Παρακαλώ διαδώστε την κάτωθι Παραίτησή μου από εθελοντής της Επιτροπής Παρέλασης ΝΥ.

 

Δήλωση Παραίτησης Μέλους της Εθελοντικής Επιτροπής Παρέλασης Νέας Υόρκης 2016.

 

Προς το Διοικητικό Συμβούλιο της Εθελοντικής Επιτροπής Παρέλασης της Ομοσπονδίας Νέας Υόρκης.

 

    Κύριε Γκουρνέλε, πρόεδρε της Επιτροπής Παρελάσεως, όπως γνωρίζετε εγώ, ο Βασίλης εν τω Χριστώ και Καρβέλης εν τω Λαώ, τυγχάνω να είμαι μέλος τόσο της επιτροπής Έπαρση Ελληνικής Σημαίας στο Bowling Green στο Μανχάτταν της Νέας Υόρκης, όσο και της επιτροπής Διακίνησης (traffic control) της Παρελάσεως στην 5^η Λεωφόρο της Νέας Υόρκης. Σας δηλώνω δια της παρούσας επιστολής ότι από το 1990, που συναγωνίζομαι εθελοντικά με την Δύναμη της Επιτροπής Παρελάσεως για την εκπλήρωση των καθηκών της, ο απώτερος σκοπός των Πανομογενειακών ήταν η πρόοδος της Ομοσπονδίας για μιά «καλή Παρέλαση» στη 5^η Λεωφόρου της Υφηλίου. Από την Πανομογενειακή της 10^ης Μαρτίου 2016 αυτή η μελωδία «καλή Παρέλαση» παραφράστηκε, δυστυχώς, σε «χρυσή Παρέλαση». Αφού το Συμβούλιο της Ομοσπονδίας αποφάσησε σε ρυθμό «τάκα τάκα ταααα», του τραγουδιστή Λευτέρη Χρυσού, να ξεχωρίσει τον Χρυσό Κυριάκο του πρώην προθυπουργού κ. Μητσοτάκη, ως Τελετάρχη της εδώ ελληνικής μας Παρέλασης.

Ναί καλέ αυτόν τον Κυριακούλη που δήλωσε στον τηλεοπτικό σταθμό ALPHA «ψηφίζεις Κυριάκο, παίρνεις Κυριάκο» και έγινε πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας με Χρυσό τηλεφωνικό κέντρο στο γραφείο του από τον μεγάλο Χρυσό χορηγό της Οικογένειας Μητσοτάκη, τον κ. Μιχάλη Χριστοφοράκο. Αυτή η επιλογή του Χρυσού αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ως επίσημου τελετάρχη, αναβαθμίζει την Παρέλασή μας από «καλή» σε «χρυσή». Μάλιστα ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας κ. Πέτρος Γαλάτουλας μας διαβεβαίωσε στην εν λόγω Πανομογενειακή ότι «αποκλείεται τώρα (δηλ. μετά την επιλογή του Χρυσού Κυριάκου) να οριστεί τελετάρχης ο εκπρόσωπος της κυβέρνησης».

