ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ  ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ  ΤΟΥ ΜΠΕΝΥ-ΖΕΛΟΥ       

Λέγοντας, ο σώγαμπρος του μεγαλοεπιχειρηματία με χέστρες και μπιντέδες στο Bαρδάρη κ. Α. Μπακατσέλου, και του μεγαλοαστού καρντάση δικηγόρου ο κανακάρης  Βαγγέλας Βενιζέλος, το ότι η λέξη «επιλεκτική χρεοκοπία τρομαζει χωρίς λόγο. Δεν είναι πραγματική χρεοκοπία». Μου θύμισε του τέως προέδρου των ΗΠΑ κ. Clinton την φιλολογία ότι: «ο στοματικός έρωτάς του με την πύρινη γλώσσα της Μονίκας (Monica’s) δεν είναι μοιχεία όπως είναι η εισχώρηση του ανδρικού ακροτηρίου στους θυλικούς κόλπος της γυναικός». Εντάξει ο sir Κλίντον, ως παιδί του Αβραάμ και Ισαάκ, κουκιά τρώει και κουκιά μαρτηράει για του Χριστούλη του την εντολή «ουκ μηχεύσεις». Αλλά ο Καλός + Άγγελος (Ευάγγελος) και όχι σχέτο Άγγελος Μπενιζέλος (που ήταν το ονοματεπώνημο του  πατέρα της Ρηγούλας Μπενιζέλου και της μετέπειτα μοναχής και Αγίας Φιλοθέης των Αθηνών), ως τέκνον της θεάς Αφροδίτης και του Έρωτα, έχει γαλουχηθεί με των Αρχαίων μας τη σοφία και γνωρίζει πως η έννοια «μοιχεία» δεν υπάρχει στην ελληνική Γραμματεία. Οπότε κακώς αποφάσισε τον Σεπτέμβρη του 2003 να επιβάλει, ως υπουργός Πολιτισμού, την απομάκρυνση από τη Πολιτιστική Ολυμπιάδα του έργου «Asperges Me» του Thierry de Cordier, που επιδείκνυε πέος σε στύση να εκσπερματώνει πάνω από τον εσταυρωμένο Ιησού Χριστό. Επίσης και το παραμίλημά του περί «χρεοκοπίας», ως υπουργός Οικονομικών και εντολοδόχος της από το 2011 και νυν  Τρόϊκας, είναι άτοπον και προσβάλει την πανεπιστημιακή του μόρφωση. Αφότου η χρεοκοπία, όπως και να την πείς επιλεκτική, στιγμαία ή παροδική δεν παύει να σημαίνει αδυναμία πληρωμής ληξιπροθέσμων χρεών. Δηλαδή «στάση πληρωμών» που φέρνει η πτώχευση. Μπορεί ο Giorgo της κ. Τσάντ(ας), τον οποίον εμείς τον είχαμε τοποθετήσει «Αρχηγό» και αυτός δήλωσε τότε «δούλος» της παγκόσμιας Διακυβέρνησης «Τρόϊκα», να μην κήρυξε «πτώχευση» με του Χαριλάου Τρικούπη την ιστορική φράση «δυστυχώς επτωχεύσαμε». Αλλά η πτώχευση ανακοινώθει τότε επίσημα με του γενικού γραμματέα του υπουργείου Οικονομικών την υπ’ αριθμ. 0006289/ 28-07-2011 εγκύκλιό του προς όλους τους προϊσταμένους Δ.Ο.Υ της χώρας, με την οποίαν ζητούσε όλες οι πληρωμές που είχαν προγραμματιστεί για 28 και 29 Ιουλίου να γίνουν μετά την 1^η Αυγούστου. Αυτή η «στάση πληρωμών» επιβλήθει από τον νέον υπουργόν Οικονομικών Ευάγγελο Βενιζέλου nee Turkoglu (το γένος Τούρκογλου, βάσει του Αμερικανού Πρέσβη την αναφορά: 09ATHENS1535 Origin: Embassy Athens Time: Wed, 7 Oct 2009). Δια μέσω της «selective default (επιλεκτικής χρεοκοπίας)» του αυθαιρέτως ψηφησθέντος (154 ναι