Η 25^η  Μαρτίου 2017: Η επέτειος των 60 χρόνων της Συνθήκης της Ρώμης.

Στις 25 Μαρτίου του 2017 έκλεισαν 60 χρόνια από την ίδρυση του προπομπού της Ευρωπαϊκης Ένωσης (Ε.Ε.), δηλαδή της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (ΕΟΚ). Τότε στις 25 Μαρτίου 1957 στη Συνθήκη της Ρώμης οι κυρίαρχες τάξεις και οι κυβερνήσεις των πιό πλουσίων χωρών της Ευρώπης γιόρταζαν το ξεκίνημα της «Ευρωπαϊκής Ένωσης». Δηλαδή την «ολοκλήρωση» της Ευρώπης που είχαν οραματιστεί οι πατέρες της, όπως η ενοποιητική δύναμη για τη γέννηση της ΕΕ, ο Γάλλος οικονομικός και πολιτικός σύμβουλος Ζαν Μονέ και ο αρχιτέκτονας του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, ο διαπρεπείς Γάλλος νομικός και υπουργός Εξωτερικών Ρομπέρ Σουμάν. Σε συνεργασία τους συνέταξαν το παγκοσμίως γνωστό «σχέδιο Σουμάν» το οποίο δημοσιεύθηκε στις 9 Μαΐου 1950, ημερομηνία που αναγράφεται πλέον στη ληξιαρχική πράξη γέννησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πρότεινε τον από κοινού έλεγχο της παραγωγής άνθρακα και χάλυβα, που ήταν οι σημαντικότερες πρώτες ύλες για την πολεμική βιομηχανία. Ο Σουμάν γνωστοποίησε το σχέδιο στον Γερμανό Καγκελάριο Αντενάουερ, ο οποίος αντιλήφθηκε αμέσως ότι αποτελούσε μια ευκαιρία για την εδραίωση της ειρήνης στην Ευρώπη και το αποδέχθηκε. Σύντομα αντέδρασαν θετικά και οι κυβερνήσεις της Ιταλίας, του Βελγίου, του Λουξεμβούργου και των Κάτω Χωρών. Τα 06 κράτη υπέγραψαν τη συμφωνία για την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα στο Παρίσι, τον Απρίλιο του 1951. Έτσι λοιπόν, η Ευρώπη (κόρη του ηγεμόνα της Φοινίκης Αγήνορα και της Τηλεφάσας και ερωμένη του Δία, ο οποίος για να ενωθεί μαζί της  έγινε ταύρος και την πήρε καβάλα του) ξεκίνησε μια πρωτοβουλία για την ειρήνη, εξολοθρεύοντας φυσικά, τα τέρατα που εξέθρεψε ο Α΄ και Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Οι οποίοι άφησαν την Ευρώπη κατεστραμμένη, διαιρεμένη και ελεγχόμενη από εξωευρωπαϊκά κέντρα των ΗΠΑ. Οι δε εκατόμβες των θυμάτων των δύο αυτών Παγκοσμίων Πολέμων κλόνισαν ανεπανόρθωτα την ιδέα του εθνικού κράτους. Το οποίον έχασε τον δεσπόζοντα ρόλο του στην Οικονομία, της οποίας ο έλεγχος πέρασε σε πολυεθνικά κεφάλαια για τα οποία τα εθνικά σύνορα αποτελούσαν εμπόδιο στην διεύρυνση των δραστηριοτήτων τους. Έτσι οι ΗΠΑ βρέθηκαν αντιμέτωπες με την ανάγκη αναχαίτισης  του κομμουνισμού ώστε να αποφευχθεί ο κίνδυνος να περιέλθουν οι ευρωπαϊκές χώρες, εξαιτίας της ανέχειας, στη σφαίρα επιρροής της Σοβιετικής Ένωσης. Οπότε άρχισαν να πιέζουν τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να εφαρμόσουν το Σχέδιο Μάρσαλ το οποίο παρουσίαζε μια κοινωνικοποιημένη έννοια της διεθνούς επένδυσης. Αλλά δεσμεύονταν ότι δεν θα εξάγουν στο ανατολικό μπλοκ προϊόντα που συνδέονται με στρατιωτικές ανάγκες, όπως μηχανήματα, χημικά και φάρμακα (μέχρι και γραφομηχανές). Με αποτέλεσμα να παγώσει το εμπόριο μεταξύ της Ανατολικής και Δυτικής Ευρώπης. Στην περίοδο αυτή η Βρετανική Κυβέρνηση, που διατηρούσε σημαντικές στρατιωτικές δυνάμεις στην Ελλάδα, ανακοίνωσε ότι θα διέκοπτε κάθε βοήθεια στην Ελλάδα, αδυνατώντας να επωμιστεί το βάρος. Έτσι οι ΗΠΑ αντικατέστησαν