισημερίας –της 14^ης του Αβίβ (Νισάν μετά την Βαβυλωνιακή εξορία)- «Ἦλθεν δὲ ἡ ἡμέρα τῶν ἀζύμων, ᾗ ἔδει θύεσθαι τὸ πάσχα (η Έξοδος των Εβραίων απο την Αιγυπτιακή Δουλεία). Το οποίον καθιερώθηκε ως χριστιανική γιορτή με απόφαση της Πρώτης Οικουμενικής Συνόδου, και όχι του Χριστού, στη Νίκαια της Βιθυνίας το 325 μ.Χ. «Καὶ φυλάξασθε τὸ ῥῆμα τοῦτο νόμιμον σεαυτῷ, καὶ τοῖς υἱοῖς σου ἕως αἰῶνος (Εξ. 12,24). «Έσται δε ἐὰν λέγωσι πρὸς ὑμᾶς οἱ υἱοὶ ὑμῶν· τίς ἡ λατρεία αὕτη; Ερεῖτε αὐτοῖς· θυσία τὸ πάσχα τοῦτο Κυρίῳ, ὡς ἐσκέπασε τοὺς οἴκους τῶν υἱῶν Ἰσραὴλ ἐν Αἰγύπτῳ, ἡνίκα ἐπάταξε τοὺς Αἰγυπτίους, τοὺς δὲ οἴκους ἡμῶν ἐῤῥύσατο. Καὶ κύψας ὁ λαὸς προσεκύνησε (Εξ. 12,26+27). «Λάλησον δε πρὸς πᾶσαν συναγωγὴν υἱῶν Ἰσραὴλ λέγων· τῇ δεκάτῃ τοῦ μηνὸς Αβίβ λαβέτωσαν ἕκαστος πρόβατον τέλειον, ἄρσεν, ἐνιαύσιον ἔσται ὑμῖν ἀπὸ τῶν ἀρνῶν καὶ τῶν ἐρίφων λήψεσθε (Εξ. 12,3+5). «Καὶ σφάξουσιν αὐτὸ πᾶν τὸ πλῆθος συναγωγῆς υἱῶν Ἰσραὴλ πρὸς ἑσπέραν τῆς τεσσαρεσκαιδεκάτης τοῦ Αβίβ. Οὐκ ἔδεσθε ἀπ᾿ αὐτῶν ὠμὸν οὐδὲ ἡψημένον ἐν ὕδατι, ἀλλ᾿ ἢ ὀπτὰ πυρί, κεφαλὴν σὺν τοῖς ποσὶ καὶ τοῖς ἐνδοσθίοις. Καὶ φάγονται τὰ κρέα τῇ νυκτὶ ταύτῃ· ὀπτὰ πυρὶ καὶ ἄζυμα ἐπὶ πικρίδων ἔδονται. Επτὰ ἡμέρας ἄζυμα ἔδεσθε, ἀπὸ δὲ τῆς ἡμέρας τῆς πρώτης ἀφανιεῖτε ζύμην ἐκ τῶν οἰκιῶν ὑμῶν· πᾶς ὃς ἂν φάγῃ ζύμην, ἐξολοθρευθήσεται ἡ ψυχὴ ἐκείνη ἐξ Ἰσραὴλ. Οὕτω δὲ φάγεσθε αὐτό· αἱ ὀσφύες ὑμῶν περιεζωσμέναι, καὶ τὰ ὑποδήματα ἐν τοῖς ποσὶν ὑμῶν, καὶ αἱ βακτηρίαι ἐν ταῖς χερσὶν ὑμῶν· καὶ ἔδεσθε αὐτὸ μετὰ σπουδῆς· πάσχα (διάβασις) ἐστὶ Κυρίῳ (Εξ. 12,6,8,9,11,15)». Έτσι και φέτος στις 12/4/2015 «ἀνέβησαν πολλοὶ εἰς Ἱεροσόλυμα ἵνα ἁγνίσωσιν ἑαυτούς στο πάσχα του Ἰησού (Ιωα. 11,55). Ένας εξ αυτών είμαι και εγώ, που κάθε Μεγαλοβδόμαδο «ερωτώ τον Φίλιππο (Ιερέα) της Βηθσαϊδά (Εκκλησίας μου) λέγοντας, κύριε θέλω τον Ιησούν ιδείν (Ιωαν. Ιβ,21)». Πέρασαν όμως 68 χρόνια και εγώ ακόμα να δοξάσω πρόσωπο με πρόσωπο τον Κύριόν μου, ο οποίος είπεν «εγώ ειμί η ανάστασις και ζωή (Ιωαν. 12,25). Ωστε βλέποντας την Ανάστασή του να «προϋπαντήσω αυτώ κραυγάζων ωσανά ευλογημένος ο ερχόμενος (από τον Άδη) εν ονόματι Κυρίου (Ιωαν.ιβ,13)». Επειδή όμως οι πνευματικοί μου Πατέρες «αγρόν ηγόρασον και έχουσι ανάγκην να ίδωσι αυτόν (Λουκ.