Άγιαι Βίαι Παράλληλοι: Μακελειό στο Stade de France και

                                                    Σφαγή στον Ιππόδρομο Θεσσαλονίκης.

Ως τέκνο των αθανάτων θεών Αφροδίτης και του Έρωτα του χρυσού γένους, που «χρύσεον μὲν πρώτιστα γένος μερόπων ἀνθρώπων ἀθάνατοι ποίησαν Ὀλύμπια δώματ᾽ ἔχοντες (Ησίοδος – Έργα και ημέραι- στοίχος 110)», προσπαθώ μπροστά στο δέος της ανείπωτης τραγωδίας στο Παρίσι να είμαι περισσότερο συγκρατημένος. Σιωπηλός. Σοβαρός. Ώστε να έχω αίσθηση των πραγμάτων, και κυρίως της αδυναμίας μου να κατανοήσω το σύνολο των παραμέτρων στη σφαγή αθώων ανθρώπων, η οποία είναι φρίκη και όνειδος για την ανθρωπότητα. Εδώ, σε τέτοιες πράξεις, το ανθρώπινο χάνει την ιδιότητά του. Το ίδιο το σώμα υφίσταται ισχυρό σόκ, καθώς επίσης και το συναίσθημα, η σκέψη, η γλώσσα. Αφού είναι από τις στιγμές που η γλώσσα ντρέπεται για την ανεπάρκειά της. Με τί έννοιες, άλλωστε, να εκφράσει το αποτρόπαιο, το φρικώδες, το αδιανόητον. Φυσικά το δέος του τρόμου απασφαλίζει ψυχικές καταστάσεις, συμπεριφορές και συλλογισμούς. Ωστόσο όμως παρέρχεται και ο καθένας από εμάς επιστρέφει στην κανονικότητα της προβληματικής ή μη καθημερινότητας που βιώνουμε. Ξεχνάμε. Μέχρι την επόμενη φορά. Και έτσι όλα ερμηνεύονται μετά το σοκ. Και το απάνθρωπο της πράξης των τρομοκρατών του Παρισιού με ταυτότητα Ευρωπαίων πολιτών (σύμφωνα με τη βρετανική εφημερίδα Independent), και ο δυτικός πολιτισμός μαζί με τον ορθολογισμό του, που είναι η οικονομία πριν και πάνω από την οικονομία. Πάντα δε επικαλούμαστε τις αξίες και τις αρχές του δυτικού πολιτισμού, που είναι βασισμένες στον διαφωτισμό και τον ουμανισμό. Και έτσι αντιπαραθέτουμε τη χριστιανοκρατική Δύση με την θεοκρατική Ανατολή, ξεχνώντας φυσικά το αποικιοκρατικό της παρελθόν, μέσα στα αίματα και τις γενοκτονίες. Μέσα στα βασανιστήρια της Άγιας βίας της Ιερής Εξέτασης και των Σταυροφόρων. Μέσα στη δουλεία των δούλων του Χριστού κατ’εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Αυτού, όστις «εν μορφή Θεού υπάρχων... εαυτόν εκένωσεν μορφήν δούλου λαβών… εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκουος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού. (Φιλιπ.2,6-8-)». Μέσα στη χριστιανική μετεγκατάσταση πληθυσμών, φυσικά όπως ο Κύριός της και Θεός της (Ιησούς Χριστός) «εκδίωξε από μπροστά της πολλά έθνη, τους Χετταίους, και τους Γεργεσαίους, και τους Αμορραίους, και τους Χαναναίους, και τους Φερεζαίους, και τους Ευαίους, και τους Ιεβουσαίους, επτά έθνη μεγαλύτερα