Tuesday, February 4, 2014

ΤΟ ΘΕΙΟΝ ΨΕΜΑ ΤΗΣ ΓΙΟΡΤΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ.
Ανοιχτή επιστολή μου προς τον Προκαθήμενον της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Βορείου και Νοτίου Αμερικής και Ελέω Θεού αρχιεπίσκοπον Δημήτριον (κατά κόσμον κ. Τρακατέλλην).
Εν Χριστώ τω Θεώ αληθηνά αγαπητέ αδελφέ Δημήτριε και Mακαριώτατε Αρχιεπίσκοπε Αμερικής κ. Τρακατέλλη, υποκλίνοντας υποβάλλω ευλαβώς τα σέβη μου ο ελάχιστος εγώ, Βασίλης βαπτισθείς εν τω Χρηστώ (των Ελευσενίων και όχι των Ιουδαίων) και Καρβέλης γνωστός εν τω Λαώ (των παιδιών του Έρωτα και της Αφροδίτης και όχι των παιδιών του Αβραάμ και Ισαάκ) και εύχομαι η Θεία Χάρις να διαφυλάτει πάντας υμάς υγιείς. Δια της παρούσης μου και με γνώμονα των Ελλήνων Ολυμπιοθεολάτρων (και όχι ειδωλλολάτρων που τους βλαστημάτε εσείς οι κληρικοί, αφού οι θεοί του Ολύμπου είναι η έκφανση των μυστηρίων του Σύμπαντος) προγόνων μου την αρχαία φιλοσοφική ρήση: «Όστις εκ φόβου του γλώσσαν εγκλήσας έχει, κάκιστος είναι νυν τε και πάλαι δοκεί», έρχομαι να μιλήσω ενώπιόν Σας ελεύθερα, ειλικρινά και ευθέως. Γιαυτό Αιδεσιμώτατε επιμένω ικετεύοντας να με αφήσετε ήσυχο να ολοκληρώσω τον λόγο μου χωρίς να με προπηλακίσετε και κατόπιν ας προσπαθήσετε να ανατρέψετε τα λεγόμενά μου με λογικά επιχειρήματα.΄Η δε συζήτηση δεν θα είναι, Πανάγιε, ανταγωνιστική ρητορική, αλλά κίνητρο που θα ενεργοποιήσει το λόγο της αληθείας και με μοναδική του φροντίδα να υψώσει Εσάς τον συνομιλητή μου σε άξιο ερευνητή και κριτή της θεϊκής εντολής των Μαντείων των Δελφών «γνώθι σαυτόν» της φρούρωσης των Ελληνικών Γραμμάτων από τους Τρείς Φωστήρες της Εκκλησίας Σας. Σας ομολογώ ότι ένα από τα πικρότερα αισθήματα, που απόκτησα στη ζωή μου από την Εκκλησία της ελληνικής Χριστιανοσύνη Σας, ώς τέκνον προερχόμενο από τους μακαρίους και ανδρείους του χρυσού γένους της ανθρωπότητας, τους Σελλούς = Ελλούς = Έλληνες, είναι η αφή του συναισθήματος ντροπή. Τι όνειδος και ασέβεια προς το φώς της αιώνιας πνευματικότητας της ανθρωπότητος, "τα Ελληνικά Γράμματα", το θράσος και η αναίδεια των μαυροφόρων της Ορθοδοξίας Σας το να επιβάλλουν στους Έλληνες να δοξάζουν στις 30 του διπροσώπου (αλήθειας και ψεύδους) Θεού Ιανού (Ιανουαρίου), μέσα στο Ναό της αληθείας, τους τρεις Καππαδόκες και μη Έλληνες ως επινοητάς των Ελληνικών Γραμμάτων και Φωστήρες της Ηλιότητας. Ειλικρινά ντρέπομαι να λέγομαι Έλληνας με τον εξευτελισμό που έχουν φέρει στην ελληνική οντότητα οι ρασοφόροι Σας, όταν με τα άγια στόματά τους κηρύττουν, χωρίς καν να κοκκινίζουν, ότι ο δημιουργός και φορέας του υψηλού στοχασμού είναι αυτοί οι τρεις θεολόγοι του 341 μΧ. Απορώ και εξίσταμαι πως ως Δεσπόζων αυτούς