ΑΦΟΥ «ΑΠΟΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΤΟ ΚΑΠΝΙΖΕΙΝ», ΑΣ ΣΥΜΦΩΝΗΣΟΥΜΕ «ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΠΝΙΣΩ-ΕΑΝ ΔΕΝ ΘΑ ΠΟΡΔΊΣΕΙΣ. ΑΜΟΙΒΑΙΟ ΤΟ ΚΑΚΟ, ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ!

 Ένας από τους επιφανέστερους άνδρες πολιτικούς της Ρώμης κι ο κορυφαίος από τους ρήτορες της αρχαιότητας μετά τον Έλληνα Δημοσθένη, ο Κικέρων, μας λέγει: «Αν δεν γνωρίζεις τι έγινε στο παρελθόν, θα είσαι εσαεί παιδί. Αν ο άνθρωπος δεν εκμεταλλευτεί όλο το μόχθο του παρελθόντος, θα παραμείνει για πάντα στη νηπιακή ηλικία της γνώσης». Βεβαίως το κυνήγι της κατανόησης του παρελθόντος είναι μια αστείρευτη πηγή γνώσεων και εμπειριών, που αποτελούν τον πολύτιμο σύμβουλο στο πλευρό του ανθρώπου, ώστε να στηρίξει και να θεμελιώσει σε αυτό το παρόν του αλλά και το μέλλον του. Αφού, χάρη στην αναζήτηση της πείρας του ιστορικού παρελθόντος, ο άνθρωπος παραδειγματίζεται από τις επιτυχίες και αγωνίζεται για να τις επαναλάβει προσπαθόντας να αποφύγει τα σφάλματα αυτού. Με άλλα λόγια η πείρα του είναι το παρελθόν που μιλάει στο παρόν και του προσφέρει συνεχώς πρότυπα για μίμηση και παραδείγματα προς αποφυγή. Μελετόντας λοιπόν ο άνθρωπος το παρελθόν, όπου αναζητεί τα ίχνη που κάθε εποχή αφήνει και προσπαθεί να συνθέσει όψεις και απόψεις μιάς παρελθοντικής πραγματικότητας, αποκτά την γήρανση της γνώσης. Η οποία του φωτίζει το παρόν και τον οδηγεί στο μέλλον. Γιαυτό είναι πολύ σημαντικό να ρίξουμε μιά ματιά στην αντικαπνιστική εκστρατεία του Ελληνικού Κράτους, που ξεκίνησε βάσει των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου 3730/2008 (άρθρα 1 έως 6 του ΦΕΚ 262/τ. Α΄/23-12-2008), 3868/2010 (άρθρο 17 του ΦΕΚ 129/τ. Α΄/3-8-2010) και 3918/2011 (άρθρο 65 του ΦΕΚ 31/τ. Α΄/2-3-2011). Έτσι, με αυτούς τους νόμους, «Τα δυό του χέρια πήρανε / βεργούλες και με δείρανε». Για να μην έχω «Στο ένα χέρι το τσιγάρο / στο άλλο χέρι το μπεγλέρι», ώστε «Να με νοιάζει, να ρωτάω / η μέρα τι θα μου φέρει». Όταν «Η ζωή μου όλη είναι ένα τσιγάρο / που δεν το γουστάρω κι όμως το φουμάρω» με αποτέλεσμα «Η ζωή μου όλη να ’ναι μια θυσία / που σκοπό δεν έχει ούτε σημασία». Η εξουσία είναι μια μίμηση Θεού, που με νόμους του σαν το «Απογορεύεται το Καπνίζειν» απαιτεί από μας, τους πολίτες του, πλήρη υποταγή στο να μη ζητάμε το «Άναψε το τσιγάρο, δώσ’ μου φωτιά /  Έχω μεγάλο ντέρτι μες στην καρδιά». Για το αν «θα γίνει η γόπα κέρασμα στο χάρο / όταν έρθει η ώρα και τόνε τρακάρω». Ούτε  «Ένα πιτσιρίκι να ’ναι ξαπλωμένο / μες στα χορταράκια παραπονεμένο. Και να θέλει να φουμάρει ένα τσιγαράκι / Όταν   δεν έχει φράγκο, κ’ είναι μπατιράκι». Αφού «η ζωή του όλη είναι ένα καμίνι / που ‘χει πέσει μέσα και το σιγοψήνει». Μιάς και «όλη η ζωή του αυτή είναι μια ευθύνη / όλα του τα παίρνει τίποτα δεν του δίνει». Δυστυχώς, το Δημοκρατικό μας Κράτος, «ως θεσμός που κατέχει το μονοπώλιο της βίας (ορισμός του φιλοσόφου Μαξ Βέμπερ)», παραβιάζει συστηματικά, όπως και τα Δικτατορικά Καθεστώτα, τα δημοκρατικώς θεμελιώδη Κεκτημένα για να μπορεί να επιβληθεί στο λαό χειραγωγόντας την ανθρώπινη ψυχολογία του δια του Φόβου. Με τον οποίον εκφοβίζει το άλλο στοιχείο ψυχολογίας μεταξύ των ανθρώπων, την Επικοινωνία. Δια της οποίας πραγματοποιήται η διακίνηση της πληροφορίας, που δημιουργεί αντίδραση με τελικό αποτέλεσμα την Επανάσταση. Η Συνάθροιση του λαού είναι, όμως,  αυτή που γιγαντώνει και συσπειρώνει την αντίδραση απέναντι στο Καθεστώς ενός Κράτους. Εμείς οι Έλληνες, φυσικά, έχουμε μάθει να συναθροιζόμαστε, μέσα στις διάφορες καφετέριες και γενικά σε χώρους που μαζεύονται πολλοί, με την αιτία «για ένα καφέ». Μαζί με τον καφέ όμως πάει και το τσιγάρο, που ήμαστε πρώτοι στη κατανάλωσή του. Καταστολή, λοιπόν, στο «Τσιγάρο» = διάλυση της Συνάθροισης = διάλυση μέρους της Επικοινωνίας = σταμμάτημα διακινήσεως πληροφοριών = εξουδετέρωση της Επαναστάσεως εναντίον των Μνημονίων. Συνεπώς εσκεμμένα το Κράτος τρομάζει τον Έλληνα να μη «το φουμάρει και μαστουριάζει με τη γκόμενά του στον τεκέ / κι η Αγγέλω του να του πατά φωτιές στον αργιλέ». Και τον κάνει να αναρωτιέται, γιατί τώρα «μόλις ξυπνήσω το πρωί, τα βλέπω όλα μαύρα, / θέλω μια κούπα με καφέ και τέσσερα τσιγάρα;». Γιατί γλυκιά πατρίδα μου Ελλάδα «Στο άδειο μου πακέτο απόψε μπήκες, / δεν ξέρω τι ζητάς και αν το βρήκες, /  αχ να 'σουνα τσιγάρο τελευταίο, / γουλιά γουλιά μαζί σου να τα λέω». Και έχοντας γίνει κατακόκκινος από αγανάκτηση να φωνάζει: Δεν αντέχω άλλο πιά «Το ταβάνι θα τρυπήσω με το νου μου έξω να βγώ. / Αυτόν που μού 'βαλε χέρι στο τσιγάρο για να βρώ». Δεν χρειάζεται όμως, να γινόμαστε οι Έλληνες έξαλλοι και να βγένουμε έξω από τα ρούχα μας και απο τα ταβάνια για να βρούμε ποιός μας πασπατεύει το τσιγάρο. Ακόμα και οι πέτρες ξέρουν πως το ισχυρότερο εργαλείο για την ανάπτυξη των στρατηγικών ελέγχου και καταπολέμησης προς «Αυτό το τσιγάρο που κρατά / και το θέλει το ψέμα του / σαν την νικοτίνη που περνά / μέσα από το αίμα του», και γενικά της επιδημίας του καπνίσματος σε παγκόσμιο επίπεδο, είναι του Π.Ο.