ΓΙΑ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΚΟΥ ...ΧΡΕΟΥΣ  ΞΕΡΑΙΝΕΤΑΙ ΚΑΙ Η ΓΛΑΣΤΡΑ ...ΑΠΟ ΕΥΡΩ.

     Στα πολλά λόγια, με τα οποία μας χάϊδεψε τα αυτιά μας ο τύρανος πρωθυπουργός ΓΑΠαπανδρέου (του εβραϊκού γένους Ζίγκμουντ Μινέϊκος), υπάρχει και μιά αλήθεια. Αυτό το «δεν είμαστε Ντουμπάι». Ακριβώς! Εμείς στην Ελλάδα κάναμε τις καλύβες μας πολυκατοικίες με δανεικά λιστρηκών επιτοκίων από τους οίκους αξιολόγησης της αγοράς Moody’s, S&P και Fitch. Ενώ το άλλοτε ασήμαντο ψαροχώρι του Αραβικού Κόλπου Dubai (προέρχεται από τη λέξη «Daba», παράγωγη της «Yadub», που σημαίνει «έρπω») εμεταμορφώθηκε σε τεχνικό παράδεισο και στολίδι της Μέσης Ανατολής, επάνω στη καυτή και γυμνή άμμο της αραβικής ερήμου των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, με χρηματικό απόθεμα των λεφτάδων επιχειρηματιών και γιαυτό η εξουσία του μονοπωλείται από τους Εμίριδες και Σεϊχιδες. Ενώ στην αρχόντισσα της Δύσης «Ψωροκώστινα» η εξουσία διανέμεται στους αυλικούς σφουγκοκωλάριους και φίλα προσκειμένων της ξενόφερτης «Γλίξμπουργκ Βασιλικής Δημοκρατίας». Τα οποία κυβερνόντας έναν λαό, που τον κληρονόμησαν από τον πατέρα τους, τον παππού τους και τον προπάππο τους - σόι πάει το βασίλειο - λες και ήταν ιδιόκτητο κοπάδι προβάτων που πάει από παππού σʼ εγγονό, εφρόντιζαν και φροντίζουν ακόμη  για την εξώφληση των βασιλικών εξόδων με εξωτερικά δάνεια, που βάσει του Αγγλικού Δικαίου δεν μπορεί να τα κουρέψει κανείς. Πολύ δίκαια είχε πει ο κ. Καραμανλής το Δεκέμβριο του 1967: «Όλα τα κακά στην Ελλάδα προέρχονται από τα λάθη του θρόνου» και τους κηπουρούς του συμπληρώνω εγώ. Αυτά τα αποικιοκρατικά δάνεια των αυλικών διανοουμένων πολιτικών, τα οποία αποπληρώναμε με εξοντωτικούς όρους, εγονάτισαν την Ελληνική Οικονομία εξυπηρετόντας της Αυλής τα συμφέροντα με νόμους σαν τον νόμο του αυλοκόλακα Μητσοτάκη 2086/1992. Δια του οποίου εδώθει η νομική άδεια για το πλιάτσικο της «Εθνικής Περιουσίας» και όχι βασιλικής περιουσίας καθώς ισχυρίζεται ο Κόκος, διότι δεν υπάρχει βασιλεία στην Ελλαδα μετά το 1974, που έγινε το Δημοψήφισμα, με 70% του ελληνικού λαού υπέρ. Το οποίο, σύμφωνα με τα ανακοινοθέντα του Μητσοτάκη στο Λονδίνο στις 4 Φεβρουαρίου 1988, «Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ήταν άδικο το δημοψήφισμα». Μάλιστα δε και πάντα σύμφωνα με τις ανακοινώσεις των τότε αρμοδίων υπουργών, στα εννέα (9) κοντέινερ «με μεικτό βάρος 32 τόνων» περιέχονταν 1.104 κιβώτια, το καθένα από τα οποία περιείχε άγνωστο αριθμό αντικειμένων ελληνικού θυσαυρού, πληρωμένου με φόρους του ελληνικού λαού. Σε αυτό το ξεγύμνωμα της ελληνικής κρατικής περιουσίας, από πατριώτες λωποδύτες, πρέπει να προσθέσουμε και τους φόρους 10% στα εισητήρια των δημοσίων θεαμάτων, το 20% των δασμών που καταβάλλονταν για την εισαγωγή στη χώρα μιας σειράς προϊόντων (αυτοκινήτων κλπ) και το 20% από το «φόρο υπέρ τρίτων»  για της βασίλισσας Φρειδερίκης το πουγγί «Βασιλική Πρόνοια» προς τις Παιδοπόλεις του «διχασμού» σε Εθνικόφρονες και Μιάσματα. Που ο διχασμός αυτός συνεχιζόταν στις καρδιές των ανθρώπων και μετά την λήξη του Εμφυλίου και έχει φθάσει μεχρι σήμερον ως μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί. Δεν μπορώ να παραλείψω από την κατασπατάλησην των φτωχών πόρων της χώρας την ασυδοσία της δήλωσης του υπουργού Οικονομικών Θεοτόκη: «η προικοδότηση απηχεί την εθνική ευαισθησία από την οποίαν εις τοιαύτας περιστάσεις διαπνέεται πάντα το έθνος». Μια κοροϊδία στο μεγαλείο της! Ενώ η κυβέρνηση διά δηλώσεως του υπουργού Οικονομικών αποκλείει κάθε ενδεχόμενο αύξησης μισθών, ημερομισθίων των εργαζομένων. Ο δε εκπαιδευτικός Γ. Κάτρης  από τη βόρειο Ελλάδα καταφεύγει ζητώντας βοήθεια στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών, τονίζοντας στην επιστολή του ότι «οι μαθηταί του Γυμνασίου κατέστησαν πραγματικοί σκελετοί εκ της πείνης». Και οι φοιτητές να βρίσκονται στους δρόμους διεκδικώντας δωρεάν παιδεία με το σύνθημα «Προίκα στην παιδεία, όχι στη Σοφία». Εντούτοις η «πριγκίπισσα», ως κόρη αρχιστράτηγου πατρός Παύλου, πρέπει να προικοδοτηθεί αναλόγως με το πολιτικά και ηθικά απαράδεκτο νομοσχέδιο περί προικοδότησης αυτής, που ψηφίζεται στη Βουλή μετά τα μεσάνυχτα της 15ης Μαρτίου του 1962 με την ΕΔΑ απούσα της ψηφοφορίας. Ετσι η κυβέρνηση προσφέρει στον διάδοχο του θρόνου της τότε φασιστοκρατούμενης από τον Φράνκο Ισπανίας 30.000 χρυσές λίρες. 