Οπότε λοιπόν, έχουμε «διαταγή του βασιλιά και τα σκυλιά δεμένα με φίμωτρα στα στόματά τους». Ώστε να μην ακούγεται στην «Εκκλησία του Δήμου», δηλαδή τις λαϊκες συνελεύσεις των Πανομογενειακων, το γαύγισμά τους περί της απόφασης του Συμβουλίου της Ομοσπονδίας «να μην καλούνται πολιτικοί από την Ελλάδα ως επίσημοι τελετάρχες με εξαίρεση τον εκπρόσωπο της Κυβέρνησης». Με αυτή την παράβαση των κανόνων του Συμβουλίου της Ομοσπονδίας εγκαθίσταται η «ενός ανδρός αρχή» στη δημοκρατική διοίκηση της Επιτροπής Παρελάσεως και επομένως στην εθελοντική δημοκρατική λειτουργία των λαϊκών Πανομογενειακών. Άρα στις κινήσεις της Επιτροπής Παρέλασης θα επικρατεί του Θουκυδίδη το «Εγίγνετο τω λόγω μεν δημοκρατία, έργω δε υπό του πρώτου ανδρός αρχή». Σε απλά Αγγλικά είναι το «yes sir» της τυφλής υποταγής στον αυτάρχη «Boss». Προσωπικά εγώ ως ελεύθερος πολίτης, που γαλουχήθηκα στη λαμπρή Δημοκρατία του Κλεισθένη και στην σεισάχθεια του Σόλωνα, δεν πιστεύω σε αυτή την «ενός ανδρός αρχή» του κ. Πέτρου Γαλάτουλα. Δυστυχώς, όλα τα παραπάνω δεν μου αφήνουν άλλη επιλογή, πέραν της παραίτησής μου από τα όργανα της Επιτροπής Παρελάσεως, που υπηρέτησα με συνέπεια εθελοντού από το 1990, ανταποκρινόμενος στο κέλεσμα «χρειαζόμαστε την βοήθειά σας» της Ομοσπονδίας Νέας Υόρκης. Στην οποίαν κανένας πρώην άρχων αυτής δεν ήταν σε θέση να εκμεταλλευτεί τη δύναμη, που του παραχωρούσε μέσα στον εδώ Παρθενώνα μας το «Σταθάκειο» η Εκκλησία του Δήμου της Ομογένειας στις Πανομογενειακές. Η Οικογένειά, το Σχολείο, ο Στρατός και η Κοινωνία με δασκάλεψαν του Ομήρου το «Εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάτρης» και όχι περί συμφερόντων της οικογένειας Μητσοτάκη. Για το λόγο αυτό, και κατανοώντας πλήρως τη σοβαρότητα της πράξης μου, με απόλυτη ελευθερία σας ανακοινώνω ξανά ότι παραιτούμαι από εθελοντής στις επιτροπές «Bowling Green» και «traffic control». Απερχόμενος σας υπόσχομαι ότι όταν, με το καλό, ο Χρυσός Κυριάκος του Μητσοτάκη γίνει «πρωθυπουργός της Ελλάδας μου «θα γίνω χαλί να με πατήσει».

 

Ο ελεύθερος πολίτης, Καρβας

Η Γύμνια στη Γιορτή της Γυναίκας.

