Σκύλος και αρουραίος ο Έλληνας στην Αμερική.

       Παραπονιέται στη Στήλη Γράμματα του Εθνικού Κήρυκα της 2/10/09 ο από το NJ Ομογενής κ. Απόστολος Τσακίρης ότι «τον κουράζει η μουρμούρα ακόμα και συγγενών του  Ελλαδίτων εναντίον της Αμερικής». Μάλιστα δε του έχει γίνει κόμπος στη καρδιά. Ευτυχώς που, όπως ο ίδιος ομολογεί στην επιστολή του, αλλάζει την κουβέντα. Διαφορετικά ο κόμπος από τη καρδιά του θα ανέβαινε στο λαιμό του και θα τον έπνιγε από το κακό του. Όταν θα μάθαινε πως οι φίλοι του οι Αμερικανοί εκάνανε τους Έλληνες ΚΤΗΝΗ. Εκφράζοντάς το στα παντοπωλεία τους με επιγραφές «Δεν υπάρχουν αρουραίοι κ’ Έλληνες στο κατάστημα» και «Απογορεύεται η είσοδος στους Μαύρους, στούς σκύλους και στους Έλληνες». Η δε Κυβέρνηση των ΗΠΑ παρέμεινε ως απλός θεατής απέναντι σε όλην αυτή την ταπείνωση και εξευτελισμό της ανθρώπινης οντότητας «Έλλην». Ο δε Άγνωστος Διωγμός κατά των Ελλήνων στη μικρή Σάουθ (Νότια) 'Ομαχα της πολιτείας Νεμπράσκα, στις 21 Φεβρουαρίου 1909, αποτελεί σημείο αναφοράς και Μνημείο για την εχθρότητα, που αντιμετώπισαν οι Έλληνες στην Αμερική, πριν γίνουν αποδεκτοί στις Κοινωνίες της. Διαβάζοντας την μελέτη του Τζόν Μπίτζες, που εδημοσιεύθηκε στο περιοδι­κό Nebraska History το 1970 και πήρε το βραβείο James Sellers, διδασκόμεθα ότι «Τα τοπικά δημοσιεύματα καταφέρονταν κατά των Ελλήνων και παρεκίνουν τον λαόν εις εξέγερσιν, δύο επίσης βουλευταί της Nebraska και ο Δήμαρχος της S Omaha προσεκάλουν τον λαόν εις συλλαλητήριον. Και  αφού ηγόρευσαν οι ρήτορες και εξώθησαν τον λαόν εις επίθεσιν κατά των Ελλήνων, κατόπιν ο όχλος ώρμησε επάνω τους με λύσσα. Ελιθοβόλησε τους Έλληνας, κατέστρεψε τα καταστήματά των και εν τέλει έθεσεν πυρ εις τας οικίας των. Το έκανε αυτό με την ενοχήν της αστυνομίας καθώς και μερίδα του Τύπου. Εξακριβώθηκε ότι  η αστυνομία της S Omaha όχι μόνον δεν επιχείρησεν να ματαιώση την επίθεσιν του όχλου, επιβάλλουσα την ισχύν του νόμου, αλλα υπεβοήθησεν εις την καταστροφήν». Αλλά η Ομογένεια ακόμα σφυρίζει αδιάφορα. Ούτε καν ιδρώνει το αυτί της. Πέρα βρέχει. Κατάπιε τη γλώσσα της και έμεινε άφωνη προς τον αμερικανικό χλευασμό έναντι της φυλής της. Που έπρεπε να λυσσάξουμε από οργή και σαν μαντρόσκυλα να ορμήσομε επάνω στους ευθύνοντας και να τους πετσοκόψουμε, για να μάθουν ποιός είναι ο «Σκύλος-Έλληνας». Σιγά καλέ μη στάξει η ουρά του γαϊδάρου. Εδώ καθηγητής διδάσκει στο Πανεπιστήμιο το βιβλίο του δια του οποίου παραγγέλει στους φοιτητάς ότι οι Αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι ήσαν Μαύροι και