Wednesday, December 22, 2021

Πίστευε και μη ερεύνα: «Η άγια κόλαση της μαύρης χριστιανικής κελεμπίας!». O Άραβας φιλόσοφος, Al-Ma’arri, μας πληροφορεί ότι: «Οι κάτοικοι της γης είναι δύο ειδών: εκείνοι με μυαλά, αλλά χωρίς θρησκεία, και εκείνοι με θρησκεία, αλλά χωρίς μυαλά (που πιστεύουν τυφλά στην ηλιθιότητα της μαύρης ρόμπας της χριστιανικής ιερoσύνης: «πίστευε, και μη ερεύνα»»). Eίναι απόλυτα βέβαιο πως αυτή τη φράση τύπου: «ράδιο αρβύλα (που λένε και οι φαντάροι), όχι μόνο ο Χριστός δεν είπε στον («άπιστο») Θωμά «πίστευε και μη ερεύνα», αλλά τον προέτρεψε να ελέγξει με τα ίδια του τα χέρια τις τρύπες από τα καρφιά Του! Δηλαδή αυτό που προτρέπει ο Ιωάννης Χρυσόστομος με το ευαγγελικό του: «ερευνάτε τας Γραφάς»! Επομένως, η φράση «πίστευε και μη ερεύνα» δεν απαντά ακριβώς έτσι στην εκκλησιαστική γραμματεία, αλλά αποτελεί συμπύκνωση της συνοδικής «πίστευε τῶι θαύματι καὶ μὴ ἐρεύνα λογισμοῖς τὸ γενόμενον». Οπότε το «πίστευε και μη ερεύνα», όσο παρεξηγημένο κι αν είναι, έχει περάσει ως κοινός τόπος ότι η Εκκλησία προϋποθέτει την πλήρη υποταγή στο δόγμα αποθαρρύνοντας την έρευνα. Αυτά τα απλά, αποτελούν απόδειξη ότι δεν υπάρχει άλλη απάντηση σε αυτό το ερώτημα από το ότι πρόκειται για έναν εσφαλμένο κοινό τόπο. Δηλαδή, κάτι σαν και αυτό που σωστα διακηρύσει ο διάσημος Αμερικανός αστρονόμος και αστροφυσικός Carl Sagan: «Μία από τις πιο θλιβερές διδαχές της ιστορίας είναι η εξής: Αν μας έχουν κοροϊδέψει για αρκετά μακρύ χρονικό διάστημα, τείνουμε να απορρίπτουμε κάθε ένδειξη της κοροϊδίας. Δεν μας ενδιαφέρει πλέον να μάθουμε την αλήθεια. Η κοροϊδία μας έχει καταστήσει δέσμιους. Απλά, παραείναι οδυνηρό να παραδεχθούμε, ακόμα και στους εαυτούς μας, ότι υπήρξαμε τόσο ευκολόπιστοι». Γιαυτό υπάρχουν μιαρά θέματα ιερών προκαταλήψεων, όπου το άγγιγμα αυτών θεωρείται ασέβεια, αμαρτία, έγκλημα καθοσιώσεως που επισύρει τις ανάλογες τιμωρίες, που κλιμακώνονται από την τιμωρία και την φυλακή μέχρι την κόλαση, την πυρά και την βασανιστηκή αγχόνη του κυνηγιού των Μγισσών της Ιεράς Εξέτασης. Απο το 1484 μέχρι το 1834, εξευτέλισε, βασάνισε και θανάτωσε χιλιάδες ανθρώπους για την υπεράσπιση της Πίστης. Με σύνθημά της: «Φωτιά στο κορμί για να σωθεί η ψυχή» προκάλεσαν τον θάνατο και σε βρέφη που βρίσκονταν ακόμη στο μητρικό τους στήθος. Μάλιστα και σήμερα κάποιοι, ταυτισμένοι με τα θρησκευτικά και εξουσιαστικά ιερατεία αφορίζουν, ή καταδικάζουν και φυλακίζουν, ακόμα και δολοφονούν, σκοτώνουν και καίνε όσους ξεπερνούν τον εξουσιαστικό Φόβο και συνεπείς στην επιστημονική και κοινωνική συνείδησή τους τολμούν να αναζητήσουν την αλήθεια, τις ρίζες των αιτιών της κακοδαιμονίας, με κίνδυνο να χάσουν, όχι μόνο την όποια βολή τους, αλλά την ίδια τη ζωή τους. Σ’ αυτούς, στους τολμηρούς λοιπόν χρωστάμε, άνθρωποι και ανθρωπάκια της ανθρωπότητάς μας, όλες τις κατακτήσεις που μας οδήγησαν μέσα από αγώνες στη σημερινή πραγματικότητα του 2022. Η οποία υπήρξε ο μεγάλος στόχος του Μεγιστάντα και προέδρου των ΗΠΑ, κυρίου Τράμπ: «Η ενεργοποίηση της περίφημης «N.E.S.A.R.A.», εξαρχής της προεδρίας του, που η νομοθετική της πράξη αλλάζει την μορφή του επιγείου κόσμου μας! Όπου το τέκνον του θεού, «άνθρωπος», έπεται να απελευθερωθεί από τα δεσμά της διεθνούς Εκκλησιαστικής Τοκογλυφικής Αράχνης και θα μπορεί να έχει αμεσότερη πρόσβαση στα αγαθά που παράγει ο ανθρώπινος πλανίτης μας. Φυσικά με την εκμετάλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Γης μας, συμβαδιζόμενη με μιά πιό δίκαια ανακατανομή του φυσικού πλούτου, η ζωή θα είναι ποιοτικότερη, αλλά και μεγαλύτερη σε διάρκεια για όλους. Έτσι τα 209 έθνη–κράτη θα επιβιώσουν και δεν θα θυσιαστούν στο βωμό μιας αφηρημένης «παγκοσμιοποιητικής Μιγαδοποίησης του ανθρωπίνου γένους. Γιαυτό ο 42ος πρόεδρος των ΗΠΑ, William Jefferson Clinton, αρνιόταν να υπογράψει την εγκυρώτητα του νόμου ΝΕΣΑΡΑ, μέχρι που 4 Αμερικανοί Στρατηγοί μπήκαν στο γραφείο του στο oval office και τον υποχρέωσαν να υπογράψει το διάταγμα εφαρμογής του Νόμου στις 10/10/2000. Σε εκείνο το σημείο, η NESARA, όπως και με οποιαδήποτε Νομοθεσία, έγινε «Νόμος της χρυσής εποχής στη Γη». Δηλαδή η αναγέννηση του χρυσού Αίωνα του απανταχού Ελληνισμού, χωρίς φτώχεια, χωρίς πείνα, χωρίς χρέος, μόνο παγκόσμια ευημερία και ειρήνη για όλους! Όπως έζησε η πόλη της Θεάς Αθηνάς την μεγαλύτερη ακμή και δόξα μετά την αποφασιστική νίκη επί των Περσών (που είχαν πυρπολήσει την Ακρόπολη, μετατρέποντας έτσι το «αρχαίο ιερό» σε ερείπια) στη Μάχη των Πλαταιών, υπό την αρχηγία του Περικλή το 479 π.Χ. Είναι λοιπόν εύλογο στις προσευχές μας να συμπεριλαμβάνομαι και τον σημερινό Περικλή του χρυσού Αιώνα, τον κύριο Ντόναλντ Τράμπ. Που παλεύει αυτούς που φροντίζουν να αναβάλονται διαρκώς οι διευθετήσεις εκείνες, που θα άνοιγαν το δρόμο για την επίσημη εξαγγελία του νέου Νόμου. Διότι είναι εκείνοι που βλάπτονταν θανάσιμα από την υλοποίηση αυτών των μεταρρυθμίσεων στον τραπεζικό, τον κυβερνητικό, τον στρατιωτικό και τον δικαστικό χώρο και χρησιμοποίησαν κάδε δυνατό τέχνασμα σε όλη την πορεία, προκειμένου να καθυστερήσουν την εκτέλεση αυτών των δραστηριοτήτων. Γνώριζαν ότι η ισχύς και ο έλεγχός τους θα τελείωναν με την υλοποίηση των διατάξεων του νόμου NESARA. Με την επικράτηση αυτής της Συμφωνίας «Νέας Γιάλτας» δεν πρέπει πιά να καταπίνουμε αμάσιτο το παπατσήδικο «Πίστευε και μη ερεύνα» και επίσης δεν θα αποδεχόμαστε όσα διαβάζομε, αλλά ας ανοίξουμε τους ορίζοντές μας, και ας μην είμαστε μια σκέτη άρνηση, για να μην χαλάσουμε την εναντίον μας βολή των ρασοφόρων μας. Πιστεύω ότι ήρθε η ώρα να κινηθούμε σε αυτήν την 5D κατάσταση δομής όπου επικρατεί η δικαιοσύνη, η ειρήνη και η ισότητα, των επιγείων θεανθρώπων του Ολύμπου (έξι ήταν γυναίκες και έξι άντρες). Σεβαστές οι δοξασίες και η πίστη του καθενός, φτάνει να είναι δικές τους και «μετά Λόγου Γνώσεως» και όχι από φόβο και από άγνοια και να μην τον καθιστούν υποχείριο της Εκκλησίας και των κάτω από αυτην εξουσιαστικών ιερατείων. Επειδή όμως κανένας δεν επέλεξε την θρησκεία και την πίστη του, αλλά του επιβλήθηκε από τα σκοταδιστικά και τα εξουσιαστικά ιερατεία, σε ηλικία που δεν μπορούσε να κρίνει, να συγκρίνει και να επιλέξει να πιστεύει ή να μην πιστεύει σε κάτι, γι αυτό η αναζήτηση της αλήθειας για την κακοδαιμονία της ύπαρξης και της συνύπαρξης ανθρώπων και Λαών, αποτελεί σήμερα, στον 21ο αιώνα της κοινωνικά χρήσιμης επιστήμης και της ηλεκτρονικής απελευθερωτικής τεχνολογίας , πρώτη προτεραιότητα η αναζήτηση της εξόδου από τους μύθους και την καπιταλιστική βαρβαρότητα της Χριστιανωσύνης. Όσον αφορά στο παραμύθι των επαγγελματιών θεολόγων, των παπάδων, των ιδεολόγων-φιλοσόφων της εξουσίας και μερικών μονοδιάστατων και παρτάκηδων «επιστημόνων» για τον υποτιθέμενο παρηγορητικό ρόλο των θρησκειών που τάχα ανακουφίζει τους αδύναμους, τους φτωχούς και τους πάσχοντες, πράγμα που τάχα τις καθιστά χρήσιμες και αναγκαίες, οφείλουμε να ρωτάμε για τη συμβολή των θρησκειών στην διαίρεση των κοινωνιών σε πιστούς και απίστους, σε ισχυρούς και αδύναμους σε πλούσιους και φτωχούς, σε έχοντες και μη έχοντες σε βολεμένους και σε πάσχοντες. Οφείλουμε να ρωτάμε γιατί άραγε όλες οι θρησκείες διαπλέκονται με τις εκάστοτε εξουσίες, η ύπαρξη των οποίων προϋποθέτει την κοινωνικήν ανισότητα, δηλαδή την ύπαρξην φτωχών, αδύναμων και πασχόντων. Ρωτώντας θα κατανοήσουμε ότι ο παρηγορητικός ρόλος των θρησκειών, των Εκκλησιών και των ιερατείων λειτουργεί ως αφιόνι, ως παυσίπονο απέναντι στη βαρβαρότητα των εξουσιών και συνεπώς θα κατανοήσουμε ότι εκείνο που χρειάζονται οι αδύναμοι, οι φτωχοί και οι πάσχοντες είναι η πραγματική βοήθεια της κοινωνικά χρήσιμης επιστήμης, η ισονομία και η κοινωνική ισότητα του θεού (το έν του όλου) του Ολύμπου, που ανέφερα πιο πάνω και όχι ψέματα και ψευδαισθήσεις. Οφείλουμε να είμαστε ρεαλιστές και αντικειμενικοί και χωρίς κούφιους συναισθηματισμούς. Γιατί αυτό που κάνουν οι θρησκείες και οι εξουσίες είναι, πρώτα να καταδικάζουν την εργαζόμενη ανθρωπότητα στη φτώχεια, στη δυστυχία και στην αρρώστια για να πλουτίζουν οι λίγοι και μετά έρχονται να προσφέρουν παρηγοριά με φόβο και «δωρεάν μεταθανάτιο παράδεισο» στους «πιστούς», δυσμένεια, φυλακές, ζωή-κόλαση και θάνατο στους ανυπότακτους και στους «απίστους». Μάλιστα ο ιστορικός Γιάννης Κορδάτος γράφει σχετικά με την αξιοπιστία των χριστιανικών γραφών το εξής: «Όπως ξέρουμε, η Νέα Διαθήκη έχει παρμένα πολλά χωρία από την Παλαιά Διαθήκη και ο Ιουστίνος μας πληροφορεί πως στα χρόνια του, οι Εβραίοι δεν αναγνώριζαν σαν έγκυρα αυτά τα χωρία και γενικά χαρακτήριζαν την προφητολογία και χριστολογία της Νέας Διαθήκης ως πλαστή». Είναι γεγονός πως οι αντιφάσεις, οι αντιθέσεις, οι λαθεμένες αναφορές, οι σκόπιμες παρεμβάσεις και οι πλαστογραφήσεις που χαρακτηρίζουν τα ευαγγέλια, αλλά και όλα τα άλλα λεγόμενα «ιερά κείμενα» του χριστιανισμού είναι τόσες που δεν μπορούν να αποφευχθούν και να αποκρυφτούν. Το πρόβλημα αρχίζει με την ιστορικότητα του Ιησού, αφού όσοι σοφίστηκαν τον μύθο του και έγραψαν για την υποτιθέμενη ζωή και δράση του, ξέχασαν να αναφέρουν πότε ακριβώς γεννήθηκε και συνεπώς πότε ακριβώς «σταυρώθηκε». Δεν υπάρχει καμιά σχετική ιστορική μαρτυρία και σε κανένα κείμενο των «ευαγγελιστών και των αποστόλων» δεν αναφέρεται τίποτα αξιόπιστο και σχετικό με την ημερομηνία γέννησής του, πράγμα που άφηνε περιθώριο για σχόλια και αμφισβήτηση του μύθου. Εκείνο όμως που περιπλέκει περισσότερο το θέμα της γέννησης του Χριστού, σε βαθμό μάλιστα που να την αναιρεί ως πραγματικό γεγονός, είναι η διαφωνία μεταξύ των λεγόμενων ευαγγελιστών Λουκά και Ματθαίου, αφού κατά τον Ματθαίο ο Ιησούς γεννήθηκε την εποχή του Ηρώδη του Μεγάλου, δηλαδή το 5, το 6, το 7 παλιάς χρονολογίας (π.χ.), ή και νωρίτερα, αφού ξέρουμε ότι ο Ηρώδης πέθανε το 4 π.χ. Ενώ κατά τον Λουκά (2. 1-7) γεννήθηκε την εποχή της απογραφής που διέταξε ο κυβερνήτης της Συρίας, Κυρήνιος, δηλαδή το 6 νέας χρονολογίας (μ. χ.), με άλλα λόγια τουλάχιστον 11 χρόνια αργότερα. Οι άγιοι Πατέρες της χριστιανής Εκκλησίας αποφάσισαν αυθαίρετα να εκδώσουν πιστοποιητικό γέννησης ενός ιστορικά ανύπαρκτου προσώπου χωρίς ληξιαρχική πράξη γέννησης, στη θέση ενός άλλου παλιότερου θεού (του ενός του όλου). Αφού ο καθορισμός της 25ηςΔεκεμβρίου ως ημερομηνίας γέννησης του Χριστού έγινε όταν η Καθολική Εκκλησία έψαχνε ένα τρόπο για να καταργήσει, χωρίς να δημιουργήσει μεγάλο θόρυβο, τις γιορταστικές τελετές του Δωδεκάθεου του Ολύμπου, το οποίο απειλούσε τότε την ύπαρξη και εξάπλωση του Χριστιανισμού. Συγκεκριμένα ο πάπας Ιούλιος Α' γύρω στο 335 μ. χ. επέβαλε στους Χριστιανούς να γιορτάζουν τα Χριστούγεννα ανά έτος την 25η Δεκεμβρίου». Μάλιστα ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς (150-215 μ. χ.) συγκέντρωσε όλες τις πολλές απόψεις και αποφάνθηκε ότι ο Ιησούς γεννήθηκε στις 17 Νοεμβρίου του 3 π. χ. Άλλοι τοποθετούν την γέννηση στις 19 Απριλίου και άλλοι στις 20 Μαΐου. Στην αρχή, η γέννηση γιορταζόταν την 6η Ιανουαρίου. Στα 354, η Ρώμη και άλλες εκκλησίες της Δύσης επέλεξαν την 25η Δεκεμβρίου. Η ανατολική εκκλησία της Ορθοδοξίας κατηγόρησε τις δυτικές εκκλησίες του καθολισμού για παραχωρήσεις στην ειδωλολατρία αλλά περί τα τέλη του αιώνα προσχώρησαν κι αυτές στην 25η Δεκεμβρίου. Υπήρχε λόγος: Η χριστιανική θρησκεία είχε να παλέψει και με τις βαθιά ριζωμένες αρχαίες δοξασίες που αποδεικνύονταν πολύ πιο επικίνδυνος εχθρός από τους παλιούς αυτοκράτορες των εποχών των διωγμών Ο κύριος αντίπαλος του χριστιανισμού, ο Μίθρας, ήταν ο ανίκητος θεός Ήλιος, του οποίου τη γέννηση γιόρταζαν οι πιστοί του στις 25 Δεκεμβρίου. Άρα οι πληροφορίες για τον Ιησού είναι τόσο σκόπιμα συγκεχυμένες, όπως άλλωστε όλα τα ιερά κείμενα του ιουδαϊσμού που αντιφάσκουν μεταξύ τους (Ταλμούδ της Ιερουσαλήμ και Ταλμούδ της Βαβυλώνας κ.ά.). Σύμφωνα με τα οποία ο Ιησούς έζησε γύρω στο 100 π. χ., δεν σταυρώθηκε αλλά λιθοβολήθηκε, σφάχτηκε, κρεμάστηκε, τον σκότωσε ο ληστής Φινέας, ήταν ραβίνος ή φυγαδεύτηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Η απόλυτη αντιφατικότητα και σύγχυση που επικρατεί γύρω από την ιστορικότητα του Ιησού Χριστού, δεν προβληματίζει μόνο, αλλά και δεν πείθει, και λογικά αποτελεί τη μεγαλύτερη απόδειξη πως δεν υπήρξε και συνεπώς πρόκειται για ένα υψηλής σκοπιμότητας κακοκατασκευασμένο μύθο.