Ήρθε και εφέτος η 8^η Μαρτίου σαν Γιορτή της Ύπαρξής μας. Ειλικρινά ομολογώ ότι ποτέ δεν κατάλαβα τον συμβολισμό που κρύβεται πίσω από την «Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας». Περισσότερο σαν υποκρισία και σαν στάχτη στα μάτια φαντάζει στην αντίληψή μου παρά ως φόρος τιμής προς τις γυναίκες που πάλεψαν για τα δικαιώματα του «θηλυκού γένους» της ανθρωπότητας. Διότι η συντριπτική πλειοψηφία των λαών της Ανθρωπιάς, εδώ και αιώνες, δεν αναγνωρίζει ούτε το «βασικό δικαίωμα της επιβίωσης» στη γυναίκα. Αφού η πνευματική των μόρφωση βασίζεται στο: «Τη γυναίκα πρέπει να τη δέρνεις τρεις φορές την ημέρα, κι αν δε ξέρει ο άντρας της γιατί τη δέρνει αυτή πάντως ξέρει γιατί τις τρώει». Τραγικό αλλά πέρα για πέρα αληθινό. Την στιγμή που οι παραπάνω κουβέντες εκλαμβάνονται ως σοβαρά χαστούκια, τα οποία η γυναίκα δέχεται αδιαμαρτύρητα και αστράφτουν εν ριπή οφθαλμού με μοναδική δικαιολογία ότι ο «αφέντης του σπιτιού» κάπου έπρεπε να ξεσπαθώσει τις έννοιες του και να εκτονώσει τα νεύρα του. Η 8^η  ημέρα του Μάρτη δεν μπορεί να θεωρηθεί ως μνήμη των αγώνων της Γυναίκας για την απελευθέρωσή της από δούλα μιας καταπιεστικής ανδροκρατούμενης κοινωνίας, που την θέλει ως «δεύτερο φύλο», σε μιά νέα κοινωνία χωρίς καταπίεση. Όταν ακόμα και σήμερα οι γυναίκες όρθιες σερβίρουν τους άντρες περιμένοντας να τελειώσουν για να έρθει η σειρά τους να φάνε και που φυσικά δεν έρχεται παρά μονάχα όταν εκείνοι αποφασίζουν να σηκωθούν, μια και ο βασικός γυναικείος ρόλος δεν είναι άλλος από αυτόν του άψυχου αντικειμένου που επάνω του πατέρας, σύζυγος και ενίοτε γιός, κυρίαρχα αρσενικά γύρω της, έχουν δικαίωμα ζωής και θανάτου χρησιμοποιώντας το κατά βούληση. Πως είναι δυνατόν να μην τρίζουν –κάθε 8^η Μάρτη- τα κόκκαλα της διεθνής αγωνιστικής φυσιογνωμίας του εργατικού και γυναικείου κινήματος (Γερμανίδας) Κλάρας Άισνερ, μητέρας δυό εξώγαμων παιδιών με τον σύντροφό της Τσέτκιν. Η οποία, ως γραμματέας της διεθνούς γραμματείας γυναικών της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, πρότεινε το 1910, κατά τη διάρκεια του δευτέρου παγκόσμιου Συνεδρίου Σοσιαλιστριών στην Κοπεγχάγη, να καθιερωθεί η 8^η του Μάρτη «ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ». Για να εκφράσουμε «είπε» την αλληλεγγύη και την αγάπη για Ειρήνη που μας ενώνει και να διαδηλώσουμε τη συνεχή διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας». Δυστυχώς, αυτή η Ημέρα της Γυναίκας, από μέρα εκτίμησης των ταξικών και φυλετικών αγώνων των γυναικών, μετατράπηκε σε μια άοσμη, άνευρη και απόλυτα αποδεκτή από το κατεστημένο Γιορτή. Όπου οι ευκατάστατες γυναίκες και πλήρως αποδεκτές από το κατεστημένο Κυρίες μιλούν για λογαριασμό των φτωχών και των εξοστρακισμένων γυναικών, χωρίς να αναφέρονται στις πραγματικές συνθήκες της ζωής της «Δούλας Γυναίκας», (ζωή πόνου, κόπου, σύγκρουση με τις κάθε λογής εξουσίες).  