ιδ,18», γιαυτό ανέτρεξα στις Αναστάσεις θνητών της Δωδεκαθεϊας των Αρχαίων προγόνων μου, για να μάθω «πως εγείρονται οι νεκροί; Και ποίω δε σώματι έρχονται; (Κορινθ. 15,35)». «Και εξελθών, λοιπόν, ανεχώρησα εις τα μέρη Τύρου και Σιδώνος (Ματθ. 15,21), ακολουθόντας τα καραβάνια των προσκυνητών που πήγαιναν στη Φοινίκη για τις ετήσιες παραδοσιακές γιορτές του θανάτου και της ανάστασης του υιού του Κινύρα (βασιλεύς της Πάφου) Άδωνι. Πήγα εκεί όπου «γυνή Ελληνίς, Συροφοινίκησσα τω γένει, ηρώτα Ιησούν ίνα το δαιμόνιον εκβάλέι εκ της θυγατρός αυτής (Μάρκ. 7,26). «Όδε ουκ απεκρίθει αυτή λόγον (Ματθ. 15,23) και προσελθέντες οι μαθητές προς αυτόν, «όστις εισελθών εις οικίαν ουδένα ήθελεν γνώναι (Μαρκ. 7,24), ερωτούσαν λέγοντες: «απόλυσον αυτήν, διότι κράζει όπισθεν ημών (Ματθ. 15,23). Τότε αποκριθείς ο Χριστός είπεν: «ουκ απεστάλειν ειμί εις τα πρόβατα τα απολωλότα του οίκου Ισραήλ (Ματθ. 15,24) και «ου γαρ έστιν καλόν λαβείν τον άρτον των τέκνων και στα σκυλιά ρίξει (Μαρκ.ζ,27). «Και πάλιν εξελθών εκ των ορίων της Τύρου ήλθεν ο υιός του Δαβίδ δια Σιδώνος εις την θάλασσαν της Γαλιλαίας ανα μέσον των ορίων Δεκαπόλεως (Ματθ. 15,29). Διότι «ιδού γυνή Χαναναία έκραζεν λέγουσα: ελέησόν με κύριε, η θυγατήρ μου κακώς δαιμονίζεται (Ματθ.  15,22)», και έτσι «ουκ ηδυνήθει να κρυφθεί (Μαρκ. 7,24). Ομολογώ ότι με σκανδαλίζει η εχθρική συμπεριφορά του Σωτήρα μου προς την πατριώτησά μου και με βάζει σε δυσπιστίες, οι οποίες διαταράσσοντας την ψυχική μου γαλήνη με απομακρίνουν από τον προορισμό μου. Ο οποίος ήταν η παρακολούθησις στο «γλυκύτατό μου έαρ» του Επιταφίου και στο «δεύτε λάβατε φως» της αναστάσεως του Άδωνη. Και συλλογίζομαι γιατί αυτός ο Λυτρωτής του κόσμου, που «έμελλεν αποθνήσκειν υπέρ του έθνους αυτού (Ιωαν. 11,51)», αρνείται στη κόρη της Ελληνίδας μητέρας το ψωμί της ζωής, που λέγεται θαραπεία, και τη παρομοιάζει με σκύλα που δεν αξίζει να ταϊσει, αφού έχει το ψωμί για τα παιδιά του Ισραήλ. Ομοίως μου βασανίζει το μυαλό το γιατί ο βασιλεύς των Ουρανών καταφεύγει μέσα σε ένα σπίτι και προσπαθεί να κρυφτεί και δεν κηρύσει την αλήθεια στο πλήθος της ετήσιας φοινικής παραδοσιακής γιορτής του θανάτου και της ανάστασης