Wednesday, October 7, 2020

Στενό μαρκάρισμα στον Τράμπ να τον κάτσουν στο σκαμνί μέχρι τις κάλπες.

Και ξαφνικά είδομεν, στην πολιτική οθόνη της USAς, το φώς το αληθινόν: "Καθαιρέστε τον Τράμπ!". Κάτι που η προβολή του καθυστερούσε διότι οι Δημοκρατικοί μέχρι τις δημοτικές εκλογές του 2018 δεν είχαν πλειοψηφία στη Βουλή των Αντιπροσώπων. Όπου ξετυλίγεται το κουβάρι της αποπομπής του προέδρου και καταλήγει στη Γερουσία και μετά στη Δίκη. Η απόφαση των Δημοκρατικών να πυροδοτήσουν τη σχετική διαδεκασία, έχει στόχο το στενό μαρκάρισμα, που θα πελεκάει επικοινωνιακά την Ρεπουμπλικανική Κυβέρνηση, μέχρι τις Κάλπες του Νοεμβρίου του 2020. Δηλαδή να σύρουν τον Ηγέτη της Αμερικής στο προεκλογικό αγώνα με τη βαριά σκιά της κατάχρησης Εξουσίας, με την καταγεγραμμένη τηλεφωνική καταγγελία που δόθηκε στη Δημοσιότητα. Όπου στις 25 ΙΟΥΛΙΟΥ 2019 ο Τράμπ απείλησε τον πρόεδρο Ζελένσκι ότι θα φρενάρει την Αμερικανική βοήθεια, ύψους 391 εκατομμυρίων (που όντως απελευθερώθηκαν στις 12 Σεπτεμβρίου 2019). προς την Ουκρανία, στη χώρα που συγκρούονται οι σφαίρες επιρροής Δύσης και Ρωσίας. Εφόσον φυσικά ο Ζελένσκι δεν φροντίσει ώστε η Ουκρανική Δικαιοσύνη να νεκραναστήσει τη δίωξη (την οποίαν ο Μπάιντεν παινευότανε ότι την σταμάτησε) εναντίον της εταιρίας φυσικού αερίου Barisma Holldings. Στην οποίαν ήταν μέλος του ΔΣ της ο 49χρονος Χαντερ Μπάιντεν, δικηγόρος διεθνών επιχειρήσεων, γιός του πρώην αντιπροέδρου των ΗΠΑ και των Δημοκρατικών ο επικρατέστερος διεκδικητής του προεδρικού χρίσματος για το 2020, Τζο Μπάιντεν. Το να κάτσει στο σκαμνί ο Ντόναλντ Τράμπ με το ερώτημα αποπομπής είναι μια "ωραία ιδέα", που διατυπώνεται συνεχώς από την πρώτη μέρα της θητείας του. Ίσως όμως η εκτίμηση των Δημοκρατικών να είναι υπέρ το δέον αισιόδοξη. Αλλά είναι όμως ρεαλιστική? Προφανώς ΟΧΙ. Διότι για να καθαιρεθεί ο πρόεδρος πρέπει να τον καταδικάσει η Γερουσία, με αυξημένη πλειοψηφία των δύο τρίτων (2/3) των παρισταμένων Γερουσιαστών, κατόπιν εισήγησης της Βουλής των Αντιπροσώπων. Στην προκειμένη περίπτωση δεν χρειάζεται καν ψηφοφορία, αφού αρκεί να αρνηθεί την συγκρότηση του Δικαστηρίου ο νυν πρόεδρος της Γερουσίας Μιτς ΜακΚόνελ, υποστηρικτής της οπλοκατοχής, του αντιμεταναστευτικού τοίχους με το Μέξικο, της φυσιολογικής κλιματικής αλλαγής κ.λ.π. Επίσης στο ημίφως της Ουκρανικής υπόθεσης διακρίνεται ο κατεξοχήν άνθρωπος του προέδρου (νομικός του σύμβουλος) και τέως ρεπουμπλικάνος Δήμαρχος της Νέας Υόρκης, Ρούντι Τζουλιάνι. Του οποίου το όνομά του αναφέρθηκε στην επίμαχη τηλεφωνική συνομιλία με τον Ουκρανό πρόεδρο Ζελένσκι. Επιπλέον, καθώς σχολιάζει και το Associated Press "Η στήριξη που απολαμβάνει ο Τράμπ από το Δημοκρατικό Κόμμα καθιστά σχεδόν αδύνατον το σενάριο βάσει του οποίου η ρεπουμπλικανικής πλειοψηφίας Γερουσία θα καταδίκαζε τον Τράμπ, εάν προηγουμένως είχε υπερψηφίσει την παραπομπή Του η Βουλή που βρίσκεται υπό τον έλεγχο των Δημοκρατικών". Πάντως ιστορικώς 64 φορές παραπέμφθηκαν κορυφαίοι δημόσιοι λειτουργοί των ΗΠΑ με το ερώτημα της αποπομπής, από το 1789 μέχρι σήμερα. Από αυτούς 19 δικάστηκαν από την Γερουσία και οι 8 καθαιρέθηκαν, όλοι τους ομοσπονδιακοί δικαστές. Από τους προέδρους των USA έχουν παραπεμφθεί και οδηγήθηκαν στο ειδικό δικαστήριο της Γερουσίας οι εξής: Ο αντιπρόεδρος Άντριου Τζόνσον (Δημοκρατικός) και ανέλαβε την προεδρία των ΗΠΑ το 1865 μετά τη δολοφονία του ρεπουμπλικάνου προέδρου Λινκολν (ήταν ο μόνος πρόεδρος που δεν είχε πάει καν σχολείο, διδάχθηκε γραφή και ανάγνωση από την σύζυγό του). Το 1868 παραπέμφθηκε επειδή έπαψε από τα καθήκοντά του τον υπουργό Άμυνας Εντουιν Στέιτον, υποστηρικτή της παροχής αυξημένων πολιτικών δικαιωμάτων στους Αφροαμερικανούς των Νότιων Πολιτειών. Η αθωωτική απόφαση πάρθηκε κατά πλειοψηφία με μια ψήφου διαφορά. Επίσης το 1974 ο Ριτσαρντ Νίξον κατηγορήθηκε ως ηθικός αυτουργός στο σκάνδαλο Γουάτεργκεϊτ. Ο οποίος παρατήθηκε προτού φθάσει το θέμα στη Βουλή των Αντιπροσώπων, καθώς ήταν σαφές ότι εκτός από τους Δημοκρατικούς και ενας μεγάλος αριθμός Ρεπουμπλικάνων Γερουσιαστών θα ψήφιζε την παραπομπή του. Το δε 1998 βρέθηκε ο Μπίλ Κλίντον κατηγορούμενος ενώπιον του Ανωτάτου Ομοσπονδιακού Δικαστηρίου. Διότι είπε την ψεύτικη φράση: "Δεν γνωρίζω αυτή τη κυρία Λιουίνσκι, για την ανάρμοστη σεξουαλική σχέση του με την ασκουμένη στο Λευκό Οίκο Μόνικα Λιουίνσκι. Τον Φεβρουάριο του 1999, 13 μήνες αφότου είχε ξεσπάσει το σκάνδαλο, ο Κλίντον ζήτησε δημοσίως "ΣΥΓΝΩΜΗ" και απαλλάχθηκε από τις κατηγορίες και έτσι ολοκλήρωσε τη δεύτερη θητεία του. Άρα λοιπόν ο Τράμπ μπορεί, όπως και ο Κλίντον, να χρησημοποιήσει την τακτική της συγνώμης και να εκλεγεί ξανά για δεύτερη τετραετία ως Ένοικος του Λευκού Οίκου. Καρβας.