Μάλιστα, αγνοούν τελείως το φεμινιστικό κίνημα και το περιφρονούν διότι το φοβούνται σαν  τον διάλαο το θυμιάμα. Αυτό το φαινόμενο της απαξιωτικής άποψης για το φεμινισμό από τις Κυρίες Γυναίκες του Κοινωνικοπολιτικού Καθεστώς το γευτήκαμε και στην περσινή «Ημερα της Γυναίκας». Καμία αποδοκιμασία δεν εκφράσανε, στις 8 του Μάρτη 2015, για τις χυδαίες επιθέσεις που δεχόνταν η Ζωή Κωνσταντοπούλου στην ανδροκρατούμενη «Προανακριτική» της πατριαρχικής κοινωνίας στη Βουλή για τη Λίστα Λαγκάρντ. Όπου ο κ. Βενιζέλος χαρακτήρισε την Ζωή Κωνσταντοπούλου «θηλυκό Ιαβέρη» και την συκοφάντησε με βαριές εκφράσεις σαν την «Είστε χυδαία πολιτικά και κοινοβουλευτικά». Είναι φανερόν ότι η εξέλιξη του μαζικού φεμινιστικού κινήματος ενοχοποιεί το ανδροκρατούμενο καπιταλιστικό σύστημα  και το καθιστά υπεύθυνο για την αντιπαλότητα των φύλων, την υποταγή της γυναίκας και τον αποκλεισμό της ιδιότητας του πολίτου στην ανθρώπινη θηλυκότητα. Γιαυτό οι άνδρες του φαλλοκρατικού σοβενισμού της Πατριαρχίας φτιάχνουν τον ηθικό κώδικα της Κοινωνίας και έχουν την αξίωση από τις γυναίκες να τον τηρήσουν. Δηλαδή να αντιμετωπίζονται ως κατηγορία και όχι ως άτομα, ως προσωπικότητες συναισθηματικά υποταγμένες από τα ανδροκατασκευασμένα κοινωνικά πρότυπα, από τα οποία δεν μπορούν να απαλλαγούν την κτητική διάθεση που το σύστημα έχει απέναντί τους. Αυτή η μητρική οικογενειακή αγωγή, που περιορίζει και υποτιμά από τα παιδικά  ήδη χρόνια το κορίτσι, μεταφέροντάς του όλες τις κοινωνικές προκαταλήψεις, προετοιμάζει τη Γυναίκα μόνο για το ρόλο που έχει να διαδραματίσει σύμφωνα με τα στερεότυπα και δεν της επιτρέπει να κρίνει, να  αμφισβητεί και όπου χρειάζεται να ανατρέπει το ρόλο αυτό. Έτσι οι Κυρίες Γυναίκες στην υψηλή τάξη της Κοινωνίας των Πολιτών με γνώμωνα την «αγία τριάδα του φόβου»: -μήπως είμαι κακή μητέρα, σύζυγος, και κόρη- απαρνιούνται τον Φεμινισμό, που είναι η ριζοσπαστική αντίληψη ότι οι γυναίκες είναι και αυτές άνθρωποι. Θεωρόντας δε έτσι ως αχρείαστον πια την ύπαρξη αυτού και των μαζικών κινημάτων του, δεν ξεσκεπάζουν του κόσμου την κουλτούρα της σιωπής ότι: το γυναικείο φύλο εξακολουθεί να καταπιέζεται με πολλούς τρόπους, φανερούς και κρυφούς. Δεν επιδιώκουν να παλέψουν για την ανατροπή της σύγχρονης αντίληψης ότι δεν υπάρχει πια κανένας λόγος διεκδίκησης απολυτρώσεως της κατωτερότητας των γυναικών. Η οποία εμποδίζει την πρόσβαση των Γυναικών σε κέντρα άσκησης και ελέγχου εξουσίας και περιορίζει τη γυναικεία εργασία σε ρόλο συμπληρωματικό και εφεδρικό. Όπως εύστοχα διατυπώνει η Δαράκη (1995) η οικονομική ανεξαρτησία έβγαλε τη γυναίκα από την παρανοϊκή πραγματικότητα του Μεσαίωνα, αλλά την έριξε στην παγίδα της στενής εκμετάλλευσης από τον καπιταλισμό. Άρα αυτή η εμπειρία μας αποδικνείει ότι η είσοδος των γυναικών στη δημόσια σφαίρα δε σημαίνει την αυτόματη απεμπλοκή τους από τον ιστορικά καταγραμμένο σε αυτές ιδιωτικό χώρο, τον «γυναικείο» της σημερινής κοινωνικοποίησης. Ουδεμία λοιπόν, κεντρική και καθοριστική κατεύθυνση απαλαγής από τον ανδροκεντρισμό και ειδικότερα από τις διπολικότητες που γεννούν διχοτομίες του τύπου ανώτερο και κατώτερο άτομο. Ας έχουν όμως, κατά νού τους ότι με το να μη επιδιώκουν τους κοινωνικούς αγώνες του Φεμινισμού, για απελευθέρωσή τους από τα ανδροκρατούμενα πρότυπα της Πατριαρχικής Κοινωνίας, συναινούν με την ίδιά τους την καταπίεση. Αφαιρώντας έτσι από τον εαυτό τους το δικαίωμα να διεκδικήσουν ίσες ευκαιρίες και πιο δίκαιο τρόπο ζωής. Γιαυτό μόνο σε 17 από τις 195 χώρες στον κόσμο