ανέχεσθε την αναλήθεια ταύτην. Αφού ως Αρχιτσέλιγκας της εδώ ελληνικής Εκκλησίας γνωρίζετε ότι οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας του Χριστού έτρεχαν στους Έλληνες φιλόσοφους Λιβάνιο, Αμμώνιο, Σακκά και άλλους. Διότι δεν τους αρκούσε η επιφοίτησις του Αγίου Πνεύματος και χρειάζονταν την ελληνική ειδωλολατρική φιλοσοφία για να κατέχουν πλήρως την θεία γνώση του Ιησού των Ναζοραίων. Μάλιστα δε ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος Πορφύριος στον «Βίο του Πλωτίνου» (που εσώθει από την χριστιανική πυρά του Εκκλησιακού διατάγματος εκδοθέν το 448 μ.Χ.) μας περιγράφει πως ο Έλληνας φιλόσοφος Πλωτίνος έχανε τον έλεγχο του νευρικού του συστήματος, όποτε συνέβαινε να εμφανιστεί μπροστά του ο μεγάλος χριστιανός φιλόσοφος, Ωριγένης. Ο οποίος αφού κατέκλεψε τις ιδέες του Πυθαγορείου, Αμμωνίου, Σακκά, που ήταν και διδάσκαλος του Πλωτίνου, παρουσίασε τον όγκο της γνώσης που έλαβε καθώς και μυστικά των ελληνικών μυστηριακών παραδόσεων σαν δημιουργήματα δικών του εμπνεύσεων και ιερών εμπειριών από τα χριστιανικά του «βιώματα». Εικάζεται λοιπόν, πως εσείς οι Άγιες Ρόμπες της Ορθοδοξίας Σας εκτείνετε, μέχρι την σήμερον ημέραν, την φαυλότητα του εκκλησιαστικού αυτού συγγραφέας Σας με την πλύση εγγεφάλου στο ελληνικόν ποίμνιόν σας τιμόντας στη Γιορτή των Ελληνικών Γραμμάτων τους Τρεις Ιεράρχες Σας ως «μελιρρύτους ποταμούς της σοφίας, μεγίστους φωστήρας και κορυφήν των Διδασκάλων». Αυτό, βάσει της λαϊκής σοφίας «Πές μου ποίον έχεις Δάσκαλο να σου πώ ποιός είσαι», είναι ένα Άγιον Ψέμα. Μην σας σκανδαλίζει Δέσποτα αυτή η πικρή αλήθεια. Πάταξον μέν. Άκουσον δέ. Ό Μέγας Βασίλειός Σας λέγει ότι «Ο έσχατος ορισμός της αδικίας είναι το να φαίνεται κάποιος δίκαιος ενώ δεν είναι». Δεν είναι ηθικοθρησκευτικόν ο Μαθητής να είναι ανώτερος του Διδασκάλου του. Διότι βάσει αυτής της ασεβής λογικής οι Μαθηταί του Χριστού Σας καθίσταντε επιφανέστεροι του Διδασκάλου τους και οι Τρεις Θεολόγοι της Χριστιανοσύνη Σας κατά πλείστον μέγιστοι φωστήρες από τον Διδάσκαλό τους τον νεοπλατωνικό φιλόσοφο Λιβάνιον. Κάτι που ισχυρίζεται και ο Μεγάλος Βασίλειος απαντόντας σε επιστολή του Λιβάνιου προς αυτόν με τον εξής προκλητικό τρόπο «τι άλλο θα έλεγε ένας σοφιστής σαν κι εσένα…το έκανες για να εντυπωσιάσεις τους άλλους…μα εγώ είμαι με την μεριά του Μωυσή και του Ηλία και των ανθρώπων σαν και αυτούς…κι αν κάτι έγινα έχοντας εσένα για δάσκαλο με τον καιρό το ξέχασα». Αυτή η ομολογιακή παραδοχή του Βασιλείου σας μεταμορφώνει από Άγιες Ρόμπες της Ορθοδοξίας σε σχέτες ρόμπες της Κοινωνίας. Μα πώς είναι δυνατόν να κηρύσετε προστάτη των Ελληνικών Γραμμάτων κάποιον ο οποίος ομολογεί γραπτώς ότι απαρνήθηκε την