Υ (Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας) η Framework Convention on Tobacco Control (Σύμβαση Πλαισίου Εργασίας για τον Έλεγχο του Καπνού). Η Σύμβαση αυτή έχει υπογραφεί στις 16/6/2003 και τέθηκε σε ισχύ στις 27/2/2005. Συμμετέχουν 172 χώρες και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι κατευθυντήριες γραμμές της Σύμβασης αποτελούν την βάση πάνω στην οποία οι χώρες μέλη εργάζονται για να θέσουν υπό έλεγχο το θέμα του καπνού. Σήμερα η νομοθεσία αυτή που υπακούει στους Ευρωπαϊκούς κανονισμούς ενσωματώνεται στο Ελληνικό Δίκαιο και παρά τις αντιδράσεις που προκαλεί, παρά το ότι βρίσκει την κοινή γνώμη ανημέρωτη, η Πολιτεία δείχνει την βούληση να την εφαρμόσει. Κάνοντας έτσι τον Έλληνα καπνιστή να κατέχεται από τη νοσταλγία «Είσαι το τσιγάρο που κρατώ / και να ανάψω σκέφτομαι / Είσαι η συνήθεια που μισώ / κι όλο επανέρχομαι». Φυσικά είναι κάπως παράξενο για κάθε ελεύθερο πολίτη να κατανοήσει την ολική απαγόρευση του καπνίσματος. Σε μιά  εποχή που υποτίθεται ότι τα ατομικά δικαιώματα είναι σεβαστά και, όπως με κάθε άλλο δικαίωμα, υπάρχει η υποχρέωση η Πολιτεία να σεβαστεί και το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης τόσο για τους καπνίζοντες, όσο και για τους μη καπνίζοντες. Δυστυχώς το κράτος, με την καθολική απαγόρευση, επεμβαίνει λοιπόν στο δικό μου δικαίωμα να είμαι καπνιστής, για να προστατέψει τον άλλον που μπορεί να μην έρθει ποτέ του στο γραφείο ή μαγαζί του κάθε επιχειραματία. Με αυτή την νομοθετική επιβολή της απαγόρευσης του καπνίσματος σε δημόσιους χώρους το Κράτος παρεμβαίνει (α) στη ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας των καπνιστών, προκειμένου να προστατευθούν τα δικαιώματα των μη καπνιστών και (β) στην επιχειρηματική ελευθερία των καταστημάτων που έχουν επιλέξει να λειτουργούν ως χώροι καπνιστών. Το Σύνταγμα επιτρέπει μια τέτοια παρέμβαση του νομοθέτη, η οποία γίνεται για λόγους προστασίας δικαιωμάτων τρίτων, εφόσον όμως το μέτρο αυτό είναι σύμφωνο με την αρχή της αναλογικότητας (άρθρο 25 παρ. 1 Συντάγματος). Η οποία σημαίνει πρακτικά ότι δεν υπάρχει κάποιο ηπιότερο μέτρο για να διασφαλιστούν τα αντικρουόμενα δικαιώματα, εν προκειμένω των μη καπνιστών. Δηλαδή θα πρέπει τελικά να μην υπάρχει ηπιότερο μέτρο από την απαγόρευση του καπνίσματος σε δημόσιους χώρους. Ο έλεγχος της συνταγματικότητας του μέτρου θα πρέπει λοιπόν να εστιάσει σε δύο κριτήρια: (α) αποτελεί όντως ένα μέτρο προστασίας της Δημόσιας Υγείας; Και (β) είναι το συγκεκριμένο μέτρο το ηπιότερο μέτρο για την προστασία της Δημόσιας Υγείας; Η απάντηση στο (α) θα πρέπει να δοθεί από την επιστήμη. Υπάρχουν ορισμένες αμφισβητήσεις για το κατά πόσον το “παθητικό” κάπνισμα έχει αποδειχθεί επιστημονικώς ότι είναι επιζήμιο για τον μη καπνιστή. Εάν τελικά αποδειχθεί ότι δεν υπάρχουν σχετικές μελέτες, τότε το μέτρο δεν είναι πρόσφορο για την προστασία της Δημόσιας Υγείας. Η απάντηση στο (β) προϋποθέτει θετική απάντηση στο (α). Εάν όντως η απαγόρευση προστατεύει την Δημόσια Υγεία, θα πρέπει να εξεταστεί μήπως υπάρχουν κι άλλα μέτρα, ηπιότερα, οπως πχ ξεχωριστοί χώροι καπνιστών και μη καπνιστών. Αυτή η έλλειψη χωριστικότητας δημιουργεί τον θάνατο της αιωνιώτητας του είναι της οντότητας «Καπνισττής». Γιαυτό οι Έλληνες ιδιοκτήτες καταστημάτων αποφάσισαν να μην απαγορεύσουν οι ίδιοι το κάπνισμα των πελατών στις επιχειρήσεις τους, αναλαμβάνοντας με την ανακοίνωσή τους, το όποιο κόστος. Εφόσον η Πολιτεία αποφάσισε να λάβει το συγκεκριμένο μέτρο, δηλαδή τη νομοθετική πρόβλεψη προστίμων και της αφαίρεσης αδειών από καταστήματα, θα πρέπει να είναι σε θέση να το εφαρμόσει. Δεν θεωρώ λοιπόν ότι οι καταστηματάρχες “αυτοδικούν” ή ότι “πήραν το νόμο στα χέρια τους” όπως γράφεται σε διάφορα σημεία, από τη στιγμή που ο νόμος έχει ορισμένα ανοιχτά συνταγματικά ζητήματα και κάθε πολίτης έχει το δικαίωμα να αντιστέκεται στην κρατική παρέμβαση που θεωρεί ότι προσβάλλει τα συνταγματικά του δικαιώματα. Η ανοησία που ακούγεται ότι «το Σύνταγμα προβλέπει αντίσταση σε κάποιον νόμο, αλλά μόνο όταν κινδυνεύει η δημοκρατία και όχι το τσιγάρο» υποπίπτει στο κλασικό σφάλμα της διαλεκτικής που οι νομικοί το ονομάζουν «λήψη του ζητουμένου». Η δημοκρατία δεν απειλείται μόνο από «Tanks» και «Banks» των Μνημονίων, απειλείται κάθε φορά που θεσπίζεται ένας αντισυνταγματικός νόμος. Τον οποίο, αφού οι δικαστές οφείλουν να μην εφαρμόζουν, οι πολίτες έχουν δικαίωμα να αμφισβητούν. Σύμφωνα δε με την επιχειρηματολογία τους, η απαγόρευση του καπνίσματος συνεπάγεται την ακώλυτη και ελεύθερη πρόσβαση των μη καπνιστών σε όλα τα καταστήματα, σε αντίθεση με τους καπνιστές, γεγονός που δημιουργεί δυσανάλογη διάκριση μεταξύ των δύο και οδηγεί σε παραβίαση της συνταγματικής αρχής της ισότητας. Ούτως διαφαίνεται πως η αντιπαράθεση μεταξύ μας, είναι ο άλλος απώτερος στόχος του μέτρου, δηλαδή η χωριστικότητα των πολιτών κατα το γνωστό: «δίαιρει και βασίλευε». Παλιά αλήθεια, που την είχε πρωτοεκφέρει ο αθηναίος κωμικός ποιητής Κρατίνος, πρόδρομος του Αριστοφάνη: «όταν πέφτει διχόνοια, κυβερνά ακόμα κι ο Ανδροκλής» ­ ένας πολιτικός και δημαγωγός που, ανάμεσα στ' άλλα, είχε κατηγορήσει τον Αλκιβιάδη πως χλεύασε τα Ελευσίνια Μυστήρια. Ο δε Μακιαβέλλι τόνιζε πως «Ο λαός ενωμένος είναι δυνατός, χωρισμένος είναι αδύναμος»,  από το οποίο πάρθηκε το σύνθημα των διαδηλώσεων και πορειών, «Λαός ενωμένος, ποτέ νικημένος». Και μνημόνευε επίσης το χωρίο του Τίτου Λίβιου, «Ολοι μαζί ήταν γενναίοι, μα όταν άρχισε ο καθένας να σκέφτεται τον δικό του κίνδυνο, έγιναν δειλοί και πειθήνιοι (όπως καλή ώρα τώρα με την απογόρευση του καπνίσματος)». Μέχρι τώρα είχαμε διάφορες κοινωνικές διακρίσεις σε βάρος των ανθρώπων με βάση το χρώμα του δέρματος, τη θρησκεία, τις σεξουαλικές προτιμήσεις, τον τόπο καταγωγής κλπ. Κατάφερε η ανθρωπότητα να βρίσκεται στα πρόθυρα μιάς ακόμη στερεοτυπίας (άκαπνη ζωή), λες και δεν της έφταναν οι προηγούμενες. Ωραία πορευόμαστε! Ανάποδα σαν τον κάβουρα. Ολοταχώς πίσω στην εποχή της Ελεφαντίασης = Juzam’s = Λέπρας = Leprosy’s. Που ήταν για χρόνια το κοινωνικό στίγμα και όνειδος για τους ανθρώπους που έφεραν έναν πάσχοντα ανάμεσα στα μέλη της οικογενείας. Όπως τότε oι λεπροί, έτσι και σήμερα οι καπνιστές θεωρούνται ηθικά στιγματισμένοι και σωματικά βρώμικοι και τους πετάξαμε στους δρόμους για χάρη του καπνού (το φυτόν βεβαίως). Με αποτέλεσμα ο καπνιστής να μη μπορεί να καπνίσει μέσα στο σπίτι του, όπως κάπνιζε ο πατέρας του, ο παππούς του, η γιαγιά