9.000.000 δραχμές ήταν η προίκα και για να κάνετε τη σύγκριση σκεφτείτε ότι μία εφημερίδα κόστιζε μιάμιση δραχμή. Αν χρησιμοποιήσουμε ως μέσο σύγκρισης την αξία της εφημερίδας, τότε σε σημερινά χρήματα η προίκα που πλήρωσε ο λαός ήταν περίπου 8.000.000 ευρώ. Η προίκα όμως που πήρε «η εγγονή του Κάιζερ» δεν ήταν τίποτα μπροστά στα έξοδα των 3.000.000 δολαρίων που στοίχισε ο χρυσός γάμος. Στις δύο τελετές του, μία στην καθολική εκκλησία και μία στη Μητρόπολη, πήραν μέρος 32 βασιλιάδες και πρίγκιπες, 109 έκπτωτοι εστεμμένοι ή πρίγκιπες και 3.000 Ισπανοί αριστοκράτες. Η νύφη με τον πατέρα της πήγε στον καθολικό Άγιο Διονύσιο και μετά στην ορθόδοξη εκκλησία με μια χρυσή άμαξα που έσερναν έξι χρυσοντημένα άλογα. Για να στολιστούν οι δύο εκκλησίες χρησιμοποιήθηκαν 80.000 τριαντάφυλλα και γαρίφαλα. Μάλιστα ο πολιτικός ηγέτης Κωνσταντίνος Καραμανλής έφερε το θέμα στη Βουλή και εψηφισθεί η καταβολή του ποσού των $3.000.000  από το Δημόσιο Ταμείο ως επιπλέον προίκα της Σοφίας. Επίσης μερικές εβδομάδες πριν από τους γάμους η βασίλισσα Φρειδερίκη με τη Σοφία πήγαν στο Παρίσι και στο Λονδίνο για "ψώνια". Οταν γύρισαν  στο αεροδρόμιο είχαν αποσκευές 120 βαλίτσες, που περιείχαν δώρα για τη μελλόνυμφη πριγκίπισσα. Επιπλέον, προς ανάμνηση του χλιδάτου αυτού γάμου, στις 11 Σεπτεμβρίου 1962 η κυβέρνηση αύξησε τη βασιλική χορηγία του πατρός της βασιλόπαιδος Σοφίας από 384.000 δολάρια το χρόνο σε 567.000 δολάρια και θέσπισε επίσης ειδική χορηγία προς τον τότε διάδοχο Κωνσταντίνο 83.600 δολαρίων το χρόνο. Μιλάμε για μια εποχή των «παχιών αγελάδων» για τη βασιλική οικογένεια τον καιρό που, ύστερα από τη λαίλαπα της Κατοχής και του εμφυλίου πολέμου, η Ελλάδα ήταν από τις πιο φτωχές χώρες της τότε Ευρώπης. Γιαυτό εκινδύνευσε τότε να τινάξει τα πέταλα το Μετοχικό Ταμείο Στρατού, όπως συμβαίνει και σήμερα με το Ευρώ εξαιτίας άλλων «βασιλικών» φόρων τους οποίους θα αναφέρω πιό κάτω. Προίκα βέβαια δεν πήρε μόνο η Σοφία, ουσιαστικά δόθηκε και στον αδελφό της όταν παντρεύτηκε με την πριγκίπισσα της Δανίας Αννα Μαρία στις 18 Σεπτεμβρίου του 1964. Πάλι χρυσοποίκιλτες άμαξες, λιλιά, παράδες, αυλικοί, λακέδες και οι γνωστοί παράγοντες των αυληκών που πλαισιώνουν και σήμερα τους εκάστοτε ισχυρούς. Αρχιτέκτονας της φαμφάρας και πάλι η Φρειδερίκη που είχε μανία με την επίδειξη και ήθελε να αφήσει με το στόμα ανοιχτό την Ευρώπη και τον απλό Έλληνα ξερόν. Και αυτός ο γάμος  των Γλύξμπουργκ έγινε με έξοδα του δημοσίου, ύστερα από απόφαση της κυβέρνησης Παπανδρέου, που την εποχή εκείνη δεν ήθελε να χαλάσει το χατίρι των βασιλέων. Οι δύο γάμοι της Σοφίας και του Κωνσταντίνου υπολογίζεται πως στοίχισαν στους Ελληνες φορολογούμενους 150.000.000 δραχμές, όπως γράφει η Σ. Μαλτέζου στο βιβλίο της. Εδώ επιτρέψετέ μου να βροντοφωνήσω «Ζήτω οι Εθνικοί Ευεργέτες και βασιλικές οικογένειες Παπανδρέου και Καραμανλή». Γιαυτή την ατμόσφαιρα βυζαντινής χλιδής και μεγαλοπρέπειας, ώστε να εντυπωσιαστούν εστεμμένοι και μη, προσκεκλημένοι, σκανδαλώδεις επιδείξεις και μεγαλεία πάλι στην ημερήσια διάταξη και να απορούν οι τότε Γερμανοί πως είναι δυνατόν μια χώρα που δεν είχε λεφτά για τα σχολεία να κάνει βασιλικούς γάμους και να δίνει προίκα  εκατομμυρίων μάρκων. Σε αυτή την βασιλική αφαίμαξη της ελληνικής οικονομίας πρέπει να προσθέσω και τις βδέλλες  «βασιλικές χορηγίες». Ο μισθός του Όθωνα ήταν το εν όγδοον (1/8) του ετησίου προϋπολογισμού. Δηλαδή το 15% των εσόδων του ελληνικού Κράτους, ενώ το κονδύλι  της εκπαίδευσης έφτανε στο 2,9% του συνόλου των κρατικών δαπανών. Μέσα στα τριάντα χρόνια (1832-1862) που εβασίλεψε, πήρε, μονάχα για βασιλική χορηγία, πάνω από ένα εκατομμύριο πενήντα χιλιάδες (1.050.000) χρυσές λίρες  εκείνης της εποχής, που η πραγματική αξία τους στεκόταν τρεις και τέσσερις φορές μεγαλύτερη απ' όσο είναι σήμερα. Αυτό λοιπόν και μόνο το ποσό αν είχε ξοδευτεί, τότε στα πρώτα χρόνια που συγκροτηθήκαμε σε κράτος, σ' έργα παραγωγικά, η μοίρα του τόπου μας θα 'τανε τώρα διαφορετική και δεν θα χρειαζόνταν τα Μνημόνια του ΔΝΤ της Αμερικής. Οι δε όροι αποδοχής του θρόνου, όπως τους διαπραγματεύτηκαν του 1863 για τον ανήλικο γενάρχη της Δυναστείας των Γλίξμπουργκ Γεώργιον Α΄ (1863 – 1913) οι κηδεμόνες του (Αντιβασιλεία) με τα τσιράκια τους βουλευτές, ήταν τρεις βασιλικές χορηγίες το χρόνο και όλες από χρήματα των  υπηκόων Ελλήνων. Η πρώτη προσωπική βασιλική προίκιση  ήταν η των 12.000 λίρων νόμιμη (δυνάμει της συμφωνίας του 1860) από τον Τακτικό Προϋπολογισμό του Κράτους. Η δεύτερη ήταν από ειδική φορολογία της Επτανήσου, μια που θα ελευθερωνόταν, σωστό ήταν