κατάγοντο από την Αφρική και δεν βρέθηκε ένας Έλληνας καθηγητής να τον βάλει στη θέση του. Ευτυχώς που υπάρχουν φιλέλληνες καθηγηταί και βρέθηκε μια Αμερικανίδα και ξέπληνε από πάνω μας αυτή τη μαυρήλα γράφοντας βιβλίο σχετικά με τη συκοφαντία αυτή. Αυτό μας διαβεβαιώνει ότι ο εδώ Έλληνας έχει απαρνηθεί την ελληνικότητά του και θεωρεί τον εαυτό του ως γνήσιο Αμερικάνο.  Γιαυτό τα ελληνικά μας σχολεία είναι ανίκανα για ελληνική μόρφωση, και οι απόφοιτοι δεν καταλαβαίνουν ελληνικά κι αναγκάζουν τους ιερείς να τελούν ιεροτελεστίες καθ’ ολοκληρίαν στην αγγλική δια ελληνόφωνο ακροατήριον. Τον δε προέδρο κοινότητας Μανώλη Δρίτσα, να αναρωτιέται στην 43ην Κληρικολαϊκήν Συνέλευσην της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αμερικής. «Επειδή είναι Ελληνοαμερικανική η Κληρικολαϊκή Συνέλευση εγώ θα περίμενα σε ένα 30% ή έστω 20% να υπήρχε η Ελληνική γλώσσα μέσα. Βρισκόμαστε στην Αμερική όπου ο κόσμος ευτυχώς ή δυστυχώς, αν και υπηρετούν Ελληνοαμερικανικές κοινότητες δεν μιλάνε την Ελληνική γλώσσα. Αυτό παρατήρησα και λιγάκι με προβλημάτισε. Και βλέπω ότι εδώ τώρα είναι περίπου 1,200 άτομα, θα έπρεπε η αίθουσα να είναι κατάμεστη για τα Ελληνικά Γράμματα. Δυστυχώς η Ελληνική Γλώσσα και η Ελληνική Παιδεία απουσιάζουν από τη Συνέλευση». Τον δε  π. Δημοσθένη Παρασκευαϊδη, προϊστάμενο του Αγίου Νικολάου στο San Jose της Καλιφόρνιας ν’  αναφέρει ότι οι Γάλλοι στην περιοχή του Σαν Φρανσίσκο έχουν αντίστοιχο αριθμό Μεταναστών με 14 ολοήμερα Σχολεία και εμείς δεν έχουμε ούτε ένα. Κάτι που το επιβεβαίωσε ο Μητροπολίτης Σικάγο κ. Ιάκωβος τονίζοντας το εξής. «Αν πάμε λίγο πιο έξω από τις μεγάλες πόλεις δεν υπάρχει καν Ελληνικό σχολείο, δεν υπάρχει δάσκαλος να διδάξει. Επομένως, η καλλιέργεια της Ελληνικής γλώσσης είναι αδύνατη. Οι μεγάλες πόλεις όμως, θα μπορούσαν να έχουν Σχολεία καλά, Ημερήσια ή και Απογευματινά, αλλά και να έχουν και διδασκάλους όχι του 1940». Γιαυτό οι συγγραφείς σαν την κ. Έλσα Χίου γράφουν τις εξής απαισιόδοξες φράσεις: «Απέστρεψα το πρόσωπό μου απ’ τους ομογενείς εξ Αμερικής που κατακλύζουν τους δρόμους με τον αέρα της αμερικανικής ’κονομισιάς μιλώντας επιδεικτικά τ’ αμερικάνικα, απαξιώνοντας να μιλήσουν στα παιδιά τους τη γλώσσα της καταγωγής τους». Είναι γνωστό φυσικά που οι Ομογενείς καυχόμαστε ότι ζούμε στην Αμερική και ως Αμερικάνοι ομιλούμε την γλώσσα μας «Αγγλικά». Μάλιστα δε ο Ρούντγιαρντ Κίπλινκ γράφει στο America Notes «Δεν υπάρχει τίποτα να μοιάζει με τον αμερικανικό πατριωτισμό στη Γηραία Ήπειρο και πάντα να το λέτε