Η Γύμνια στη Γιορτή της Γυναίκας.

Ήρθε και εφέτος η 8^η Μαρτίου σαν Γιορτή της Ύπαρξής μας. Ειλικρινά ομολογώ ότι ποτέ δεν κατάλαβα τον συμβολισμό που κρύβεται πίσω από την «Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας». Περισσότερο σαν υποκρισία και σαν στάχτη στα μάτια φαντάζει στην αντίληψή μου παρά ως φόρος τιμής προς τις γυναίκες που πάλεψαν για τα δικαιώματα του «θηλυκού γένους» της ανθρωπότητας. Διότι η συντριπτική πλειοψηφία των λαών της Ανθρωπιάς, εδώ και αιώνες, δεν αναγνωρίζει ούτε το «βασικό δικαίωμα της επιβίωσης» στη γυναίκα. Αφού η πνευματική των μόρφωση βασίζεται στο: «Τη γυναίκα πρέπει να τη δέρνεις τρεις φορές την ημέρα, κι αν δε ξέρει ο άντρας της γιατί τη δέρνει αυτή πάντως ξέρει γιατί τις τρώει». Τραγικό αλλά πέρα για πέρα αληθινό. Την στιγμή που οι παραπάνω κουβέντες εκλαμβάνονται ως σοβαρά χαστούκια, τα οποία η γυναίκα δέχεται αδιαμαρτύρητα και αστράφτουν εν ριπή οφθαλμού με μοναδική δικαιολογία ότι ο «αφέντης του σπιτιού» κάπου έπρεπε να ξεσπαθώσει τις έννοιες του και να εκτονώσει τα νεύρα του. Η 8^η  ημέρα του Μάρτη δεν μπορεί να θεωρηθεί ως μνήμη των αγώνων της Γυναίκας για την απελευθέρωσή της από δούλα μιας καταπιεστικής ανδροκρατούμενης κοινωνίας, που την θέλει ως «δεύτερο φύλο», σε μιά νέα κοινωνία χωρίς καταπίεση. Όταν ακόμα και σήμερα οι γυναίκες όρθιες σερβίρουν τους άντρες περιμένοντας να τελειώσουν για να έρθει η σειρά τους να φάνε και που φυσικά δεν έρχεται παρά μονάχα όταν εκείνοι αποφασίζουν να σηκωθούν, μια και ο βασικός γυναικείος ρόλος δεν είναι άλλος από αυτόν του άψυχου αντικειμένου που επάνω του πατέρας, σύζυγος και ενίοτε γιός, κυρίαρχα αρσενικά γύρω της, έχουν δικαίωμα ζωής και θανάτου χρησιμοποιώντας το κατά βούληση. Πως είναι δυνατόν να μην τρίζουν –κάθε 8^η Μάρτη- τα κόκκαλα της διεθνής αγωνιστικής φυσιογνωμίας του εργατικού και γυναικείου κινήματος (Γερμανίδας) Κλάρας Άισνερ, μητέρας δυό εξώγαμων παιδιών με τον σύντροφό της Τσέτκιν. Η οποία, ως γραμματέας της διεθνούς γραμματείας γυναικών της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, πρότεινε το 1910, κατά τη διάρκεια του δευτέρου παγκόσμιου Συνεδρίου Σοσιαλιστριών στην Κοπεγχάγη, να καθιερωθεί η 8^η του Μάρτη «ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ». Για να εκφράσουμε «είπε» την αλληλεγγύη και την αγάπη για Ειρήνη που μας ενώνει και να διαδηλώσουμε τη συνεχή διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας». Δυστυχώς, αυτή η Ημέρα της Γυναίκας, από μέρα εκτίμησης των ταξικών και φυλετικών αγώνων των γυναικών, μετατράπηκε σε μια άοσμη, άνευρη και απόλυτα αποδεκτή από το κατεστημένο Γιορτή. Όπου οι ευκατάστατες γυναίκες και πλήρως αποδεκτές από το κατεστημένο Κυρίες μιλούν για λογαριασμό των φτωχών και των εξοστρακισμένων γυναικών, χωρίς να αναφέρονται στις πραγματικές συνθήκες της ζωής της «Δούλας Γυναίκας», (ζωή πόνου, κόπου, σύγκρουση με τις κάθε λογής εξουσίες).  