να πληρώνει 10.000 λίρες στο νέο βασιλιά. Η Τρίτη ήταν 12.000 λίρες τις οποίες ή Αγγλία ή Γαλλία και ή Ρωσσία (όπως βλέπετε υπάρχει από τότε η Τρόϊκα) παραχώρησαν υπέρ του Βασιλέως Γεωργίου εκ των ποσών τά όποια το Έλληνικό Ταμείο επλήρωνε κάθε χρόνο για την εξόφληση τής αποσβεστικής δόσεως παλαιού δανείου εξ αυτών. Συνολικά η ελληνική προίκα προς τον ξένο Αφέντη της –κ. Γλίξμπουργκ- ήταν ετησίως 12.000 + 10.000 + 12.000 = 22.000 λίρες, ήτοι εις δραχμές 1.740.000, κατά την περίοδο, από το 1843 μέχρι το 1878, που υπήρξε έλλειψη εξωτερικών δανείων, επειδή οι ξένες χρηματαγορές ήταν ερμητικά κλειστές. Όπου το κράτος για να καλύψει τις πρόσθετες ανάγκες του (βασιλικά έξοδα) προστρέχει στην έκδοση εντόκων γραμματίων το 1864 και στην αναγκαστική κυκλοφορία το 1868. Με αποτέλεσμα η Ελλάδα να προσφεύγει στον ιδιώτη τραπεζίτη χιώτη Σταμάτη Δεκόζη Βούρο για ευτελή ποσά προβαίνοντας σε εκποίηση δημόσιας περιουσίας (οικιών, αμπελιών, ελαιώνων κλπ.) και σε πώληση 1.000 μετοχών της Εθνικής Τραπέζης. Έτσι τα εσωτερικά δάνεια ανήλθαν σε 44.000.000 δρχ. και η ετήσια επιβάρυνση του Προϋπολογισμού ήταν περίπου 6.000.000 δρχ. Όταν το σύνολον των τακτικών της εσόδων της ήταν 14.000.000 δρχ. H βασιλική χορηγία από 1.740.000 δρχ που ήταν το 1864 είχε φτάσει το 1950 στα 4.920.000 δρχ και 600.000 δρχ. για τον διάδοχο. Το δε 1956 έχουν γίνει 7.500.000 και 900.000 αντίστοιχα. Μετά από δραματική και οξεία συζήτηση τριών (3) ωρών και αφού απεχώρησαν της συνεδριάσεως του 1962 η Ενωσις Κέντρου και η ΕΔΑ, η κυβερνητική πλειοψηφία με τη συνδρομήν των Προοδευτικών εψήφισεν το νομοσχέδιον περί αυξήσεως της Βασιλικής χορηγίας. Δια της οποίας η βασιλική προίκα προς τον Κοκό καθορίστηκε εις το ποσόν των 17.000.000 δραχμών ετησίως. Σε αυτό το απίστευτο κόστος της βασιλικής χορηγίας  πρέπει να υπολογιστούν οι ξέφρενες σπατάλες  για απλές βασιλικές δεξίωσεις και εκδρομές του βασιλικού οίκου. Όπως το χρηματικόν ποσόν των 120.000 δρχ., που δεν καταβλήθηκε από κάποια βασιλική «χορηγία»,  αλλά εκταμιεύθηκε από τον τακτικό προϋπολογισμό της χώρας προκειμένου να καλυφθούν τα έξοδα της «μεγάλης εσπερίδος» του βασιλιά Παύλου στο διοικητήριο της συμπρωτεύουσας -προς τιμήν, λέει, των εθνικών εορτών της 26ης και της 28ης Οκτωβρίου. Για το μέγεθος της σπατάλης, αποκαλυπτική είναι η σύγκριση της δαπάνης με τις αμοιβές της εποχής. Σύμφωνα με τα στοιχεία του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας, το 1958 το εργατικό ωρομίσθιο στην ελληνική κλωστοϋφαντουργία ήταν μόλις 5,12 δρχ., στη μηχανουργία 5,69 δρχ. και στα -βαρέα και ανθυγιεινά- λιγνιτωρυχεία 6,49 δρχ. Εκτός από τα βασιλικά ταξίδια αναψυχής έχουμε και τις βασιλικές γκάφες του χρυσοπληρομένου ανωτάτου ισόβιου και κληρονομικού άρχοντα του κράτους μας. Όπως το δραματικότερο γεγονός, κατά τη βασιλεία του Γεωργίου, ο πόλεμος με την Τουρκία, το 1897. Πόλεμος, που προκλήθηκε από τον ενθουσιασμό που προξενούσαν στο Μονάρχη οι επιτυχίες των επαναστατών στην Κρήτη. Νόμισε τότε ότι είχε έλθει η ώρα να απελευθερωθούν και άλλα αλύτρωτα εδάφη προς Βορράν των ελληνικών συνόρων. Ο πόλεμος άρχισε στις 8 Απριλίου 1897 και τελείωσε μετά 11/2 μήνα, με ταπεινοτική ήττα των ελληνικών στρατευμάτων στη Θεσσαλία και υποχώρηση στην Κρήτη για να επιστραφούν τα θεσσαλικά εδάφη. Και επιβλήθηκε στην Ελλάδα να πληρώσει στην Τουρκία αποζημίωση 4.000.000 τουρκικών λιρών με πηγές εισόδων τα μονοπώλια άλατος, πετρελαίου, σπίρτων, παιγνιόχαρτων, τσιγαρόχαρτων, σμυρίδας Νάξου, φόρου καταναλώσεως καπνού, τέλη χαρτοσήμου και δασμοί τελωνείου Πειραιά δια μέσω του  Διεθνούς Οικονομικού  Ελεγχου (ΔΟΕ). Επίσης πρέπει να προσθέσω το ποσό των 8.000.000 δολαρίων για την αγορά της Σιδηροδρομικής Γραμμής Θεσσαλίας – Κωνσταντινούπολης, που υπήρχε στο Ελληνικό έδαφος και την είχε καταλάβει με αίμα ο Ελληνικός Στρατός από τους Τούρκους το 1913. Επιπλέον μου επιβάλλεται να αναφέρω και τα ληξιπρόθεσμα χρέη της βασιλικής οικογένειας, τα οποία σύμφωνα με τα κυβερνητικά  στοιχεία της απογραφής βασιλικής περιουσίας, το 1992, κατανέμοντε ως εξής: Κωνσταντίνος Γλίξμπουργκ 573.150.747 δραχμές. Ειρήνη Γλίξμπουργκ 37.747.647δρχ. Σοφία, βασίλισσα της Ισπανίας, 30.923.715 δρχ. Αικατερίνη Γλίξμπουργκ, σύζυγος του Άγγλου στρατιωτικού Ρίτσαρντ Μπράντραμ 1.567.685 δρχ. Αποτελεί ηθική υποχρέωση να καταγράψω συν τοις άλλοις και το ποσό των 100.000 χρυσών λίρων για την οικοδόμηση των Ανακτόρων, η οποία άρχισε το 1836 και τελείωσε το 1842 . Ναί μεν το ποσό αυτό