Αρχαία Βηθλαεέμ της Κρίτης το Ιδαίον Άντρον = Σπήλαιον

     Ψηλά στο οροπέδιο Νίδα της Δωρικής Ίδης ή Ίδας, του σημερινού Ψηλορείτη της Κρήτης,  σε υψόμετρο 1.499 μ. και σε απόσταση 20 χλμ. από τα Ανώγεια βρίσκεται ένα σπουδαίο τμήμα της πολιτισμικής αξίας της Μινωϊκής Ιστορίας. Η Γέννηση του Δία από τη Ρέα στο Ιδαίον Άντρο = Σπήλαιον. Είναι πολλές οι αναφορές στο Ιερό Σπήλαιον του Θείου Βρέφους, από τον Όμηρο, σχετικά με την κάθε εννιά χρόνια συνομιλία του Μίνωα με τον Δία, μέχρι τον Στράβωνα, από τον Πίνδαρο μέχρι τον Ευριπίδη και από τον Πλάτωνα μέχρι τον Θεόφραστο, αναφορές που κατέστησαν το Ιδαίον Άντρο διάσημο ήδη στην αρχαιότητα. Θρύλος με χαρακτηριστικές λεπτομέρειες για την κατάποση της σπαργανωμένης πέτρας από τον Κρόνο, την κρούση των ασπίδων από τους Κουρήτες, καθώς και την τροφό αίγα Αμάλθεια, έθρεψε γενεές προσκυνητών. Κέντρον λατρείας η Βηθλεέμ της αρχαιότητας (χαρακτηρισμός που δόθηκε από το περιοδικό National Geographic για το Ιδαίον Άντρο), που έμελλε να γίνει ο τόπος που πρωτακούστηκε το κλάμα του πατέρα των θνητών (ανθρώπων) και των αθανάτων (θεών), του Κρηταγενή Δία. Ηδη από το 5.000 π.Χ. το Ιερό Σπήλαιο του Ιδαίου Άντρου της Κρίτης ήταν ο τόπος Γέννησης του Δία, και μάλιστα με τρόπο που έχει πολλές ομοιότητες με την εν τω Σπηλαίω (Άντρω) της Βηθλεέμ του Ισραήλ γέννηση του Έβραίου Βασιλέως Ιησού της Ναζαρέτ. Μια πόλη της Γαλιλαίας που δεν υπήρξε ποτέ πριν και κατά τη διάρκεια της ζωής του Ιησού και παρουσιάζεται για πρώτη φορά μέσα από τα Ευαγγέλια. Ένα αποκύημα της φαντασίας είνα ο Χριστός της χριστιανοσύνης, αφού δεν υπάρχει ούτε μια αναφορά στο πρόσωπό του σε στρατιωτικά αρχεία ή αποστολές στη Ρώμη. Για τους χριστιανούς έγκυρες πηγές των πανελλήνων εκδηλώσεων της ζωής του Χριστού είναι τα Ευαγγέλια του Μάρκου, του Λουκά, του Ιωάννη και του Ματθαίου. Ο δε τελευταίος μας λέγει «Εαν κάποιος σας πεί. Να αυτός είναι ο Χριστός, ή εκείνος, να μη τον πιστέψετε. Γιατί θα υπάρξουν ψευτο-χριστοί και ψευτοπροφήτες που θα σας δείξουν σημεία μεγάλα και τέρατα ώστε να κοροϊδέψουν, αν μπορέσουν, και εκείνους που καταλαβαίνουν». Με αυτό το εδάφιον (ΚΔ,23-24) ο Ευαγγελιστής μας προειδοποιεί να μή πέσουμε θύματα στις αντιφάσεις των Ευαγγελίων. Που στα ελληνικά της εποχής Των «Ευαγγέλιον» σημένει: εύ αγγελία, καλό μήνυμα, χαρμόσυνο νέο, επιστολή χαράς και χαμογέλου. Δηλαδή, γελειότητα σαν κι αυτή που ο ίδιος μας περιγράφει στο κεφ.Α, 1-17. Ότι ο «Υιός του Θεού» ο Χριστός προέρχεται από τον 4^ον γυιό του Δαβίδ, τον Σολομώντα, που μητέρα του ήταν η Βηθσαβεέ. Την οποία ο Δαβίδ απόκτησε δολοφονόντας, με τη συνγκατάθεσή της, τον άνδρα της τον Ούριο τον Χετταίο (Σαμούλ 11, κεφ. ΙΑ @ ΙΒ). Τέτοια τέρατα και σημεία συναντάμε και στις προφητίες της  Θείας «Αποκάλυψης», που το 1545 η Σύνοδος του Τριδέντου τη τοποθέτησε οριστικά ανάμεσα στα κανονικά κείμενα και η απόφαση αυτή παραμένει βασικά αναντίρρητη για το Χριστιανισμό. Όταν ένας από «εκείνους που καταλαβαίνουν» τα μελετά γελά μέχρι δακρύων. Αφού δεν πλανιέται διαβάζοντας ως προαναγγελία την πυρπόληση της Ρώμης (κεφ.