Friday, April 4, 2014


«ΗΜΕΡΑ ΓΥΜΝΙΑΣ» Η 8η ΜΑΡΤΙΟΥ ΩΣ «ΗΜΕΡΑ ΓΥΝΑΙΚΑΣ».
                                                                                            www.spoudasmata.blogspot.com
Ποτέ δεν κατάλαβα τον συμβολισμό που κρύβεται πίσω από την «Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας». Περισσότερο σαν υποκρισία και σαν στάχτη στα μάτια φαντάζει στην αντίληψή μου παρά ως φόρος τιμής προς τις γυναίκες που πάλεψαν για τα δικαιώματα του «θηλυκού γένους» της ανθρωπότητας. Διότι η συντριπτική πλειοψηφία των λαών της Ανθρωπιάς, εδώ και αιώνες, δεν αναγνωρίζει ούτε το «βασικό δικαίωμα της επιβίωσης» στη γυναίκα. Αφού ποτέ τους δεν διδάχτηκαν τη συμβολή της Γυναίκας στη δομή του παγκόσμιου και φωτοβόλου πολιτισμού πάνω στον οποίο βασίστηκε ο γυναικείος αυτοσεβασμός και η γυναικεία απελευθέρωση στον πλανήτη μας Γή. Η δε πνευματική των μόρφωση είναι το «Τη γυναίκα πρέπει να τη δέρνεις τρεις φορές την ημέρα, κι αν δε ξέρει ο άντρας της γιατί τη δέρνει αυτή πάντως ξέρει γιατί τις τρώει». Τραγικό αλλά πέρα για πέρα αληθινό. Μπορεί να ακούγεται σαν ένα κακόγουστο αστείο, αλλά οι παραπάνω κουβέντες εκλαμβάνονται ως σοβαρά χαστούκια, τα οποία η γυναίκα δέχεται αδιαμαρτύρητα και αστράφτουν εν ριπή οφθαλμού με μοναδική δικαιολογία ότι ο «αφέντης του σπιτιού» κάπου έπρεπε να ξεσπαθώσει τις έννοιες του και να εκτονώσει τα νεύρα του. Ούτε επίσης η 8η  ημέρα του Μάρτη μπορεί να θεωρηθεί ως μνήμη των αγώνων της Γυναίκας για την απελευθέρωσή της από δούλα μιας καταπιεστικής ανδροκρατούμενης κοινωνίας, που την θέλει ως «δεύτερο φύλο», σε μιά νέα κοινωνία χωρίς καταπίεση. Την στιγμή που και σήμερα ακόμη οι γυναίκες όρθιες σερβίρουν τους άντρες περιμένοντας να τελειώσουν για να έρθει η σειρά τους να φάνε και που φυσικά δεν έρχεται παρά μονάχα όταν εκείνοι αποφασίζουν να σηκωθούν, μια και ο βασικός γυναικείος ρόλος δεν είναι άλλος από αυτόν του άψυχου αντικειμένου που πάνω του πατέρας, σύζυγος και ενίοτε γιός, κυρίαρχα αρσενικά γύρω της, έχουν δικαίωμα ζωής και θανάτου χρησιμοποιώντας το κατά βούληση. Πως είναι δυνατόν να μην τρίζουν –κάθε 8η Μάρτη- τα κόκκαλα της διεθνής αγωνιστικής φυσιογνωμίας του εργατικού και γυναικείου κινήματος (Γερμανίδας) Κλάρας Άισνερ, μητέρας δυό εξώγαμων παιδιών με τον σύντροφό της Τσέτκιν. Η οποία, ως γραμματέας της διεθνούς γραμματείας γυναικών της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, πρότεινε το 1910, κατά τη διάρκεια του δευτέρου παγκόσμιου Συνεδρίου Σοσιαλιστριών στην Κοπεγχάγη, να καθιερωθεί η 8η του Μάρτη «ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ». Για να εκφράσουμε «είπε» την αλληλεγγύη και την αγάπη για Ειρήνη που μας ενώνει και να διαδηλώσουμε τη συνεχή διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας». Όταν αυτή η Ημέρα της Γυναίκας, από μέρα εκτίμησης των ταξικών και φυλετικών αγώνων των γυναικών, μετατράπηκε σε μια άοσμη, άνευρη και απόλυτα αποδεκτή από το κατεστημένο γιορτή και μιά θαυμάσια ευκαιρία για τις γυναίκες των κομμάτων, των συνδικάτων και των Μ.Μ.Ε. να προβάλλονται μιλώντας στη θέση εκείνων, που δεν μπορούν να έχουν λόγο, που ζουν στο παρασκήνιο, που βιώνουν καθημερινά την εκμετάλλευση, ταξική και φυλετική, που η ζωή τους έχει παραλύσει μέσα στη φτώχεια και τη δυστυχία. Οι ευκατάστατες γυναίκες και πλήρως αποδεκτές από το κατεστημένο κυρίες, μιλούν στις 8 Μαρτίου για λογαριασμό των φτωχών και των εξοστρακισμένων γυναικών και στο όνομά τους, χωρίς αναφορά στις πραγματικές συνθήκες της ζωής τους, χωρίς πόνο, χωρίς κόπο, χωρίς σύγκρουση με τις κάθε λογής εξουσίες, χωρίς αναφορά στο φεμινιστικό κίνημα, που το περιφρονούν και το φοβούνται όπως ο διάλαος το θυμιάμα. Αυτό το φαινόμενο της απαξιωτικής άποψης για το φεμινισμό από τις γυναίκες του κοινωνικοπολιτικού καθεστώς το γευτήκαμε και στην φετινή «Ημερα της Γυναίκας». Καμία αποδοκιμασία δεν εκφράσανε, στις 8 του Μάρτη, για τις χυδαίες επιθέσεις που δέχεται η Ζωή Κωνσταντοπούλου στην ανδροκρατούμενη προανακριτική της πατριαρχικής κοινωνίας στη Βουλή για τη Λίστα Λαγκάρντ. Όπου ο κ. Βενιζέλος χαρακτήρισε την Ζωή Κωνσταντοπούλου «θηλυκό Ιαβέρη» και την συκοφάντησε με βαριές εκφράσεις σαν την «Είστε χυδαία πολιτικά και κοινοβουλευτικά». Αφού είναι φανερό ότι η εξέλιξη του μαζικού φεμινιστικού κινήματος ενοχοποιεί το ανδροκρατούμενο καπιταλιστικό σύστημα  και το καθιστά υπεύθυνο για την αντιπαλότητα των φύλων, την υποταγή της γυναίκας και τον αποκλεισμό της ιδιότητας του πολίτου από την ανθρώπινη θηλυκότητα. Γιαυτό οι άνδρες του φαλλοκρατικού σοβενισμού της πατριαρχίας φτιάχνουν τον