και όχι 180 ναι που απαιτεί το Σύνταγμα)  Μεσοπροθέσμου, που δεν ήταν τίποτα χειρότερο απ’ ό,τι ήδη είχε πάθει ο λαός της χώρας με το επίσης παράνομο και προηγούμενο Μνημόνιο. Για να αποφύγει, λοιπόν, το κάκιστον της μαλάκωσης εγκεφάλου πρέπει ο χοντρός γαμπρός του Μπακατσέλου να σταματήσει να λέει χοντρές μαλακίες (με του Ευαγγελείου την έννοια– και πάσαν μαλακίαν-), πως η επιλεκτική χρεοκοπία δεν είναι πραγματική χρεοκοπία. Διότι η προαναφερθήσα Εγκύκλιο του Υπουργείου του τον έχει κάνει σχέτη ρόμπα φέρνοντας το ελληνικό Κράτος σε πτώχευση, δια της οποίας έπρεπε να μηδενιστούν  οι υποχρεώσεις του απέναντι στους πιστωτές του και ο προυπολογισμός του να ελαφρύνει κατά το ποσόν των τόκων και των δόσεων επιστροφής των χρεολυσίων (δανείων). Όπως έκανε το 1998 η Ρωσία που δήλωσε αδυναμία του εξωτερικού χρέους της και δεν πλήρωσε τα χρεολύσιά της. Και την κίνηση αυτή της Ρωσίας ακολούθησαν μετά οι κυβερνήσεις της Ουκρανίας, του Πακιστάν, του Εκουαδόρ, και της Αργεντινής, οι οποίες είχαν υποστεί την χημειοθαραπεία του ΔΝΤ και είχαν οδηγηθεί, όπως και η χώρα μας, στην απόγνωση, εξαθλίωση και την καταστροφή. Και χάρις στην πτώχευσή τους σήμερα ευδοκιμούν, μάλιστα δε σε σημείο που ο Πούτιν έκανε πρόταση στον πρωθυπουργό μας, να δώσει, στις αρχές του 2010,  25 δισ. ευρώ χαμηλότοκο (όπως το ΔΝΤ) δάνειο στην Ελλάδα. Αλλά ο Giorgo της mather Μαργαρίτας τον έγραψε κανονικά στα καομπόϊκα καρύδια του, και ως αμερικανοπαίδι επέλεξε τον βρόχο θανάτου των δεσμών του αμερικανικού ΔΝΤ, με «υπόγειες» διαβουλεύσεις ανταλαγμάτων προς το συμφέρον της Οικογένειας Παπανδρέου και όχι της Ελλάδος. Γιαυτό και εξόρκισε την χρεοκοπία που θα ξελάσπωνε από τα χρέη την Ελλάδα, όπως ξελάσπωσε και την Ρωσία. Καθώς είναι δεδομένο ότι μια κρατική Κυβέρνηση δεν μπορεί να υποχρεωθεί να εξοφλήσει το χρέος της. Μάλιστα δε η Οικονομική Ιστορία είναι γεμάτη από περιπτώσεις κρατικών χρεοκοπιών. Από το 1824 έως το 2009 είχαμε 286 επίσημες χρεοκοπίες από 110 Κράτη. Με απλή λογική συμπεραίνεται πως εάν ένα Κράτος δεν μπορεί να πληρώσει τα χρεολύσιά του, δεν χάθηκε ο κόσμος. Επομένως το θέμα είναι να αποτραπεί η πτώχευσή του για να μπορέσουν οι δανειστές να επωφεληθούν από το δημόσιο πλούτο και περιουσία της χώρας και ειδικά της Ευρωζώνης, όπως η Ελλάδα. Που λόγω του κοινού νομίσματος (Ευρώ) δεν υφίσταται κερδοσκοπική επίθεση εναντίον του εθνικού νομίσματος και επίσης σύμφωνα με τη συνθήκη του Μααστρίχτ, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα απογορεύεται να αγοράζει ομόλογα των κρατών-μελών της Ευρωζώνης. Διότι το ομόλογο είναι απλώς ένα δάνειο, το οποίο αντλείται από τον εκδότη του δανείου όχι μέσω της τραπεζικής