του Ελληνα Άδωνη με το όνομα Ταμμούζ (Θαμμούζ). Που τον γιορτάζαν και οι Εβραίοι, καθώς μας λέει στο Η,14 ο Ιεζεκιήλ: «εις τα πρόθυρα της πύλης του οίκου του Κυρίου εκάθηντο γυναίκες θρηνούσες τον Ταμμούζ». Επίσης δε, μου διαταράσσει την διάνοιά μου το γιατί ο ενσαρκωμένος Θεός μη μπορώντας να παραμείνει κρυμμένος φεύγει από την Τύρο. Όλα αυτά τα παράδοξα του Ναζωραίου καθώς και η ύπαρξη ταξικών συγκρούσεων των Εβραίων με τη Ρωμαϊκή κυριαρχία, για την απολεύθερωσή τους, με κάνουν να πιστέψω του μακαρήτη Χριστόδουλου τη ρήση «ο Χριστός ήταν επαναστάτης». Το οποίον τεκμηριώνεται με της Κοινής Διαθήκης τα εδάφια. «Ουκ ήλθον βαλείν ειρήνην επι την γήν, αλλά μάχαιραν (Ματθ. 10,34). «Ο μη έχων βαλλάντιον πωλησάτω το ιμάτιον αυτού και αγορασάτω μάχαιραν (Λουκ. 22,36). Έτσι λοιπόν, ως οπλισμένοι μαχαιροβγάλτες εκτελούσαν με επιδρομές του αρχιεπαναστάτη Χριστού την προσταγή: «Τους εχθρούς μου, αυτούς τους μη θελήσαντες με βασιλεύσαι επ’ αυτούς, αγάγετε ώδε και κατασφάξατε αυτούς έμπροσθέν μου». Και όταν η χωροφυλακή των Ιδουμαίων τετραρχών τους κυνηγούσαν για να τους πιάσουν, τότε τρυπώνανε στα σπίτια, όπως στη Τύρο. Και εάν τους ανακάλυπταν, το σκάζανε από εκεί και πήγεναν στη Γαλιλαία μέσα από τα βουνά και τα λαγκάδια και όχι από τον κανονικό δρόμο. Σε αυτό το κρυφτούλι αποφάσισε  ο ρωμαϊκός στρατιωτικός διοικητής Πιλάτος να δώσει ένα τέλος. Αγανακτησμένος από τις ανταρσίες του Ιησού εδιέταξε όπως «η σπείρα και ο χιλίαρχος και υπηρέται Ιουδαίων συλλάβουν τον Ιησούν και δένοντας αυτόν να τον αγάγουν προς Άναν πρώτα (Ιωαν. 18,12)». Έτσι η σπείρα (κοόρτη) των 600 εκλεκτών λεγεωναρίων δεν μπορούσε να αμφισβητήσει στη στρατιωτική επιχείρηση, που εδιέταξε ο αντιπρόσωπος του Αυτοκράτορα Τιβέριου για να τηρηθεί η τάξη σύμφωνα με τους Ρωμαϊκούς νόμους και συμφέροντα. Διότι η άρνηση εκτέλεσης διαταγής από μέρος στρατιώτη τιμωρήται με θάνατο. Έτσι περικύκλωσαν το όρος Ελαιών και το κήπο Γεσθημανή να πιάσουν τους ταραχοποιούς και «ευρίσκουν αυτούς κοιμωμένους (Μαρκ. 14,37)». Οι οποίοι βλέποντας τον όγκο του στρατεύματος, τρομοκρατήθηκαν και «αφέντες Ιησούν  έφυγον πάντες (Μαρκ. 14,50). Τότε οι Ρωμαίοι «συλλαβόντες αυτόν τον απήγαγον