ηθικό κώδικα της Κοινωνίας και έχουν την αξίωση από τις γυναίκες να τον τηρήσουν. Δηλαδή να αντιμετωπίζονται ως κατηγορία και όχι ως άτομα, ως προσωπικότητες συναισθηματικά υποταγμένες από τα ανδροκατασκευασμένα κοινωνικά πρότυπα, από τα οποία δεν μπορούν να απαλλαγούν την κτητική διάθεση που το σύστημα έχει απέναντί τους. Αυτή η μητρική οικογενειακή αγωγή, που περιορίζει και υποτιμά από τα παιδικά  ήδη χρόνια το κορίτσι, μεταφέροντάς του όλες τις κοινωνικές προκαταλήψεις, προετοιμάζει τη γυναίκα μόνο για το ρόλο που έχει να διαδραματίσει σύμφωνα με τα στερεότυπα και δεν της επιτρέπει να κρίνει, να  αμφισβητεί και όπου χρειάζεται να ανατρέπει το ρόλο αυτό. Έτσι οι γυναίκες στην υψηλή τάξη της Κοινωνίας των Πολιτών με γνώμωνα την «αγία τριάδα του φόβου»: μήπως είμαι κακή μητέρα, σύζυγος, και κόρη απαρνιούνται τον Φεμινισμό, που είναι η ριζοσπαστική αντίληψη ότι οι γυναίκες είναι και αυτές άνθρωποι. Θεωρόντας δε έτσι ως αχρείαστον πια την ύπαρξή αυτού και των μαζικών κινημάτων του, δεν ξεσκεπάζουν του κόσμου την κουλτούρα της σιωπής ότι: το γυναικείο φύλο εξακολουθεί να καταπιέζεται με πολλούς τρόπους, φανερούς και κρυφούς. Δεν επιδιώκουν να παλέψουν για την ανατροπή της σύγχρονης αντίληψης ότι δεν υπάρχει πια κανένας λόγος διεκδίκησης απολυτρώσεως από την εντολή του άνδρα καταπιεστή, που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι η κοινωνική κατασκευή της κατωτερότητας των γυναικών. Η οποία εμποδίζει την πρόσβαση των γυναικών σε κέντρα άσκησης και ελέγχου εξουσίας και περιορίζει τη γυναικεία εργασία σε ρόλο συμπληρωματικό και εφεδρικό. Όπως εύστοχα διατυπώνει η Δαράκη (1995) η οικονομική ανεξαρτησία έβγαλε τη γυναίκα από την παρανοϊκή πραγματικότητα του Μεσαίωνα, αλλά την έριξε στην παγίδα της στενής εκμετάλλευσης από τον καπιταλισμό. Άρα αυτή η εμπειρία μας αποδικνείει ότι η είσοδος των γυναικών στη δημόσια σφαίρα δε σημαίνει την αυτόματη απεμπλοκή τους από τον ιστορικά καταγραμμένο σε αυτές ιδιωτικό χώρο, τον «γυναικείο» της σημερινής κοινωνικοποίησης. Ουδεμία λοιπόν, κεντρική και καθοριστική κατεύθυνση απαλαγής από τον ανδροκεντρισμό και ειδικότερα από τις διπολικότητες που γεννούν διχοτομίες του τύπου ανώτερο και κατώτερο άτομο. Ας έχουν όμως, κατά νού τους ότι με το να μη επιδιώκουν τους κοινωνικούς αγώνες του Φεμινισμού, για απελευθέρωσή τους από τα ανδροκρατούμενα πρότυπα της πατριαρχικής κοινωνίας, συναινούν με την ίδιά τους την καταπίεση, αφαιρώντας έτσι από τον εαυτό τους το δικαίωμα να διεκδικήσουν ίσες ευκαιρίες και πιο δίκαιο τρόπο ζωής. Γιαυτό μόνο σε 17 από τις 195 χώρες στον κόσμο κυβερνούν γυναίκες και κατέχουν μόλις το 20% των κοινοβουλευτικών εδρών παγκοσμίως. Ενώ το ποσοστό είναι ακόμη πιο αποκαρδιωτικό στον χώρο των επιχειρήσεων: μόλις ένα 4% από τους διευθύνοντες συμβούλους της λίστας του περιοδικού «Fortune» με τις 500 μεγαλύτερες αμερικανικές εταιρείες είναι γυναίκες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της απαρχαιωμένης αντίληψης της Κοινωνίας στο ζήτημα ισότητας γυναίκας στην Εξουσία είναι το γεγονός ότι στις συνεντεύξεις για θέσεις εργασίας πάντοτε ακούγεται η ερώτηση αν ο υποψήφιος έχει οικογένεια και αν σκοπεύει να κάνει παιδιά, όταν είναι γυναίκα, ενώ σπάνια υπάρχουν οι ίδιες ερωτήσεις σε συνεντεύξεις ανδρών. Μα πως είναι δυνατόν να μη παραμένη αυτή η νοοτροποία, όταν κάθε 8η Μάρτη, ημέρα της Γυναίκας τα δελτία ειδήσεων έχουν ρεπορτάζ όχι για την επιλογή της γιορτής σαν μέρα σύμβολο αγώνων, δράσης και προβολής των αιτημάτων των εργαζόμενων γυναικών, ούτε για την θηριωδία του άνδρα, που είναι το μόνο αρσενικό ζώο που δέρνει το θηλυκό του, αλλά για το πως θα διασκεδάσουν το ίδιο βράδυ οι γυναικοπαρέες άνευ ανδρών. Και το πλάνο συνεχίζει με την εικόνα να αλλάζει και να ζουμάρει στην ποδιά που φοράει ο σύζυγος ενώ πλένει τα πιάτα χαμογελώντας ειρωνικά για να δείξει την τόση του καταδεκτικότητα στο να μοιράζει ισότιμα τις δουλιές του σπιτιού. Κάπως έτσι τελείωνε το όλο «νταβαντούρι» της Ημέρας, με αποτέλεσμα οι γυναίκες να μην έχουν ιδέα τι γιορτάζουν στις 8 Μαρτίου και έτσι νομίζουν ότι γιορτάζουν αυτό που έχουν εκεί που το έχουν, δίχως όμως να ξέρουν γιατί το έχουν, μπερδεύοντας τοιούτως το θυλικό με το πρόστυχο. Αναρωτιέμαι αν οι πρωτοπόρες γυναίκες του 1857 εγκρίνουν την σημερινή ελαφρότητα της Hμέρας της Γυναίκας, αυτές που πάλεψαν, χτυπήθηκαν και δολοφονήθηκαν για τα δικαιώματα των γυναικών και που οι σημερινές γυναίκες λεκιάζουν με την ματαιοδοξία τους. Έτσι η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας (International Women's Day) από ελάχιστος