100 χρονια από το Άγιο Ανάθεμα της Εκκλησίας κατά Βενιζέλου.

Φεύγοντας το 2016 έκανε Αιώνιο το ευλογημένο από την Άγια Μητέρα Εκκλησία «Ανάθεμα», που εξαπέλυσε στις 12 Δεκεμβρίου 1916 η Ιερά Σύνοδος των Αθηνών κατά του μεγαλυτέρου πολιτικού της Ελλάδας (7 φορές πρωθυπουργός της επί 12 χρόνια και 5 μήνες) Ελευθερίου Βενιζέλου. Αιωνία λοιπόν η μνύμη της Άγιας Κατάρας της Ελληνικής Ορθοδοξίας κατά του Έλληνα, που πήρε τα σύνορα της Ελλάδας από τη Μελούνα και τα έφτασε μέχρι την Κωνσταντινούπολη με την Σύναψη της Βαλκανικής Συμμαχίας και τους νικηφόρους του πολέμους του 1912-1913 κατά των Τούρκων (Α΄ Βαλκανικός Πόλεμος) και κατά των Βουλγάρων (Β΄ Βαλκανικός Πόλεμος). Αιωνίως αξέχαστη έχει γίνει η χριστιανική καταδίκη: «Κατά Ελευθερίου Βενιζέλου, φυλακίσαντος αρχιερείς και επιβουλευθέντος την Βασιλείαν και την Πατρίδα, Ανάθεμα έστω.» κατά του ανθρώπου που ελευθέρωσε από τους Τούρκους τη Δυτική Μακεδονία, την Ήπειρο, την Κεντρική και Ανατολική Μακεδονία, τη Δυτική και ανατολική Θράκη, που είχε δώσει ο βασιλιάς Κωνσταντίνος και η Κυβέρνησή του στους Βουλγάρους με την υπογραφή της συνθήκης του Βουκουρεστίου στις 28 Ιουλίου 1913 (τάδε έφη η Πηνελόπη Δέλτα). Είναι πιά αιωνόβιον το διάβασμα, στο Πεδίο του Άρεως, της μισαλλοδοξίας προς τον «Σατανά Βενιζέλο» από ένα πλήθος βασιλοφρόνων από δεσπότες, ιερείς και πιστούς χριστιανούς. Γιατί ο Κρητικός πολιτικός δεν έκανε τα χατήρια του βασιλιά Κωνσταντίνου και ικετεύανε τον Ύψιστο Χριστό τους όπως εν αυτού (Βενιζέλου) ενσκήψωσι: Τα εξανθήματα του Ιώβ. Η λέπρα του Ιεχωβά. Ο μαρασμός των νεκρών. Το τρεμούλιασμα των ψυχορραγούντων. Οι κεραυνοί της κολάσεως. Και αι κατάραι και τα αναθέματα των χριστιανών. Αυτό το ελεεινό θέαμα του Ορθοδόξου όχλου, ο οποίος τυφλά και εκουσίως συμετέχει στην αηδιαστική πρωτοβουλία της Εκκλήσιας, την "ατιμωτική-πράξη αναθέματος" και με σύνθημα "Ο φονεύων Βενιζελικό δεν φονεύει άνθρωπον" φορτώνεται πέτρες μεγάλες και μικρές και τις ρίχνει στο Πεδίο του Άρεως σε πολιτικό του, έχει ξεφτιλίσει τον ελληνικό Λαό. Γιαυτό τη νύχτα, θλιμμένοι πατριώτες, πήγαιναν κρυφά και στόλιζαν με λουλούδια της εποχής την άμορφη αυτή σιχαμένη μάζα από πέτρες όλων των μεγεθών και σχημάτων στα χώματα του Πεδίου του Aρεως. Το πρωί όμως, οι αρχές έβαζαν και μάζευαν βιαστικά τ' αφιερώματα αυτά των πιστών, ώστε να είναι ευδιάκριτη η ασχημιά της ντροπής της Θείας Οργής από την Ορθοδοξία κατά του χριστιανικά βαπτισθέντος Πιστού της κ. Βενιζέλου, προς ανατροφή του ελληνικού λαού. Έτσι θα ξέρει και θα θυμάται πως ο πρωθυπουργός της χώρας είναι αναθεματισμένος με τα ανόητα και μάταια πράγματα που είναι οι κατάρες της Άγιας Εκκλησίας, όταν οι ιερείς Αυτής γίνονται όργανα πολιτικών παθών. Οι οποίοι ως ανώτερα είδη ανθρώπου (της Χριστιανοσύνης) χρησημοποίησαν την τακτική της χριστιανικής «Ευσπλαχνίας», που κάνει μεταδοτικό τον πόνο και προκαλεί μια ολοκληρωτική απώλεια της ενεργητικότητας και της ζωτικότητας του ατόμου, προς το βασιλικό Στέμα. Έτσι εξαπέλυσαν πόλεμο μέχρι θανάτου εναντίον του ανώτερου τύπου Έλληνα ανθρώπου· καταδίκασε όλα τα θεμελιώδη