του, το τζάκι του, η σόμπα του, ο φούρνος του, η γάστρα του και το θυμιάμα στο είκονισμά του. Στο παρελθόν δε κατά πλειοψηφία των περιπτώσεων εξοστρακιζόταν μέσω τελετουργιών διαπόμπευσης από την Κοινότητα. Διότι εθεωρείτο από τις θρησκείες ως «μάστιγα και τιμωρία θεού» που επιβάλλεται στους αμαρτωλούς ανθρώπους για παραδειγματισμό και έτσι ο καπνιστής απόκτησε πολεμίους. Ειδικότερα στην Ιταλία οι καπνιστές αφορίζονταν από τον Πάπα, στη Ρωσία τους ράβδιζαν και τους έκοβαν την μύτη, στην Περσία τους έκοβαν τα χείλη, στην Οθωμανική Αυτοκρατορία τους απαγχόνιζαν, ως ιδανική λύση για να απομακρυνθούν από τον υγιή πληθυσμό και να αισθανθούν ασφαλείς οι υγιείς, που εθεωρούντο οι μή καπνιστές. Και έτσι η Κοινωνία κόπηκε στα δύο. Από τη μιά μεριά τα καλά παιδιά του Θεού (οι μη καπνιστές). Από την άλλη οι αλλήτες του Διαβόλου (οι καπνιστές). Δεξιά ο Παράδεισος, αριστερά η Κόλαση. Απο εδώ ο νομοταγής, από εκεί ο παράνομος.  Μαζύ μας ο ευπειθής, χώρια μας ο απειθής. Το δε πρόστιμο της Ορθόδοξης Εκκλησίας (ως μέλος του Υπουργείου Παιδείας) προς τους καπνιστάς μαθητάς, στο πλαίσιο της «καθαρής φυλής» και του «υγειινισμού» για τη δημιουργία της ανώτερης φυλής (των Ναζί του Χίτλερ) των καθαρών, αμόλυντων και άσπιλων πολιτών ήταν οκτώ μέρες αποβολή από το Σχολείο. Πολύ σκληρό μέτρο, που εκτός απο την απομάκρυνση του απο τα μαθήματα και τους φίλους του, ο μαθητής δεχόταν μια βάναυση προσβολή της προσωπικότητάς του και της ελεύθερης βούλησής του, επιβάλονταν δε να επιστρέψει στο σχολείο με τον κηδεμόνα του ο οποίος 99% εκάπνιζε. Οι καθηγητές εφαρμόζοντας τις εγκύκλιους του (Θρησκευτικού) Υπουργείου είχαν καταντήσει από εκπαιδευτικοί να είναι αστυνομικοί. Τα μέτρα παρακολούθησης της ιδιωτικής ζωής και του ελευθέρου χρόνου των μαθητών δεν είχαν στόχο την προφύλαξη της υγείας των μαθητών. Απλώς στόχευαν μόνο στη καταστολή της ελευθερίας και στην κατασκευή πειθηνίων οργάνων της πολιτείας. Εάν πράγματι σκοπός της Αγίας Εκκλησίας του Χριστού ήταν η Υγεία των Μαθητών, τότε δεν θα ανάγκαζαν στο φημισμένο κολέγιο Eton τους μαθητάς  να καπνίζουν πίπα κάθε πρωί για να προλάβουν την πανούκλα. Όπου ένας από τους μαθητάς αυτούς αργότερα αναφέρει ότι τιμωρήθηκε όταν οι καθηγητές του ανακάλυψαν ότι δεν ακολουθούσε την καθημερινή αυτή εντολή. Επίσης δεν θα απογόρευε, από το 1575, μόνον το κάπνισμα καπνού (το λιβάνι του Διαβόλου) στους Ιερούς Ναούς Του Χριστού και να συνεχίζει να ευφραίνει τας ψυχάς των πιστών Της στο εκκλησίασμα με τις αναθυμιάσεις του θυμνιάματος (λιβάνι του Θεού), της αρωματικής ρητίνης του αραβικού δένδρου «Μπουνσουέλια (Boswellia sacra)». Αφού αμφώτεροι οι καπνοί (του Διαβόλου και του Θεού) είναι καρκινογόνοι αρωματικοί υδρογονάνθρακες. Επομένως και το παθητικό θυμίαμα του κλειστού χώρου της Εκκλησίας μπορεί να προκαλέσει καρκίνο και άλλες ζημιές στους πνεύμονες και καρδιακές παθήσεις, όπως και το παθητικό κάπνισμα των κλειστών δημοσίων χώρων. Άρα δίπλα στο βλαβερό «τσιγάρο του καπνιστή», που κατά τον άγιο Κοσμά Αιτωλό λιβανίζει το Διάβολο, υπάρχει και το επιβλαβές «θυμιατό του Ιερουργού», που λιβανίζει τον Θεό Ρωμαίο Αυτοκράτορα και κατά τον άγιο Γερμανό, Πατριάρχη Κων/λεως «Η γαστήρ του θυμιατηρίου νοηθείη αν ημίν η ηγιασμένη μήτρα της Θεοτόκου φέρουσα τον θείον άνθρακα Χριστόν εν ώ κατοικεί πάν το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς. Διό και την οσμήν της ευωδίας αναδίδωσιν ευωδιάζον τα σύμπαντα». Είναι όμως γεγονός πως μαζύ με το ντουμάνιασμα του μυρωδάτου λιβανιού, που κατά τον Άγιο Συμεών Θεσσαλονίκης «Δηλοί την απ’ ουρανού χάριν και δωρεάν εκχυθείσαν τω κόσμω διά Ιησού Χριστού και ευωδίαν του Πνεύματος και πάλιν εις τον ουρανόν δι’ αυτού αναχθείσαν». Το «Κατευθυνθήτω η προσευχή μου ως θυμίαμα, ενώπιον Θεού (Ψαλμ. 140.2)» και με άλλα προϊόντα καύσης του άνθρακα, όπως τα κεριά στα μανουάλια, το έλαιον των καντηλιών, τα κάρβουνα του θυμιατού και τις κούφιες πορδές των πιστών (που ο καθένας μοσχολίβανο τις έχει) γίνεται, βεβαίως, με αντίστοιχους παθητικούς αναπνευστές όπως και στο κάπνισμα. Τί κάνει όμως ο Υπουργός Υγείας για αυτούς τους ταλέπωρους Χριστιανούς; Απλώς τίποτα! Τον πειράζει μόνο ο καπνός του τσιγάρου, ο οποίος διευκολύνει την επαγγελματική ή τη φιλική συνομιλία και γενικά την ροή της πολυάσχολης ζωής. Αναρωτιέμαι γιατι Θεοί και Δαίμονες έχουν φάει τα λυσσακά τους να προστατεύσουν την Υγεία του ανθρώπου με το να κυνηγούν τους καπνιστές της μητέρας Ελλάδας, σαν να κάνουν έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, και αφήνουν ανέγγιχτους τους κληρικούς της μητέρας Εκκλησίας. Μα χρειάζεται τόση πρόληψη μόνον για τους καπνιστάς που έτσι και αλλιώς τους θεωρούν (Εκκλησία και Πολιτεία) καμένα χαρτιά και επιθυμούν να τα εξαφανίσουν διά μαγείας; Τα οποία καλώς ή κακώς συνυπάρχουν και δεν θέλουν να βρίσκονται σε μια καφετέρια και να καπνίζουν με δίπλα τους να κάθεται μια μαμά με το μωρό της. Απλά θέλουν να κάθονται σε μια καφετέρια, στον χώρο τους, με καθαρή ατμόσφαιρα και να καπνίζουν χωρίς να ενοχλούν κανέναν. Και ούτε να ιδρώνουν από τα νεύρα τους γιατί τους λείπει το τσιγάρο, αλλά να μπορούν να πιούν το ποτό τους ή τον βαρύ πικρό τους χωρίς  κάθε τρις και λίγο να πρέπει να βγαίνουν στους κρύους δρόμους για να κάνουν ένα τσιγάρο στα κλεφτά. Όπως και οι θλιβερές σκιές των γυναικών με ελαφρά ήθη που στα ίδια άγρια σοκάκια της Γης, που φωτίζονται αμυδρότατα από τα φώτα των μπαρ και των καφφέ-σαντάν, ζητούν στο βαθύ σκοτάδι της απανθρωπιάς καμμιά ευκαιρία για να τραβήξουν τζούρες αγάπης. Επίσης οι καπνιστές δεν έχουν την απαίτηση να καπνίζουν στο λεωφορείο ή στο τρένο που μπαίνουν για λίγο. Αλλά θέλουν να ταξιδεύουν με το πλοίο ή το αεροπλάνο και να καπνίζουν για να καταπολεμήσουν τα νεύρα και τον εκνευρισμό