Sunday, December 30, 2012


      ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ  ΤΩΝ ΗΠΑ ΔΕΝ  ΕΙΝΑΙ  ΕΚΛΟΓΕΙΣ ΣΤΙΣ  ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΩΝ 
Ως χρηστιανός, που πιστεύει στο «Ούκ ψευδομαρτηρήσεις» του Χρηστού (το χρη με ήτα και όχι με γιώτα παρακαλώ) των Ελευσυνίων και όχι των Ιουδαίων, έχω μάθει να λέω τα σύκα, σύκα και τη σκάφη, σκάφη. Γιαυτό αρρωσταίνω ακούγοντας, στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ, την απατηλότητα ότι ο Αμερικανικός λαός με την ψήφον του εκλέγει τον αρχηγόν του Κράτους του. Αυτό είναι μια απάνθρωπη πνευματική διακόρευσις. Αφού, σύμφωνα με το Σύνταγμα (Article 2, Section 1) που υπεγράφθει στην Philadelphia της USA την  17/11/1787, ο πρόεδρος της Αμερικής (που για την θέση του μπορεί να καταθέσει υποψηφιότητα κάποιος που διαθέτει την αμερικανική υπηκοότητα από τη γέννησή του και είναι τουλάχιστον 35 χρονών) εκλέγεται στην 1η Δευτέρα του Δεκέμβρη μετά την 2ην Τετάρτην αυτού από  τους  εκλέκτορες. Οι οποίοι εκλέγονται βάσει του τρόπου τον οποίον καθορίζει η τοπική νομοθεσία της εκάστης Πολιτείας και είναι 100 για τα μέλη της Γερουσίας, 435 για τα μέλη της Βουλής των Αντιπροσώπουν, και 3 για την πρωτεύουσα Ουάσιγκον που δεν εκλέγει γερουσιαστάς. Ναι μεν οι 538 εκλέκτορες υπόσχονται να ψηφίσουν για πρόεδροτον υποψήφιο που αποκτά, στις έθνικές εκλογές της πρώτης Τρίτης του Νοέμβρη, την πλειοψηφία των εκλετόρων. Αλλά το Σύνταγμα τους επιτρέπει να ψηφίσουν οποιονδήποτε υποψήφιο θέλουν, όπως το 2000 ένας εκλέκτορας από τους τρεις που έστειλε το εκλογικό διαμέρισμα Κολούμπια δήλωσε αποχή  και το 1988 ένας εκλέκτορας της Δ. Βιρτζίνιας μη ψηφίζοντας τον  Μάικλ Δουκάκη πήγε ενάντια στη πλειοψηφία των ψηφοφόρων. Για την ανάδειξη του νέου ενοίκου στο «Oval Office» απαιτούνται μόνον 538/2 + 1 = 270 εκλέκτρορες. Ο δε υποψήφιος και το κόμμα που θα συγκεντρώσει την πλειοψηφία σε μια Πολιτεία κερδίζει και όλους τους εκλέκτορες αυτής. Ανεξάρτητα από το εάν η διαφορά είναι ένα εκατομμύριο ψήφοι ή μόλις μία. Μόνο δύο πολιτείες, το Μέιν και η Νεμπράσκα μοιράζουν τους εκλέκτορές τους αναλογικά με το ποσοστό της ψηφοφορίας των πολιτών. Γιαυτό βλέπουμε σήμερα τους υποψηφίους να συγκεντρώνουν τις προσπάθειές τους σε συγκεκριμένες Πολιτείες με μεγαλύτερο πλυθυσμό. Διότι κερδίζοντας τις Πολιτείες - προμαχώνες (battleground states), όπως την Καλιφόρνια με 55 εκλέκτορες, το Τέξας με 38, την Νεα Υόρκη με 31και την Φλόριντα με 29, κερδίζουν περιθώρια ασφαλείας για τους 270 εκλέκτορες που χρειάζονται και δεν τους καίγεται καρφί για την υπόλοιπη χώρα. Σε περίπτωση δε που κανείς υποψήφιος δεν θα συγκεντρώσει τον αριθμό 270, ο πρόεδρος τότε εκλέγεται από τη Βουλή των Αντιπροσώπων κατά πλειοψηφία, όπως ο Τζέφερσον το 1801 και ο Άνταμς το 1825 και όχι από τους «We The People». Άρα λοιπόν, η λαϊκή ψήφος στις 6/11/2012 έδωσε ξανά συνταγματικώς στον  έγχρωμο Ομπάμπα όχι τα ηνία της χώρας, αλλά 270 + 62 =  332 εκλέκτορες. Και «πρίν ο αλέκτωρ (το Σώμα Εκλεκτόρων) λαλήσει» τον κάναμε ξανά ως 6ον μεταπολεμικό ζερβόχερο πρόεδρο των ΗΠΑ. Μιλάγαμε ξανά για μαύρη αλλαγή προεδρικού πρωσόπου και ξεχνούσαμε  πως στην 17/12/2012 ( 1η Δευτέρα του Δεκέμβρη μετά την 2ην Τετάρτην) οι εκλέκτορες μπορούσαν να μας τα κάνουν μούσκεμα. Κάτι που μας το διαβεβαιώνει το παρελθόν  με τους προέδρους που είχαν πλειοψηφία στους εκλέκτορες, αλλά έλλειψη στο σύνολον της εθνικής ψήφου. Αυτά ανήκουν στο χθες μπορεί να πει κάποιος. Σήμερα έχουμε 62 εκλέκτορες που πρέπει να σημειώσουν μαζική αποστασία προκειμένου να αλλοιωθεί το αποτέλεσμα της κάλπης. Πολύ σωστά. Αλλά για να μη εκτεθούν οι εκλέκτορες μπορούσε κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί το επιχείρημα «νοθεία». Όπου τις διαφορές αναλαμβάνουν να λύσουν πια οι εφορευτικές επιτροπές και τα δικαστήρια και για εβδομάδες στρατιές δικηγόρων, αξιωματούχων και διαδηλωτών θα εμπλακούν σε μια θλιβερή διαδικασία αντιπαραθέσεων, καταμετρήσεων και ανακαταμετρήσεων με μηχανές και με το χέρι. Όλα αυτά έως την 1ην Δευτέρα μετά την 2ην Τετάρτη του Δεκεμβρίου για να δούμε τελικά στις 17/12/2012 όχι τους ψηφοφόρους αλλά το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας -όπου θα έχει φτάσει η υπόθεση- να στέφει υποψήφιο  ως πρόεδρο τον αντίθετα με τη γενική πεποίθηση των ψηφοφόρων, λέγοντας ότι απλώς δεν υπάρχει πλέον άλλος χρόνος για ανακαταμετρήσεις. Αλλά ευτυχώς δεν ζήσαμε την εκλογική κωμωδία,  που έχει αποτέλεσμα να καταβαραθρωθεί το κύρος των ΗΠΑ. Καθώς η «ισχυρότερη Δημοκρατία του κόσμου», η μοναδική υπερδύναμη, θα φαινότανε ανίκανη να κάνει αυτό που κάνουν ακόμη και τα τριτοκοσμικά κράτη: να εκλέξει το νέο ηγέτη της χώρας έγκυρα και έγκαιρα. Τέσσερις φορές στην ιστορία των αμερικανικών εκλογών, ο υποψήφιος που κέρδισε τις περισσότερες ψήφους δεν εξελέγη πρόεδρος. Αυτό συνέβη το 1824, το 1876, το 1888 και το 2000, όπου ο Μπους νίκησε τον Αλ Γκορ. Την έχουν βρεγμένη τα Παχύδερμα (ελέφαντες) τη φωλιά τους στην Ουάσιγκτον και γιαυτό δεν επιδίωξαν ξανά την ίδια περιπέτεια εκλογικής νίκης. Η δε υποτιθέμενη αβεβαιότητα για την έκβαση της ψηφοφορίας δεν ήταν τίποτα περισσότερο απο μια ψεύτικη αγωνία που καλλιεργούν στις εκλογές τα μεγαλύτερα ΜΜΕ των ΗΠΑ. Αλλά ο κόσμος τις παρακολούθησε αισθανόμενος το ίδιο που αισθάνεται εδώ και χρόνια, πως αυτές του μοιάζουν με καλοστημένο πανηγύρι, πολλά «άδεια» χαμόγελα, πεταμένα λεφτά και πισώπλατες ατάκες –όπως εκείνη του Ρόμνεϊ για το 47% των «φοροφυγάδων» Αμερικανών, υποστηρικτών τού Ομπάμα- που θα μείνουν στην ιστορία. Για αρκετούς όμως, η νίκη δεν ήταν έκπληξη αλλά ούτε και ανακούφιση, εφόσον ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών δεν εκλέγεται από τη  λαϊκή ψήφο, ούτε άμεσα ούτε σε δεύτερο βαθμό. Έτσι ο λαός των δεν είναι κυρίαρχος και οι πολίτες δεν είναι εκλογείς. Το δε πολίτευμά τους είναι μόνο κατ' ευφημισμόν δημοκρατία χωρίς να έχει τα βασικά χαρακτηριστικά του δημοκρατικού πολιτεύματος, αφού με το άλλοθι της εξουσίας υπέρ του λαού λειτουργεί με πολιτικό σύστημα που απέχει πολύ από τις βασικές δημοκρατικές αρχές. Γιαυτό και θεωρήται ως αναχρονιστικό και αντιδημοκρατικό, αφού σε αρκετές περιπτώσεις η λαϊκή ψήφος έρχεται σε αντίθεση με την ψήφο των εκλεκτόρων. Έτσι είναι άστοχον το αποτέλεσμα του απόλυτου αριθμού ψήφων. Εκτός από το ότι αυτό δεν κρίνει τον νικητή, κρύβει πίσω του ένα διχασμένο λαό που ζει σε διαφορετικά Κράτη (Πολιτείες) της Ομοσπονδίας των ΗΠΑ. Τοιουτοτρόπως η Αμερική αναδεικνύεται ότι είναι σπασμένη στα δύο. Και όπως έγραψε στο Twitter ο μεγιστάνας Ντόναλντ Τράμπ «Δεν πρέπει να το αφήσουμε να συμβεί. Ο κόσμος γελάει μαζί μας» για την «αηδιαστική αδικία» και «χοντροκομμένη φάρσα», όπως ο ίδιος χαρακτήρησε το εκλογικό αποτέλεσμα των εκλογών της 6ης Νοεμβρίου 2012. Μάλιστα μεταξυ των άλλων τιτιβισμάτων του με παροτρύνει να ξεχυθώ, ως Αμερικάνος, στους δρόμους της Ουάσιγκτον για να εκφράσω την αντίθεσή μου προς το σύστημα του Σώματος των Εκλεκτόρων στις ΗΠΑ, που ευθύνεται για ένα διχασμένο Έθνος. Ξεχνάει όμως ότι περισσότερες από 700 προτάσεις για τροπολογίες που αλλάζουν ή καταργούν το Κολέγιο των Εκλεκτόρων και τάσσονται υπέρ του συστήματος άμεσης καθολικής ψηφορορίας έχουν υποβληθεί, χωρίς καμιά τύχη, στο Κογκρέσο τα τελευταία 200 χρόνια. Λοιπόν σε τι το όφελος η διαμαρτυρία μου τι στιγμή που τα καλά οργανωμένα Λόμπυ «απαιτούν», λόγω της προεκλογικής υποστήριξής τους, το διορισμό ατόμων της επιλογής τους σε θέσεις κλειδιά που επηρεάζουν τα συμφέροντά τους. Ενώ το ελληνικό μου Λόμπυ δεν είχε ποτέ τέτοιες δυνατότητες και δυστυχώς δεν φαίνεται να μπορεί ποτέ να τις αποκτήσει. Η μόνη συγκεκριμένη «ανταμοιβή» που πήραμε ποτέ εμείς οι Ελληνοαμερικανοί για υποστήριξη συγκεκριμένου υποψηφίου, ήταν όταν ο Πρόεδρος Μπους διόρισε ως πρέσβη στην Αθήνα τον κ. Michael Sotirιos, συνεργάτη του τότε Αρχιεπισκόπου Αμερικής Ιακώβου, που στήριξε τον Μπους και όχι τον Δουκάκη στις εκλογές του 1988. Ωστόσο, σας λέγω, σχεδόν, με βεβαιότητα κ. Τράμπ πως θα διαδηλώσω μαζί σας στην Ουάσιγκτον, εάν γνώριζα ότι τα χρήματα των προεκλογικών εκστρατειών ή έστω και της μίας πήγαιναν στους πληγέντες του τυφώνα Κατρίνα, που συνεχίζουν να ζουν σε κοντέινερ, στους ανασφάλιστους Αμερικανούς που «ψοφάνε» σαν τα σκυλιά στον δρόμο, σε μονογενεϊκές οικογένειες ή σε στρατιώτες που γύρισαν από το Ιράκ και το Αφγανιστάν επειδή σακατεύτηκαν για πάντα, και ότι οι δύο υποψήφιοι θα κάνουν μικρότερου βεληνεκούς καμπάνιες, οπότε θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για πραγματική αλλαγή και πιο ρεαλιστικά αποτελέσματα. Αυτό όμως δεν πρόκειται να γίνει ποτέ, έστω και να ξημερωνωβραδιάζω διαμαρτηρόμενος στους δρόμους της Ουάσιγκτον όσο ακόμα ζήσω. Αφού σύμφωνα με την έρευνα «Vanishing Voter» (Ψηφοφόρος υπό εξαφάνιση) της Σχολής Διοίκησης Τζον Φ. Κένεντι, το αμερικανικό εκλογικό σώμα κλήθηκε μέσω σχετικού δείγματος να απαντήσει σε δημοσκόπηση και στο ερώτημα: «Πόση επιρροή νομίζετε ότι έχουν άνθρωποι σαν και σας στο τι κάνει η κυβέρνηση;». Η απάντηση σε ποσοστό 53% ήταν «λίγη» ή «καμία». Πρόκειται για το μεγαλύτερο ποσοστό στα χρονικά (το αμέσως προηγούμενο πριν 30 χρόνια ήταν 41%) που δηλώνει ότι οι ψηφοφόροι θεωρούν πως οι υποψήφιοι πρόεδροι «θα πουν οτιδήποτε προκειμένου να εκλεγούν και ότι οι πλούσιοι χρηματοδότες τους ασκούν υπερβολικά μεγάλη εξουσία». Πάντως δια του στόματος του Μπι Ρόμνεϊ μάθαμε κ. Τράμπ ότι το 47% των «φοροφυγάδων» Αμερικανών ήσαν υποστηρικταί τού Ομπάμα. Ας δούμε όμως, τι λέει η μελέτη του «Κέντρου για την Ακεραιότητα στο δημόσιο τομέα» των ΗΠΑ, για την προσπάθεια χρηματοδότησης της εκστρατείας επανεκλογής του προέδρου Μπους το 2004. Ο μεν Μπους, είχε λάβει περισσότερα από 1,8 εκατομμύρια δολάρια από 550 μέλη ομάδων πίεσης συμφερόντων. Ο δε Κέρι, είχε λάβει 520.000 δολάρια συνολικά από 442 μέλη ομάδων πίεσης συμφερόντων. Το σημαντικότερο σημείο της μελέτης είναι τούτο: Οι χρηματοδότες του Κέρι εργάζονται στις ίδιες ομάδες πίεσης με αυτούς που έχουν χρηματοδοτήσει τον κ. Μπους. Στο πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ είναι γνωστοί οι στενοί δεσμοί του μεγάλου κεφαλαίου και του πολιτικού προσωπικού των αστικών κομμάτων. Ενας από τους ισχυρότερους παράγοντες της οικονομικής και πολιτικής ζωής των ΗΠΑ είναι το λεγόμενο στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα. Οι πολεμικές βιομηχανίες έχουν τους «δικούς τους ανθρώπους» σε όλα τα κλιμάκια της κυβερνητικής εξουσίας και τις δικές τους ομάδες συμφερόντων στα δύο νομοθετικά Σώματα, το Κογκρέσο και τη Γερουσία. Ετσι ελέγχουν άμεσα την κατάσταση, συμμετέχουν απ' ευθείας στα κέντρα λήψης των πολιτικών αποφάσεων και βέβαια προωθούν τα προϊόντα τους με προνομιακούς όρους. Με στοιχεία από το διαδικτυακό τόπο «The perpetual war portfolio» αποδεικνύονται αυτές οι σχέσεις των πολεμικών βιομηχανιών και της κυβέρνησης Μπους. Η Boeing, η μεγαλύτερη βιομηχανία κατασκευής αεροσκαφών, η οποία κατασκευάζει και μαχητικά αεροσκάφη όλων των τύπων, είχε ως βασικό πολιτικό σύνδεσμο τον Ρίτσαρντ Αρμιτατζ αναπληρωτή υπουργό Αμυνας, ο οποίος ήταν και πρόεδρος της εταιρίας «Αρμιτατζ Ασοσιέιτ», συμβούλου της Boeing! Η Lockheed, η μεγαλύτερη πολεμική βιομηχανία στον κόσμο η οποία κατασκευάζει αεροπλάνα, βόμβες, πυραύλους και πάσης φύσεως πολεμικό υλικό, διαθέτει μια ολόκληρη στρατιά πολιτικών συνδέσμων, βουλευτών και γερουσιαστών. Ξεχωρίζουν τα ονόματα του Στέφεν Χάντλεϊ, αναπληρωτή συμβούλου εθνικής ασφάλειας στο Λευκό Οίκο, ιδρυτή του δικηγορικού γραφείο Σι και Γκάρντνερ που εκπροσωπεί τη Lockheed, του υπουργού Μεταφορών Νόρμαν Μινέτα, πρώην αντιπροέδρου της Lockheed, του αναπληρωτή γενικού εισαγγελέα των ΗΠΑ, ο οποίος ως δικηγόρος εκπροσωπούσε τη Lockheed στην Ατλάντα και της Λιν Τσένεϊ, συζύγου του Αμερικανού αντιπροέδρου, η οποία είχε διατελέσει διευθύντρια στη Lockheed. Μια από τις μεγαλύτερες πολεμικές βιομηχανίες, η Northrop Grumman, κατασκευάστρια των βομβαρδιστικών Β-2 και άλλων μαχητικών αεροσκαφών, έχει ως κύριο πολιτικό σύνδεσμο τον αναπληρωτή υπουργό Αμυνας Πολ Γούλφοβιτς, ο οποίος διατέλεσε σύμβουλος της Northorp Grumman. Σύμβουλος της ίδιας βιομηχανίας ήταν και ο Λιούις Λίμπι, προϊστάμενος του προσωπικού γραφείου του αντιπροέδρου Τσένεϊ. Ο Ντικ Τσέινι ήταν ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ και ήταν ο διευθύνων σύμβουλος της εταιρίας πετρελαιοειδών «Halliburton». Η Κάθλιν Κούπερ ήταν η υπεύθυνη Εμπορίου στο υπ. Οικονομικών και διευθύντρια ενεργειακών μονάδων του ομίλου «Exxon Mobil». Η Κοντολίζα Ράις ήταν η σύμβουλος εθνικής ασφάλειας και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της «Chevron». Διευθυντής της Carlyle Group ήταν ο πρώην υπουργό Εξωτερικών Τζέιμς Μπέικερ και πρόεδρος ήταν ο πρώην υπουργός Αμυνας Φρανκ Καρλούτσι. Σύμβουλός της δε ήταν ο πρώην Πρόεδρος HΠA Τζορτζ Μπους, φυσικά ο πατέρας του Προέδρου. Μα και ο Ευλογημένος (Ομπάμπα στη γλώσσα των Σουαχίλι) κατάγεται από Αμερικανίδα  άσπρη και μακρινή εξαδέλφη του Dick Cheney και Harry Truman, και o πατέρας του ήταν από την Kenya. Εμεγάλωσε στή πόλη Χονολουλού και όχι στο γκέτο της εδώ Μαύρης Μέκκας «Χάρλεμ» και ούτε τον φέρανε αλυσοδεμένον από την Αφρική για παζάρευμα σε μιά πατρίδα που δεν την είχε ποτέ επιλέξει. Γιαυτό δεν είδε στα 13 χρόνια του τη Κου Κλουξ Κλαν να καίει το σπίτι του και να δολοφωνεί το πατέρα του, όπως ο Μάλκολμ Χ (Λιτλ). Ο οποίος έλεγε: «Δεν πρόκειται να στραφώ ενάντια σε άλλους μαύρους ηγέτες. Η πολιτική φιλοσοφία μας θα είναι ο μαύρος εθνικισμός. Οι λευκοί μπορούν να μας βοηθήσουν, όμως δεν μπορούν να μας ακολουθήσουν. Δεν μπορεί να υπάρξει ενότητα μεταξύ μαύρων και λευκών, εάν προηγουμένως δεν υπάρξει ενότητα μεταξύ των μαύρων», οικονομική συμπληρώνω εγώ. Ωστε τα ετήσια έσοδα εκάστης μαύρης οικογένειας να μην είναι Welfare και Food Stamps, αλλά να φθάσουν τα 4,2 εκατομμύρια δολάρια που δήλωσαν το 2007 ο Ομπάμπα μαζί με τη γυναίκα του Μισέλ. Εύγε στους ηγέτες της μαύρης κοινωνίας των ΗΠΑ, που πήραν στα σοβαρά το μήνυμα του Μάλκομ και κατόρθωσαν στις 6/11/2012  να ενώσουν ξανά στα εκλογικά κέντρα το μαύρο 13% των Αμερικανών. Μπράβω σε εμάς, το 40% των λευκοδέρμων, που πιστεύοντας ότι το άσπρο πετσί δεν είναι πλεονέκτημα για την προεδρία των ΗΠΑ, που βοηθήσαμε τον ημίλευκον μαύρον να φθάσει στον άσπρο θρόνο του Λευκού Οίκου για δεύτερη φορά. Γιαυτό στις δύο προεδρικές εκστρατείες δεν εμφανίστηκαν αφίσσες σαν κι αυτή του 1876 που έγραφε «THE TOW NEGROES AND TEN WHITES». Ελπιζω οι άσπροι ηγέτες μας να ακούσανε την φωνή της ψυχής μας: «read my lips, no more φυλετικός διχασμός». Μη ξεχνούν πως «it takes two to tango, κάτω από το μαύρο πεπλο της νύχτας» και χορεύοντας αγγαλιασμένοι στο παράδεισο των ονείρων του απολαμβάνουμε της ευτυχίας το Ζενίθ. Ας χαλιναγωγήσουν το ρατσισμό τους μπροστά στη μαύρη δερμάτινη χλαμύδα του νέου προέδρου μας, για να μην ξυλοδαρθούν μέσα στη Γερουσία. Όπως την 22/5/1856 ο Congressman Preston Brooks κτυπούσε το Senator Charles Sumner στο κεφάλι με το μπαστούνι του για την ασυμφωνία μεταξύ Νότου και Βορρά στο  Fugitive Slave Act of 1850.                 Ευχαριστώ.   Καρβας.

