Στις στροφές 9 και 10 του Εθνικού Ύμνου της Ελλάδος ο Διονύσιος Σολωμός αναφέρει τα εξής: Με τα ρούχα αιματωμένα / Ξέρω ότι έβγαινες κρυφά / Να γυρεύης εις τα ξένα / Άλλα χέρια δυνατά. Μοναχή το δρόμο επήρες, / Εξανάλθες μοναχή / Δεν είν’ εύκολες οι θύρες, / Εάν η χρεία τες κουρταλή. Είναι αλήθεια, καθώς μας το λέει παρακάτω ο ποιητής, ότι: Aλλος σου έκλαψε εις τα στήθια, / Αλλ’ ανάσασιν καμιά / Aλλος σου έταξε βοήθεια / Και σε γέλασε φρικτά. Μόνο η Αϊτή του Ζαν-Πιερ Μπουαγιέ ήταν το μόνο κράτος που αναγνώρισε επίσημα την εθνική μας ανεξαρτησία το 1822 και έστειλε 45 τόνους καφέ, προς πώληση, για ν’ αγοραστούν όπλα. Ενώ οι Γάλλοι είδαν τον Αγώνα των Ελλήνων ως μια ανταρσία η οποία άξιζε να τιμωρηθεί και να περιορισθεί εν τη γενέσει της. Οι δε Άγγλοι κρατώντας τα Επτάνησα στάθηκαν οι κυριότεροι εχθροί της επανάστασης. Αφού από τη μια μεριά έδιναν άσυλο στα τουρκικά πλοία στα λιμάνια των Επτανήσων, και από την άλλη τρομοκρατούσαν το πληθυσμό των Νησιών και του απαγόρευαν να βοηθήσει μ’ οποιοδήποτε τρόπο τους επαναστάτες. Μάλιστα τον Σεπτέμβριο του 1821 κρέμασαν 5 χωριάτες της Ζακύνθου και φυλάκισαν πολλές εκατοντάδες για να πνίξουν τις επαναστατικές τους συμπάθειες προς την Επανάσταση του ελληνικού λαού. Η δε Κυβέρνηση των ΗΠΑ, απαθής και αμέτοχη σε βοήθεια προς τους επαναστατημένους Ελληνες, προσδοκούσε την εύνοια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας προκειμένου επιτέλους να υπογράψει την εμπορική συμφωνία της με την Τουρκία και να εκτοπίσει έτσι τα αγγλικά συμφέροντα. Βεβαίως μετά την δημοσίευση της επιστολής του αρχιστράτηγου Πέτρου Μαυρομιχάλη προς τους Αμερικανούς, η ελληνική επανάσταση έφτασε στο Κογκρέσο. Όπου πολλοί ιδεαλιστές γερουσιαστές πετάγονταν από τα έδρανα και φώναζαν «βοηθήστε τους Έλληνες που είναι χριστιανοί και πατέρες της δημοκρατίας». Αλλά υπήρχαν και οι σκεπτικοί ρεαλιστές που έπαιρναν το λόγο και εξωτερικεύαν την αντίθεσή τους λέγοντας: «κύριε Πρόεδρε με έκαναν μέλος αυτής της βουλής για να διαφυλάξω τα συμφέροντα του λαού των Ηνωμένων Πολιτειών και όχι για να προστατεύσω τα δικαιώματα άλλων λαών (πηγή: Protagon.gr)». Έτσι ο Πρόεδρος Μονρόε έπιασε το υπονοούμενο και εξακολούθησε να κάνει τα στραβά μάτια στην ελληνική επανάσταση. Και στις 2 Δεκεμβρίου 1823 διακήρυξε την στρατηγική επιβίωση των ΗΠΑ απέναντι στις τότε Ευρωπαϊκές δυνάμεις (γνωστή και ως «Δόγμα Μονρόε»), δια της οποίας διατηρώνταν οι φιλικές σχέσεις με τη Πύλη. Επίσης στην ιστορία του αμερικανικού αντι-φιλελληνισμού εγγράφεται και η θλιβερή υπόθεση της παραγγελίας φρεγατών στην Αμερική εκ μέρους των Ελλήνων. Το 1824 η ελληνική κυβέρνηση παρήγγειλε τη ναυπήγηση δύο φρεγατών 50 κανονιών και έξι μικρότερων στους εμπορικούς οίκους Μπαγιάρ και Χάουλαντ της Νέας Υόρκης, έναντι 155.000 λίρες και παράδωση σε 06 μήνες. Σύντομα όμως αποδείχθηκε η αφερεγγυότητα των Αμερικανών επιχειρηματιών, αφού μέχρι το φθινόπωρο του 1825 όχι μόνον δεν είχαν ολοκληρώσει την κατασκευή των πλοίων, αλλά απαιτούσαν άλλες 50.000 λίρες προκειμένου να συνεχίσουν την ναυπήγηση. Τότε αποφασίστηκε η αποστολή στη Νέα Υόρκη του χιώτη εμπόρου Αλεξάνδρου Κοντόσταυλου, από τον οποίον οι Αμερικανοί ζητούσαν τις επιπλέον λίρες. Σε διαφορετική περίπτωση η κυβέρνηση των ΗΠΑ θα κατέσχε τα πλοία, επικαλούμενη το άρθρο 3 ενός νόμου που είχε ψηφιστεί στις 20 Απριλίου 1818, κατά τον οποίον οποιοσδήποτε παράγγελνε στις ΗΠΑ την κατασκευή πλοίου, το οποίο στο μέλλον επρόκειτο να χρησιμοποιηθεί από κράτος εναντίον άλλου κράτους, με το οποίο οι ΗΠΑ βρίσκονταν σε ειρήνη αυτός καταδικαζόταν σε πρόστιμο και απειλείτο με φυλάκιση 3 ετών. Δυστυχώς δεν κατέστη κατορθωτό να βρεθεί κάποια λύση και η υπόθεση έφτασε στη Δικαιοσύνη των ΗΠΑ, με απόφαση μη θετική για την Ελλάδα. Οι εφημερίδες της εποχής αποδοκίμασαν τον πρόεδρο του δικαστηρίου Τζόνας Πρατς (Jonas Pratt), οι δε "Times" της Νέας Υόρκης τον αποκάλεσαν «Αμερικανό Σολομώντα». Τελικά από τις δύο φρεγάτες, η μια (η Χόουπ) αγοράστηκε από το αμερικανικό Κογκρέσο για να ξεχρεωθεί η άλλη που απέπλευσε για την Ελλάδα με το όνομα «Ελλάς». Παρόλο που το Κογκρέσο είχε εχθρική στάση απέναντι στην ελληνική εξέγερση εντούτοις υπήρχε αμερικανικός φιλελληνισμός μονο σε λαϊκή έκφραση και όχι κρατική. Γιαυτό η φιλελληνική κινητοποίηση δεν διέκρινε την αμερικανική κοινωνία στην ολότητά της. Συγκεκριμένα, αφορούσε παράγοντες της οικονομικής και θρησκευτικής ζωής μόνο στο επίπεδο της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Καρβας
No comments:
Post a Comment