διαμεσολάβησης, αλλά μέσω «επενδυτών». Άρα το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού δημοσίου χρέους, που είναι σε ομόλογα, δεν είναι κάν χρέος. Αφού το ομόλογο είναι εξ αρχής πληρωμένο από τους επενδυτάς, από τους οποίους η Ελλάδα έπερνε χρήματα με μιά αφηρημένη υπόσχεση κέρδους. Δηλαδή, οι «επενδυτές» δεν δάνειζαν στην Ελλάδα με τόκο, απλώς  αγόραζαν ελληνικά ομόλογα και περίμεναν αποδόσεις μεγάλων κερδών από τις ανάγκες της χώρας. Άρα! Ρίσκαραν με τις ευκαιρίες του ελληνικού Κράτους για να κερδίσουν χρήματα οι επενδυτές, οι οποίοι αγοράζοντας κρατικά ομόλογα πλήρωναν τις προηγούμενες δανειακές ανάγκες της χώρας, για να ξεπληρωθούν από τις επόμενες ανάγκες δια αγοράς ξανά κρατικών ομολόγων. Τα οποία δεν έχουν καν τις ιδιότητες των συμβατικών  μετοχών, διότι ο επενδυτής δεν έχει κανένα νομικό δικαίωμα απέναντι στο Κράτος που τα εξέδωσε, εκτός από τα κέρδη του, όπως αυτό τα αντιλαμβάνεται. Στην πραγματικότητα, δηλαδή, τα ομόλογα μοιάζουν με τα αποκόμματα των γραφείων στοιχημάτων, τα οποία όταν υπάρχουν κέρδη είναι νόμιμα και πανύσχηρα έγγραφα και όταν υπάρχει χασούρα είναι άχρηστα χαρτιά. Όπως στη περίπτωση του αλογατά που τζογάρισε πολλύ χρήμα σε ένα άλλογο, το οποίον τσακίστηκε στον ιππόδρομο. Με τα χρήματά του μπορεί το άλογο να έφαγε και να προπονήθηκε, αλλά, όταν έχασε την «κούρσα» τα αποκόμματα των χρημάτων αυτών  πετιώνται ως σκουπίδια στις κερκίδες και ο αλογατάς «επενδυτής» δεν μπορεί να διεκδικήσει ούτε τον στάβλο ούτε το τρέιλερ που κουβαλά το άλογο. Ούτε το άλογο, εάν κέρδιζε στη «κούρσα», θα έπαιρνε κέρδη από τα κέρδη του αλογατά «επενδυτή», και γιαυτό δεν έχει λόγο να καλύψει με την περιουσία του τις ζημιές του αλογατά. Ας πρόσεχε. Μάτια του παζάρια του, που λέει η λαϊκή φιλοσοφία. Έτσι λοιπόν και οι τοκογλύφοι έπαιξαν και έχασαν στην αναπτυξιακή «κούρσα» του ελληνικού Κράτους και δεν έχουν κανένα δικαίωμα από την περιουσία και πλούτον της Ελλάδος. Αυτό το φέσι τους το φόρεσε όχι το κλατάρισμα της ελληνικής Οικονομίας, αφού στο ίδιο καζάνι βράζουν όλα τα P.I.G.S της Ευρωζώνης. Αλλά η διαπραγμάτευσις Ομολόγων δια μέσω της Goldman Sachs η οποία ήταν, από το 1906, συνέταιρος της Lehman Brothers, που πηγένοντας σε πτώχευση το 2008 άφησε έλλειμα των 700 δισ. Ευρώ. Αυτομάτως αυτό το έλλειμα της Lehman Brothers φορτώθηκε στους λογαριασμούς της μη εν πτώχευση Goldman Sachs, εις τους οποίους υπήρχαν και τα ομόλογα  της Ψωροκώστινας που κρατούσαν οι διεθνής τοκογλύφοι, σε μορφή χασούρας πλέον, όπως τα άχρηστα αποκόμματα των στοιχημάτων. Με αυτή τη ζημιά της Lehman Brothers οι δανιστές βρέθηκαν επάνω σε ομόλογα «παλούκια», και για να μην τα παλουκωθούν