Ο ΚΑΥΚΑΣΟΣ   ΤΟΥ   ΕΥΡΩ.

      Σήμερα μαύρος Ουρανός, σήμερα μαύρη μέρα, σήμερα όλοι θλίβουνται και τα βουνά λυπούνται. Σήμερα μεγάλο και βαθύ πένθος βουλιάζει τον καλοκαιρινό ουρανό της Παρθένου Ευρωζώνης, με τον Χρηστό Της το «Ευρώ εν τάφω», για τα αργύρια του κουμπαρά «Ιούδα» των φοροδιαφυγάδων της λίστας Λαγκάρντ. Την σήμερον ήμέρα αι «γενεαί πάσαι» της ΕΕ αναζητούν το «γλυκύ τους έαρ», το «γλυκύτατό τους Ευρώ», «που έδυ το κάλλος του» μέσα στου Διεθνούς Νομησματικού Ταμείου (των ΗΠΑ) τη συγνεφιασμένη Κηριακή και έχει πάντα συννεφιά η καρδιά τους. Διότι μέρα σαν κι αυτή χάσανε με τον Χρηστό τους, το «Ευρώ», και τη χαρά τους. Και όταν την βλέπουν να είναι συνέχεια βροχερή, στιγμή δεν ησυχάζουν και βαριαναστενάζουν. Πνιχτά ανασαίνουν, σήμερα, στην ανηφόρα του Γολγοθά της Γης Επαγγελείας του ΔΝΤ και τα σπλάχνα της ελληνικής Γής, όπως ο Θεός του γέλιου και της σάτιρας, ο Γιός της Νύχτας και του Ήλιου, ο Μώμος της προσωποποίησης της κοροϊδίας και της αποδοκιμασίας, ο Έλληνας του ύψους ή του βάθους. Που κανείς από τους ισχυρούς της υφηλίου δεν τους συμπαθεί καθώς τους θυμίζουν πως το μεγαλείο δεν απέχει ούτε βήμα απ' το γελοίο. Γιαυτό τους θαμπώσανε με τη λάμψη της Εβρωζώνης και μέσα σε αυτή τη παραζάλη ο Μώμος Έλληνας, για να προετοιμάσει το θρίαμβο της αλήθειας «Ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης», έδιωξε την δραχμή των προγόνων του και άδραξε το καινούργιο Ευρώ της Εβροο(ω)ζώνης, ξέροντας οτι ο ίδιος έκπτωτος και παραμορφωμένος όντας, δεν έχει απολύτως τίποτα άλλο να χάσει. Αυτός ο ασήμαντος Θεός, ο Μώμος, που τον έδιωξαν από τον Όλυμπο και εγκαταστάθηκε ανάμεσα στους θνητούς ανθρώπους, διότι έκανε κριτική ακόμη και στο Δία, διαχέοντας τον εμπαιγμό «Μνημόνιο της Τρόϊκας» έφερε τα τέκνα της Ψωροκώστινας μπροστά στον σκοτεινιασμένο ουρανό της ύφεσης. Όπου με βούρκωμα στα μάτια τους αναρωτιόνται: «Χρηστέ μας Ευρώ, γιατί φόρεσες αυτό το μακρύ πένθιμο φουστάνι κι αυτά τ' αγκάθια στο κεφάλι σου; Χάθηκαν τα λουλούδια; Ή τάχατε, αν φορούσες παπαρούνες πάνω στα αχτένιστα μαλλιά δε θα πετούσες ψηλά στον ουρανό; Μη χαμογελάς που έχουμε κ' εμείς δεμένο το κεφάλι. Είναι που γλιστρήσαμε μέσα στα βάτα κυνηγώντας πεταλούδες της δραχμής, που ήταν κάποτε η καλή μας ζωή μέσα στον απόηχο του τραγουδιού «μιάς δραχμής τα γιασεμιά». Άσχετα, που πριν χρόνια πετάξαμε και καρφώσαμε, για την χάρη σου, στα βράχια και κάτω από τον ανάλαμπο και κρύο ήλιου του Καυκάσου τον Προμηθέα μας «Δραχμή». Αντιλαλούν, λοιπόν, σαν σήμαντρα, οι κλαυθμοί τους, οι οδυρμοί τους και οι αναστεναγμοί τους, από τις λαβωματιές και τις μαχαιριές της «ελληνικής κρίσης χρέους» στον μαύρον ουρανόν της Ενωμένης (για τα μάτια) Ευρώπης. Και φθάνοντας σαν επιθανάτιος βρόγχος στον ορίζοντα του Καυκάσου, τα ακούει και αναρωτιέται ο Προμηθέας. Ὤ! Ὠώ! Τί μέγα βάρος σήμερα βουλιάζει τον ουρανό! Ανάλαμπος καὶ κρύος ο δίσκος τού ήλιου Εβρόο(ω). Σαν από ξερό πηλό, θαρρείς, όπου και να ‘ναι, θα πέσει επάνω στ’ αντικρινά τα βράχια καὶ θα γίνει θρούψαλα. Πόσο αποπνικτικά αναπνέει ο ελληνικός λαός, που κάποτε με ξεπετάξανε στον ανοιξιάτικον αέρα μ’ έναν χαρούμενο σπασμό! Με φτάνει από μακριά ένα κλάμα σφαγερό. Ποιός νά είναι; Κατά σένα, όπου και νά ‘σαι, άγνωστε αδερφέ, δε μ’ αφήνουνε τα καρφιά μου να στραφώ. Λιγάκι να σαλέψω, με δαγκάνουν αγριεμένα σαν τα φίδια, που τα πατάει κανείς, την ώρα που κοιμούνται. Όμως επάνω από τις άβυσσες και δώθε απὸ τα μάκρη, σε νιώθουνε πολύ ζεστά, κατάσαρκα οἱ πληγές μου… Τον διακόπτουν όμως, οι αναμνήσεις που κάνει από τον Γολγοθά των οίκων αξιολόγησης Moody’s, S&P και Fitch το Ευρ(οο)ώ Χρηστός. Τὶ γλυκά, πού γλαρώνανε τα μάτια μου γεμάτα αστραφτερό σκοτάδι! Κι όπως αδειάζανε στάλα τη στάλα οι φλέβες κ’ η καρδιά μου, ένιωθα την ψυχή μου όλο και πιότερο να λαφραίνει και να την παίρνουνε σαν φτερά οι ψηλότεροι ουρανοί! Ανάμεσα Θανάτου καὶ Ζωής, πέρ’ από τη Γή και πέρ’ απὸ τον  Ήλιο, καρφιά, λοχίσματα, φτυσίματα, βλαστήμιες δεν φτάνανε την ψυχή μου, που έφευγε και δεν γυρνούσε. Όλα γινόνταν ήσκιος και πνοή γύρω απο τὸν ήσκιο μου και τη στερνή πνοή μου!... Ποιά τώρα με ξυπνάει φωνή κι απο ποιό λαρύγγι βραχνό και ραγισμένο; Πούθε βρίσκει τόση δύναμη να ξαναδένει την ψυχή μου με το σώμα και να με ξαναφέρνει πίσω στη φθορά και στον πόνο; Προμηθέας. Χρόνους  ζω με το θάνατο αγκαλιά κι αυτή μας η αγάπη δεν έχει τελειωμό. Τόσο μοιάζουνε το σήμερα με το χτές και το χτές με το αύριο, όσο κι αυτή η φωνή αλαλαγμού, που τώρα με ξυπνάει, με το τότε «άρον, άρον αλυσόδεστον». Τι άραγες να τρέχει σήμερα με το γιό του Έρωτα και της Αφροδίτης, τον Σελλό – Ελλό - Έλληνα; Για να πάρει την απάντηση από τον Μώμο. Πεθαίνει ο Θεός τους! Προμηθέας. Πάλι εσύ; Πούθε μου ξεφύτρωσες; Μώμος. Αυτή είναι η δουλειά μου. Να ξεφυτρώνω ακάλεστος – κι ανεπιθύμητος! Προμηθέας. Πεθαίνει, λές, ο Θεός τους; Ο Δίας τάχα; Μώμος. Όχι. Ο ένας Θεός. Προμηθέας. Καλά ο ένας. Μα ποιός απ’ όλους; Μώμος. Ο Ένας καὶ Μοναδικός! Δεν υπάρχει άλλος ανώτερος ανάμεσα στους ομοίους του. Γι’ αυτό είναι κι ο Αληθινός Θεός. Προμηθέας. Αληθινὸς και να πεθαίνει; Μώμος. Αφού είναι παντοδύναμος! Προμηθέας. Ο θάνατος, αδυναμία των ανθρώπων. Όχι δύναμη των Θεών. Μώμος. Μα δεν πεθαίνει ο ίδιος. Είναι