δόθηκε από το ταμείο του Φιλέλληνα Λουδιβίκου Α΄ σαν προσωπικό άτοκο δάνειο προς τον γυιό του τον Όθωνα. Αλλά τον Όθωνα σιχτιρίζοντάς τον τον στείλαμε από εκεί που ήρθε, μολονότι που είχε παραιτηθεί του ενός πέμπτου (1/5) της επιχορηγήσεώς του (200.000 δραχμές) υπέρ των αναγκών του Δημοσίου Ταμείου! Με αποτέλεσμα να στείλει, σε όλη τη βασιλική του ζωή στην Ελλάδα, στον πατέρα του μόνο 2.000 λίρες από την βασιλική χορηγία του για το δάνειο των Ανακτόρων. Έτσι το υπόλοιπο ποσόν των 98.000 λιρών έμεινε χρέος της Ελλάδος προς την Βαυαρία. Το οποίον η Ελλάδα υποχρεώθηκε από τον προθυπουργό Βίσμαρκ να εξοφλήσει, το 1878, για λογαριασμό των κληρονόμων του Όθωνα. Επιπλέον είναι αναγκαίον να μνημονεύσω την «συνωμοσία της Αγγλίας εναντίον της Ελλάδος». Τα απαθέματα της ΤτΕ -611.000 ουγκιές (17,4 τόνοι) ράβδων χρυσού- που φυγαδεύτηκαν, την άνοιξη του 1941, με Αγγλικά πλοία μαζί με την Αγγλόφυλη Κυβέρηση και τον Αγγλόφυλο Βασιλιά Γεώργιο στην SOUTH AFRICA REVERSE BANK. Μετά την απελευθέρωση όταν ζητήθηκε από τους Άγγλους να επιστραφεί ο χρυσός στην Ελλάδα οι Άγγλοι επέστρεψαν μόνο ένα μικρό μέρος του χρυσού της Ελλάδος και η επίσημη δικαιολογία ήταν ότι χρησιμοποιήθηκαν για την μισθοδοσία των Ελληνικών Στρατευμάτων (Ιερός Λόχος) στην Αίγυπτο. Επίσης, καθ’ όλη τη διάρκεια της κατοχής, τα Εγγλέζικα αεροπλάνα έριχναν αφειδώς (σάμπως αυτοί πλήρωναν;) και ασταμάτητα τους τενεκέδες με τις λίρες στα κατά τόπους αρχηγεία των ανταρτών. Ο εμπαιγμός των Άγγλων ήταν και είναι τεράστιος. Έμπλεξαν την χώρα μας σε μια ολέθρια περιπέτεια με εκατοντάδες χιλιάδες θύματα, περιπέτεια που κράτησε δέκα χρόνια εξαιτίας των μηχανορραφιών τους και στο τέλος κράτησαν τον χρυσό της Ελλάδος για τον εαυτό τους. Έτσι τη μερίδα του λέοντος από τον ελληνικό χρυσό τον καρπώθηκαν οι «φίλοι» μας οι Άγγλοι. Η δε διαχρονική δουλικότητα των Ελλήνων πολιτικών προς την Αγγλία εκφράζεται με τους πατριωτάρες πολιτικάντηδες και ρουσφετολόγους που θυμούνται το κατοχικό δάνειο αλλά τον κλεμμένο χρυσό της Τραπέζης της Ελλάδος τον έχουν παντελώς ξεχασμένο ή ακόμα χειρότερο το φορτώνουν και αυτό στους Ναζί, γνωρίζοντας ότι δεν θα βρεθεί κανείς να υπερασπισθεί την αλήθεια. Αλλά δυστυχώς άλλο πράμα η πολιτική προπαγάνδα και άλλο πράμα η ιστορική έρευνα. Είναι πρόσφατη η κυκλοφορία του βιβλίου ''Και ένα Μάρκο αν ήταν'' όπου ο συγγραφέας Μανώλης Γλέζος αναπτύσσει όλο το σκεπτικό της διεκδίκησης των Γερμανικών αποζημιώσεων. Αλλά δεν μιλάει ο πολιτικός μας, που υποτίθεται ότι αγωνίζεται για εθνική ανεξαρτησία, για τον πατέρα του Όθωνα, τον Φιλέλληνα ΛουδοβίκοΑ΄, ο οποίος προσέφερε 20.000 φιορίνια, ανώνυμα, ως χρήματα που προέρχονται «από έναν παλιό φίλο των Ελλήνων», σε ταμείο που άνοιξε στο Μόναχο μετά από έκκληση του, για την διατήρηση και τη σωτηρία της Ελληνικής Επανάστασης. Καθώς και τα 435.000 φράγκα, που απέστειλε στον Ελβετό τραπεζίτη Ευνάρ για την απελευθέρωση των γυναικόπαιδων που μετά την καταστροφή του Μεσολογγίου είχαν πέσει στα χέρια των Τούρκων και θα πουλιόνταν στα σκλαβοπάζαρα της Ανατολής. Ούτε άχνα επίσης δεν βγάζει και για τον Βασιλέα Όθωνα, ο οποίος ουδέποτε και μάλιστα μετά την έκπτωσή του από το θρόνο, διεκδίκησε αποζημίωση για τη δήμευση των Ανακτόρων του. Μουγγαμάρα τον έχει πιάσει και δεν ακούγεται τσιμουδιά από το στόμα του για την προσφυγή που άσκησε ο εκπτωτος Κωνσταντίνος Γλιξμπουργκ κατά της Ελλάδας ενώπιον του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, απαιτώντας ως αποζημίωση για την περιουσία του πάνω από 50 εκατομμύρια ευρώ. Δικαιώθηκε μόνο 14 εκατομμύρια για την απαλλοτριωμένη ιδιοκτησία του. Διαρρηγνύει τα ιμάτιά του απαιτόντας από τους εταίρους Γερμανούς την επιστροφή του κατοχικού δανείου. Το οποίον υπέγραψε ο υπουργός Οικονομικών της κατοχικής κυβέρνησης Τσολάκογλου, Σωτήριος Γκοτζαμάνης, και έκτοτε η Γερμανία δεν έπαψε να το αναγνωρίζει. Όμως ο γιός του Γεωργίου Μ. Παπακωνσταντίνου, που του είχε παραχωρήσει, το 1941, ο κατοχικός πρωθυπουργός Γεώργιος Τσολάκογλου το προνόμιο παραγωγής και διανομής ηλεκτρικής ενέργειας στην Πτολεμαΐδα, Μιχάλης Παπακωνσταντίνου, ως υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης Μητσοτάκη αδιαφόρησε για την είσπραξη των κατοχικών δανείων. Το ίδιο έκανε και ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, έγγονς του επιχειρηματία Γεωργίου Μ. Παπακωνσταντίνου, όταν ως υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου το 2009-11 αντί να ζητήσει την εξόφληση του κατοχικού δανείου