και δυνατότερα από αυτήν (βάσει της Αγίας Γραφής της το Δευτερονόμιον 7:1)». Και μεσα σε πολλά άλλα για τα οποία ευθύνεται αποκλειστικά η Ευρώπη του Χριστού, και όχι του Δία, ακόμη και μετά τα χρόνια του Διαφωτισμού, δια του οποίου η Ευρώπη μετατράπηκε σε Ευρωζώνη και το Ισλάμ αναγνωρίστηκε ως Ισλαμικό Κράτος (ISIS). Με αποτέλεσμα να μολυνθούν, να λοιδορηθούν, να εξευτελιστούν, να ταπεινωθούν και να απαρνηθούν πολιτισμικές αξίες των ανθρώπων του «Ηρωϊκού Γένους (στίχοι 157-160, -Έργα και ημέραι- Ησίοδος)», που έπλασε ο Δίας επάνω στην πολύβλαστη τη Γή. Δηλαδή το «Θείο Γένος» των Ηρώων του Χρυσού Αιώνος της πόλεως της Θεάς Αθηνάς –Αθήνα–, που ονομάζονται ημίθεοι. Οι οποίοι πήραν τον άνθρωπο και τον έστησαν στα πόδια του και με τις πνευματικές και ηθηκές αξίες των τον εδίδαξαν να είναι αξιοπρεπής, υπερήφανος, να φιλοδοξεί χωρίς περιορισμούς και να είναι αθάνατος μέχρι εκεί που του είναι δυνατόν. Γιαυτό λοιπόν ας μην παριστάνουμε τους χαζούς οι οποίοι δεν καταλαβαίνουν ότι το μεγαλύτερο λάθος είναι η γκετοποίηση των μουσουλμάνων, από το Σιδηρούν Γένος της Χριστιανοσύνης, σε συγκεκριμένες συνοικίες των πλουσιοτέρων χωρών του Πλανήτη. Όπου οι Κυρίαρχοί των εκτελούν πιστά του Κυρίου Ιησού Χριστού τους τις προσταγές: «Όποιος πιστεύει στον Υιό του Θεού, έχει αιώνια ζωή· όποιος, όμως, απειθεί εις Αυτόν, δεν θα δει ζωή, αλλά η οργή τού Θεού μένει επάνω του (Κατά Ιωάν. 3:36). Άφες πρώτον να χορτασθήναι τα τέκνα Εμού, ου γαρ έστίν καλό λαβείν τον άρτον των τέκνων μου, και τοις κυναρίοις –σκυλιά- βαλείν (Κατά Μαρκ. 7:27). Ξέχυνε τον θυμό σου επάνω στα έθνη, εκείνα που δεν με αναγνωρίζουν, κι επάνω σε γενεές, που δεν επικαλούνται το όνομά μου Χριστός (Ιερεμίας 10, 25)». Γιαυτό παρά τον πλούτο, λίγα χιλιόμετρα έξω από τις όντως ωραίες πρωτεύουσές τους και τα πανάκριβα μαγαζιά των κέντρων τους αφήνουν να αναπτύσσεται μιά φτώχια που είναι άκρως απλοϊκό να την ορίσουμε ως οικονομική. Πρόκειται για φτώχεια ολική, που καίει τις ζωές και προφανώς τις ψυχές των επί αυτών κατοικούντων ανθρώπων και τους διαμορφώνει σε άτομα χωρίς υπόσταση, σκοπό και νόημα. Περισσότερο γλαφερά περιγράφει την κατάσταση των ghetto αυτών ο Αμερικανός σκηνοθέτης Jim Jarmusch. «Αυτό που δεν δείχνουμε από το Ντιτρόιτ (στη ταινία: Μόνο οι εραστές μένουν ζωντανοί) είναι το απαρχάιντ. Ολόκληρες περιοχές με μαύρους, πολύ φτωχούς, που δεν έχουν σχολεία, εκπαίδευση, δουλειές, φώτα στους δρόμους. Περιοχές χωρίς ρεύμα. Άνθρωποι απελπισμένοι , που ζούν σαν αρουραίοι, που