κυβερνούν γυναίκες και κατέχουν μόλις το 20% των κοινοβουλευτικών εδρών παγκοσμίως. Ενώ το ποσοστό είναι ακόμη πιο αποκαρδιωτικό στον χώρο των επιχειρήσεων: μόλις ένα 4% από τους διευθύνοντες συμβούλους της λίστας του περιοδικού «Fortune» με τις 500 μεγαλύτερες αμερικανικές εταιρείες είναι γυναίκες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της απαρχαιωμένης αντίληψης της Κοινωνίας στο ζήτημα ισότητας γυναίκας στην Εξουσία είναι το γεγονός ότι στις συνεντεύξεις για θέσεις εργασίας πάντοτε ακούγεται η ερώτηση αν ο υποψήφιος έχει οικογένεια και αν σκοπεύει να κάνει παιδιά, όταν είναι γυναίκα, ενώ σπάνια υπάρχουν οι ίδιες ερωτήσεις σε συνεντεύξεις ανδρών. Μα πως είναι δυνατόν να μη παραμένη αυτή η νοοτροποία, όταν κάθε 8^η Μάρτη, ημέρα της Γυναίκας τα δελτία ειδήσεων έχουν ρεπορτάζ όχι για την επιλογή της Γιορτής σαν μέρα σύμβολο αγώνων, δράσης και προβολής των αιτημάτων των εργαζόμενων γυναικών, ούτε για την θηριωδία του άνδρα, που είναι το μόνο αρσενικό ζώο που δέρνει το θηλυκό του, αλλά για το πως θα διασκεδάσουν το ίδιο βράδυ οι γυναικοπαρέες άνευ ανδρών. Και το πλάνο συνεχίζει με την εικόνα να αλλάζει και να ζουμάρει στην ποδιά που φοράει ο σύζυγος ενώ πλένει τα πιάτα χαμογελώντας ειρωνικά για να δείξει την τόση του καταδεκτικότητα στο να μοιράζει ισότιμα τις δουλιές του σπιτιού. Κάπως έτσι τελείωνε το όλο «νταβαντούρι» της Ημέρας, με αποτέλεσμα οι γυναίκες να μην έχουν ιδέα τι γιορτάζουν στις 8 Μαρτίου και έτσι νομίζουν ότι γιορτάζουν αυτό που έχουν εκεί που το έχουν, δίχως όμως να ξέρουν γιατί το έχουν, μπερδεύοντας τοιούτως το θυλικό με το πρόστυχο. Αναρωτιέμαι αν οι πρωτοπόρες γυναίκες του 1857 εγκρίνουν την σημερινή ελαφρότητα της Hμέρας της Γυναίκας, αυτές που πάλεψαν, χτυπήθηκαν και δολοφονήθηκαν για τα δικαιώματα των γυναικών και που οι σημερινές γυναίκες λεκιάζουν με την ματαιοδοξία τους. Έτσι η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας (International Women's Day) από ελάχιστος φόρος τιμής προς το αίμα των εργατριών στην υφαντουργία της Νέας Υόρκης, που η Αστυνομία εσκώτωσε  γιατί ετόλμησαν και κατεβήκαν στις 8 Μαρτίου 1857 στους δρόμους ζητώντας μείωση του ωραρίου από 16 σε 10 ώρες και ίσες αμοιβές και ανθρώπινες συνθήκες εργασίας με τους άντρες, οι οποίοι είχαν κατακτήσει το 10ωρο πριν από 17 χρόνια. Καντάντησε λοιπόν η 8 Μαρτίου «Ημέρα Κοινωνικής Γύμνιας», όπου αποκαλύπτεται το γυμνό γεγονός της ενδο-οικογενειακής βίας με θύματα γυναίκες, που την συντηρεί γυμνωμένη η παλιά καταψυγμένη κουλτούρα της «Κοινωνίας του θεάματος». Δίχνοντας φυσικά μία κατανόηση στο «φουκαρά» εκείνον άνδρα που γυρίζει σπίτι και σπάει στο ξύλο τη γυναίκα του, που με την σειρά της δέχεται το ξύλο επειδή της έμαθαν να φοβάται, χωρίς να ξέρει ότι ο μόνος φόβος που καταγράφει η κυτταρική μνήμη είναι ο φόβος του θανάτου κι ότι όλοι οι άλλοι φόβοι είναι επίκτητοι. Πίσω όμως, από αυτή την απόκτηση φόβου κρύβεται η παγίδα της σιωπής. Αμίλητη η ξυλοδαρμένη σύζυγος περιμένει να εκδηλώσει την οργή της για την κακοποίηση που υπέστη στο δικό της ανυπεράσπιστο, που είναι τα παιδιά της. Αυτά ως κακοποιημένα πλέον θα πάνε να κλαφτούν στον πατέρα τους. Και η ισότητα ανθρωπισμού συνεχίζεται.