Sunday, December 23, 2012


                      ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ  ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ  ΤΟΥ ΜΠΕΝΥ-ΖΕΛΟΥ       

Λέγοντας, ο σώγαμπρος του μεγαλοεπιχειρηματία με χέστρες και μπιντέδες στο Bαρδάρη κ. Α. Μπακατσέλου, και του μεγαλοαστού καρντάση δικηγόρου ο κανακάρης  Βαγγέλας Βενιζέλος, το ότι η λέξη «επιλεκτική χρεοκοπία τρομαζει χωρίς λόγο. Δεν είναι πραγματική χρεοκοπία». Μου θύμισε του τέως προέδρου των ΗΠΑ κ. Clinton την φιλολογία ότι: «ο στοματικός έρωτάς του με την πύρινη γλώσσα της Μονίκας (Monicas) δεν είναι μοιχεία όπως είναι η εισχώρηση του ανδρικού ακροτηρίου στους θυλικούς κόλπος της γυναικός». Εντάξει ο sir Κλίντον, ως παιδί του Αβραάμ και Ισαάκ, κουκιά τρώει και κουκιά μαρτηράει για του Χριστούλη του την εντολή «ουκ μηχεύσεις». Αλλά ο Καλός + Άγγελος (Ευάγγελος) και όχι σχέτο Άγγελος Μπενιζέλος (που ήταν το ονοματεπώνημο του  πατέρα της Ρηγούλας Μπενιζέλου και της μετέπειτα μοναχής και Αγίας Φιλοθέης των Αθηνών), ως τέκνον της θεάς Αφροδίτης και του Έρωτα, έχει γαλουχηθεί με των Αρχαίων μας τη σοφία και γνωρίζει πως η έννοια «μοιχεία» δεν υπάρχει στην ελληνική Γραμματεία. Οπότε κακώς αποφάσισε τον Σεπτέμβρη του 2003 να επιβάλει, ως υπουργός Πολιτισμού, την απομάκρυνση από τη Πολιτιστική Ολυμπιάδα του έργου «Asperges Me» του Thierry de Cordier, που επιδείκνυε πέος σε στύση να εκσπερματώνει πάνω από τον εσταυρωμένο Ιησού Χριστό. Επίσης και το παραμίλημά του περί «χρεοκοπίας», ως υπουργός Οικονομικών και εντολοδόχος της από το 2011 και νυν  Τρόϊκας, είναι άτοπον και προσβάλει την πανεπιστημιακή του μόρφωση. Αφότου η χρεοκοπία, όπως και να την πείς επιλεκτική, στιγμαία ή παροδική δεν παύει να σημαίνει αδυναμία πληρωμής ληξιπροθέσμων χρεών. Δηλαδή «στάση πληρωμών» που φέρνει η πτώχευση. Μπορεί ο Giorgo της κ. Τσάντ(ας), τον οποίον εμείς τον είχαμε τοποθετήσει «Αρχηγό» και αυτός δήλωσε τότε «δούλος» της παγκόσμιας Διακυβέρνησης «Τρόϊκα», να μην κήρυξε «πτώχευση» με του Χαριλάου Τρικούπη την ιστορική φράση «δυστυχώς επτωχεύσαμε». Αλλά η πτώχευση ανακοινώθει τότε επίσημα με του γενικού γραμματέα του υπουργείου Οικονομικών την υπ’ αριθμ. 0006289/ 28-07-2011 εγκύκλιό του προς όλους τους προϊσταμένους Δ.Ο.Υ της χώρας, με την οποίαν ζητούσε όλες οι πληρωμές που είχαν προγραμματιστεί για 28 και 29 Ιουλίου να γίνουν μετά την 1η Αυγούστου. Αυτή η «στάση πληρωμών» επιβλήθει από τον νέον υπουργόν Οικονομικών Ευάγγελο Βενιζέλου nee Turkoglu (το γένος Τούρκογλου, βάσει του Αμερικανού Πρέσβη την αναφορά: 09ATHENS1535 Origin: Embassy Athens Time: Wed, 7 Oct 2009). Δια μέσω της «selective default (επιλεκτικής χρεοκοπίας)» του αυθαιρέτως ψηφησθέντος (154 ναι και όχι 180 ναι που απαιτεί το Σύνταγμα)  Μεσοπροθέσμου, που δεν ήταν τίποτα χειρότερο απ’ ό,τι ήδη είχε πάθει ο λαός της χώρας με το επίσης παράνομο και προηγούμενο Μνημόνιο. Για να αποφύγει, λοιπόν, το κάκιστον της μαλάκωσης εγκεφάλου πρέπει ο χοντρός γαμπρός του Μπακατσέλου να σταματήσει να λέει χοντρές μαλακίες (με του Ευαγγελείου την έννοια– και πάσαν μαλακίαν-), πως η επιλεκτική χρεοκοπία δεν είναι πραγματική χρεοκοπία. Διότι η προαναφερθήσα Εγκύκλιο του Υπουργείου του τον έχει κάνει σχέτη ρόμπα φέρνοντας το ελληνικό Κράτος σε πτώχευση, δια της οποίας έπρεπε να μηδενιστούν  οι υποχρεώσεις του απέναντι στους πιστωτές του και ο προυπολογισμός του να ελαφρύνει κατά το ποσόν των τόκων και των δόσεων επιστροφής των χρεολυσίων (δανείων). Όπως έκανε το 1998 η Ρωσία που δήλωσε αδυναμία του εξωτερικού χρέους της και δεν πλήρωσε τα χρεολύσιά της. Και την κίνηση αυτή της Ρωσίας ακολούθησαν μετά οι κυβερνήσεις της Ουκρανίας, του Πακιστάν, του Εκουαδόρ, και της Αργεντινής, οι οποίες είχαν υποστεί την χημειοθαραπεία του ΔΝΤ και είχαν οδηγηθεί, όπως και η χώρα μας, στην απόγνωση, εξαθλίωση και την καταστροφή. Και χάρις στην πτώχευσή τους σήμερα ευδοκιμούν, μάλιστα δε σε σημείο που ο Πούτιν έκανε πρόταση στον πρωθυπουργό μας, να δώσει, στις αρχές του 2010,  25 δισ. ευρώ χαμηλότοκο (όπως το ΔΝΤ) δάνειο στην Ελλάδα. Αλλά ο Giorgo της mather Μαργαρίτας τον έγραψε κανονικά στα καομπόϊκα καρύδια του, και ως αμερικανοπαίδι επέλεξε τον βρόχο θανάτου των δεσμών του αμερικανικού ΔΝΤ, με «υπόγειες» διαβουλεύσεις ανταλαγμάτων προς το συμφέρον της Οικογένειας Παπανδρέου και όχι της Ελλάδος. Γιαυτό και εξόρκισε την χρεοκοπία που θα ξελάσπωνε από τα χρέη την Ελλάδα, όπως ξελάσπωσε και την Ρωσία. Καθώς είναι δεδομένο ότι μια κρατική Κυβέρνηση δεν μπορεί να υποχρεωθεί να εξοφλήσει το χρέος της. Μάλιστα δε η Οικονομική Ιστορία είναι γεμάτη από περιπτώσεις κρατικών χρεοκοπιών. Από το 1824 έως το 2009 είχαμε 286 επίσημες χρεοκοπίες από 110 Κράτη. Με απλή λογική συμπεραίνεται πως εάν ένα Κράτος δεν μπορεί να πληρώσει τα χρεολύσιά του, δεν χάθηκε ο κόσμος. Επομένως το θέμα είναι να αποτραπεί η πτώχευσή του για να μπορέσουν οι δανειστές να επωφεληθούν από το δημόσιο πλούτο και περιουσία της χώρας και ειδικά της Ευρωζώνης, όπως η Ελλάδα. Που λόγω του κοινού νομίσματος (Ευρώ) δεν υφίσταται κερδοσκοπική επίθεση εναντίον του εθνικού νομίσματος και επίσης σύμφωνα με τη συνθήκη του Μααστρίχτ, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα απογορεύεται να αγοράζει ομόλογα των κρατών-μελών της Ευρωζώνης. Διότι το ομόλογο είναι απλώς ένα δάνειο, το οποίο αντλείται από τον εκδότη του δανείου όχι μέσω της τραπεζικής διαμεσολάβησης, αλλά μέσω «επενδυτών». Άρα το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού δημοσίου χρέους, που είναι σε ομόλογα, δεν είναι κάν χρέος. Αφού το ομόλογο είναι εξ αρχής πληρωμένο από τους επενδυτάς, από τους οποίους η Ελλάδα έπερνε χρήματα με μιά αφηρημένη υπόσχεση κέρδους. Δηλαδή, οι «επενδυτές» δεν δάνειζαν στην Ελλάδα με τόκο, απλώς  αγόραζαν ελληνικά ομόλογα και περίμεναν αποδόσεις μεγάλων κερδών από τις ανάγκες της χώρας. Άρα! Ρίσκαραν με τις ευκαιρίες του ελληνικού Κράτους για να κερδίσουν χρήματα οι επενδυτές, οι οποίοι αγοράζοντας κρατικά ομόλογα πλήρωναν τις προηγούμενες δανειακές ανάγκες της χώρας, για να ξεπληρωθούν από τις επόμενες ανάγκες δια αγοράς ξανά κρατικών ομολόγων. Τα οποία δεν έχουν καν τις ιδιότητες των συμβατικών  μετοχών, διότι ο επενδυτής δεν έχει κανένα νομικό δικαίωμα απέναντι στο Κράτος που τα εξέδωσε, εκτός από τα κέρδη του, όπως αυτό τα αντιλαμβάνεται. Στην πραγματικότητα, δηλαδή, τα ομόλογα μοιάζουν με τα αποκόμματα των γραφείων στοιχημάτων, τα οποία όταν υπάρχουν κέρδη είναι νόμιμα και πανύσχηρα έγγραφα και όταν υπάρχει χασούρα είναι άχρηστα χαρτιά. Όπως στη περίπτωση του αλογατά που τζογάρισε πολλύ χρήμα σε ένα άλλογο, το οποίον τσακίστηκε στον ιππόδρομο. Με τα χρήματά του μπορεί το άλογο να έφαγε και να προπονήθηκε, αλλά, όταν έχασε την «κούρσα» τα αποκόμματα των χρημάτων αυτών  πετιώνται ως σκουπίδια στις κερκίδες και ο αλογατάς «επενδυτής» δεν μπορεί να διεκδικήσει ούτε τον στάβλο ούτε το τρέιλερ που κουβαλά το άλογο. Ούτε το άλογο, εάν κέρδιζε στη «κούρσα», θα έπαιρνε κέρδη από τα κέρδη του αλογατά «επενδυτή», και γιαυτό δεν έχει λόγο να καλύψει με την περιουσία του τις ζημιές του αλογατά. Ας πρόσεχε. Μάτια του παζάρια του, που λέει η λαϊκή φιλοσοφία. Έτσι λοιπόν και οι τοκογλύφοι έπαιξαν και έχασαν στην αναπτυξιακή «κούρσα» του ελληνικού Κράτους και δεν έχουν κανένα δικαίωμα από την περιουσία και πλούτον της Ελλάδος. Αυτό το φέσι τους το φόρεσε όχι το κλατάρισμα της ελληνικής Οικονομίας, αφού στο ίδιο καζάνι βράζουν όλα τα P.I.G.S της Ευρωζώνης. Αλλά η διαπραγμάτευσις Ομολόγων δια μέσω της Goldman Sachs η οποία ήταν, από το 1906, συνέταιρος της Lehman Brothers, που πηγένοντας σε πτώχευση το 2008 άφησε έλλειμα των 700 δισ. Ευρώ. Αυτομάτως αυτό το έλλειμα της Lehman Brothers φορτώθηκε στους λογαριασμούς της μη εν πτώχευση Goldman Sachs, εις τους οποίους υπήρχαν και τα ομόλογα  της Ψωροκώστινας που κρατούσαν οι διεθνής τοκογλύφοι, σε μορφή χασούρας πλέον, όπως τα άχρηστα αποκόμματα των στοιχημάτων. Με αυτή τη ζημιά της Lehman Brothers οι δανιστές βρέθηκαν επάνω σε ομόλογα «παλούκια», και για να μην τα παλουκωθούν οι ίδιοι σκεφθήκανε να τα μανικώσουν εκ των οπισθίων στους Έλληνες δια μέσω της τεχνικής του διεθνούς οργανισμού ΔΝΤ (IMF) και της «επιλεκτικής χρεοκοπίας». Που δεν είναι πραγματική χρεοκοπία και δεν πρέπει να τρομάζει, σύμφωνα με το σκεπτικό του όχι Τούρκογλου (καθώς ισχυρίζεται ο σύζυγος της κόρης του Μπακατσέλου), αλλά του Βενιζέλου του γένους (nee) Μπενύ Σελόν. Ο οποίος, ως Εβραίος, επαντρεύτηκε το 1810 την δεύτερη εξάδερφή του ορφανή Εβραιοπούλα από την Κεφαλλονιά. Και το 1816 απέκτησαν έναν γιό στον οποίον εδώσανε, σύμφωνα με τα εβραϊκά έθιμα, το όναμα του πατρός του, Μπενύ Σαλόν. Ο οποίος για να αποφύγει το στρατιωτικό πήγε μούτσος σε ένα βατικιώτικο καϊκι με το όνομα Κυριάκος Μπενυζέλος. Γιος αυτού του Κυριάκου Μπενιζέλου υπήρξε ο γνωστός Εφιάλτης Ελευθέριος Βενιζέλος (Μπενύ Σαλόν) και κόρη του η Κατιγκώ Βενιζέλου, σύζυγος του Κυριάκου Μητσοτάκη και γιαγιά του σημερινού πολιτικού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, που χρηματοδότης του είναι ο πεθερός του ΜπενιΖέλου (Μπενύ Σελόν) –κ. Μπακατσέλος. Δια μέσω λοιπόν, του ΔΝΤ και της «επιλεκτικής χρεοκοπίας» του ΜπενιΖέλου και όχι Βενιζέλου, αφού ο Βενιζέλος δεν είναι Ελλάς και εν κυριολεξία δεν είναι καν Έλλην (σύμφωνα πάντα με την επιστολή του Άγγλου ναυάρχου Ντε Ρόμπεκ προς τον Υπουργό Λόρδο Κώρζον το 1920), μετατρέπονται τα άχρηστα ομόλογα των τοκογλύφων σε υπερπολύτιμα ενυπόθηκα δάνεια. Ηταν δε διατεθειμένοι οι δανιστές μας να πληρώσουν τα προβλεπόμενα από την «πιάτσα» χρήματα εάν ευρησκόταν ένας ηγέτης της Ελλάδος πρόθυμος να ξεπουλήσει τη χώρα του, για να δώσει κέρδη στους τοκογλύφους. Τελικά το κελεπούρι τους το βρήκαν  στην οικογένεια της μάδερ-φαμίλια Μαργαρίτας Τσάντ. Στους «συγγυνείς» των Πρωθυπουργών της δυναστείας Παπανδρέου, που μεγάλωσαν με την ιδέα ότι η Ελλάδα ηταν κάτι σαν «κτήμα» τους, και για το κτήμα αυτό έφθασε η ώρα να πωληθεί, για να σωθούν οι ιδιοκτήτες του. Ο κόμπος είχε φθάσει στο χτένι και δεν υπήρχαν άλλα περιθώρια, αφού η οικογένεια δεν διαθέτει πια το ανθρώπινο δυναμικό για να συνεχιστεί η δυναστεία των Παπανδρέων. Η ιδέα ότι πρέπει να ζήσουν φτωχά δεν αντέχεται. Γιαυτό το «καλό» παιδί του Ανδρέα, ο Giorgo, που όταν δεν έπεφτε από το ποδήλατο, χανόταν με το κανό, ως «κληρονόμος» του πατέρα, πρέπει με κάθε ευκαιρία να αρπάξει από τα μαλλιά την εξουσία της Ελλάδος. Η οποία θα του επιτρέψει να εξασφαλίσει στους τοκογλύφους το ΔΝΤ, που χωρίς αυτό είναι γυμνοί ιδιώτες απέναντι σε ένα κράτος με ασυλία απέναντί τους, ώστε να μπούν στην περιουσία της Ελλάδος για να την ξεκοκαλίσουν.  Με το αζημίωτο φυσικά για αυτόν και την υπόλοιπη οικογένεια Παπανδρέου. Με ψευτιές «υπάρχουν λεφτά» και με τους ψήφους των Πακιστανών κατέλαβε την καρέκλα του Πρωθυπουργού και ας κυνδύνευε να «καεί» επάνω σε αυτή λόγω τραγικής κατάστασης της Οικονομίας, που έφερε η «απογραφή» του Καραμανλή. Ως Πρωθυπουργός ήταν ο πρώτος και ο μόνος που ανέφερε το ΔΝΤ ώς γιατρό της Οικονομίας. Μέχρι τότε ο όρος ΔΝΤ δεν υπήρχε καν στην καθημερινή ορολογία του ελληνικού λαού. Πριν, το ΔΝΤ ήταν ένας οργανισμός που αφορούσε τα κράτη της υποσαχάριας Αφρικής, τις Μπανανίες της Λατινικής Αμερικής, κάτι πλημμυρισμένους Ασιάτες και κανέναν άλλον. Και με την παράνομη ψήφιση του Μνημονίου μπήκαμε οι Έλληνες αναγκαστηκά στην υποδούλωση του μηχανισμού του ΔΝΤ και της επιλεκτικής χρεοκοπίας του ΜπενυΖέλου. Όχι εξ αιτίας του δανεισμού για τον οποίον κορκοδηλο-δακρύζουν οι απατεώνες της Βουλής, αφού τα υπόλοιπα P.I.G.S. της Ε.Ε. με την ίδια οικονομική κατάρευση εξακολουθούν και σήμερα να δανείζονται με τα επιτόκια που είχαν πριν την πτώχευση της Lehman Brothers. Αλλά για να γίνει το ΔΝΤ η «εγγύηση» για τους τοκογλύφους ότι θα πάρουν τα χρήματά τους για τα άχρηστα κρατικά ομόλογα που κρατούσαν στα χέρια τους. Για να δουλέψει, όμως, ένας «μηχανισμός» στην Ελλάδα χρειάζεται λάδωμα με το φακελάκι πριν αρχίσει, για να δουλεύει στο γριλαντί και χωρίς υπερθέρμαση κατά την παραγωγή αξίας 247,5 δις  Ευρώ, που θα εξασφάλιζε ο Giorgo στους τοκογλύφους. Άρα η φακελομένη προμήθεια, που ακομπήσανε οι τοκογλύφοι στην κυβέρνηση Παπανδρέου, είναι 250 δις Χ 1% (που είναι το λιγότερο ποσοστό στη «πιάτσα» για εισπράκτορες του υποκόσμου) = 2,5 δις Ευρώ. Είναι κορόϊδα εάν δεν πήραν προκαταβολικά τουλάχιστον αυτό το ποσόν για τις προδοτικές ενέργιές τους εις βάρος του ελληνικού λαού. Πάντως το θράσος τους, να υπογράφουν αυθαιρέτως Μνημόνια και Μεσοπρόθεσμα επωφελή για τους τοκογλύφους και καταστροφικά για την Πατρίδα, μας διαβεβαιώνει ότι δεν το κάνανε με μόνο δικό τους κέρδος τη δόξα της υπουργοποίησης. Τους πήραν χαμπάρι οι ψηφοφόροι τους και νοιώθουν στο πετσί τους προδομένοι από τους πολιτικούς τους ηγέτες. Και ως «Αγανακτισμένοι» της πλατείας Συντάγματος  προσπαθούν με μούτσιες να τους δώσουν να καταλάβουν πως δεν θα γίνουν έρμαια αυτής της αιμοβόρας συμμορίας.  Την πατρίδα τους Ελλάδα, όσο κι αν θεωρούν ότι τη νικήσανε, στο τέλος θα υποστούν οι ίδιοι την ήττα. Όσο κι αν πιστεύουν ότι την ταπείνωσαν, θα την δουν ξανά στον θρίαμβό της. Γιατί κατόρθωσε και δημιούργησε τη γνώση της «Νίκης». Η Ιστορία της το έχει αποδείξει πως: Η Ελλάδα ποτέ δεν παθαίνει, / Δεν την σκιάζει φοβέρα καμμιά. / Μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει. / Και ξανά προς της νίκης τη δόξας τραβά.                 Ευχαριστώ    Κάρβας