ΙΗ), που έγινε το 64 (30 χρόνια πριν) και την καταστροφή της Ιερουσαλήμ (κεφ. ΙΑ), που έγινε το 70 (24 έτη νωρίτερα). Επίσης το γεγονός ότι η αποκάλυψης αγνοεί την ύπαρξη των Ευαγγελίων, βάζει τον αναγνώστη στην σκέψη ότι το κείμενό της γράφτηκε πρώτα και μετά τα Ευαγγέλια, που δεν τα επροφήτευσε. Έτσι αποκαλύπτεται πως ο Ιησούς των Ευαγγελίων δεν είναι η «Αποκάλυψις Ιησού Χριστού, ην έδωκεν αυτώ ο Θεός (Αποκ. Πρόλογος, Α 1-3). Γιαυτό και δεν ανεφέρεται στην ύπαρξη  των 12 Αποστόλων που καθορίστηκαν και αγιοποιήθηκαν από τον Ιησού, σαν καθοδηγητές της Εκκλησίας. Άρα ο Ιησούς των Ευαγγελίων είναι ένας από αυτούς τους ψευδοχριστούς που ο Ματθέος μας συνιστά να μη πιστέψουμε. Αυτό διαβεβαιώνεται στις 21/ 10/1307 από τον διοικητή του τάγματος του Ναού στη Νορμαδία, τον κ. Γοδεφρείδο ντε Σαρνέ. Αναμφίβολα, αρνήθηκε την ομοφυλία, μιά από τις πρώτες κατηγορίες εναντίον του, παρά τους φρικτούς πόνους που ένοιωθε στα πόδια του όταν επί ώρες ολόκληρες του τα βαστούσαν οι ιεροεξεταστές μέσα σε καυτό λάδι. Αλλά για το θέμα της άρνησης της θεότητας του Χριστού ομολόγησε: «Αφού με δέχτηκαν και μου φόρεσαν το μανδία του τάγματος, μου παρουσίασαν ένα σταυρό που είχε πάνω του ζωγραφισμένο τον Ιησού Χριστό. Ο αδελφός Αμωρύ ντε λα Ρος μου είπε να μην  πιστεύω σ’ αυτό το πρόσωπο γιατί επρόκειτο για έναν ψευδοπροφήτη κι’ όχι Θεό...». Το οτι ο Χριστός δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα

τεκμαίρεται με το «Και αφού εστράφει εις τα οπίσω, βλέπει τον Ιησούν, και δεν εγνώρισε ότι είναι ο Χριστός. Εκείνη νομίζουσα ότι είναι ο κηπουρός, λέγει προς αυτόν, ειπέ μοι που έθεσας αυτόν (Ιωαν Κ, 14-15)». Και αναρωτιέμαι εγώ το μαύρο πρόβατον του Χριστού πως είναι δυνατόν η Μαρία η Μαγδαλινή, «εξ ής είχε (ο Χριστός) εκβάλει επτά δαιμόνια (Μαρκ. ΙΣΤ,9)», να μην αναγνωρίσει τον αναστηθέντα Σωτήρα της. Ο δε Πάπας Λέων Γ΄ μας λέγει το εξής: «Όλες οι εποχές μαρτυρούν πόσο επικερδής ήταν εκείνος ο ΜΥΘΟΣ του Χριστού για εμάς και για τους ομοίους μας. Πλουτίσαμε όλοι με τον μύθο του Ιησού». Μάλιστα να διευκολυνθεί αυτή η σατανική πλάνη του θυσαυρίσματός των η Αυτοκρατορική Εξουσία ανακηρύσσει το 336 μ.Χ. ως ημέρα εορτασμού της «Άγιας Νύχτας» του μύθου «Γενέθλια Χριστού» την 25^η Δεκεμβρίου και έτσι τα Χριστούγεννα σταμάτησαν να γιορτάζονται μαζί με τα Θεοφάνεια. Το 529 ο Αυτοκράτορας Ιουστιανιανος απαγόρευσε την εργασία και τα δημόσια έργα κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων και τα ανακήρυξε δημόσια αργία. Ασχέτως που η Βίβλος και η κάθε εγκυκλοπαίδεια θα μας πληροφορήσει ότι ο Ιησούς δεν γεννήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου, αφού είναι κοινά αποδεκτό ότι τα Χριστούγεννα δεν γιορτάζονταν τους πρώτους δύο με τρεις αιώνες μετά Χριστού. Άρα ορθώς μας τονίζουν ο  Μακ Κλίντοκ και ο Στρονγκ ότι «η τήρηση των Χριστουγέννων δεν είναι αποτέλεσμα θεϊκής εντολής ούτε προέρχεται από την Καινή Διαθήκη». Ούτε είναι δυνατόν οι βοσκοί στη Βηθλεέμ να είχαν τα κοπάδια τους στην ύπαιθρο τον μήνα Δεκέμβριο, αφού στην Παλαιστίνη οι βοσκοί πάντα στις 15 Οκτωβρίου μάζευαν τα κοπάδια τους από τα βουνά και τα λιβάδια και τα έβαζαν σε μαντριά με σκοπό να τα προστατεύουν από το κρύο και τις βροχές, που ακολουθούσαν εκείνη την περίοδο. (βλέπε ΑΣΜΑ ΑΣΜΑΤΩΝ 