 

Με εκτίμηση.

   Καρβας

                     Απόσπασμα του «Μάχου υπέρ πίστεως και πατρίδος» του ηγέτη

                         της Εθνικής εξέγερσης των Ελλήνων Αλεξάνδρου Υψηλάντη.

Χθές ήταν 24 Φεβρουαρίου.  Κάθε χρόνο αυτή την ημέρα ανασύρεται από τη λήθη μιά Επέτειος, από πολλούς ξεχασμένη και άγνωστη, σε ένδειξη τιμής και ευγνωμοσύνης στους πραγματικούς ΗΡΩΕΣ και ΗΓΕΤΕΣ της παλιγγενεσίας του Ελληνικού μας Κράτος. Μια από τις συνέπειες της καθιέρωσης, επί Οθωνα, της 25ης Μαρτίου ως εθνικής επετείου υπήρξε η αποσύνδεση στη νεοελληνική συλλογική συνείδηση της καθαυτό επαναστατικής εμπειρίας του 1821 στη Μολδοβλαχία. Ποιός ο λόγος, τώρα, να θυμάται κανείς πως η εναρκτήρια προκήρυξη του Αγώνα εκδόθηκε στις 24 Φλεβάρη στο Ιάσιο της Ρουμανίας, και μάλιστα με περιεχόμενο πολύ διαφορετικό από τη διεκδίκηση ανεξάρτητης κρατικής οντότητας για τους ελληνόφωνους και αλβανόφωνους Ρωμιούς που επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ζούσαν στη νοτιότατη εσχατιά της Βαλκανικής. Σαν εχτές και πρίν από 195 χρόνια, τότε που οι Έλληνες ζούσαν για την Ελλάδα και οι Ευρωπαίοι σκεφτόντουσαν Ελληνικά, οι δε πράξεις είχαν κίνητρα εθνικά και διέποντο από ευγενή ιδεώδη για θυσίες που είχαν νόημα, ο Αλέξανδρος Υψηλάντης υψώνει την επαναστατική σημαία του Ιερού Λόχου των 500 σπουδαστών στο Ιάσιο της Μολδοβλαχίας, εκδίδοντας ταυτόχρονα επαναστατική προκήρυξη με τον τίτλο «Μάχου υπέρ πίστεως και Πατρίδος». Επιτρέψτε μου να καταθέσω στην Επιτροπή «Παρέλασις Νέας Υόρκης» ως συνεισφορά στην καθιέρωση του Μαρτίου ως «Μήνα Ελληνικής Πολιτιστικής Κληρονομιάς» και ως φόρο τιμής μου στους Ήρωες του ’21 απόσπασμα της προκηρύξεως.