τους Βρετανούς με το σχέδιο Μάρσαλ και η παρέμβασή τους αυτή κατέληξε στην επικράτηση της μοναρχικής κυβέρνησης τον Αύγουστο του 1949, όπου η Ελλάδα βυθίστηκε στον πιο φονικό εμφύλιο πόλεμο που γνώρισε ποτέ. Μάλιστα θεωρείται διεθνώς ως η πρώτη πράξη του ψυχρού πολέμου με τις μεγαλύτερες απώλειες που γνώρισε η Ελλάδα από το 1830 έως σήμερα. Βεβαίως από τη μια μεριά, οι ΗΠΑ ήθελαν μια ενωμένη καπιταλιστική Ευρώπη για να παρεμβαίνει και να παρεμποδίζει με τον «ψυχρό πόλεμο» την διείσδυση του κομμουνισμού. Από την άλλη μεριά, όμως, οι μεγάλες πολυεθνικές των ΗΠΑ γνώριζαν πολύ καλά ότι η ανάπτυξη μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης θα γινόταν προοπτικά ένας ανταγωνιστικός παράγοντας στα συμφέροντά τους. Πράγματι, στη πορεία του σχεδίου Μάρσαλ η ενδυνάμωση της Δυτικής Ευρώπης στράφηκε εναντίων τους με το Σχέδιο Schuman και την ίδρυση της Ε.Κ.Α.Χ., η οποία έθετε τη βάση για την οικοδόμηση μιας νέας Ευρώπης μέσω της συγκεκριμένης επιτυχίας ενός υπερεθνικού καθεστώτος σε ένα περιορισμένο αλλά κρίσιμο πεδίο της υπο αμερικανικής κατοχής της οικονομικής ζωής της. Αφού η Συνθήκη της Ρώμης προέβλεπε την δημιουργία μιας Κοινής Αγοράς, στόχος της οποίας ήταν να τεθούν υπό έλεγχο στην τότε Ευρώπη οι παραγωγές άνθρακος, χάλυβος και ατομικής ενέργειας, με παράλληλη γενναιόδωρη ενίσχυση της γεωργίας των χωρών μελών, ώστε η νέα οντότητα να μην αντιμετωπίσει στο μέλλον κρίσεις ελλείψεως αγροτικών προϊόντων και συναφών ειδών διατροφής, ενισχύοντας έτσι και τα αγροτικά εισοδήματα. Με την πτώση δε του «Τείχους» του Βερολίνου, στις 9/11/1989, άνοιξαν τα σύνορα μεταξύ Ανατολικής και Δυτικής Ευρώπης και έτσι οι δύο λαοί δημιουργούν εμπορικές συναλλαγές και πολλές άλλες αλλαγές στη κοινωνία τους και στην συμπεριφορά τους, με αποτέλεσμα να εξαλείφεται η ύπαρξη του «Ψυχρού Πολέμου» των ΗΠΑ. Με αυτή την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη Κοινής Αγοράς η Ευρώπη έφθασε, στις 7/2/92, στη Συνθήκη του Μάαστριχτ με την οποίαν ολοκληρώνεται η Ευρωπαϊκή Ένωση ως σύγχρονος θεσμός, ύστερα από την Συνθήκη της Ρώμης. Επίσης δια της Συνθήκης αυτής καθορίζεται η Οικονομική και Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ), που αποβλέπει τη διαδικασία εφαρμογής ενιαίου νομίσματος, του Ευρώ. Το οποίο μειώνει το κόστος των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών, διευκολύνει τα ταξίδια και ενισχύει τον ρόλο της Ευρώπης σε διεθνές επίπεδο. Η εξέλιξη του σχεδίου της ΟΝΕ ξαφνικά διακόπηκε στην Ελλάδα το 2010, μετά από την λήξη (31/12/2010) της υπό του Αναγκαστικού Νόμου 2220/1940 Σύμβασης Cooper (ΦΕΚ 65/Β΄/17.02.1940). Όπου το Δημόσιο υποκαθίσταται μεν στα δικαιώματα της Cooper, υποχρεώνεται όμως να της πληρώσει τις μη αποσβεσθείσες δαπάνες της. Οι δε ελληνικές Κυβερνήσεις των Μνημονίων προωθόντας τα της Cooper ιμπεριαλιστικά σχέδια χαράτσι δια μέσω ΔΕΗ, μείωση μισθών κατα το ½, ΕΝΦΙΑ φθάσανε την Ελλαδα της ΕΕ σε βαθιά Κρίση. Δια της οποίας η Πατρίδα μου σημαίνει πλέον σκληρή λιτότητα, βάναυση καταστολή, σύνορα ντροπής, περιστολή ελευθεριών, καλπάζουσα ανεργία και όλα αυτά που ταιριάζουν σε Τυρανικά Καθεστώτα. Καρβας