της απραξίας χωρίς να υποφέρει ο διπλανός τους που δεν καπνίζει. Δυστυχώς δεν τους προσφέρεται αυτή η εξυπηρέτηση και αντι αυτού τους ενοχλούν οι μη καπνίζοντες και τους καταπιέζουν σε σημείο που και να ήθελαν να το κόψουν το φουμάρισμα, δεν το κάνουν, μόνον και μόνον από πείσμα. Ειδικά τώρα, πάνω στην πιο δύσκολη (λόγω Μνημονίων) φάση της ζωής όλων μας που το τσιγαριλίκι δυναμίτης, από το κατιτίς του μέσα, είναι μια διέξοδος και ίσως από τις λίγες απολαύσεις που μας έμειναν, για να φτιάξει η κατάσταση της ψυχικής μας Υγείας. Οι κπνηστές δεν είναι παράλογοι και ούτε θέλουν να ενοχλούν κανέναν, απλούστατα σαν Έλληνες θέλουν τους χώρους που ανέκαθεν κάνανε την ψυχοθαραπεία τους μιλόντας και γελόντας με τους φίλους τους και ταυτόχρονα πίνοντας ένα κρασάκι, ένα ποτάκι, ένα καφεδάκι και βγάζανε έτσι όλη την έντασή τους. Έτσι είμαστε εμείς οι Έλληνες, όταν πονάμε ξέρουμε να κλαίμε και να χορεύουμε ζεϊμπεκιά με υπερηφάνεια. Έτσι τις δύσκολες στιγμές τις περνάμε με φίλους χωρίς να χρειαζόμαστε ψυχίατρο. Ναι! Είμαστε οξύθυμοι, αλλα ποτέ δεν κρατάμε κακία. Γιατί ξέρουμε να αγαπάμε, αφού έλληνας ήταν ο θεός Έρωτας. Ούτε μοιραζόμαστε ποτέ τη βενζίνη στο αυτοκίνητό μας με αυτούς που βάζουμε μέσα, γιατί η λέξη φιλότιμο δεν υπάρχει σε καμία άλλη γλώσσα. Και γιαυτό όταν φωνάζουμε «αδελφέ» στο δρόμο, όλοι γυρνάνε και απαντούν με την λέξη «κερνάω», που υπάρχει μόνο στο λεξιλόγιό μας. Και πάμε το μεσημέρι για καφεδάκι και καταλήγουμε να πίνουμε ούζο με μεζέ μέχρι πρωίας, αφού τα λεφτά και τα ψάρια μας αρέσει να τα τρώμε πάντα φρέσκα. Σε κάθε δυσκολία δεν πάμε για ύπνο με τις κότες, αλλά την αντιμετωπίζουμε με χιούμορ και διασκέδαση μέχρι τα ξημερώματα που τελειώνει κάθε νύχτα. Η ζωή μας είναι πάντα στο "δυνατό και με σύνθημα το «Ελευθερία ή Θάνατος» απέναντι στο «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» των «Tanks and Banks» των Μνημονίων της Τρόϊκας. Και όσο πιο ανάλγητοι γίνεστε όλοι εκεί στη Βουλή, η αντίστασή μας θα μεγαλώνει γιατί το μέτρο περί «καπνίσματος», σας αρέσει δεν σας αρέσει, είναι φασιστικό και ως γνωστόν εμείς οι Έλληνες δεν τα πάμε καλά με τα φασιστικά καθεστώτα. Είναι φανερόν λοιπόν πως με τον χαρακτηρισμό σας του καπνίσματος ως ακάθαρτου και βρώμικου νοσήματος συνεισφέρετε τα μέγιστα ώστε να παγιωθεί η πίστη περί του μολυσματικού και του ενδημικού του χαρακτήρα. Και με ανοιχτή γραμμή για καταγγελίες για όσους δεν συμμορφώνονται θέλετε να μας κάνετε τους Έλληνες πολίτες χαφιέδες και να βγάζουμε ο ένας το μάτι του άλλου. Εδώ θα επαναλάβω την κραυγή του Φερδινάνδου, καθώς αυτός πηδούσε στη θάλασσα: «Hell is empty, and all the devils are here!» Την οποίαν μεταφράζει ο Β. Ρώτας ως «Ο Άδης άδειασε, κι είναι όλοι εδώ οι διαβόλοι», ο Ν. Προεστόπουλος «Η κόλαση άδειασε, κι οι διαόλοι όλοι μπήκαν εδώ» και ο Τ. Ρούσσος «Η κόλαση είναι άδεια, και όλοι οι Σατανάδες συναχτήκαν εδώ» (στη γη να πάρουν τους καπνιστάς συμπληρώνω εγώ). Με άλλα λόγια θέλετε εμφύλιο και όχι συνύπαρξη των δύων πλευρών, σαν αυτή που υπάρχει στον δημόσιο χώρο της Εκκλησίας και ας ντουμανιάζει από καρκινογόνο καπνό του λιβανιού. Ανέχεσθε το παθητικό θυμίαμα του ράσου να μολύνει την Υγεία των ανθρώπων για χάρη της προσευχής, που πρέπει να φθάσει ψηλά στον Ουρανό δια του ρυπαντικού καπνού. Έτσι είναι! Αν πιστεύεις, τι έχεις να φοβηθείς; Και αν παιθάνεις, ακόμα καλύτερα, θα πας μιά ώρα αρχύτερα στην παραδείσια ζωή της Βασιλείας των Ουρανών. Μόνο το λαρύγγι του ψάλτη και ο Διάολος φοβάται το θυμιάμα. Για να εξορκίζουν τον Διάλο από την Εκκλήσια λοιπόν, έφεραν την λοιμώδη πάθηση μέσα στο Ναό του Ιησού. Άσχετα που είναι βέβαιον ότι οι πρώτοι Χριστιανοί δεν χρησιμοποιούσαν θυμίαμα. Αφού στην πραγματικότητα η χρήση του ήταν χαρακτηριστικό γνώρισμα της Αρχαιολατρείας των δώδεκα Θεών του Ολύμπου. Που ο Χριστιανισμός την θεωρεί ειδωλολατρεία, παρόττι οι αρχαίοι Έλληνες ποτέ δεν προσκυνούσαν, ούτε φίλαγαν τα αγάλματα. Όπως κάνουν από ανέκαθεν οι χριστιανοί θεολάτρες του Γιαχβέ  Χριστού με την επεικόνηση του ραβίνου Τζεσουά, Μύριαμ και άλλων Αγίων. Ανεξάρτητα βεβαίως που οι εικόνες και οι προσωπογραφίες του Θεού στις Μονοθεϊστικές θρησκείες (σαν το Χριστιανισμό) θεωρούνται ως Ειδωλολατρεία και η καταδίωξις αυτών έφερε την Εικονομαχία στο Βυζάντιο που κράτησε 100 περίπου χρόνια, με αποτέλεσμα τα Άγια «Είδωλα» να μη το κουνήσουν ρούπι από τη μη Ειδωλολατρική Εκκλησία του Χριστού. Έτσι δικαιώνονται οι Μουσουλμάνοι και οι Εβραίοι που κατηγορούν τους χριστιανούς για ειδωλολατρεία του Χριστού. Η οποία διαφέρει με την Ειδωλολατρεία του Ολύμπου στο οτι ο Θεός Δίας της πολυθεϊας των Ελλήνων απεικονίζεται στα αγάλματα με 3 διαστάσεις (ύψος – βάθος – πλάτος), ενώ ο Θεός Χριστός της χριστιανοσύνης των Ρασοφόρων απεικονίζεται στις εικόνες με 2 διαστάσεις (ύψος – πλάτος). Ειδωλολατρεία λοιπόν η Θεολατρεία του Έλληνα, όχι όμως το θυμίαμά Της, με τό οποίον άρχιζαν οι σύνοδοι της Ρωμαϊκής Συγκλήτου κέγοντάς το στο βωμό της Νίκης. Σύμφωνα με ορισμένους ερευνητές, η εισπνοή ατμών αερίου (καπνός) με σκοπό την μεταβολή της συνείδησης εφαρμοζόταν από Ιέρειες στο Μαντείο των Δελφών στην αρχαία Ελλάδα, από το 700-600 π.