                                        --------------------- ++++ ----------------------

Η ώρα ήλθεν, ω Άνδρες Έλληνες! Η Πατρίς μάς προσκαλεί!

Ας ενωθώμεν λοιπόν με Ενθουσιασμόν, ίνα αντηχήσωσι όλα τα Όρη τής Ελλάδος από τον Ήχον τής πολεμικής μας Σάλπιγγος, και αι κοιλάδες από την τρομεράν κλαγγήν των Αρμάτων μας. Ώστε οι δε τύραννοι ημών τρέμοντες και ωχροί θέλουσι φύγει απ’ έμπροσθέν μας. Κινηθήτε, ω φίλοι, και θέλετε ιδή μίαν Κραταιάν δύναμιν να υπερασπισθή τα δίκαιά μας! Ενωθήτε λοιπόν, ω ανδρείοι και μεγαλόψυχοι Έλληνες, ας σχηματισθώσι φάλαγκες εθνικαί, ας εμφανισθώσι Πατριωτικαί λεγεώνες, και θέλετε ιδή τους παλαιούς εκείνους Κολοσσούς του δεσποτισμού να πέσωσιν εξ ιδίων, απέναντι των θριαμβευτικών μας Σημαίων! Ποία ελληνική ψυχή θέλει αδιαφορήση εις την πρόσκλησιν της Πατρίδος; Η οποία γυμνή δεικνύει μεν τας πληγάς της και με διακεκομμένην φωνήν επικαλείται την βοήθειαν των τέκνων της. Στρέψατε τους οφθαλμούς σας, ω Συμπατριώται, και ίδετε την ελεεινήν μας κατάστασιν! Ίδετε εδώ τους Ναούς καταπατημένους! Εκεί τα τέκνα μας αρπαζόμενα διά χρήσιν αναιδεστάτην της αναιδούς φιληδονίας των βαρβάρων τυράννων μας, τους οίκους μας γεγυμνωμένους, τους αγρούς μας λεηλατισμένους και ημάς αυτούς ελεεινά ανδράποδα! Είναι καιρός να αποτινάξωμεν τον αφόρητον τούτον Ζυγόν, να ελευθερώσωμεν την Πατρίδα, να κρημνίσωμεν από τα νέφη την ημισέληνον και να υψώσωμεν το σημείον, δι’ ου πάντοτε νικώμεν,  λέγω τον Σταυρόν, και ούτω να εκδικήσωμεν την Πατρίδα, και την Ορθόδοξον ημών Πίστιν από την ασεβή των ασεβών Καταφρόνησιν. Με την Ένωσιν, ω Συμπολίται, με το προς την ιεράν Θρησκείαν Σέβας, με την προς τους Νόμους και τους Στρατηγούς υποταγήν, με την ευτολμίαν και σταθηρότητα, η νίκη μας είναι βεβαία και αναπόφευκτος. Αυτή θέλει στεφανώση μέ δάφνας αειθαλείς τους Ηρωικούς αγώνας μας, αυτή με χαρακτήρας ανεξαλείπτους θέλει χαράξη τα ονόματα ημών εις τον ναόν της αθανασίας, διά το παράδειγμα των επερχομένων γενεών. Ας καλέσωμεν λοιπόν εκ νέου, ω Ανδρείοι και μεγαλόψυχοι Έλληνες, την ελευθερίαν εις την κλασικήν γην της Ελλάδος! Ας συγκροτήσωμεν μάχην μεταξύ του Μαραθώνος και των Θερμοπυλών! Ας πολεμήσωμεν εις τους τάφους των Πατέρων μας, οι οποίοι, διά να μάς αφήσωσιν ελευθέρους, επολέμησαν και απέθανον εκεί! Εις τα όπλα λοιπόν φίλοι η Πατρίς Μάς Προσκαλεί!   Αλέξανδρος Υψηλάντης. Την 24ην Φεβρουαρίου 1821, εις το γενικόν στρατόπεδον του Ιασίου.