Sunday, December 16, 2012

                 ΝΤΡΟΠΗ  Η ΑΠΩΛΕΙΑ  ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ  ΜΑΣ  ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ
 
       Η Ελλάδα μας ετοποθετήθηκε στα πρωτοσέλιδα του διεθνούς Τύπου λόγω του χρέους και του ελλείματος (αξιοπιστίας) καί ’χει μείνει εκεί, σαν υπόδειγμα «λαθραίας διαβίωσης» των πολιτών της. Αυτό είναι υπερβολικό, άδικο και καταστροφικό και επιβάλεται να διορθωθεί, αφού η διατήρηση της υφισταμένης κατάστασης είναι αποτέλεσμα λανθασμένων εκτιμήσεων όχι του Λαού, αλλά της Κυβέρνησής του. Ως Έλληνας δημοκράτης και αιχμάλωτος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) έχω να πώ για τις ελληνικές Κυβερνήσεις σε βιτριολικούς τόνους της αγανάκτησής μου το εξής. « Σε αυτούς τους δύσκολους  και χαλεπούς καιρούς (κατεδάφισης της δημόσιας ασφάλισης) δεν εβρέθει ο ιστάμενος Πρωθυπουργός, Υπουργός Εξωτερικών, ούτε η ιστάμενη Κυβέρνηση που χρειάζεται η Ελλάδα. Γιαυτό ως πολίτες οι Έλληνες βάσει της καθηκοντολογίας έχουμε υποχρέωση να παρεμβαίνουμε στις αποφάσεις της εξουσίας μας για να διαφιλάξουμε τουλάχιστον την προσωπική μας ανεξαρτησία, που λέγεται ατομική ελευθερία. Δυστυχώς το δικαίωμα αυτό το έχουμε από προ πολλού εκχωρήσει στους πολιτικούς μας. Το ξέρουμε ότι η διαφθορά είναι καθαρά πολιτικό ζήτημα και το πολιτικό μας σύστημα είναι αυτό που κυριαρχεί ως ανέντιμο, ανήθικο και απάνθρωπο. Αλλά δεν κάνουμε τίποτε γι’ αυτό πέρα από το να σφυρίζουμε αδιάφορα. Έτσι είμαστε εξαρτημένοι με τη βούλησή μας και αρεσκόμεθα να στροβιλιζόμαστε εντός της δίνης των συγχύσεών μας αδυνατώντας να εξέλθουμε εξ αυτών. Έτσι επαληθεύουμε τον Ισοκράτη που μεμφόταν το λαό ότι φέρεται ανόητα καθώς για τα ίδια πράγματα, την ίδια μέρα, δεν έχει την ίδια γνώμη. Θετικόν είναι ότι άπαντες οι Έλληνες (98%) συνομολογούμε πως μας κυβερνούν διεφθαρμένοι και θεωρούμε τη διαφθορά μείζον εθνικό θέμα. Έχουμε μάλιστα καθιερώσει και τους αρχιερείς της: πολιτικοί, δικαστικοί, αστυνομικοί, γιατροί, εργολάβοι-«νταβατζήδες» και πάει λέγοντας. Ομολογούμε δηλαδή ότι εξουσιαζόμαστε από ευδωροδόκητους σε κάθε τομέα της ζωής μας. Το ομολογούμε μεν, αλλά στη συνέχεια τρέχουμε στις κάλπες να επανεκλέξουμε αυτούς τους διεφθαρμένους. Προφανώς εμείς οι ίδιοι είμαστε οι διεφθαρμένοι, δεν ερμηνεύεται διαφορετικά η πολιτική στάση μας κατα την οποίαν έχουμε την κρυφή ελπίδα ότι οι νεοεκλεγέντες θα είναι πιό έντιμοι, πιό ηθικοί, πιο άνθρωποι και ας μας είναι γνωστόν ότι αυτοί προέρχονται από την «Γονικη Παροχή» εξουσίας του Παπανδρέου, Καραμανλη, Μητσοτάκη και του ηθικού αυτουργού της δολοφονίας του  Ίωνα Δραγούμη, Εμμ. Μπενάκου (Α. Σαμαράς). Αυτό είναι πολιτικό λάθος το οποίο διαπράξαμε και στις πρόσφατες εθνικές εκλογές, όπως και σε όλες τις προηγούμενες. Αντί να κατακεραυνώσουμε την απληστία των πολιτικών μας ελίτ, που ως Κυβέρνηση ΝΔ οδήγησαν (σύμφωνα με την Deutsche Bank) το δημόσιο χρέος στο 135% του ΑΕΠ και το εξωτερικό χρέος στο 150%. Πιστέψαμε της αντιπολίτευσης τους προεκλογικούς λαγούς με πετραχήλια «υπάρχουν λεφτά» και φέραμε στην εξουσία ξανά τους πολιτικούς της Σοσιαλιστικής ελίτ του ΠαΣοΚ. Που στη 10ετία του ’80 με αλχημείες  της κάθε Goldman Sachs των 6 αγγλοσαξονικών οίκων (που είχαν την Ελλάδα βοσκοτόπι τους) αφήσανε να εκρήγνυται το δημόσιο χρέος από 8% του ΑΕΠ το 1979 σε 33% το 1989 και αντίστοιχα το εξωτερικό χρέος από 13% σε 38%. Και το 1995 τα τοκοχρεολύσια απορροφούσαν τους περισσότερους πόρους κι οι τόκοι ήταν ουράνιοι, τα δε spreads μεγαλύτερα. Τώρα που χύμηξαν εναντίον της Ελλάδος μας οι νεοφιλελεύροι των Βρυξελλών, που κάνοντας πλάτες στους αγύρτες των «αγορών» τσάκισαν τα ελληνικά ομόλογα,  βγάζουμε φωνή διαμαρτηρίας. Και με απεργίες ζητάμε από την κυβέρνηση, που εκλέξαμε, να αποδέχεται την οικονομική και όχι την πολιτική «αλληλεγγύη» της ΕΕ. Δηλαδή τον οικονομικό «κορσέ» των Βρυξελλών. Ο οποίος είναι η διείσδυση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου φορτωμένος με περικοπές μισθών και επιδομάτων των υπαλλήλων. Ώστε να γίνουν αυτοί φτωχότεροι, για να σωθούν τάχα οι υπόλοιποι Έλληνες. Λες και ήταν χαριστικά όλα αυτά που χορηγούνταν από το πελατειακό Κράτος ως τώρα στους υπαλλήλους του Δημοσίου. Ήταν; Κι αν ήταν δεν φταίνε για αυτό οι υπάλληλοι. Φταίνε οι αυξήσεις των μισθών των που μετατράπηκαν από τους 300 της Βουλής σε επιδόματα για να μην ενσωματωθούν στο μισθολόγιο και καταντήσει τέρας των τεράτων ο κρατικός προυπολογισμός. Και τοιουτοτρόπως η χώρα μας έθρεψε στη μεταοθωμανική της κοινωνία ένα μηχανισμό που δεν παράγει για όσα κοστίζει. Το δε αμαρτωλό επίδομα του αγρότη και υπαλλήλου είναι ένα τίποτα μπροστά στα δισεκατομμύρια των τραπεζών, στις  ρεμούλες των επίορκων πολιτικών, στα εξοπλιστικά προγράμματα με μίζες, στις offshore εταιρίες, στη σπατάλη, στον πακτωλό χρημάτων που μετακομίζει σε ξένες τράπεζες. Γιαυτό δεν γουστάρω να με ενημερώνουν πλούσιοι και να μου κουνούν το δάχτυλο (άλα αφροδίτης του Focus) πως εγώ φταίω για την κατάντια της Πατρίδος μου. Γκέκε κύριοι Καραμανλή, Σαμαρά, ΓΑΠαπανδρέου;  Μάλιστα ο Γιωργάκης (το άκης ως διάκριση με τον πρεσβύτερο ΓΑΠ) παραχώρησε την πρωθυπουργία στον  Γ. Παπακωνσταντίνον, για να αντικαθιστά με την υπογραφή του την ετυμηγορία του λαού (Βουλή) ως υποκόμο της Τρόικας (ΔΝΤ, ΕΚΤ, ΕΕ). Στην οποίαν ο ΓακηςΑΠ παρέδωσε αμαχητί την Κυβέρνηση της χώρας μας. Και ως υπουργός Εξωτερικών, έκανε τσάρκες στα σαλόνια της Μέρκελ, του Σαρκοζί, του Ομπάμα κλέγοντας « Η Ελλάδα είναι στην εντατική». Αντί λοιπόν ως Έλληνας πρωθυπουργός και πρόεδρος του ελληνικού σοσιαλιστικού κινήματος και της Σοσιαλιστικής Διεθνούς να διαπραγματευτεί δια της διπλωματικής οδού και όχι με επιθετικές ενέργειες «αλαδημοψηφίσματος» επροτίμησε την δουλοπρέπεια του «yes sir» και υπάκουσε χωρίς μεμψιμοιρίες στις απαιτήσεις των πολιτικών εχθρών της Σοσιαλδημοκρατίας. Απογοητεύοντας ούτως οικτρά τους φίλους του, σαν τον Πολ Νίρουπ Ράσμουσεν πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος. Μου είναι επιβάλλον να του επισημάνω στη μητρική του γλώσσα, Αγγλικά, (μπας και χαμπαρίσει) δύο σταράτες κουβέντες για την εσχάτη προδοσία του. Read my lips. No more bull shit me the Greek, λέγοντάς με πως έκανες το ΠΑΣΟΚ, ΜΠΑΤΣΟΚ, για να ξεκεφαλιάσεις την χρεοπεία από την Πατρίδα μου Ελλάδα. Remember, I am a Greek-American, o οποίος δεν γεννήθηκε, όπως εσείς ο American-Greek, επί απαλών ονύχων της Γης επαγγελείας του Κολόμβου. Αλλά επί των γαμψών ονύχων της πείνας επί Κατοχής, που η κύρια αιτία της ήταν ο βρετανικός ναυτικός αποκλεισμός στη κατεχόμενη σύμμαχο Ελλάδα. H αγγλική μεταφορά 610.796 ουγγιών (17 τόνους) χρυσού της Ελλάδος, στις 16/3/1941, από την Αθήνα στην Κρήτη, στην Αίγυπτο, στην South Africa Bank και τελικά εναποθηκεύθηκε στην Τράπεζα της Αγγλίας και στην Fed των HPA. Λόγω της υποχρέωσης της Ελλάδος (βάσει της Συνθήκης της Χάγης το 1907) να κεφαλαιοδοτεί και να ανεφοδιάζει με τρόφιμα (εν καιρό λιμού) τα αγγλικά στρατεύματα εντός Ελλάδος και Λιβυής. Και το Αναγκαστικό υπό της Συνθήκης της Χάγης 1907 (περί συντηρήσεως του κατακτητή από τον κατεχόμενο λαό) Δάνειο, που υπογράψαν στις 14/3/1942 οι πληρεξούσιοι της Γερμανίας (Άλτενμπουργκ) και της Ιταλίας (Γκίτζι), εξ αιτίας το ότι η Αγγλία δεν εκπληρούσε τις δαπάνες εξοπλισμού, εξαρτήσεως, παροχής των ειδών διατροφής και ιματισμού των ελληνικών δυνάμεων, που ανέλαβε με την Συμφωνία του Λονδίνου στις 9/3/1942. Η παρούσα κρίση, που μας έφερε πίσω την πείνα της κατοχή, καθιστά επιτακτική την ανάγκη να επιφέρουμε ριζοσπαστική αλλαγή στις οικονομίες μας και στην κοινωνίαν μας. Και όχι να ομολογεί ο GAP της mother Mαργαρίτας με τόση ευκολία την «απώλεια μέρους της εθνικής μας κυριαρχίας». Μάλιστα η συχνότητα με την οποίαν είχε αναφερθεί σε αυτήν την «απώλειαν» και η επιμονή με την οποίαν επαναλάμβανε αυτήν την απόφανσήν του ήταν τελείως άκρως ανησυχητική. Ένα τέτοιο θέμα, αν πράγματι μας είχε συμβεί, είναι τόσο δραματικό και σοβαρό που ένας πρωθυπουργός θα απέφευγε να αναφερθεί σε αυτό μόνον και μόνον για να μην παραδεχθεί την ήττα. Αφού μια ήττα δεν υφίσταται παρά μόνον αν την παραδεχθείς. Επίσης ένας σοβαρός ηγέτης για να συναγείρει τον λαόν του  θα αναφερόταν σε αυτόν τον κίνδυνο και θα μιλούσε για αυτόν, αλλά δεν θα παραδεχόταν ποτέ ότι η αυθεντία και το αυτεξούσιον της χώρας του έχουν ακρωτηριασθεί. Είναι άλλο πράγμα η εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων βάσει συνθηκών, όπως φερ’ ειπείν η 14% υποτίμηση της δραχμής για το ευρώ της ΕΕ, κι άλλο το άρπαγμά τους υπό το κράτος εκτάκτου ανάγκης του ευρώ. Η συνθήκη του Μάαστριχτ, που απ’ ό,τι αποδεικνύεται κάνει κακό στην υγεία των πολιτών της ΕΕ σφύχνοντάς των το ζωνάρι  για την τιμή του ευρώ, μπορεί να αναθεωρηθεί ή να καθαιρεθεί. Αλλά υπό το κράτος του Μάαστριχτ να παραδέχεσαι «απώλεια μέρους της εθνικής κυριαρχίας» είναι ντροπή, όπως εκείνη του 1893 και ήττα όπως εκείνη του 1897. Η καταματωμένη Ελλάδα μας, που είχε πτωχεύσει από το 1893, αδυνατούσε και τα θηριώδη ξένα δάνεια να πληρώσει και τις πολεμικές αποζημειώσεις στην Τουρκία να καταβάλει. Και οι Μεγάλες Δυνάμες, πρωτίστως η Αγγλία, επέβαλαν τον διαβόητο Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο (ΔΟΕ). Με την διαχείρησή του στην ελληνική οικονομία τα μονοπώλια άλατος, πετρελαίου, σπίρτων, παιγνιοχάρτων, σιγαροχάρτου, ο φόρος καταναλώσεως καπνού, τα τέλη χαρτοσήμου και άλλα πολλά, εκχωρήθηκαν στον ΔΟΕ για το δημόσιο χρέος της χώρας μας. Με την Επιτήρηση, που ο Giorgo κατάφερε να είναι τριπλή (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα + Διεθνές Νομισματικό Ταμείο +  Ευρωπαϊκή Ένωση), διαβεβαιώνεται πως σήμερα ακόμη ισχύει η φράση στην προκαταρκτική συνθήκη ειρήνης «η ελληνική κυβέρνησις θέλει επιτύχει την ψήφισιν νόμου εγκριθέντος προηγουμένως υπό των Δυνάμεων». Άρα η Ελλάδα μας και με το ευρώ είναι ακόμη Ψωροκώστινα και υπό όχι Δημοκρατία, αλλά υπο Τυρανία και άσε τον κ Χρήστο Παπουτσή να λέει πως ο ελληνικός λαός δεν ψήφισε για Τρισέ και Αλμούνια. Η εθνική κυριαρχία δεν είναι παίξε-γέλασε. Γιαυτό άλλωστε ο κάθε πρωθυπουργός είναι ταγμένος να την υπερασπίζεται μαζί με τον λαό του και όχι να δημιουργεί παραδοχή για αυτό που