Χ. Και έτσι η Ιέρεια των χρησμών στους Δελφούς επροφήτευε, καθώς ήταν ζαλισμένη από τους ατμούς (καπνούς) που εξέρχονταν από μια σχισμή των βράχων κάτω από τα πόδια της. Μετέπειτα οι πιστοί της Δωδεκαθεϊας άρχισαν να προσφέρουν κόκκους θυμιάματος (λιβάνι) στα Ιερά Θυσιαστήρια (βωμούς) και αυτό από τότε αποτελεί πράξη Λατρείας. Ο δε Δαδούχος εξάγνιζει τον Βωμό και τον κύκλον ανάβοντας στο κέντρο το θυμίαμα μέσα στον «κέρνο» που το άνοιγμά του σκεπαζόταν με διάτρητο κάλυμμα και το αγγείον αυτό σήμερα χρησηιμοποιήται ως είδος θυμιατηρίου στο μη ειδωλολατρικό Ναό της Εκκλησίας. Κατά τον ιστορικό Θεοδώρητο, ό Ιουλιανός Παραβάτης άξίωνε από τους Ιερείς να του καίνε μέσα στο ειδωλολατρικό θυμιατήριο των Ελλήνων το ελληνικό ειδωλολατρικό λιβάνισμά τους, ως σύμβολο υποταγής και αφοσίωσης προς τον θεό Ρωμαίο Αυτοκράτορα. Έτσι ο Επίσκοπος της κάθε ρωμαϊκής πρωτεύουσας (κοινώς Μητροπολίτης) εκτελούσε την διαταγή του Αυτοκράτορα Δέκιου, που έκανε το 250, και έπερνε το σχετικό πιστοποιητικό προσφοράς θυσίας στον Θεό (Αυτοκράτορα) από τους χριστιανούς που εξουσίαζε. Εννοείται πως οι χριστιανοί που δεν εδέχοντο να ρίξουν θυμίαμα εμπρός στο είδωλο του θεού (Αυτοκράτορας) εθυσιάσθησαν οι ίδιοι. Έτσι τα κοράκια (Σπυρίδωνος ρήση) της Εκκλησίας έστειλαν το μήνυμα του φόβου «θα ξεπαστρέψουμε τους περιφρονούντες τον Νόμο της Πολιτείας και όσους από τους πολίτες ανακατεύονται με δαύτους». Γιαυτό και τώρα η Εκκλησία είναι με το μέρος της Πολιτείας σχετικά με το «Απογορεύεται το Κάπνισμα» σε Δημόσιους Χώρους (σαν την Εκκλησία), αλλά επιτρέπει, το ίδιο σε δηλητηριώδες ουσίες, λιβάνισμα μέσα στην Εκκλησία (δημόσιο χώρο). Εξ αυτού φαίνεται ότι Πολιτεία και Εκκλησία θέλουν να ξεμπλέξουν μιά και καλή με την ανυπότακτη καρδιά της τάξης των καπνιστών τώρα που βρήκαν την ευκαιρία με την εφαρμογή του αντικαπνιστικού Νόμου σε όλη την Ενωμένη Ευρώπη για μιά καλύτερα Δημόσια Υγεία (υποτίθεται). Το γεγονός ότι οι ιδιοκτήτες των κέντρων εστίασης και νυχτερινής διασκεδάσεως αποφάσισαν και έβαλαν πάλι τα τασάκια στα μαγαζιά τους είναι ένα μήνυμα ότι ο Έλληνας νικά τον φόβο με το να μη υποτάσσεται σε αυτόν. Και εάν οι Ταγοί της Εκκλησίας και Πολιτείας το παρατραβήξουν το σχοινί τότε είναι βέβαιον πως ο Έλληνας θα το ξαναδώσει το χαμπέρι βγαίνοντας στους δρόμους, αυτή τη φορά όχι με τσιγάρο για κάμνισμα, αλλά είτε με τραγούδια, είτε με λουλούδια, είτε με στυλιάρια πλάι στα σφυροδρέπανα, χωρίς να έχει σημασία αν όλοι αυτοί ψηφίζουν Τσίπρα (όχι Τυρνάβου αλλά Πολιτικής). Το δε μαντάτο που θα περάσει άμεσα η μαζικά θα είναι ότι οι Έλληνες δεν δέχονται κεχαγιά στα σβέρκια τους, δεν υποτάσσονται αλλά στέκονται υπερήφανοι, δεν ονειρεύονται να βρίσκονται κάπου αλλού, παρά εκεί μέσα στη θολούρα του ντομανιού που είναι. Θα δείξει ακόμη μιά φορα στην ανθρωπότητα πως εδώ σε αυτή τη μικρή χώρα που λέγεται «Ελλάδα» οταν ο λαός της στέκεται όρθιος και με το κεφάλι ψηλά οι αστοί πολιτικοί ανησυχούν και φοβούνται, διότι τους γίνεται φανερό με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο η ανειρήνευτη πάλη ανάμεσα στο κεφάλαιο και την δημόσια υγεία, όταν σκέφτονται την κάπνα του τσιγάρου και παράλληλα διακινούνται τεράστια χρηματικά ποσά. Αυτή είναι η πραγματικότης και όλες οι άλλες προφάσεις περί υγειονομικού ενδιαφέροντος είναι σκέτα «φούμαρα». Απλώς σπέρνουν τη διχόνοια με την προσπάθεια διάσωσης της Υγείας μέσω ενός νέου εμφυλίου. Βεβαίως οι άνθρωποι έχουν γεννηθεί να συνυπάρχουν στο πλαίσιο που οι ίδιοι ορίζουν. Στο σημείο όμως, που κάποιος εξουσιάζει κάποιον άλλο, τότε ο εξουσιαζόμενος χάνει την ανθρώπινη υπόστασή του. Αρα η ζωή του δεν έχει καμιά αξία και μεταξύ καπνιστών και μη καπνιστών δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι. Μέχρι πρόσφατα πέντε-δέκα χρόνια, όλοι θυμούμαστε ότι όλοι συνυπήρχαμε αρμονικά ως προς το «καπνίζειν». Στην κρίση μας είναι να διακρίνουμε αν υπάρχουν παθητικοί καπνιστές ή αντιπαθητικοί αντικαπνιστές. Την στιγμή που τον υπουργό Υγείας των χιλιάδων αποθανόντων λόγω μη λειτουργίας Μονάδων Εντατικής Θεραπείας ξαφνικά τον ενδιαφέρει η υγεία των μη καπνιστών. Πάντως κάτι βρωμάει και ίσως σε λίγο θα φτιαχτεί και ομάδα οδοντογιατροκλητήρων και θα κόβει πρόστιμα σε όσους δεν προσέχουν την στοματική υγιεινή από τα καπνοειδές και σαρκοειδές Πούρα Αβάνας. Ή από τον καπνό που παράγει ο χωριάτης και τον καπνίζει ο  ίδιος και τον πείσανε ότι αυτός ο καπνός είναι λαθραίος. Λες και δεν τον έσπειρε αυτός στον τόπο μας, αλλά τον έφερε από την Αμερική των Ινδιάνων. Αυτό που δεν καταλαβαίνω εγώ είναι γιατί το τσιγάρο έχει συνδιαστεί με την λέπρα τα τελευταία έτη, κυρίως από το 2008 που τέθει σε εφαρμογή ο αντικαπνιστικός Νόμος 3730/2008. Ενώ κατά την διάρκεια των Παγκοσμίων Πολέμων αυτό το ίδιο τσιγάρο είχε περάσει στο χώρο της διαφήμισης κι είχε γίνει το σύμβολο μιας λαμπρής ανέμελης ζωής.  Οι δε αξιωματικοί, αναγνωρίζοντας την αξία του καπνίσματος στο να νεκρώνει το φόβο των Στρατιωτών, έκαναν το τσιγάρο θεά Πανάκεια (αδελγφή της Υγείας) για το άγχος του πολέμου, γι’ αυτό και γινόταν κάθε προσπάθεια για τη συνεχή παροχή του. Έτσι τα τσιγάρα περιλαμβάνονται στα είδη πρώτης ανάγκης των Στρατιωτών και ονομάζονται «ο καπνός του Στρατιώτη». Αν και στην αρχή των Πολέμων υπήρχε κάποιος από τα εκατομμύρια των Στρατιωτών που δεν κάπνιζε, στο τέλος όμως, δεν υπήρχε πρακτικά κανείς. Αφού οι εταιρείες καπνού τους έστελναν εκατομμύρια τσιγάρα δωρεάν και όταν οι Στρατιώτες επέστρεψαν στη πολιτική τους ζωή έγιναν πιστοί πελάτες των, κατι που το συνεχίζουν μέχρι σήμερα οι απογόνοι τους. Γιαυτό για μένα το πρόβλημα δεν είναι κάπνισμα ή μη κάπνισμα, αλλά να μάθω τελικά τι είναι η Υγεία;  Είναι μιά αρχαία θεά;  Είναι μιά γριά πουτάνα με το τσιγάρο στο στόμα; Είναι δυό τσιγάρα την ημέρα, κάνουν τον γιατρό  πέρα; Ένα υπουργείο;  Μια κρατική πειθαρχία; Μια προειδοποίηση του Υπουργείου Υγείας «Αυτός εδώ καπνίζει, πιάστε τον»; Μια σύλληψη και ένα μπερντάκι ξύλο για την αγορά τσιγάρου, όπως γινόταν κάποτε με την αγορά της «Αυγής»; Είναι νούς υγιής εν σώματι υγιεί; Ένα δημόσιο αγαθό; Ή έλλειψη αρρώστιας; Ένα πορτοφόλι; Ένας νόμος του κράτους που επιβάλλει σε όλους να είμαστε με το ζόρι υγιείς; Είναι πολιτική Ιατρική; Είνα κρούσματα καρδιαγγειακών παθήσεων, καρκίνου, διαβήτη, και κυρίως και πάνω απ' όλα αύξηση της παιδικής θνησιμότητας; Είνα ένα προϊόν