Thursday, September 3, 2020

ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΩΝ ΗΠΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΚΛΟΓΕΙΣ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΩΝ Ως χρηστιανός, που πιστεύει στο «Ούκ ψευδομαρτηρήσεις» του Χρηστού (το χρη με ήτα και όχι με γιώτα παρακαλώ) των Ελευσυνίων και όχι των Ιουδαίων, έχω μάθει να λέω τα σύκα, σύκα και τη σκάφη, σκάφη. Γιαυτό αρρωσταίνω ακούγοντας,στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ, την απατηλότητα ότι ο Αμερικανικός λαός με την ψήφον του εκλέγει τον αρχηγόν του Κράτους του. Αυτό είναι μια απάνθρωπη πνευματική διακόρευσις. Αφού, σύμφωνα με το Σύνταγμα (Article 2, Section 1) που υπεγράφθει στην Philadelphia της USA την17/11/1787, ο πρόεδρος της Αμερικής (που για την θέση του μπορεί να καταθέσει υποψηφιότητα κάποιος που διαθέτει την αμερικανική υπηκοότητα από τη γέννησή του και είναι τουλάχιστον 35 χρονών) εκλέγεται στην 1η Δευτέρα του Δεκέμβρη μετά την 2ηνΤετάρτην αυτού από τους εκλέκτορες. Οι οποίοι εκλέγονται βάσει του τρόπου τον οποίον καθορίζει η τοπική νομοθεσία της εκάστης Πολιτείας και είναι 100 για τα μέλη της Γερουσίας, 435 για τα μέλη της Βουλής των Αντιπροσώπουν και 3 για την πρωτεύουσα Ουάσιγκον που δεν εκλέγει γερουσιαστάς. Ναι μεν οι 538 εκλέκτορες υπόσχονται να ψηφίσουν για πρόεδρο τον υποψήφιο που αποκτά, στις έθνικές εκλογές της πρώτης Τρίτης του Νοέμβρη, την πλειοψηφία των ψηφοφόρων. Αλλά το Σύνταγμα τους επιτρέπει να ψηφίσουν οποιονδήποτε υποψήφιο θέλουν. Όπως το 2000 ένας εκλέκτορας από τους τρεις που έστειλε το εκλογικό διαμέρισμα Κολούμπια δήλωσε αποχή και το 1988 ένας εκλέκτορας της Δ. Βιρτζίνιας μη ψηφίζοντας τον Μάικλ Δουκάκη πήγε ενάντια στη πλειοψηφία των ψηφοφόρων. Για την ανάδειξη του νέου ενοίκου στο «Oval Office» απαιτούνται μόνον 538/2 + 1 = 270 εκλέκτρορες. Ο δε υποψήφιος και το κόμμα που θα συγκεντρώσει την πλειοψηφία σε μια Πολιτεία κερδίζει και όλους τους εκλέκτορες αυτής. Ανεξάρτητα από το εάν η διαφορά είναι ένα εκατομμύριο ψήφοι ή μόλις μία. Μόνο δύο πολιτείες, το Μέιν και η Νεμπράσκα μοιράζουν τους εκλέκτορές τους αναλογικά με το ποσοστό της ψηφοφορίας των πολιτών. Γιαυτό βλέπουμε σήμερα τους υποψηφίους να συγκεντρώνουν τις προσπάθειές τους σε συγκεκριμένες Πολιτείες με μεγαλύτερο πλυθυσμό. Διότι κερδίζοντας τις Πολιτείες – προμαχώνες (battleground states), όπως την Καλιφόρνια με 55 εκλέκτορες, το Τέξας με 38, την Νεα Υόρκη με 31 και την Φλόριντα με 29, κερδίζουν περιθώρια ασφαλείας για τους 270 εκλέκτορες που χρειάζονται και δεν τους καίγεται καρφί για την υπόλοιπη χώρα. Σε περίπτωση δε που κανείς υποψήφιος δεν θα συγκεντρώσει τον αριθμό 270, ο πρόεδρος τότε εκλέγεται από τη Βουλή των Αντιπροσώπων κατά πλειοψηφία, όπως ο Τζέφερσον το 1801 και ο Άνταμς το 1825 και όχι από τους «We The People». Άρα λοιπόν, η λαϊκή ψήφος στις 6/11/2012 έδωσε ξανά συνταγματικώς στον ζερβόχερο έγχρωμο Ομπάμπα όχι τα ηνία της χώρας, αλλά 270 + 62 = 332 εκλέκτορες. Μιλάγαμε ξανά για μαύρη αλλαγή προεδρικού πρωσόπου και ξεχνούσαμε πως στην 17/12/2012 ( 1ηΔευτέρα του Δεκέμβρη μετά την 2ην Τετάρτην) οι εκλέκτορες μπορούσαν να μας τα κάνουν μούσκεμα. Κάτι που μας το διαβεβαιώνει το παρελθόν με τους προέδρους που είχαν πλειοψηφία στους εκλέκτορες, αλλά έλλειψη στο σύνολον της εθνικής ψήφου. Αυτά ανήκουν στο χθες μπορεί να πει κάποιος. Πολύ σωστά. Αλλά για να μη εκτεθούν οι εκλέκτορες μπορεί κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί το επιχείρημα «νοθεία». Όπου τις διαφορές αναλαμβάνουν να λύσουν πια οι εφορευτικές επιτροπές και τα δικαστήρια και για εβδομάδες στρατιές δικηγόρων, αξιωματούχων και διαδηλωτών θα εμπλακούν σε μια θλιβερή διαδικασία αντιπαραθέσεων, καταμετρήσεων και ανακαταμετρήσεων με μηχανές και με το χέρι. Όλα αυτά έως την 1ην Δευτέρα μετά την 2ην Τετάρτη του Δεκεμβρίου για να δούμε τελικά στις 17/12/2012 όχι τους ψηφοφόρους αλλά το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας -όπου θα έχει φτάσει η υπόθεση- να στέφει υποψήφιο ως πρόεδρο τον αντίθετα με τη γενική πεποίθηση των ψηφοφόρων, λέγοντας ότι απλώς δεν υπάρχει πλέον άλλος χρόνος για ανακαταμετρήσεις. Αλλά ευτυχώς δεν ζήσαμε την εκλογική κωμωδία, που έχει αποτέλεσμα να καταβαραθρωθεί ξανά το κύρος των ΗΠΑ. Καθώς η «ισχυρότερη Δημοκρατία του κόσμου», η μοναδική υπερδύναμη, θα φαινότανε ανίκανη να κάνει αυτό που κάνουν ακόμη και τα τριτοκοσμικά κράτη: να εκλέξει το νέο ηγέτη της χώρας έγκυρα και έγκαιρα. Πέντε (5) φορές στην ιστορία των αμερικανικών εκλογών, ο υποψήφιος που κέρδισε τις περισσότερες ψήφους δεν εξελέγη πρόεδρος. Αυτό συνέβη το 1824, το 1876, το 1888, το 2000, όπου ο Μπους νίκησε τον Αλ Γκορ. Και το 2016 ο Τραμπ με 289 εκλέκτορες και 59.611.678 ψήφους νίκησε την Κλίντον με 228 εκλέκτορες και 59.814.018 ψήφους. Την έχουν βρεγμένη τα Παχύδερμα (ελέφαντες) τη φωλιά τους στην Ουάσιγκτον και γιαυτό δεν επιδίωξαν ξανά την ίδια περιπέτεια εκλογικής νίκης με τον Μπούς του 2000. Η δε υποτιθέμενη αβεβαιότητα για την έκβαση της ψηφοφορίας δεν είνα τίποτα περισσότερο απο μια ψεύτικη αγωνία που καλλιεργούν στις εκλογές τα μεγαλύτερα ΜΜΕ των ΗΠΑ. Αλλά ο κόσμος τις παρακολούθεί αισθανόμενος το ίδιο που αισθάνεται εδώ και χρόνια, πως αυτές του μοιάζουν με καλοστημένο πανηγύρι, πολλά «άδεια» χαμόγελα, πεταμένα λεφτά και πισώπλατες ατάκες που θα μείνουν στην ιστορία. Για αρκετούς όμως, η νίκη δεν είναι έκπληξη αλλά ούτε και ανακούφιση, εφόσον ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών δεν εκλέγεται από τη λαϊκή ψήφο, ούτε άμεσα ούτε σε δεύτερο βαθμό. Έτσι ο λαός των δεν είναι κυρίαρχος και οι πολίτες δεν είναι εκλογείς. Το δε πολίτευμά τους είναι μόνο κατ' ευφημισμόν δημοκρατία χωρίς να έχει τα βασικά χαρακτηριστικά του δημοκρατικού πολιτεύματος, αφού με το άλλοθι της εξουσίας υπέρ του λαού λειτουργεί με πολιτικό σύστημα που απέχει πολύ από τις βασικές δημοκρατικές αρχές. Γιαυτό και θεωρήται ως αναχρονιστικό και αντιδημοκρατικό, αφού σε αρκετές περιπτώσεις η λαϊκή ψήφος έρχεται σε αντίθεση με την ψήφο των εκλεκτόρων. Έτσι είναι άστοχον το αποτέλεσμα του απόλυτου αριθμού ψήφων. Εκτός από το ότι αυτό δεν κρίνει τον νικητή, κρύβει πίσω του ένα διχασμένο λαό που ζει σε διαφορετικά Κράτη (Πολιτείες) της Ομοσπονδίας των ΗΠΑ. Τοιουτοτρόπως η Αμερική αναδεικνύεται ότι είναι σπασμένη στα δύο. Και όπως έγραψε τότε στο Twitter ο νυν μεγιστάνας πρόεδρος Ντόναλντ Τράμπ «Δεν πρέπει να το αφήσουμε να συμβεί. Ο κόσμος γελάει μαζί μας» για την «αηδιαστική αδικία» και «χοντροκομμένη φάρσα», όπως ο ίδιος χαρακτήρησε το εκλογικό αποτέλεσμα των εκλογών της 6ης Νοεμβρίου 2012. Αλλά το ασπάστηκε στην δική του εκλογη. Μάλιστα μεταξυ των άλλων τιτιβισμάτων του με παρότρυνε, τότε, να ξεχυθώ, ως Αμερικάνος, στους δρόμους της Ουάσιγκτον για να εκφράσω την αντίθεσή μου προς το σύστημα του Σώματος των Εκλεκτόρων στις ΗΠΑ, που ευθύνεται για ένα διχασμένο Έθνος. Ξεχνόντας όμως ότι περισσότερες από 700 προτάσεις για τροπολογίες που αλλάζουν ή καταργούν το Κολέγιο των Εκλεκτόρων και τάσσονται υπέρ του συστήματος άμεσης καθολικής ψηφορορίας έχουν υποβληθεί, χωρίς καμιά τύχη, στο Κογκρέσο τα τελευταία 200 χρόνια. Λοιπόν σε τι το όφελος η διαμαρτυρία μου τι στιγμή που τα καλά οργανωμένα Λόμπυ «απαιτούν», λόγω της προεκλογικής υποστήριξής τους, το διορισμό ατόμων της επιλογής τους σε θέσεις κλειδιά που επηρεάζουν τα συμφέροντά τους. Ενώ το ελληνικό μου Λόμπυ δεν είχε ποτέ τέτοιες δυνατότητες και δυστυχώς