φόρος τιμής προς το αίμα των εργατριών στην υφαντουργία της Νέας Υόρκης, που η Αστυνομία εσκώτωσε  γιατί ετόλμησαν και κατεβήκαν στις 8 Μαρτίου 1857 στους δρόμους ζητώντας μείωση του ωραρίου από 16 σε 10 ώρες και ίσες αμοιβές και ανθρώπινες συνθήκες εργασίας με τους άντρες, οι οποίοι είχαν κατακτήσει το 10ωρο πριν από 17 χρόνια. Καντάντησε λοιπόν η 8 Μαρτίου «Ημέρα Κοινωνικής Γύμνιας», όπου αποκαλύπτεται το γυμνό γεγονός της ενδο-οικογενειακής βίας με θύματα γυναίκες, που την συντηρεί γυμνωμένη η παλιά καταψυγμένη κουλτούρα της «Κοινωνίας του θεάματος». Δίχνοντας φυσικά μία κατανόηση στο «φουκαρά» εκείνον άνδρα που γυρίζει σπίτι και σπάει στο ξύλο τη γυναίκα του, που με την σειρά της δέχεται το ξύλο επειδή της έμαθαν να φοβάται, χωρίς να ξέρει ότι ο μόνος φόβος που καταγράφει η κυτταρική μνήμη είναι ο φόβος του θανάτου κι ότι όλοι οι άλλοι φόβοι είναι επίκτητοι. Πίσω όμως, από αυτή την απόκτηση φόβου κρύβεται η παγίδα της σιωπής. Αμίλητη η ξυλοδαρμένη σύζυγος περιμένει να εκδηλώσει την οργή της για την κακοποίηση που υπέστη στο δικό της ανυπεράσπιστο, που είναι τα παιδιά της. Αυτά ως κακοποιημένα πλέον θα πάνε να κλαφτούν στον πατέρα τους.  Τότε το πρώτο πράγμα που θα κάνει η «κακοποιημένη» γυναίκα, για να μη τις ξαναφάει, θα είναι να «καταγγείλει» τα παιδιά της στον άντρα της για όσα «της» κάνουν. Ο δε Κύριος αυτών και καλός πατερούλης γνωρίζοντας την παροιμία «το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο» θα τους σπάσει τα μούτρα για την αιώνια παραδεισιακή μακαριότητα του πειθαρχικού φόβου του. Αφού «φόβος Κυρίου ως παράδεισος ευλογίας εστίν (σοφία Σιράχ 40, 27).  Έτσι η βιασμένη μητέρα θα έχει πάρει επίσημα το ρόλο και του θύτη και θα είναι με τον κακοποιήσαντα αυτήν, Πατέρα, «πάτσι και πόστα».  Βεβαίως το κακοποιημένο παιδί δεν θα καταγγείλει τον θύτη του, όπως δεν τον κατάγγειλε ούτε η μητέρα του, διότι θα φοβηθεί τα αντίποινα μιάς νέας κακοποίησης. Θα περιμένει στη γωνία το δικό του θύμα, το δικό του αδύναμο, να το εκδικηθεί ασκώντας και ο ίδιος βία ώστε να αισθανθεί ένα με τους δικούς του κακοσυντροφευμένους γονείς του. Αυτό είναι το πιό ουσιώδες της ενδοοικογενειακής βίας, το φώλιασμα της βάναυσης κακοποίησης στη σκοτεινή φύση του ανθρώπου. Χαμένος πιά ο άνθρωπος μέσα στους σκοτεινούς αυτούς δρόμους της σιωπής δεν είναι δυνατόν να βρεί την έξοδο διαφυγής από την ασφυκτική συνθήκη του γυμνού βίου του. Και έτσι δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι η σφυρηλάτηση του κοινού δεσμού της οικογενείας θα γίνει προς την προοδευτική κατεύθυνση μιάς Κοινότητας με συνεκτικό ιστό την ιδιότητα του «μη-ανήκειν» στο εξουσιάζων ή στο εξουσιαζόμενος. Βεβαίως, ο άνθρωπος είναι και οφείλει να είναι κάτι, αυτό το «κάτι», όμως, είναι απλώς το γυμνό συμβάν της ίδιας του ύπαρξης ως πιθανότητα ή δυνατότητα στην ανθρώπινή του δραστηριότητα στην αταξική Κοινωνία, όπου το άτομο μετατρέπεται σε μία «κοινή και απόλυτα έκθετη μοναδικότητα» χωρίς ταυτότητα γυναικείου και αρρενωπού. Αυτό, όμως, που οδηγεί την ανθρωπότητα σε μία κοινή μοίρα (της εξουσίας), δεν είναι ούτε η οικονομική αναγκαιότητα ούτε η τεχνολογική ανάπτυξη, αλλά είναι, αντιθέτως, η αποξένωση από το γλωσσικό περιεχόμενο της κάθε επικοινωνίας του μη επικοινωνήσιμου. Καθώς πρόκειται για την προβολή μιας συμφιλίωσης με την κυρίαρχη τάξη πραγμάτων, στην οποία διακηρύσσεται χαρμόσυνα η απουσία της πραγματικότητας ότι κάποιος μιλά για ενδοοικογενιακή βία. Για μία κατάσταση που βασανίζει χιλιάδες οικογένειες, όπου πίσω από τις κλειστές πόρτες σπιτιών κρύβονται προσωπικές ιστορίες βίας, η οποία δεν περιλαμβάνει μόνο τη σωματική κακοποίηση αλλά τις άμεσες και έμμεσες απειλές, τη συναισθηματική και ψυχολογική βία, τη σεξουαλική κακοποίηση, την κοινωνική απομόνωση, τον οικονομικό έλεγχο και γενικότερα όλες εκείνες τις συμπεριφορές που ωθούν ένα άτομο στον διαρκή φόβο. Δυστυχώς τους βιασμούς αυτούς συνήθως διστάζει να τους καταγγείλει το εκβιασμένο πρόσωπον, γιατί αυτό μπορεί να αποβεί σε βάρος του. Στην Ελλάδα διαπράττονται 4.500 βιασμοί τον χρόνο από τους οποίους καταγγέλλονται οι 270 και τελικά καταδικάζονται οι 20. Απόγειο έξαρσης της ανδρικής βίας είναι το φαινόμενο, που τείνει να παγιωθεί σε έθιμο, όπου στις πολεμικές επιχειρήσεις οι νικητές βιάζουν τις γυναίκες των ηττημένων. Είναι προφανές ότι ο τραγικός αυτός ανδρικός θρίαμβος της βίας συνδέεται άρρηκτα με την ανοχή στην άσκηση βίας, αφού κάθε θύμα με την σιωπή του προστατεύει τον θύτη, ενώ με την δημοσιοποίηση των μεμπτών πράξεών του τον αποδυναμώνει. Έτσι η ανδρική κακομεταχείρηση της