πολυτελείας στο ράφι ενός καταστήματος που, αν δεν διαθέτεις χρήματα, απλώς δεν το αγοράζεις; Είναι ένα βασικό ανθρώπινο δικαίωμα; Είναι το υποχρεωτικό νεκρόσημο που μπαίνει στο πακέτο για την αύξηση των εσόδων του Κράτους; Είναι θυσία πολιτών στο βωμό της Λιτότητας προκειμένου να εξοφληθούν οι ξένες Τράπεζες; Είναι οι χιλιάδες νεκροί που φέρνει η πολιτική λιτότητα στην Ελλάδα; Είναι η ιατρική εξέλιξη της αρρώστιας; Είναι οι μούντζες προς την πανούκλα αν πεθάνω από συνάχι; Είναι κώλος κλαμένος, γιατρός χεσμένος; Είναι το καλό που κάνει η ευτυχία (κάπνισμα) στην υγεία; Είναι το να έχεις τις ίδιες αρρώστιες με τους γείτονές σου; Είναι η προσοχή της υγείας σαν τους μίζερους εκείνους που συσσωρεύουν πλούτη, που ποτέ δεν έχουν αρκετή διάθεση για να τα απολαύσουν;  Είναι το δίκτυο αλληλεγγύης που δεν μπορεί να υποκαταστήσει το Εθνικό Σύστημα Υγείας; Είναι το πεδίον δόξης λαμπρόν για να αυξήσουμε τα έσοδα των Νοσοκομείων, όπως ανέφερε ο ανεκδιήγητος υπουργός Υγείας Άδωνις Γεωργιάδης; Είναι τέλος πάντων η Υγεία ο ορισμός που διατυπώθηκε το 1946 στο καταστατικό του Παγκοσμίου Οργανισμού Υγείας «η κατάσταση της πλήρους σωματικής, ψυχικής και κοινωνικής ευεξίας και όχι μόνο η απουσία ασθένειας ή αναπηρίας»; Εάν όντως ούτως έχει το πράγμα τότε ο θανάσιμος συνδυασμός Υγείας και Τσιγάρου γίνεται σχέτη ρόμπα. Διότι οι παθητικοί καπνιστές έχουν σωματική, ψυχική, κοινωνική ευεξία και απουσία ασθένειας ή αναπηρίας. Εξάλλου ο Jamie Ostroff του «Memorial Sloan-Kettering Cancer Center» επεσήμανε κατά την παγκόσμια διάσκεψη του 2009 για τον καρκίνο του πνεύμονα ότι: «οι άνθρωποι που έχουν καπνίσει δεν είναι λιγότερο άξιοι θεραπείας για τον καρκίνο του πνεύμονα από ό,τι εκείνοι που δεν έχουν δοκιμάσει ποτέ τσιγάρο». Άρα η σωτηρία  των μη καπνιζόντων δεν είναι το ξεπάστρεμα των καπνιζόντων από δίπλα τους, αλλά η περίθλαξψή τους, που δεν υπάρχει  δίπλα τους. Δεν θέλω να σας βομβαρδίσω με αριθμούς, δύο τρία μόνο ενδεικτικά στοιχεία αρκούν για να φρικάρει κανείς στην Ελλάδα του 2013. Περισσότεροι από 6.000.000 Έλληνες (!) δεν έχουν πρόσβαση στη δημόσια υγεία. Σύμφωνα με τον πρόεδρο του Εθνικού Οργανισμού Παροχής Υπηρεσιών Υγείας (ΕΟΠΥΥ) Δημήτρη Κοντό, «3,068 εκατ. ασφαλισμένοι του ΕΟΠΥΥ έχουν απολέσει την ασφαλιστική τους ικανότητα, ενώ άλλοι 3,3 εκατ. ασφαλισμένοι, μεταξύ των οποίων έμποροι που έχουν κλείσει τα μαγαζιά τους, οικοδόμοι αλλά και άλλες κατηγορίες εργαζομένων, δεν έχουν κανένα ασφαλιστικό δικαίωμα. Το αστρονομικό αυτό νούμερο δεν αφορά μόνο τους ίδιους τους ασφαλισμένους αλλά και τις οικογένειές τους, οι οποίες υφίστανται τις συνέπειες της ανεργίας (πηγή: Ελευθεροτυπία 19/9/13)». Δεν είδα όμως κανέναν να ζητά από τον καλό πατερούλη «Κράτος», που ξέρει καλύτερα από εμάς το καλό μας και πρέπει να αποφασίζει για εμάς, να απαγορεύσει τα ορυκτά καύσιμα που από την καύση τους δημιουργείται εξίσου, όπως από το κάπνισμα, «ο Καρκίνος του Πνεύμονα». Ίσως επειδή εκεί οι χρήστες είναι η μεγάλη πλειοψηφία! Έτσι δεν είναι; Γιαυτό λοιπόν δεν θέλω, ως άνθρωπος, να με νταντεύουν ή να μου κάνουν «πλάτες» εκεί που δεν αξίζω, οπότε και δεν θέλω να μου κάνει πλάτες το «Κράτος-νταντά» απέναντι στους συνανθρώπους μου και ειδικά στους καπνιστάς που θέλουν (υποτήθεται) έναν πατερούλη-Κράτος να τους προσέχει από τον εαυτό τους. Ας σταματήσουν λιοπόν να μου γκρινιάζουν συνεχώς με το «Όλο καπνίζεις και καπνίζεις και καπνίζεις / πού θα πάει αυτό; / Πέντε πακέτα την ημέρα δε σε φτάνουν / πού θα πάει αυτό; / Τόσες φορές προσπάθησα να σου το κόψω / όμως δεν μπορώ. / Εσύ μ’ ανάγκασες σου λέω να καταλήξω / στον εκβιασμό. / Όλο καπνίζεις και καπνίζεις άλλο να σε βλέπω / δεν μπορώ / τα τσιγάρα σου όλη μέρα να αναπνέω / πες μου τι χρωστώ / κι αν ποτέ μια μέρα τίποτε μου πάθεις / μόνος πως θα ζω / κι άμα τώρα σ’ εκβιάζω είναι /  επειδή σε αγαπώ. / Αν θα τα `χανες μια μέρα και τα δυό / τι θα σού`λειπε πιο πολύ θά`θελα να δω. / Το τσιγάρο ή εγώ». Ας μην ξεχνούν τις διαπιστώσεις όπως αυτή του Κρισναμούρτι για την αμφιβολία: «Η αμφιβολία είναι φάρμακο πολύτιμο παρ’ όλο που είναι πύρινη, σε θεραπεύει εντελώς.  Μόνο μην αφήσεις την αμφιβολία με δόλο να μπει στην καρδιά σου». Εξάλλου το γεγονός ότι η κυρία «Νικοτίνη» από τα μεγάλα αριστοκρατικά σαλόνια ξέπεσε στο… πεζοδρόμιο κάνει φανερή την αλήθεια κατά πόσον αχάριστο είναι το Κράτος απέναντί της, αφού τόσα οικονομικά οφέλη έχει προσφέρει αυτή προς αυτό ως Νταβατζής της. Πάντως εγώ, ως πολίτης με το δικαίωμα της επιλογής, δέχομαι με μεγάλη χαρά να απολαύσω τη γλύκα της κυρίας Νικοτίνης επάνω στο κρύο πεζοδρόμι του δρόμου, αρκεί να είμαστε μαζί (εγώ και εσύ ο συνάνθρωπός μου) και να μην «αναγκαζόμαστε» να εισπνέουμε τους δηλητηριώδεις ρύπους των οχημάτων, τα σύννεφα καπνού των βιομηχανιών. Ούτε να υποφέρουμε την βαβούρα μέσα στα μέρη που πίνουμε τον καφέ μας ή έξω στην ύπεθρο κάνοντας το τροχάδειν της ζωής (που είναι αγγούρι, άλλος το τρώει και δροσίζεται, και άλλος το τρώει και ζορίζεται) επάνω στη καυτή άσφαλτο του οδικού διαδυκτίου. Μήτε να αναγκαζόμαστε να αντιμετωπίζουμε τη φρικτή αισθητική πολλών συμπολιτών μας, πράγμα που ενίοτε μας προκαλεί εμετό και κινδυνεύουμε να πνιγούμε την ώρα που τρώμε. Και τέλος να μην αναγκαζόμαστε να βομβαρδιζόμαστε καθημερινώς με πορδές μέγα τόνων, με αποτέλεσμα το κεφάλι μας να κοντεύει να σπάσει από τα καυσαέριά τους. Επίσης να γράψουμε επάνω στην «αμαξάρα μας» με μεγάλα γράμματα το σλόγκαν «Το κάπνισμα βλάπτει σοβαρά την υγείαν στους γύρω μου», που το ίδιο είναι γραμμένο επάνω σε κάθε πακέτο τσιγάρων του καπνιστή. Διότι το φουγάρο, η «εξάτμισή» του, έτσι του κάπνισε να φουμάρει αρειμανείως και μανειώδες τον καπνό του σαν Αράπης και κάνει το ίδιο κακό με το καπνιστή. Μολύνει το περιβάλλον του «μη–καπνιστή» και