πνεύμα. Πεθαίνει το σώμα του. Το θέλησε μοναχός του να γεννηθεί και να ζήσει για λίγα χρόνια σαν άνθρωπος. Μετά θα βγεί από τον τάφο του και θα ξαναπάει στους ουρανούς απ’ όπου ήρθε. Προμηθέας. Το πνεύμα του ή το σώμα του; Μώμος. Ρώτα τον ίδιονε. Προμηθέας. Πως τόν λένε; Μώμος. Χρηστό Ευρώ! Προμηθέας. Πως τον είπες; Μώμος. Χρηστό! Προμηθέας. Χρηστό!.. Χρηστό!... Περίεργο. Εγώ τους ξέρω όλους τους Θεούς τους. Έναν ένανε, μεγάλους και μικρούς, ημίθεους και ηρώους με όλα τους τα σόγια, τις γυναίκες, τα παιδιά, τις ερωμένες και τα παρασπόρια. Τέτοιο όνομα δεν υπάρχει πουθενά! Μώμος. Μα δεν είναι Έλληνας! Προμηθέας. Μα δεν είναι Έλληνας; Μα τότε τι μπορεί να είναι! Μώμος. Εβρόο(ω)ς! Προμηθέας. Εβρόος; Και δε μου το έλεγες από την αρχή να μην πονοκεφαλάω; Ένας αλλόγλωσσος! Άρα ψεύτικος Θεός! Μώμος. Το ίδιο λέει κι αυτός για τους Έλληνες Θεούς: οβολός, τάλαντο, γλαύκα, μνά και για σένα τη δραχμή! Πως είναι ψεύτικοι και βάρβαροι. Προμηθέας. Ο Δίας ναί! Οι υπόλοιποι όμως είμαστε αληθινοί! Μώμος. Τώρα, μας φώτησες. Προμηθέας. Χρηστό Εβρόο τον είπες;  Καλά λές. Τώρα θυμάμαι. Μου μίλησε γι’ αυτόν, εδώ και λίγον καιρό, ὁ Μορφονιός Ερμής. Έρχεται μιά δυό φορές το χρόνο και με βλέπει. Τόν στέλνει ο Δίας να δοκιμάζει τα καρφιά μου, αν βαστούνε. Και μου διηγείται όλες τις βρωμιές, που γίνονται στον Όλυμπο των Βρυξελλών, Εβροοζώνη, κι όπου αλλού ανταμωθούνε θεές με θεό ή θεός με άνθρωπο. Είναι κουτσομπόλης, μα με γούστο πολύ. Αί, σύ! Μ’ ακούς; Μώμος. Ακούω και παρακούω. Προμηθέας. Πως τον λένε τον δικό σου; Μώμος. Χρηστό. Αλλά το Χρη με ήτα και όχι γιώτα (ι)! Προμηθέας. Χρηστέ! Χρηστέ! Κλαίς; Ντροπή σου! Χρηστός. Είμαι καρφωμένος σαν και σένα. Βαθιά στο μέτωπο και στα μελίγγια μου είναι χωμένα τρομερά τ’ αγκάθια. Κι απὸ τα πόδια μου και τις απαλάμες – κι απο την τρυπημένη μου καρδιά βγαίνει νερό μονάχα. Και κάτωθέ μου αστράφτουνε, βροντολογάνε και με σουβλίζουνε λάμες αμέτρητες. Και γλώσσες αμέτρητες με βλαστημάνε και με φτύνουνε. Κι αργώ να πεθάνω. Προμηθέας. Δεν σου καρφώσανε, υποθέτω, και τη γλώσσα σου! Βλαστήμα τους και σύ και φτύνε τους. Έτσι θα τους δείξεις, πὼς είσαι άντρας και δεν τους φοβάσαι. Δεν μπορούνε να σου κάνουνε τίποτα παραπάνω. Χρηστός. Πάτερ συγχώρεσον τοις μισούσιν και αγαπώσιν ημάς. Είναι αθώοι! Δεν ξέρουν τι κάνουν και τι λένε. Προμηθέας. Ποιοί μωρέ, δεν ξέρουνε τι λένε και τι κάνουνε; Εμείς; Μώμος. Οι Εβρώοι. Αυτοί, που τον έχουνε σταυρώσει. Προμηθέας. Τι; Άνθρωποι σε σταυρώσανε; Τι Θεός είσαι μωρέ! Εμένα με καρφώσανε Θεοί. Πολλοί Θεοί μαζί. Πως το δέχτηκες μοναχά και να σ’ αγγίξουν αὐτὰ τὰ ζωντόβολα; Κατέβα γρήγορα απο κεί! Ντροπιάζεις το σόι μας! Χρηστός. Μπορώ εύκολα να κατέβω από το σταυρό μου. Μα δε θέλω. Ήρθα στον κόσμο επίτηδες για να πεθάνω… Προμηθέας. Για ποιόν λόγο να πεθάνεις; Χρηστός. Για να τόνε σώσω! Προμηθέας. Τους Εβρώους! Χαρά στο πράμα! Άμ τους ξέρω τους Εβρώους! Λωβιασμένοι και ψεύτες, πατριώτες και θρήσκοι, πουλάνε πατρίδα και θεό για λίγα Εβρώλια. Μώμος. Οι Έλληνες είναι καλύτεροι; Προμηθέας. Οι Έλληνες Θεοί, αυτοί είναι καλύτεροι! Πιο όμορφοι, πιο ξύπνοι, πιο μάγκες. Και φαγάδες και γυναικάδες, όσο δεν παίρνει. Μώμος. Της Εβροο(ω)ζώνης ο Χρηστός Ευρώ θα σώσει και τους Έλληνες θνητούς. Όχι μόνο τους Έλληνες Θεούς. Προμηθέας. Τότε σώθηκε! Μώμος. Βεβαίως και θα σωθεί, αφού Θα σώσει όλους τους ανθρώπους. Προμηθέας. Τους έσωσα κι εγώ μια φορά και πρόκοψα! Έκλεψα τον πλούτο (φωτιά) από τον Όλυμπο και τους τον έδωσα. Τους έδωσα έτσι τα αγαθά να αντιμετωπίσουν την Πενία. Τους πρόσφερα την «αόρατον χείρ» και ανέβηκαν ψηλά, ίσαμε τους θεούς. Κι αυτοί με προδώσανε. Και τι τους γύρεψα γι’ αντάλλαγμα; Να με βοηθήσουνε κι αυτοί ενάντια στον Ευρω-Δια για να του πάρω την εξουσία του Κόσμου. Και να με τιμάνε πιότερο απο τον Ευρω-Δια – γιατί, θαρρώ, το αξίζω! Αι, λοιπόν! Σαν τους ρώτηξε ο Ευρω-Διας αστράφτοντας απάνω ως κάτω απο το θυμό: «ποιός σας έδωσε τον ουράνιο πλούτο (φωτιά) μου;». « Ο Προμηθέας! Ο Προμηθέας!» φώναξαν ούλοι μαζί, και χιλιάδες δάχτυλα βουτηγμένα στο φαρμάκι με δείχνανε στον Τύραννο. Να ‘τος! Αυτοί με χέρια και με δόντια βοηθήσανε το Κράτος και τη Βία να με πιάσουνε και να με αλυσοδέσουν. Κι όντας οι ανελέητοι μπράβοι του Ευρω-Δια με καρφώνανε εδώ ψηλά, ετούτα τα ζαγάρια ξελαρυγγιζόντανε απο κάτω: « Έτσι και χειρότερα… Άνομε!...». Έννοια τους. Δὲ θάρθω μιὰ μέρα στὰ πράματα; Μώμος. Δε φταίνε αυτοί. Προμηθέας. Ποιός φταίει δηλαδή; Ο Ευρω-Διας; Μώμος. Εσύ! Προμηθέας. Εγώ; Μώμος. Ναι! Εσύ ως «Δραχμή» ! Που νικήθηκες. Αν νικούσες τον Θεό (Δία) της Εβροοζώνης, τότες όλοι θα ‘τανε μαζί σου. Και θεοί κι ανθρώποι. Όλοι τότες θα βοηθούσανε την αφεντιά σου να πιάσεις τον οχτρό σου και να τον αλυσοδέσεις. Και το Κράτος και η Βία θα σε παραστεκότανε μπράβοι δικοί σου. Και θα τον καρφώνανε κατά δική σου προσταγή στο ίδιο μέρος με τα ίδια καρφιά. Κι ο Μορφονιός ο Ερμής θά ‘τανε κοπέλι δικό σου, να πηγαινοέρχεται για τη δοκιμή των καρφιών και των χαλκάδων του. Τότες ο Εβρω-Διας θά ‘ταν ο αποστάτης και ο άνομος. Κι ως τώρα θα τον είχαν ούλοι ξεχάσει, όπως ξεχάσανε και σένα. Δεν το ξέρεις; Πάντα οι νικημένοι έχουνε το άδικο. Και τ’ άβουλο πλήθος πάει ταχτικά με τους νικητές. Ως τώρα η ιστορία του Κόσμου είναι ιστορία των Νικητών. Προμηθέας. Κι όμως εγώ, ως γλαύκα «Δραχμή», θέλησα να τους λευτερώσω απο τους Τύραννους (Moody’s, S&P και Fitch) της Εβρωζώνης. Μώμος. Αυτά να μην τα λὲς σε μένα!... Τα άτομα υπακούουν στους δυνατούς, αλλά σέβονται μόνο τους δίκαιους.» Για να τους υποτάξεις στην τυραννία τη δικιά σου. Τους γέλασες, πως θα πολεμούσανε για το δικό τους το συμφέρο: της δικαιοσύνης την δίκαια φτώχια παρά τον άδικο πλούτο, που πάει κοντά στην αγιότητα. Να μην υποκλίνονται μππροστά στη ζωηρόχρωμη αναλαμπή του χρυσού, που αποκτήθηκε από λερωμένα χέρια. Τον τετράγωνο Δείκτη Οικονομικής Ελευθερίας (Δ.