Friday, May 22, 2015


«Μάνα» ο νιός και «Μάνα» ο γέρος. «Μάνα» πάντα ακούς σε κάθε μέρος.

Η ανοιξιάτικη γιορτή των λουλουδιών, επί της Πρωτομαγιάς, έφερε μαζί της και τη Γιορτή του πρακτικού πνεύματος του ανθρώπου και της ροπής του στην κανονικότητα. Την τελετή του συμβόλου της ευμάρειας, τύχης, προστασίας και οικογενειακής γαλήνης, που λέγεται «Μητέρα». Έτσι λοιπόν πανηγυρίσαμε στη δεύτερη Κυριακή του Μάη και εφέτος (10/5/2015) την Παγκόσμια Ημέρα της Ιεράς Μήτρας των πάντων. Όπου ζήσαμε ξανά τον μαγικό ρόλο μιάς λέξης που ηχεί με τόσο δύναμη στα αυτιά μας και μας κάνει πάρα πολύ ευτυχισμένους. Ναί, μιά τόσο μικρή σε μέγεθος, λέξη που κρίβει μέσα της, την πιό Ιερή Αξία της ζωής και λέγεται «Μάνα». «Μάνα»! Αχ! Τι όνομα τόσο γλυκό. / «Μάνα», κράζει κάθε χείλος παιδικό. / «Μάνα» ο νιός και «Μάνα» ο γέρος. / «Μάνα» πάντα ακούς σε κάθε μέρος. Αφού όλα τα στάδια της ζωής μας έχουν μέσα το όνομα της «Μάνας» σαν φυλαχτό. «Μάνα» είναι η πρώτη λέξη που ψιθυρίζουμε όντας μικρά παιδιά. «Μάνα» και η τελευταία λέξη όταν πεθαίνουμε. Δε βρίσκεται λέξη καμία να έχει στον ήχο της τόση αρμονία, όσο η «Μάνα», είτε «Μητέρα», είτε «Μαμά». Τρείς λέξεις που κλείνουν μέσα τους ομορφιά, τρυφερότητα, και αγάπη. Δικαιολογημένα βεβαίως, γιατί αυτή αισθανθήκαμε πιο κοντά απ’ όλους στη ζωή μας, στις χαρές και στις λύπες μας. Και όπως μας ενθυμίζει ο Ελύτης: «Κι ένα τέταρτο μητέρας αρκεί για δέκα ζωές, και πάλι κάτι θα περισσέψει. Που να το ανακράξεις σε στιγμή μεγάλου κινδύνου». Ο δε Ευριπίδης μας διδάσκει: «Τίποτα το προσφιλέστερο στα παιδιά από την «Μητέρα». Αγαπάτε την «Μητέρα» σας, παιδιά, διότι δεν υπάρχει άλλος έρωτας αγνότερος και γλυκύτερος». Αφού είναι η δυναμική γυναίκα, που όσα χρόνια και να περάσουν, θα έχει πάντα για εμάς, τα παιδιά της, ανοιχτή τη ζεστή της αγκαλιά, να χωθούμε μέσα και να «κουρνιάσουμε», σαν μικρό μωρό, νοιώθοντας ασφάλεια και ότι εκεί μέσα κανείς δεν μπορεί να μας κάνει κακό. Επίσης, πάντα είναι αυτή που ξεχνά όταν την πληγώνουμε και συνεχίζει να στέκεται στο πλευρό μας και μας ακούει ακόμη και όταν την μαλώνουμε γιά κάτι που δεν φταίει. Είναι εκείνη που μας έδωσε ζωή και ίσως της χαρίσαμε τον σημαντικότερο πόνο, αυτόν της γέννησής μας –το βασικότερο θεμέλιο για τη ζωή-. Έναν πόνο διαφορετικό από τους άλλους, που σίγουρα την κάνει ευτυχισμένη όταν τον σκέφτεται! Αφού για εννέα ολόκληρους μήνες εγκυμοσύνης  άκουγε την καρδούλα μας να χτυπάει και έμεινε μαγεμένη από το πρωτόγνωρο αυτό συναίσθημα σε όλη της τη ζωή. Και αισθάνθηκε το ποδαράκι μας, να της χαϊδεύει απαλά την κοιλιά της, γεμίζοντάς την ευτυχία και χαμόγελα, που μας τα ανταπόδινε με το γλυκό της άγγιγμα. Επίσης ήταν, βαβαίως, ο μοναδικός άνθρωπος που άκουσε το πρώτο μας κλάμα. Τα δε λαμπερά, γεμάτα συγκίνηση μάτια της, αντίκρισαν για πρώτη φορά τα δικά μας, προσδίδοντάς μας, τη μεγαλύτερη ασφάλεια για το ξεκίνημα της ζωής. Ήταν η πρώτη που μας κράτησε στην ζεστή της αγκαλιά και ο «κόσμος» των δυο μας, απέκτησε νόημα. Μας είδε να μεγαλώνουμε σταδιακά. Ήταν στο πλάι μας, όταν μας έβλεπε να στεναχωριέμαστε. Χαιρόταν