δεν φαίνεται να μπορεί ποτέ να τις αποκτήσει. Η μόνη συγκεκριμένη «ανταμοιβή» που πήραμε ποτέ εμείς οι Ελληνοαμερικανοί για υποστήριξη συγκεκριμένου υποψηφίου, ήταν όταν ο τεως πρόεδρος Μπους διόρισε ως πρέσβη στην Αθήνα τον κ. Michael Sotirιos, συνεργάτη του τότε Αρχιεπισκόπου Αμερικής Ιακώβου, που στήριξε τον Μπους και όχι τον Δουκάκη στις εκλογές του 1988. Ωστόσο, σας λέγω, σχεδόν, με βεβαιότητα κ. πρόεδρε Τράμπ πως θα διαδηλώσω μαζί σας στην Ουάσιγκτον, εάν γνώριζα ότι τα χρήματα των προεκλογικών εκστρατειών ή έστω και της μίας πήγαιναν στους πληγέντες του νυν τυφώνα Λόοριαν ή και του τέως Κατρίνα, που συνεχίζουν να ζουν σε κοντέινερ. Στους ανασφάλιστους Αμερικανούς που «ψοφάνε» σαν τα σκυλιά στον δρόμο, Σε μονογονεϊκές οικογένειες ή σε στρατιώτες που γύρισαν από το Ιράκ και το Αφγανιστάν σακατεμένοι για πάντα. Έτσι θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για πραγματική αλλαγή και πιο ρεαλιστικά αποτελέσματα. Αυτό όμως δεν πρόκειται να γίνει ποτέ, έστω και να ξημερωνω-βραδιάζω διαμαρτηρόμενος στους δρόμους της Ουάσιγκτον όσο ακόμα ζήσω. Αφού σύμφωνα με την έρευνα «Vanishing Voter» (Ψηφοφόρος υπό εξαφάνιση) της Σχολής Διοίκησης Τζον Φ. Κένεντι, το αμερικανικό εκλογικό σώμα κλήθηκε μέσω σχετικού δείγματος να απαντήσει σε δημοσκόπηση και στο ερώτημα: «Πόση επιρροή νομίζετε ότι έχουν άνθρωποι σαν και σας στο τι κάνει η κυβέρνηση;». Η απάντηση σε ποσοστό 53% ήταν «λίγη» ή «καμία». Πρόκειται για το μεγαλύτερο ποσοστό στα χρονικά (το αμέσως προηγούμενο πριν 30 χρόνια ήταν 41%) που δηλώνει ότι οι ψηφοφόροι θεωρούν πως οι υποψήφιοι πρόεδροι «θα πουν οτιδήποτε προκειμένου να εκλεγούν και ότι οι πλούσιοι χρηματοδότες τους ασκούν υπερβολικά μεγάλη εξουσία». Πάντως δια του στόματος του Μπι Ρόμνεϊ μάθαμε πρόεδρε Τράμπ ότι το 47% των «φοροφυγάδων» Αμερικανών ήσαν υποστηρικταί τού Ομπάμα. Ας δούμε όμως, τι λέει η μελέτη του «Κέντρου για την Ακεραιότητα στο δημόσιο τομέα» των ΗΠΑ, για την προσπάθεια χρηματοδότησης της εκστρατείας επανεκλογής του προέδρου Μπους το 2004. Ο μεν Μπους, είχε λάβει περισσότερα από1,8 εκατομμύρια δολάρια από 550 μέλη ομάδων πίεσης συμφερόντων. Ο δε Κέρι, είχε λάβει 520.000 δολάρια συνολικά από 442 μέλη ομάδων πίεσης συμφερόντων. Το σημαντικότερο σημείο της μελέτης είναι τούτο: Οι χρηματοδότες του Κέρι εργάζονται στις ίδιες ομάδες πίεσης με αυτούς που έχουν χρηματοδοτήσει τον κ. Μπους. Στο πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ είναι γνωστοί οι στενοί δεσμοί του μεγάλου κεφαλαίου και του πολιτικού προσωπικού των αστικών κομμάτων. Ενας από τους ισχυρότερους παράγοντες της οικονομικής και πολιτικής ζωής των ΗΠΑ είναι το λεγόμενο στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα. Οι πολεμικές βιομηχανίες έχουν τους «δικούς τους ανθρώπους» σε όλα τα κλιμάκια της κυβερνητικής εξουσίας και τις δικές τους ομάδες συμφερόντων στα δύο νομοθετικά Σώματα, το Κογκρέσο και τη Γερουσία. Ετσι ελέγχουν άμεσα την κατάσταση, συμμετέχουν απ' ευθείας στα κέντρα λήψης των πολιτικών αποφάσεων και βέβαια προωθούν τα προϊόντα τους με προνομιακούς όρους. Με στοιχεία από το διαδικτυακό τόπο «The perpetual war portfolio» αποδεικνύονται αυτές οι σχέσεις των πολεμικών βιομηχανιών και της κυβέρνησης Μπους. Η Boeing, η μεγαλύτερη βιομηχανία κατασκευής αεροσκαφών, η οποία κατασκευάζει και μαχητικά αεροσκάφη όλων των τύπων, είχε ως βασικό πολιτικό σύνδεσμο τον Ρίτσαρντ Αρμιτατζ αναπληρωτή υπουργό Αμυνας, ο οποίος ήταν και πρόεδρος της εταιρίας «Αρμιτατζ Ασοσιέιτ», συμβούλου της Boeing! Η Lockheed, η μεγαλύτερη πολεμική βιομηχανία στον κόσμο η οποία κατασκευάζει αεροπλάνα, βόμβες, πυραύλους και πάσης φύσεως πολεμικό υλικό, διαθέτει μια ολόκληρη στρατιά πολιτικών συνδέσμων, βουλευτών και γερουσιαστών. Ξεχωρίζουν τα ονόματα του Στέφεν Χάντλεϊ, αναπληρωτή συμβούλου εθνικής ασφάλειας στο Λευκό Οίκο, ιδρυτή του δικηγορικού γραφείο Σι και Γκάρντνερ που εκπροσωπεί τη Lockheed. Του υπουργού Μεταφορών Νόρμαν Μινέτα, πρώην αντιπροέδρου της Lockheed. Του αναπληρωτή γενικού εισαγγελέα των ΗΠΑ, ο οποίος ως δικηγόρος εκπροσωπούσε τη Lockheed στην Ατλάντα. Και της Λιν Τσένεϊ, συζύγου του Αμερικανού αντιπροέδρου, η οποία είχε διατελέσει διευθύντρια στη Lockheed. Μια από τις μεγαλύτερες πολεμικές βιομηχανίες, η Northrop Grumman, κατασκευάστρια των βομβαρδιστικών Β-2 και άλλων μαχητικών αεροσκαφών, έχει ως κύριο πολιτικό σύνδεσμο τον αναπληρωτή υπουργό Αμυνας Πολ Γούλφοβιτς, ο οποίος διατέλεσε σύμβουλος της Northorp Grumman. Σύμβουλος της ίδιας βιομηχανίας ήταν και ο Λιούις Λίμπι, προϊστάμενος του προσωπικού γραφείου του αντιπροέδρου Τσένεϊ, ο οποίς ήταν ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ και ο διευθύνων σύμβουλος της εταιρίας πετρελαιοειδών «Halliburton». Η Κάθλιν Κούπερ ήταν η υπεύθυνη Εμπορίου στο υπ. Οικονομικών και διευθύντρια ενεργειακών μονάδων του ομίλου «Exxon Mobil». Η Κοντολίζα Ράις ήταν η σύμβουλος εθνικής ασφάλειας και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της «Chevron». Διευθυντής της Carlyle Group ήταν ο πρώην υπουργό Εξωτερικών Τζέιμς Μπέικερ και πρόεδρος ήταν ο πρώην υπουργός Αμυνας Φρανκ Καρλούτσι. Σύμβουλός της δε ήταν ο πρώην πρόεδρος HΠA Τζορτζ Μπους, φυσικά ο πρεσβύτερος. Μα και ο Ευλογημένος (Ομπάμπα στη γλώσσα των Σουαχίλι) κατάγεται από Αμερικανίδα άσπρη και μακρινή εξαδέλφη του Dick Cheney και Harry Truman, και o πατέρας του ήταν από την Kenya. Μάλιστα ο Ομπάμπα μεγάλωσε στή πόλη Χονολουλού και όχι στο γκέτο της εδώ Μαύρης Μέκκας «Χάρλεμ» και ούτε τον φέρανε αλυσοδεμένον από την Αφρική για παζάρευμα σε μιά πατρίδα που δεν την είχε ποτέ επιλέξει. Γιαυτό δεν είδε στα 13 χρόνια του τη Κου Κλουξ Κλαν να καίει το σπίτι του και να δολοφωνεί το πατέρα του, όπως ο Μάλκολμ Χ (Λιτλ). Ο οποίος έλεγε: «Δεν πρόκειται να στραφώ ενάντια σε άλλους μαύρους ηγέτες. Η πολιτική φιλοσοφία μας θα είναι ο μαύρος εθνικισμός. Οι λευκοί μπορούν να μας βοηθήσουν, όμως δεν μπορούν να μας ακολουθήσουν. Δεν μπορεί να υπάρξει ενότητα μεταξύ μαύρων και λευκών, εάν προηγουμένως δεν υπάρξει ενότητα μεταξύ των μαύρων», οικονομική συμπληρώνω εγώ. Ωστε τα ετήσια έσοδα εκάστης μαύρης οικογένειας να μην είναι Welfare και Food Stamps, αλλά να φθάσουν τα 4,2 εκατομμύρια δολάρια που δήλωσαν το 2007 ο Ομπάμπα μαζί με τη γυναίκα του Μισέλ. Εύγε στους ηγέτες της μαύρης κοινωνίας των ΗΠΑ, που πήραν στα σοβαρά το μήνυμα του Μάλκομ και κατόρθωσαν στις 6/11/2012 να ενώσουν ξανά στα εκλογικά κέντρα το μαύρο 13% των Αμερικανών. Μπράβω σε εμάς, το 40% των λευκοδέρμων, που πιστεύοντας ότι το άσπρο πετσί δεν είναι πλεονέκτημα για την προεδρία των ΗΠΑ, βοηθήσαμε τον ημίλευκον μαύρον να φθάσει στον άσπρο θρόνο του Λευκού Οίκου για δεύτερη φορά. Γιαυτό στις δύο προεδρικές εκστρατείες δεν εμφανίστηκαν αφίσσες σαν κι αυτή του 1876 που έγραφε «THE TOW NEGROES AND TEN WHITES». Ελπιζω οι άσπροι ηγέτες μας να ακούσανε την φωνή της ψυχής μας: «read my lips, no more φυλετικός διχασμός». Μη ξεχνούν πως «it takes two to tango, κάτω από το μαύρο πεπλο της νύχτας» και χορεύοντας αγγαλιασμένοι στο παράδεισο των ονείρων του απολαμβάνουμε της ευτυχίας το Ζενίθ. Ας χαλιναγωγήσουν το ρατσισμό τους μπροστά στη μαύρη δερμάτινη χλαμύδα του τέως προέδρου ΗΠΑ, για να μην ξυλοδαρθούν μέσα στη Γερουσία. Όπως την 22/5/1856 ο Congressman Preston Brooks κτυπούσε το Senator Charles Sumner στο κεφάλι με το μπαστούνι του για την ασυμφωνία μεταξύ Νότου και Βορρά στο Fugitive Slave Act of 1850. Ευχαριστώ. Καρβας.