γυναίκας παραμένει βαθειά ριζωμένη και γιαυτό θα είναι και η τελευταία που θα εκλείψει. Αφού η κοινή γνώμη θα δικαιώνει τον άνδρα ο οποίος, κάτω από το τυφλό πάθος του έρωτά του, δολοφονεί την άπιστη φίλη ή σύζυγο, παραβλέποντας ότι αυτό που ο δολοφόνος θεωρεί πάθος του έρωτα είναι στο βάθος το δικαίωμα ζωής και θανάτου πάνω στη γυναίκα, γιατί τη θεωρεί κτήμα του. Η δε γυναίκα θα είναι εκείνη που θα ανατρέφει το αγόρι στο πρότυπο του ανδρισμού και ο  προσανατολισμός αυτός θα οδηγεί τη σχεδία της επερχόμενης Κοινότητας στην αναβίωση της ταξικής διαίρεσης. Όπου οι προνομιούχοι θα κατέχουν θέσεις κυριαρχίας, ενώ οι άλλοι θα υποβιβάζονται σε θέσεις υποτέλειας με αποτέλεσμα να επικρατεί ο φασισμός και ο πόλεμος. Εκτός εάν τελικά εσείς οι γυναίκες καταλάβετε ότι η «Ημέρα της Γυναίκας» δεν δημιουργήθηκε για να σας προσφέρουν οι άντρες λουλούδια και γλυκά, ως αντίδωρο για την συναίνεσή σας στο σβήσιμο του τσιγάρου τους στό γυμνό σώμα σας, για την σεξουαλική τους παρενόχληση (πιάσιμο κώλου σας) στους χώρους της εργασίας, για την εκμετάλλευση και την υποταγή του σώματός σας στις πιο μύχιες σκέψεις τους και για την ηδονή που τους δώσανε οι φωνητικές σας χορδές καθώς έψαχναν να μετρήσουν κάθε σπιθαμή της στοματικής σας κοιλότητας. Aλλα θα πρέπει εσείς οι γυναίκες να μην ξεχνάτε πως η 8η Μάρτη επιλέχτηκε όχι ως γιορτή, αλλά σαν «Ημέρα Σύμβολο» αγώνων, δράσης και προβολής των αιτημάτων των εργαζόμενων Γυναικών. Γιαυτό στην πραγματικότητα «η Ημέρα της Γυναίκας» είναι εκδήλωση τιμής και μνήμης στις ηρωίδες του φεμινιστικού κινήματος, που όλος ο φόρτος της οργάνωσής του, της επιτυχίας του και της αποτυχίας του, έπεσε σε μεμονωμένες απλές και συνηθισμένες γυναίκες τις οποίες ποτέ δε θα γνωρίσουμε. Αυτές ήταν οι γυναίκες που αντιλήφθηκαν την αναγκαιότητα της αλληλοβοήθειας, της συνεργασίας και της ενότητας, συλλογικά, ώστε να μην μπορέσει κανείς να τις καταστρέψει μεμονωμένα. Γυναίκες που με τις διάσημες πικετοφορίες και το σύνθημα «Θέλουμε ψωμί και τριαντάφυλλα» κατά τη διάρκεια των απεργιών στην κλωστοϋφαντουργία «Lawrence», διακήρυξαν τις απαιτήσεις τους, όχι απλά για έναν αξιοπρεπή μισθό, άλλα για μια αξιοπρεπή και ανθρώπινη ζωή, εμπνέοντας έτσι το τραγούδι του James Oppenheim «Bread And Roses». Αλήθεια, αναρωτιεμαι, τι είναι αυτό που ενώνει τις εργάτριες που ξεσηκώθηκαν το Μάρτη τού 1857 στη Νέα Υόρκη, με τις γυναίκες τού σήμερα; Τι είναι αυτό που συνδέει τις 20.000 γυναίκες απεργούς από τις βιοτεχνίες ιματισμού της Νέας Υόρκης τού 1909, με τις γυναίκες που δουλεύουν σήμερα σε καθεστώς δουλείας, μέρα και νύχτα, στα εργοστάσια των πολυεθνικών, που μεταφέρονται σε χώρες του «τρίτου κόσμου» αναζητώντας φτηνό και αναλώσιμο εργατικό δυναμικό; Τι συνδέει τις 146 εργάτριες - μετανάστριες οι περισσότερες - που το 1911 κάηκαν ζωντανές πάνω από τις ραπτομηχανές τους, κλειδωμένες στο κτήριο της εταιρείας ιματισμού «Triangle Waist», όταν ξέσπασε φωτιά στο κτήριο, με τις γυναίκες που δουλεύουν σήμερα σε άθλιες συνθήκες στις μακιλαδόρες του Μεξικού και τα πτώματά τους ανακαλύπτονται κάθε τόσο στην έρημο; Που ενώνει το σκληρότερα εκμεταλλευόμενο κομμάτι του προλεταριάτου της Νέας Υόρκης τού 1900, με τις μετανάστριες του σήμερα και με εκείνες τις «αόρατες» γυναίκες θύματα της καταναγκαστικής πορνείας; Αλήθεια, πώς τολμάτε και γιορτάζετε εσείς οι γυναίκες, την 8η Μαρτίου; Διαμηνύοντας σε όλους ότι είναι η Διεθνής Ημέρα των Δικαιωμάτων των Γυναικών, όταν ακόμα και σήμερα υπάρχουν κορίτσια που υποβάλλονται σε ακρωτηριασμό γεννητικών οργάνων, γυναίκες που γεννιούνται σε καθεστώς ομηρίας και εκπορνεύονται πριν ακόμα ενηλικιωθούν, κοπέλες που πωλούνται σαν αντικείμενα (χρήσιμα ωστόσο για «όλες» τις δουλειές), για να μην αναφερθώ στη θέση που έχει στην Εκκλησία του «Η γυνή να φοβήται τον άνδρα». Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας λοιπόν η 8η του Μάρτη. Ποιας γυναίκας όμως; Αυτής που κακοποιείται, δολοφονείται, αδικείται, υποτιμάται, αγνοείται; Ή της άλλης που θα βγει έξω να γιορτάσει τη «μέρα» της δείχνοντας το πόσο όμορφη είναι η το πόσο «θηλυκιά», την στιγμή που η UNISEF μας λέει ότι το 2013 συνέβησαν χιλιάδες περιστατικά επιθέσεων ξυλοδαρμού, επιθέσεων με οξύ, πυρπολήσεις για μια τιμή κομμένη και ραμμένη στα μέτρα ανδροκρατούμενων κοινωνιών με αρωγούς πολιτικούς, παπάδες, οικονομικούς παράγοντες όχι μόνο στην υποανάπτυκτη Ανατολή αλλά και στις αναπτυσσόμενες χώρες της Ευρώπης. Αυτό διαβεβαιώνεται και στη Ρόδο το 2002 κατά τα εγκαίνια της έκθεσης ζωγραφικής γυναικών καλλιτεχνών, από τον ισλαμικό κόσμο, με την απάντηση της πριγκίπισσας