προς Καϊάφα τον αρχιερέα, όπου οι γραμματείς και οι πρεσβύτεροι συνήχθησαν (Ματθ. 26,57). Κατόπιν το Sanhedrin (Ιουδαϊκή αρχή) αποφάσησε όπως «συμφέρει ίνα είς άνθρωπος αποθάνει υπέρ του λαού και μη όλον το έθνος απόληται (Ιωάν. 11,50)». Έτσι «δήσαντες αυτόν απήγαγον και παρέδωκαν Πιλάτω τω ηγεμόνι (Ματθ. 26,2)». «Και επηρώτησεν αυτόν ο Πιλάτος, σύ εί ο βασιλεύς των Ιουδαίων; Ο δε αποκριθείς αυτώ λέγει: σύ τούτον είπας (Μαρκ. 15,2)». Απαντόντας ο Ιησούς με το «το είπες μόνος σου» ισχυρίζεται αυτό που εκήρυτε σε όλες τις περιοδίες του. Δηλαδή την δημιουργία ενός νέου βασιλείου έξω από τα Ρωμαϊκά πλαίσια. Παρασέρνοντας έτσι μαζί του ένα ολόκληρο πλήθος ανθρώπων εκτός ρωμαϊκού νόμου. Γιαυτό ο Πιλάτος «παρέδωκεν τον Ιησούν φραγελλώσας ίνα σταυρωθεί (Ματθ. 27,15)». «Έγραψε δε και την επιγραφήν της αιτίας, ίνα τεθεί επί του σταυρού, και ήν γεγραμμένο –βασιλεύς Ιουδαίων- (Ιωαν. 18,19)».  Δεν θα φιλονεικήσω εάν ο Ιησούς εσταυρώθηκε στο όρος Γολγοθά, ή στο όρος Ελαιών. Θα φιλολογήσω όμως το «Άγουσιν  τον Ιησούν από του Καϊάφα εις το πραιτώριον. Ήτο δε πρωϊ και αυτοί δεν εισήλθον εις το πραιτώριον ίνα μη μιανθώσιν, αλλά φάγωσιν το πάσχα (Ιωαν. 18,28)». Δεν μπορώ να παραδεχτώ ότι οι Εβραίοι δεν μπαίνουν στο πραιτώριον από φόβον να μη μολυνθούν, αλλά θεωρούν τους εαυτούς τους καθαρούς όταν «ήν δε Παρασκευή του πάσχα, ώρα έκτη, εκείνοι εκραύγασαν: άρον άρον, σταύρωσον αυτόν (Ιωαν. 19,15)», έξω από το πραιτώριον. Διότι απογορευόταν ρητά από τον Νόμο οποιαδήποτε άλλη αποσχόληση εκτός από την εκτέλεση των θρησκευτικών καθηκόντων του πάσχα (Αριθμοί 28,18). Μάλιστα  ήταν τόσο προσηλωμένοι στους θρησκευτικούς κανόνες οι Νομοδιδάσκαλοί τους, που «το καιρό εικεινό ήσαν δε ημέραι των αζύμων και πιάσας ο Ηρώδης τον Πέτρο έθεσεν αυτόν εις φιλακή, βουλόμενος μετά το πάσχα αναγάγειν αυτόν εν τω λαώ (Πραξ-Αοστ. 12,4)». Άλωστε, και δια την δίκη και την εκτέλεση του Ιησού «οι αρχιερείς και οι γραμματείς εζήτουν μη εν την εορτή του πάσχα αποκτείνωσιν αυτόν, ίνα μη θόρυβος γίνεται εν τω λαώ (Μαρκ. 14,2 –Ματθ. 26,5)». Γιαυτό η Ρώμη δε θα τολμούσε ποτέ να προσβάλει με μιά σταύρωση το εβραϊκό έθιμο, προκαλόντας έτσι εξέγερση του πληθυσμού της και μάλιστα