καλείται κι έχει χρέος να διορθώσει. Είναι αξιοπρόσεκτο ότι στην ρητορική του τέως Αρχηγού μας ΓΑΠ εδώ και πολλά χρόνια, ως πρόεδρος αντιπολίτευσης και ως Υπουργός Εξωτερικών, θέματα όπως «εθνική κυριαρχία» ή «πατριωτισμός» ήταν ανύπαρκτα και εξόριστα. Φαίνεται πως τότε είχε ως γνώμονα το αθάνατο ελληνικό ΟΧΙ, που ο πρεσβύτερος πρωθυπουργός κ. Γ Παπανδρέου είπε προς τον Τούρκο κ. Ισμέτ Ινονού, κατά την συνάντησήν τους το 1964 στις ΗΠΑ. Ως απάντηση στη πρόταση να ενωθεί η Κύπρος με την Ελλάδα , με αντάλλαγμα όμως την 50ετή εκμίσθωση στην  Τουρκία της χερσονήσου Καρπαίας. Κατι το οποίον βεβαίως του κόστησε ολόκληρη πρωθυπουργία του. Δυστυχώς, σήμερα οι πολιτικοί της Ελληνικής Κυβέρνησης γονατίζουν στα σαλόνια της Ευρώπης και παραδέχονται ότι είμαστε υπανάπτυκτη και διεφθαρμένη χώρα, ενώ οι άλλες χώρες της ευρωζώνης είναι αδιάφθορες και αξιολογούνται θετικά και ας χρωστούν περισσότερα στις τράπεζες από τους Έλληνες. Που δουλέβουμε σαν τα μερμήγκια με λιγότερο μισθό από τους Εταίρους μας και κρατούμε τα νοικοκυριά μας στο 45% του ΑΕΠ. Δεν σταθήκανε στο ύψος που τους ανέβασε η ετυμηγορία των Ελλήνων. Διστάξανε να κατηγορήσουν την Κομισιόν και τον προεδρό της κ. Μπαρόζο που  από την απογραφή του πρώην υπουργού Αλογοσκούφη γνώριζαν την δημοσιονομική ανευθυνότητα της Κυβερνήσεώς μας, αλλά δεν ανέλαβαν καμμία πρωτοβουλία τότε. Ούτε καταγγήλανε τις πολεμικές απειλές της Τουρκίας προς την Ελλάδα, που κατατάσουν την χώρα μας ως φιλοπόλεμο (bellicose) και πληρώνουμε μεγάλα επιτόκια στα δάνεια για τις υψηλές αμυντικές μας δαπάνες, που τρώνε το 4,3% του ΑΕΠ. Δεν φωνάξανε για τις εκατοντάδες στο χρόνο αναχαιτίσεις της πολεμικής μας Αεροπορείας προς τις τούρκικες πολεμικές αεροπορικές εισβολές στον ελληνικό εναέριο χώρο, που μας κοστίζουν περίπου 3 δισ. ευρώ ετησίως. Τόσα δηλαδή, όσα μας ζητούν οι Βρυξέλλες να αποφέρουν από το 2010 στα ταμεία μας τα νεα μέτρα φορολογήσεως της Κυβερνήσεώς αυτών. Δεν συστήσανε στην κυράτσα Μέρκελ να πάψει να πουλάει τσαμπουκά και να κάνει μόκο και του μπεκί ψιλοκομμένο. Ας μας ρίξει εδώ και τώρα (που τα χρειαζόμαστε) τα 7,1 δισ. δολάρια (αξίας 1938) που επιδίκασε στην Ελλάδα η Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων για τις καταστροφές που προκάλεσαν στη χώρα μας οι Ναζί της. Επίσης και 3,5 δισ. δολλάρια που μας χρωστάει για το κατοχικό δάνειο που μας υποχρέωσαν να δώσουμε το 1942, ενώ έπρεπε να τα πάρει η Γερμανία απο την Αγγλία βάσει της Συμφωνίας Λονδινου 14/3/1942. Όλα μαζι είναι 7,1 δισ. + 3,5 δισ. = 10,6 δισ. Και σε ευρώ έχουμε 10,6 δισ. διά (:) 0.90 δολάρια (που ηταν το ευρώ το 2000) = 11,1 δισ. ευρώ. Οπότε δεν χρειαζόνταν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για εξάλειψη του ελληνικού δημοσίου χρέους, αφού η αφεντιά του τέως προθυπουργου Γιωργάκη δεν θα επέστρεφε στην Αήνα με άδεια χέρια και εξευτελισμένη την πρωσοπική του αξιοπρέπιεα και όλων των Ελλήνων. Μπορεί (λέω όμως) να διέγραψε απο το Κοινοβούλιο και τις Εκλογές τον κ. Σιμίτη, επιδεί ευχαρίστησε από του βήματος της Βουλής τους Αμερικανούς για τη βοήθεια απεμπλοκής από την κρίση στα Ίμια. Αλλά ξέχασε πως εμείς το 45% που τον ψηφίσαμε μπορεί, αν συνέχίζε να μας υποτιμάτε στους ισχύρους των Βρεξελλών,  να τον διαγράψουμε από Πρωθυπουργό με της Αθήνας toTaxed Enough Already (TEA) Party του Βόστον της 16 Δεκεμβρίου 1773. Για να είμαστε έτσι απλά καλοί φίλοι μόνον και μόνον με καλούς λογαριασμούς του τσαϊσιου γλέντι. Είναι γνωστόν ότι στις Δημοκρατίες ο λαός τιμωρεί δεν τιμωρήται. Γιαυτό μη μας δοκιμάζουν, διότι θα χάσουν. Όπως ο Καραμανλής, ο Παπανδρέου και ο Σαμαράς, που βαδίζει στα χνάρια των προηγουμένουν.

  Με τύψεις ανοχής, ο ξεφτελισμένος για την τιμή του παρθένου ευρώ, Καρβας.
 
 

Sunday, December 9, 2012


                      ΤΑ  ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ  ΚΑΙ  Η  ΨΕΥΤΟΓΕΝΗΣΙΣ  ΤΩΝ
      25τη Δεκεμβρίου! Ημέρα γεννήσεως, εκ του  σκότους, της ηλιακής θεότητος «ΦΩΣ». Τί κρίμα να μη μπορώ να γράψω την αλήθεια για αυτή την Άγια μέρα της Οικουμένης. Τρέμει το χέρι  μου και αχνοσβύνει ο νούς μου ακούγοντας τους  μαυροφόρους της Χριστιανοσύνης  να ψιττακίζουν, μέσα στους Ναούς της ανθρώπινης Λατρείας, το Ψέμα: «Χριστός γενάται σήμερον εν τη Βηθλεέμ». Και να μου διδάσκουν του Ι. Δαμασκηνού τη βρώμικη μυθοπλασία «Τα Χριστούγεννα είναι το μόνο κοινό υπό τον Ήλιο». Αν και «ως διάκονοι πρέπει να είναι σεμνοί, ουχί δίγλωσοι (Τιμοθ. Α γ΄8). «Επειδή δεν είναι οι λαλούντες, αλλά το Πνεύμα του Πατρός Δαυίδ (Ματθ. Ι-20). Εντούτοις έχουν βουτήξει τα πάντα στην απατηλότητα και θολώσανε έτσι τα νερά της μεγάλης Δεκεμβριανής Γιορτής. Και μαζί τους και τα δικά μου μυαλά. Ώστε να μη κατανοώ τη γνώση της αληθείας γιαυτά που γινόντωσαν στην 25η Δεκεμβρίου πριν τον χριστιανισμό. Και έτσι δεν δύναμαι ν’ αποφύγω την απώλεια ψυχής μου αναζητόντας στα δώρα των χριστογενιάτικων δένδρων  την αλήθεια της ευτυχίας μου. Αφού η γνώση της αληθείας του Θεού θα με ανυψώσει από το τέλμα του σκότους της αμάθειας της Κατήχησής των. Και θα διανοηθώ ότι η αγαλλίαση ψυχής δεν αποκτιέται στις εκπτώσεις των εορτών, ούτε στη χρήση πλαστικού χρήματος. Αφού η ανθρώπινη ψυχή εφραίνεται λατρεύοντας την γέννηση του φωτός, που διαλύει το σκοτάδι της πλύσης εγκεφάλου από την Ορθοδοξίας τους. Προσκυνόντας, δηλαδη, την αληθηνή Θεότητα της υφηλίου, από την οποίαν εξαρτώνται τα πάντα επάνω στη μητέρα Γή. Τον πραγματικό λύχνο της ψυχής, που φωτίζει το μονοπάτι της επίγειας ζωής της. Την αστέρευτη πηγή του Φωτός. Τη φλογερή ακτινοβολία χαράς. Το λαμπρότερο Αστέρι του κόσμου. Τον επίγειον και ουράνιον Βασιλιά Ήλιο. Τον οποίο εδοξάζανε στη Φωτογέννησή Του της 25ης Δεκεμβρίου, οι Πέρσες ως Μίθρα, οι Αγύπτιοι ως Οσίρι και οι αρχαίοι Έλληνες ως Ηρακλή. Ευλογία στον άνθρωπο που αξιώθηκε, προτού παιθάνει, να ζήσει ξανά το μυστήριο της θείας σάρκωσης, που έχει ο κάθε άνθρωπος μέσα του και του βυθίζει τη καρδιά του στη Παράδεισό της, με το πραγματικό της όνομα Ηλιούγεννα και όχι Χριστούγεννα. Αυτόν τον θεϊκόν στρόβιλο  της ακατάλυτης δύναμης που μεταμορφώνει την ύλη σε πνεύμα και το φέρνει στο «ΦΩΣ» του Ηλιάτορα ως ψυχή ζωής. Είναι θανάσιμο αμάρτημα να βιάζεις τους αιώνιους νόμους της Μητέρας Φύσης. Διότι ως παιδιά Της έχουμε χρέος ν’ ακολουθούμε τον αθάνατο ρυθμό Της μ’ εμπιστοσύνη. Γιορτάζοντας κάθε χρόνο στις 25 Δεκεμβρίου Της την γέννηση του Ηλίου Της, που ξαναζωντανεύει το Αληθινό Χρηστό Φώς Της. Και όχι τη γέννηση του Χριστού που καθιερώθηκε το 352 από τον Πάπα Ιούλιο Α΄. Αφού η πραγματική ημερομηνία της είναι άγνωστη. Ακόμη και στην «Άγια Γραφή» του χριστιανισμού δεν αναφέρεται η 25η  Δεκεμβρίου ως γενέθλια του θεανθρώπου Της. Μάλιστα δε, ανάμεσα στα κείμενά Της δεν υπάρχει κάποια εναρμόνιση και συνέπεια. Αφού με το Β. 15 του Ματθαίου Της διαβεβαιώνεται ότι «Του δε Ιησού γεννηθέντος εν Βηθλεέμ της Ιουδαίας εν ταις ημέραις Ηρώδου του βασιλέως». Ενώ με το Β.1 του Λουκά Της ισχυρίζεται πως «Εγένετο δε εν ταις ημέραις εκείναις εξήλθε δόγμα παρά Καίσαρος Αυγούστου απογράφεσθαι πάσαν την οικουμένην. Αύτη η απογραφή πρώτη εγένετο ηγεμονεύοντος της Συρίας Κυρηνίου». Βάσει λοιπόν, αυτών των Βιβλικών κειμένων έχουμε δύο (02) διαφορετικές ημερομηνίες  Χριστουγέννων, το έτος 4 π.Χ. που πέθανε ο Ηρώδης και το έτος 10 μ.Χ. που ανακυρύχθηκε κυβερνήτης ο Κυρήνιος. Πόσο αληθές είναι του Ροβέρτου η κραυγή: «Η Εκκλησία με υποχρεώνει να ζώ στην αμαρτία» και ο εκ του στόματός μου Ευαγγελικός αλαλαγμός μου «Ουαί υμίν, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί (παπάδες), ότι καθαρίζετε το έξωθεν του ποτηρίου και της παροψίδος, έσωθεν δε γέμουσιν εξ αρπαγής (της αλήθειας) και ακρασίας (του ψεύδος), Ματθ, κγ 25». Την πραγματικότητα ότι ο Χριστός, που διδάσκουν οι τσοπαναραίοι Του, είναι μύθος την κηρύττει και ο ιερέας Άλμπερτ Σβάϊτσερ λέγοντας. «Όσοι υπερασπίζουν την ιστορικότητα του Ιησού θα πρέπει να επανεξετάσουν την όλη τοποθέτησή τους πάνω στο θέμα αυτό.  Διότι διατρέχουν τον κίνδυνο να εξακολουθούν να είναι υποστηριχτές ιστορικών στοιχείων μιας προσωπικότητας εντελώς διαφορετική, από ότι την φαντάστηκαν όταν ανέλαβαν την υποστήριξή της». Αυτό μας το διδάσκει και ο Ματθαίος με το εδάφιον ΚΔ, 23, λέγοντας «Εάν τις υμίν είπε, ιδού ώδε ο Χριστός, ή ώδε, μη πιστεύσητε», και το διαβεβαιώνει ο διοικητής του τάγματος του Ναού στη Νορμανδία κ. Γοδεφρίδο ντέ Σαρναί. Ο οποίος παρόλου τους φρικτούς πόνους που ένοιωθε στα πόδια του όταν επί ώρες ολόκληρες του τα βαστούσαν οι ιεροεξεταστές μέσα σε καυτό λάδι, εντούτοις δεν έπαψε να ομολογεί  το «Αφού με δέχτηκαν και μου φόρεσαν το μανδύα του τάγματος, μου παρουσίασαν έναν σταυρό που είχε επάνω του ζωγραφισμένο τον Ιησού Χριστό. Ο αδελφός Αμωρύ μου είπε να μην πιστεύω σ’ αυτό το πρόσωπο γιατί επρόκειτο για έναν ψευδοπροφήτη κι όχι Θεό». Μάλιστα δε ο Αμωρύ ντέ λά Ρός ήταν φίλος και ευνοούμενος του Αγίου Λουδοβίκου. Επίσης υπάρχουν αντιφάσεις και στο γενεαλογικό δένδρο του Χριστού, που αναφέρει η Καινή Διαθήκη. Διότι ο Ματθαίος μας δίνει 35 θνητούς προγόνους από την Γέννηση του Χριστού μέχρι τον Αβραάμ, ο δε Λουκάς τους ανεβάζει στους 53. Πάντως, μου είναι ακατανόητον γιατί ο Χριστούλης του Λουκά χρειάστικε 18 γενήσεις παραπάνω από τον ίδιο Χριστούλη του Ματθαίου. Επίσης, ο Ματθαίος γίνεται ασεβής γράφοντας οτι ο «Υιός του Θεού», προέρχεται από ένα παράνομο και εγκληματικό ζευγάρι. Μιά και ισχυρίζεται ότι ο Χριστός είναι γιός του 4ου γυιού του Δαβίδ, του Σολομώντα (Α-6), που μητέρα του ήταν η Βηθσαβεέ. Την οποία ο Δαβίδ απόκτησε δολοφονόντας, με τη συνγκατάθεσή της, τον άνδρα της Ούριο τον Χετταίο (Σαμούλ 11, κεφ. ΙΑ @ ΙΒ). Λοιπόν, κάτι δεν πάει καλά με τα θεοπνεύμαστα Ευαγγέλια του Χριστού. Για τα οποία οι καβαλάριδες της Εκκλησίας και το τσούρμο της Άγιας Ρόμπας Της υποστηρίζουν ότι μας μιλούν «περί γεγονότων τα οποία δεν συνέβησαν εις κανένα έρημο βουνό και απόμερα από κάθε άνθρωπον». Εκείνο όμως, που βγάζει μάτι είναι το όνομα του πατέρα του Ιωσήφ, δηλαδή ο παπούς του Θείου βρέφους. Καθότι ο Ματθαίος στο Α.15-16 μας λέγει: «Ελιούδ δε εγέννησεν τον Ελεάζαρ. Ελεάζαρ δε εγέννησεν τον Ματθάν. Ματθάν δε εγέννησεν τον Ιακώβ. Ιακώβ δε εγέννησεν τον Ιωσήφ, τον άνδρα της Μαρίας, εξ ής εγεννήθη Ιησούς ο λεγόμενος Χριστός». Εντούτοις ο Λουκάς γράφει στο Γ.23-24 τα δικά του «Και ούτος ην Ιησούς, υιός Ιωσήφ του Ηλί του Ματθάν του Λευί του Μελχί του Ιανναί ...». Παρόλου λοιπόν, που συζητούν  για το ίδιο και το αυτό πρώσοπο –Χριστόν- εντούτοις ο καθένας του γράφει το κοντό του και το μακρύ του για τους παπούδες του Χριστού. Αμ το άλλο πάλι, παραείναι άτοπον και έχει σχέση με τον χώρο της γέννησης του Χριστού. Ο Ματθαίος στο Β.9-10 μας λέγει: «Οι δε μάγοι ιδόντες τον αστέρα, όστις εστάθει επάνω ού ήν το παιδίον, εχάρησαν χαράν μεγάλην. Και ελθόντες εις την οικίαν είδον το παιδίον μετά Μαρίας της μητρός αυτού». Οδε Λουκάς καταγράφει στο Β.4-7 το εξής: «Ανέβει Ιωσήφ εκ πόλεως Ναζαρέτ εις τη Βηθλεέμ, απογράψασθαι εαυτόν συν Μαριάμ, ούση εγκύω. Επλήσθησαν αι ημέραι του τεκείν αυτήν και έτεκεν τον υιόν αυτής και εσπαργάνωσεν αυτόν και ανέκλινεν αυτόν εν φάτνη». Ομολογώ πως έχω χάσει τα αυγά και τα καλάθια και δεν ξέρω σαν χριστιανός τι να πιστέψω. Σε σαρμανίτσα σπιτιού εγεννήθει ο θεός μου Χριστός, ή σε παχνί σταύλου. Βρήκα όμως, «τη φάτνη των αλόγων», αλλά αυτό το σπήλαιον των αλλόγων, που από μικρό παιδί μου το κουπανάνε συνέχεια οι άγιοι πατέρες μου όπου εγεννήθη ο υιός του θεού, έφαγα τα λυσσακά μου ψάχνοντας, δυστυχώς τίποτα. Μάλλον κλεψημαίηκο το έχουν από την Δωδεκαθεϊα των Ελλήνων. Αφού ο Παναγής Λεκατσάς περιγράφει το εξής: «Ένα δακχτυλίδι σφραγίδα από τη βοιωτική θίσβη παρουσιάζει καθισμένη τη Μητέρα Θεά μέσα σ’ ένα σπήλαιο με το Θείο Βρέφος στα γόνατά της και μπροστά της δύο πολεμιστές αρματωμένους σε στάση λατρείας». Κάτι που μας θυμίζει τον