προτίμησε να υπογράψει το μνημόνιο και την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας στην Τρόϊκα. Για αυτούς τους υπηρέτες αλλοτρίων συμφερόντων δεν μιλάει ο πολιτικώς συνάδελφός τους, Μανώλης Γλέζος. Βέβαια κόρακας, κοράκου μάτι δεν βγάζει. Και έτσι συνεχίζουν οι κυβερνήσεις αυτών, ανεξαρτήτως χρώματος και ιδεολογίας, όπου κλέβουν τα περισσότερα οι ημέτεροι της αυλικής κουστωδίας από δανειακές συμβάσεις Αγγλικού δικαιού και o λογαριασμός δίνεται στον ταλέπωρα ελληνικό λαό. Μάλιστα αυτά τα Κυβερνητικά «τέρατα» είναι τόσο χροντρόπετσα που όταν αστράφτει το σφυριχτό χαστούκι στο γλοιώδη και καλοξυρισμένο μάγουλό τους από τον αυλικό Δεσπότη τους, αλα-Πόλ Πόρτερ. Αντί να του το κόψουν και να του το ψήσουν σαν το ψάρι στα χείλη του. Πάνε στη συνέχεια και χαρίζουν στη συζυγό του ένα διαμαντένιο περιδέριο, όπως το 1947 ο υπουργός Συντονισμού κ. Στ. Στεφανόπουλος. Δυστυχώς αυτή είναι η «γλίτσα» που μας κυβερνούσε και μας κυβερνάει ακόμα και σήμερα, με το «σφάξε με πασά μου να αγιάσω» να αποτελεί και σήμερα το κυρίαρχο δόγμα της εξωτερικής μας πολιτικής. Γιαυτό ο ελληνικός λαός πλήρωσε και πληρώνει ακόμη πολλά, από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους, για αγγλικά δάνεια. Από τα οποία επωφελήθηκαν τραπεζίτες, τοκογλύφοι, μεγάλοι ομολογιούχοι και μια αδίστακτη οικονομική και πολιτική ελίτ. Με αποτέλεσμα η οικονομία της Ελλάδος να συνδέεται άρρηκτα με την αδίστακτη τοκογλυφική εκμετάλλευση του τόπου από το ξένο κεφάλαιο για τα βασιλικά έξοδα του ξενόφερτου Βασιλικού Οίκου. Αυτά τα συμφέροντα υπάρχουν ακόμη και σήμερα, που η Ελλάδα είναι μέλος της Ενωμένης Ευρώπης. Η πραγματικότητα αυτού επιβεβαιώνεται επί προθυπουργίας του κ. Σιμήτη, όπου στη Βουλή είχαν παρουσιασθεί ομόλογα του 1910. Το σύνολον τέτοιων ομολόγων, που έχουν εκδοθεί ή φερουν την εγγύηση της Ελληνικής Δημοκρατία,ς είναι περίπου 6.400.000.000 ευρώ. Τα οποία ήταν επιλέξιμα για να συμπεριληφθούν στην πρόσφατη ολοκληρωθείσα ανταλλαγή ομολόγων (γνωστή και ως PSI - συμμετοχή ιδιωτικού τομέα), αλλά τελικά δεν προσφέρθηκαν για ανταλλαγή από τους ομολογιούχους. Το βασικό σκεπτικό στο οποίο στηρίξαν τα κτήνη της Βουλής την απόφαση αυτή είναι πως οι τίτλοι αυτοί διεπόμενοι από ξένο Δίκαιο (Αγγλικό Δίκαιο) εμπεριέχουν ρήτρες αποπληρωμής, κάτι που σημαίνει ότι αν μια έκδοση δεν πληρωθεί στο ακαίρεον οι ομολογιούχοι άλλων ανάλογων σειρών μπορούν να διεκδικήσουν άμεση ολική αποπληρωμή. Έτσι αποπληρώθηκε κανονικά το ομόλογο ξένου δικαίου ύψους 435 εκατ. ευρώ, που έληξε, στις 15 Μαΐου 2012 και ήταν το πρώτο από μια σειρά ομόλογα, που δεν συμμετείχαν στο «κούρεμα» μέσω της διαδικασίας ανταλλαγής ομολόγων (PSI). Στις δε 20 Δεκεμβρίου 2012 αποπληρώθηκε το επίσης ακούρευτο ομόλογο του Ελληνικού Δημοσίου με ISIN XS 0292467775 ονομαστικής αξίας 1.600.000 .000 ευρώ, που ήταν επιλέξιμος τίτλος κατά τη διαδικασία του PSI. Κάτι που αντιφάσκει με προηγούμενες κυβερνητικές δηλώσεις ότι όσοι έχουν αρνηθεί να υπαχθούν στο PSI ρισκάρουν να μην πάρουν ούτε ευρώ από τα ομόλογα που κατείχαν. Έτσι οι απειλές του πρώην υπουργού Οικονομικών Ευάγγελου Βενιζέλου, σύμφωνα με τις οποίες όσοι δεν συμμετέχουν στο «κούρεμα» θα κάνουν τα ομόλογά τους «κορνίζα» έχουν γίνει σαν τα μούτρα του. Παπάρες! Μετά έχουμε την απορία τι έχουν τα έρμα οικονομικά μας και ψοφάνε, και τον τέως αρχηγό μας Gιorgο να μας κοροϊδεύει προεκλογικά με το ότι «λεφτά υπάρχουν» για να ξελασπωθεί η Ελλάδα από το προικοθυρικό βούρκο της Κορώνας.  Ναί μεν η ακίνητη περιουσία του ελληνικού Δημοσίου ανέρχεται σε 240 δίσεκ. ευρώ (σύμφωνα με το πρόεδρο της Πειραιώς κ. Μιχ. Σάλλα). Αλλά οι αξιόπιστοι (λόγος το λέει) και με βαρύ ιστορικό οίκοι αξιολόγησης θέλουν αυξημένα επιτόκια (χρεοκοπίας) για τους τίτλους που μας εκδόσαν επί Βασιλείας. Γιαυτό ο GAP με τον εκβιασμό «αλλάζουμε ή βουλιάζουμε» υπονόμευσε την νοημοσύνη των Ελλήνων. Αφού από την επανάσταση του ’21, που αλλάξαμε τη Σκλαβιά σε Βασιλιά, και εδώθεν είμαστε βουλιαγμένοι και χωμένοι μέχρι τα μπούνια στον εφιάλτη της χρεοκοπίας, λόγω τις δημόσιες παθητικές δαπάνες στην Οικονομία. Και έτσι στην Ελλάδα το ούζο και οι ελιές είχαν και έχουν παραχωρήσει την θέση τους σ΄αυτό το βασιλικό χρέος που το πληρώνουμε συνέχεια με δανεικά Αγγλικού Δικαίου. Τώρα δεν μας δανείζουν με παλιά επιτόκια και μείναμε ξυροσφύρι, αφού το μεζέ μας τον έφαγε η Κορώνα του Γλίξμπουργκ. Με την τρομοκρατία των χρηματοπιστωτικών οίκων, που είχε στήσει την κυβέρνηση Σιμίτη στο τοίχο