μπορεί να σε χτυπήσουν με μιά πέτρα για να σου πάρουν ένα σάντουιτς. Πεθαίνουν της πείνας...». Αυτοί, λοιπόν, οι λυσσασμένοι της πείνας άνθρωποι (και όχι η Πίστη στο Ισλάμ) φορούν γιλέκα μέ το πύρ το εξώτερο (βόμπες του χριστιανικού ιμπεριαλισμού) για να εκτοξεύσουν την ψυχή τους (και όχι να σκοτώσουν συνανθρώπους τους) μακριά από την χριστιανική κόλαση του ghetto και την αδυσώπητη ζέστη της Ερήμου και να την ανεβάσουν ψηλά στην Ουράνεια Βασιλεία του Χριστού και στους Παραδείσιους Κήπους του Αλλάχ. Βεβαίως τα διαμελισμένα σώματά τους στο Παρίσι άφησαν πίσω τους 153 νεκρούς και πολλούς τραυματίες, μιά χώρα σε καθεστώς ΣΟΚ, μιά Ευρώπη άφωνη και την χριστιανοπολιτισμένη Δύση σε κατάσταση υστερίας. Δεν παύει όμως τα θύματα του Παρισιού να είναι ο αποτρόπαιος πλέον καθρέφτης μέσα στον οποίον καθρεφτίζονται τα θύματα από οικονομικούς εκβιασμούς, τα θύματα των βομπαρδισμών σε όλη τη Μέση Ανατολή, αλλά και τα θύματα των ναυαγείων στην ελληνική θάλασσα του γαλιάζιου Αιγαίου της. Οπωσδήποτε το χτύπημα της 13^ης Νοεμβρίου στη καρδιά της πόλεως που συμβολίζει την Ευρώπη (του Χριστού και όχι του Αλλάχ) των δικαιωμάτων του ανθρώπου και της Δημοκρατίας είναι ο ανατριχιαστικά πένθιμος ήχος  μιάς καμπάνας που, ενώ χτύπαγε εδώ και καιρό, τώρα ο ήχος της είναι τόσο διαπεραστικός που κανείς (Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι) δεν έχει δικαίωμα να αγνοήσει. Σε κάθε πένθος (χριστιανικό και ισλαμικό) συνήθως προσευχόμαστε στον Χριστό ή στον Αλλάχ, αλλά σε αυτό εδώ το μεγάλο πένθος όμως χρειάζεται να σκεφτούμε για μιά παγκόσμια εκεχειρία. Κάποιοι θα χαμογελάσουν με την αφελή αυτή σκέψη μου και θα αναρωτηθούν: «Τι εκεχειρία να γίνει με τους Τζιχαντιστές, που κόβουν ψυχές (δικές τους και αλλοτρίων) σε αποτρόπαια κομμάτια. Η μόνη λύση μπροστά σε μιά τέτοια θηριωδία είναι ο πόλεμος». Το μόνο που έχω να τους εντείνω είναι  ότι ας μην ξεχνούν πως αν όντως διεξαχθεί ένας πόλεμος σαν αυτόν τον μέχρι εσχάτων, που περιγράφει στην «Ιλιάδα» του  ο Όμηρος και ακόμα πιό πολύ η «Μπαχαμπαράτα» του Ινδικού Έπους, οι ακραίοι Ισλαμιστές είναι μόνον μιά πιό θεαματική, αλλά όχι η πιό σημαντική, συνιστώσα του. Μολοταύτα επιδή ανήκω στο είδος των ανθρώπων, που πιστεύουν στης Αντιγόνης του Σοφοκλή το «Ούτοι συνέχθειν, αλλά συμφιλείν έφυν = Δε γεννήθηκα να μισώ μαζί με άλλους, αλλά να αγαπώ μαζί τους», νομίζω ότι πρέπει να γίνω ο κήρυκας μιάς μεσολάβησης που θα προσπθήσει να ανατρέψει τον όλεθρο στον άνθρωπο. Γιαυτό τι στιγμή αυτή, ως άτομο, είμαι