Δία βρέφος στο σπήλαιο Ιδαίο Άντρο στο βουνό Ίδη (Ψυλορείτη) της Κρήτης για να μην τον φάει ο πατέρας του Κρόνος. Και με τα γενέθλια του Χριστού μας τα μπερδεύουν οι παπούληδες της Ορθοδοξίας μας. Ο Λουκάς μας διαβεβαιώνει «ότι ετέχθει ο Σωτήρ ημών εν ταις ημέραις εκείνας καθώς εξήλθεν δόγμα παρά Καίσαρος Αυγούστου απογράφεσθαι πάσαν την οικομένη. Αύτη απογραφή πρώτη εγένετο ηγεμονεύοντος της Συρίας Κυρηνίου (Β.1,2)». Δηλαδή τον τελευταίο μήνα Ιαννά του έτους 750 από της κτήσεως της Ρώμης. Πριν 2016 χρόνια ακριβώς και όχι 2012. Φυσικά ούτε και πριν 1660 (2012-352) χρόνια, που ο Πάπας Ιούλιος Α΄ εκαθιέρωσε ως ημέρα Χριστουγέννων την 25ην του Decimus (Δεκάτου) = Δεκεμβρίου. Δυστυχώς καθώς μας λέει και η λαϊκή σοφία «θέλοντας ο βλάχος και μη θέλοντας ο ζωγράφος φώρεσε ο Χριστός τσαρούχια». Έτσι και στην Εκκλησία μας θέλοντας οι τσοπάνηδές Της και μη θέλοντας τα πρόβατά των φώρεσε ο Χριστός τα σπάργανά Του ξανά στη φάτνη στις 25 Δεκεμβρίου. Γιαυτό το 1659 μΧ στο Δικαστήριο της Μασσαχουσέτης εψηφίσθει ένας νόμος σύμφωνα με τον οποίον «ο καθείς που συμμετέχει, γιορτάζει με κάθε τρόπο -απουσιάζοντας από τη δουλεία του- στην υποτιθέμενη ημέρα των Χριστουγέννων, θα πληρώνει για κάθε παραβίαση πέντε σελίνια». Αφού η χριστιανική Εκκλησία καπηλεύθηκε την ημερονία αυτή (25η Δεκεμβρίου) εξ αιτίας της τεράστιας δημοφιλίας της, ως παγανιστική εορτή αφιερωμένη στη «Τριέσπερον» λατρεία του Ήλιου. Γελοιότητα μέχρι δακρύων είναι επίσης, και το κέλευσμα «Δεύτε ίδωμεν πιστοί, που εγεννήθη ο Χριστός», των Αρχιτσελιγκάδων της Χριστιανοσύνης προς τους χριστιανούς τους. Πάντως δεν πρόκειται να βρούν τον Ναζωραίο τους στις σπηλιές της Ναζαρέτ, αφού η πόλη Ναζαρέτ δεν αναφέρεται ούτε στη Παλαιά Διαθήκη , ούτε στο Ταλμούθ. Εάν πράγματι πιστεύουν πως ο «υιός του Δαβίδ» Εμανουήλ εγεννήθει στη σημερινή Ναζαρέτ, τότε πρέπει να παραδεχθούν ότι ο Ιησούς των ήταν υπήκοος του Ηρώδη Αντίπα. Και ως κάτοικος των Γαμάλων έγινε υπήκοος του Καίσαρα το 34 μΧ κι εδιοικούντο από το Ρωμαίο στρατιωτικό διοικητή τον Πόντιο Πιλάτο. Ψευδαισθησιογόνος είναι και το «προεπηγγείλατο δια των προφητών αυτού έν γραφαίς αγίαιες περί του υιού αυτού, όστις εγεννήθη εκ σπέρματος Δαυίδ κατά σάρκα (προς Ρωμ. κεφ. Α-2,3). «Και ούτος ήν ο Ιησούς υιός, ως ενομίζετο, Ιωσήφ (Λουκ. Γ, 24)». Διότι αυτή η βιολογική ύπαρξ του Χριστού αντιφάσκεται με την άσπιλο σύλληψη Αυτού δια αγγελικού κρίνου. Και διαψεύδει  του προφήτη Ησαϊα την θεόπνευστη πρόγνωση «ιδού η παρθένος (halamah) θέλει συλλάβει και γεννήσει υιόν και καλεσθεί το όνομα αυτού Εμανουήλ». Αυτή η παρθενογένεση του Χριστού ομοιάζει με την γέννηση του Περσέα, που γεννήθηκε από την παρθένα Δανάη. Κάτι που έκανε τον μάρτυρα Ιουστίνο να εξάπτεται λέγοντας ότι, ο Σατανάς (Δαίμων), ξέροντας ότι ο Χριστός θα έρθει σύντομα στη γή, κανόνισε τα πράγματα έτσι ώστε τα θαύματα να γίνουν πριν το ερχομό του Χριστού. Απορώ γιατί ο χριστιανός φιλόσοφος τα βάζει με την ευδαιμονία του φύλακα Αγγέλου (ο Δαίμων, ο την ημητέραν μοίραν ειληχώς απαραίτητος – Λυσίας, επιτάφιος 78). Αλλα υπερασπίζει του Σαούλ της Ταρσού (Παύλου), «Όστις εκακοποίει την Εκκλησίαν και... (Πραξ. Η. 3)») την ηθικολογική ιδεολογία «Εκείνον λοιπόν, «τον Άγνωστο Θεό», τον οποίον αγνοούντες λατρεύετε, τούτον εγώ κηρύτω πρός εσάς (Πραξις ιζ. 22-23)». Δηλαδή έναν από τους πολλούς θεούς των Γραικών = Παλιανθρώπων (για τον χριστιανισμό), που προέρχεται από το «Εν αρχή ήν το Χάος (Θεός)» της Θεογονίας του αρχαίου Έλληνα Ησίοδου (700 πΧ). Αυτό που διαλλαλεί και ο Ευαγγελιστής Ιωάννης με το «Εν αρχή ήν ο Θεός (Χριστός)». Και σύμφωνα με τους κανόνες της λογικής ο Χριστός είναι το Χάος=Κενό. Άρα ο Χριστός είναι το Κενόν. Το οποίον ως φυσικόν Όν (ύπαρξη) είναι αυτογέννητο κατά την σημερινή επιστήμη. Δηλαδή, άγνωστο το πόθεν έσχες του Χριστού των κληρικών. Γιαυτό ο Ιωάννης διαβεβαιώνει «Θεόν ουδείς εώρακεν πώποτε (2ρα Παρουσία) Α.18». Συμφωνώ απολύτως μαζί του. Διότι για να δούμε το Θεό πρέπει να γυρίσουμε πίσω από εκεί που ήρθαμε, στό Χάος του Ησίοδου. Δηλαδή στο τίποτε. Εγώ πάντως, ευχαριστώ δεν θα πάρω. Να μου λείπει το βύσσινο. Τα 65 χρόνια μου τα ‘ζησα από την καλή. Δεν θέλω να τα ξαναζήσω από την ανάποδη. Ποιός ξέρει, μπορεί να βρεθώ χριστιανός από την ανάποδη. Μου φτάνει χρηστιανός με Χ.Ο. στη κωλοτσέπη και στη καρδιά μου τον Χρηστό των Ελευσηνίων και όχι τον Χριστό των Ιουδαίων.  Ευχαριστώ στους αναγνώστες μου.        Κάρβας.

Sunday, December 2, 2012


      Η  ΑΜΑΡΤΩΛΗ  ΙΣΤΟΡΙΑ  ΤΗΣ  ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ  ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ
 
  Ο Στέλιος Καζαντζίδης το 1998 σε μιά συνέντευξη με τον τότε δημοσιογράφο και νύν πολιτικό της ΝΔ, Αργύρη Ντινόπουλο, (ρε, πως τα φέρνει η ζωή) είπε: Συνηθίσαμε πια οι Έλληνες  τόσα χρόνια! Ξέρεις τι είναι να ζείς με την ελπίδα ότι θα ξυπνήσεις με ένα καλύτερο αύριο και να μήν έρχεται ποτέ; _Ο δε Αργύρης Ντινόπουλος του λέγει: Γιατί τόση απογοήτευση κ. Καζαντζίδη; Μα εδώ πέρα λέμε ότι θα μπούμε στην Ευρώπη και θα ’ρθουνε κάποιες μέρες που θα ’χουμε την ΕΕ και... -Τον διακόπτει ο Στέλιος λέγοντας: Να το δω αυτό το έργο... Που το παίζει; - Ο δε Αργύρης συνεχίζει λέγοντας με φοβερό ένστικτο: ...και θα εκσυγχρονιστούμε! - Ο δε Στέλιος γελόντας του απαντά: Αστεία, πολύ αστεία. Ήμουνα νιός και γέρασα! Από πιτσιρίκος τα ακούω αυτά. Δεν αγαπιέται η Ελλάδα, δεν την αγάπησαν την Ελλάδα πότε οι πολιτικοί μας! Μα ποτέ! Μόνο λόγια, έργα ουδείς. Πολλοί λίγοι πολιτικοί πέθαναν μπατίρηδες. Μακάρι οι πολίτες να βρούνε δύναμη να παλέψουν για τα συμφέροντά τους, για τα παιδιά τους, για τα σπίτια τους. Να βγούν να χτυπήσουν τη μπουνιά τους, όπου μπορεί και νομίζει ο καθένας! Ζητώντας μια κυβέρνηση με ότι πιό τίμιο υπάρχει. Να βρεθούν, τέλος πάντων, δέκα άνθρωποι, να πούν «να την σώσουμε πια αυτή τη πατρίδα» γιατί είναι κρίμα! Είμαστε η ωραιότερη χώρα του κόσμου και δεν έχει μείνει από τους πολιτικούς της τίποτα όρθιο. Νισάφι πιά, για όνομα του θεού. Δεν θα ξυπνήσουμε πιά. Τόσο μας έχουν ποτίσει αφιόνια οι κύριοι της Βουλής; -- Δυστυχώς οι Έλληνες δεν έχουμε συνειδητοποιήσει πως την Ελευθερία μπορεί να σου την δώσει μόνον η Ελλάδα ως σύνολο και όχι οι συνέλληνες της ΕΕ ως πρόσωπα. Γιαυτό ως καλοθελητές Σαμαρίτες έχουμε εξορκίσει  με τον οίκτο του βουλέματος την ύπαρξη της δοξασμένης Ελλάδος. Δηλαδή της Ελλάδας της οποίας η αξία δεν μπορεί να μετρηθεί σε ελεημοσύνες της Τρόϊκας. Όπως δεν μπορεί να μετρηθεί σε Ευρώ η αξία της Ακρόπολής της και του Παρθενώνα της. Που χωρίς αυτόν δεν μπορεί να υπάρξει η Ευρώπη του Ολύμπου. Δηλαδή η κόρη του Φοίνικα και της Τελέφασσας. Την οποίαν ερωτεύτηκε η ύψιστη θεότητα του ελληνικού πάνθεου, Δίας. Η μάνα Πατρίδα και η μάνα Δημοκρατία δεν μπορούν να σταθούν όρθιες εάν δεν τις υπερασπίσουμε με νύχια και με δόντια. Που όμως να υπάρξει στους Έλληνες η ψυχική δύναμη για να αποκαταστήσουμε την συμβουλική αξία της Γενέτερας των Αρχαίων Ελλήνων και της Δημοκρατίας. Η οποία εξακολουθεί να ενδιαφέρει την Ευρώπη του Δία και  όχι την Ευρώπη εκείνη της Moody, του Fitch και της P&S. Ώστε να σηκώσουμε τον Άγιο Τόπο της Ευρώπης « Ελλάς» από τον βούρκο της οικονομικής πανωλεθρίας που τον πετάξανε οι άχρηστοι πολιτικοί της με τον υπερδανεισμό της Goldman Sachs, που ήταν, από το 1906, συναίτερος της Lehman Brothers. Διότι όπως λέει και ο Ήρωας του ’21 Μακρυγιάννης «Λευτερωθήκαμε από τους Τούρκους και σκλαβωθήκαμε εις ανθρώπους κακορίζικους, όπου ήταν η ακαθαρσία της Ευρώπης». Δια της οποίας η ελληνική κοινωνία έχει μετατραπεί σε ένα πρεζόνι, που τη δόση του θα την εξασφαλίζει ο νωθρός και θνησιγενής καπιταλισμός των Αγορών. Βέβαια οι Έλληνες μπουχτισμένοι από φόλες πακέτα στήρηξης, δικτατορίες και κατοχές, κατορθώσαμε - εκεί γύρω στο 2004 – να φθάσουμε στα «ουράνια» της Ευρώπης του Δία, της κοινότητας των πολιτικών ελευθεριών και των κοινωνικών δικαιωμάτων. Αλλά οι αχυροάνθρωποι πολιτικοί μας κάνανε ότι μπορούσανε για να μας γκρεμοτσακίσουν από τον Παράδεισο της Δημοκρατικής Ευρώπης στην Αμερικανική Κόλαση του Διεθνές Νομισματικού Ταμείου της (ΔΝΤ). Το οποίον είναι σε γενικές γραμμές απαθές ή και εχθρικό στις απόψεις του για δημοκρατία, ανθρώπινα και εργατικά δικαιώματα. Οι δε κατευθυνταί της πολιτικής του εσκεμμένα στήριξαν καπιταλιστικές στρατιωτικές δικτατορίες που πρόσκεινταν φιλικά σε αμερικάνικες και ευρωπαϊκές εταιρίες. Και η εφαρμογή των αντισυνταγματικών δανειακών συμβάσεών του έφεραν τον ελεύθερον Έλληνα της Ενωμένης Ευρώπης ξανά υπό την κυριαρχία και ξένη εξάρτηση. Ώστε η περιορισμένη εθνική κυριαρχία να έχει οδηγηθεί στην περιορισμένη  Δημοκρατία. Γιαυτό πολιτικό σαν τον Τσουκάτο / γνωρίσαμε και το Μαυροκουρδάτο. / Μιά κι ανήκουν στο ίδιο συνδικάτο. / Τι κι αν λέγεται Τσίπρας ή Σαμαράς. / Ακούγοντάς το μας έρχεται ταμπλάς. - Δούλος ο ένας στης Siemens τ’αμπέλι. / Ο άλλος ήταν του Σουλτάνου κοπέλι, / ήτοι ένας από της Bilderberg τα μέλη. /  Έτσι τη βγάλανε όλοι ζάχαρι και μέλι. - Με την φρικώδην τρέλα των δανείων / έγινε η ψωροκώσταινα φρενοκομείον. / Μαυροκορδάτος με αγγλικό πινάκιον. / Σαμαράς με το αδερφικό Μπενάκειον. Για να κατανοήσουμε τον λαβύρινθο της ελληνικής Οικονομίας πρέπει να  ρίξουμε μια ματιά στο παρελθόν της σημερινής ελληνικής χρεοκοπίας, αρχίζοντας από το «Ελευθερία ή Θάνατος» του ΄21. Ενώ το καλοκαίρι του 1825 η Επανάσταση κρεμόταν από μια κλωστή, ο κακός δαίμονας της Ελληνικής Επανάστασης και το τυφλό όργανο της αγγλικής πολιτικής, Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, υπέγραψε το «Σύμφωνο της υποτέλειας» με το οποίον το ελληνικόν έθνος έθετεν εκουσίως την ιεράν παρακαταθήκην της αυτού ελευθερίας, εθνικής ανεξαρτησίας και πολιτικής του υπάρξεως, υπό την μοναδικήν υπεράσπισιν της Μ. Βρετανίας. Έτσι η πάρα πολύ ακριβά αγορασμένη ελευθερία μας είχε χαρισθεί τόσον φθηνά εις τον τυχόντα και η Ελλάδα είχε γίνει από τότε αγγλικό προτεκτοράτο. Ωστε να μη κινδυνεύει η Αγγλία ν’ αποκλειστεί από την ανατολική Μεσόγειο και ν’ αποκοπεί ο δρόμος της προς τις Ινδίες. Μάλιστα δε ο δουλευτής των Τούρκων και ο αγαπημένος των τυράγνων (σύμφωνα με τον Μακρυγιάννη), Μαυροκορδάτος, στις 9 Φεβρουαρίου 1824, ως Πρόεδρος Εκτελεστικού είχε συνομολογήσει, υπό την παρότρυνση των Άγγλων καφαλαιούχουν, δάνειο 800.000 λιρών με τον οίκο Λόφναν. Ασχέτως που τα οικονομικά ποσά που είχαν συγκεντρωθεί από τη «Φιλική Eταιρεία», από τα λάφυρα του πολέμου και από το ό,τι είχε και δεν είχε ο ελλήνικός λαός αποτελούσαν σημαντικό έσοδο του Aγώνος και επαρκές τουλάχιστον για τα δύο πρώτα έτη του πολέμου. Το δάνειο είχε τόκο 5%, προμήθεια 3%, ασφάλιστρα 1,5% και περίοδο αποπληρωμής 36 χρόνια. Ως εγγύηση για την αποπληρωμή του τέθηκαν από ελληνικής πλευράς τα δημόσια κτήματα και όλα τα δημόσια έσοδα της χώρας, που δεν είχε καν ακόμα δημιουργηθεί. Το δε ποσό που έφθασε στην επαναστατική διοίκηση ήταν μόλις 310.000 λίρες, αφού το παραχωρούμενο δάνειο είχε οριστεί στο 59% του ονομαστικού (472.000 λίρες) και από αυτό παρακρατήθηκαν 140.000 ως προκαταβολή τόκων δύο ετών, 20.000 για χρεολύσια, 2.000 ως προμήθεια και άλλες δαπάνες. Σύμφωνα με τη δανειακή σύμβαση, το ποσό θα αποστέλλονταν στις Τράπεζες Λογοθέτη και Βάρφ, που είχαν έδρα στην αγγλοκρατούμενη Ζάκυνθο και θα παραδίδονταν τμηματικά στην ελληνική κυβέρνηση Μαυροκορδάτου, ύστερα από έγκριση της επιτροπής που την αποτελούσε η πρώτη αγγλική Τρόικα (λέξη επίκαιρη) ο Λόρδος Βύρων, ο συνταγματάρχης Στάνχοπ και ο Λάζαρος Κουντουριώτης (όργανο των Άγγλων και συνεργάτης του Μαυροκορδάτου). Στις 26 Ιανουαρίου 1825, οι ζάμπλουτοι Κουντουριώτες και Μαυροκορδάτοι κάθισαν στο σβέρκο των Ελλήνων το δεύτερο ληστρικό δάνειο πάλι από την Αγγλία. Αφού το πρώτο το κατάπιαν με το καθώς γράφει  ο Xέρτσβεργκ «εξαγοράζοντας  με λεφτά του δανείου τον Γκούρα, το πρωτοπαλίκαρό του, κι είναι γνωστό σ' όλους πώς ξεκαθάρισαν τους  λογαριασμούς τους και με τον Oδυσσέα». T' ονομαστικό κεφάλαιο του δανείου από τον τραπεζικό οίκο των αδελφών Ρικάρντο ορίστηκε στα 2.000.000 λίρες με τόκο 5% και η πραγματική του τιμή, που θα έπαιρνε η Ελλάδα, μόλις έφτανε τα 55%. Δηλαδή 1.100.000 λίρες. Αλλά η ληστεία δεν σταμάτησε ίσαμ' εδώ, γιατί οι τραπεζίτες κράτησαν μπροστά 200.000 λίρες για τους τόκους δύο χρόνων, κράτησαν 3% για προμήθεια, μεσιτεία κ.