αυτό σε Αμερικανό. Τον ανακουφίζει». Σε αυτή την κολακεία έχουμε υποκύψει και εμείς οι Έλληνες της USA, και αδιαφορούμε για αυτό που είχε γράψει το 1776 ο Άγγλος Τ. Ντέι. «Αν υπάρχει ένα αντικείμενο εντελώς γελοίο στη φύση του είναι ένας Αμερικανός πατριώτης, που υπογράφει διακηρύξεις ανεξαρτησίας με το ’να χέρι και με τ’ άλλο κραδαίνει ένα μαστίγιο πάνω στους σκλάβους του». Άρα, με το να αφομοιώνουμε εμείς οι ομογενείς τον εαυτό μας με αυτή την μη εφάμιλη με την ηθική και πολιτιστική ωριμότητα του Αμερικανού, διαπράτουμε την πολιτιστική μας αυτοκτονία. Διότι καταστρέφουμε την ελλινική μας κουλτούρα, που είναι ένα σύστημα το οποίον απαιτεί θυσίες από τον πολίτη και σε αντάλαγμα του προσφέρει υλικά αγαθά και προσωπική ελευθερία. Όχι, δεν ανυψώνω τον Έλληνα για να κρεμίσω άλλη κουλτούρα. Αλλά προσπαθώ να επισημάνω πως η υπερηφάνεια για την ελληνική κουλτούρα δεν είναι σοβινισμός, παρά μια βαθειά εκτίμηση πρός τις ρίζες της μεγαλειότητας του ανθρωπίνου πνεύματος. Η περιφρόνηση του ανθρώπινου αυτού πολιτισμού είναι έγκλημα, αφού πρόκειται περί απώλειας επαφής με τον ανθρωπισμό. Ο Έλληνας είναι βουτηγμένος στον ανθρωπισμό από την εποχή που οι άλλοι λαοί ζούσαν στις σπηλιές κι αυτός ελάτρευε την Θεότητα μέσα στους μαρμαρένιους Ναούς του. Καθώς γράφει ο Νορβηγός Κνούτ Χάμσουν «Δεν υπάρχει τέλος στον πατριωτισμό του Αμερικάνου. Είναι ένας πατριωτισμός που ποτέ δεν οπισθοχωρεί, και είναι τόσο βροντερός όσο και παράφορος». Αυτό μάλιστα διαβεβαιώνεται με τη μη ειλικρινή συμπαράσταση των ΗΠΑ προς τους Ευρωπαίους κατά τις ανασφάλειες του 20^ου αιώνα, που προσκόμησε η θνητότητα των Αυτοκρατοριών της Ευρώπης. Η ορμή της αμερικανικής Οικονομίας επροκάλεσε στους πάντες ανησυχίες και απορίες γιατί η εμπλοκή των Αμερικανών στρατιωτών στο Δυτικό Μέτωπο αργοπόρησε μέχρι το 1918. Η εξήγηση, που απεφάνθει μετέπειτα, ήταν πως η USA περίμενε να κινητοποιήσει την δυναμή της όχι για να νικήσει στο πόλεμο, αλλά να κυριαρχήσει εν ειρήνη. Οι δε  Άρον και Νταντιέ ισχυρίζονται στο American Cancer ότι ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν σχέδιο των ΗΠΑ για να υποδουλώσουν την Ευρώπη σε ένα μόνιμο χρέος. Η δε Φράνς Σοουάρ υπολόγισε το βάρος του χρέους προς την USA σε 7.200 φράγκα για κάθε Γάλλο πολίτη. Και με το  σχέδιο Μάρσαλ, που εθεωρούντο το 1945 ως επίδειξις φιλαλληλίας, η Αμερική επιβάλει τα πολιτιστικά της ήθη στό πολιτισμό της Ευρώπης. Αφού με την σύμβαση του Bretton Woods (22 Ιουλίου του 1944), δια της οποίας αποφασίστηκε η