οι ίδιοι σκεφθήκανε να τα μανικώσουν εκ των οπισθίων στους Έλληνες δια μέσω της τεχνικής του διεθνούς οργανισμού ΔΝΤ (IMF) και της «επιλεκτικής χρεοκοπίας». Που δεν είναι πραγματική χρεοκοπία και δεν πρέπει να τρομάζει, σύμφωνα με το σκεπτικό του όχι Τούρκογλου (καθώς ισχυρίζεται ο σύζυγος της κόρης του Μπακατσέλου), αλλά του Βενιζέλου του γένους (nee) Μπενύ Σελόν. Ο οποίος, ως Εβραίος, επαντρεύτηκε το 1810 την δεύτερη εξάδερφή του ορφανή Εβραιοπούλα από την Κεφαλλονιά. Και το 1816 απέκτησαν έναν γιό στον οποίον εδώσανε, σύμφωνα με τα εβραϊκά έθιμα, το όναμα του πατρός του, Μπενύ Σαλόν. Ο οποίος για να αποφύγει το στρατιωτικό πήγε μούτσος σε ένα βατικιώτικο καϊκι με το όνομα Κυριάκος Μπενυζέλος. Γιος αυτού του Κυριάκου Μπενιζέλου υπήρξε ο γνωστός Εφιάλτης Ελευθέριος Βενιζέλος (Μπενύ Σαλόν) και κόρη του η Κατιγκώ Βενιζέλου, σύζυγος του Κυριάκου Μητσοτάκη και γιαγιά του σημερινού πολιτικού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, που χρηματοδότης του είναι ο πεθερός του ΜπενιΖέλου (Μπενύ Σελόν) –κ. Μπακατσέλος. Δια μέσω λοιπόν, του ΔΝΤ και της «επιλεκτικής χρεοκοπίας» του ΜπενιΖέλου και όχι Βενιζέλου, αφού ο Βενιζέλος δεν είναι Ελλάς και εν κυριολεξία δεν είναι καν Έλλην (σύμφωνα πάντα με την επιστολή του Άγγλου ναυάρχου Ντε Ρόμπεκ προς τον Υπουργό Λόρδο Κώρζον το 1920), μετατρέπονται τα άχρηστα ομόλογα των τοκογλύφων σε υπερπολύτιμα ενυπόθηκα δάνεια. Ηταν δε διατεθειμένοι οι δανιστές μας να πληρώσουν τα προβλεπόμενα από την «πιάτσα» χρήματα εάν ευρησκόταν ένας ηγέτης της Ελλάδος πρόθυμος να ξεπουλήσει τη χώρα του, για να δώσει κέρδη στους τοκογλύφους. Τελικά το κελεπούρι τους το βρήκαν  στην οικογένεια της μάδερ-φαμίλια Μαργαρίτας Τσάντ. Στους «συγγυνείς» των Πρωθυπουργών της δυναστείας Παπανδρέου, που μεγάλωσαν με την ιδέα ότι η Ελλάδα ηταν κάτι σαν «κτήμα» τους, και για το κτήμα αυτό έφθασε η ώρα να πωληθεί, για να σωθούν οι ιδιοκτήτες του. Ο κόμπος είχε φθάσει στο χτένι και δεν υπήρχαν άλλα περιθώρια, αφού η οικογένεια δεν διαθέτει πια το ανθρώπινο δυναμικό για να συνεχιστεί η δυναστεία των Παπανδρέων. Η ιδέα ότι πρέπει να ζήσουν φτωχά δεν αντέχεται. Γιαυτό το «καλό» παιδί του Ανδρέα, ο Giorgo, που όταν δεν έπεφτε από το ποδήλατο, χανόταν με το κανό, ως «κληρονόμος» του πατέρα, πρέπει με κάθε ευκαιρία να αρπάξει από τα μαλλιά την εξουσία της Ελλάδος. Η οποία θα του επιτρέψει να εξασφαλίσει στους τοκογλύφους το ΔΝΤ, που χωρίς αυτό είναι γυμνοί ιδιώτες απέναντι σε ένα κράτος με ασυλία απέναντί τους, ώστε να μπούν στην περιουσία της Ελλάδος για να την ξεκοκαλίσουν.  