Ελληνική Παιδεία του Λιβάνιου και ανέλαβε την προστασία της Παιδείας του Μωυσή και του Ηλία. Επίσης με το «να μην δειλιάζουμε από τους Ελληνικούς λόγους (των Ελληνικών Γραμμάτων) γιατί αυτοί είναι σαν τους δαυλούς που δεν έχουν πλέον την φωτεινότητα του πυρός αλλά καπνίζουν και μαυρίζουν όσους τους ακουμπούν και δακρύζουν τα μάτια όσων πλησιάζουν (εις Ησαϊαν 7,196,1-9)», ο Μέγας Ιεράρχης δείχνει για ακόμη μια φορά το πώς σκέφτεται για την ελληνική παιδεία των Ελλήνων χριστιανών. Με την Άγια δε διδασκαλία του «όπου κατοικεί ο φόβος εκεί κατοικεί η καθαρότητα της ψυχής και η παιδεία του Κυρίου ανοίγει τα ώτα (100 Ε)», μας αποκαλύπτει ότι ο φόβος και η χριστιανική διδασκαλία είναι η Παιδεία που ευαγγελίζεται η αφεντιά του και όχι η Παιδεία των Ελληνικών Γραμμάτων. Λέγοντας δε «Επειδή η τιμωρία νουθετεί όπως έκανε και ο Παύλος με το να παραδίδει στον Σατανά όπως σε δήμιο που βασανίζει και μαστιγώνει δια να δεχθούν την διδασκαλία του Χριστού. Να δέχεσαι λοιπόν, τους πόνους και τις πληγές καθαριζόμενος από όσα αμαρτάνεις και να λέγεις για την γνώση της παιδείας (της χριστιανικής και όχι ελληνικής) θα υπομείνω την οργή του Κυρίου διότι αμάρτησα 101 D-E)», αποσαφηνίζει ότι η πνευματική του κληρονομιά είναι εκκολαπτήριον δουλοπαροίκων του χριστιανισμού και αποπροσανατολισμός του ανθρώπου από το φωτοστέφανο των Ελληνικών Γραμμάτων της ελληνικής γλώσσας. Δια την οποία ο Ολλανδός καθηγητής Ομηρικών κειμένων στο πανεπιστήμιο του Μοντρεάλ, Groot Jan de, είπε «Η Ελληνική γλώσσα έχει συνέχεια και σε μαθαίνει να είσαι αδέσποτος και να έχεις μιά δόξα, δηλαδή μιά γνώμη. Στην γλώσσα αυτή δεν υπάρχει ορθοδοξία. Έτσι ακόμη και αν το εκπαιδευτικό σύστημα θέλει ανθρώπους νομοταγείς (όπως της Εκκλησίας Σας) – σε ένα καλούπι –το πνεύμα των ελληνικών κειμένων και η γλώσσα σε μαθαίνουν να είσαι αφεντικό». Είναι ένας ωραίος μύθος λοιπόν, να λέτε Πανάγιε ότι οι τρεις φωστήρες της Ορθοδοξία σας είναι η κιβωτός που διαφύλαξε έν ζωή τον Ελληνισμό των Ελληνικών Γραμμάτων και ότι χωρίς τη προστασία της μητέρας Εκκλησίας Σας δεν θα υπήρχε σήμερα καν του Ελληνισμού η ελληνική γλώσσα. Αφού τα Ελληνικά Γράμματα δεν διαφυλάχτηκαν από την χριστιανική Εκκλησία των ρωμιών Ελλήνων, παρά από τη δύναμή τους κι τη ζωτική τους ορμή που αντλούν μέσα από τα διασωθέντα εκ της Γής του Πυρός της Άγιας χριστιανικής Εκκλησίας κείμανα των Ελλήνων Φιλοσόφων, που ευωδιάζουν Όμηρο, Ησίοδο, Πλάτωνα, Σωκράτη, Αριστοτέλη, Θουκυδίδη, Σοφοκλή, Ηράκλειτο. Δια τους οποίους ο Χρυσόστομος Ιεράρχης δηλώνει «οι φιλόσοφοι (των Ελλήνων) είναι καταγέλαστοι και δεν διαφέρουν από τα φλύαρα παιδιά. Είναι τόσο γελοία αυτά που έγραφαν ώστε τα βιβλία τους εξαφανίστηκαν