σε αυτές τις άγιες ημέρες που ερχόντουσαν χιλιάδες επισκέπτες στην Ιερουσαλήμ. Έτσι είναι πολύ πιθανόν πως ο Χριστός εθανατώθει αργότερα και όχι την εβδομάδα του Πάσχα. Άρα ο υιός του Θεού δεν «είπε τετέλεσται και κλίνας την κεφαλήν παρέδωκε το πνεύμα (Ιωαν. 19,30)» την Μεγάλη Παρασκευή. Και ούτε «αναστάς το πρωϊ της πρώτης του Σαββάτου -Κυριακή του Πασχα- εφάνει στη Μαγδαλινή (Μαρκ.ι 16,9)». Διότι την ώρα αυτή οι πύλες ήταν κλειστές και οι Εβραίοι κάτοικοι της Ιερουσαλήμ δεν είχαν το δικαίωμα να βγούν από τη πόλη. Οπότε είναι απίστευτο να πήγε η Μαγδαλινή ανενόχλητη στο μνήμα του Χριστού και να ζητούσε τον εσταυρωμένον. «Και αφού εστράφει εις τα οπίσω, βλέπει τον Ιησούν, και δεν εγνώρισε ότι είναι ο Χριστός. Εκείνη νομίζουσα ότι είναι ο κηπουρός, λέγει προς αυτόν, ειπέ μοι που έθεσας αυτόν (Ιωαν. Κ,14,15)». Και αναρωτιέμαι εγώ το πρόβατον του Χριστού πως είναι δυνατόν η Μαρία η Μαγδαλινή, «εξ ής είχε (ο Χριστός) εκβάλει επτά δαιμόνια (Μαρκ. 16,9)», να μην αναγνωρίσει τον αναστηθέντα Σωτήρα της. Συνεπώς με τα παραπάνω καθίσταται φανερόν πως το χριστιανικό Πάσχα είναι τα Αδώνεια μυστήρια, που γιορτάζονταν κάθε χρόνο στις πόλεις της Αρχαίας Ελλάδας σε ανάμνηση του θανάτου και της ανάστασης του θεού Άδωνη και έχουν σχέση με τον ετήσιο κύκλου της βλάστησης και όχι με τον Ναζωραίο Χριστό των ρασοφόρων. Είχε δίκαιο λοιπόν, ο Ελευθέριος Βενιζέλος την 28/10/ 1906  που τους έλεγε «Πως δύνασθε Απόστολοι Χριστού, ταράσοντες τήν θρησκευτικήν συνείδησιν των πολλών Ελλήνων και Φιλελλήνων να ισχυρίζεσθε ότι η έννοια τού ελληνισμού ταυτίζεται με  τήν έννοια τής Ορθοδοξίας».  Το λάγιο πρόβατο μέσα στο μαύρο σκοτάδι της Ορθοδοξίας. Καρβας.  www.spoudasmata.blogspot.com

                          ΑΔΕΛΦΙΑ ΜΟΥ!  ΕΛΛΗΝΕΣ!  ΠΑΤΡΙΔΕΣ!

        Αδέλφια μου, Έλληνες, πατριωτάκια!!! Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου και πρόσχωμεν την αγίαν αναφοράν, εν ειρήνη προσφέρειν έλεον αυτής και θυσίαν αινέσεως. Ανοίξομεν δε τας θύρας, τας θύρας των καρδιών μας και εν σοφία πρόσχωµεν την προς πρόεδρον ΗΠΑ επιστολή Έλληνος το ανάγνωσμα!!!

 

       «H νύχτα των κρυστάλλων» της αντιελληνικής Αμερικής.

Εξοχότατε πρόεδρέ μου κ. Obama!