Monday, February 3, 2020


Εισήγηση του Βασίλη Καρβέλη.

Θέμα: Το λήμμα «Greek» στην Αφίσα της Παρέλασης.

 Με γνώμονα την κατήχηση του Αρχιεπισκόπου κ Ελπιδοφόρου, στην Πανομογενειακή της 9/01/2020 και έχει ως εξής, «Δεν έχει σημασία αν είμαστε υπήκοοι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ή αν είμαστε Αμερικανοί πολίτες. Και στις δύο περιπτώσεις έχει μεγάλη σημασία να κρατήσουμε τον πολιτισμό μας, την ταυτότητά μας και τη γλώσσα μας». Έρχομαι κ Γκουρνέλο να μιλήσω ενώπιόν σας ελεύθερα, ειληκρινά και ευθέως, για το Greek Parade στην Αφίσα της Πρελάσεώς μας στην 5η Λεωφόρου της Νέας Υόρκης. Σας ομολογώ ότι ένα από τα πικρότερα αισθήματα, που απόκτησα στην ζωή μου από τις Πανομογενειακές της Ομοσπονδίας Νέας Υόρκης, είναι η αφή της «ντροπής». Τι όνειδος και ασέβεια, προς το φως της αιώνιας πνευματικότητας των Ελληνικών Γραμμάτων το θράσος και η αναίδεια του Συμβουλίου της Hellenic Ομοσπονδίας να ανακοινώνει στο κοινό την «Hellenic Παρέλαση» με τα ξενόφωνα λήμματα «Greek Parade». Πως είναι δυνατόν κ Πρόεδρε, ως Έλληνες τα μέλη του Συμβουλίου να ανέχονται τους αρμοδίους της Παρελάσεως να κηρύτουν στις Πανομογενειακές ότι το «Greek Parade» εκφράζει τον ελληνικό φορέα του υψηλού στοχασμού των Ηρώων του 1821 το «Ελευθερία ’η Θάνατος». Και με τη σιωπή τους εκτείνεται η φαυλότητα του «Greek Parade» στο ελληνικό ακροατήριο των Πανομογενειακών, ως πλύση εγκεφάλου. Λησμονούν πως το μέτρο του πολιτισμού ενός έθνους είναι ανάλογον με το μέτρον καλλιέργιας της γλώσσας αυτού. Η οποία δεν αποτελείται από απλές λέξεις. Αλλά από νοήματα εναποτεθειμένα σε λέξεις, των οποίων τα όριά τους είναι τα όρια των νοημάτων της γλώσσας του. Έχουμε δε μόνον τόσα νοήματα, όσα μπορούμε να εκφράσουμε όχι με την Αγγλική, αλλά μόνον με την ελληνική μας γλώσσα. Και αυτή η μητρική μας γλώσσα είναι τόσο ακριβής, όσο είναι και η ακρίβεια των λέξεων αυτής. Γιαυτό η έλλειψη της ελληνικής ακρίβειας στη λέξη «Greek» της Αφίσας διαμορφώνει μια διαστρέβλωση του εννοιολογικού περιεχομένου της Ελληνικής Παρέλασης. Έχουν πολιτισμικό καθήκον λογοδοτήσεως οι μορφωμένοι της Ομοσπονδίας που δεν διαπαιδαγωγούν στις Πανομογενειακές την καλώς φημισμένη έννοια της λέξεως «Γραικός», που έχασε τη δήναμή της και σημαίνει σήμερα το κακόν. Είναι ιστορικώς αποδεδειγμένο ότι στην Αρχαία Ελλάδα μιά λέξη που περιέγραφε τόπο, μεταφέρεται και στον κάτοικο αυτής ως επίθετον. Όπως οι αρχαίοι σοφοί ο Σόλων ο Αθηναίος, ο Πιττακός ο Μυτιληναίος, ο Περίανδρος ο Κορίνθιος κλπ. Ο Αριστοτέλης στα «Μετεωρολογικά» σημειώνει ότι «στη περιοχή της Δωδώνης στην Ήπειρο κατοικούσαν οι Σελλοί που αποκαλούνταν τότε Γραικοί και τώρα Έλληνες». Την ίδια πληροφορία δίνει και το Πάριο Μάρμαρο γράφοντας «Αφού Έλλην Δευκαλίωνος Φθιώτιδος εβασίλευσε και Έλληνες ωνομάσθησαν, το πρότερον Γραικοί καθούμενοι». Ο δε Θουκυδίδης στο Β 23 αναφέρει: «παρερχόμενοι δε οι Πελοπονήσιοι Ωροπόν την Γήν την Γραικήν καλούμενην». Μάλιστα ο Όμηρος απαριθμώντας στον κατάλογο των «Νεών» τις μεγάλες πόλεις που έλαβαν μέρος στον πόλεμο της Τροίας περιλαμβάνει και τη πόλην Γραία (Ιλ. Β498), που ήταν στην επικράτεια των Βιωτών και οι κάτοικοι αυτής ίδρυσαν την αποικία Κύμη στην Ιταλία. Και από το όνομα της πόλης Γραίας, οι κάτοικοι της Κύμης ονομάστηκαν Γραικοί. Οι οποίοι δημιούργησαν την Magna Grecia, δηλαδή την επικράτεια των αρχαίων Ελληνικών αποικιών στην Σικελία και νότια Ιταλία με το όνομα Μεγάλη Ελλάδα, που σύμφωνα με τον Στράβωνα ιδρύθηκε στην εποχή του Τρωικού πολέμου από τους Έλληνες. Εξ αυτών είναι αλήθεια ότι υπάρχει ελληνικότατη συγγένεια μεταξύ των λέξεων Γραικός και Έλλην. Αλλά οι τσακωμοί και οι διαξιφισμοί της θεολογικής πολιτικής μεταξύ Ανατολής και Δύσης κακοποίησαν βάναυσα το όνομα Γραικός. Με αποτέλεσμα η λέξις Greek = Γραικός = Αρχαίος = παλιός άνθρωπος να έχει αποκτήσει την αρνητική σημασία του «παλιάνθρωπος». Και έτσι έφτασε το «Greek» να σημαίνει στα Δυτικά Λεξικά  ο αιρετικός, ο κλέφτης, ο απαταιώνας και κάθε τι το απαίσιον και παλιάνθρωπο. Απορώ και εξίσταμαι κ. Συνονόματε, γιατί η Hellenic Ομοσπονδία συνεχίζει με το «Greek Parade» να κάνει την «Hellenic Παρέλαση» διακριτική ως «Απαταιώνισσα Παρέλαση» προς τιμήν των Ηρώων που πλήρωσαν με τη ζωή τους την απελευθέρωσή μας από τον τούρκικο ζυγό. Eίναι υποχρεωτικόν λοιπόν η Αφίσα να τυπώνεται πλέον με λέξεις ελληνικές, για να παρουσιάζει στο κοινόν την Hellenic Parade των Ελλήνων της Hellenic Ομογένειας. Έτσι μόνον θα είναι Hellenic = Ελληνική και όχι Greek = Παλιάνθρωπη η απόδοση φόρου τιμής μας στους Ήρωες του 21. Τους οποίους το Πατριαρχείο έδιωξε από την Ορθόδοξη Εκκλησία του με την ποινή του αφορισμού, που πρωτοδημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Λόγιος Ερμής» στην Βιέννη.

Για όνομα του Θεού! Έως πότε θα με υποχρεώνετε να ζώ στην παλιανθρωπιά του Greek.

Διατέλω μεθ’ υπολήψεως εθελοντού, Βασίλης καρβέλης.

 Συνημμενο θα βρείτε φωτογραφία του αφορισμού
 

 


 

 

Wednesday, July 3, 2019


Αμερική: Ελληνική αποικία πριν τον Κολόμβο.