κι αν διεσώθει κάποιο βιβλίο τους, βρίσκεται στα χέρια χριστιανών (Ρωμιών) και με αυτόν τον τρόπο εξευτελίζουμε τις πλεκτάνες τους διότι δεν φοβόμαστε τα φίδια και τους σκορπιούς. Έχουμε λάβει εντολή από τον Θεό (Χριστό) να καταπατούμε τα φίδια και τους σκορπιούς (539,2 D-E)». Υπερβολικά προσβλητικός προς τον Αρχιεπίσκοπον (συνάδελφόν σας)της Κων/πολης γίνεστε Μακαριώτατε με την εμμονή και επιμονή σας, ότι αυτός ο Άγιος Πατέρας της Εκκλησίας έλαβε εντολή από τον Ιησούν Χριστόν Βασιλέαν των Ιουδαίων να προστατεύει τα Ελληνικά Γράμματα και όχι να τα καταπατεί ως φίδια και σκορπιούς, όπως ο ίδιος ομολογεί. Επίσης με το «Αν στα ενδότερα (της ελληνικής Γαμματείας των φιλοσόφων της) κοιτάξεις, θα δεις, τέφρα και σκόνη και υγιές τίποτα, αλλά τάφος ανοιχτός ο λάρυγγάς τους, τα πάντα δε γεμάτα ακαθαρσίες και ιχώρ, (πύον) και πάντα τα δόγματά τους βρίθουν σκωλήκων. Αυτά γέννησαν και αύξησαν οι Έλληνες, από των φιλοσόφων λαβόντες. Ημείς δε, ου παραιτούμεθα της κατ΄αυτών μάχης (Εις άγιον Ιωάννην Ευαγγελιστήν 59, 370, 7 – 11)». Δείχνει όχι την προστασία του προς τα Ελληνικά Γράμματα, που εσείς κ. Τρακατέλλη ισχυρίζεστε, αλλά πόσο απεχθής και πολέμιος είναι κατά των Γραμμάτων της ελληνικής Γλάσσας. Που κατά την άποψη του Γερμανού φιλοσόφου Heidegger Martin «Για τους Έλληνες η ύψιστη προίκα τους είναι η γλώσσα τους, στην οποία η παρουσία ως τοιαύτη φθάνει στην εκκάλυψη και στην κάλυψη. Όποιος δε μπορεί να δει τη δωρεά ενός τέτοιου δώρου προς τον άνθρωπο και όποιος δε μπορεί ν' αντιληφθεί τον προορισμό ενός τέτοιου πεπρωμένου, καθόλου δε θ' αντιληφθεί τον λόγο περί του προορισμού του είναι, όπως ο φυσικός τυφλός δε μπορεί ν’ αντιληφθεί τι είναι το φως και το χρώμα». Ως βρομόγλωσσα, πυογόνο και σκωληκομήτερ εδίδασκε λοιπόν, ο επιφανής Ιεράρχης την «ύψιστη προίκα» των Ελλήνων. Ας δούμε όμως Αγαπητέ Δημήτριε, και την άλλη προσήλωση του Χρυσοστόμου στα Ελληνικά Γράμματα, που ειλικρινά βγάζει μάτι όταν την διδάσκεσαι ως ένδειξη αφοσίωσης στα Ελληνικά Γράμματα. «Κάποιοι δεν πιστεύουν στην ανάσταση των νεκρών γιατί πάσχουν από την ελληνική μωρία, η οποία προέρχεται από την ανοησία της φιλοσοφίας των Ελλήνων που είναι μητέρα όλων των κακών» . Δηλαδη, φιλοσοφικές βλακείες ήταν η διδασκαλία της γνώσης που του εμάθαινε ο Έλληνας διδάσκαλός του Λιβάνιος. Γιαυτό τον έλουζε με βρισιές «Ω μιαρέ… Ω ληρόσοφε… Άθλιε και ταλαίπωρε», που μόνο από ένα «χρυσό στόμα» δεν θα περίμενε κανείς να βγουν. Ήταν του Δία εύνοια που ο Λιβάνιος τη γλυτώσε ζωντανός και δεν είχε την τύχη της μγαλύτερης γυναίκας μύστης των Ελληνικών Γραμμάτων και φιλοσόφου Υπατίας της Αλεξάνδρειας. Την οποίαν το 415 οι Παραβολάνοι (στρατιωτική φρουρά) του