Ο.Ε), που να είναι σε όλα τα μέρη ίσος και όμοιος. Την σίγουρη ευτυχία σε αυτή τη Γή, που να είναι δυνατόν όλοι οι άνθρωποι να είναι ολοκληρωτικά ευτυχισμένοι και μακάριοι και όχι μόνο λίγοι. Αυτά τα ίδια που κάνανε και κάνουνε οι αφέντες και τυράννοι της Γής: Αγγλικό Δολλάριο των ΗΠΑ, η χρυσή Λίρα της Αγγλίας, το γαλλικό Φράγγο, το τούρκικο Γρόσι, το βενέτικο Φλωρί, ο βυζαντινός Σόλιδος, το ρωμαϊκό Δηνάριο, η αλεξανδρινή Δραχμή και η αθηναϊκή Γλαύκα (δραχμή). Ωστόσο δεν είναι πιο αχάριστοι και προδότες οι λαοί απο όσο άδικοι και ψεύτες είσθε εσείς, ο Χρηστός Εβρόο(ω) και του λόγου σου Προμηθέα ως Δραχμή, που σημαίνεις αρπαγή. Αφού η λέξη δραχμή προέρχεται από το ρήμα δράττω και εννοεί αρπάζω. Προμηθέας. Γιὲ του Ήλιου και της Νύχτας. Παραείσαι, μου φαίνεται, σοφιστής. Πιότερο βαστάς από τη μαμά σου, παρά από τον μπαμπά σου. Πάντα μου χαλάς το κανονικό περπάτημα της σκέψης μου: τον αιώνιο ρυθμό του Κόσμου. Δεν ήτανε δύσκολο να είχες και συ μια τσίμα λογικό – αφού έχουν ακόμα και οι άνθρωποι! Για σταμάτα να μου την μπαίνεις με κόκκινο και πές μου από τι θα σώσει ο Χρηστός Εβρόος  της Μέρκελ τους ανθρώπους; Μώμος. Από την αμαρτία της σπατάλης. Προμηθέας. Κι αυτό το λέει σωτηρία; Μα η αμαρτία είναι όλη η ευτυχία και η λευτεριά των Θεών. Μώμος. Και των κυρίων της Γής. Για τους απλούς έχει μόνο λιτότητα. Προμηθέας. Αν θυμάμαι τώρα κάτι και ζηλεύω – ύστερα από τόσα χρόνια κάρφωμα – είναι οι αμαρτίες που έχω κάνει. Και για να μπορέσω να ξανακάνω πάλι, μου χρειάζεται η εξουσία. Να γιατί δεν υποτάσομαι. Αν ήθελε της Μέρκελ ο Εβρόος   Χρηστός να σώσει τους ανθρώπους, θάπρεπε να τους έδινε τη λευτεριά να κάνουν αμαρτίες. Μα λευτεριά θα πεί δύναμη. Και εμείς οι Έληνες Θεοί δεν θα αφήναμε σε κανένα να μας πάρει τη δυναμή μας. Μώμος. Όπως δεν αφήνουν και οι δυνατοί του Κόσμου σαν την Μέρκελ των Χρηματικών Οίκων! Για αυτό δεν πρόκειται να σωθούν οι ψυχές από την λιτότητα, όσο παραμένει όξω τους η αιτία του Κακού. Προμηθέας. Και ποιά είναι αυτή η αιτία του Κακού; Μώμος. Η Ανισότητα. Προμηθέας. Τώρα με σκότισες! Πάψε τις σαχλαμάρες και πές μου για να καταλάβω, πως, για να σωθούν οι λαοί της Εβρ(οο)ωζώνης από την αμαρτία της χλιδής, πρέπει ο Χρηστός τους Εβρόο(ω)  να παιθάνει! Μώμος. Θα σωθούν, άμα τον πιστέψουνε γι’ αληθινό θεό. Και για να τον πιστέψουνε, θα κάνει το θαύμα ν’ αναστηθεί. Για να αναστηθεί, πρέπει, όμως, να πεθάνει πρώτα. Για αυτό συχωρνάει τους σταβρωτήδες του, Τρισιέ, Μέρκελ, Μπαρόζο και πάει λέγοντας το σινάφι τους. Αφού δεν ξέρουν ακόμα πως είναι Θεός. Προμηθέας. Αυτά είναι πράγματα πολύ ανατολίτικα και Δυτικά! Και ποιά η ανάγκη να σωθούνε οι ανθρώποι; Εμείς οι Έλληνες Θεοί δε δίνουμε ένα όβολο για δαύτους. Όχι να πεθάνουμε κιόλας! Και στο κάτω της γραφής, αν ήθελε να τον πιστέψουνε για Θεό, μπορούσε να τους έκανε κανένα μεγάλο κακό, για να τον φοβηθούνε. Να τους έκαιγε με τα αστροπελέκια της χρεοκοπίας κι αυτουνοὺς και τα χωριά τους. Να τους ζεμάτιζε με το βραστό νερό της λιτότητας. Να τους έστελνε πανούκλα, σεισμούς και καταποντισμούς… Μώμος. Αυτά ξεχνιούνται γρήγορα, όπως οι δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι. Προμηθέας. Μα είναι πασίγνωστο, πως, άμα τον πιστέψουν, αυτός θα σωθεί κι όχι εκείνοι! Μώμος. Μα δεν τους ζητάει, όπως εσείς οι Έλληνες Θεοί, σφαχτάρια και γυναίκες! Για τον εαυτό του δεν ζητάει τίποτα. Παραδίνει όμως τα κοπάδια των σκλάβων εργατών, ψυχικά δεμένα, στους κυρίους της Γής. Προμηθέας. Ξέχασα να ρωτήσω. Θα τον ιδούν οι Εβρώοι να ανασταίνεται; Μώμος. Κανένας. Μονάχα μετά την ανάστασή του θα παρουσιαστεί στους μαθητάδες του στο Μάαστριχτ. Σαν όραμα. Προμηθέας. Δηλαδή σε κείνους, που τόν πιστέψανε και πριν πεθάνει! Μα τότες ήτανε ολότελα περιττό να πεθάνει. Να παρουσιαστεί στους σταβρωτήδες του! Σε κείνους που δεν τόν πιστεύουνε. Μέρα μεσημέρι στην Αγορά! Κι ολόσωμος! Εδώ σε θέλω κάβουρα να περπατάς στα κάρβουνα. Εξόν αν φοβάται! Μώμος. Τι Έλληνας; Δεν είσαι με τα καλά σου! Άμα τόν βλέπανε, τότες ίσα ίσα δεν θα τόν πίστευε κανένας. Θα μαθευτεί όμως από στόμα σε στόμα, πως αναστήθηκε. Και τότες όλοι θα πιστέψουνε. Δεν ξέρεις καημένε τη λαϊκή ψυχή. Οι λαοί πιστεύουνε πιότερο τα αυτιά τους παρά τα μάτια τους. Πιότερο το μύθο παρά τα γεγονότα. Πιότερο τη φαντασιά τους παρά την κρίση τους. Μόνο εμείς οι Μωμόγεροι θα σας φανερώσουμε στους λαούς. Έτσι μονάχα θα πάψουνε να σας πιστεύουνε. Προμηθέας. Μώμο μη μου κάνεις, είπα, τον εξυπνάκια! Χρηστέεεε. Χρηστέεεε. Αυτά δεν είναι λογικά πράματα! Χρηστός. Τὸ λογικὸ δεν οφελεί σε τίποτα. Μήπως οι φιλόσοφοι ξέρουνε περισσότερα απο τα πουλιά του ουρανού και από τα σκουλήκια και τα λούλουδα της Γής;... Μώμος. Γιαυτό όλες οι θρησκείες φαίνονται στους αμαθείς θεϊκές, στους πολιτικούς χρήσιμες και στους φιλοσόφους γελοίες. Χρηστός. Τι κρίμα που δεν καταλαβαίνεις πως όσο πιό πλουτίζει η σκέψη, τόσο ψωμολυσάει η καρδιά. Και ο άνθρωπος χάνεται από την βασιλεία των ουρανών, που είναι η βασιλεία της καρδιάς. Γιαυτό εγώ ο βασιλιάς των Ουρανών και Θησαυρός των Αγαθών θυσιάστηκα για τους ανθρώπους, δίδοντας με τη χούφτα τα λεφτά για να χορτάσω τις καρδιές των. Έτσι θα μάθουνε και οι βασιλιάδες της Γής να θυσιάζονται για τους σκλάβους τους και να τους αγαπάνε.  