κατά την προ ΟΝΕ περίοδο. Όπως το 1995 ετοιμαζόταν να υποβαθμήσουν την αξιολόγηση του Κάναδα προκαλόντας πιέσεις στο νόμισμά του, κάτι που έκανε τον καναδό υπουργό Οικονομικών Πολ Μάρτιν να φωνάζει ποιοί διάλο είναι αυτοί που μας κρίνουν. Έτσι και κατά την ένταξη της δραχμής στο ευρώ επίεζαν με την πιθανότητα απόρριψης της δραχμής στην ΟΝΕ. Με αποτέλεσμα να αναγκαστεί η Ελλάδα να υποτιμήσει 14% το νόμισμά της και να έχει ένα μεγάλο έλλειμμα στην Οικονομία της, το οποίο φυσικά εδανίσθει από τους τιμωρούς της με βαρβάτα επιτόκια. Δεν της έφτανε της Ελλάδος αυτή η θυλία στο λεμό της Οικονομίας της ήρθε κι άλλο στραπάτσιο από τη κυβέρνηση Μητσοτάκη. Με τον 20886/92 νόμο η ΝΔ έδωσε στον τέως βασιλιά Κων/ντίνο Β’ κυριότητα σε ακίνητη περιουσία. Δια την οποία εζήτησε (καθώς αναφέρω πιο πάνω) στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο αποζημίωση ύψους 18 δισεκατ. δραχμές (50.000.000 ευρώ). Η δε απόφαση της Δίκης επιδίκασε 4,6 δισεκατ. δραχμές  (14.000.000 ευρώ) και πληρώνοντάς τα το δημόσιο χρέος έγινε επουράνιο. Και έχεις τον κ. Μητσοτάκη να μας λέει αδιάντροπα πως για την σημερινή κατάντια «φταίμε όλοι» και να διαβεβαιώνει ότι «η Ελλάδα είναι μια χρεοκοπημένη χώρα και δεν μπορούμε να ζούμε με δανικά». Το «δεν δικαιούσαι δια να ομιλείς» στον κ. Μητσοτάκη το έχει πει πριν πολύ καιρό ο αείμνηστος Αγαμέμνων Κουτσόγιωργας. Η δική μου επανάληψη περισεύει. Μπορώ όμως να του πω, το ότι έχουμε βουλιάξει στη χρεοκοπία το ακούσαμε και πριν από αυτόν στο «σκάνδαλο Κοσκωτά». Από τον περιβόητο ομογενή μας από το Brooklyn κ. Γεώργιον Κοσκωτά, ο οποίος επροσφέρθει να τυπώσει δωρεάν τα διαφημιστικά έντυπα του κόμματός (μου) ΠΑΣΟΚ για τις εκλογές του έτους 1985. Με αντάλλαγμα την ελευθερία να ανοίξει υποκαταστήματα της Τράπεζας Κρητης, την οποία αγόρασε με την συνεργασία του αδελφού του Στήβ που δούλευε στη Μαίρη Λιντς (όπως ανέφεραν τότε την Μέριλ Λιντς). Και όταν η Τράπεζα Ελλάδος έστειλε ελεγκτές στη Τράπεζα Κρίτης να διαπιστώσουν εάν οι ισολογισμοί της είναι πλαστοί, που έγραψε ο Κίτσος Τεγόπουλος στην Ελευθεροτυπία. Τότε ο ομογενής μας είπε στον αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης «Με τους ελεγκτές θα βουλιάξω εγώ, αλλά και εσείς μαζί μου. Μια και δεν υπάρχει φράγκο στην τράπεζα. Είναι όλα επενδυμένα στην Παλλήνη (σύγχρονο εκδοτικό συγκρότημα), σ’ αυτό που μου ζητήσατε εσείς να κάνω». Και έτσι έδεσε το βύσσινο «ομογενειακή και βασιλική χρεοκοπία» και χέρι με χέρι με το αίσχος της απογραφής και ξε-απογραφής του Αλογοσκούφη μας έφεραν στην οικονομική κρίση που απειλεί την «εθνική κυριαρχία» μας. Όσα νομοσχέδια φορολογικού συστήματος τύπου Λυκούργου, τα οποία θα ικανοποιούν φτωχούς και πλούσιους για να υπάρχει ομόνοια στο λαό, κι αν προτίνει η Ελλάδα στους πιστοληπτικούς όμιλους, αυτοί συνέχεια θα τα απορρίπτουν. Διότι θέλουν να έχουν τη μερίδα του λέωντος από τους δημόσιους φόρους, προερχομένων δια της εφαρμογής αντικοινωνικών και αντιαναπτυξιακών μέτρων της σκληρής λιτότητας. Ώστε οι ανώτατοι αξιωματούχοι της ΕΕ να έχουν ετήσιες απολαβές των 354.000 ευρώ που πέρνει ο πρόεδρός της. 29.500 ευρώ το μήνα. Δηλαδή! 100.000 ευρώ υψηλότερη αμοιβή από αυτή του προέδρου των ΗΠΑ και 15 φορές περισσότερο από μένα τον τεχνίτη υδραυλικό. Δεν τους νοιάζει αυτή η δυσαναλογία αμοιβών που δημιουργεί στάσεις, επαναστάσεις και εμφυλίους πολέμους. Αλλά δια στόματος του κάθε Τρισέ και Αλμούνια πιέζουν την κυβέρνησή μου να αγνωήσει την ελληνική κοινωνία, θέτοντας το δίλλημα: Ιρλανδία (σκληρή λιτότητα μέχρι τελικής πτώσεως) ή Αργεντινή (χρεοκοπία). Αν πράγματι η Πατρίδα μου δεν μπορεί να πληρώσει τα ληξιπρόθεσμα χρέη της, τότε ας την αφήσουν να χρεοκοπήσει και να επέμβει το ΔΝΤ, που ο προσδιορισμός του είναι να βοηθάει της δυτικές χώρες που βρίσκονται σε έκτακτη οικονομική ανάγκη. Δυστυχώς στο ΔΝΤ δεν υπάρχει μία. Αφού η Ινδία, με το 80% των τραπεζών της κρατικές, αγόρασε, τον Νοέμβριο 2009,  άλλους 200 τόνους χρυσό από το ΔΝΤ, με αποτέλεσμα το δολάριο να πέσει στο 1,51 ανά ευρώ. Πολύ σωστά οκ. Χρήστος Παπουτσής είπε πως ο λαός δεν ψήφισε για Τρισέ και Αλμούνια. Αφού είναι γεγονός πως εμείς οι Έλληνες ξαναψηφίσαμε τις 980 Συνταγματικώς φοροαπαλλαγές που υπάρχουν εν εφαρμογή και λίγο ή πολύ μας αγγίζουν όλους . Έστω και με αμοιβή ιατρικής επίσκεψης των 200 ευρώ έναντι των 250 με απόδειξη. Η φοροδιαφυγή, που το 1994 ο αείμνηστος Γεννηματάς την ονόμασε φοροκλοπή, δεν είναι μια συγκαιρία στο Εύρω της Ελλάδος. Αν ανατρέξουμε σε εφημερίδες του 1929 θα διαπιστώσουμε ότι από τότε το κράτος καλούσε τους πολίτες να συνεισφέρουν στους φόρους. Καθότι ο υπουργός των οικονομικών δήλωνε ότι «..