Μάλιστα, αγνοούν τελείως το φεμινιστικό κίνημα και το περιφρονούν διότι το φοβούνται σαν  τον διάλαο το θυμιάμα. Αυτό το φαινόμενο της απαξιωτικής άποψης για το φεμινισμό από τις Κυρίες Γυναίκες του Κοινωνικοπολιτικού Καθεστώς το γευτήκαμε και στην περσινή «Ημερα της Γυναίκας». Καμία αποδοκιμασία δεν εκφράσανε, στις 8 του Μάρτη 2015, για τις χυδαίες επιθέσεις που δεχόνταν η Ζωή Κωνσταντοπούλου στην ανδροκρατούμενη «Προανακριτική» της πατριαρχικής κοινωνίας στη Βουλή για τη Λίστα Λαγκάρντ. Όπου ο κ. Βενιζέλος χαρακτήρισε την Ζωή Κωνσταντοπούλου «θηλυκό Ιαβέρη» και την συκοφάντησε με βαριές εκφράσεις σαν την «Είστε χυδαία πολιτικά και κοινοβουλευτικά». Είναι φανερόν ότι η εξέλιξη του μαζικού φεμινιστικού κινήματος ενοχοποιεί το ανδροκρατούμενο καπιταλιστικό σύστημα  και το καθιστά υπεύθυνο για την αντιπαλότητα των φύλων, την υποταγή της γυναίκας και τον αποκλεισμό της ιδιότητας του πολίτου στην ανθρώπινη θηλυκότητα. Γιαυτό οι άνδρες του φαλλοκρατικού σοβενισμού της Πατριαρχίας φτιάχνουν τον ηθικό κώδικα της Κοινωνίας και έχουν την αξίωση από τις γυναίκες να τον τηρήσουν. Δηλαδή να αντιμετωπίζονται ως κατηγορία και όχι ως άτομα, ως προσωπικότητες συναισθηματικά υποταγμένες από τα ανδροκατασκευασμένα κοινωνικά πρότυπα, από τα οποία δεν μπορούν να απαλλαγούν την κτητική διάθεση που το σύστημα έχει απέναντί τους. Αυτή η μητρική οικογενειακή αγωγή, που περιορίζει και υποτιμά από τα παιδικά  ήδη χρόνια το κορίτσι, μεταφέροντάς του όλες τις κοινωνικές προκαταλήψεις, προετοιμάζει τη Γυναίκα μόνο για το ρόλο που έχει να διαδραματίσει σύμφωνα με τα στερεότυπα και δεν της επιτρέπει να κρίνει, να  αμφισβητεί και όπου χρειάζεται να ανατρέπει το ρόλο αυτό. Έτσι οι Κυρίες Γυναίκες στην υψηλή τάξη της Κοινωνίας των Πολιτών με γνώμωνα την «αγία τριάδα του φόβου»: -μήπως είμαι κακή μητέρα, σύζυγος, και κόρη- απαρνιούνται τον Φεμινισμό, που είναι η ριζοσπαστική αντίληψη ότι οι γυναίκες είναι και αυτές άνθρωποι. Θεωρόντας δε έτσι ως αχρείαστον πια την ύπαρξη αυτού και των μαζικών κινημάτων του, δεν ξεσκεπάζουν του κόσμου την κουλτούρα της σιωπής ότι: το γυναικείο φύλο εξακολουθεί να καταπιέζεται με πολλούς τρόπους, φανερούς και κρυφούς. Δεν επιδιώκουν να παλέψουν για την ανατροπή της σύγχρονης αντίληψης ότι δεν υπάρχει πια κανένας λόγος διεκδίκησης απολυτρώσεως της κατωτερότητας των γυναικών. Η οποία εμποδίζει την πρόσβαση των Γυναικών σε κέντρα άσκησης και ελέγχου εξουσίας και περιορίζει τη γυναικεία εργασία σε ρόλο συμπληρωματικό και εφεδρικό. Όπως εύστοχα διατυπώνει η Δαράκη (1995) η οικονομική ανεξαρτησία έβγαλε τη γυναίκα από την παρανοϊκή πραγματικότητα του Μεσαίωνα, αλλά την έριξε στην παγίδα της στενής εκμετάλλευσης από τον καπιταλισμό. Άρα αυτή η εμπειρία μας αποδικνείει ότι η είσοδος των γυναικών στη δημόσια σφαίρα δε σημαίνει την αυτόματη απεμπλοκή τους από τον ιστορικά καταγραμμένο σε αυτές ιδιωτικό χώρο, τον «γυναικείο» της σημερινής κοινωνικοποίησης. Ουδεμία λοιπόν, κεντρική και καθοριστική κατεύθυνση απαλαγής από τον ανδροκεντρισμό και ειδικότερα από τις διπολικότητες που γεννούν διχοτομίες του τύπου ανώτερο και κατώτερο άτομο. Ας έχουν όμως, κατά νού τους ότι με το να μη επιδιώκουν τους κοινωνικούς αγώνες του Φεμινισμού, για απελευθέρωσή τους από τα ανδροκρατούμενα πρότυπα της Πατριαρχικής Κοινωνίας, συναινούν με την ίδιά τους την καταπίεση. Αφαιρώντας έτσι από τον εαυτό τους το δικαίωμα να διεκδικήσουν ίσες ευκαιρίες και πιο δίκαιο τρόπο ζωής. Γιαυτό μόνο σε 17 από τις 195 χώρες στον κόσμο κυβερνούν