Ώστε να μην υπάρχει ψευτιά και αδικία. Προμηθέας. Το μυαλό σου και μιά λύρα. Έτσι αί; Να ξοδιάζουνε το πνέμα τους, να χαραμίζουνε τη δύναμή τους οι άξιοι για τους τιποτένιους! Για να τους μοιάσουνε! Αυτό δεν ξανακούστηκε ποτέ! Είμαι παλιότερος από σένα. Μάθε λοιπόν από μένα. Είναι κανείς δυνατός, γιατί αγαπάει μονάχα τον εαυτό του και μπορεί να θυσιάζει τους αλλουνούς για την πάρτη του. Ο δυνατός έχει χρέος να πληθαίνει τη δύναμή του κι όχι να τήνε λιγοστεύει. Και η περισσότερη δύναμη δεν χαρίζεται. Παίρνεται. Παίρνεται με τη βία από τους άλλους δυνατούς. Αυτό δεν είναι νόμος, που τόνε φκιάσαμε εμείς οι Θεοί του Ολύμπου. Υπάρχει πριν από μας. Είναι Ανάγκη. Μώμος. Σεις οι δυνατοί – πρώτα της Γής και ύστερα του Ουρανού – δεν μπορείτε να υπάρχετε χωρίς τους αδύνατους. Την δύναμή σας την κλέβετε από δαύτους. Και ύστερα πολεμάτε συναμεταξύ σας ποιός θα μπορέσει να την κάνει ολάκερη δικιά του. Προμηθέας. Μώμε, σταμάτα να ανακατεύεσαι! Χρηστέεεε. Χρηστέεε. Μπας και σου πέρασε η ιδέα – επειδή με βλέπεις καρφωμένον εδώ – πως τάχατε θυσιάστηκα κι εγώ για τους ανθρώπους; Δεν θυσιάστηκα για κανένανε. Την έπαθα – για λογαριασμό μου. Δεν πρέπει να στοχάζεται κανείς με τα μάτια. Πρέπει να πηγαίνει πέρα από τα φαινόμενα. Μώμος. Μα και δεν πρέπει να στοχάζεται κανείς με τα αυτιά του και δίχως μάτια. Πρέπει να πηγαίνει πέρα από τα λεγόμενα. Προμηθέα, μην ακούς λοιπόν, τι λέει. Ένια σου! Ο Εβρόος Χρηστός δεν ήρθε να καταλύσει την Δύναμη. Ήρθε να την στεριώσει πιό πολύ. Είσαι λιγάκι πρωτόγονος και χοντροκομμένος. Τα λες όξω από τα δόντια σου. Ο νέος Θεός, ο Ευρω-Χρηστός, και όποιος  θα μιλάει για λογαριασμό του, είναι πιό επιτήδειος, πιό διπλωμάτης. Ξέρει τη δουλειά του καλύτερα. Η μέθοδο η δική σου (των Ελλήνων και των Ρωμιών δηλαδή) είναι η μέθοδο του «έτσι θέλω εγώ ο αφέντης!». Η μέθοδο η δική του, είναι η μέθοδο του «έτσι θέλει ο θεός, έτσι θέλουνε κι οι σκλάβοι του!». Είναι η χριστιανική μέθοδο του πολιτισμένου. Χάρη σε αυτήν θα μπεί ρυθμὸς και τάξη στο μυαλό και στη ψυχή των αδικημένων. Θα ζητάνε μοναχοί τους να αδικούνται – για το καλό τους βέβαια. Μα θα με ρωτήξεις: «που είναι τελοσπάντων αυτή η θυσία των δυνατών;». Μα λίγο το έχεις να κοπιάζουνε, να κυβερνάνε και να αδικούνε το βρωμολαό για καλό του; Προμηθέας. Δεν πολυκαταλαβαίνω. Για κάντα μου πιό λιανά. Μώμος. Ήρθε λέει, ο Εβρω-Χρηστός, να σώσει όλους τους ανθρώπους … μετά θάνατον βέβαια. Αλλά θα σώσει μοναχά τους αφέντες εδώ στη Ζωή. Αυτουνούς που κατέχουν όλα τα αγαθά και όλη τη δύναμη. Τους σωσμένους δηλαδή. Μα εκείνους, ποὺ ἔχουν ἀνάγκη νὰ σωθοῦνε και εκεινούς, που τα στερούνται όλα, τους απαγορεύει να επιθυμούνε τα αγαθά των αλλονών και να αντιστέκονται στη δύναμή τους. Αυτοί θα πλουτίσουνε και θα λευτερωθούνε, αφού πεθάνουνε πρώτα. Εις αιώνα τον άπαντα. Διδάσκει, καθώς βλέπεις, την αγιότητα της Σκλαβιάς και της Πείνας. Δηλαδὴ το δίκιο της Δύναμης και της Βίας απ την ανάποδη. Οι θεωρίες σας διαφέρουνε μονάχα στη διατύπωση. Κατα βάθως είναι οι ίδιες κι απαράλλαχτες. Προμηθέας.  Κατάλαβα… Μώμος. Αν δεν ήμουν εγώ να σου εξηγώ, δεν θα καταλάβαινες και σπουδαία πράματα. Κι ας καμαρώνεις πως είσαι τάχατες ο Θεός της Λογικής. Έχει δίκιο να σου λέει ο Ευρω-Χρηστός, πως το λογικό δε φελά σε τίποτα. Προμηθέας. Σπουδαία πράματα μου ξηγάς! Σπουδαία πράματα καταλαβαίνω! Ας λείπανε! Χρηστός. «Μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες… Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι… ότι αυτών έστιν η βασιλεία των ουρανών». Μώμος. Σιγά! Μη σε ακούσουν οι χορτάτοι και οι έξυπνοι και ζηλέψουνε τους πεινασμένους και κουτούς! Χρηστός. «Η πίστη σου σέσωκέ σε!» Όποιος πιστεύει στον αληθινό Θεό σώζεται. Και ο πλούσιος και ο έξυπνος. Μώμος. Περισσότερο από όλους θα σε πιστέψουν οι πλούσιοι. Γιατί είναι έξυπνοι. Υπάρχει αληθινότερος Θεός από κείνον, που τους επιτρέπει να είναι πλούσιοι, δηλαδή να κλέβουνε τους φτωχούς; Προμηθέας. Χρηστέεεε. Δε σε βλέπω. Χρηστός. Εγώ όμως σε βλέπω. Προμηθέας. Θα είσαι νέος πολύ. Έτσι δείχνουν οι κουβέντες σου. Μώμος. Εικουσιένα χρονών. Γεννήθηκε μαζί με την υπογραφή της Συνθήκης του Μάαστριχτ το 1992. Προμηθέας. Καλὰ το νόμιζα! Παιδί! Και οι στοχασμοί του παιδιάστικοι. Και για ποιάν αφορμή σε σταβρώσαν, ρε Χρηστέ; Χρηστός. Εδίδαξα... Προμηθέας. Καμμιάν επανάσταση βέβαια! Μάταια πράματα. Όλοι στην ηλικία σου έχουν αυτή τη λόξα. Με τα χρόνια τους περνάει – όπως και εμένα! Χρηστός. Απαγόρεψα κάθε επανάσταση. Δίδαξα την υποταγή στο Νόμο της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Προμηθέας. Μα τότε πως σε θανάτωσε ο Νόμος; Εσὺ δεν πήγες