Τα βράχια Σκανδιναβίας και Β. Αμερικής διηγούνται το ασύλληπτο: ότι οι πρόγονοι των Κρητών «έκοβαν βόλτες» στον Ατλαντικό, αρμέγοντας τα πλούτη Βαλτικής και Αμερικής, 40 αιώνες προτού ο Κολόμβος φιλήσει το χώμα των «Δυτικών Ινδιών»! Ομως, προτού υποκύψουμε στο εύκολο της απόρριψης, ας ρίξουμε μια ματιά στα αποδεικτικά στοιχεία στο βιβλίο –The Lost Empire of Atlantis- του Gavin Menzies, που ανακίνησε σωρεία συζητήσεων στο Διαδίκτυο. Έκπληκτος από τα μουσειακά ευρήματα που δικαίωναν τον Στράβωνα και τον Πτολεμαίο, ο συγγραφέας αναλογίστηκε όχι μόνον τα μυστικά ναυσιπλοΐας που πρέπει να κατείχαν οι Μινωίτες, αλλά και το πού έβρισκαν όλες εκείνες τις ποσότητες μετάλλων που εμπορεύονταν. Η Κύπρος με τα μεταλλεία χαλκού γνωρίζουμε ιστορικά ότι δεν μπορούσε να αντεπεξέλθει καν στις απαιτήσεις των Φαραώ. Κι όμως, οι Μινωίτες τους έδωσαν χάλκινα πριόνια ενισχυμένα με κασσίτερο για να κόψουν τους ογκόλιθους των πυραμίδων τους. Βρέθηκε γραμμένο στα αρχεία του βασιλιά Σάργκον των Ακκαδίων ότι τα μινωικά πλοία έφερναν ήδη από το 2.350 π.Χ. κασσίτερο, από την Ισπανία και τη Βρετανία. Επίσης και εκείνο το του 1450 π.Χ. απίθανο εύρημα Lasioderma serricorne (κάμπια των φύλλων καπνού) στο Ακρωτήρι της Σαντορίνης! Ναι, του καπνού που όλοι γνωρίζαμε ότι πρωτόφτασε στην Ευρώπη τον 16ο αι. μ.Χ. από την αμερικανική ήπειρο. Ο Menzies στράφηκε δυτικά, ψάχνοντας να βρει κατά πόσο εκείνοι οι ατρόμητοι ναυτικοί είχαν όχι μόνον διαβεί τις Ηράκλειες Πύλες, (Στενό του Γιβλατάρ) αλλά είχαν φθάσει στον Νέο Κόσμο. Ο μίτος που ξετύλιξε στο υπόλοιπο του βιβλίου του δεν ήταν πρωτόγνωρος. Αφού ο ομότιμος καθηγητής Γεωλογίας Ηλίας Μαριολάκος είχε πριν υποστηρίξει την ιδέα ότι οι αρχαίοι πρόγονοί μας είχαν εξερευνήσει τις παράκτιες περιοχές της Ισπανίας, Γαλλίας, Βρετανίας και Ιρλανδίας ψάχνοντας για μέταλλα και ίσως είχαν φθάσει στην Ισλανδία, τη Γροιλανδία και την Αμερική. Από τις αναφορές του συνάγεται ότι υπήρξαν δύο κλειδιά που ξεκλείδωσαν την υπόθεση των «Ελλήνων στην Αμερική». Το ένα ήταν ένα μεταλλουργικό ανεξήγητο: οι αρχαιολόγοι των ΗΠΑ έχουν βρει 5.000 ανοιχτά ορυχεία χαλκού στις ακτές της λίμνης Superior, μεταξύ Μίσιγκαν των ΗΠΑ και Καναδά, απ’ όπου έχουν εξαχθεί κάπου 500.000 τόνοι μεταξύ 2470 – 1050 π.Χ., που κανένας δεν γνωρίζει πού πήγαν! Αφού οι τότε Ινδιάνοι των περιοχών αυτών ζούσαν στη Λίθινη Εποχή και μόνο μετά το 1500 π.Χ. αρχίζουν να χρησιμοποιούν περιορισμένες ποσότητες χαλκού – κι αυτές μόνο για κοσμήματα. Δεδομένου ότι η Μεσόγειος και η Μεσοποταμία ήταν εκείνες που τότε διέρχονταν την Εποχή του Χαλκού οι υποψίες στρέφονται προς τα εκεί. Κατά εντυπωσιακή μάλιστα συγκυρία, οι μυστηριώδεις μαζικές εξορύξεις χαλκού τόσο στη Βόρεια Αμερική όσο και στην Ισπανία και τη Βρετανία σταμάτησαν γύρω στο 1350 π.Χ. – την εποχή που το ηφαίστειο της Θήρας καθόρισε τη μοίρα των Μινωιτών. Και οι Ελληνες που παρέλαβαν τη σκυτάλη (Αχαιοί Μυκηναίοι αρχικά, Δωριείς και Ιωνες στη συνέχεια) είναι οι μόνοι που διηγούνται ταξίδια από παλιά στην Ωγυγία (Ισλανδία), το Κρόνιο Πέλαγος και τις δυτικότερες ακτές. Για το πώς πήγαν, η απάντηση θα μπορούσε να δοθεί μόνο με το κλειδί που λέγεται γνώση των ωκεάνιων ρευμάτων που ο Ομηρος περιέγραφε ως βαθύρροο και βαθυδίνη. Το ρεύμα του Κόλπου του Mεξικού, το περίφημο Gulf Stream, στριφογυρνά στον Ατλαντικό και διακλαδίζεται σε βρόγχους που εισχωρούν στη Μεσόγειο και στη Βαλτική. Οποιος γνωρίζει αυτές τις υδροτσουλήθρες και τοποθετεί κατάλληλα το σκαρί του επάνω τους «πετάει». Για παράδειγμα – λέει ο κ. Μαριολάκος – ο Πλούταρχος αποφαίνεται πως ένα σκαρί σαν την «Αργώ» μπορούσε να διανύσει τα 900 χλμ. απόστασης Βρετανίας -Ισλανδίας σε 5 ημέρες (4-5 μίλια/ ώρα). Το δυσθεώρητο όμως του επιτεύγματος δεν μπορεί να ικανοποιηθεί παρά μόνο με αποδείξεις για το ότι αρχαϊκά πλοία σαν την «Αργώ» μπορούσαν να πάνε τόσο μακριά – πόσω μάλλον τα ακόμα αρχαιότερα μινωικά. Βάσει δημοσιεύματος του 2010, από νορβηγική εφημερίδα είχαν βρεθεί μυστηριώδη γράμματα της περιόδου 1800 – 1000 π.Χ. σκαλισμένα σε γρανίτη. Τα γράμματα αυτά αποκρυπτογράφησε ως μινωικά ο νορβηγός γλωσσολόγος και ακαδημαϊκός Kjell Aartun και τιμήθηκε γι’ αυτό με το χρυσό μετάλλιο του βασιλιά. Κατά τον Aartun, οι μινωικές λέξεις μεταφράζονταν «Μαλακός και καθαρός», αναφερόμενες στο μεγαλύτερο κοίτασμα αργύρου όλης της Ευρώπης που είχαν εντοπίσει στο Kongsberg του Οσλο αυτοί οι απίστευτοι κυνηγοί θησαυρών. Ο δε Πλούταρχος γράφει: «Οσο για τη μεγάλη ήπειρο, από την οποία η μεγάλη θάλασσα περιέχεται σε κύκλο, από τα άλλα νησιά απέχει λιγότερο, από την Ωγυγία όμως γύρω στα πέντε χιλιάδες στάδια ταξιδεύοντας με πλοία με κουπιά. (…) Από την ηπειρωτική γη στα κοντινά μέρη κατοικούν Ελληνες, γύρω από τον κόλπο όχι μικρότερο από την Μαιώτιδα (λίμνη), του οποίου το στόμα βρίσκεται στην ίδια ευθεία με το στόμα της Κασπίας θάλασσας». Οι αποστάσεις μεταξύ Γροιλανδίας, Νέας Γης και νησιού Baffin του Καναδά είναι περίπου 1.140 χλμ., ενώ μεταξύ Νέας Γης και νησιού Baffin είναι περίπου 1.300 χλμ. Η αναφορά ότι γύρω από τον κόλπο κατοικούν Ελληνες μας φανερώνει μια αποικία στον κόλπο του Αγ. Λαυρεντίου. Το σημαντικό όμως στην περιγραφή αυτή είναι ότι μας παρέχει γεωγραφικές πληροφορίες οι οποίες είναι σωστές. Πράγματι, ο κόλπος του Αγ. Λαυρεντίου μοιάζει με τη Μαιώτιδα λίμνη (Αζοφική Θάλασσα, στον Εύξεινο Πόντο) και είναι λίγο μεγαλύτερος. Οσο για την πληροφορία ότι το στόμιο του κόλπου είναι στην ίδια ευθεία με το στόμιο της Κασπίας, κοιτώντας στο Google Earth εύκολα διακρίνουμε ότι τα δύο στόμια βρίσκονται σε βόρειο γεωγραφικό πλάτος 47ο, άρα στην ίδια ευθεία. Αυτή η πληροφορία είναι και η μοναδική αναφορά στην αρχαία γραμματεία που μας δείχνει ότι μπορούσαν εκείνη την εποχή να προσδιορίζουν το γεωγραφικό πλάτος ενός τόπου. Αλλά υπάρχει και κάτι ακόμη στον Πλούταρχο που θεωρείται απόδειξη αληθείας για τα ταξίδια των Ελλήνων στην Αμερική. Μας λέει: «Οταν λοιπόν ο αστέρας του Κρόνου, τον οποίο εμείς αποκαλούμε Φαίνοντα ενώ εκείνοι Νυκτούρο, φτάσει στον Ταύρο μετά από περίοδο τριάντα ετών, αφού προετοιμάσουν επί χρόνο πολύ τη θυσία… (ξεκινούν το ταξίδι της επιστροφής)». Αυτό μας δίνει τη δυνατότητα να ελέγξουμε αστρονομικά την περίοδο που πιθανόν έγινε το συγκεκριμένο ταξίδι που εξιστορεί. Ο Πλάτωνας είχε κατατάξει τους πλανήτες στο ηλιακό σύστημα, σε σειρά από έξω προς τα μέσα ως προς τη Γη, με τα εξής ονόματα: Φαίνοντας (ο Κρόνος), Φαέθοντας (ο Δίας), Πυρόεντας (ο Αρης), Εωσφόρος (η Αφροδίτη), Στίλβοντας (ο Ερμής), Ηλιος και Σελήνη. Το όνομα Φαίνοντας ετυμολογικά σημαίνει αυτόν που γίνεται ορατός, ενώ η λέξη Νυκτούρος σημαίνει αυτόν που είναι τελευταίος στη νύκτα. Με χρήση ειδικού προγράμματος αστρονομίας μπορούμε να ελέγξουμε τις γεωγραφικές συντεταγμένες του Καναδά για την εποχή του Πλουτάρχου (1ου αι. μ.