    Πολύ ορθώς επισημάνατε στην ομιλία σας, κατά την φετινή επέτειο (7 Μαρτίου 2015) της «Ματωμένης Κυριακής του 1965» στη Σέλμα της Αλαμπάμπα, πως «Δεν χρειαζόμαστε την έκθεση του Φέργκιουσον για να μάθουμε ότι αυτό δεν είναι αλήθεια (δηλαδή: η πόλις είναι μια βαθιά διχασμένη κοινότητα, όπου η βαθιά έλλειψη εμπιστοσύνης και η εχθρότητα χαρακτηρίζουν συχνά τις σχέσεις αστυνομίας και κατοίκων). Μας αρκεί να ανοίξουμε τα μάτια, τα αυτιά και τις καρδιές μας για να μάθουμε ότι η σκιά της φυλετικής ιστορίας αυτής της χώρας εξακολουθεί να πλανάται πάνω μας». Βεβαίως, Αρχηγέ μου. Αυτή είναι, δυστυχώς, η πικρή αλήθεια. Αφού διαρκώς χώνουμε το κεφάλι στην άμμο σαν την στρουθοκάμηλο για να νιώθουμαι ότι η σκιά του ρατσισμού δεν βαραίνει πιά τη χώρα μας.  Μάλιστα οι ακαδημιακές αρχές θέλουν να ξεχάσουμε εμείς οι Αμερικανοί αυτό το ακανθώδες αντικείμενο και γιαυτό αρνούνται, με μία ιδιότυπη κοινωνική ανοχή και σιωπή, να δημοσιεύσουν μια καταδικαστική έκθεση, σαν του Φέργκιουσον, για την εχθρότητα εναντίον των μεταναστών της Ελληνικής Κοινότητας στις αρχές του αιώνα. Όπως ακριβώς και εμείς οι σύγχρονοι Έλληνες αυτής αρνούμαστε να πληροφορηθούμε τις δύσκολες συνθήκες, κάτω από τις οποίες πραγματοποιήθηκε εκείνη η μετανάστευση των συμπατριωτών μας. Όπου βρέθηκαν στο επίκεντρο μιας ρατσιστικής θύελλας και βίωσαν έναν πραγματικό μαζικό διωγμό πριν γίνουν αποδεκτοί στην κοινωνία της Αμερικής. Έτσι όμως, Ηγέτα μου, δεν ξεσκεπάζεται του Αμερικανικού κόσμου η κουλτούρα της σιωπής και οπότε συνεχίζεται το φώλιασμα της βάναυσης κακοποίησης στη σκοτεινή φύση του ανθρώπου. Χαμένος πιά ο άνθρωπος μέσα στους σκοτεινούς αυτούς δρόμους της σιωπής δεν είναι δυνατόν o κάθε Έλληνας της Αμερικής να βρεί την έξοδο διαφυγής από την ασφυκτική συνθήκη του γυμνού βίου του. Άρα δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι η σφυρηλάτηση του κοινού δεσμού του πατριωτισμού θα γίνει προς την προοδευτική κατεύθυνση ενός Λαού  με συνεκτικό ιστό την ιδιότητα του «μη-ανήκειν» στο: εξουσιάζων ή στο: εξουσιαζόμενος. Η δε ελληνική Ομογένεια θα είναι εκείνη που θα ανατρέφει τα παιδιά της στο πρότυπο του ρατσισμού και ο προσανατολισμός αυτός θα οδηγεί τη σχεδία της επερχόμενης Κοινότητάς της στην αναβίωση της ταξικής διαίρεσης. Όπου οι προνομιούχοι θα κατέχουν θέσεις κυριαρχίας, ενώ οι άλλοι θα υποβιβάζονται σε θέσεις υποτέλειας με αποτέλεσμα να επικρατεί ο φασισμός και ο πόλεμος. Και οι ημέρες πάνω στη Γη της Αμερικής θα είναι για τους πολίτες της απαράλλαχτες μέσα στην ασκήμιά τους. Τίποτα δεν θα μπορεί ν’ αλλάξει τη φυσιογνωμία της μιανής από την άλλη, ούτε και τη σημασία της. Απλώς θα περνάνε με ατέλειωτο ρατσισμό. Ανυπόφορα ίδιες. Ακριβώς αδειανές από ανθρωπισμό. Για τον λόγον αυτόν θεωρώ πως είναι καιρός πιά να σπάσουμε τη «σιωπή των αμνών» για να ακούσουμε επιτέλους τη φωνή «της νύχτας των κρυστάλλων της αντιελληνικής Αμερικής». Αυτή «η σιωπή των