Προς εβραίαν κυρία Ιρίτ Μπεν-Άμπα επιστολήν το ανάγνωσμα πρόσχωμεν.

      Αξιότιμη πρέσβυς του Ισραήλ στην Ελλάδα:

Υποκλίνοντας υποβάλλω ευλαβώς τα σέβη μου ο ελάχιστος εγώ, Βασίλης Καρβέλης. Δια της παρούσης μου και με γνώμονα των αρχαίων προγόνων μου το ρητό: «Σοφόν το σαφές , ου το μη σαφές» έρχομαι να μιλήσω ενώπιόν σας ελεύθερα, ειλικρινά και ευθέως. Η δε συζήτηση δεν θα είναι ανταγωνιστική ρητορική, αλλά κίνητρο που θα ενεργοποιήσει το λόγο της αληθείας και με μοναδική του φροντίδα να υψώσει και τους δυό μας σε άξιους ερευνητάς της των Μαντείων των Δελφών μου θεϊκής εντολής: «γνώθι σαυτόν»  της Ιερουσαλήμ. Το ερώτημα δεν είναι το τι ξέρει για την Ιερουσαλήμ ο κάθε Καρβέλης, αλλά το τι πραγματικά λένε οι αρχαίες ιστορικές πηγές για αυτή την περιβόητη Πόλιν. Το πρώτο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης, η Γένεσις γράφει: «יח וּמַלְכִּי-צֶדֶק מֶלֶךְ שָׁלֵם, הוֹצִיא לֶחֶם וָיָיִן; וְהוּא כֹהֵן, לְאֵל עֶלְיוֹן. 18 (Κεφάλαιον 14)». Η κλασσική μετάφραση στα ελληνικά από τους Ο΄ του παραπάνω κειμένου είναι η ακόλουθη: 18. «καὶ Μελχισεδέκ βασιλεὺς Σαλήμ ἐξήνεγκεν ἄρτους καὶ οἶνον ἦν δὲ ἱερεὺς τοῦ θεοῦ τοῦ ὑψίστου (Genesis Chapter 14)». Ποιός ήταν ο Μελχισεδέκ βασιλεὺς Σαλήμ μας το εξηγεί στον Τομ. β, σελ.7 ο Επίσκοπος Αλεξανδρείας Αθανάσιος γράφοντας τα εξης: «Εν τω καιρώ εκείνω, ην τις βασίλισσα Σαλήμ, κατά το όνομα της πόλεως· εγέννησε δε Σαλαάδ· Σαλαάδ δε εγέννησε Μελχί,  Μελχί δε έσχε γυναίκα και το όνομα αυτής Σαλήμ· έτεκε δύο υιούς, ένα καλούμενον Μελχί, και έτερον τον Μελχισεδέκ·». Άρα λοιπόν ο Μελχισεδέκ ήταν βασιλεὺς της Αρχαίας Πόλις Σαλήμ, η οποία σύμφωνα με τα βιβλία του Ιησού του Ναυή και των Κρητών, όπου περιγράφονται γεγονότα που συνέβησαν πριν από την κατάκτηση της πόλης από τον Δαβίδ, η τοποθεσία ονομάζεται συχνά Ιερουσαλήμ. (Ιη 10:1, 3, 5, 23 – 12:10 – 15:8, 63 – 18:23 – Κρ 1:7, 8, 21 – 19:10).  Οι δε πινακίδες της Τελλ ελ Αμάρνα μαρτυρούν ότι κατά τον ΙΕ΄ αιώνα π.Χ. η Ιερουσαλήμ ήταν σπουδαία πόλη της Παλαιστίνης, που την κατοικούσαν απο τις αρχές της 2^ης χιλιετηρίδας π.Χ. οι Ιεβουσαίοι, φιλή Χαναναία. Επίσης στους Ψαλμούς και στα ποιητική-διδακτικά βιβλια η Ιερουσαλήμ της Παλαιστίνης αναφέρεται ως Σιών. Ο Ηρόδοτος μας λέει «Όταν τα παιδιά της Ευρώπης, ο Σαρπηδών και ο Μίνως, μάλωσαν για την βασιλεία και επικράτησε ο Μίνωας, ο Σαρπηδών έφυγε μαζί με τους συντρόφους του. Οι εξόριστοι έφθασαν υπο τη βασιλεία του  Σαρπηδών στην Μιλυάδα της Ασίας, όπου σήμερα κατοικούν οι Λύκιοι. Τότε λέγονταν Μιλυάδα και οι Μιλύες λέγονταν Σόλυμοι (Κλειώ, 173)». Αργότερα οι Σόλυμοι (Κρήτες) εποίκησαν την χώρα της