λπ. κι ακόμα 1% για χρεολύσιο μιας χρονιάς και 2% πάνω στους τόκους. Έτσι απόμειναν 816.000 λίρες που μόνο η Eλλάδα δεν τις πήρε όλες, αφού τη διαχείριση του δανείου οι άγγλοι τραπεζίτες, παραγκωνίζοντας τους έλληνες εκπροσώπους, την ανέθεσαν σ’ έναν απόστρατο συνταγματάρχη του αγγλικού ιππικού. Ο οποίος διέθησε 212.000 λίρες για την αναχρηματοδότηση του πρώτου δανείου. Ενοικίασε Άγγλους ναυάρχους, για να μας δώσουν τα φώτα τους στη ναυτική τους τέχνη, εκ των οποίων ο Kόχραν πήρε μπροστάντζα μόνο 87.000 λίρες.  Επειδη όμως, ναύαρχοι χωρίς καράβια δε γίνεται, ο διαχειριστής του δανείου έστειλε στην Αμερική 156.000 στερλίνες για τη ναυπήγηση δύο φρεγατών σε ναυπηγεία της Νέας Υόρκης, που είχαν συγγενικές σχέσεις με έναν από των Άγγλων τραπεζιτών-δανειστών. Από αυτές μόνο η μία η «Ελλάς» ήλθε στην Ελδάδα, ενώ η δεύτερη πουλήθηκε στη ΗΠΑ για να χρηματοδοτηθεί η πρώτη. Επίσης άφησε 160.000 στην Αγγλία για την κατασκευή έξι ατμοκινήτων πλοίων, από τα οποία μόνο τρία έφθασαν στην Ελλάδα η «Καρτερία», η «Επιχείρηση» και ο «Ερμής». Τελικά, στην Ελλάδα έφθασε μόνο το ποσό των 230.000 λιρων, δηλαδή λιγότερο από εκείνο που έλαβε κατά το πρώτο δάνειο, και ας ήταν σε υπερδιπλάσιο ύψος. Aπό τα δύο αυτά αγγλικά δάνεια της «Aνεξαρτησίας», η Eλλάδα χρώσταγε 2.800.000 λίρες με 5% τόκο και ας πήρε μόνον 540.000 στερλίνες για τις ανάγκες της επανάστασης, που ήτο ο στόχος των 2.800.000 λιρών. Πράγμα που σημαίνει πως ο τόκος έφτασε το 26%, με το πιό επαχθές μέτρο αποπληρωμής του Αγγλικού Δικαίου, την υποθήκευση της απελευθερωμένης «εθνικής γής», η οποία περνούσε κατευθείαν από τα χέρια των Τούρκων στα χέρια των Άγγλων. Το 1827 ο Κυβερνήτης, που εξέλεξε για μια επταετία η Γ' Εθνική Συνέλευση της Τροιζήνας τον  κ. Ιωάννη Καποδίστρια, διόρισε επιτροπή για τον έλεγχο των δανείων της «ανεξαρτησίας». Αυτή η επιτροπή διαπίστωσε πως τα χρέη προς τους τοκογλύφους Άγγλους υπερβαίνουν τα οικονομικά διαθέσιμα. Έτσι ο Καποδίστριας λόγω της ισχνής οικονομικής κατάστασης του κράτους επιχείρησε να συνάψει δάνειο με τράπεζες του εξωτερικού. Η προσπάθειά του δεν ευόδωσε λόγω των αντιδράσεων της Αγγλίας, επειδή θεωρούσε τον Καποδίστρια άνθρωπο της Ρωσίας. Για να λειτουργήσει το Κράτος του εξαναγκάστηκε να εκδώσει τα πρώτα ελληνικά νομίσματα «Φοίνικας», με αντίκρισμα την δική του περιουσία, αξίας 50.000 γαλικών  φράγγων, και την βοήθεια των 3.700.000 γαλ. φράγγων του Τσάρου της Ρωσίας Αλεξάνδρου Α΄. Δυστυχώς δεν το κατόρθωσε και έτσι η ελληνική διοίκηση οδηγείθηκε στην πρώτη πτώχευση. Η οποία προετοίμασε το έδαφος και οδήγησε στις 27 Σεπτεμβρίου 1831 τον πρώτο Κυβερνήτη της Ελλάδος τον Καποδίστρια σε δολοφονική επίθεση από τον Κωνσταντίνο και τον Γεώργιο Μαυρομηχάλη έξω από την εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα στο Ναυπλιο. Έτσι πήρε σάρκα και οστά η απειλή που του έκανε το 1814, στό Συνέδριο της Βιένης των Μεγάλων Δυνάμεων Αγγλίας, Πρωσίας, Αυστρίας, Ρωσίας και της ηττημένης Γαλλίας, ο Μέττερνιχ λέγοντας: «Κύριε Κόμη! Η Ευρώπη δεν γνωρίζει Έλληνας, γνωρίζει την Οθωμανικήν Αυτοκρατορίαν υπό της οποίας την εξουσίαν είναι οι κατοικούντες σ΄ αυτήν Έλληνες. Δια τούτο φαίνεται, Κύριε Κόμη, υποστήριξες τόσον, και άφησες εκτός Συνδέσμου της Ιεράς Συμμαχίας, το απέραντον Οθωμανικόν Κράτος, αλλά δεν θα επιτύχεις τις ελπίδες σου περί τούτων». Αφού λοιπόν, η Ιερά Συμμαχία του Μέττερνιχ καθάρισε τον Πρόεδρο της νεο-Ελληνικής Δημοκρατίας (που ήταν η δεύτερη μετά των ΗΠΑ αβασίλευτη Δημοκρατία σε όλον το κόσμο), οι προστάτηδες Δυνάμεις (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία) ψάχνουν για βασιλιά, ώστε να μη μείνη αβασίλευτη η Δημοκρατία της ελευθερωμένης Ελλάδος. Χωρίς καν να ρωτήσουν τον ελληνικό λάο αποφασίζουν και φέρνουν στην Ελλάδα για Βασιλιά τον δευτερότοκο γιό του Βασιλιά της Βααυαρίας Λουδοβίκου Α΄ τον Πρίγκιπα Όθωνα. Έτσι στις 25 /1/1833, σε ηλικία 17 ετών, ο Όθωνας αποβιβάστηκε στο  Ναύπλιο, από τη βρετανική φρεγάτα «Μαδαγασκάρη», συνοδευόμενος από τριμελή Αντιβασιλεία Βαυαρών και 3.850 στρατιώτες του βαυαρικού τακτικού στρατού. Και παραμελόντας το άρθρο 246 της Ε΄ Εθνοσυνέλευσης, που όριζε ότι  «ο ηγεμών δεν ημπορεί να τάξη κανένα φόρον, δασμόν, ή δόσιμον ή είσπραξιν οποιανδήποτε ή δάνειον να κάμη, χωρίς νόμους ή ψηφίσματος συζητηθέντος και παραδεχθέντος υπό του νομοθετικού σώματος», ανέλαβαν την υποχρέωση να εγγυηθούν ένα δάνειο που δεν θα ξεπερνούσε τα 60.000.000 και θα δινόταν σε τρεις δόσεις από 20 εκατομμύρια φράγκα. Η δε καθεμιά δύναμη εγγυότανε την πληρωμή του 1/3 από το ετήσιο χρεολύσιο και τόκους. Κάτι που σήμανε την οικονομική και πολιτική υποδούλωση της Ελλάδος σε δαύτους, διότι υποχρέωναν την Πατρίδα μας να διαρρυθμίσει με τρόπους του Αγγλικού Δικαίου τις πρώτες πρόσοδες του ελληνικού Κράτους, ώστε τα πραγματικά έσοδα του Δημοσίου Ελληνικού Ταμείου να διατίθονται πριν από όλα για την εξυπερέτηση του δανείου. Επειδή η Ελλάδα είχε γραφτεί στο μαυροπίνακα των χρεοκοπημένων Κρατών, λόγω της πτώχευσης του 1827, η έκδοση του δανείου δεν ήταν δυνατόν να γίνει στη χρηματαγορά του Λονδίνου. Γιαυτό τη μεσιτεία του την ανέλαβε ο οίκος Έιχταλ του Μονάχου. Αυτός όμως την μεταβίβασε στον οίκο του Ισπανοεβραίου χρηματιστή Αγνάδου, ο οποίος ανέθησε την έκδοση στον οίκο Ρότσιλντ στο Παρίσι σε πραγματική τιμή 94%. Από τα 57.000.000 που έπρεπε να πάρουμε πήρε ο Ρότσιλντ 1.500.000 για 2% μισητεία. Οι τοκογλύφοι τραπεζίτες κράτησαν 33.000.000 για προκαταβολικούς τόκους, χρεολύσια και λοιπά έξοδα δανείου. Οι Δυνάμεις (Αγγλία, Γαλλία,Ρωσία) κράτησαν 2,500.000 φράγκα για εξόφληση των δανείων ανεξαρτησίας. Επίσης δόθηκαν 12.500.000 για την εξαγορά από μέρος της Τουρκίας τις ελεύθερες επαρχίες Αττικής, Ευβοίας και Φθιώτιδας. Πήρε η Βαυαρία προκαταβολικά 1.500.000 ως κυβερνητικά έξοδα για την Τρόϊκα (γνωστή η λέξη) της Αντιβασιλείας –Αρμανσμπεργκ, Μάουρερ και Έϋδεκ- που θα κυβερνούσε μέχρι να ενηλικιωθεί το πιτσηρίκι ο Όθωνας. Από τα λεφτά του δανείου πληρώθηκε επίσης το μεγάλο έξοδο 16.000.000 για οπλισμό, συντήρηση, μεταφορά και μισθούς για τον Βασιλιά, τους αξιωματικούς, στρατιώτες, συμβούλους, παρασυμβούλους και αυλικούς  του Βαυαρικού Στρατού, που μας έστειλε η Ιερά Συμμαχία του Μέττερνιχ. Τελικα απο το δάνειο του Όθωνα η Ελλάδα όχι μόνον δεν πήρε ούτε τσακιστή δεκάρα, αλλά χρεωστούσε κιόλας 10.000.000 γαλλ. φράγκα. Οι δε τόκοι που έπρεπε να καταβάλλονται κάθε χρόνο ήταν 7.000.000 και ισοδυναμούσαν με το μισό τών συνολικών εσόδων του ελληνικού κράτους που έφταναν μετά βίας τα 14.000.000 ετησίως. Έτσι με την καταβολή των τόκων δεν περίσσευε τίποτα να επενδυθεί προς όφελος του ελληνικού λαού. Το Βασίλειον της Ελλάδος παίρνει μέτρα λιτότητας, τα οποία όμως δεν αποδίδουν τόσο ώστε να συγκεντρωθούν τα απαιτούμενα για την ετήσια δόση χρήματα. Έτσι, τον Ιούνιο του 1843, δηλώνοντας (δεύτερη) πτώχευση ενημερώνει τις κυβερνήσεις Αγγλίας, Γαλλίας και Ρωσίας ότι αδυνατεί να καταβάλει το ποσό που χρωστάει και τους ζητά νέο δάνειο. Αυτές αρνούνται κατηγορηματικά και αντί να εγκρίνουν νέο δάνειο κάνουν μια διάσκεψη στο Λονδίνο για το βασιλικό χρέος της Ελλάδος και καταλήγουν σε καταδικαστικό πρωτόκολλο. Οι πρεσβευτές τους με το πρωτόκολλο στο χέρι, παρουσιάζονται στην ελληνική βασιλική κυβέρνηση και απαιτούν την ικανοποίησή του. Αρχίζουν διαπραγματεύσεις ανάμεσα στα δύο μέρη και μετά από έναν μήνα υπογράφουν Μνημόνιο (γνωστή λέξη, μόνον που ήταν το πρώτο), σύμφωνα με το οποίο η Ελλάδα πρέπει να πάρει μέτρα ώστε να εξοικονομήσει μέσα στους επόμενους μήνες το αστρονομικό επιπλέον ποσό των 3.500.000,  που θα δοθούν στους δανειστές της. Σύμφωνα δε με το Αγγλικό Δίκαιο, βάσει του οποίου υπογράφηκε το (περιβόητο) Μνημόνιο, οι πρεσβευτές Αγγλίας, Γαλλίας και Ρωσίας θα παραβρίσκονται στις συνεδριάσεις του Υπουργικού Συμβουλίου που θα εγκρίνει τα μέτρα και θα παίρνουν ανά μήνα λεπτομερή κατάσταση της πορείας εφαρμογής τους βάσει του Μνημονίου. Δηλαδή η απόλυση όλων των υπαλλήλων του εθνικού Τυπογραφείου και του 1/3 των Δημοσίων υπαλλήλων και μείωση 20% στους μισθούς των υπολοίπων. Κόψημο στη χορήγηση συντάξεων. Μείωση κατά 60% στις στρατιωτικές δαπάνες και αντί για μισθό οι στρατιωτικοί θα παίρνουν χωράφια (ξεπόυλημα της Πάτριας Γής). Αύξηση στους δασμούς και φόρους χαρτοσήμου. Επιβολή προκαταβολής στην είσπραξη του φόρου εισοδήματος και της "δεκάτης”, που ήταν ο φόρος για την αγροτική παραγωγή. Στάσης στην κατασκευή όλων των δημοσίων έργων(όπως και το 2010 μεχρι σήμερα 2012). Κατάργησις όλων των υγειονομικών υπηρεσιών του ελληνικού κράτους και όλων των διπλωματικών αποστολών στο εξωτερικό. Νομιμοποίηση όλων των αυθαιρέτων κτισμάτων και καταπατημένων “εθνικών γαίων” με την πληρωμή προστίμων νομιμοποίησης (όπως και σήμερα). Περαίωση σε όλες τις εκκρεμείς φορολογικές υποθέσεις με την καταβολή εφάπαξ ποσού (το ίδιο που γίνεται και τώρα). Με αυτό το Μνημόνιο της (δεύτερης) Τρόϊκας των τριών Πρεσβευτών (Αγγλίας, Γαλλίας, Ρωσίας) η από τους Τούρκους ανεξάρτητη Ελλάδα βρήσκεται τωρα υπό την κατοχή της Ιεράς Συμμαχίας του Μέττερνιχ. Δια την οποίαν δεν έχουν καμία αντίρρηση ούτε οι της Ελλάδος Βρωμοάρχοντες της Κωνσταντινοπόλεως (Φαναριώτες κατά τον Νίκο Αλιβιζάτου) Κυβερνήτες, ούτε επίσης και οι μισθοτοί Βαυαροί φρουροί της Ελλάδος. Έτσι η αθλιότητα της ελληνικής Οικονομίας συνεχίζεται με τον ίδιο ρυθμό. Δεν υπάρχει κανένα αποτέλεσμα. Τον Μάρτιο του 1863 υπογράφουμε, υπό την εποπτεία της Τρόϊκας, ακόμη ένα διάταγμα με επιπλέον περιοριστικούς όρους του Αγγλικού Δικαίου. Τον Οκτώβριο του ίδιου έτους υπογράφουμε την αναδιαπραγμάτευση του εξωτερικού χρέους καθώς ότι υπογράψαμε μερικούς μήνες πριν δεν απέδωσε. Παρά τις προσπάθειες αυτές η είσοδος στις χρηματαγορές παρέμεινε ερμητικά κλειστή εξαιτίας της αγγλικής πολιτικής του Αγγλικού Δικαίου. Η Ελλάδα αποκλεισμένη από τις δυτικές κεφαλαιαγορές προσφεύγει σ' έναν ληστρικό εσωτερικό δανεισμό, απομυζώντας κάθε εθνική παραγωγή. Κατά την περίοδο αυτή κυρίαρχος θα αναδυθεί ο βρωμοάρχοντας της Κωνσταντινοπόλεως  και έμπιστος των ανακτόρων Φαναριώτης τραπεζίτης Α. Συγγρός. Που ως γνωστός του τότε υπουργού Εξωτερικών, Χαριλάου Τρικούπη (ανηψιός του επίσης βρωμοάρχοντα της Κωνσταντινοπόλεως φαναριώτη Μαυροκορδάτου, από την μάνα του που ήταν αδελφή του Μαυροκορδάτου), εξασφάλιζε στο Ελληνικό Βασιλικό Δημόσιο δανειοδότες που παρείχαν δάνεια με υπέρογκους τόκους, όπως και η δική του τράπεζα «Κωνσταντινοπόλεως» στην Αθήνα με συναίτερο τον Στέφανο Σκουλούδη. Αυτή η τράπεζα του βρωμοάρχοντα της Κωνσταντινοπόλεως Α. Συγγρού συνδέεται με το πρώτο μεγάλο χρηματιστηριακό σκάνδαλο στην Ελλάδα, που πέρασε στην ιστορία ως Λαυρεωτικά και οδήγησε σε μία βίαιη αναδιανομή του πλούτου στη χώρα. Όπου ο εκπρόσωπός της ο βρωμοάρχοντεας της Κωνσταντινοπόλεως Ανδρέας Συγγρός το 1873 αγοράζει, αντι των 11.500.000 γαλ. φράγκων, την «Γαλλική Εταιρία Μεταλλείων Λαυρίου». Στην οποίαν το 1864 το Δημόσιον του Ελληνικού Βασιλείου παραχώρησε δωρεάν ακινήτου 389 βασιλικών στρεμμάτων για την επαναλειτουργεία των ορυχείων του Λαυρίου, με την αίρεση ότι η δωρεά θα επικυρωθεί από την Βουλή, κάτι που ποτέ δεν έγινε. Κατόπιν ο Βρωμοάρχοντας της Κωνσταντινοπόλεως Συγγρού μετονόμασε την Εταιρία αυτή σε «Ελληνική Εταιρεία Μεταλλουργιών Λαυρίου»  στην οποίαν το ελληνικό βασιλικό Κράτος παραχώρησε την εκμετάλλευση των σκωριών και των εκβολάδων του Λαυρίου για 99 χρόνια συμμετέχοντας σε ποσοστό 44% στα καθαρά κέρδη, χωρίς όμως να αφαιρούνται τα πρωτεία και η κυριαρχική θέση στην εκμετάλλευση των μεταλλείων του Λαυρείου από την γαλλική Εταιρία. Μετά τη μεταβίβαση ο Βρωμοάρχοντας της Κωνσταντινοπόλεως Συγγρός ,διατηρόντας τις φήμες περί κοιτασμάτων αργύρου και χρυσού προχώρησε στη μετοχοποίηση της εταιρείας με αποτέλεσμα χιλιάδες αθηναίοι να τρέξουν να αγοράσουν τις μετοχές. Μετοχές αξίας 200 δρχ. πωλούνταν έως και 310 δραχμές, ενώ κανείς δεν ενδιαφερόταν για το αν πράγματι υπήρχαν όλα αυτά τα υποτιθέμενα κοιτάσματα. Ο ελληνικός λαός παρασυρμένος από τη μακροχρόνια φημολογία (από το 3.000 π.