Χ.) σε ποια χρονολογία και σε ποιον μήνα ο πλανήτης Κρόνος βρίσκεται στον αστερισμό του Ταύρου πριν ανατείλει ο Ηλιος. Έτσι επιβεβαιώνεται ότι κάθε 30 σεληνιακά χρόνια εμφανίζεται όντως το φαινόμενο να ανατέλλει ο Κρόνος στον Ταύρο. Επειτα, πάλι, ο Πλούταρχος λέει: «Τα νησιά που βρίσκονται πέρα κατοικούνται από Ελληνες και βλέπουν τον Ηλιο να κρύβεται για λιγότερο από μία ώρα επί τριάντα μέρες. Και η νύχτα εκεί έχει ελαφρύ σκοτάδι και λυκαυγές που φέγγει από τη δύση». Εφόσον το ταξίδι επιστροφής ξεκινούσε αρχές Ιουνίου, τότε πρέπει να ελέγξουμε πού έβλεπαν τον Ηλιο να κρύβεται λιγότερο από μία ώρα για 30 ημέρες. Με κατάλληλο πρόγραμμα βρήσκεται ότι την εποχή του 1ου αι. π.Χ. στη Γροιλανδία (60ο βόρεια) ο Ηλιος έδυε μία ώρα μεταξύ 4-5 π.μ. και αυτό συνέβαινε για χρονικό διάστημα ενός μήνα, από 9/6 ως και 9/7. Η ταύτιση αυτή δηλώνει ότι αρχικά ταξίδευαν βόρεια, φθάνοντας κοντά στον Αρκτικό Κύκλο, όπου τη θάλασσα ονόμαζαν Κρόνιο Πέλαγος. Στην περιοχή αυτή η νύχτα έχει όντως λυκαυγές και ελαφρύ σκοτάδι. Η αστρονομική σύνδεση, σε συνδυασμό με τις γεωγραφικές γνώσεις των δύο τόπων που έχουν ίδιο γεωγραφικό πλάτος, καταδεικνύει ότι το ταξίδι που περιγράφει ο Πλούταρχος – από την Αμερική στην Καρχηδόνα, το 86 μ.Χ. – όντως συνέβη. Ο συλλογισμός είναι συγκλονιστικός, αλλά τι στοιχεία είχουμε ότι πλοία της μινωικής εποχής κατόρθωναν αυτό το ταξίδι, όταν τα δεδομένα του μετρούνται στη ρωμαϊκή πλέον εποχή – μια εποχή που ίσως οι ταξιδιώτες να είχαν και Μηχανισμό των Αντικυθήρων εν πλω. Οι εκπλήξεις από τη χώρα των Βίκινγκς μας δίνουν την απάντηση ότι ευρήματα υπάρχουν όντως πολλά. Ο Menzies αναφέρει «1.200 περίπου μινωικά ευρήματα γύρω από τη λίμνη Superior». Μάλιστα τα πρώτα στοιχεία μη ινδιάνικης εξόρυξης βρέθηκαν σε φλέβες χαλκού, στη χερσόνησο Keweenaw της λίμνης Superior – κοντά σε ένα χωριό που ονομάζεται Λαύριο (Laurium). Εκεί βρέθηκε και το πετρόγλυφο ενός άκρως συμβολικού μινωικού πλοίου (βλ. http://megalithicresearch.blogspot.com/…/petroglyph-of-sail…). Επίσης, στο Newberry του Μίσιγκαν, είχαν ήδη από το 1896 βρεθεί τρία αγαλματίδια και μία πινακίδα με «περίεργη γραφή». Κανένας δεν μπορούσε να την ερμηνεύσει τότε, αλλά όταν ο Εβανς προχώρησε στις ανασκαφές της Κνωσού – το 1900 – έγινε προφανές ότι η γραφή συγγένευε με τη Γραμμική Α. Η πληθώρα όμως των «απεικονιστικών στοιχείων» που παραπέμπουν στη Μεσόγειο βρέθηκε στη συνέχεια σε χέρια ιδιωτών, με τα περισσότερα να καταλήγουν σε άγνωστους συλλέκτες και πολλά – χρυσά και ασημένια – να φημολογείται ότι έχουν λιωθεί από τους άπληστους θηρευτές τους. Τα περισσότερα είχαν βρεθεί το 1925, από έναν αγρότη του Ιλινόις, τον Orville Lowery, και το 1982 από έναν τυχοδιώκτη, ονόματι Russ Burrows, που ισχυρίστηκε ότι βρήκε ένα ιερό και 13 ασύλητους τάφους σε ένα σύμπλεγμα σπηλαίων, επίσης στο Ιλινόις. Εν κατακλείδι και συνοπτικά, τα παρατιθέμενα στο Διαδίκτυο ευρήματα επί αμερικανικού εδάφους περιλαμβάνουν πάμπολλες πέτρες με χαραγμένες επάνω τους μορφές στρατιωτών με στολές που θυμίζουν Μινωίτες, Φιλισταίους, Μυκηναίους, Φοίνικες και Αιγυπτίους, αρκετά πετρόγλυφα με μινωικού και αιγυπτιακού τύπου πλοία, και επιγραφές που άλλες θεωρούνται κυπρομινωικής γραφής και άλλες σύμμεικτες με ετρουσκικές, λατινικές και ελληνικές λέξεις. Το πιο εύγλωττο όμως οπτικά στοιχείο (εφόσον αποδειχθεί και αυθεντικό) είναι ένα μετάλλιο που βρέθηκε στο Cleveland του Οχάιο το 2006, με τον μινωικό πέλεκυ στη μία πλευρά και στην άλλη τον Πρίγκιπα των Κρίνων, που γνωρίζουμε από την τοιχογραφία στο ανάκτορο της Κνωσού (1690 π.Χ.)! To θέμα περιπλέχθηκε περισσότερο όταν τους «Ιντιάνα Τζόουνς του Χαλκού» προσέγγισαν «στρατευμένοι αρχαιολόγοι», εκ μέρους της Εκκλησίας των Μορμόνων, οι οποίοι πάσχιζαν να δικαιώσουν τα ρηθέντα υπό του προφήτη τους ότι την Αμερική είχαν εποικίσει Ιουδαίοι, γύρω στο 2000 π.Χ. Εκτοτε έχει στηθεί ένα απίστευτο γαϊτανάκι, με κάθε είδους ερμηνείες των ευρημάτων να ξεφυτρώνουν στο παραεπιστημονικό περιοδικό Ancient American (www.ancientamerican.com/), ενώ η επίσημη αρχαιολογία απέχει. Αυτή η παράδοξη κατάσταση έχει οδηγήσει σε αδυναμία διασταύρωσης της αλήθειας των ισχυρισμών και στην έκφραση ακραιφνών θεωριών. Για παράδειγμα, ένας επιγραφολόγος ονόματι Paul Schaffranke ισχυρίστηκε σε διάλεξη του 1995 (βλ. www.youtube.com/watch?v=ZO9OstWDAac) ότι αποκρυπτογράφησε τη σύμμεικτη γραφή των αρχαίων πινακίδων και ότι αυτή διηγείται ένα απίστευτο ρέκβιεμ των πρώτων εκείνων αποίκων της Αμερικής: ότι Ελληνες της Αλεξάνδρειας – φυγάδες της χριστιανοκρατούμενης πλέον Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας – κατέφυγαν στο τελευταίο προπύργιο των Φοινίκων, στη Μαυριτανία, κι από εκεί έφθασαν όλοι μαζί στις Μεγάλες Λίμνες, για να χτίσουν το μεικτό και τελευταίο τους βασίλειο! Το μόνο επιστημονικό που έχουμε προς υποστήριξη όλων των σεναρίων αποίκισης από τη Μεσόγειο είναι η γενετική μελέτη «Origin and Diffusion of mtDNA Haplogroup X», του 2003 (βλ. www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC1180497/). Σε αυτήν εντοπίστηκε ότι το μιτοχoνδριακό DNA haplogroup X2 που απαντάται στους Κρήτες σε υψηλό ποσοστό (7,2%) απαντάται σε παρόμοια υψηλό ποσοστό (ως 5%) και σε 20.000 μέλη ινδιάνικων φυλών της ΒΑ Αμερικής! Σε παρόμοιο «ευρασιατικό συμπέρασμα» είχε καταλήξει και η κρανιακή συγκριτική μελέτη του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν «Old World sources of the first New World human inhabitants: a comparative craniofacial view», του 2001 (βλ. www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/11481450). Επειτα, το 2008, η εργασία μιας ομάδας ερευνητών από πανεπιστήμια της Ελλάδας, των ΗΠΑ, του Καναδά, της Ρωσίας και της Τουρκίας, υπό τον καθηγητή του Αριστοτελείου Κωνσταντίνο Τριανταφυλλίδη, έστρεψε τον προβολέα της γενετικής ιχνηλάτησης ακόμα πιο πίσω: αποφάνθηκε βάσει DNA ότι οι Μινωίτες είχαν εγκατασταθεί στην Κρήτη προερχόμενοι από την Ανατολία – τα μέρη που τη 2η χιλιετία π.Χ. κατέλαβαν οι Χετταίοι. Κατι που μας θυμίζει ότι ο Μίνωας είχε παντρευτεί τη μάγισσα πριγκίπισσα των Κόλχων, Πασιφάη. Το σενάριο ταιριάζει πολύ με το ότι Γεωργιανοί επιγραφολόγοι επιμένουν πως η γλώσσα του Δίσκου της Φαιστού είναι στην ιερατική γραφή της αρχαίας Κολχίδας (βλ. www.tovima.gr/science/article/?aid=251116). Και παίρνουν νέο νόημα για την έκταση της μινωικής θαλασσοκρατίας τα όσα είχε πει στα «Αργοναυτικά» ο Ορφέας, για διαφυγή των Αργοναυτών στη Βαλτική μέσω του Βορυσθένη (Δνείπερου) και κατέβασμα ως το νησί της αδελφής της Μήδειας, Κίρκης, στα ανοιχτά της Μαυριτανίας.
Είναι όμως αυτά αρκετά για να γράψουμε ξανά τα βιβλία της Ιστορίας, να ξεχάσουμε το «ο Κολόμβος ήταν Χιώτης» και να αποδυθούμε στο «ο Τελευταίος των Μοϊκανών ήταν πατριωτάτσι»; Οχι ακόμα. Κάποιες μούμιες που βρέθηκαν τόσο στην περιοχή «αποίκησης» της Αμερικής όσο και στη γειτονιά του Stonehenge στην Αγγλία ίσως φωτίσουν καλύτερα την υπόθεση. Αλλά σιγουριά θα έχουμε μόνον αν αποφανθούν επίσημα οι αρχαιολόγοι.
megalithicresearch.blogspot.com
Fig.1 The glyph of this Sailing Boat gives a description of the copper trade with the Old World during the Bronze Age. (Copper Harbor, Kewe...