Παλαιστίνης, όπου ίδρυσαν την πόλη τους Σιών (Ιεροσόλυμα) στους πρόποδες του όρους Σιών (Θεός στη Δωρική). Στην κορυφή του όρους αυτού, έκτισαν τον Ναό του μεγίστου θεού των Έλλήνων με το όνομα «Διός Σολυμέως», ως πολιούχο Θεό της πόλεως αυτών. Μεταξύ των αρχαίων ελληνικών νομισμάτων που εκτίθενται στο Εβραϊκό Μουσείο των Ιεροσολύμων (Ιερουσαλήμ), συγκαταλέγονται και νομίσματα στα οποία εικονίζεται το σύμβολο του Ιερού Ναού των Σολύμων και αναγράφονται οι λέξεις «ΙΕΡΟ – ΣΟΛΥΜΩΝ» στην ελληνική γλώσσα φυσικά. Επίσης ο Εβραίος ιστορικός Ιώσηπος Φλάβιος (Γιοσέφ μπεν-Μαθιά) μας πληροφορεί στην «Ιουδαϊκή Αρχαιολογία (Ζ,3,10-25)» του ότι: «Επειδή επί της εποχής του Αβραάμ του προγόνου μας, η πόλη λεγόταν Σόλυμα. Πολλοί λένε ότι και ο Όμηρος τα αποκαλεί Σόλυμα. Την δε προσωνυμία “Ιερό” οι Εβραίοι έβαλαν αργότερα. Ήταν κατά την εποχή που με την στρατιά του Ιησού κατά των Χαναναίων και του πολέμου, κατά τον οποίο οι Χαναναίοι κράτησαν (την πόλη), που (ο Ιησούς) κατένειμε στους Εβραίους, οι οποίοι όμως δεν κατάφεραν να διώξουν (τους Χαναναίους), από τα Ιεροσόλυμα, μέχρι που την πολιόρκησε ο Δαυίδ...». Είναι βέβαιον οτι Οι Αιγύπτιοι εξόριστοι (Εβραίοι) υπο την Βασιλεία του Δαυίδ υπέταξαν την Παλαιστίνη = Φιλισταία = Φαλαστίν = Γη των Φιλισταίων = Νεγέβ των Χερεθί = Νότος των Κρητών εφαρμόζοντας του Θεού των την ρατσιστική μισαλλοδοξιά: «διὰ τοῦτο τάδε λέγει Κύριος· ἰδοὺ ἐγὼ ἐκτείνω τὴν χεῖρά μου ἐπὶ τοὺς ἀλλοφύλους καὶ ἐξολοθρεύσω Κρῆτας καὶ ἀπολῶ τοὺς καταλοίπους τοὺς κατοικοῦντας τὴν παραλίαν (Ιεζ. 25,16). Οπότε με τις εγκληματικές βιαιοπραγίες των υιών του Πατριάρχη Ιακώβ = Ισραήλ εκπληρώνεται του Κυρίου ο όρκος: «Καὶ ἔσται ὅταν εἰσαγάγῃ σε Κύριος ὁ Θεός σου εἰς τὴν γῆν, ἣν ὤμοσε τοῖς πατράσι σου, τῷ Ἁβραὰμ καὶ τῷ Ἰσαὰκ καὶ τῷ Ἰακὼβ δοῦναί σοι, πόλεις μεγάλας καὶ καλάς, ἃς οὐκ ᾠκοδόμησας, οἰκίας πλήρεις πάντων ἀγαθῶν ἃς οὐκ ἐνέπλησας, λάκκους λελατομημένους, οὓς οὐκ ἐξελατόμησας, ἀμπελῶνας καὶ ἐλαιῶνας, οὓς οὐ κατεφύτευσας, καὶ φαγὼν καὶ ἐμπλησθεὶς (Δευτερ. 6, 10-11)». Βλέπουμε οτι ο ανεπιθύμητος λαός του Φαραώ, ως περιούσιος λαός του Γιαχβέ (γενοκτόνος των Κρητών), χρησιμοποιόντας την βία του Κυρίου του κατέκτησε τη γη της επαγγελίας του Μινωϊκού Πολιτισμού στη Παλαιστίνη, και έτσι ελυτρώθηκε απο τις επι 40 έτη περιπλανήσεις του και τα γιδοπρόβατά του στην έρημο. Δηλαδή, από τη μία μέρα στην άλλη βρέθηκε απο τις εν τη ερήμω σκηνές του, στους πολυτελούς οικισμούς της Κρητικής Πολεωδομίας χωρίς κόπο και μόχθο. Το μονο που κατόρθωσαν οι δώδεκα φυλές (απόγονοι των γιών του Ιακώβ) του Εβραϊκού Λαού να καταφέρουν, κάτω απο τον οίκο του Δαυίδ, ήταν το να εκτελέσουν του Κυρίου την σκληρότητα: «τούς βωμοὺς αὐτῶν καθελεῖτε καὶ τάς στήλας αὐτῶν συντρίψετε καὶ τὰ γλυπτὰ τῶν θεῶν αὐτῶν (Δίας Σολυμέως) κατακαύσετε ἐν πυρί (Εοδ. ΛΔ΄ 13). Έτσι δεν άφησαν όρθιο ούτε ένα έργο της