της Ιορδανίας, Ουίσνταν Αλί, στη δημοσιογραφική ερώτηση «Στο πλαίσιο του Συνεδρίου κάνατε μια ομιλία που προκάλεσε αίσθηση». Με το «Είπα ότι το 19ο αιώνα, οι αποικιοκρατικές δυνάμεις της Αγγλίας και της Γαλλίας για να εξαπλώσουν τις αποικίες τους στη Μ. Ανατολή και τις Ινδίες, μεταξύ άλλων χρησιμοποίησαν και τις γυναίκες. Η θέση των γυναικών τη περίοδο αυτή ήταν ακόμα πιό δυσμενής από τη θέση της γυναίκας σε μία μουσουλμανική χώρα σήμερα. Την εποχή της Θάτσερ ούτε στην Αγγλία οι γυναίκες είχαν τη θέση που τους αξίζει. Και σήμερα στις ΗΠΑ η γυναίκα λογίζεται ως  σεξουαλικό αντικείμενο. Ακόμα και στα παιδιά προσπαθούν να περάσουν αυτό το πρότυπο. Η καραμέλα λοιπόν της καταποίησης των γυναικών στο μουσουλμανικό κόσμο δεν είναι παρά επικοινωνιακό τρίκ κατά του ισλάμ. Γι’ αυτό πιστεύω ότι πρέπει να γνωρίσουμε στον υπόλοιπο κόσμο τον πολιτισμόν μας και προπαντός να πείσουμε ότι από εμάς δεν κινδυνεύουν ούτε οι πολίτες μας, αλλά και σε καμία περείπτωση ο δυτικός πολιτισμός». Μα το Δία, αυτή η πικρή αλήθεια συνομολογεί αυτό που γράφει τις 7/5/2005 στο «Ημερολόγιο» της Hellas News η Χαρούλα Σπήλιου. Οτι «Δεν είναι αλλόκοτο είδος η γυναίκα στην Τουρκία. Είναι ίδια με όλες τις γυναίκες του κόσμου. Με τις ίδιες απαιτήσεις τα ίδια δικαιώματα ( κακοποίησης, διευκρινίζω εγώ)». Δυστυχώς, εκατομμύρια γυναίκες υφίστανται, όπου Γης, καθημερινά εξευτελιστική μεταχείρηση ή και θανατοφόρο βία από αγαπητούς άνδρες που θεωρούν  πως έχουν το δικαίωμα να τις «νοθετούν» με τον φοβερά ταπεινωτικό κι ανηλεή τρόπο τους,. Γιαυτό όλες οι ημέρες πάνω στη Γη για τις γυναίκες είναι απαράλλαχτες μέσα στην ασκήμιά των. Τίποτα δεν αλλάζει τη φυσιογνωμία της μιανής από την άλλη, ούτε και τη σημασία της. Περνάνε με ατέλειωτο ξυλοδαρμό. Ανυπόφορα ίδιες. Ακριβώς αδειανές από ανθρωπισμό. Σαν ένα κομπολόι από άσπρες και μαύρες χάνδρες, η μιά ψυχική βία, η άλλη σωματική βία. Αυτό δεν συμβαίνει μόνον στα 17.000.000 γυναικών του μουσουλμανικού κόσμου της Τουρκίας, που γράφει η Σπήλιου  πως «υφίσταντε εντός της οκογενείας των τη περισσότερη βία, σωματική και ψυχολογική». Αλλά, όπως ανάφερε το 2003 η ευροβουλευτής Άννα Καραμάνου, μόνον στην Ε.Ε. μία (01) στις πέντε (05) γυναίκες έχει εμπειρία βίαιης συμπεριφοράς από τον σύντροφό της. Και σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ αυτή η συστηματική βια, η οποία γίνεται τρόπος ζωής για πολλές συζυγικές Αφροδίτες, προκαλεί περισσότερους θανάτους γυναικών απ’ όσους ο καρκίνος. Η βία κατά της ανθρώπινης θηλυκότητας είναι παγκόσμια μάστειγα και συναντάται σε όλες τις χώρες, σε όλες τις ηπείρους και σε όλες τις κοινωνικές, θρησκευτικές, και πολιτιστικές ομόδες της ανθρώπινης κοινωνίας μας. Οι δε θύτες δεν είναι κάποια περιθωριακά άτομα. Είναι καθ’ όλα ευυπόληπτοι κύριοι της δικής μας χριστιανικής και της διπλανής μουσουλμανικής πόρτας . Το δε προφίλ του δράστη δεν είναι πάντα όπως το φανταζόμαστε και το συνδέουμε με άτομα που είναι ελάχιστα καλλιεργημένα και προέρχονται από χαμηλά κοινωνικά στρώματα. Αυτό είναι λάθος μεγάλο! Το δράμα της Μαρί Τρεντινιάν, που στις 6/8/2003 ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου από τον αγαπητό της σύντροφο, τον γάλλο διάσημο καλλιτέχνη Μπερτράν Καντά, αποτελεί απόδειξη. Όπως επίσης και το σπάσιμο μούρης της Ράνια Αλ-Μπάζ στις 4/4/2004, απο τον Σαουδικό Άραβα τραγουδιστή συζυγό της, Μοχάμεντ Αλ-Φαλάτα. Που την έδειρε μέχρις αναισθησίας, χτυπώντας το κεφάλι της στο πάτωμα μπροστά στα μάτια ενός από τα δύο παιδιά της. Είναι γεγονός πως η κακοποίηση της γυναίκας εκδηλώνεται με όλες της μορφές φραστικές, σωματικές, σεξουαλικές, οικονομικές ακόμα και σε κοινωνίες με υψηλά πολιτισμικά και οικονομικά στάνταρ και μάλιστα με μία ιδιότυπη κοινωνική ανοχή και σιωπή. Αν η Μαρί Τρεντινιάν δεν ήταν κόρη του διάσημου ηθοποιού Ζαν–Λουί Τρεντινιάν και αν ο σύζυγός της  δεν ασκούσε το ευγενές επάγγελμα του μουσικού η περίπτωσή της δεν θα αποσχολούσε τα μέσα ενημέρωσης. Ο θάνατός της υποχρέωσε τον Τύπο να φέρει στο προσκήνιο το πιό αποσιωπημένο έγκλημα στο κόσμο – την ενδοοικογενειακή βία. Επίσης εάν η Ράνια Αλ-Μπαζ δεν ήταν παρουσιάστρια στο κρατικό κανάλι της Τζέντα. Και εάν το ξύλο από τον άνδρα της ήταν ελαφρό, όπως των προηγουμένων χρόνων (από το ’98 που παντρεύτικαν έτρωγε ξύλο τουλάχιστον μια φορά το χρόνο, οπώς η ίδια δήλωσε στα μικρόφωνα του καναλιού όταν σιτς 12/4/04 εξήγησε την απουσία της). Και αν δεν χρειαζόταν 10 εγχειρήσεις για τα 13 κατάγματα στο προσωπό της, δεν θα έσπαζε η συνουμοσία της «θηλυκής σιωπής» που βασιλεύει στον κόσμο. Για την απόκρυψη της