εκ φύσεως υπέρ της συναίνεσης, όταν αυτή δεν σημαίνει την υποταγή μου στον αυταρχισμό ή στην Τυραννία. Ομολογώ ότι συμμερίζομαι του Ομπάμα την δήλωση «Είμαστε όλοι Γάλλοι». Όχι για να αποφύγω της Αγίας Γραφής την καταδίκη: «Ο μὴ ὢν μετ᾿ ἐμοῦ κατ᾿ ἐμοῦ ἐστι, = Όποιος δεν είναι μαζί μου, είναι εναντίον μου (Ματθ. 12,30). Αλλά μήπως τελικά κατορθώσουμε να «Είμαστε όλοι Άνθρωποι». Μιάς και δεν καταφέραμε να «Είμαστε όλοι Ρώσοι» στη συντριβή του αεροσκάφους των ρωσικών αερογραμμών Kolavia/Metrojet με 224 Ρώσους νεκρούς στις 31/10/2015. Αλλιώς θα συνεχίζουμε να «Είμαστε όλοι υποκριτές», όπως το 1820 κατά την φυγάδευση του μαρμάρινου αγάλματος της Αφροδίτης της Μήλου στο Παρίσι από τους Γάλλους. Οι οποίοι πυροβόλησαν και σκότωσαν 200 Έλληνες που προσπάθησαν να ματαιώσουν την γαλλική αρπαγή του Πλιτισμού τους. Κανένα ανθρώπινο στόμα δεν αναφώνησε μέχρι σήμερα το «Είμαστε όλοι Έλληνες». Μούγκα στη στρούγκα και για το «Ανάθεμα! Ανάθεμα! Ανάθεμα στους Ελληνες (επτάκις)!» της Εκκλησίας κατά την Κυριακή της Ορθοδοξίας της. Γιαυτό το μέλλον της ανθρωπότητας είναι κάτι από το παρελθόν. Αφού, όπως μας λέγει και ο Αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Αριστοτέλης (384-322 π.Χ.), «Όμοια γάρ ως επί το πολύ τα μέλλοντα τοις γεγονόσι = τα περισσότερα από αυτά που θα γίνουν στο μέλλον είναι ίδια μ’ αυτά που έχουν γίνει». Κάτι που διαβεβαιώνεται με της 13^ης Νοεμβρίου 2015 το γεγονός «Μακελειό στο Stade de France» και του Δεκεμβρίου 390 μΧ το γεγονός «Σφαγή στον Ιππόδρομο Θεσσαλονίκης». Όπου μέσα σε τρείς ώρες ο αιμοβόρος Μονάρχης, ο Άγιος και Μέγας της Εκκλησίας Θεοδόσεος κατασφάζει με την βοήθεια των Γότθων 15.000 Έλληνες πολίτες. Εν κεκλεισμένων των θυρών τους θέρισαν σαν καλαμιές στον θερισμό και συγχρόνως τους αφαίρεσαν όλα τα δικαιώματά τους ως πολίτες της Αυτοκρατορίας, οι περιουσίες τους δημεύονται και τα παιδιά τους πουλιούνται σκλάβοι με εντολή του ίδιου Αυτοκράτορα που εκτελεί Ουράνιες Εντολές. Γιατί επέμειναν να λατρεύουν την Πατρώα Ελληνική Θρησκεία τους και όχι τον εβραϊκο Χριστιανισμό που τους επέβαλλαν με τη βία. Με τέτοιους Τρανούς και Θεοσεβείς Ηγεμόνες είναι βέβαιον ότι στο μέλλον θα «είμαστε όλοι νέκροί». Και ως «Μακάριοι (ξένοιαστοι) οι πτωχοί τω πνεύματι (ηλίθιοι) θα κληρονομήσουμε (έχουμε μερδικό) στην αιώνια ζωή (αθανασία) της Βασιλείας (Κυριαρχίας) των χριστιανικών Ουρανών».

«Μνήσθητί μου, Κύριε (Δία), ὅταν ἔλθῃς (ξανά) ἐν τῇ βασιλείᾳ σου (εν τω Ολύμπου) -Λουκ. 23,42-.

                    καρβας