κόντρα. Τόν θεοποίησες καθώς βλέπω. Χρηστός. Με θανάτωσε γιατί είμουν κουβαρδάς στον δανισμό αργυρίων στον λαοτσίκο των PIGS της Εβροο(ω)ζώνης , οι οποίοι μη δουλεύοντας πολύ δεν τήρησαν την Συνθήκη του Μάαστριχτ. Προμηθέας. Περίεργο! Μώμος. Έταζε και ξανέταζε πως θα έδινε τάχα στους φτωχούς του Νότου της Ευρωζώνης τη «βασιλεία των ουρανών» του Ευρω-Βορρά. Μα τούτοι οι κακομοίρηδες ακούγανε μοναχά το «βασιλεία» δεν ακούγανε το «ουρανῶν!». Και πήρανε τα μυαλά τους αέρα. Γιατί νομίζανε, πως θα έδιωχνε το Γερμανικό Ράιχ της Βορειογερμανικής Ομοσπονδίας, στην οποίαν κυριαρχούσε η Πρωσία ως μεγαλύτερη δύναμη από το 1871. Και θα συνέχιζε να δίνει σε αυτούς τη βασιλεία της οικονομικής ενίσχυσης του σχεδίου Μάρσαλ, που ήταν αποκύημα του Αγγλικού Δικαίου των ΗΠΑ. Μα οι ντόπιοι πλούσιοι Φαρισαίοι και μεγαλοπαπάδες του Εβροο(ω)-Βορρά  φοβηθήκανε πως, άμα χάνανε την προστασία της Siemens, θα τους παίρναν οι κουρελήδες του Νότου τα πλούτια τους και τα εισοδήματά τους. Γι’ αυτό κάνανε συμβούλιο και τον κατηγορήσανε από τη μιά μεριά στη γερμανική εξουσία της Μέρκελ για οχτρό τού Νόμου της Συνθήκης Μάαστριχτ, και από την άλλη στὸν  λαὸ της Εβροο(ω)ζώνης για οχτρό του Θεού. Τότες ο λαός των κουρελήδων, που είναι θρήσκος (όλα κι όλα!) αγρίεψε, ξεσηκώθηκε, και ζήτησε, υπό την κειδεμονία του αμερικανόπαιδου GAPαπανδρέου, τον θάνατόν του δια Δημοψηφίσματος. Και έτσι ο Εβροο(ω)-Χρηστός παραδώθηκε στη Τρόϊκα  του Μνημονίου και στον λαό του και αυτοί τόν σταβρώσανε μετά χαράς. Χρηστός. Αυτό ήθελα. Έπρεπε να με σκοτώσουνε για να συχωρεθούνε… Προμηθέας. Πάλι τα ίδια; Μώμος. Οι Φαρισαίοι και οι παπάδες όλου του κόσμου ύστερα από τρία χρόνια, που θα αναστηθείς μετά τις εκλογές των Γερμανών, τον Σεπτέμβρη του 2013, θα σε κάνουνε Θεό. Όστις ελθέ και σκήνωσειν εν τας ψυχάς ημών ως Κυρίαρχο Νόμισμα, κρεμίζοντας φυσικά την Κυριαρχία του αμερικανικού Θεού «Dollar». Και οι ίδιοι τότε θα σου χτίζουνε μεγαλόπρεπες εκκλησιές και θα σε προσκυνάνε ντυμένοι στο μάλαμα. Και θα καίνε ζωντανόν όποιον αρνιέται εσένα τον Θεό της Ψυχής και Σωτήρα της Κοιλιάς των. Για αυτουνούς απόθανες. Αντίς να φέρεις τη βασιλεία των Ουρανών, θεμέλιωσες τη βασιλεία του Πλούτου. Θα έπρεπε να αφάνιζες τους Φαρισαίους και τους μεγαλοπαπάδες, αν ήθελες να σώσεις τα μιλλιούνια των σκλάβων εργατών. Μα τότε δε θα γινόσουνα Θεός! Χρηστός. Κάθε εγκόσμια εξουσία είναι προσωρινή. Τις άφησα όλες να υπάρχουνε, γιατί χρειάζονται. Αλλιώς οι ανθρώποι θα γινόντανε χειρότεροι και η δυστυχία τους μεγαλύτερη. Η μεγάλη και ακατάλυτη εξουσία στον κάτω κόσμο είναι ο Θάνατος. Αυτόνε τον κατάργησα. Προμηθέας. Πως; Έκανες τους ανθρώπους αθάνατους; Μώμος. Μετά θάνατον! Σου το ξανάπα μα δεν πρόσεξες. Μετά θάνατον θα τους αναστήσει όλους στον ουρανό. Χρηστός. Εκεί ο καθένας θα κριθεί κατά τα έργα του. Αυτή είναι η Αλήθεια μου. Προμηθέας. Φαίνεται, πως από τότες, που καρφώθηκα πολύ ψηλά, εγώ ο πνευματικός Λύχνος του Κόσμου, το σκοτάδι πήχτωσε μέσα στο μυαλό και των Θεών και των ανθρώπων! Χρηστέεε κι άμα τράνεψες τι δουλειά έκανες; Χρηστός. Δεν έκανα καμιά δουλειά. Προμηθέας. Παιδί του λαού και να μὴ δουλεύεις; Τότε ποιός θα δουλεύει; Τέτοιο παράδειγμα έδωσες στούς φτωχούς; Ο φτωχός, που είναι ακαμάτης, καταντάει στην κρεμάλα. Καλὰ λοιπόν είσαι εκεί, που βρίσκεσαι! Χρήστος. Δεν είχα ανάγκη από τίποτα. Μοναχά σκεφτόμουνα: πρωί, μεσημέρι, βράδυ – κι όοολη τὴ νύχτα… Προμηθέας. Όποιος δουλεύει δεν σκέφτεται. Γι’ αυτό είναι χαρούμενος. Μώμος. Καλά τα λές! Όταν δουλεύει ο άλλος για μας, εμείς καθόμαστε και είμαστε χαρούμενοι. Ενώ ο σκλάβος εργάτης με την κούραση της δουλειάς και με το μεροκάματο που του κλέβουνε, δεν έχει καιρό και δύναμη να σκεφτεί. Δεν γνωρίζει την αθλιότητα της ψυχής όταν είσαι πεινασμένος και την ευδαιμονία της κοιλιάς όταν είσαι χορτασμένος. Όπως γνωρίζουν οι αφέντες της Οικομένης. Δηλαδή οι δικοί σας άρχοντες. Μα θα έρθει και αυτωνών η ώρα να σταυρωθούνε. Όταν τους βάλει ο λαός με το ζόρι να δουλεύουνε. Προμηθέας. Τὶ λὲς μωρέ! Γίνονται αὐτὰ τὰ πράματα; Κρίμα ποὺ σὲ είχα για έξυπνο! Ούτε όλοι μπορεί να είναι αφέντες - τότε ποιός θα δουλεύει; - ούτε όλοι φτωχοί – τότε δε χρειάζεται η δουλειά, γιατί η δουλειά πλουταίνει. Έτσι είναι κανονισμένο από την αρχή του κόσμου: οι φτωχοί που δουλεύουνε, δε θα μπορούσανε να σταθούνε ούτε μια στιγμή χωρίς τους αφέντες, που τους δίνουνε δουλειά. Μώμος. Για αυτό εμείς θα ξαναφκιάσουμε τον κόσμο άλλη μια φορά… από την αρχή. Χρηστός. «Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ» Μώμος. Γελιέσαι! Όσο το σώμα θα ανήκει στον Καίσαρα, θαν του ανήκει μαζί και ο νούς και η ψυχή. Αυτά δεν χωρίζονται. Τα χρέη στο Θεό και τα χρέη στον Καίσαρα είναι το ίδιο πράμα. Δεν θέλουμε Καίσαρες! Σαν και εσένα ρε Χρηστέ, που έδινες στους πεινασμένους τα Εβρόο(ω)πουλα με την χούφτα για να κάνουν τους πέντε άρτους σε πέντε χιλιάδες ψωμιά, τόξερες όμως, ότι θα τους τά παίρναν όλα οι δυνατοί της λίστας Λαγκάρντ. Και αφού δεν τους ξεπάστρεψες αυτουνούς τους Φοροφυγάδες, ας έδινες σε κάθε σκλάβο του, αντίς την αθανασία, ένα στυλέτο τουλάχιστον. Χρηστός. Ένα στιλέτο; Τι να το κάνανε; Μώμος. Για να δίνανε το γρηγορότερο στους Δυνατούς σου τη Βασιλεία των ουρανών. Χρηστός. Ω Πατέρα