ενδοοικογενιακής βίας είμαστε συνυπεύθυνοι όλοι, γονείς, δάσκαλοι, μέσα ενημέρωσης, πολιτεία, θρησκεία κλπ. Διότι συμβάλουμε στη δημηουργία μιας ανθρώπινης κοινωνίας που σηκώνει τα χέρια ψηλά και δηλώνει αδύναμη να πείσει τον άνδρα ότι δεν του επιτρέπεται να αρνήται στο έτερον ήμισί του τα δικαιώματα και ελευθερίες, που καθιστούν την ανθρώπινη ζωή αξιοπρεπή. Δεν μπορώ να διανοήσω γιατί οι χριστιανοί της Δύσης φωνάζουμε και σχίζουμε τα ιμάτιά μας, καταλαμβανόμενοι από ιερά αγανάκτηση για τη τερατωδία του νόμου Σαρία. Που εφαρμόζεται στις ισλαμικές χώρες σαν τη Νιγηρία και καταδικάζεται εις θάνατον η κάθε Αμίνα Λαουάλ, επειδή έφερε στον κόσμο μια εξώγαμη ψυχή. Αλλά είμαστε ήρεμοι σαν αρνάκια για την ιερά παράκληση  «Κύριε, συ που γνωρίζεις την ασθένεια της ανθρώπινης φύσεως συγχώρεσε τη δούλη σου, που σήμερον γέννησε» του χριστιανικού κλήρου στη λεχώνα γυναίκα. Κάτι που της επιβάλεται ως λύτρωση από την αμαρτία της σωματικής επαφής της με το βέλους του Αγγελικού Τοξότη (έρωτα) στα πλαίσια γάμου με τον άνδρα της. Τι να σας ειπώ, να σας επαινέσω εις τουτον; Δεν σας επαινώ (Κορ Α ια 22). Λέγω όμως τούτον. «Αδελφοί, μη γίνεσθε παιδία κατά τας φρένας, αλλά γίνεσθε νήπια εις την κακίαν (Κορ Α ιδ 20). Αφού ο μισογυνισμός του Ισλάμ είναι τόσος, όσος είναι και της χριστιανοσύνης, η οποία με την επιγαμία ευχή «Δος, Κύριε, τη παιδίσκη ταύτην εν πάσι υποταγήναι τω ανδρί» προσφέρει στις γυναίκες ένα Θεό που τις προόρισε να υποτάσονται στον άνδρα. Αν και «δεν είναι άρσεν και θήλυ, διότι πάντες σεις είσθε είς (1) εν τω Χριστώ (Γαλ. γ 28)». Εντούτοις όμως, «η γυνή ας μανθάνει εν ησυχία μετά πάσης υποταγής, και δεν συγχωρώ ταύτην να διδάσκει μηδέ ν’ αυθεντεύει επί ανδρός, αλλά να ησυχάζει (Τιμ. Α β11 12)». Και «όπως η Εκκλησία (θηλυκόν) υποτάσσεται εις τον Χριστόν (αρσενικόν), ούτως και οι γυναίκες ας υποτάσσωνται εις τους άνδρες αυτών κατά πάντα (Εφ. Ε24)». Διότι «ο ανήρ δεν είναι εκ της γυναικός, αλλά η γυνή εκ του ανδρός (Κορ. Α ια 8)» το πλευρό διευκρινίζει η χριστιανική Γένεσις. Γιαυτό λοιπόν «κεφαλή της γυναικός είναι ο ανήρ, κεφαλή δε του ανδρός ο Χριστός, κεφαλή δε του Χριστού ο Θεός (αρσενικού γένους) –Κορ. Α ια3», και δεν τις επιτρέπεται να μπαίνουν στο ιερό βήμα να ιερουργούν, να ιεροψάλλουν, να ιεροκηρήσουν και τούτο εξ αιτίας της θηλυκής ανατομίας του κορμιού των.  Μόνον από τις τρύπες των διαπλεγμάτων του γυναικωνίτη μπορούν να βλέπουν τα τελούμενα στον Οίκου του Θεού της, και πάντα με τη μαντήλα στο κεφάλι. Διότι η Αγία Γραφή προστάζει «Πάσα δε γυνή προσευχόμενη ή προφητεύουσα με την κεφαλήν άσκεπη, κατασχύνει την κεφαλήν αυτής , διότι έν και το αυτό είναι. Επειδή αν δεν καλύπτεται η γυνή, ας κουρεύσει και τα μαλιά αυτής, αλλά είναι αισχρόν εις γυναίκα να κουρεύει τα μαλιά αυτής, ή να ξυρίζεται (Κορ. Α ια 5,6)». Μα είναι παράδοξον, η γυναίκα με τρίχες στο κεφάλι να μανδηλώνεται, αφού «Γυνή δε εάν έχει κόμην, είναι δόξα εις αυτήν, διότι η κόμη εδόθει εις αυτή αντί καλύματος  (Κορ Α ια 15). Άρα ο Χριστός της Δύσης θέλει τη γυναίκα κακομεταχειρισμένη και καπελομένη όπως και ο Αλλάχ της Ανατολής. Αφού και στις δύο κοινωνίες θρήσκων ανθρώπων θριαμβεύει η κοινωνική ατίμωση της γυναίκας. Και οι δύο ανδροκρατίες  θέλουν τη γυναίκα και για τις ηδονές τους και για το ξέσπασμα της θηριωδίας τους, κοπανώντας την κάτω αγρίως σαν οχταπόδι. Γιαυτό έχουν κάνει νόμους που εξευτελίζουν την υπόστασή της σαν άνθρωπο. Την ποδοπατούν. Την σέρνουν σαν ανδράποδο. Την πουλάνε στους εμπόρους και πληρώνει τη κάθε αρνησή της με το κεφάλι της. Όπως γράφει και η Χαρούλα Σπηλιού, ολες οι τηλεοράσεις στον δυτικό κόσμο έδειξαν τις γυναίκες που το 2005 ξυλοκοπήθηκαν βάναυσα από αστυνομικούς  στη Κων/πολη, γιατί διαδηλώνοντας ζητούσαν το δικαίωμα της ίσης μεταχείρησης μεταξύ ανδρών και γυναικών. Ποτέ όμως, δεν μας έδειξαν την αστυνομία των χριστιανών να φυλακίζει τους «κακούς άνδρες» που κακοποιηούν τις γυναίκες τους. Αν και καθήκον των αστυνομικών είναι να παρέχουν βοήθεια σε άτομα που κινδυνεύουν. Εντούτοις οι αρχές των νίπτουν τας χείρας των για τις βιαιότητες που ασκούνται στο τόπο Φωλιάς (κατοικίας) της γυναίκας και τις χαρακτιρίζουν «προβλήματα που ανήκουν στην ιδιωτική σφαίρα», που δεν μπορεί να ενταχθεί στη δικαιοδοσία του νομικού συστήματος. Η φυσική κακοποίηση είναι η μοναδική μορφή που οι δυτικές αρχές δηλώνουν απερίφραστα ότι απογορεύεται, αφού ο αστικός πολιτισμός της χριστιανοσύνης ενδιαφέρεται για το σώμα που είναι λαστικό και προσφέρεται για πολλές χρήσεις σαν εργατική δύναμη, ψήφος, μήτρα ή ό,τι άλλο. Μια τέτοια στάση (άρνηση παροχής βοηθείας) είναι μιά σκανδαλώδης υποκρισία, αφού όλοι γνωρίζουμε ότι και το ιδιωτικό είναι πολιτικό. Αυτή η βία είναι η αντανάκλαση των σχέσεων εξουσίας  οι οποίες ιστορικά είναι άνισες μεταξύ ανδρών και γυναικών και απορέουν κυρίως από την πατριαρχία. Ένα σύστημα που βασίζεται στην ιδέα της φυσικής κατωτερότητας των γυναικών και της βιολογικής ανωτερότητας των ανδρών.  