ένστικτα του τύπου αυτού· και, διυλίζοντας αυτά τα ένστικτα, έβγαλε το χειρότερο κακό: «Τον δυνατό Πατριώτη, ως τυπικό παράδειγμα προς απόρριψη, τον «διεφθαρμένο άνθρωπο». Διδάσκοντας έτσι ότι οι ανώτερες αξίες του πνεύματος για την Πατρίδα είναι κάτι αμαρτωλό, κάτι παραπλανητικό –πειρασμοί. Κάτι που είχε ως αποκορύφωμα (κερασάκι) τα Νοεμβριανά (στη τούρτα). Τα γεγονότα που άρχισαν από το Νοέμβριο του 1916 και έμειναν γνωστά ως Νοεμβριανά, είχαν ως αποτέλεσμα ένα άνευ προηγούμενου «πογκρόμ» εναντίον των Βενιζελικών της πρωτεύουσας με άγνωστο αριθμό δολοφονιών, ληστειών, βασανισμών, φυλακίσεων και αγρίων εκδιώξεων σε εκατοντάδες επώνυμους φιλελεύθερους πολίτες μεταξύ των οποίων και ο Δήμαρχος Αθηναίων Εμμανουήλ Μπενάκης. Οι διώξεις αυτές επεκτάθηκαν και σε περιοχές εκτός των Αθηνών. Τότε ήταν που εφευρέθηκαν οι πρώτες «δηλώσεις μετανοίας» όπου τα θύματα των διώξεων βασανίζονταν για να υπογράψουν εναντίον του «προδότη» και «στασιαστή» Βενιζέλου. Ως αντίδραση σε αυτές τις πρωτοφανείς διώξεις εναντίον των φιλελευθέρων η Προσωρινή Κυβέρνηση κήρυξε έκπτωτο τον Κωνσταντίνο και ενημέρωσε τους κατά τόπους αντιπροσώπους τους: «Τα τραγικά γεγονότα των Αθηνών, όπου τόσοι εκ των συναγωνιστών μας εύρον μαρτυρικόν θάνατον και εδιώχθησαν σκληρώς, εδημιούργησαν μεταξύ του αιμοσταγούς Βασιλέως και του Έθνους χάσμα αγεφύρωτον. Όπως επιβάλη τήν τυραννίδα του δέν εδίστασε νά θυσιάση τά υπέρτατα συμφέροντα του ελληνισμού εις τούς εθνικούς ανταπαιτητάς μας μέ τήν πρόθεσιν νά βοηθήση τήν γερμανικήν νίκην, εφ' ης καί μόνης ηδύνατο νά εδραιώσει τήν ελέω Θεού βασιλείαν του. Έτσι δεν εδίστασε επίσης, νά στρέψη τά ελληνικά όπλα κατά των στρατιωτών, των οποίων οι πατέρες έχυσαν το αίμα των υπέρ της ελληνικής ανεξαρτησίας. Επωφελούμενος δέ της ευκαιρίας, εξαπέλυσε τόν βασιλικόν του στρατόν εις σφαγήν εκείνων, οίτινες διετήρησαν άκαμπτον μέχρι τέλους το εθνικόν φρόνημα.». Δυστυχώς τόσο χαμηλά φτάσανε οι Ορθόδοξοι των ανακτόρων και οι πολιτικάντηδές των. Προκειμένου να εξοντώσουν πολιτικά τον μεγάλο  πολιτικό Ελευθέριο Βενιζέλο έσυραν και κατέβασαν την Εκκλησία στο ευτελιστικό πεζοδρόμιο και την κατέστησαν θεραπενίδα ανομολόγητων  ποταπών πολιτικο-οικονομικών συμφερόντων. Ας είναι το αιώνιο θλιβερό αυτό περιστατικό του 1916 ένα χρηστικό μήνυμα για τη σημερινή Ιεραρχία της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Η οποία διαιωνίζει, απαθέστατα, την μνησικακία της κατά των αντιφρονούντων της υμνολογόντας λειτουργικώς και αγιογραφικώς την Κυριακή της Ορθοδοξίας τον οχετό ύβρεων του «Τριωδίου», το οποίον περιέχεται στο «Συνοδικόν της Αγίας Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου υπέρ της Ορθοδοξίας», ενατίον κάθε τινός Ελληνικού, στον τόπο του Δία και του Σωκράτη. Μάλιστα δε μέσα σε επίσημο κλίμα, παρούσης της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας της χώρας, υποχρεώνει το ποίμνιό της να φωνάζουν όλοι μαζί «ΑΝΑΘΕΜΑ» τρεις φορές σε κάθε στάση της περιφοράς των Εικόνων.

Ντρέπομαι για το καντάντημα της ελληνικής φυλής μου και για την συμφορά του Ελληνικού Έθνους μου.      Καρβας.