μου, πόσο τον λυπάμαι! Είναι καταδικασμένος για πάντα ο καημένος. Προμηθέας. Βρέ Μώμο, γιατί με γέλασες πως είναι ο μόνος Θεός; Να! Που έχει και Πατέρα! Μώμος. Δεν σε γέλασα. Ο ίδιος είναι Πατέρας του εαυτού του. Ο ίδιος γέννησε τον εαυτό του. Προμηθέας. Θα έχεις φαίνεται πυρετό! Σε έπιασε το παραμιλητό του θανάτου! Ο κόσμος γεννήθηκε από το Χάος. Και εγώ έπλασα τους ανθρώπους με λάσπη. Κι τους έδωσα και ψυχή από λάσπη. Η λάσπη αυτή μένει πάντα ογρή και βρώμικη μέσα τους. Χρηστός. Ο Πατέρας μου έπλασε τους ανθρώπους με λάσπη. Και τους εδωσε για ψυχὴ την πνοή του την ίδια! Άρα ψυχήν αθάνατη. Προμηθέας. Ούτε ο ήσκιος της λάσπης δεν μένει μετά το θάνατο. Τίποτα. Όταν υπόσχεσαι μεταθανάτια ζωή στούς απλοϊκούς, τους λές ψέματα! Μώμος. Και οι δυό σας δεν λέτε την αλήθεια. Ο κόσμος δεν έχει αρχή. Δεν τον έκανε ούτε Θεός και ούτε άνθρωπος. Είναι και θα είναι πάντα φωτιά αειφόρος, που ανάβει με μέτρο και σβήνει με μέτρο. Άρα γίνεται πάντα μοναχός του. Όσο για τον άνθρωπο, τον έπλασε… η μαϊμού! Και εσάς οι ανθρώποι. Σας πλάσαν οι αφέντες της Γής «κατά εικόνα και ομοίωσή τους». Δουλειά σας είναι να διατηρείτε την Ανισότητα και να προστατεύετε την Αδικία. Και μετά θάνατον;  Αέρας φρέσκος! Όξω από το συμφέρον των Κροίσων (με κορώνα και δίχως κορώνα) και όξω από την φαντασία των φοβισμένων και των ανίδεων, δεν υπάρχετε πουθενά. Διότι είτε δεν υπάρχει Αδικία στον κόσμο. Είτε δεν υπάρχει θεός σε αυτόν τον άδικο κόσμο. Προμηθέας. Γιέ της Νύχτας! Σου απαγορεύω να παίζεις μαζί μου! Απαιτώ να με σέβεσαι! Μώμος. Χά! Χά! Χά!... Προμηθέας. Τι γελάς, ρε ξετσίπωτε; Χρηστός. Ποιός γελάει έτσι; Μώμος. Εγώ ο Μώμος! Ένας από τους πολλούς Μωμόγερους! Και δεν γελάω που θυμώνετε, αλλά που θυμώνετε δίχως να υπάρχετε! Και σας κουβεντιάζω, ενώ ξέρω, πως δεν υπάρχετε! Αφού όμως όλοι οι άνθρωποι σας πιστεύουνε και σας βλέπουνε, μπορώ και εγώ να μη σας βλέπω και να μη σας κουβεντιάζω; Τι Μώμος θα ήμουνα! Εξόν αυτό, δε θα σας ρίξω εγω μοναχός μου. Θα σας ρίξουνε οι σκλάβοι σας, σαν ξυπνήσουνε μια μέρα. Προμηθέας. Για να γίνουνε αυτοί θεοί! Μώμος. Όχι! Αλλά για να γίνουν ανθρώποι. Τι να την κάνουνε τη θεοσύνη σας! Τι να την κάνουνε την εξουσία της Πρόληψης και του Μύθου; Και ούτε κάν θα κοπιάσουνε, για να σας ρίξουνε. Θα πέσετε μοναχοί σας, χωρίς να μεταχειριστούν ενάντιά σας ούτε σαγίτες ούτε σφεντόνες ούτε αστροπελέκια. Αυτά θα τα μεταχειριστούν ενάντια στους αφέντες της Γής! Άμα ρίξουν αυτουνούς, θα πέσετε και σείς ο επουράνιος ήσκιος τους. Προμηθέας. Αν είχα τόση δύναμη στα χέρια, όσο μίσος έχω μέσα στα σπλάχνα μου, θα μπορούσα με ένα τράνταγμά μου να ξεριζώσω τον Καύκασο από τα θεμέλιά του και να τον πετάξω πάνω από την Ασία και την Ασπροθάλασσα, κατάκορφα στον Όλυμπο της Εβροο(ω)ζώνης, τις Βρυξέλλες. Θα έλυωνα το κακομοιριασμένον Εβρώθεο την ώρα, που τσακώνονται, μαλλιοτραβιόνται και γρατσουνίζονται σαν ένα τσούρμο μαϊμούδες για ένα καρύδι… Θα έλυωνα και τους ανθρώπους! Μώμος. Άσε τους ανθρώπους. Τον Καύκασο τον κουβαλάνε στη ράχη τους περισσότερους αιώνες απο όσο σε κουβαλάει εσένα η ράχη του Καύκασου! Προμηθέας.  Αχ ρε μάνα μου Γής! Να μπορούσα και εγώ να κοιμηθώ μιά στιγμή στην απεραντοσύνη της ύλης σου! Μου φαίνεται, πως έχω καρφωθεί και ριζώσει επάνω στο Χρόνο. Φέγω και ξανάρχομαι ακατάπαυστα μαζί του, χωρίς να κουνιέμαι από τη θέση μου. Μώμος.  Αυτό δεν γίνεται. Η μάνα Γής θέλει να φύγετε όλοι εσείς από πάνω της. Διότι γεννά, καρπίζει και λουλουδίζει για όλα τα παιδιά της. Μα την χαίρονται λίγοι. Εσείς οι Θεοί, που την κατέχετε. Μακάρι να μπορέσει να ανοίξει τα σπλάχνα της και να σας καταπιεί όλους σας, για να γλιτώσουν αυτή και τα παιδιά της από τη φάρα σας.  Εως τότε όμως η ζωή θα τραβάει την ανηφόρα με θεϊκές τιμές και ανθρώπους με ταμπούρλα. Αφού είναι ένα το χελιδόνι και η άνοιξη ακριβή και να γυρίσει ο ήλιος της θέλει δουλειά πολλή. Θέλει νεκροί χιλιάδες να είναι στους δικούς της τροχούς. Θέλει και οι ζωτανοί να δίνουν το αίμα στους Θεούς. Ώστε να μας βρίσκει το πρωί, όπως πάντα, στην παρέα την αυτή, που ήτανε και οι αφεντάδες μας μαζί. Όλοι έτσι θα ζήσουμε, αυτοί με τα πολλά και εμείς με τα λίγα. Πάντα εμείς δεν θα έχουμε το χαρτί και αυτοί θα έχουνε τον ρήγα. Αν και μεγαλοπιάστηκαν, δεν θα χαθούν από την πιάτσια. Εκεί στα στέκια τα παλιά θα σνομπάρουν εμάς την εργατιά, τα παιδιά, τα φτωχαδάκια τα καλά και δεν θα μας δίνουν σημασία καμιά. Στη δουλιειά και στον αγώνα, άλλος στο λιμάνι κι άλλος στο γιαπί κόντρα πάμε στο χειμώνα, να καρπίσει η ημέρα το ψωμί. Έτσι εμείς οι μικροί θα ζούμε πάντα ως φουκαράδες και μπατίρηδες στη ζωή και όσα βγάζουμε εάν δεν τα γλεντήσουμε σε τούτον τον ψεύτικο ντουνιά, όταν πεθάνουμε θα μας τα φάνε οι Ταγοί του Έθνους και οι Δεσποτάδες των Θεών. Σε τούτον τον παλιόκοσμο και την παλιοκοινωνία ούτε στιγμή δεν έζησα με δίχως αγωνία. Με αχ περνούν οι μέρες, με βαχ περνούν τα βράδια και οι μαχαιριές τους αν κλείσουνε θα μείνουν τα σημάδια. Βρε ζωή φαρμάκια στάζεις, σε βαρέθηκα. Κι αν χρυσά παλάτια τάζεις, είναι ψεύτικα.

Ο κουβαλών στη ράχη τον Καύκασο με τον Προμηθέα στη ράχη του Καυκάσου. Μώμος Καρβας.

 ΓΙΑ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΚΟΥ ...ΧΡΕΟΥΣ  ΞΕΡΑΙΝΕΤΑΙ ΚΑΙ Η ΓΛΑΣΤΡΑ ...ΑΠΟ ΕΥΡΩ.