με την πρόοδό μας και μας επιβράβευε χωρίς να ζητάει ανταλλάγματα. Λυπόταν με τις αποτυχίες μας, αλλά ποτέ δεν μας κατέκρινε για αυτές. Η ανατροφή και η διαπαιδαγώγησή μας ήταν, είναι και θα είναι σοφία της μητέρας μας. Εφόσον όλα όσα μας εδασκάλεψε, βγήκαν αληθινά, ποτέ της δεν έπεσε έξω. Όμως πολλά από αυτά εμείς τα παιδιά της τα γράψαμε «στα παλιά μας τα παπούτσια». Και τώρα, κατόπιν εορτής, κτυπόντας το κεφάλι στο τοίχο επικαλούμαστε την ελληνική μας παροιμία «Στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτη», διότι ταιριάζι γάντι στις γκάφες των επιπολαιοτήτων μας. Γιά παράδειγμα, αν σήμερα ακολουθάγαμε την αγωγή του «Ή ταν ή επί τάς», της μορφωμένης μητέρας στην Αρχαία Σπάρτη που ανέτρεφε τον Έλληνα Σπαρτιάτη πολίτη, δεν θα μας ξεφτίλιζε η Γερμανία με Αφροδίτες της Μήλους μας, τυλιγμένες με την ελληνική σημαία, να κάνουν τη  χυδαία χειρονομία του δακτυλισμού στον πρωκτικό έρωτα. Ούτε το γερμανικό Focus θα συκοφαντούσε εμάς, τα παιδιά της Ευρώπης του Δία, ως τεμπέληδες και απατεώνες της ευρω-οικογένειας. Μήτε ο κανακάρης της mather Μάργκαρετ, γνωστός ως GAP, θα επικαλούσε δημοσίως την μητέρα μας Ελλάδα «διεφθαρμένη», δηλαδή μαγαρισμένη γυναίκα. Μηδέ η μητέρα πέντε παιδιών, κ. Σάρρα Πέιλιν, θα είχε το θράσος να δηλώνει ότι οι Έλληνες είναι περιττή και παρασιτική φυλή και γιαυτό η μόνη σωστή απόφαση είναι η πρώτη ατομική βόμβα, εναντίον Ρωσίας, να πέσει επάνω στην Αθήνα. Πάντα η γιορτή της μητέρας μας θυμίζει, έμας τα παιδιά της Ελλάδας, πόσο υπέροχο θα ήταν να έχουμε ξανά Μητέρα την γυναίκα της Μάνης, αυτή την στυλοβάτη της Μανιάτικης γης στο διάβα των κατακτητών. Την γυναίκα της Κρήτης που με αυτοθυσία αγωνίστηκε για την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού. Επίσης τη Σουλιώτισσα, τη γυναίκα της Πίνδου που πολέμησε ηρωικά μέχρι θανάτου. Δυστυχώς, το πιο φωτεινό αστέρι που μεσουρανεί στο γαλαξία της σημερινής ζωής μας είναι όχι η Ελληνίδα Μητέρα, αλλά η μητέρα Εκκλησία. Για την οποίαν δεν υπάρχει η Ελλάδα, αλλά μόνο το Ισραήλ. Γιαυτό οι Έλληνες, ως παδιά της μαμάς Εκκλησίας, δεν έχουν κανένα ελληνικό όνομα και στο βιβλικό μυστήριο του χριστιανικού γάμου των μνημονεύονται τα βιβλικά πρόσωπα των Εβραίων της Π. Διαθήκης. Έτσι οι Μανάδες, ως νύφες της Εκκλησίες, αντιγράφουν και μιμούνται τις πράξεις αυτών των προσώπων με αποτέλεσμα στις οικογένειές τους να επικρατεί η διαφθορά, η πορνεία και η ανηθικότητα, που θα καθορίζουν τις πράξεις και τις επιλογές των μελών αυτών. Διότι, όπως έχει πει και ο Αβραάμ Λίνκολν «ο,τι είμαστε ή ελπίζουμε να γίνουμε, το χρωστάμε στη Μητέρα μας», δηλαδή την Εκκλησία. Για του λόγου το ασφαλές θα στηριχθώ στο «Να λάμπει ο δακτύλιός σου, ως ο δακτύλιος τής Θάμαρ (Γένεσις, 38: 14-19)», που εύχεται ο παπάς της μητέρας Εκκλησίας στην Νύφη. Όπως μαθαίνουμε, από την θεόπνευστη Βίβλο, ότι δια δακτυλιδίου εφανερώθη η αλήθεια της Θάμαρ. Έτσι ακριβώς θα πληροφορηθούμε και για την λάμψη του δακτυλίου της Θάμαρ, την οποίαν η μητέρα Εκκλησία την συστήνει ως πρότυπο ηθικής στην Νύφη. Βάσει το κεφάλαιο 38 της Γενέσεως -και