Thursday, June 13, 2019

Το πολύτιμο δάκρυ της Χίου: Μαστίχα.
Η μαστίχα της Χίου, είναι ένα δάκρυ γλυκό, που φέρνει ίαση ψυχής και σώματος! Βγαίνει από τον κορμό των δέντρων, των γνωστών σκίνων. Σύμφωνα με την παράδοση της Χίου, η παραγωγή της μαστίχας, έχει… ιερή, μεταφυσική διάσταση που ξεφεύγει από την «παραγωγή» ενός προϊόντος για εκμετάλλευση
Μοναδικότητα: το γόνιμο έδαφος της Νότιας Χίου που διατηρεί το κλίμα θερμό και ξηρό είναι η αιτία που η παραγωγή της Μαστίχας περιορίζεται γεωγραφικά μόνο στα νότια του νησιού. Όμως τα μαστιχόδεντρα βρίσκονται σε κάθε πλευρά του νησιού με το δέντρο να μεγαλώνει χωρίς ποτέ του να παράγει μαστίχα.
Η παραγωγή: Τα μαστιχόδεντρα πρέπει να λιπανθούν και να κλαδευτούν. Από τα μέσα Ιουνίου μέχρι τις αρχές Ιουλίου γίνεται το καθάρισμα (σε κυκλική περιοχή), η ισοπέδωση και επικάλυψη του εδάφους με ασπρόχωμα καλά κοσκινισμένο. Ακολουθούν το κέντημα, η συλλογή και ο καθαρισμός της μαστίχας από τους ίδιους τους παραγωγούς. Στη συνέχεια το προϊόν καταλήγει και επεξεργάζεται στις εγκαταστάσεις της Ενωσης Μαστιχο-παραγωγών Χίου, η οποία ιδρύθηκε με αναγκαστικό νόμο το 1939. Σήμερα η ετήσια παραγωγή μαστίχας έχει ανέβει στους 160 τόνους με τη μέση τιμή για τον παραγωγό να ανέρχεται στα 73 ευρώ το κιλό περίπου με την λειτουργία 14 καταστημάωνα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Στο εξωτερικό είναι επτά με το πιο πρόσφατο αυτό στη Ντόχα του Κατάρ. Όλα τα καταστήματα του εξωτερικού είναι στη περιοχή της Μέσης Ανατολής (Κύπρος, Σαουδική Αραβία, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Κατάρ). Όσο αφορά στην Τουρκία από το 2016 έχουμε ιδρύσει την MASTIHA DAMLA SAKIZ σε συνεργασία με Τούρκους εταίρους, η οποία σταδιακά μπαίνει στη τοπική αγορά αναπτύσσοντας καταρχήν δραστηριότητες διανομής.
Eυεργετικές δράσεις: Eδώ και αιώνες ήταν άτυπα γνωστές οι φαρμακευτικές, καλλυντικές και γευστικές ιδιότητες της μαστίχας, η οποία έχει καταγραφεί ως η πρώτη φυσική τσίχλα του αρχαίου κόσμου. Οι κυρίες της αρχαίας Ρώμης χρησιμοποιούσαν οδοντογλυφίδες από μαστιχόδεντρα για να λευκαίνουν τα δόντια τους. Οι Φραγκισκανοί μοναχοί τη χρησιμοποιούσαν για το «βάλσαμο της Ιερουσαλήμ», μια θαυματουργή αλοιφή που παρουσίασαν στο Μιλάνο το 1712. Στα μέσα του 18ου αιώνα, όταν η ζάχαρη έφτασε στην Κωνσταντινούπολη, ο σουλτάνος προσκάλεσε τους διασημότερους ζαχαροπλάστες να δημιουργήσουν το απόλυτο γλύκισμα. Ενας απ’ αυτούς συνδύασε σιρόπι ζάχαρης, φιστίκια και μαστίχα Χίου για να φτιάξει το πρώτο λουκούμι. Τελικά έχει τεκμηριωθεί Επιστημονικά η ευεργετική δράση της μαστίχας κατά παθήσεων του πεπτικού συστήματος, όπως το έλκος στομάχου και άλλες φλεγμονές. Συμβάλει στη στοματική υγιεινή, έχει αντιμικροβιακή και αντιφλεγμονώδη δράση, λειτουργώντας ως φυσικό αντιοξειδωτικό. Παράλληλα, η μαστίχα Χίου, συμβάλει στην επούλωση τραυμάτων και στην ανάπλαση της επιδερμίδας.
Ιστορικό: Το 189 π.Χ οι Χιώτες, για τις φιλικές σχέσεις με τη Ρώμη, ανταμείβονται με παραχώρηση αυτονομίας. Πολλοί Ρωμαίοι πολίτες αρχίζουν να εγκαθίστανται στο νησί, γοητευμένοι από το κλίμα και τις οικονομικές δυνατότητες, ενώ Χιώτες εγκαθίστανται στη Ρώμη. Με τη συνδρομή τους, η μαστίχα που παράγεται στο νησί προωθείται προς την πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας και την κατακτά. Τον 6ο αιώνα μ.Χ. στο νησί λειτουργούσαν δύο «εμπόρια» των τοπικών προϊόντων. Το ένα βρισκόταν στην πόλη της Χίου και το άλλο στο Εμποριός, όπου εξαγόταν η μαστίχα.
Την 10η Απριλίου του 1261 υπογράφεται η Συνθήκη του Νυμφαίου μεταξύ της Δημοκρατίας της Γένοβας και του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Μιχαήλ Η΄ του Παλαιολόγου, με την οποία παραχωρούνται στη Γενοβέζικη Comune η φορολογική ατέλεια και τα εμπορικά προνόμια της όπως το μονοπώλιο της μαστίχας.
Το 1305 Χίος λεηλατείται και πάλι από τους Τούρκους. Οι Γενοβέζοι βλέπουν να απειλούνται τα εμπορικά τους συμφέροντα. Έτσι ο γενοβέζικος Emanuele Zaccaria, με τον τίτλο του Βασιλιά της Μικράς Ασίας, στον οποίον ο Μιχαήλ Η’ Παλαιολόγου παραχώρησε το 1257 τη Φώκαια, προτείνει στον Βυζαντινό Αυτοκράτορα, τον Ανδρόνικο Β΄ Παλαιολόγο να αναλάβει ο ίδιος την οχύρωση της Χίου, που την θεωρούσαν κύριο σταυροδρόμι μεταξύ της Φώκαιας και της Γένοβας, εφόσον ο ίδιος ο αυτοκράτορας αδυνατούσε να το κάνει. Οπότε το 1305 καταλαμβάνει το νησί η οικογένεια Zaccaria και άρχισε να εκμεταλλεύται το νησί χωρίς μάλιστα να πληρώνουν φόρους από τα εισοδήματα που αποκτούσαν. Αργότερα οι Zaccaria χάνουν την Χίο αλλά κρατάνε τον τίτλο του Πρίγκιπα του νησιού της Χίου.
Το 1345 ο Δόγης Giovanni De Murta διέταξε τον Simone Vignoso να αποπλεύσει για την Μαύρη Θάλασσα προς υπεράσπιση των εκεί αποικιών της Γένοβας από τις επιθέσεις Μογγόλων. Αλλά η Γένοβα εκείνη την εποχή βρισκόταν σε βαθιά οικονομική κρίση και τα έξοδα για την κατασκευή του στόλου έγιναν από ευγενείς οικογένειες της πόλης. Για τα χρήματα τους είχαν την εγγύηση ότι θα τους αποδίδονταν τίτλοι ευγενείας αφενός, και αφετέρου, θα αποκτούσαν τα αντίστοιχα οικονομικά οφέλη, εφόσον η εκστρατεία θα είχε αίσιο τέλος. Αυτές οι οικογένειες συσπειρώθηκαν κάτω από την οικογένεια Giustiniani και υιοθέτησαν όλες το συγκεκριμένο όνομα, χάνοντας φυσικά το δικό τους. Ο Simone Vignoso μετά από τρίμηνη πολιορκία, κατέλαβε (στις 12 Σεπτεμβρίου 1346) το νησί και έτσι η Χίος γίνεται ξανά κτήση της Γένοβας το 1346. Επειδή όμως η Γενοβέζικη Comune (κοινότητα) αδυνατούσε να εκπληρώσει τις οικονομικές της υποχρεώσεις στον Simone Vignoso, συμφωνήθηκε ότι μέχρι να γίνει αυτό δυνατό, θα παραχωρηθεί το προνόμιο σε μια Εταιρεία που θα συνέστηναν οι οικογένειες που χρηματοδότησαν την εκστρατεία, την Μαόνα να εκμεταλλεύεται το νησί και το μονοπώλιο του εμπορίου της μαστίχας για 20 χρόνια. Κάτω από αυτές τις συνθήκες δημιουργήθηκε στις 26 Φεβρουαρίου 1347 η πρώτη Μαόνα, η οποία έμεινε γνωστή στην ιστορία ως Παλαιά Μαόνα (Mahona Vecchia) και η οποία το 1359 πήρε το όνομα των Giustiniani. Στις 14 δε Νοεμβρίου του 1362 ιδρύεται στη Γένοβα η «ανώνυμη» εμπορική εταιρεία «Νέα Μαόνα» με σκοπό την εκμετάλλευση τωνΓενοβέζικων κτήσεων στα νησιά του Αιγαίου. Η Μαόνα, σαν εταιρεία που ήταν, διέθετε μετοχές και στο τέλος κάθε έτους διένειμε στους μετόχους της τα κέρδη που τους αντιστοιχούσαν βάσει των μετοχών που είχαν. Ταυτόχρονα δε επλήρωναν ετήσιο φόρο στον Βυζαντινό Αυτοκράτορα (που ανερχόταν στο ποσό των 500 υπέρπυρων), στη Γένοβα, καθώς επίσης και ετήσιο κεφαλικό φόρο στους Τούρκους, το χαράτσι. Για να μπορούν επομένως οι Γενοβέζοι να εκμεταλλεύονται πλήρως τα αγροτικά προϊόντα της Χίου και κυρίως τη μαστίχα, έπρεπε να ελέγχουν τις παραγωγικές δυνάμεις του νησιού και κατ’ επέκταση θα έπρεπε οι εργάτες να δουλεύουν με όσο το δυνατό λιγότερα προνόμια. Δεν βρέθηκαν ποτέ και πουθενά πράξεις παραχώρησης των Χιώτικων γαιών στην Μαόνα. Αφαιρέθηκαν όμως από τους νόμιμους ιδιοκτήτες και στην συνέχεια απαιτήθηκε να καλλιεργούν την γη με μια σχέση βαριάς κολλιγείας σε περιοχές που η μαστίχα ανθοφορεί, τα γνωστά Μαστιχοχώρια ή Μεσαιωνικά Χωριά. Oι Γενοβέζοι δεν επέβαλλαν βαριά φορολογία στον πληθυσμό της Χίου, αφού το Γενοβέζικο σύστημα δεν βασιζόταν στο φόρο αλλά στην άμεση εκμετάλλευση της εργασίας του αγρότη. Άρα οι αγρότες δεν λειτουργούσαν με ένα δικό τους αυτοδύναμο σύστημα, όπως με το πρώην καθεστώς όπου ο αγρότης μπορεί να άνηκε σε σκλαβωμένο έθνος, αλλά όμως ήταν ελεύθερος, σε σχέση με την οποιαδήποτε άρχουσα τάξη. Επίσης στη Χίο σταμάτησε η κυκλοφορία του βυζαντινού νομίσματος και επικρατεί η κυκλοφορία των αργυρών ή χρυσών Γενοβέζικων νομίσματων. Έτσι το εμπόριο με την μαστίχα και το μονοπώλιο της μέσω της Μαόνας έφερε μια ιδιαίτερη εμπορική και οικονομική άνθηση στο νησί. Κάτι που συνέβαλε στο να γίνει τελικά η Χίος ένα από τα σημαντικότερα λιμάνια της περιόδου εκείνης και να προσελκύσει εμπόρους από όλο τον κόσμο. Επίσης, για πρώτη φορά, η οργανωμένη εκμετάλλευση της μοναδικής στο κόσμο μαστίχας έβαλε τους κατοίκους του νησιού στην διαδικασία να κατανοήσουν τα οικονομικά οφέλη που μπορούν να έχουν από αυτή και τη συστηματική καλλιέργεια και εκμετάλλευση της.
Στίς 17 Απριλίου τοῦ 1566 ὁ τουρκικός στόλος ήλθε στή Χίο καί τήν κατέλαβε. Η Γένοβα αναγκάστηκε να τους πολεμήσει με αποτέλεσμα τα υπέρογκα έξοδα του πολέμου, να την φέρνουν στα πρόθυρα της πτώχευσης και υποχρεώνεται να παραχωρήσει στην Τράπεζα του Αγίου Γεωργίου μέρος των μετοχών της Μαόνας, καθώς και το δικαίωμα εκμετάλλευσης της Χίου. Κράτησαν μόνο το μονοπώλιο της μαστίχας, που εξακολουθούσε να δίνει 30.000 δουκάτα κάθε χρόνο. Σέ ἐλάχιστο χρόνο ἐκδίδεται ὁ πρῶτος Ἀκτιναμές τοῦ Σουλτάνου Σελίμ του Β΄, ὁ ὁποῖος καταργεῖ τήν προνομιακή κατάσταση τῆς Χίου και υποχρέωσε τα Μαστιχοχώρια να του παραδίδουν κάθε χρόνο 25.500 κιλά μαστίχα. Σε αντάλλαγμα, τα απάλλαξε από κάθε φόρο, πλην του κεφαλικού κι αυτού μειωμένου.
Μουσείο Μαστίχας Χίου: Το σπίτι της Μαστίχας

Wednesday, April 10, 2019


 Ύμνος προς τους Ελεύθερους Πολιορκημένους!
 
 
 
 
Κατευθυνόμενος από το αίσθημα του εθνικού καθήκοντος μου επιβάλλεται να μνημονεύσω, σήμερα 10 Απριλίου, τον απαράμιλλον ζήλο και ηρωϊσμό των ελεύθερων πολιορκημένων. Οι οποίοι τη νύχτα της 10ης Απριλίου (εις τας δύο ώρας) προς την 11η, Κυριακή των Βαΐων, έκαναν μία έξοδο. Μία έξοδο ηρωϊκή. Την έξοδο της Ιεράς Πόλεως του Μεσολογγίου, η οποία συγκαταλέγεται στα σημαντικότερα γεγονότα της Γής ως «ο περιπαθέστερος αποχαιρετισμός από όσους μνημονεύει η Ιστορία εγένετο». Μαζί με τις κραυγές του τρομερού αλαλαγμού: «Επάνω τους – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ – καλήν αντάμωσιν εις τον άλ¬λον κόσμον», που εφώναξαν όλοι οι πολιορκημένοι Έλληνες και ώρμησαν με μαχαίρια και του¬φέκια εις το εχθρικό στρατόπεδο, θέλω να ακουστεί και ο δικός μου έμμετρος αλαλαγμός αξιοπρέπειάς τους και υπερηφάνειά τους:
 
Έστησε ο Έρωτας χορό, με τον ξανθόν του Απρίλη,
και γελάει το φρουρό, στου Μεσολογγιού την πύλη.
Όρμησαν δε οι πολιορκημένοι, σαν ελεύθερη μπόρα.
έτσι βρήκε η φύση τη καλή και τη γλυκειά της ώρα,  
με χίλιες βρύσες χύνεται, με χιλιάδες γλώσσες κρένει  
ποιος θα πεθάνει σήμερα, χίλιες δυό φορές πεθαίνει.  
Πές μας Αλαφροΐσκιωτε τι είδες στης νύχτας τάγια!  
Είδα νύχτα γεμάτη θαύματα, νύχτα σπαρμένη μάγια!
Μάγευμα η φύσις κι όνειρο στην ομορφιάν και χάρη.  
Τη μαύρη πέτραν ολόχρυση, μαζί με το ξερό χορτάρι.  
Όμορφη κορασιά, ντυμένη με το φως την Ελευθερία.  
Γυναίκας, γέροντα, παιδιού, μή τους κοπεί η αντρεία.
Γύρου στη φλόγα π' άναψαν, και θλιβερά τη θρέψαν
T’ αδέλφια με τα σπαθιά, για το Χάρο εδώ θηριέψαν.
Δεν δειλιάζουν πιά, και ας τους επάρθηκε η Ελπίδα.
Στράτευμα σφοδρό γεννοβολιέται, τ’ όπλου η λεπίδα.
Βαρώντας τουρκοκέφαλα γύρου, ολόγυρα και πέρα.
Σκούζει των Ελλήνων τ’ όμορφο καί ξάστερο Αέρα! 

Στην Έξοδο, επίσης, φονεύθηκαν σχεδόν όλοι οι φιλέλληνες (περίπου 15) που βρίσκονταν στο Μεσολόγγι. Ο Ελβετός Ιωάννης – Ιάκωβος Μάγερ (Johann- Jacobi Meyer), εκδότης των «Ελληνικών Χρονικών», οι Γερμανοί Νχίτμαρ (Dittmar), Ντελάουνι (Delaunay), Στίτσελμπεργκερ (Stitjelberger), Λίμπχοβ (Lübtow), Κλέμπε (Klembe), Ρόονερ (Rosner), ο Ιταλός Τζιακομούτσι (Giacomuzzi) και οι εθελοντές Μεβιέ, Σχιεφάου, Σιπάνου, Λάτερβαχ, Ντιρσάβσκι (Diersawski), Piντεζελ (Riedesel) και Ραζιέρι (Σιμόπουλος, ό.π., σ. 16-18.). Αυτή η θυσία, των Ελλήνων και μετρημένων Φιλελλήνων στο Μεσολόγγι, αναζωπύρωσε την προώθηση του ελλη-νικού ζητήματος, όσο καμιά ελληνική νίκη, σε ολόκληρη την Ευρώπη (ακόμη και στην Αυστρία) και την Αμερική με φιλελληνισμό όχι μόνον συγ¬γραφέων και καλλιτεχνών, αλλά και πολιτικών και στρατιωτικών. Έτσι η κοινή γνώμη εξέφρασε τη δυσφορία της για την απραξία των κυβερνήσεων και οι εφημερίδες με άρθρα τους ζητούσαν την αποφασιστική επέμ¬βαση των Ευρωπαϊκών Δυνάμεων για να τεθεί τέρ¬μα στο ελληνικό δράμα. Παντού ιδρύονται φιλελληνικές εταιρείες και διενεργούνται έρανοι, συγκεντρώνονται χρήματα και στέλνονται τρόφιμα και άλλα εφόδια στους μαχόμενους Έλληνες.





Ο αφηγητής, Καρβέλης.
Μέλος της Επιτροπής Παρελάσεως στη Νέα Υόρκη, που θα γίνει με το παλαιό ημερολόγιο στις 14/4/2019.