     Στα πολλά λόγια, με τα οποία μας χάϊδεψε τα αυτιά μας ο τύρανος πρωθυπουργός ΓΑΠαπανδρέου (του εβραϊκού γένους Ζίγκμουντ Μινέϊκος), υπάρχει και μιά αλήθεια. Αυτό το «δεν είμαστε Ντουμπάι». Ακριβώς! Εμείς στην Ελλάδα κάναμε τις καλύβες μας πολυκατοικίες με δανεικά λιστρηκών επιτοκίων από τους οίκους αξιολόγησης της αγοράς Moody’s, S&P και Fitch. Ενώ το άλλοτε ασήμαντο ψαροχώρι του Αραβικού Κόλπου Dubai (προέρχεται από τη λέξη «Daba», παράγωγη της «Yadub», που σημαίνει «έρπω») εμεταμορφώθηκε σε τεχνικό παράδεισο και στολίδι της Μέσης Ανατολής, επάνω στη καυτή και γυμνή άμμο της αραβικής ερήμου των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, με χρηματικό απόθεμα των λεφτάδων επιχειρηματιών και γιαυτό η εξουσία του μονοπωλείται από τους Εμίριδες και Σεϊχιδες. Ενώ στην αρχόντισσα της Δύσης «Ψωροκώστινα» η εξουσία διανέμεται στους αυλικούς σφουγκοκωλάριους και φίλα προσκειμένων της ξενόφερτης «Γλίξμπουργκ Βασιλικής Δημοκρατίας». Τα οποία κυβερνόντας έναν λαό, που τον κληρονόμησαν από τον πατέρα τους, τον παππού τους και τον προπάππο τους - σόι πάει το βασίλειο - λες και ήταν ιδιόκτητο κοπάδι προβάτων που πάει από παππού σʼ εγγονό, εφρόντιζαν και φροντίζουν ακόμη  για την εξώφληση των βασιλικών εξόδων με εξωτερικά δάνεια, που βάσει του Αγγλικού Δικαίου δεν μπορεί να τα κουρέψει κανείς. Πολύ δίκαια είχε πει ο κ. Καραμανλής το Δεκέμβριο του 1967: «Όλα τα κακά στην Ελλάδα προέρχονται από τα λάθη του θρόνου» και τους κηπουρούς του συμπληρώνω εγώ. Αυτά τα αποικιοκρατικά δάνεια των αυλικών διανοουμένων πολιτικών, τα οποία αποπληρώναμε με εξοντωτικούς όρους, εγονάτισαν την Ελληνική Οικονομία εξυπηρετόντας της Αυλής τα συμφέροντα με νόμους σαν τον νόμο του αυλοκόλακα Μητσοτάκη 2086/1992. Δια του οποίου εδώθει η νομική άδεια για το πλιάτσικο της «Εθνικής Περιουσίας» και όχι βασιλικής περιουσίας καθώς ισχυρίζεται ο Κόκος, διότι δεν υπάρχει βασιλεία στην Ελλαδα μετά το 1974, που έγινε το Δημοψήφισμα, με 70% του ελληνικού λαού υπέρ. Το οποίο, σύμφωνα με τα ανακοινοθέντα του Μητσοτάκη στο Λονδίνο στις 4 Φεβρουαρίου 1988, «Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ήταν άδικο το δημοψήφισμα». Μάλιστα δε και πάντα σύμφωνα με τις ανακοινώσεις των τότε αρμοδίων υπουργών, στα εννέα (9) κοντέινερ «με μεικτό βάρος 32 τόνων» περιέχονταν 1.104 κιβώτια, το καθένα από τα οποία περιείχε άγνωστο αριθμό αντικειμένων ελληνικού θυσαυρού, πληρωμένου με φόρους του ελληνικού λαού. Σε αυτό το ξεγύμνωμα της ελληνικής κρατικής περιουσίας, από πατριώτες λωποδύτες, πρέπει να προσθέσουμε και τους φόρους 10% στα εισητήρια των δημοσίων θεαμάτων, το 20% των δασμών που καταβάλλονταν για την εισαγωγή στη χώρα μιας σειράς προϊόντων (αυτοκινήτων κλπ) και το 20% από το «φόρο υπέρ τρίτων»  για της βασίλισσας Φρειδερίκης το πουγγί «Βασιλική Πρόνοια» προς τις Παιδοπόλεις του «διχασμού» σε Εθνικόφρονες και Μιάσματα. Που ο διχασμός αυτός συνεχιζόταν στις καρδιές των ανθρώπων και μετά την λήξη του Εμφυλίου και έχει φθάσει μεχρι σήμερον ως μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί. Δεν μπορώ να παραλείψω από την κατασπατάλησην των φτωχών πόρων της χώρας την ασυδοσία της δήλωσης του υπουργού Οικονομικών Θεοτόκη: «η προικοδότηση απηχεί την εθνική ευαισθησία από την οποίαν εις τοιαύτας περιστάσεις διαπνέεται πάντα το έθνος». Μια κοροϊδία στο μεγαλείο της! Ενώ η κυβέρνηση διά δηλώσεως του υπουργού Οικονομικών αποκλείει κάθε ενδεχόμενο αύξησης μισθών, ημερομισθίων των εργαζομένων. Ο δε εκπαιδευτικός Γ. Κάτρης  από τη βόρειο Ελλάδα καταφεύγει ζητώντας βοήθεια στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών, τονίζοντας στην επιστολή του ότι «οι μαθηταί του Γυμνασίου κατέστησαν πραγματικοί σκελετοί εκ της πείνης». Και οι φοιτητές να βρίσκονται στους δρόμους διεκδικώντας δωρεάν παιδεία με το σύνθημα «Προίκα στην παιδεία, όχι στη Σοφία». Εντούτοις η «πριγκίπισσα», ως κόρη αρχιστράτηγου πατρός Παύλου, πρέπει να προικοδοτηθεί αναλόγως με το πολιτικά και ηθικά απαράδεκτο νομοσχέδιο περί προικοδότησης αυτής, που ψηφίζεται στη Βουλή μετά τα μεσάνυχτα της 15ης Μαρτίου του 1962 με την ΕΔΑ απούσα της ψηφοφορίας. Ετσι η κυβέρνηση προσφέρει στον διάδοχο του θρόνου της τότε φασιστοκρατούμενης από τον Φράνκο Ισπανίας 30.000 χρυσές λίρες. 9.000.000 δραχμές ήταν η προίκα και για να κάνετε τη σύγκριση σκεφτείτε ότι μία εφημερίδα κόστιζε μιάμιση δραχμή. Αν χρησιμοποιήσουμε ως μέσο σύγκρισης την αξία της εφημερίδας, τότε σε σημερινά χρήματα η προίκα που πλήρωσε ο λαός ήταν περίπου 8.000.000 ευρώ. Η προίκα όμως που πήρε «η εγγονή του Κάιζερ» δεν ήταν τίποτα μπροστά στα έξοδα των 3.000.000 δολαρίων που στοίχισε ο χρυσός γάμος. Στις δύο τελετές του, μία στην καθολική εκκλησία και μία στη Μητρόπολη, πήραν μέρος 32 βασιλιάδες και πρίγκιπες, 109 έκπτωτοι εστεμμένοι ή πρίγκιπες και 3.000 Ισπανοί αριστοκράτες. Η νύφη με τον πατέρα της πήγε στον καθολικό Άγιο Διονύσιο και μετά στην ορθόδοξη εκκλησία με μια χρυσή άμαξα που έσερναν έξι χρυσοντημένα άλογα. Για να στολιστούν οι δύο εκκλησίες χρησιμοποιήθηκαν 80.000 τριαντάφυλλα και γαρίφαλα. Μάλιστα ο πολιτικός ηγέτης Κωνσταντίνος Καραμανλής έφερε το θέμα στη Βουλή και εψηφισθεί η καταβολή του ποσού των $3.000.000  από το Δημόσιο Ταμείο ως επιπλέον προίκα της Σοφίας. Επίσης μερικές εβδομάδες πριν από τους γάμους η βασίλισσα Φρειδερίκη με τη Σοφία πήγαν στο Παρίσι και στο Λονδίνο για "ψώνια". Οταν γύρισαν  στο αεροδρόμιο είχαν αποσκευές 120 βαλίτσες, που περιείχαν δώρα για τη μελλόνυμφη πριγκίπισσα. Επιπλέον, προς ανάμνηση του χλιδάτου αυτού