γυναίκες και κατέχουν μόλις το 20% των κοινοβουλευτικών εδρών παγκοσμίως. Ενώ το ποσοστό είναι ακόμη πιο αποκαρδιωτικό στον χώρο των επιχειρήσεων: μόλις ένα 4% από τους διευθύνοντες συμβούλους της λίστας του περιοδικού «Fortune» με τις 500 μεγαλύτερες αμερικανικές εταιρείες είναι γυναίκες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της απαρχαιωμένης αντίληψης της Κοινωνίας στο ζήτημα ισότητας γυναίκας στην Εξουσία είναι το γεγονός ότι στις συνεντεύξεις για θέσεις εργασίας πάντοτε ακούγεται η ερώτηση αν ο υποψήφιος έχει οικογένεια και αν σκοπεύει να κάνει παιδιά, όταν είναι γυναίκα, ενώ σπάνια υπάρχουν οι ίδιες ερωτήσεις σε συνεντεύξεις ανδρών. Μα πως είναι δυνατόν να μη παραμένη αυτή η νοοτροποία, όταν κάθε 8^η Μάρτη, ημέρα της Γυναίκας τα δελτία ειδήσεων έχουν ρεπορτάζ όχι για την επιλογή της Γιορτής σαν μέρα σύμβολο αγώνων, δράσης και προβολής των αιτημάτων των εργαζόμενων γυναικών, ούτε για την θηριωδία του άνδρα, που είναι το μόνο αρσενικό ζώο που δέρνει το θηλυκό του, αλλά για το πως θα διασκεδάσουν το ίδιο βράδυ οι γυναικοπαρέες άνευ ανδρών. Και το πλάνο συνεχίζει με την εικόνα να αλλάζει και να ζουμάρει στην ποδιά που φοράει ο σύζυγος ενώ πλένει τα πιάτα χαμογελώντας ειρωνικά για να δείξει την τόση του καταδεκτικότητα στο να μοιράζει ισότιμα τις δουλιές του σπιτιού. Κάπως έτσι τελείωνε το όλο «νταβαντούρι» της Ημέρας, με αποτέλεσμα οι γυναίκες να μην έχουν ιδέα τι γιορτάζουν στις 8 Μαρτίου και έτσι νομίζουν ότι γιορτάζουν αυτό που έχουν εκεί που το έχουν, δίχως όμως να ξέρουν γιατί το έχουν, μπερδεύοντας τοιούτως το θυλικό με το πρόστυχο. Αναρωτιέμαι αν οι πρωτοπόρες γυναίκες του 1857 εγκρίνουν την σημερινή ελαφρότητα της Hμέρας της Γυναίκας, αυτές που πάλεψαν, χτυπήθηκαν και δολοφονήθηκαν για τα δικαιώματα των γυναικών και που οι σημερινές γυναίκες λεκιάζουν με την ματαιοδοξία τους. Έτσι η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας (International Women's Day) από ελάχιστος φόρος τιμής προς το αίμα των εργατριών στην υφαντουργία της Νέας Υόρκης, που η Αστυνομία εσκώτωσε  γιατί ετόλμησαν και κατεβήκαν στις 8 Μαρτίου 1857 στους δρόμους ζητώντας μείωση του ωραρίου από 16 σε 10 ώρες και ίσες αμοιβές και ανθρώπινες συνθήκες εργασίας με τους άντρες, οι οποίοι είχαν κατακτήσει το 10ωρο πριν από 17 χρόνια. Καντάντησε λοιπόν η 8 Μαρτίου «Ημέρα Κοινωνικής Γύμνιας», όπου αποκαλύπτεται το γυμνό γεγονός της ενδο-οικογενειακής βίας με θύματα γυναίκες, που την συντηρεί γυμνωμένη η παλιά καταψυγμένη κουλτούρα της «Κοινωνίας του θεάματος». Δίχνοντας φυσικά μία κατανόηση στο «φουκαρά» εκείνον άνδρα που γυρίζει σπίτι και σπάει στο ξύλο τη γυναίκα του, που με την σειρά της δέχεται το ξύλο επειδή της έμαθαν να φοβάται, χωρίς να ξέρει ότι ο μόνος φόβος που καταγράφει η κυτταρική μνήμη είναι ο φόβος του θανάτου κι ότι όλοι οι άλλοι φόβοι είναι επίκτητοι. Πίσω όμως, από αυτή την απόκτηση φόβου κρύβεται η παγίδα της σιωπής. Αμίλητη η ξυλοδαρμένη σύζυγος περιμένει να εκδηλώσει την οργή της για την κακοποίηση που υπέστη στο δικό της ανυπεράσπιστο, που είναι τα παιδιά της. Αυτά ως κακοποιημένα πλέον θα πάνε να κλαφτούν στον πατέρα τους. Και η ισότητα ανθρωπισμού συνεχίζεται.

 

Με εκτίμηση.

   Καρβας