δημιουργία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου –ΔΝΤ-, και της Παγκόσμιας Τράπεζας (η ιδιωτική Federal Reserve   –FED-) από τα 44 κράτη τα οποία ήταν σύμμαχοι στον Β'ΠΠ, η Αμερική για 50 χρόνια διαχειρίζετο όλα τα περιουσιακά στοιχεία του πλανήτη (The World Trust = Παγκόσμιο Καταπίστευμα), τα οποία όμως τα ΚΑΤΑΛΗΣΤΕΨΕ! Διότι με τη ληστρική επιδρομή του World Trust εδέσμευσε, από τα μέλη, 100 τόνους χρυσού (η Ελλάδα συμμετείχε στο Bretton Woods με 25 εκατομμύρια  δολλάρια χρυσό) με την τακτική του δανεισμού «Μάρσαλ», 35 δολλάρια αντί 01 ουγγιάς χρυσού, φυσικά άσχετη με την τρέχουσα αξία του χρυσού. Έτσι φάγανε όλη την περιουσία του ανθρωπίνου γένους με αποτέλεσμα να πάνε χαμένοι οι κόποι και οι ιδρώτες όλων των ανθρώπων της Γης και η Οκονομία τους να καταντήσει στο σημερινό της «μαύρο χάλι». Μαζί με αυτή την απάλεια του χρυσού τους οι Έλληνες είχαμε να  αντιμετωπήσουμε, συγχρόνως, και την αθλιότητα της σύμβασης ντροπής «Cooper (ΦΕΚ 27/02/1940)». Η οποία συνομολογήθηκε για διάρκεια 70 ετών και κυρώθηκε με τον αναγκαστικό νόμο 2220 της Δημοκρατίας του βασιλέως Γεωργίου και του δικτάτορα πρωθυπουργού Ιωάννη Μεταξά. Και σύμφωνα με το βιβλίο του Δημήτρη Μπάτση «Δίνει αποκλειστικό δικαίωμα εκμετάλλευσης της δύναμης των νερών του ποταμού Αχελώου, δικαίωμα ίδρυσης υδροηλεκτρικών εγκαταστάσεων για παραγωγή ηλεκτρενέργειας και εγκαταστάσεων μεταφοράς ενέργειας στα κέντρα κατανάλωσης, δικαίωμα χρησιμοποίησης της ενέργειας που θα παραχθεί για τις ηλεκτροχημικές και ηλεκτρομεταλλουργικές βιομηχανίες που θα ιδρύσει η ανάδοχος εταιρία. Προβλέπεται η αναγκαστική απαλλοτρίωση των εδαφών που είναι απαραίτητα για την εκτέλεση της σύμβασης, η χρησιμοποίηση δωρεάν δημόσιων κτημάτων, η προμήθεια δωρεάν οικοδομικών υλικών και κοιτασμάτων από λατομεία κρατικά (άρθρο 4 σύμβασης». Για να μη σας κουράζω περισσότερο, καλοί μου αναγνώστες, θα σταματήσω να αναμασώ σαν μηρυκαστικό με το: «Σε περίπτωση λήξης της σύμβασης (Κούπερ) το Δημόσιο «υποκαθίσταται μεν» στα δικαιώματα του αναδόχου, υποχρεώνεται όμως να πληρώσει σε αυτόν τις μη αποσβεσθείσες δαπάνες. Αυτά δημοσιεύτηκαν, στις 10/5/1946, στο Αριστερό περιοδικό «Ανταίος». Με συνέπεια να συλληφθεί στην τελευταία φάση της υπόθεσης Μπελογιάννη και να εκτελεστεί με τον Ν. Μπελογιάννη και Ν. Καλούμενο στις 30 Μαρτίου 1952 και ο Δ. Μπάτσης. Έκτοτε, μαζί με τον υδάτινόν μας πλούτο συνεχίστηκε και το μεγάλο ξεπούλημα των στρατηγικών ορυκτών μας υπό την εγκληματική σιωπή των κυβερνήσεων που αδύναμες να αντιδράσουν, λόγω φόβου και τρόμου μην