2:11 και ΕΣΔΡΑΣ 10:9,13). Ενώ τα άλογα της φάτνης των ανοξιάτικων Γενεθλίων του Θείου Βρέφους Δία βοσκούν στην ύπαιθρο του Ψηλορείτη μαζί με τις νύμφες Μέλισσα, που κοβαλούν το Νέκταρ τους στο Ιδαίον Άντρον (Σπήλαιον ) για να ταϊσουν τον νεανίσκο θεό Δία. Επίσης αντάμα τους είναι και η Αμάλθεια (νύμφη Υάδα) που με την αμβροσία της τρέφει τον βυζανιάρικο θεό Δία, όπως εθήλαζε τον Ιησούν η θνητή παρθένος μητέρα του Μαριάμ. Σην οποίαν εδόθηκε ο «τίτλος» Θεοτόκος το 431 απο την πρωτοχριστιανική Εκκλησία κατά την Γ' Οικουμενική Σύνοδο στην Έφεσο. Των προσκυνητών τα παμπληθή αφιερώματα, που έφεραν στο φως οι ανασκαφές του 1885 και του 1982, διαβεβαιώνουν την ένταση της λατρείας ενός διεθνούς θρησκευτικού κέντρου στο Ιδαίον Άντρο. Ένα Ιερό όχι μόνο Πανκρήτιο, αλλά  ένα ιερό που συνδέεται με όλη την Ανατολική Μεσόγειο κατά την Ελληνική και τη Ρωμαϊκή εποχή της Κρήτης. Το οποίου η παγκόσμια δραστηριότητά του νέκρωσε το 1231 με την ίδρυση και λειτουργία του θεσμού της Ιεράς Εξέτασης στη Ρώμη, από τον Πάπα Γρηγόριο Στ΄. Το έργο των ιεροεξεταστών ήταν η καταστολή κάθε αίρεσης με απηνή καταδίωξη όσων με τις δοξασίες τους στο θείον βρέφος Δία μόλυναν την ορθή χριστιανική Πίστη στο θείον βρέφος Χριστό. Έτσι ο παγκόσμιος Ελληνισμός  αλλαξοπίστησε, για να αποφύγει την τιμωρία του θρησκευτικού μίσους και της μισαλλοδοξίας του απάνθρωπου φανατισμού της Ιερής Εξέτασης. Όμως την ώρα του «δόξα εν υψίστοις Θεώ καί επί γής ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία» αφήνει την ψυχή του να ψιθυρίζει τον ύμνο της του Ιδαίου Άντρον κατατεμαχισμένης επιγραφής  «Μέγιστε κούρε, χαίρε». Ύμνο τον οποίον έψελναν κάθε χρόνο, την ημέρα των γενεθλίων του Δία, γυμνοί νέοι χορεύοντας οργιαστικά και κρούοντας τις χάλκινες ασπίδες τους. Μιμούνταν τους Κουρήτες, τους γνωστούς θεϊκούς συνοδούς, οι οποίοι είχαν παίξει σημαντικό ρόλο στη διάσωση του νεογέννητου Δία από το βέβαιο θάνατο που του επιφύλασσε ο πατέρας του Κρόνος (ως άλλος Ηρώδης, που επιζητούσε την εξόντωσή του του Χριστού). Η τελετουργία αυτή απηχεί διαβατήριες τελετές μύησης Νέων, κατά τη διάρκεια των οποίων οι τελευταίοι περνούσαν από την εφηβική ηλικία σ’ αυτήν των ανδρών και εντάσσονταν στην τάξη των τέλειων πολιτών. Επίσης είναι χτυπητές οι ομοιότητες που παρουσιάζουν οι επικλήσεις του «Μέγιστε κούρε, χαίρε» με αντίστοιχες ευχές των «Ειρηνικών» της του Χριστού  Εκκλησίας (πρβλ. π.χ. το «υπέρ ευκρασίας αέρων, ευφορίας των καρπών της γης και καιρών ειρηνικών του Κυρίου δεηθώμεν»). Ενώ ο Νικόλαος Ι. Παπαδάκης επέστησε την προσοχή μας και στις εμφανείς ομοιότητες που υπάρχουν ανάμεσα στον ύμνο αυτόν και σε ευχή από τη λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου η οποία θα ακουστεί την Πρωτοχρονιά στις Εκκλησίες της Χριστιανοσύνης: «Τα ταμεία έμπλησον παντός αγαθού, τας συζυγίας εν ομονοία διατήρησον· ευκράτους και επωφελείς τους αέρας ημίν χάρισαι· όμβρους ειρηνικούς τη γη προς καρποφορίαν δώρησαι κτλ.»!

Δυστυχώς «Και οι θεοί πεθαίνουν, ακόμη κι αν ξαναγεννιούνται.». Όμως «Τα θεμέλια μου στα βουνά / και τα βουνά σηκώνουν οι λαοί στον ώμο τους / και πάνω τους η μνήμη καίει / άκαφτη βάτος…Ελύτης».   ΚΑΡΒΑΣ