αμνών» ή αλλιώς, «μούγκα στη στρούγκα», δεν είναι δημοκρατία, άρα δεν τεριάζει σε ένα δημοκρατικό Κράτος σαν την Αμερική μας. Και επιδεί οι γονείς μου με μάθανε να μιλώ, γιαυτό εγώ σαν Αμερικανός πολίτης και δημοκρατικός Έλληνας ψηφοφόρος θα ξεγυμνώσω ενώπιόν σας την ψυχή μου από τους λευκοπλάστες της σιωπής περί του «Νόμου του Λύντς». Ο οποίος εχρησιμοποιήθηκε το 1909 για το Λυντσάρισμα 3.000 Ελλήνων μεταναστών από την προπαγανδιστική εκστρατεία των εξαγριωμένων κατοίκων της South Omaha, Nebraska. Με γνώμονα δε, του Μενάνδρου το: «Μαρτύρει όσια» θα ανοίξω τό στόμα μου καί πληρωθήσεται πνεύματος αληθείας και ερεύξομαι τον λόγον του  Joseph Murphy, a South Omaha civic leader, ο οποίος εκυκλοφόρησε και τυπωμένος σε δύο από τις τρεις μεγάλες τοπικές εφημερίδες, την World Herald και την Daily News και έχει ως εξής: «Therefore be it resolved, That we, the undersigned citizens and taxpayers of the city hereby believe that a mass meeting should be held on Sunday afternoon, February 21, 1909 at the city hall to take such steps and to adopt such measures as will effectually rid the city of the filthy Greeks, who have attacked our women, insulted pedestrians upon the street, openly maintained gambling dens and many other fonns of viciousness, and thereby remove the menacing conditions that threaten the very life and welfare of South Omaha». Μετά από αυτή την αγόρευση των ρητόρων περι ελληνικής φυλετικής διάκρισης οι κάτοικοι της Σάουθ Ομάχα εξαγριώμένοι ώρμισαν σαν λύκοι και εξυλοκόπησαν τους Έλληνες, ελεηλάτησαν τα σπίτια τους και μαγαζιά τους και μετά τους έβαλαν φωτιά. Όλα αυτά τα έκαναν με την αδράνεια και την ενοχή της αστυνομίας, καθώς και μερίδας του Τύπου. Σύμφωνα με την εκτίμηση του ελληνοαμερικανού καθηγητή John G Bitzes: « η αστυνομία της S. Omaha όχι μόνον δεν επιχείρησεν να ματαιώσει την επίθεσιν του όχλου, επιβάλλουσα την ισχύν του νόμου, αλλά υπεβοήθησεν εις την καταστροφήν». Όλα άρχισαν όταν ο αστυνομικός Εντ Λόουρι έπεσε, στις 19 Φεβρουαρίου 1909, νεκρός στο πιστολίδι του με τον Έλληνα μετανάστη από την Καλαμάτα, Γιάννη Μασουρίδη, τον οποίον προσπαθούσε να συλλάβει ως κατηγορούμενον για ερω­τικές σχέσεις με ανήλικη. Μια ανθρωποκτονία ως αφορμή. «Συλλογική τιμωρία» ως απάντηση. Η αιτία του «μίσους» για γενοκτονία των Ελλήνων δεν ήταν αποκλειστικά αυτή. Έχει βαθύτερες αιτίες, περισσότερο ή λιγότερο διαυγείς, με την πολιτική προτροπή. Αφού τον Ιούνιο του 1910 δόθη­κε και δεύτερη απάντηση, πέραν αυτής της μαζικής και οργανωμένης βίαιης συντριβής Ελλήνων (погро́м= massacre): Δύο αξιωματικοί της αστυνομίας πυροβόλησαν και σκότωσαν ένα νεαρό έλ­ληνα εργάτη, τον Νικόλα Τζιμίκα, ακριβώς στον τόπο του θανάσιμου τραυματισμού του Λόουρι. Φόνος εκ προμελέτης, σε συμβολι­κό, εύγλωττο σημείο, με προφανές «μήνυ­μα»: Αφού ο Μασουρίδης δεν εκτελέστηκε (καταδικάστηκε σε φυλάκιση 14 ετών), κάποιο άλλο «μίασμα» έπρεπε να πεθάνει. Η φυλετική μισαλλοδοξία εναντίον των Ελλήνων στη Ομάχα δεν ήταν, κ. Πρόεδρε, η μοναδική στα πέτρινα χρόνια της ομαδικής μετανάστευσής των προς τις ΗΠΑ. Ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1880 οι Έλληνες ήταν αντιπαθείς στην επιτροπή της «ιεράς εξέτασης» του Ellis Island, γνωστό στους Έλληνες μετανάστες ως «Καστιγγάρι». Αφού στην Αμερική ως Βαλκάνιοι κατατάσσονταν στους «μη λευκούς». Καμμία σημα­σία δεν είχε το «λευκό» χρώμα του δέρματός τους, γιαυτό στις άφθονες πε­ριοχές των ΗΠΑ στις οποίες οι αφροαμερικανοί δεν επιτρεπόταν να αναμειγνύονται με τους λευκούς σε δημόσιους χώρους, οι «νέγροι» και οι ημίλευκοι Έλληνες της Ευρώπης «έκαναν παρέα» οι μεν στους δε. Στους κινηματογράφους κάθο­νταν υποχρεωτικά στον εξώστη, ώστε να μένει η «πλατεία» αμόλυντη.  Χαρακτηριστικό είναι το πρωτοσέλιδο εφημερίδας της εποχής με τίτλο «Λευκή γυναίκα εθεάθη με Έλληνα!». Μάλιστα δε εάν μία «λευκή» γυναίκα παντρευόταν με Έλληνα, μπορούσε να μετακομίσει μαζί του στο ghetto των εγχρώμων, όμως το ζευγάρι δεν μπορούσε να μετακινηθεί στο «λευκό» τμήμα της πόλης (Journal of the Hellenic Diaspora, 1998, σ.87)». Ρατσιστικά στερεότυπα για τους Έλληνες μετανάστες είναι επίσης και οι επιγραφές στα μαγαζιά εστίασης «All American. No rats. No Greeeks». Ο δε Αλέξανδρος Κρίκος το 1915, σε μελέτη του, σημειώνει: «Οι διωγμοί της Ομάχας, του Κόνσις Μπλοφς, της Χόκταμ και άλλων πόλεων ολίγον διαφέρουσι των κατά των πρώτων χριστιανών υπό των εθνικών και των υπ΄ αυτών κατόπιν κατά των Εβραίων. Η δε περιγραφή αυτών θ΄ αποτέλει αίσχος δια τους Αμερικανούς όσον και δι΄ ημάς τους διωκόμενους».  Γιαυτό ήγγικεν η ώρα, ω κύριε πρόεδρε Obama, της ελευθερώσεως της πατρίδος μας απο τη σκόνη της σιωπής στην Ιστορία της, για να θριαμβεύσει στην Αμερική το «And justice for all», η οποία θα δικαιώσει τον κάθε Ομογενή Αμερικανό πολίτη ως pure Hellene και όχι ως filthy Greek.
   Μετά τιμής, Καρβας    www.Spoudasmata.blogspot.com

 

      Ω τέκνα του Έρωτα και της Αφροδίτης (και όχι του Αβραάμ και Ισαάκ) ηκούσατε «Πῶς ἐγένετο πρόστυχη πόλις η πιστὴ Omaha, πλήρης κρίσεως, ἐν ᾗ δικαιοσύνη ἐκοιμήθη ἐν αὐτῇ, νῦν δὲ φονευταί». Είναι δυνατόν εἰ φωνήσει σάλπιγξ ἐν πόλει, καὶ λαὸς οὐ πτοηθήσεται; εἰ ἔσται κακία ἐν πόλει, ἣν Θεός οὐκ ἐποίησε; Διά τούτον οὖν, συνάχθητε και ἀπαγγείλατε εις την Ουάσιγκτον τα θαυμαστὰ πολλὰ εγένετο ἐν μέσῳ Omaha καὶ την καταδυναστείαν τὴν ἐν αὐτῇ. Ίνα ταύτα ἀκούσει ο ἐν τῷ Λευκώ Οἴκῳ Κύριός μας και Παντοκράτωρ Obama, όστις εστίν ὁ ποιῶν εἰς ὕψος κρίμα καὶ δικαιοσύνην εἰς γῆν ἔθηκεν. Ώς ἔγνων τας πολλὰς ἀσεβείας πολλών ἀνθρώπων της Omaha καὶ ἰσχυραὶ αἱ ἁμαρτίαι αὐτῶν, καταπατοῦντες δίκαιον, λαμβάνοντες ἀλλάγματα καὶ πένητας ἐν πύλαις ἐκκλίνοντες, θα πατάξει αυτούς και τὰ γεννήματα τῶν ἔργων αὐτῶν φάγονται. Ώδε άνω σχώμεν τας καρδίας και έχομεν ταύτας προς Κύριον Obamba και ευχαριστήσωμεν Αυτόν ως Άξιον και Δίκαιον. Αμὴν λέγω ὑμῖν!!!