Αγίου Κυρίλλου Πατριάρχη Αλεξανδρείας την έσυραν στην Εκκλησία του Χριστού, "Καισάρειον". Όπου ξέσχισαν τα ρούχα της και κομμάτιασαν το σώμα της με όστρακα και κομματιασμένη την διασκόρπησαν στην πόλη (Ησύχιος). Η ευγενέστερη μορφή της ελληνικής παιδείας, Υπατία, έγινε Σεβασμιώτατε Αρχιεπίσκοπε μάρτυρας της ελληνικής σκέψεως και των ελληνικών γραμμάτων με τον φρικτότερο τρόπο που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς, από χριστιανούς εχθρούς της ελληνικής γνώσης. Βεβαίως, αυτόν τον καταστροφικόν ζήλο του θρησκευτικού μίσους προς το θείον δώρον της ανθρωπότητας, ελληνική γνώση, τον διδάσκετε στα υπάκουα και άβουλα πρόβατα του χριστιανισμού εσείς οι Ταγοί των. Έχοντας το δικαίωμα η Εκκλησία της Oρθοδοξίας να κατευθύνει την ελληνική Παιδεία των ΗΠΑ, αποκτήσατε εσείς οι πνευματικοί Αρχηγοί της τον λόγο στη θρησκειοποίηση της Εκπαίδευσης των εδώ Ελληνικών Σχολείων μας με παραδείγματα σαν αυτό με τους «Πρωτόπλαστους». Που ο θεός τους έδιωξε από τον παράδεισόν Του επειδή έφαγαν το μήλο της γνώσης των Ελληνικών Γραμμάτων. Επίσης και με τον θεοδοσιανό Κώδικα, ο οποίος περιελαμβάνει 66 άρθρα κατά των Ελληνικών Γραμμάτων. Μάλιστα το άρθρο που αργότερα μπήκε στην αρχή του Ιουστινιάνειου Κώδικα, γράφει: "Επιθυμούμε όλοι οι λαοί , που κυβερνά το κράτος της γαληνότητάς μας, να πιστεύουμε τη μια θεότητα του Πατρός και Υιού και Αγίου Πνεύματος. Οι άλλοι όμως τους οποίους θεωρούμε ανόητους (λόγω Ελληνικών Γραμμάτων), αυτοί να υπομένουν την ατιμία του αιρετικού δόγματος και να τιμωρούνται. Από την τιμωρία της δικής μας ισχύος, την οποία λάβαμε από θεία ευδοκία". Έτσι με αυτή την δική σας «θεία ευδοκία», που πορεύεται εκ των διαταγμάτων του ευσεβούς χριστιανού Μεγάλου και Αγίου (δολοφόνου Ελλήνων) Θεοδοσίου, μετατρέπεται ο ναός της Θεάς Αφροδίτης σε πορνείο και ναοί της Θεάς Αρτέμιδος και του Θεού Ηλίου σε σταύλους. Το τραγελαφικό της υπόθεσης με την γιορτή των «Τριών Ιεραρχών» ως τιμή των «Ελληνικών Γραμμάτων» είναι, Οσιότατε της Εκκλησίας, που δεν έχει ουσία. Επειδή βασίζεται στο καταστατικό ψεύδος ότι οι τιμώμενοι «άγιοι» είχαν γνήσιο ενδιαφέρον για τη μελέτη της ελληνικής γραμματείας. Έτσι καθίσταται υποκριτική, αφού στη γιορτή των Ιεραρχών ευλογήτε τον ελληνισμό και στην Κυριακή της Ορθοδοξίας τον αναθεματίζετε με το «σε αυτούς που μελετούν διεξοδικά τα μαθήματα των Ελλήνων επειδή πιστεύουν στις κενές ιδέες των μαθημάτων θεωρώντας τες αληθινές και τις διδάσκουν ανενδοίαστα πότε κρυφά και πότε φανερά, ΑΝΑΘΕΜΑ!». Στους δε Χαιρετισμούς δοξάζετε κραυγάζοντας το «Χαίρε Μαρία που διέλυσες την φιλοσοφία των Αθηναίων κι έκανες τους σοφούς της άσοφους». Αμήν! Ο ελάχιστος εγώ, Βασίλης Καρβέλης.