ελληνικής τέχνης στην αρχαία ιερά πόλη (Ιερουσαλήμ) της Παλεστίνης. Ακόμη και τους ιερούς ναούς καταστρέψανε και δεν κράτησαν ούτε έναν για να προσκυνάνε τον Γιαχβέ τους, και συνεχίζανε να τον λατρεύουν μέσα σε σκηνή μέχρι το 955 π.Χ. Όταν ο δεύτερος γιός του Δαυίδ απο την Βηθσαβεέ, σύζυγο του αξιωματικού αυτού  Ουρία Χειτταίου (Βασιλεων Β΄11, 2-5), ο Σολομών, συνεργαζόμενος με τους Φοίνικες και με τον πεθερό του τον Φαραώ (νυμφεύθηκε την κόρη του που για τον γάμο της πήρε ως προίκα τις πόλεις Γαζέρ και Μεργάβ, που είχε καταλάβει ο Φαραώ παλιότερα από τους Χαναναίους (Ιησούς του Ναυή 16,10) έκτησε τον πρώτο Ναό των Εβραίων στην Ιεροσαλήμ της Παλεστίνης. Έτσι εκπληρώθηκε του Κυρίου του το πρόσταγμα: «συ θέλεις οικοδομήσει εις εμέ οίκον, διά να κατοικώ Διότι δεν κατώκησα εν οίκω, αφ ης ημέρας ανεβίβασα τους υιούς Ισραήλ εξ Αιγύπτου μέχρι της ημέρας ταύτης, αλλά περιηρχόμην εντός σκηνής και παραπετασμάτων». Αλλά η κορύφωση αυτής της επιτυχίας ήταν βραχεία. Διότι μετά τον θάνατο του Σολομώντος  όλες οι φυλές του Ισραήλ συγκεντρώθηκαν όχι στην Ιερουσαλήμ, αλλά στην αρχαία πόλη της Βορείου Παλαιστίνης, την Συχέμ, όπου κατοικούσαν οι αρχαίοι Ευαίοι, για να εκλέξουν νέο βασιλέα. Εκεί εκλήθει και ο Ιεροβοάμ από την Αίγυπτο που είχε διαφύγει κυνηγημένος από τον Σολομώντα. Οι 10 φυλές του Ισραήλ εξέλεξαν στη Συχέμ ως βασιλέα τους τον Ιεροβοάμ. Ο Ιεροβοάμ οχύρωσε κατόπιν την Συχέμ και την έκανε έδρα του βασιλείου του. Στη συνέχεια έκτισε δύο ειδωλολατρικά θυσιαστήρια και τοποθέτησε εκεί δύο χρυσά αγάλματα μοσχαριών  και είπε στον λαό του: «Αρκετό χρόνο ανεβαίνατε μέχρι τώρα στην Ιερουσαλήμ για λατρεία. Ιδού οι θεοί σου ισραηλιτικέ λαέ, οι οποίοι σε έβγαλαν από την Αίγυπτο». Όμοιος λόγος προς τον υπό του Ααρών προφερθέντα  όταν παρουσίασε τον χρυσό μόσχο στους ισραηλίτες. (Εξοδ. 32,4). Ο δε Ροβοάμ (17 χρόνια  διάδοχος του Σολομώντα) έμεινε βασιλέας μόνον μεταξύ των 2 φυλών Ιούδα και Βενιαμίμ. Έτσι το βασίλειο των Εβραίων χωρίστηκε σε δυο βασίλεια, που το ένα με τον Ιεροβοάμ ονομάστηκε βασίλειο του Ισραήλ, και το άλλο με τον Ροβοάμ ονομάστηκε βασίλειο του Ιούδα με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ. Μετά απο την ολέθρια αυτή διάσπαση του πρώτου ενιαίου βασιλείου του Ισραήλ σε Βόρειο ειδωλολατρικό και σε Νότιο μονοθεϊστικό Βασίλειο και τις εμφύλιες θρησκευτικές συγκρούσεις μεταξυ των ιερέων λευίτων του Κυρίου και των μη λευίτων ιερέων των χρυσών Μοσχαριών είχε εξαντληθεί και η προστασία της Ιερουσαλήμ. Έτσι Ο βασιλιάς της Βαβυλώνας Ναβουχοδονόσορ βρήκε την ευκαιρία και «Στρατοπέδευσε εναντίον της πόλης του Ιούδα και την πολιορκουσε 2 χρονια, όπου τη δεύτερη ημέρα του μήνα Αδάρ (Άνοιξη 597 π.