εν ολίγοις- η χηρεύσασα Θάμαρ, αφού ντύνεται σαν πόρνη, καλύπτοντας το πρόσωπό της με το χαρακτηριστικό πέπλο που διακρίνει σήμερα τις Νύφες της μητέρας Εκκλησιάς και τότε τις «ελαφρών ηθών» γυναίκες της ιουδαϊκής κοινωνίας, εξαπατά τον -επίσης, πρόσφατα, χήρο- πεθερό της, πατριάρχη Ιούδα, και πηδιέται μαζί του «επί πιστώσει». Λαμβάνοντας ως ενέχυρο το δακτυλίδι του, έως ότου τής στείλει το κατσικάκι που τής υποσχέθηκε. Έτσι η Άγια πόρνη Νύφη του Ιούδα, Θάμαρ, έγινε Μητέρα των διδύμων Φάρες και Ζάρα, που είχαν πατέρα τον Άγιο παπού τους. Τέτοια υποδείγματα θεάρεστης μητρότητας συναντούμε πολλά. Όπως «Και συ, Νύμφη, μεγαλύνθητι ως η Σάρρα (που την πούλησε ο σύζυγός της Αβραάμ στον Φαραώ για να πάρει κοπάδια πρόβατα και καμήλες) και ευφράνθητι ως η Ρεβέκκα (που συνωμότησε εναντίον του συζύγου της ώστε να λάβει την ευχή των πρωτοτοκίων ο αγαπημένος της γιός Ιακώβ) και πληθύνθητι ως η Ραχήλ (που μοιραζόταν το κρεβάτι του συζύγου της με την ίδια της την αδελφή). Επίσης και οι μητέρες των δύο υιών του Λώτ, που ήταν οι δύο κόρες αυτού. Το παράδοξον είναι ότι ναί μεν η μητέρα Εκκλησία εύχεται τα παιδιά της, Νύφες, να μοιάσουν τις Άγιες πόρνες της Αγίας Βίβλου, αλλά στην αγγαλιά της τις θέλει αγνές παρθένες Μητέρες. Δηλαδή άσπιλες και αμόλυντες Μητέρες, όπως η παρθένος Μητέρα του Χριστού της, ο οποίος την περιφρόνησε λέγοντας «τίς ἐστιν ἡ μήτηρ μου καὶ τίνες εἰσὶν οἱ ἀδελφοί μου;». Όταν «εἶπε δέ τις αὐτῷ· ἰδοὺ ἡ μήτηρ σου καὶ οἱ ἀδελφοί σου ἑστήκασιν ἔξω ζητοῦντές σε ἰδεῖν». Επειδή ο τοκετός της γυναίκας δεν είναι Παρθενογέννηση, γιαυτό η στοργική μητέρα της, Εκκλησία, δεν την αποδέχεται ως αειπάρθενο, όπως την Θεοτόκο Παναγία της. Και ως λερωμένη με πορνεία της φυσιολογικής γονιμοποίησης (Λεχώνα) της απογορεύεται για 40 μέρες να εισέλθει στο τόπο της Λατρείας της, τον Ναόν. Μετά θα αξιωθεί να εισέλθει στον άγιο Ναό, για να δοξάσει την άγιαν μητέρα της Εκκλησία, εάν δεχθεί να της διαβάσει ο παπάς την ευχή της λοχείας. «Ίνα απόπλυνον αυτής τον ρύπον τού σώματος, και τον σπίλον τής ψυχής, εν τη συμπληρώσει τών τεσσαράκοντα ημερών». Αυτή την αισχρή κάθαρση δεν απέφυγε ούτε η Παναγία πριν επισκεφθεί τον ναό τού Σολομώντα για να προσφέρει τον νεογέννητο Ιησού στον  = ΓΧΒΧ = Γιαχβέ. Μάλιστα το απάνθρωπο αυτό ρεζιλίκι η μητέρα Εκκλησία το τιμά στις 2 Φεβρουαρίου ως Υπαπαντή του Χριστού. Το δε 1929 ταίριαξε αυτή τη γιορτή του Κυρίου της με την γιορτή της Μητέρας, για να δικαιολογήει την απάτη του Αγίου ψέματός της «Αβραάμ ἐγέννησε τὸν Ἰσαάκ, Ἰσαὰκ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἰακώβ, Ἰακὼβ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἰούδαν καὶ τοὺς ἀδελφοὺς αὐτοῦ (Ματθ. 1,2)». Τελικά η Πολιτεία το 1960 μετέφερε την Ημέρα της Μητέρας ξανά στην καρδιά της Άνοιξης (Μάιος). Όπου λατρευόταν, από την προιστορική περίοδο, η παμμήτειρα θεά Γαία. Η μήτερ του όντος που λέγεται άνθρωπος και είναι το κύτταρο ενός οργανισμού που λέγεται «ανθρωπότητα.

Εύχομαι!!!

Μάκαιρα θεά Γαῖα!!!

Καρποὺς αὔξοις πολυγηθεῖς εὐμενὲς ἦτορ ἔχουσα, σὺν ὀλβίοισιν ἐν ὥραις!!!      Καρβας.