του προκαλεί καρκίνο των πνευμόνων από τις βαθειές εισπνοές ζωής που αναπνέει. Και αντί να βάζουμε τον Πατερούλη-Κράτος να φτιάχνει ειδικούς δημοσίους χώρους για τους «μη-καπνιστές» ας τους μαζέψουμε, μακριά από τους βρωμιάριδες καπνιστάς, δρόμους και αυτοκίνητα, και να τους μπαγλαρώσουμε στη κρητική «Σπιναλόγκα (λατινικά spina lunga = μακρύ αγκάθι)». Όπου θα απολαμβάνουν, σαν τους λεπρούς του 1905, το καθαρό αεράκι τους, την ελευθερία κινήσεών τους, την φιλανθρωπική αλληλεγγύη τους, την φιλόσπλαχνη αστυνομία τους, την κοινωνική ιατρική τους και άσε τους νεκρούς καπνιστές να προχωρούν στην απάνθρωπιά τους, βγάζοντας φυσικά τα μάτια τους με τα τσιγάρα και τα αυτοκινητά τους. Είναι και αυτό ένα «αμοιβαίο κακό», γιά μιά ανθρώπινη κοινωνία. Έτσι είναι τι να κάνουμε, το λέγει και η κινέζικη παροιμία «όταν δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό, πάει το βουνό στο Μωάμεθ. Άλλωστε το διδάσκει και ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Σωκράτης με το γνωμικό του «Το έσχατο όριο της αδικίας είναι να νομίζεις δίκαιο εκείνο που δεν είναι». Δηλαδή να περιμένεις τον πατερούλη σου Πολιτικό, με τη μεταξωτή γραβάτα, να δόσει εντολή σε έναν υπάλληλό του με στολή μαύρης κουκούλας ώστε το τσιγάρο να νουθετήσει. Δηλαδή να το κάνει «ντά», όπως κάνει και έσενα με μπουνιές, με κλωτσιές και με γκλοπ ν’ ανεβοκατεβαίνουν επάνω του. Για να μάθει να είναι «καλό παιδί» σαν και σένα τον μη-καπνιστή. Μα είναι σωστό να ζητάμε να κάνουν κολόπαιδο, ποιόν; Τον κανακάρη του ζεύγους Καπνού και  Βιομηχανίας! Το παιδί «μάλαμα» του παγκοσμίου Οίκου Καπνοβιομηχανίας! Τον αδελφό Αργύρη των Πολιτικών και τέκνων της οικογένειας Καπνοβιομηχανίας!  Θυσία και κάπνισμα = (τ)σιγάρο (από την ινδική λέξη sikar (sigar), που στη γλώσσα των Μάγια σημαίνει καπνίζω, κάπνισμα) γίνεται το παιδί της οικογένειας Καπνοβιομηχανίας, «ο Αργυράκης», για ευλογία στο παραδάκι των αδερφών του Πολιτικών και υπολοίπων μελών της οικογενείας. 200 δισ. δολάρια καταβάλλονται ετησίως για την καύτρα και στάχτη (θυσία) του τσιγαριού, ως φόρος καπνού σε παγκόσμια κλίμακα (πηγή: British American Tobacco). Για να μη κοπεί στους Πολιτικούς το γάλα, το γλυκό, το φαγητό, η καινούργια γραβάτα, το αυτοκίνητο 4000 κυβικά υβριδικό και το κινητό 1000^ης γενιάς για να μπαίνουν στο ιντερνέτ όταν είναι στο δρόμο και κάθε Σάββατο που πάνε στο καζίνο. Το δε 1776 κατά τη διάρκεια του Αμερικανικού Επαναστατικού Πολέμου αυτό το «καλό παιδί» τσιγάρο βοήθησε τους πολιτικούς της USA στη χρηματοδότηση της επανάστασης, καθώς χρησιμοποιήθηκε για πληρωμή των δανείων που δόθηκαν από τη Γαλλία στους Αμερικανούς. Γιαυτό τα τσιγάρα συνεχίζουν να παραμένουν τα δεύτερα πιο πολυδιαφημιζόμενα προϊόντα μετά τα αυτοκίνητα. Και εμείς οι εκτός της Οικογένειας Καπνοβιομηχανίας περιμένουμε το κάπνισμα να γίνει «πολιτικά μη ορθό».  Το μυαλό μας και μιά λύρα! Μάλλον τρελός παπάς μας βάπτισε. Δεν είναι δυνατόν να καταστεί πολιτικά εσφαλμένος (μη ορθός) ένας εθισμός, που έχει συνδεθεί με την ζωή του ανθρώπου εδώ και αιώνες. Μάλιστα απο ανασκαφές που έγιναν στην περιοχή του Yucatan του Μέξικου, ανακαλύφθηκε σκόνη φύλλων καπνού σε αντικείμενα που χρονολογούνται προ 15.000 ετών. Άρα λοιπόν είναι φανερόν πως οι γηγενείς Αμερικανοί από τότε  χρησιμποιούσαν τα φύλλα του ιερού τους φυτού sikar = καπνός στις θρησκευτικές τελετές τους, στη θεραπεία ασθενειών και πληγών, αλλά και ως καθημερινή απόλαυσή τους. Στη δε Γηραιά Ήπειρο το κάπνισμα έγινε καθολικής αποδοχής από το 1512, που η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα, η Πορτογαλία, καλλιέργησε τον καπνό. Έτσι ολόκληρη η Ευρώπη  κάπνιζε για απόλαυση. Στην Αγγλία δε εσυνωστίζοντο στα smoking parties που εδιδάσκετο η τέχνη του καπνίσματος και οι σχολικές τσάντες των μαθητών μετέφεραν παραγεμισμένες πίπες καπνού, που θα καπνίζονταν υπό την προτροπή και εποπτεία του δασκάλου. Φυσικά μέσα σε αυτή τη παγκόσμια κουλτούρα του καπνιστή δεν έλειψαν και οι αντικαπνισταί. Από την πρώτη ημέρα, που οι καραβέλες της επιστροφής του Χριστόφορου Κολόμβο έφερναν μαζί τους και το ιερό φυτό των ιθαγενών τον καπνό, είχε αρχίσει ένας ιερός πόλεμος κατά της υποτιθεμένης καταραμένης συνή­θειας του καπνίσματος. Το πρώτο θύμα των αντικαπνιστών ήταν ο Ισπανός σύντροφός του ναύτης Rodriguo de Jerez, ο οποίος μπήκε φυλακή για 3 χρόνια από την ισπανική Ιερά Εξέταση κατηγορούμενος ως μάγος κατεχόμενος από δαιμόνια επειδή έβγαζε καπνούς από τη μύτη και το στόμα! Και συνεχίζουνται οι σφοδρές αντιδράσεις που ενέπλεκαν θρησκεία, ηθική και υγεία. Το 1632 στη Μασσαχουσέτη απαγορεύτηκε το δημόσιο κάπνισμα, αν και αυτό σχετιζόταν περισσότερο με την ηθική της εποχής, παρά με τις ιατρικές ανησυχίες σχετικά με τις προκαλούμενες βλάβες. Η δε πώληση των τσιγάρων σε άτομα κάτω των 16 ετών γίνεται παράνομη στην Αγγλία το 1908. Κατά τη δεκαετία του 50 όλο και περισσότερες αποδείξεις εμφανίζονταν ότι το κάπνισμα συνδέεται με τον καρκίνο του πνεύμονα. Αν και η βιομηχανία του καπνού αρνείτο τέτοιους κινδύνους υγείας, προώθησε νέα προϊόντα που ήταν δήθεν “ασφαλέστερα', όπως αυτά με λιγότερη πίσσα και τα τσιγάρα με φίλτρο. Το 1968 έρχεται στην αγορά η μάρκα Bravo χωρίς καπνό. Περιέχοντας κυρίως λάχανο, αποτυγχάνει οικτρά. Η απαγόρευση του τσιγάρου σε κλειστούς δημόσιους χώρους δεν επιβάλλεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Η αρχή έγινε το 1856 με πρόταση του πρωθυπουργού εσωτερικών Δ. Βούλγαρη και με διάταγμα που υπέγραψε, απουσιάζοντος του Όθωνα η Αμαλία (βλέπε το κατωθι αντίγραφον).