Κάτι που κάνει να ωχριά το «Η γυνή είναι ίση του ανδρός» που πασχίζουν τα κοράκια (οι ρασοφόροι κατά Σπυρίδωνος) του Ναζαρέου ότι εκήρυξε ο Χριστός τους. Ενώ τα χείλη του Σωκράτη, είναι αυτά που εδίδαξαν στην ανθρωπότητα το «Η φύση έπλασε τη γυναίκα ίση με τον άνδρα». Εάν ο Βασιλεύς των Ιουδαίων, Ιησούς, αναγνώριζε την ισσότητα αυτή, τότε στους 12 μαθητές του θα υπήρχε, έστω και για τα μάτια, και κάποια γυναίκα. Μιάς και η Αγία Του Γρφή μας παραγγέλει πως οι γυναίκες είναι «Αδελφές και μαυθήτριες του Κυρίου». Όπως είναι, φυσικά, και στις 12 θεότητες του Ολύμπου 6 άνδρες θεοί και 6 γυναίκες θεές. Ο νομοθέτης (η κοινωνία σε νομική μορφή) προκατειλημμένος από την καταραμένη ορμή για απόκτηση αυτού που κάνει τη ζωή κόλαση, τη δύναμη, κινείται αμήχανα επάνω στη κατοχή του συζικού ζυγού από τους άνδρες. Κάποιες μορφές της οικογενεικής βίας τις αφήνει στην ελεύθερη γυναίκα κι ορίζει τη σύζυγο ελεύθερη στα ζητήματα που δεν ενδιαφέρεται να εμπλακεί. Σε άλλες μορφές διστάζει και δεν είναι σε θέση να αποφασίσει εάν η πορνογραφία εμπίπτει στο δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης ή στο δικαίωμα της γυναίκας να μην κακοποιείται και ευτελίζεται, συρόμενη με τα συνδόνια στο τμήμα της αστυνομίας για πορνεία. Όταν μιλάει για κακοπίηση της γυναίκας, μιλάει για τη μορφή της γυναίκας στη κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας. Πρόκειται για τη γυναίκα που έχει την ισχή, τους πόρους και το λόγο να υπόκειται σε ελάχιστες μορφές ανδρικής βίας. Η γυναίκα πολιτικός, η γυναίκα διευθυντής, ή όποια άλλη στη κορυφή είναι θωρακισμένη απέναντι στον ανδρικό βούρδουλα. Τα μέτρα αυτά που παίρνοται με βάση την εξίσωση «γυναίκα γενικά ίσον γυναίκα στην κοινωνική κορυφή», αποδεικνύονται προκρούστια και ανεπαρκή για τις άλλες γυναίκες του κοινωνικού πάτου, που –αφού δεν απολαμβάνουν την προστασία της θέσης- είναι περισσότερο γυναίκες ως προς τη καθημερινή κακοποίηση. Όλες αυτές οι γυναίκες είναι αφημένες από την πολιτεία και θρησκεία στο περιθώριο για να σβήσουν ως άχρηστες και μαζύ τους και τα παιδιά τους. Είναι σώφρον, με γνώμονα τη λαϊκή σοφία «πίτα που δεν τρώς, τι σε νοιάζει κι αν καεί», να σταματήσουν οι χριστιανοί να προσποιούνται το καλό Σαμαρίτη στις γυναίκες του Αλλάχ και να ενδιαφερθούν για τη δική τους πίτα (γυναίκα) που τους τσουροφλίζεται κάθε δευτερόλεπτο. Για να έλθει αλλαγή στη βάρβαρη συμπεριφορά του ανδρός, απαιτήται μεγάλος αγώνας υπέρ της καταπολέμησης της βιαιοπραγίας του κατά των γυναικών. Πρέπει να σταματήσει να δέχεται η γυναίκα να είναι όργανο στα χέρια των ανδρών, ώστε να μη παραμένει σαν μόνιμο και εθελούσιο δικαιωμά της το να την εκμεταλεύεται η ανδροκρατία. Η ελευθερία θέλει αρετή και τόλμη και όχι δουλοπρέπεια της ταπεινής υπακοής, που βάζει το ευ ζην της ύλης πάνω απο τα δικαιώματα της ατομικής ελευθερίας. Φοβούμενες να μην χάσουν τα κεκτημένα των, δεν αποφασίζουν να οργανώσουν μια γερά θεμελιωμένη αντικατοχική μάχη και συμπαρασύροντας εις αυτήν τα παιδιά τους να ταρακουνήσουν τον κτηνώδη σύζυγο, πολιτεία, θρησκεία και όλη την Υφήλιο. Δεν πρέπει να αρκούνται μόνον στο να βγαίνουν στις κάμαρες και να λένε, σαν την ανκοργούμαν Ράνια Αλ-Μπάζ «Ήθελα να δείξω στους άνδρες που ξυλοκοπούν τις γυναίκες τους ότι δεν θα γλυτώσουν τόσο εύκολα από τις συνέπειες» και μετά να ζητά την αποφυλάκιση του θύτη της, να αποποιήται το πρόστιμο και να λέει όχι στις 300 βυρδουλιές στον εκβιαστή της. Πρέπει να μείνουν, σαν τις Σουλιώτησες, πιστές στον χορό του Ζαλόγκου μέχρι το τέλος του. Με αγώνες σε πρωτότυπο του αντιπολεμικού έργου του Αριστοφάνη την «Λυσιστράτη (η λύουσα τον στρατόν=αυτή που διαλύει το στρατό και σταματά τον πόλεμο)», που γράφτηκε και διδάχτηκε το 411 π.