                                                   ------------------------ ++++ ------------------ 

Επίσης κατευθυνόμενος από το αίσθημα του εθνικού καθήκοντος μου επιβάλλεται να μνημονεύσω στην εκδήλωση του «Μήνα Ελληνικής Πολιτιστικής Κληρονομιάς» τον απαράμιλλον ζήλο και ηρωϊσμό των ελεύθερων πολιορκημένων. Οι οποίοι στις 10 Απριλίου του 1826 έκαναν μία έξοδο. Μία έξοδο ηρωϊκή. Την έξοδο του Μεσολογγίου, η οποία  συγκαταλέγεται στα σημαντικότερα γεγονότα της παγκόσμιας στρατιωτικής ιστορίας. Εφέτος την ημέρα αυτή, 10 Απριλίου 2016, η 5η Λεωφόρος του Μανχάταν θα γεμίσει ξανά με γαλανόλευκες ελπίδες και ελληνικές φωνές. Μαζί με αυτές τις κραυγές υπερηφάνειας θέλω να ακουστεί και ο δικός μου έμμετρος αλαλαγμός αξιοπρέπειας:

                             Έστησε ο Έρωτας χορό, με τον ξανθόν του Απρίλη,

                             και γελάει το φρουρό, στου Μεσολογγιού  την πύλη.

                             Όρμησαν δε οι πολιορκημένοι, σαν ελεύθερη μπόρα.

                              έτσι βρήκε η φύση τη καλή και τη γλυκειά της ώρα,

                              με χίλιες βρύσες χύνεται, με χιλιάδες γλώσσες κρένει

                             όποιος θα πεθάνει σήμερα, χίλιες δυό φορές πεθαίνει.

                              Πές μας Αλαφροΐσκιωτε τι είδες στης νύχτας τάγια!

                             Είδα νύχτα γεμάτη θαύματα, νύχτα σπαρμένη μάγια!

                             Μάγευμα η φύσις κι όνειρο στην ομορφιάν και χάρη.

                             Τη μαύρη πέτραν ολόχρυση, μαζί με το ξερό χορτάρι.

                              Όμορφη κορασιά, ντυμένη με το φως την Ελευθερία.

                             Γυναίκας, γέροντα, παιδιού, μή τους κοπεί η αντρεία.

                              Γύρου στη φλόγα π' άναψαν, και θλιβερά τη θρέψαν.

                             Τ’ αδέλφια με τα σπαθιά, για το Χάρο εδώ θηριέψαν.

                         Δεν δειλιάζουν πιά, και ας τους επάρθηκε η Ελπίδα.

                              Στράτευμα σφοδρό γεννοβολιέται, τ’ όπλου η λεπίδα.

                              Βαρώντας τουρκοκέφαλα γύρου, ολόγυρα και πέρα.

                              Σκούζει των Ελλήνων τ’ όμορφο καί ξάστερο Αέρα!

 

Ο αφηγητής, Καρβaς. Μέλος της Επιτροπής Παρελάσεως στη Νέα Υόρκη  «Bowling Green». 25/2/2016.

 

Υ.Γ. Παρακαλώ την Επιτροπή, Παρέλασης στην Νέα Υόρκη, να μου δώσει την δυνατότητα να προσφέρω αυτή την ταπεινή αποψή μου ως   ελάχιστο βοήθημα στους μαθητάς σχολείων της Ομογένειας, που θα οργανώσουν διαγωνισμό ομιλίας 1.000 λέξεων. www.spoudasmata.blogspot.com