Χ.) περί αμύθητων θησαυρών του Λαυρίου (τα περίφημα ασημένια νομίσματα «Λαυρεώτικες Γλαύκες», θεωρεί ότι αυτή είναι η ευκαιρία να αλλάξει η ζωή του για πάντα. Πουλιούνται χωράφια, περιουσίες μετατρέπονται σε χαρτιά, χρήματα βγαίνουν από τα σεντούκια και όλα αυτά χωρίς να υπάρχει καν χρηματιστήριο. Εν ελλείψει χρηματιστηρίου αγοράζονται μαζικά μετοχές-φούσκες στο πατάρι του καφενείου «Η ωραία Ελλάς» στη γωνία Ερμού και Αιόλου. Με αποτέλεσμα χιλιάδες Έλληνες να χάσουν τις περιουσίες τους και να οδηγηθούν στην απόγνωση (όπως με το Χρηματηστήριο 2001) .  Οι μεγάλες Δυνάμεις βλέποντας ότι μεγάλο μέρος της ελληνικής περιουσίας περιήλθε στην ιδιοκτησία του κάθε τοκογλύφου Συγγρού ανοίγει την στρόφυγγα του εξωτερικού δανεισμού της Ελλάδος, με τον απαράβατον όρον του Αγγλικού Δικαίου την τακτοποίηση των παλαιών προς το εξωτερικό υποχρέσεών της. Έτσι αντί η ελληνική Βασιλεία να επιβάλλει φόρους στον κάθε εύπορο βρωμοάρχοντα της Κωνσταντινοπόλεως Συγγρό, ο οποίος ομολόγησε ότι είναι μηδόλως αφορολόγητος, λέγοντας το 1880 στη Βουλή το «Εγώ, Κύριοι, είμαι σχεδόν αφορολόγητος» (όπως οι της σημερινής Λίστας Lagarde). Εσύναψε το 1878 στο Λονδίνο, δια μέσω του Ι. Γενναδίου, τον υπό δυσμενείς όρους συμβιβασμό για τη πρώτη αναδιάρθρωση του νεοελληνικού χρέους των 10.000.000 λίρων, που είσαν καθυστερημένα τοκομερίδια για την ονομαστική αξία 2.800.000 των δύο πρώτων δανείων μετά την Επανάσταση του ’21. Έτσι, οι παλιές ομολογίες μετατρέπονται σε νέες ύψους 1.200.000 (χρεώνουν ξανά σχεδόν το μισό του αρχικού δανείου) με χρόνο απόσβεσης την τριακονταπενταετία (35)  και τόκο 5%, που την εποχή εκείνη τα επιτόκια στην Ευρώπη ήταν κάτω από 2%. Ως εγγύηση η βασιλική κυβέρνησις υποθηκεύει τις εισπράξεις από το φόρο χαρτοσήμου, από τα τελωνειακά έσοδα και από τα «εκπαιδευτικά τέλη». Μετά από τον συμβιβασμό η Αγγλία άνοιξε τις στρόφιγγες των τοκογλυφικών της αγορών με πρώτο δάνειο το 1879  από τη Harmbo  ονομαστικής αξίας 60.000.000 γαλλικών φράγγων με επιτόκιο 8,18% και πραγματική αξία 44.000.000. Στη συνέχεια, ακολούθησε μεχρι το 1892 η έκδοση άλλων 6 εξωτερικών δανείων από την τράπεζα Harmbo του Λονδίνου, την Bank de Paris της Γαλλίας, τη Brleishrober του Βερολίνου και την Τράπεζα της Κωνσταντινούπολης του «εθνικού ευεργέτη» (σημ.: τρομάρα του!) βρωμοάρχοντα της Κωνσταντινοπόλεως Ανδρέα Συγγρού, με επιτόκια 7 – 9% και συνολικό ονομαστικό ποσό 659.000.000 φράγγων. Εκ του οποίου είχε εισπραχθεί μόνο η πραγματική αξία 463.000.000. Παράλληλα, εκτός από τις οικονομικές αποζημιώσεις που είχαν καταβληθεί στην Τουρκία το 1881 για την προσάρτηση της Θεσσαλίας και της Άρτας, η χώρα μας είχε καταβάλει, κατά την δεκαετία 1880-1890, τοκοχρεωλύσια ύψους 455.000.000 φράγκων για την εξυπηρέτηση παλαιών και νέων δανείων. Έτσι ο κρατικός προϋπολογισμός τις χρονιές εκείνες είναι μονίμως ελλειμματικός και το ισοζύγιο πληρωμών αρνητικό. Βάσει όμως, του άρθρου 12 της υπογραφείσης, βάσει του Αγγλικού Δικαίου, μεταξύ της Βαυαρίας και των τριών δυνάμεων συνθήκης, δια της οποίας κυρώνονταν οι όροι της συμφωνίας για την εκλογή του Όθωνα ως βασιλιά της Ελλάδας «ο Ηγεμών της Ελλάδος και το Ελληνικόν Κράτος υποχρεούνται να αφιερώσει προ παντός άλλου εξόδου εις την πληρωμήν και του χρεωλυσίου του δανείου τας πρώτας εισπράξεις του δημοσίου ταμείου.Οι διπλωματικοί αντιπρόσωποι των τριών Αυλών θέλουσιν ειδικώς επιφορτισθή να επαγρυπνούν εις την εκτέλεσιν του τελευταίου τούτου όρου». Ο ανυψιός του βρωμοάρχοντα της Κωνσταντινοπόλεως Α. Μαυροκορδάτου προθυπουργός Χ. Τρικούπης, για να είναι αντάξιος προς την ανωτέρω συμφωνία, αποφάσισε να αναχρηματοδοτήσει τα παλαιά δάνεια. Για τον λόγο αυτό ανάθεσε, τον Φεβρουάριο του 1893, στον στενότερο συνεργάτη του Γεώργιο Θεοτόκη να αντιπροσωπεύσει την κυβέρνησή του στην Αγγλία για την σύναψη ενός νέου δανείου. Οι Άγγλοι δανειστές όμως έθεσαν ιδιαίτερα σκληρούς όρους του Αγγλικού Δικαίου λόγω των συσσωρευμένων Ελληνικών χρεών και της αρνητικής πορείας των ομολόγων των προηγούμενων Ελληνικών δανείων. Ένας από τους όρους αυτούς ήταν το δάνειο να μην εγκριθεί από την βουλή υπό τον φόβο καταψήφισής του, αλλά απευθείας με Βασιλικό διάταγμα που θα υπέγραφε ο βασιλιάς Γεώργιος. Ο Γεώργιος φοβήθηκε την εξαγριωμένη κοινή γνώμη και αρνήθηκε να υπογράψει το διάταγμα. Η κυβέρνηση Τρικούπη παραιτήθηκε υπό το βάρος των κατόπιν εξελίξεων. Tο Μάϊο το 1893 ανέλαβε, χωρίς τη στήρηξη της Βουλής, την εξουσία ο Σ. Σωτηρόπουλος στηριζόμενος στη βασιλική εύνοια και στήριξη του βρωμοάρχονταςτης Κωνσταντινοπόλεως Aνδρέα Συγγρού, ο οποίος εκπροσωπούσε τα γαλλικά και οθωμανικά (ως δανειστής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας) συμφέροντα, με υπουργό εξωτερικών τον Ράλλη. Η νέα κυβέρνηση του Σ. Σωτηρόπουλου υποστήριξε τη θέση ότι η κρίση μπορεί να ξεπεραστεί χωρίς την πτώχευση με την πρόταση των Άγγλων για κεφαλεοποίηση των τόκων (funding) βάσει του Αγγλικού Δικαίου, μια λύση που ισοδυναμούσε με «δολία χρεοκοπία» και την εφάρμοσε η Αργεντινή δύο χρόνια πριν την χρεοκοπία της. Έτσι λοιπόν, εσύναψε εικονικό δάνειο 100.000.000 δραχμές από τον αγγλικό οίκο Harmbo με υπέρογκη προμήθεια και διπλάσιο σχεδόν επιτόκιο από τα διεθνώς κρατούντα. Με το προϊόν του, που θα εισπράττονταν έναντι προσωρινών αποδείξεων –των Σκριπ–, θα καλύπτονταν καθυστερημένοι τόκοι παλαιών δανείων. Μόλις εκδόθηκε το δάνειο η τιμή του κατέρρευσε στο 40%, αφού οι όροι του δανείου θεωρήθηκαν από τις τότε «αγορές» (όπως σήμερα του ΓΑΠ το "λευτά υπάρχουν στο ΔΝΤ") ως προοίμιο πτώχευσης της χώρας και έτσι η έκδοσή του απέτυχε. Έτσι εδημιουργήθηκε πραγματικό χάος ( που το ζούμε σήμερα οι Έλληνες) στη χώρα που εξανάγκασε τον Σωτηρόπουλο να παραιτηθεί (όπως και ο ΓΑΠ σημερα) και τον βασιλιά Γεώργιο Α΄ να αναθέσει σχηματισμό Κυβέρνησης στον Χαρίλαο Ττρικούπη ( όπως και σήμερα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Παπούλιας ανέθεσε σχηματισμό Κυβέρνησις στον Παπαδήμα). Ο οποίος κατέθεσε την 1η Δεκεμβρίου 1893 το νόμο ΒΡ7ΣΤ περί υπηρεσίας εθνικών δανείων. Ο νόμος ψηφίζεται στις 10/12/1983 (όπως τα PSI  υπό του Παπαδήμα)και βάσει του ΦΕΚ Α΄232/11-12-1893 ο Τρικούπης, με την περίφημη φράση «Δυστυχώς επτωχεύσαμε» διακήρυξε στη Βολή την τρίτη «πτώχευση» της Ελλάδος, δια της οποίας τα τοκοµερίδια θα πληρωθούν κατά 30%. Αμέσως μετά την πτώχευση η κυβέρνηση του Τρικούπη άρχισε το 1894 τις διαπραγματεύσεις με τους ξένους ομολογιούχους δια την διευθέτηση του προβλήματος του εξωτερικού χρέους. Στις οποίες ο τόκος ορίζεται σε 32% του αρχικού, η δε απόσβεση έχει διάρκεια 50 χρόνια και εισάγεται είδος οικονομικού ελέγχου στον οποίο θα υπάγονται ως υπέγγυοι οι εισπράξεις καθώς και η διαχείριση των προσόδων των μονοπωλίων του καπνού και του χαρτοσήμου. Τελικά η συνέλευση των ομολογιούχων , στην οποίαν εκτός από την Αγγλία και Γαλλία συμμετήχε και η Γερμανία που μέχρι το 1888 απείχε της ελληνικής χρηματαγοράς στη συνέχεια όμως, λόγω των αρραβώνων του Κωνσταντίνου Α΄ και της Πριγκίπισσας της Πρωσίας Σοφίας του οίκου  Χοεντσόλερν και αδελφή του Γερμανού αυτοκράτορα Γουλιέλμου Β΄ γνωστός και ως Κάιζερ, επένδυσε εντυπωσιακά με περίπου το ένα τρίτο του ελληνικού εξωτερικού χρέους (210.000.000) ελληνικά κρατικά χρεόγροφα στη γερμανική χρηματαγορά το 1892 (βασει τη Nazional Bank), απορρίπτει την συμφωνία. Αφού δεν το επιτρέψαν το Παλάτι και οι μεγάλοι εν Ελλάδι χρηματιστές – γαμπρός των Μαυροκορδάτων Συγγρός και Σια. Ήταν προτιμότερη γι' αυτούς η διάλυση της χώρας προκειμένου να κερδίσουν όσα περισσότερα μπορούσαν με βάση τα πακέτα ελληνικών χρεογράφων που κατείχαν, παρά μια έντιμη λύση προς όφελος της χώρας. Με αποτέλεσμα  ο Χ. Τρικούπης να χάσει τις εκλογές του 1895 (όπως σήμερα έχασε τις εκλογές του 2012 το ΠΑΣΟΚ από την ΝΔ του Σαμαρά). Από την κυβέρνηση του Δελιγιάννη οι ξένοι ομολογιούχοι απαιτούσαν ο τόκος να καθοριστεί  στο 43% του αρχικού και ως υπέγγυοι πρόσοδοι θα χρησιμοποιηθούν εκτός από τις προηγούμενες να υπάρχουν εισπράξεις από τα πλεονάσματα για τους ομολογιούχους, στους οποίους επίσης θα περιέρχονταν όλο το κέρδος από την βελτίωση της επικαταλαγής, δηλ. την συναλλαγματική ισοτιμία δραχμής – χρυσού. Ακόμη οι υπέγγυοι πρόσοδοι θα αποτελούσαν αντικείμενο διαχείρισης επιτροπής του μονοπωλίου, η οποία θα απαρτιζόταν από τέσσερις εκπροσώπους των δανειστών, τρεις των ξένων τραπεζών και έναν Έλληνα. Η κυβέρνηση Θ. Δηλιγιάννη απέρριψε την συμφωνία. Το 1896 με παρέμβαση του Σ. Στρέιτ διαμορφώνεται μια καινούργια συμφωνία. Ο τόκος ορίζεται στα 40% του αρχικού και εξαλείφονταν οι πρόσοδοι από το χαρτόσημο. Τα πλεονάσματα και η βελτίωση της επικαταλαγής μοιράζονται μισό με μισό, ενώ η διαχείριση είναι έργο της Εταιρείας του Ελληνικού Μονοπωλίου. Το ξέσπασμα  των εργατικών κινητοποιήσεων και απεργιών, με πιό σημαντική εκείνη των μεταλλωρύχων του Λαυρίου το 1896, συντελούν στη μη πραγματοποίηση της τρίτης συμφωνίας (όπως θα γίνει στο σημερινό μέλλον με το Μνημόνιο του Σαμαρά). Μέσα σε αυτό το κλίμα αναστάτωσης δεν είναι τυχαίο η ίδρυση στην «Μεγάλη Τεκτονική Στοά» της Αθήνας της «κράτος εν κράτει» μυστικής οργάνωσης Εθνικής Εταιρίας (όπως σήμερα το 7% της Χρυσής Αυγής) των στρατιωτικών Χρίστο Σουλιώτη, Πέτρο Λυκούδη, Αλέξανδρο Σοφιανό και Παύλο Μελά. Η οποία, αφού εμέθυσε τον ελληνικό λαό στη εθνική οργή (καλή ώρα οι Χρυσαυγήτες) για την πληγή της σφαγής των Χανιών τον Ιανουάριο του 1897, επέρασε τα μεσάνυκτα της 28ης Μαρτίου 1897, 2.600 αντάρτες της στην ελληνοτουρκική μεθόριο της Θεσσαλίας, όπου συγκρούστηκαν με τους στρατιώτες των παραμεθορίων τουρκικών φυλακίων (εύχομαι η Χρυσή Αυγή να βρεθεί ανώτερη της τότε Εθνικής Εταιρίας και να μη κάνει κάτι τέτοιο σήμερα). Αυτό το εθνικιστικό παραλήρημά της οδήγησε την Πατρίδα στον ολέθριον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, κατά τον οποίον η Ελλάδα υπέστει, μέσα σε ένα μήνα, ταπεινωτική ήττα. Αυτή η περιπέτεια παραλίγο να κοστίσει στο Έθνος όλα όσα πάλεψε να αποκτήσει από το 1821 και μετά, αφού όταν υποχώρησε ο βασιλικός ελληνικός Στρατός του Κωνσταντίνου Α΄ οι Τούρκοι κατέβαιναν με το πάσο τους, προς την Στερεά Ελλάδα, για να καταλάβουν την Αθήνα. Ο Θεόδωρος Δηληγιάννης παραιτήται υπό το βάρος της ήττας και τον διαδέχεται την 18ην Απριλίου 1897 ο Δημήτριος Ράλλης. Ο οποίος αν και ήταν υπέρμαχος πολέμου κατά των Τούρκων, τώρα πιά «βάζει την ουρά στα σκέλια» και αρχίζει να τρέχει σαν παλαβός από Πρεσβεία σε Πρεσβεία, εκλυπαρώντας τους ισχυρούς να μεσολαβήσουν για να αποφευχθούν τα χειρότερα. Δηλαδή η κατάληψη του Παρθενώνα. Τελικά δέχονται οι Προστάτιδες Δυνάμεις να προσφέρουν τις καλές (για λόγου τους) υπηρεσίες στη μεσολάβηση να επιτευχθεί «Δίκαια Είρήνη με τους Τούρκους (λόγος του λέγειν)». Αλλά οι Τούρκοι θέλουν να διαπραγματευθούν απ’ ευθείας με τους Ελλήνες, και συνεχίζουν να προχωράνε από το Δομοκό της Λαμίας προς τις Θερμοπύλες. Tότε ο Κάϊζερ (Αυτοκράτορας) της Γερμανίας Γουλιέλμου Β΄, του οποίου η αδελφή ήταν η σύζυγος του διαδόχου της Ελλάδος Κωνσταντίνου λέει στους Τούρκους: Έως εδώ και μη παρέκει, αρκετό το νταηλίκι σας, άντε τώρα στα σπιτάκια σας για να παίξετε τις καβάλες. Ο δε Τσάρος της Ρωσίας Νικόλαος Β΄, του οποίου θεία ήταν η