άλλως θα πτωχεύσωμεν». Το δε 1979 για πρώτη φορά στα χρόνια της Μεταπολίτευσης ο υποργός Οικονομικών Αθ. Καννελόπουλος επιχείρησε να επιβάλει τεκμήρια διαβίωσης δια να προσεγγίσει μέσω αυτών τα διαφεύγοντα από την Εφορία εισοδήματα. Οι αντιδράσεις ήταν οξύτατες και ο υπουργός Οικονομικών αντικαταστάθηκε από τον κ. Μελτιάδη Έβερτ προκειμένου να κατευνασθούν οι δεσμενείς προς την Κυβέρνηση διαθέσεις των φοροδιαφυγάδων. Το 1981 ο νέος υπουργός Οικονομικών έριξε πρώτος την ιδέα αντικειμενικοποίησης του φορολογικού συστηματος αλλά έμεινε γρήγορα χωρίς συμμάχους και υποστήριξη. Ο Μανώλης Δρετάκης που τον διαδέχθηκε θέλησε να φορολογήσει τη μεγάλη ακίνητη περιουσία στοχεύοντας της βίλες της εποχής, με αποτέλεσμα γρήγορα και αυτός να τεθεί εκτός μάχης. Το 1984 ο Δημήτρης Τσοβόλας κατάφερε να επιβάλει το μέτρο των αντικειμενικών τιμών στα ακίνητα, το οποίο παρά τις στρεβλώσεις που προκάλεσε στην αγορά των ακινήτων, εδιασώθει 25 χρόνια μετά την πρώτη εφαρμογή του. Στη απόπειρα να επεκτείνει την αντικειμενικοποίηση του φορολογικού συστήματος βρήκε έντονες αντιδράσεις και το σύστημά του δεν περπάτησε. Το 1990 επιχειρήθηκε η επιβολή διαφόρων μέτρων κατά της φοροκλοπής, χωρίς όμως επιτυχία. Στο 1994 υιοθετούνται τα αντικειμενικά κριτήρια για επιτηδευματίες και ελεύθερους επαγγελματίες. Η επιβολή τους έφερε αποτελέσματα, αλλά όσο περνούσε ο καιρός εντείνονταν οι αντιδράσεις και παραμονές των εκλογών του 2000 καταργήθηκαν ως δήθεν αναχρονιστικά. Έκτοτε η φοροδιαφυγή έλαβε πρωτοφανές διαστάσεις. Ώστε μετά από δέκα χρόνια να μένουμε έκπληκτοι από την φοροκλοπή των γιατρών του Κολωνακίου και τις οφελές του Δημοσίου προς τους βρετανικούς φαρμακευτικούς κολοσσούς GlaxoSmithKline και AstraZeneca (προμηθευτές νοσοκομείων μας) να είναι όχι 2,5 έως 3 δισεκατ, που καταγράφουν τα επίσημα στοιχεία, αλλά 7 δις. ευρώ. Δεν μπορούμε να το χωνέψουμε ότι η Ελλάδα έχει γίνει δέσμια των Αγγλικών συμφερόντων. Αυτή η εξάρτηση έχει κάνει τη χώρα μας αποικία των Άγγλων, με την ανοχή κάποιων καθαρμάτων, όπου το Έθνος μας είχε και έχει την ατυχία να τους έχει πρωθυπουργούς και υπουργούς. Σε πλειοψηφία όλοι τους, από τον θερμό υποστηρικτή της Άγγλίας, Μαυροκορδάτο, μέχρι τους σημερινούς Μνημονιακούς Κυβερνήτες, τους περιβόητους απατεώνες της Τρόϊκας Σαμαράς – Βενιζέλος – Κουβέλης, είναι Αγγλόφιλοι και βασιλικότεροι του βασιλέως. Αντί να κυβερνήσουν την Μητέρα της Δημοκρατίας με την Ελληνική της Δημοκρατία, κάνουν κουμάντο με τις αρχές του Αγγλικού Συντάγμτος, που τις χρησιμοποιούν ως προτότυπο του ελευθέρως πολιτεύσθαι και επί βάσει αυτών εσυντάχθει το πολίτευμα της Ελλάδος από το 1844 και έκτοτε.  Έτσι αντί να υπηρετούν τα συμφέροντα του Ελληνικού Λαού με πρώτη τους αρχή να είναι ο απόλυτος σεβασμός προς την λαϊκή κυριαρχία και τη λαϊκή θέληση. Αυτοί ως κυβερνήσεις-ανδρείκελα της Αγγλικής κατοχής υλοποιούν τα κοινά τους συμφέροντα με την τυρανία του Αγγλικού Δικαίου. Εδώ ο Ελληνικός Λαός με το δημοψήφισμα της 8^ης Δεκεμβρίου 1974 επέλεξε με ποσοστό 70%, έναντι το 30% των βασιλικόφρονων, την Αρχαία Δημοκρατία του και αυτοί ως δουλοπάροικοι της Αγγλοκρατίας εκεί το χαβά τους. Αμφισβητούν την δημοκρατική εντολή του λαού και γράφοντας στα παλιά τους παπούτσια την λαϊκή ετυμογορία, συνεχίζουν τα του οίκου των απογόνων της ξένης (αγγλικής) Δυναστείας –Γλίξμπουργκ. Δηλαδή εξακολούθησαν να αμύνονται υπερ Αγγλικών βωμών και εστιών του Βρετανικού θρόνου Όλντεμπεργκ, Γλίξμπουργκ. Πιστοί στο διάγγελμα του Κώστα τους πριν το Δημοψήφισμα, μάχονται για τον καημό του αβανταδόρικού τους Αρχοντα, να γυρίσει στον τόπο του, όπου βρίσκεται το σπίτι του, το σπίτι των παιδιών του και οι τάφοι των προγόνων του. Με νόμους του μεσονυκτίου καταγγέλουν την Πατριδα τους στο Διεθνές Δικαστήριο ως κατηγορούμενη για κατάχρηση της απαλλοτριωμένης βασιλικής περιουσίας. Έτσι τον Μάρτιο του 2003 εμφανίζεται στην Εφορία Αχαρνών ο εκπρόσωπος του Μονάρχη, δικηγόρος Πέτρος Μάχας, και εισέπραξε την «πολιτική προίκα» των 14.000.000 ευρώ, που προικοδότησε το Διεθνές Δικαστήριο στον «ευγενή τιμωρό» της Ελλάδος. Επιτέλους ελύθει το ελληνικό βασιλικό αίνιγμα:

                                                                                     

 Εκατομμύρια ευρώ έδωσα και πήρα την κερά μου, να την βάζω ανάσκελα να κάνω τη δουλειά μου.