Αυτό το Βασιλικό Διάταγμα «περί απαγορεύσεως του καπνίζειν εντός των δημοσίων γραφείων και καταστημάτων» εκδόθηκε μετά από μεγάλη πυρκαϊά που ξέσπασε στο Υπουργείο Οικονομικών, όταν ένας υπάλληλος λησμόνησε αναμμένο τσιγάρο μέσα σε φακέλους. Σκοπός του λοιπόν, δεν ήταν η προφύλαξη της υγείας των Αθηναίων που ήταν ήδη βεβαρημένη απο την χολέρα που είχαν μεταδώσει τα γαλλικά Στρατεύματα, που ήρθαν απο τη Βάρνα της Βουλγαρίας. Και ας είχαν πεθάνει, το διάστημα εκείνο, απο την χολέρα περίπου 3.000 άτομα, δηλαδή το 10% του πληθυσμού της πρωτεύουσας που τότε ανέρχοταν στις 300.000. Αλλά, όπως λέγει και το διάταγμα, «Θέλοντες να προλάβωμεν όσον ενέστι τα ενδεχομένων πυρκαϊών δυστηχήματα επί τη προτάσει του ημετέρου επί των Εσωτερικών Υπουργού, απεφασίσαμεν και διατάσσομεν: α) Απαγορεύεται η χρήσις του καπνίζειν είτε δια καπνοσυρίγγων (τσιμπουκιών), είτε δια τσιγάρων, εις πάντας τους υπαλλήλους και υπηρέτας του Κράτους, εντός των δημοσίων γραφείων και καταστημάτων. β) Η απαγόρευσις αυτή επεκτείνεται και εις πάντα άλλον προσερχόμενον εις τα ειρρημένα κατασταστήματα και γραφεία χάριν υποθέσεως η τίνος άλλης αιτίας». Το διάταγμα εφαρφμόστηκε με επιτυχία μόνο μια επταετία. Μετά την έξωση του Όθωνα καταργήθηκε. Το 1887 ο Χ. Τρικούπης θέλησε επίσης να απαγορεύσει το κάπνισμα στους κλειστούς δημόσιους χώρους, αλλα αντέδρασαν σφοδρά η αντιπολίτευση και ο Τύπος.  Έτσι βρήκε τότε την ευκαιρία να φέρει, τον Σεπτέμβριο του 1887, στην Βουλή το νομοσχέδιο «περί φορολογίας καπνού» με το αιτιολογικό ότι έτσι θα περιορίζονταν το κάπνισμα. Και πάλι η αντιπολίτευση άσκησε δριμύτατη πολεμική, ισχυριζόμενη ότι θα περιορίζοταν η κατανάλωση καπνού εις βάρος των καπνοκαλλιεργητών. Ο δε Τρικόπης τους απάντησε με την ειρωνική σοφία «Πλανάσθε! Δεν παραιτεί κανείς το ελάττωμα. Την αρετή μόνο παραιτεί». Όπως τώρα έτσι και τότε όλη αυτή η δήθεν διαμάχη μεταξύ Πολιτικών για το αντικαπνιστικό νομοσχέδιο, που ο ένας το καταψηφίζει και ο ‘αλλος δεν το στηρίζει, δείχνει ότι πολύ απλά ο καυγάς γίνεται για το πάπλωμα, την ταμπακιέρα, τους φόρους δηλαδή». Πάντως, το μόνο που πέτυχε ο Τρικούπης ήταν να απαγορεύσει το κάπνισμα μέσα στην αίθουσα του κοινοβουλίου, γιατί έμοιαζε με τεκέ!.Αφού οι βουλευτές έβγαζαν το ταμπάκο πάνω στα έδρανα και κάπνιζαν αρειμανίως (όπως είχαν μάθει). Ενώ ο τέως (και αγύριστος) προθυπουργός  Παπανδρέου Γιωργάκης (το άκης προς διάκριση του παπού Γιώργου Παπανδρέου) έλυσε το «Γόρδιο Δεσμό» της εφαρμογής του σημερινού νόμου περί απαγόρευσης της τζούρας ως εξής. Όταν σε σύσκεψη αντιλήφθηκε οσμή καπνού, η οποία όμως δεν προερχόταν από κάποιον από τους συμμετέχοντες, αφού ουδείς διανοείται να ανάψει τσιγάρο μπροστά του. Εζήτησε συγγνώμη, σηκώθηκε από την καρέκλα του, προχώρησε προς μια πόρτα και την άνοιξε αιφνιδιαστικά. Πράγματι, στη διπλανή αίθουσα ορισμένοι σύμβουλοί του απολάμβαναν ανυποψίαστοι την κακή συνήθεια του φουμαρίσματος. Μόλις είδαν το κ. Πρωθυπουργό, εκτός του ότι κόντεψαν να πάθουν έμφραγμα, έσβησαν αστραπιαία τα τσιγάρα τους σε ένα γυάλινο τασάκι. Εκείνος προχώρησε προς το μέρος τους με γρήγορα βήματα, πήρε το τασάκι, το πέταξε στο πάτωμα με αποτέλεσμα να το σπάσει και χωρίς να πει απολύτως τίποτε, έκανε μεταβολή και έκλεισε την πόρτα πίσω του. Αυτή είναι λοιπόν η τιμωρία προς τους συναδέλφους Πολιτικούς. Ατί να σπάσει κεφάλια, έσπασε το τασάκι και έτσι τη νύφη την πληρώνουν οι τσιγαροθήκες. Ο δε πολέμιος του Τρικούπη, ο Θ. Δηλιγιάννης ψήφισε αργότερα νόμο που απαγόρευε «το καπνίζειν εντός καταστημάτων και κλειστών δημοσίων χώρων ανεμπόδιστα, ύστερα από μεγάλη πυρκαγιά,. Ηοποία ξέσπασε το 1901 στο Παντοπωλείο του Θανόπουλου, γωνία Αιόλου και Ευριπίδου. Τη φωτιά την έβαλε άθελά του ο μικρός του υπάλληλος Φιλοποίμην, που κάπνιζε κρυφά στο υπόγειο, όπου ξέχασε αναμένο το τσιγάρο του και λαμπάδιασαν χάρτινες κούτες και το πετρέλαιο, με αποτέλεσμα το κτίριο να τυλιχθεί στις φλόγες. Εδώ πρέπει να προσθέσω ότι το μεγαλύτερο καπνεμπορικό κατάστημα βρισκόταν τότε στην γωνία Πανεπιστημίου και Θεμιστοκλέους και ήταν του Ανδρέα Πατσουράκη. Που εκτός απο τα πούρα Αβάνας, πουλούσε μυρωδάτο καπνό απο τα μέρη του Τρικούπη (Αγρίνιο, Ξηρόμερο) και από την τουρκοκρατούμενη Ξάνθη. Η τιμή τους, με νόμο φυσικά, ήταν δέκα λεπτά τα 5 δράμια (8 δραχμές η οκά) και η καταλάνωση ξεπερνούσε τα 40.000 τσιγάρα ημερησίως. Τα δε πακέτα των τσιγάρων που κυκλοφορούσαν τότε στην εποχή Τρικούπη, είχαν διάφορες αρχαίες παραστάσεις, όπως τον Ερμή του Πραξιτέλους γελοιογραφημένο, έναν κλάδο δάφνης, τον Παρθενώνα, το Ερεχθείον, μία κουκουβάγια με τη νίκη του Παιωνίου κ.λ.π. Γιαυτό λοιπόν όποιος νομίζει ότι η Κυβέρνηση, ή η όποια κυβέρνηση, ενδιαφέρεται για την υγεία μας και το γενικότερο καλό, πλανάται πλάνην οικτρά. Μια θέαση του ντοκιμαντέρ Who killed the electric car, θα τον πείσει.  Μην ξεχνάμε πως στα πακέτα των τσιγάρων, μεταξύ άλλων, γράφουνε ότι το τσιγάρο περιέχει υδροκυάνιο, φορμαλδεϋδη και άλλα συναφή δηλητήρια. Παρ’ όλα αυτά το κράτος επιτρέπει την κυκλοφορία τους και εισπράτει και μερίδιο (φόροι) από την πώληση του δηλητηρίου. Επιλεκτική ευαισθητοποίησις λέγεται αυτό;  Εάν ναί! Τότε είμαστε τόσο κότες τελικά! Και στης Κυβέρνησης το δίλημμα «Τσιγάρο ή Υγεία? Ας διελέξουμε το «Να’χουμε την υγειά μας να καπνίζουμε»! Αλλιώς θα καταντήσουμε σαν το ανεκδοτο που λέει. Σε μια μεγάλη λεωφόρο της Λατινικής Αμερικής, ένας άνθρωπος περιμένει για να δια­σχίσει το δρόμο. Ριζωμένος στην άκρη του πεζοδρομίου, μπροστά σε ένα ακατάπαυστο ρεύμα αυτοκινήτων, ο πεζός περιμένει δέκα λεπτά, περιμένει είκοσι λεπτά, περιμένει μία ώρα. Κοιτάζει αριστερά, κοιτάζει δεξιά και βλέπει έναν άντρα να κάθεται ακουμπισμένος στον τοίχο και να καπνίζει. Οπότε τον ρωτάει: Συγνώμη, τι πρέπει να κάνω για να περάσω απέναντι; Και ο άλλος του απαντά: Δεν ξέρω. Εγώ γεννήθηκα από την εδώ πλευρά του δρόμου.

      Ευχαριστώ. Ο υπερασπιστής του δικαιώματος της «Επιλογής», κ. Καρβας.       (www.spoudasmata.blogspot.com)