Χ) κατέλαβε και έκαψε την πόλη Ιερουσαλήμ, αιχμαλώτισε το βασιλιά της, Ιωαχίν. Πήρε τον υπέρογκο φόρο υποτελείας και τον έφερε στη Βαβυλώνα και  πολυάριθμοι αιχμάλωτοι Εβραίοι οδηγήθηκαν σε εξορία στη Βαβυλώνα (Ασσυριακά και Βαβυλωνιακά Χρονικά, του Α. Κ. Γκρέισον, 1975, σ. 102, Τόμ. 2, σ. 326)». Έτσι ξεπαστρεύτηκε το Έθνος Ισραήλ και οι Εβραίοι υπό την κατοχήν των Βαβυλωνίων υιοθέτησαν δια της βιας τον Αιγυπτιακό πολιτισμό. Tο 538 π.Χ, ο πέρσης βασιλιάς Κύρος Β΄επέτρεψε στους Εβραίους να επιστρέψουν στην Αγία Πόλη και να ξαναχτίσουν μονο τον Ναό, όχι ομως το Βασίλειό τους. Αυτοί ομως τον γράψανε κανονικά και αρχίσανε τις εξεγέρσεις τους. Η μεγάλη εβραϊκή εξέγερση έγινε το 66 μ.Χ. Η αφορμή δόθηκε, όταν ο Γέσσιος Φλώρος θέλησε να παρακρατήσει 17 τάλαντα από τον θησαυρό του Ναού (με πρόφαση την καθυστέρηση της καταβολής φόρου στην Ρώμη). Την άνοιξη του 67 μ.Χ. ο Νέρων ανέθεσε την ηγεσία των ρωμαϊκών στρατευμάτων στον στρατιωτικό, Τίτο Φλάβιο Βεσπασιανό, που είχε γίνει διάσημος με την κατάκτηση της Βρετανίας (το 55 προ Χριστού ο Ιούλιος Καίσαρας) για να καταστείλει την εξέγερση. Ο Τίτος περικύκλωσε, τον Απρίλιο του 70 μ.Χ., την Ιερουσαλήμ με τη Λεγεώνα V Macedonica και ισοπέδωσε την πόλη και τον δεύτερο Ναό της.  Η Ιουδαία μεταβλήθηκε σε ρωμαϊκή επαρχία με έδρα την Καισάρεια, οι δε Εβραίοι της Ιερουσαλήμ που επέζησαν του πολέμου πωλήθηκαν στα σκλαβοπάζαρα ή εκδιώχθηκαν με τη βία από την περιοχή, η οποία ανακηρύχθηκε απαγορευμένη, επί ποινή θανάτου αν επιχειρούσαν να επισκευθούν τα ερείπια. Είναι αξιοσημείωτο οτι οι Ρωμαίοι πολεμούσαν δύο χρόνια για να κυριεύσουν του Σολομώντα την Ιερουσαλήμ. Την οποία το Ισραήλ ανέκτησε με «Πόλεμο των Έξι Ημερών» το 1967. Εκτός εάν φυσικά επαληθεύουν οι διαψευσμένες γνώμες του BBC δημοσιογράφο, Jeremy Bowen, στη σελίδα 89 του βιβλίου του «SIX DAYS». Ταύτα λέγων φωνώ: «O έχων ώτα ακούειν ακουέτω (Λουκ. ΙΒ΄ 16-21)». Ο δε νοών νοείτω και ουαί τω ανοήτω. Για του λόγου το αληθές, κλείνω με τη φράση του Παλαιστίνιου ηγέτη, Γιασέρ Αραφάτ, που είχε δηλώσει στην Αθήνα: 15 Δεκεμβρίου 1981: «Εμείς οι Παλαιστίνιοι καταγόμαστε από την Κρήτη. Φύγαμε από την Κρήτη και πήγαμε στην Παλαιστίνη. Ξαναγυρίσαμε στην Κρήτη και ξαναφύγαμε από την Κρήτη και ξαναπήγαμε και εγκατασταθήκαμε μονίμως στην Παλαιστίνη…». Μεθ' υπολήψεως. Καρβας.