Ναι την πληρώσαμε τη κυρά μας Κορώνα, αλλά δεν τελειώσαμε με το σινάφι της. Διότι ένας ξένος συγγραφέας λέει πολύ σωστά: «Οι σύγχρονοι βασιλείς μοιάζουν με σκωληκοειδείς αποφύσεις. ‘Όταν κάθονται φρόνιμοι, είναι άχρηστοι· όταν γίνονται ενοχλητικοί, επιβάλλεται η “αφαίρεσή” τους, που είναι πάντα “επικίνδυνη”». Με αλχημείες και μαγειρέματα του Αλογοσκούφη αλα-απογραφή προσπάθησαν με «κρυφούς προυπολογισμούς» αφανούς χρέους να φορτώσουν το δημόσιο έλλειμα, που έφερε στην ελληνική Οικονομία η αποζημίωση Γλίξμπουργκ και τα δικηγορικά έξοδα της δίκης, στους λογαριασμούς επιδοτήσεων της ΕΕ. Έλα όμως που οι βόρειοι Εταιροί μας δεν μασάνε κουτόχορτο και τους τη βγήκανε με κόκκινο, σαν φάντης μπαστούνι μπροστά τους. Δουλεύοντάς τους,  ναι καλά, ματάκια μου γλυκά, δεν σφάξνε. Κοιτάχτε να τα πάρετε από τους φοροφυγάδες της λίστας Λαγκάρτ, αλλιώς τα Μνημόνια θα πέφτουν βροχή εως ότου μαζέψετε το παραδάκι που φιλοδωρίσατε τον Κοκό σας. Τρία χρόνια έχουν περάσει από την ημέρα που η Ελλάδα μπήκε στη δίνη των Μνημονίων και ακόμη δεν έχει αγγιχτεί το παραμικρό....από τους παράγοντες εκείνους που οδήγησαν στην κρίση». Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Το πρόβλημα για τη χώρα μας είναι πως στα αδιέξοδα δεν υπάρχει Δημοκρατία, αλλά Αυλοκρατία της βουλευτοκρατικοαυλής. Πάντως η ελληνική Οικονομία θα αρχίσει να πέρνει ανάσα από το 2014 και μετά. Που θα έχει στρώσει το νέο σχέδιο της μετερρύθμησης του φορολογικού συστήματος. Βασει του οποίου τα κράτη-μέλη θα πρέπει να διαβιβάζουν ετησίως στο Συμβούλιο και στην Επιτροπή τα σχέδια προϋπολογισμού τους για το επόμενο έτος μέχρι τις 15 Οκτωβρίου. Άλλοι παπάδες, άλλα βαγγέλια θα μου πείτε.  Ε, έτσι είναι γιατί έτσι πάει. Από κάτω η ενάτη κι από πάνω η χιονάτη.  Αφού εφτασε ο κόμπος στο χτένι και αν δεν λαλήσει ο τζίτζικας, δεν θα έχουμε καλοκαίρι. Γιαυτό ας προσέξουμε το καινούργιο κοσκινάκι μας, και που να το κρεμάσουμε. Για να στεφθούμε τη δόξα του ως λαός πρέπει να περάσουμε αλάβωτοι τις συμπληγάδες πέτρες των ερχομένων εκλογών. Γιατί σε αυτές τις εκλογές δεν έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα σε μερικά κόμματα και να αποφασίσουμε σε ποιο θα εμπιστευ­θούμε την εξουσία για τέσσερα, το πολύ, χρόνια. Έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα σε δύο πολιτεύματα και να αποφασίσουμε σε ποιο θα εμπιστευθούμε τις τύχες της χώρας μας για δεκαε­τίες ολόκληρες, έχουμε να αποφασίσουμε αν ο αρχηγός του Κράτους θα είναι η Ελληνική Δημοκρατία, που θα εκλέγεται από τους Έλληνες για ορισμένο χρονικό διάστημα, ή αν θα είναι ο κληρονόμος μιας ξένης δυναστείας, που την διόρισαν οι ξένοι και στάθηκε πάντο­τε όργανο των ξένων. Μην ξεχνάμε πως όταν εκείνη την Κυριακή θα φθάσουμε στην κάλπη, πάνω απ’ τον ώμο μας θα στέκουν οι σκιές μυριάδων Ελλήνων, που πέθαναν για την ελευθερία αυτού του τόπου. Ο αγώνας των περισσότερων απ’ αυτούς προδόθηκε ξανά και ξανά – και το κυριότερο όργανο της προδοσίας ήταν οι αυλικοί του θρόνου, που μεταμόρφωναν τα κατορθώματα των αγωνιστών σε προνόμια της ιθαγενούς και ξένης ολιγαρχίας. Στο χέρι μας είναι να μην προδώσουμε τότε μαζύ με τις θυσίες των νεκρών αυτών και την πείνα των νεκρών των Μνημονίων. Ως τότε προσφέρω μια συμβουλή -όχι από με αλλά και για με-,  συμβουλή  που έχει γράψει ο Επίκουρος προς ένα φίλο του, το Μενοικέα: «Μήτε νέος ων μελλέτω φιλοσοφείν   μήτε γέρων υπάρχων κοπιάτω φιλοσοφών, ούτε γαρ άωρος  ουδείς  ούτε πάρωρος προς το υγιαίνον της ψυχής. Ίσως θα  είναι χρήσιμη η ενασχόληση και για την ψυχική  ηρεμία μας  και  για το ύφος του λόγου μας.                               Ευχαριστώ,   Καρβας.