έχουν την τύχη του μακαρήτη Μπάτση, κρατούσαν στην αφάνεια την παραχώρηση της χώρας μας ώς οικόπεδο άνευ ιδιοκτήτου δια της σύμβασης Hugh Cooper & Co. Ο ίδιος αμερικανικός μισελληνισμός παρατηρείτα και κατά την Επανάσταση του 1821. Ο ιστορικός Τζόρτζ Φλίνλεϊ σε  έργο του μας λέγει ότι: «η Ελλάδα ζημιώθηκε περισσότερο από εκείνους που ονομάζανε τους εαυτούς τους φιλέλληνες στην Αγγλία και την Αμερική». Ο δε δικηγόρος της Ελλάδος Henry D. Sedgwick δηλώνει προς τον Jonas Pratt, πρόεδρο του δικαστηρίου για την φρεγάτα «Ελλάς», το εξής: «Κύριε Pratt, πράξατε ότι ήταν δυνατόν για να καταστρέψετε ένα έθνος, την Ελλάδα, και να ατιμάσετε ένα άλλο, τις ΗΠΑ». Η δε ειρωνεία για την εμβέλεια του ιδεαλισμού «Δόγμα Μονρόε», είναι ότι υπακούοντάς το αρνήθηκαν να υποστηρίξουν την ελληνική ανεξαρτησία το 1823. Αλλά το παραβίασαν κατά την Βρετανική κατάκτηση και προσάρτηση δια των όπλων το 1832 των νησιών Φώκλαντ. Επίσης την ανατριχιαστική μορφή του μίσους του Αμερικάνου προς τον Έλληνα την αντιλαμβάνεσαι και με το μαζικό έγκλημα στη φωτιά της ελληνικής Σμύρνης. Όπου τα πτώματα των Ελλήνων έπλεαν στο Λιμάνι και οι Αμερικανοί δίπλα στα πολεμικά τους σκάφη έπεζαν πόκα. Κάτι που έκανε τον πρέσβη των ΗΠΑ κ. Χόρτον να τελειώσει το βιβλίο του «Η κατάρα της Ασίας» γράφοντας «Ένα από τα δυνατότερα αισθήματα που πήρα μαζί μου από την Σμύρνη ήταν το συναίσθημα της ντροπής γιατί ανήκα στο ανθρώπινο γένος». Η ανθελληνική στάση των Αμερικανών εμφανίζεται και δια του στόματος του προέδρου κ. Κλίντον σε δήλωσή του: «Στην Κύπρο δεν έγινε εισβολή, αλλά μία σύγκρουση μεταξύ δύο κοινοτήτων». Κάτι που αντιτίθεται με τα 99 ψηφίσματα του ΟΗΕ, τα οποία ομιλούν γιά εισβολή και κατοχή στη Μεγαλόνησο, με πραξικόπημα του Ιωανίδη. Ακμαίος ανθελλισμός είναι και του προέδρου κ. Τζόνσον η δυσφορία «F@ck your Parliament and your Constitution. America is an elephant. Cyprus is a flea. If these two fleas continue iching the elephant, they may just get whacked by the elephant’s trunk, whacked good». H οποία εκδηλώθηκε το 1964 ως απάντηση στον Έλληνα πρέσβη Alexandros Matsas, για την άρνηση της προτάσεώς του να ενωθεί η Κύπρος με την Ελλάδα, με αντάλλαγμα όμως την 50ετή εκμίσθωση στην  Τουρκία της χερσονήσου Καρπαίας (Killig Hope σελίδα 216). Αυτόν τον Αμερικάνο επιδιώκει να του ομοιάσει ο Ομογενής Έλληνας. Ξεχνώντας φυσικά των Αρχαίων προγόνων του το: «Αἰὲν ἀριστεύειν καὶ ὑπείροχον ἔμμεναι ἄλλων, μηδὲ γένος πατέρων αἰσχυνέμεν (Ιλιάδα, Ζ 208)».

    Μετά λύπης και αναστεναγμού, ο Ομογενής Καρβας.