Με το αζημίωτο φυσικά για αυτόν και την υπόλοιπη οικογένεια Παπανδρέου. Με ψευτιές «υπάρχουν λεφτά» και με τους ψήφους των Πακιστανών κατέλαβε την καρέκλα του Πρωθυπουργού και ας κυνδύνευε να «καεί» επάνω σε αυτή λόγω τραγικής κατάστασης της Οικονομίας, που έφερε η «απογραφή» του Καραμανλή. Ως Πρωθυπουργός ήταν ο πρώτος και ο μόνος που ανέφερε το ΔΝΤ ώς γιατρό της Οικονομίας. Μέχρι τότε ο όρος ΔΝΤ δεν υπήρχε καν στην καθημερινή ορολογία του ελληνικού λαού. Πριν, το ΔΝΤ ήταν ένας οργανισμός που αφορούσε τα κράτη της υποσαχάριας Αφρικής, τις Μπανανίες της Λατινικής Αμερικής, κάτι πλημμυρισμένους Ασιάτες και κανέναν άλλον. Και με την παράνομη ψήφιση του Μνημονίου μπήκαμε οι Έλληνες αναγκαστηκά στην υποδούλωση του μηχανισμού του ΔΝΤ και της επιλεκτικής χρεοκοπίας του ΜπενυΖέλου. Όχι εξ αιτίας του δανεισμού για τον οποίον κορκοδηλο-δακρύζουν οι απατεώνες της Βουλής, αφού τα υπόλοιπα P.I.G.S. της Ε.Ε. με την ίδια οικονομική κατάρευση εξακολουθούν και σήμερα να δανείζονται με τα επιτόκια που είχαν πριν την πτώχευση της Lehman Brothers. Αλλά για να γίνει το ΔΝΤ η «εγγύηση» για τους τοκογλύφους ότι θα πάρουν τα χρήματά τους για τα άχρηστα κρατικά ομόλογα που κρατούσαν στα χέρια τους. Για να δουλέψει, όμως, ένας «μηχανισμός» στην Ελλάδα χρειάζεται λάδωμα με το φακελάκι πριν αρχίσει, για να δουλεύει στο γριλαντί και χωρίς υπερθέρμαση κατά την παραγωγή αξίας 247,5 δις  Ευρώ, που θα εξασφάλιζε ο Giorgo στους τοκογλύφους. Άρα η φακελομένη προμήθεια, που ακομπήσανε οι τοκογλύφοι στην κυβέρνηση Παπανδρέου, είναι 250 δις Χ 1% (που είναι το λιγότερο ποσοστό στη «πιάτσα» για εισπράκτορες του υποκόσμου) = 2,5 δις Ευρώ. Είναι κορόϊδα εάν δεν πήραν προκαταβολικά τουλάχιστον αυτό το ποσόν για τις προδοτικές ενέργιές τους εις βάρος του ελληνικού λαού. Πάντως το θράσος τους, να υπογράφουν αυθαιρέτως Μνημόνια και Μεσοπρόθεσμα επωφελή για τους τοκογλύφους και καταστροφικά για την Πατρίδα, μας διαβεβαιώνει ότι δεν το κάνανε με μόνο δικό τους κέρδος τη δόξα της υπουργοποίησης. Τους πήραν χαμπάρι οι ψηφοφόροι τους και νοιώθουν στο πετσί τους προδομένοι από τους πολιτικούς τους ηγέτες. Και ως «Αγανακτισμένοι» της πλατείας Συντάγματος  προσπαθούν με μούτσιες να τους δώσουν να καταλάβουν πως δεν θα γίνουν έρμαια αυτής της αιμοβόρας συμμορίας.  Την πατρίδα τους Ελλάδα, όσο κι αν θεωρούν ότι τη νικήσανε, στο τέλος θα υποστούν οι ίδιοι την ήττα. Όσο κι αν πιστεύουν ότι την ταπείνωσαν, θα την δουν ξανά στον θρίαμβό της. Γιατί κατόρθωσε και δημιούργησε τη γνώση της «Νίκης». Η Ιστορία της το έχει αποδείξει πως: Η Ελλάδα ποτέ δεν παθαίνει, / Δεν την σκιάζει φοβέρα καμμιά. / Μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει. / Και ξανά προς της νίκης τη δόξας τραβά.                 Ευχαριστώ    Κάρβας