Βασίλισσα της Ελλάδος  Όλγα, λέει (μετά από ικετευτική επικοινωνία του μπάρπα του και Βασιλέως της Ελλάδος Γεωργίου Α΄) στον κωνσταντινοπολίτη Σουλτάνο Αβδούλ Χαμίτ: Ρέ σύ! Είσαι με τα καλά σου; Το έβαλες φερί φερί να μας χαλάσεις το νοικοκυριό μας εκεί κάτω στο Ζητούνι (Λαμία)! Για κάνε μου τη χάρι και πάρε δρόμο απο εκεί και θα σε βοηθήσουμε για την πολεμική επανόρθωσή σου δανείζοντας το μπάρμπα μου Γιώργο. Τότε η Υψηλή Πύλη της Ιστανμπούλ (διεθνής ονομασία της Κων/πουλης από τις 28 Μαρτίου του 1930)  δέχεται να σταματήσει την επέλαση των Τούρκων συνομολογόντας οριστική ανακωχή με τον όρο να εκχωρήσει η Ελλάδα στην Τουρκία 400 τ. χμ. έκταση της Θεσσαλίας (που είχαν προσαρτηθεί το 1881στην Ελλάδα) και να της καταβάλει εγγυημένη, απο την Αγγλία ,Γαλλία και Ρωσία , αποζημίωση 4.000.000 τουρκικές λίρες για τον πόλεμο των 30 ημερών. Τον οποίον ο Γερμανός στρατηγός φον ντερ Γκόλτς (αναδιωργανωτής του στράτου του Σουλτάνου) εχαρακτήρισε ως μία «οπερέτα». Κατόπιν αρχίζουν να διεξάγονται οι διαπραγματεύσεις της ειρήνης εν ερήμην της Ελλάδος, αφού η Βασιλεία της ανέθεσε στις Μεγάλες Δυνάμεις (Γερμανία, Αυστροουγγαρία, Γαλλία, Αγγλία, Ιταλία και Ρωσία) «την άνευ όρων φροντίδα των συμφερόντων της». Μάλιστα στους όρους της συνθήκης ηρήνης περιλαμβανόταν άρθρο, κατά παράβαση κάθε διπλωματικής αρχής και διεθνούς πρακτικής: «Ο σχετικός διά τη διευκόλυνσιν της ταχείας πληρωμής της αποζημιώσεως διακανονισμός (δηλαδή η αποζημίωση των 95 εκ. χρυσών φράγκων που καλούνταν η ηττημένη Ελλάδα να καταβάλει ως αποζημίωση στη νικήτρια Τουρκία) θέλει γίνει τη συναινέσει των Δυνάμεων. Κατά τρόπον μη θίγοντα κεκτημένα δικαιώματα των παλαιών δανειστών της Ελλάδος, κατόχων ομολογιών του ελληνικού δημοσίου χρέους βάσει του Αγγλικού Δικαίου». Και συνεχίζει το άρθρο με την υποχρέωση της ελληνικής Βουλής να επικυρώσει νόμο, που περιόριζε την εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία: «Η ελληνική κυβέρνησις θέλει επιτύχει την ψήφισιν νόμου, εγκριθέντος προηγουμένως υπό των Δυνάμεων κανονίζοντος την λειτουργίαν της Επιτροπής και δυνάμει του οποίου η είσπραξις και διάθεσις προσόδων επαρκών δια την υπηρεσίαν του Δανείου της πολεμικής αποζημιώσεως και των άλλων εθνικών χρεών θα τεθή υπό τον απόλυτον έλεγχον της Επιτροπής». Μετά από την υπογραφή της ελληνοτουρκικής συνθήκης ειρήνης, στην Ιστανμπούλ (Κων/πουλη) τον Νοέμβριο 1897 από την κυβέρνηση Αλεξάνδρου Ζαϊμη, έφτασε στην Αθήνα η Επιτροπή της Συνθήκης με το όνομα Διεθνής Οικονομικός  Έλεγχος, γνωστή ως ΔΟΕ, απαρτιομένη από τους έξι εκπροσώπους των Μεγάλων Δυνάμεων με επικεφαλή τον Άγγλο λόρδο Εδουάρδο Λώ. Βεβαίως τα έξοδα μεταφοράς, λειτουργίας, ενοικίου, μισθοδότησης κ.λ.π ήταν υποχρέωση της ελληνικής Κυβέρνησης. Για τις γραφειοκρατικές ανάγκες του ΔΟΕ ανεργήθει το σημερινό Μέγαρο της Προεδρίας της Δημοκρατίας, το οπόιον θεωρήτο και ως αρχική έδρα, η οποία έκλεισε τυπικά, με την είσοδο της χώρας μας στην ΕΟΚ το 1981. Πριν οι «καλοί φιλέλληνες» αντιπρόσωποι αρχήσουν να μελετούν, στην έδρα τους, την οικονομική και δημοσιονομική κατάσταση του Ελληνικού Βασιλείου, η επιμέλειά τους ήταν η κατάρτηση και ψήφιση από τη Βουλή του Νόμου τους  ΒΦΙΘ, ΦΕΚ 28 Α΄/26-2-1898. Αναγκαστικά η Βούλή εψήφισε τον σχετικό Νόμου στις 21 Φεβρουαρίου 1898, ο οποίος προέβλεπε ότι: «η επιτροπή ήτις θέλει λειτουργεί μέχρις εντελούς αποσβέσεως των από του έτους 1881 εν τω εξωτερικώ συνομολογηθέντων εις χρυσόν δανείων, συμπεριλαμβανομένων και δια του παρόντος Νόμου προβλεπομένων νέων δανείων, αποτελείται εκ μελών εξ, ήτοι εξ ενός μέλους δι’ εκάστην των μεσολαβησασών Δυνάμεων». Επίσης ο Νόμος όριζε ότι για την υπηρεσία του δημόσιου χρέους θα προορίζονταν οι ακαθάριστες εισπράξεις από: α) τα μονοπώλια άλατος, πετρελαίου, σπίρτων, παιγνιοχάρτων και σμύριδος Νάξου. β) φόρο καπνού. γ) τα τέλη χαρτοσήμου. δ) τους δασμούς των τελωνείων Πειραιά. Συνολικά 39.600.000 δρχ. ετησίως. Σε περίπτωση, όμως, που δεν επαρκούσαν αυτές οι πηγές εσόδων, στον ΔΟΕ εκχωρούνταν και οι εισπράξεις των τελωνείων Λαυρίου 1.500.000, Πατρών 2.400.000, Βόλου 1.700.000 και Κέρκυρας 1.600.000. Επίσης στον ΔΟΕ (σημερινό ΔΝΤ) δόθηκε και η εποπτεία των δημόσιων υπηρεσιών που ήταν αρμόδιες για την είσπραξη των εκχωρηθέντων εσόδων. Κατ’ αυτόν τον τρόπο οι προσλήψεις, οι απολύσεις, οι μεταθέσεις και οι προαγωγές των υπαλλήλων των υπηρεσιών αυτών ήταν υπό την έγ-κριση του ΔΟΕ. Μόλις, λοιπόν, ρυθμίστηκαν δια Νόμου όλα τα ζητήματα του ελέγχου, οι Μεγάλες Δυνάμεις έδωσαν την έγκρισή τους και έτσι η Ελλάδα μπόρεσε να συνάψει δάνειο 150.000.000 χρυσών φράγκων, με την εγγύηση των κεντρικών τραπεζών της Ιεράς Συμμαχίας Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία. Το δάνειο εσυνάφθει αρχές Μαΐου του 1898 στο Παρίσι. Το πραγματικό ύψος θα είναι 150.500.000 χρυσά φράγκα με το μέσο διεθνές επιτόκιο. Στην Ελλάδα θα αποφέρει 31.500.000 για το υφιστάμενο κρατικό χρέος της και 22.500.000 για την κάλυψη του ελληνικού δημοσίου ελλείμματος του 1897. Τα 94.000.000 που θα καταβάλει ως αποζημίωση στην Τουρκία και 3.500.000 για τις δαπάνες έκδοσης του δανείου (προμήθειες τραπεζών μεσιτικά, χαρτόσημα). Σύμφωνα με τους όρους η απόσβεσή του προβλεπόταν να γίνει το 1963. Παρότι που το 1928 η δραχμή εντάχθηκε στον «κανόνα του χρυσού», δια του οποίου γίνονταν η μετατροπή των νομισμάτων μέσω μιας ισοτιμίας σε σχέση με τις τιμές του χρυσού. Εντούτοις ματά την κατάρρευση των τιμών των μετοχών στο Αμερικάνικο Χρηματιστήριο της Γουόλ Στρίτ, που ξεκίνησε το φθινόπωρο του 1929 με την αδυναμία της Γερμανίας να συνεχίσει να εξυπηρετεί τις δυσβάσταχτες οικονομικές υποχρεώσεις της από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η οικονομία της Ελλάδος βρέθηκε υπό πίεση. Η κατάσταση επιδεινώθηκε το δεύτερο εξάμηνο του 1931. Στις 14 και 15 Ιουλίου, η Γερμανία επέβαλε έλεγχο του συναλλάγματός της κι έκλεισε τα χρηματιστηριακά ιδρύματα. Στην Αγγλία σχηματίστηκε εθνική κυβέρνηση στις 24 Αυγούστου και στις 21 Σεπτεμβρίου η λίρα της Αγγλίας εγκατέλειψε τη χρυσή βάση, δηλαδή έπαψε να μετατρέπεται σε χρυσό. Στις 26 Απριλίου 1932 η κύβέρνηση του Βενιζέλου ψηφίζει τον Νόμο 5422/1932 (ΦΕΚ Α΄ 133/26-4-1932), δια του οποίου απαλλάσσεται από την υποχρέωση να εξαργυρώνει τα χαρτονομίσματά της με χρυσό. Επίσης έκλεισε και το χρηματιστήριο, ώστε να περιοριστεί η ζήτηση του χρυσού και του ξένου συναλλάγματος. Παρά ταύτα, το συνάλλαγμα διέφευγε στο εξωτερικό και το όριο του αποθεματικού του μειωνόταν γρήγορα. Με αποτέλεσμα να κυρήξει, με τον Νόμο 5456/1932, την τέτρτη πτώχευση της Ελλάδος. Έτσι πάγωσε και η καταβολή προς τον ΔΟΕ των υπολείπων 60.000.000 τοκοχρεολυσίων. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ελλάδα ζήτησε παραγραφή των χρεών της ως αναγνώριση για την συμβολή της στον αγώνα εναντίων των Ναζί. Οι Γάλλοι και οι Άγγλοι αρνήθηκαν. Έτσι οι πολιτικοί της Βασιλικής κυβέρνησης βρήκαν την αιτιολογία να συνεχίσουν να δανίζονται για να εξωφλήσουν τους τόκους και τα δάνεια του εξωτερικού χρέους. Ο δε Σπύρος Μαρκεζίνης κάνει το 1953 έναν διακανονι­σμό όλων των προπολεμικών χρεών. Το 1964 ο κ. Μησοτάκης όντως Υπουργός Οικονομικών με την Κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου αναγνώρισε το προπολεμικό χρέος στο άρτιο της αξίας του και έδωσε και μπόνους. Μάλιστα τον θριαμβολογούσε η φιλική του «Ελευθερία» στις 16/7/1964 γράφοντας: «Η ονομαστική αξία των χορηγηθεισών νέων ομολόγων εις τους κομιστάς προπολεμικών εσωτερικών δανείων διαπλασιάζεται, ο τόκος αυξάνεται και θεσπίζεται λαχείον. Εν συγκρίσει προς την ρύθμισιν υπό της κυβερνήσεως της ΕΡΕ, δίνονται ήδη 160% επί πλέον». Οι δε κυβερνήσεις Καραμανλή του πρεσβυτέρου όχι μόνο αναγνώρισαν τα κρυφά και φανερά χρέη της χούντας, αλλά συνέχισαν στον ίδιο καταστροφικό δρόμο. Ο υφυπουργός Συντονισμού Στ. Δήμας διευκρίνιζε ότι «η χώρα μας θα συνεχίσει για αρκετά ακόμη χρόνια να έχει την ανάγκη προσφυγής στον εξωτερικό δανεισμό (Ναυτεμπορική,  20/10/1979)». Ενώ πάλι ο κ. Μητσοτάκης, ως υπουργός Συντονισμού, δήλωνε υπερηφάνως: «Όλοι επιδιώκουν να μας δανείσουν!». Αφού ο ιδιος το 1964 είχε υποθηκεύσει τη χώρα μας στον ΔΟΕ έως το 2009, καθορίζοντας χρονική περίοδο αποπληρωμής της λεόντειας σύμβασης διακανονισμού των τοκοχρεολυσίων για 45 χρόνια. Βασιζόμενος επάνω σε αυτο ο Α. Παπανδρέου αποκαλύπτει στην 9η Σύνοδο της Κ.Ε. του ΠΑΣΟΚ ότι λόγου της κρίσης: «Η Ελλάδα θα πρέπει να στηριχτεί αρκετά στον εξωτερικό δανεισμό, όχι περισσότερο από πριν, αλλά τουλάχιστον όσο πριν. Και εδώ είναι το κλειδί της ιστορίας. Εάν η οικονομία σου δεν κριθεί φερέγγυα, με κάποια έννοια του νοικοκύρη, θα αναγκαστείς να πας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και να χτυπήσεις την πόρτα του. Και αυτοί θα σου δώσουν. Αλλά υπό τον όρο πλέον ότι αυτοί θα επιβάλουν – εκείνοι σε σένα – την οικονομική πολιτική της κυβέρνη-σής σου. Και αυτό σημαίνει: Τέρμα το σοσιαλιστικό πείραμα». Έλα όμως, που το «σοσιαλιστικό πείραμα» έμελλε να αποτύχει οικτρά και να οδηγήσει την Ελλάδα με μαθηματική ακρίβεια μπροστά στη μισητή πόρτα του ΔΝΤ, με τον άφρονο υπερδανεισμό του ιδίου απο τις Τράπεζες του Ροκφέλερ που γέμισε τότε, «εδώ και τώρα», τη «ελληνική σοσιαλιστική αγορά» διογκώνοντας το δημόσιο εξωτερικό χρέος υπεράνω των εσόδων του ελληνικού προυπολογισμού.  Παρότι «ΕΟΚ και NATO» ήταν για αυτόν «το ίδιο Συνδικάτο», εντούτοις διαπραγματεύετε με την ΕΟΚ και κέρδισε τα Μεσογειακά Ολοκλη­ρωμένα Προγράμματα, τα χρήματα των οποίων χρησιμοποιήθηκαν ως επί το πλείστον για την εξυπηρέτηση των παλαιοτέρων δανείων και για τον εκμαυλισμό και τη διαφθορά των αγροτών με επιδοτήσεις χωρίς αντί­κρισμα για να μη φωνάζουν για τα αδιάθετα προϊόντα τους. Το 1986 η κυβέρνηση του δημοφιλή (άχ κούνια που μας κούναγε) Ανδρέα Παπανδρέου δεν μπό­ρεσε να δανειστεί από το εξωτερικό, αφού με την είσοδο της χώρας μας στην ΕΟΚ το 1981δεν υπήρχε πιά ο ΔΟΕ, κατέφυγε στην ΕΟΚ. H οποία αποφάσισε να της δώσει ένα δάνειο 1.75 0.000 Ευρωπαϊκών Νομισματικών Μονάδων, σε δύο δό­σεις, μετά από εξέταση όμως από το ΔΝΤ της πορείας της οικονομίας της χώρας. Και έτσι το αποτυχημένο πλέον «σοσιαλιστικό πείραμα» και γλέντι με ξένα λεφτά έφερνε στη θέση του ΔΟΕ, για πρώτη φορά, το ΔΝΤ. Του οποίου την πόρτα του την χτύπησε ο νυκοκύρης του «Τσοβόλα δώστα όλα». Ναι ο Ανδρέας Παπανδρέου, που εδασκάλευε τους πολιτικούς του το «Μακριά απο το ΔΝΤ διότι αυτό θα σου επιβάλει την οικονομική πολιτική της κυβέρνησής σου». Εδώ τεριάζει το «Δάσκαλε που εδίδασκες και νόμους δεν τηρούσες». Τον κανώνα αυτόν ετήρησε το 2005 και ο υπουργός Οκονομικών της κυβέρνησης Καραμανλή κ. Γ. Αλογοσκούφης. Έβαλε την Εθνική Τράπεζα και αγόρασε τα 45 ετών τοκοχρεολύσια αποπληρωμής της σύμβασης του 1964 (που έληγαν το 2009) και τα τοκοχρεολύσια για τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράματα (που έληγαν 2019) σε τιμή των 5.500.000 Ευρώ και με χρόνο απολπηρωμής το 2039. Έτσι το εξωτερικό χρέος ης Ελλάδος μετετράπει σε εσωτερικό, με αποτέλεσμα να αυξηθεί το έλλειμα της χώρας μας σε 50 δις. Το οποίον θα μπορούσε να το αναχρηματοδοτήσει (refinance), το 2009 η κυβέρνηση του γιού του Ανδρέα Παπανδρέου –Γ.Α.Παπανδρέου- με δάνεια χαμηλών επιτοκίων που του πρόσφeρε η Κίνα και η Ρωσία. Δυστυχώς όμως, παρακάμπτοντας αντισυνταγματικά τη Βουλή, επέλεξε τον μονόδρομο του «Μνημονίου υποτέλειας», που βάζει ενέχυρο τα «χρυσαφικά» της χώρας και υποθηκεύει το μέλλον της και πρωτίστως των παιδιών της. Έτσι το «Μνημόνιο υποτελείας» του Giorgo της Margaret, που αίρει την εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία της χώρας, έφερε την πατρίδα μας Έλλάδα πίσω στην εποχή του «Συμφώνου υποτελείας» του  βρωμοάρχοντα της Κωνσταντινούπολης Μαυροκορδάτου. Με αποτέλεσμα η ζωή των Ελλήνων να επαναλαμβάνεται οχι σαν φάρσα αλλά σαν τραγωδία.        Ευχαριστώ.      Καρβας.