Χ.. Δηλαδή οι γυναίκες της Δύσης και της Ανατολής να αποφασίσουν να πάρουν την κατάσταση της βίας στα χέρια τους, με σκοπό να πείσουν τους λίγους αλλά ισχυρούς άνδρες της Εκκλησίας (πνευματικούς Πατέρες της) και της Πολιτείας (τους δημαγωγούς πολιτικούς της) να σταματήσουν τον πόλεμο υπεροχής μεταξύ θηλυκής και ανδρικής Οντότητας. Οργανόνοντας, όπως οι γυναίκες της Αθήνας και της Σπάρτης, μυστική συνάντηση όλων των γυναικών του Κόσμου και με αρχηγό την σημερινή Λυσιστράτη της Αθήνας, του Δία την σύζυγο Ευρώπη (Ανοικτομάτα), να κάνουν σεξουαλική απεργία. Αρνούμενες έτσι κάθε σεξουαλική επαφή με τους συζύγους και τους εραστές τους θα εκβιάσουν τους άντρες και θα τους εξαναγκάσουν να αποφασίσουν να σταματήσουν τον πόλεμο της ενδοοικογενειακής βίας και να ξαναφέρουν την ειρήνη (του παραδείσου) στον τόπο της Οικογένειας. Tο σχέδιο θα είναι επαναστατικό και σατανικό, όπως και το δαιμόνιο πνεύμα του σατιρικού ποιητή του 5ου αιώνα, Αριστοφάνη. Αφού η ανδρακρατία, με την ενδοοικογενειακή της βιά, έχει απελευθερώσει την ανθρώπινη σκληρότητα, έχει εγκαταστήσει την παρακμή , έχει εξοστρακίσει τον έρωτα και έχει αποχαλινώσει τη βία. Έτσι οι ανθρώπινες σχέσεις–άρα και οι σχέσεις ανάμεσα στα δύο φύλα- είναι κι αυτές ένας πόλεμος που διεξάγεται με διαφορετικά όπλα και άλλη στρατηγική. Άρα ο πόλεμος της σεξουαλικής απεργίας των γυναικών της Υφηλίου πρέπει να γίνει ο Γκρεμιστής των «κακώς κειμένων» στην Οικογένεια και Δάσκαλος του σωστού και θερμού κηρύγματος ειρήνης και αδερφωσύνης μεταξύ του θηλυκού και αρσενικού ανθρώπου. Γιαυτό ο γυναικείος ρόλος (το σημείο τομής του ατόμου με την κοινωνία) των μαχομένων γυναικών δεν πρέπει να εμφανιστεί έτσι όπως οι άνδρες τον φαντάζονται, ως παρωδία της θηλυκότητας και ειρωνική μίμηση των γυναικείων μηχανισμών. Αλλά ως επίκλιση του θηλυκού στοιχείου που έχει την δύναμη να αλλάξει τους όρους του ανδρικού παιχνιδιού περί ανωτερότητος του ανδρικού φύλου. Αφού το γυναικείο φύλο, δεν είναι μόνο το «άλλο» φύλο, δεν είναι απλά ο αντίθετος πόλος του αρσενικού. Είναι η ίδια η ενέργεια του έρωτα που δημιουργεί, χωρίς να καταργεί τις αντιθέσεις. Η δε «συνωμοσία» των γυναικών για να σταματήσει ο πόλεμος της ενδοοικογενειακής και ενδοκοσμικής βίας, θα είναι μια επανάσταση της ίδιας της ζωής ενάντια στον παραλογισμό και το θάνατο που προκαλεί η βία του ανδρός προς την γυναίκα. Οι γυναίκες κλεισμένες μέσα στην σημερινή Ακρόπολη, την Εκκλησία του Χριστού, και ορκισμένες πάνω στο κρασί (αίμα του Χριστού) του χρυσού δισκοπότηρου της Αγίας Τράπεζας θα παραμείνουν ενωμένες και ποτέ νικημένες. Η πίστη στον όρκο τους, η φωτιά των ανδρών για να τις κάνουν καπνιστές ρέγκες, η νεροποντή των γυναικών και το μούσκεμα των ανδρών, η λιποψυχία των αντάρτισσων γυναικών, τα ερωτικά τεχνάσματα ανδρών και η απαίτηση ειρήνης των γυναικών, οι αμοιβαίες παραχωρήσεις και η βοήθεια της σημερινής νεαρής όμορφης Διαλλαγής θα είναι τα πιό αριστουργηματικά κατορθώματα της κινητήριας δύναμης της γυναικείας Εξυπνάδας και του δημιουργικού Λόγου. Με τα οποία οι γυναίκες θα διεκδικήσουν την «Ισσότητα» μέσα από το δικαίωμα στην ίδια τη ζωή. Έτσι μόνον εξασφαλίζεται η συμφιλίωση της «Ειρνής». Η οποία για να επικρατήσει πρέπει να συνεχίσουν οι αποφάσεις της πόλης να βασίζονται στη λογική, την αμοιβαιότητα και την κατανόηση, τομείς όπου, κατά τον Αριστοφάνη, οι γυναίκες τα καταφέρνουν καλύτερα. Γιαυτό οι γυναίκες μετά την επιτυχία της «Σεξουαλικής Απεργίας» των πρέπει να κάνουν πράξη το μελετημένο αποκύημα της φαντασίας του Αριστοφάνη, οι «Εκκλησιάζουσες». Ώστε να περάσει το μήνυμά του πως οι νοικοκυρές που δουλεύουν και φέρνουν βόλτα τα νοικοκυριά τους, από τη στιγμή που αποφασίζουν να ασχοληθούν με την πολιτική και να πάρουν στα χέρια τους την διακυβέρνηση της Εκκλησίας του Δήμου (Βουλή) στην Οικομένη, ανατρέπουν το διεφθαρμένο καθεστώς των αντρών. Έχοντας βεβαίως ως γνώμονα πάντα του Αρχαίου Έλληνα ιστορικού, Πλούταρχου τη ρήση: «Ερωτηθείσα η Γοργώ, κόρη του βασιλιά Κλεομένη και σύζυγος του Λεωνίδα, υπό τίνος Αττικής, -διά τι υμείς άρχετε μόναι των ανδρών αι Λάκαιναι;- ότι έφη, -και τίκτομεν μόναι άνδρας-. Μετάφραση: οι Σπαρτιάτισσες είναι οι μόνες γυναίκες στην Ελλάδα που κυβερνάνε άντρες επειδή μόνο αυτές γεννάνε άντρες. Έτσι μόνον η γυναίκα θα αποκτήσει ισότητα, που σαν χέρι βελούδινο αφαιρεί τις μικρότητες και ατέλιες της νομικής πραγματικότητας. Και πάνω από τα συμβατικά και ανθρώπινα σύμβουλα διατρανώνει Ιερά, που μπροστά τους θα καθηλώνονται γενιές και πρόσωπα για να φωτιστούν, στοχαστούν και παρατηρήσουν την Ιστορία σαν διδαχή και όραμα μιάς πραγματικά ανθρώπινης Κοινωνίας. Θα τελειώσω με τα λόγια του Τρότσκι: «Αν θέλουμε να αλλάξουμε τις συνθήκες της ζωής, πρέπει να μάθουμε να βλέπουμε τον κόσμο με τα μάτια των Γυναικών» και του Μάο: «Η γυναίκα είναι το άλλο μισό του ουρανού». Δηλαδή το εν τη Γη ήμισυ της Βασιλείας των Ουρανών, που μας υπόσχονται, μετά τον Θάνατο, οι παπάδες της Χριστιανοσύνης.
Μεθ υπολήψεως και ανομονής Ειρήνης μεταξύ Ψυχής και Έρωτα ίνα αποκτήσουμε το τέκνον Ηδονή.    Καρβας