γάμου, στις 11 Σεπτεμβρίου 1962 η κυβέρνηση αύξησε τη βασιλική χορηγία του πατρός της βασιλόπαιδος Σοφίας από 384.000 δολάρια το χρόνο σε 567.000 δολάρια και θέσπισε επίσης ειδική χορηγία προς τον τότε διάδοχο Κωνσταντίνο 83.600 δολαρίων το χρόνο. Μιλάμε για μια εποχή των «παχιών αγελάδων» για τη βασιλική οικογένεια τον καιρό που, ύστερα από τη λαίλαπα της Κατοχής και του εμφυλίου πολέμου, η Ελλάδα ήταν από τις πιο φτωχές χώρες της τότε Ευρώπης. Γιαυτό εκινδύνευσε τότε να τινάξει τα πέταλα το Μετοχικό Ταμείο Στρατού, όπως συμβαίνει και σήμερα με το Ευρώ εξαιτίας άλλων «βασιλικών» φόρων τους οποίους θα αναφέρω πιό κάτω. Προίκα βέβαια δεν πήρε μόνο η Σοφία, ουσιαστικά δόθηκε και στον αδελφό της όταν παντρεύτηκε με την πριγκίπισσα της Δανίας Αννα Μαρία στις 18 Σεπτεμβρίου του 1964. Πάλι χρυσοποίκιλτες άμαξες, λιλιά, παράδες, αυλικοί, λακέδες και οι γνωστοί παράγοντες των αυληκών που πλαισιώνουν και σήμερα τους εκάστοτε ισχυρούς. Αρχιτέκτονας της φαμφάρας και πάλι η Φρειδερίκη που είχε μανία με την επίδειξη και ήθελε να αφήσει με το στόμα ανοιχτό την Ευρώπη και τον απλό Έλληνα ξερόν. Και αυτός ο γάμος  των Γλύξμπουργκ έγινε με έξοδα του δημοσίου, ύστερα από απόφαση της κυβέρνησης Παπανδρέου, που την εποχή εκείνη δεν ήθελε να χαλάσει το χατίρι των βασιλέων. Οι δύο γάμοι της Σοφίας και του Κωνσταντίνου υπολογίζεται πως στοίχισαν στους Ελληνες φορολογούμενους 150.000.000 δραχμές, όπως γράφει η Σ. Μαλτέζου στο βιβλίο της. Εδώ επιτρέψετέ μου να βροντοφωνήσω «Ζήτω οι Εθνικοί Ευεργέτες και βασιλικές οικογένειες Παπανδρέου και Καραμανλή». Γιαυτή την ατμόσφαιρα βυζαντινής χλιδής και μεγαλοπρέπειας, ώστε να εντυπωσιαστούν εστεμμένοι και μη, προσκεκλημένοι, σκανδαλώδεις επιδείξεις και μεγαλεία πάλι στην ημερήσια διάταξη και να απορούν οι τότε Γερμανοί πως είναι δυνατόν μια χώρα που δεν είχε λεφτά για τα σχολεία να κάνει βασιλικούς γάμους και να δίνει προίκα  εκατομμυρίων μάρκων. Σε αυτή την βασιλική αφαίμαξη της ελληνικής οικονομίας πρέπει να προσθέσω και τις βδέλλες  «βασιλικές χορηγίες». Ο μισθός του Όθωνα ήταν το εν όγδοον (1/8) του ετησίου προϋπολογισμού. Δηλαδή το 15% των εσόδων του ελληνικού Κράτους, ενώ το κονδύλι  της εκπαίδευσης έφτανε στο 2,9% του συνόλου των κρατικών δαπανών. Μέσα στα τριάντα χρόνια (1832-1862) που εβασίλεψε, πήρε, μονάχα για βασιλική χορηγία, πάνω από ένα εκατομμύριο πενήντα χιλιάδες (1.050.000) χρυσές λίρες  εκείνης της εποχής, που η πραγματική αξία τους στεκόταν τρεις και τέσσερις φορές μεγαλύτερη απ' όσο είναι σήμερα. Αυτό λοιπόν και μόνο το ποσό αν είχε ξοδευτεί, τότε στα πρώτα χρόνια που συγκροτηθήκαμε σε κράτος, σ' έργα παραγωγικά, η μοίρα του τόπου μας θα 'τανε τώρα διαφορετική και δεν θα χρειαζόνταν τα Μνημόνια του ΔΝΤ της Αμερικής. Οι δε όροι αποδοχής του θρόνου, όπως τους διαπραγματεύτηκαν του 1863 για τον ανήλικο γενάρχη της Δυναστείας των Γλίξμπουργκ Γεώργιον Α΄ (1863 – 1913) οι κηδεμόνες του (Αντιβασιλεία) με τα τσιράκια τους βουλευτές, ήταν τρεις βασιλικές χορηγίες το χρόνο και όλες από χρήματα των  υπηκόων Ελλήνων. Η πρώτη προσωπική βασιλική προίκιση  ήταν η των 12.000 λίρων νόμιμη (δυνάμει της συμφωνίας του 1860) από τον Τακτικό Προϋπολογισμό του Κράτους. Η δεύτερη ήταν από ειδική φορολογία της Επτανήσου, μια που θα ελευθερωνόταν, σωστό ήταν να πληρώνει 10.000 λίρες στο νέο βασιλιά. Η Τρίτη ήταν 12.000 λίρες τις οποίες ή Αγγλία ή Γαλλία και ή Ρωσσία (όπως βλέπετε υπάρχει από τότε η Τρόϊκα) παραχώρησαν υπέρ του Βασιλέως Γεωργίου εκ των ποσών τά όποια το Έλληνικό Ταμείο επλήρωνε κάθε χρόνο για την εξόφληση τής αποσβεστικής δόσεως παλαιού δανείου εξ αυτών. Συνολικά η ελληνική προίκα προς τον ξένο Αφέντη της –κ. Γλίξμπουργκ- ήταν ετησίως 12.000 + 10.000 + 12.000 = 22.000 λίρες, ήτοι εις δραχμές 1.740.000, κατά την περίοδο, από το 1843 μέχρι το 1878, που υπήρξε έλλειψη εξωτερικών δανείων, επειδή οι ξένες χρηματαγορές ήταν ερμητικά κλειστές. Όπου το κράτος για να καλύψει τις πρόσθετες ανάγκες του (βασιλικά έξοδα) προστρέχει στην έκδοση εντόκων γραμματίων το 1864 και στην αναγκαστική κυκλοφορία το 1868. Με αποτέλεσμα η Ελλάδα να προσφεύγει στον ιδιώτη τραπεζίτη χιώτη Σταμάτη Δεκόζη Βούρο για ευτελή ποσά προβαίνοντας σε εκποίηση δημόσιας περιουσίας (οικιών, αμπελιών, ελαιώνων κλπ.) και σε πώληση 1.000 μετοχών της Εθνικής Τραπέζης. Έτσι τα εσωτερικά δάνεια ανήλθαν σε 44.000.000 δρχ. και η ετήσια επιβάρυνση του Προϋπολογισμού ήταν περίπου 6.000.000 δρχ. Όταν το σύνολον των τακτικών της εσόδων της ήταν 14.000.000 δρχ. H βασιλική χορηγία από 1.740.000 δρχ που ήταν το 1864 είχε φτάσει το 1950 στα 4.920.000 δρχ και 600.000 δρχ. για τον διάδοχο. Το δε 1956 έχουν γίνει 7.500.000 και 900.000 αντίστοιχα. Μετά από δραματική και οξεία συζήτηση τριών (3) ωρών και αφού απεχώρησαν της συνεδριάσεως του 1962 η Ενωσις Κέντρου και η ΕΔΑ, η κυβερνητική πλειοψηφία με τη συνδρομήν των Προοδευτικών εψήφισεν το νομοσχέδιον περί αυξήσεως της Βασιλικής χορηγίας. Δια της οποίας η βασιλική προίκα προς τον Κοκό καθορίστηκε εις το ποσόν των 17.000.000 δραχμών ετησίως. Σε αυτό το απίστευτο κόστος της βασιλικής χορηγίας  πρέπει να υπολογιστούν οι ξέφρενες σπατάλες  για απλές βασιλικές δεξίωσεις και εκδρομές του βασιλικού οίκου. Όπως το χρηματικόν ποσόν των 120.000 δρχ., που δεν καταβλήθηκε από κάποια βασιλική «χορηγία»,  αλλά εκταμιεύθηκε από τον τακτικό προϋπολογισμό της χώρας προκειμένου να καλυφθούν τα έξοδα της «μεγάλης εσπερίδος» του βασιλιά Παύλου στο διοικητήριο της συμπρωτεύουσας -προς τιμήν, λέει, των εθνικών εορτών της 26ης και της 28ης Οκτωβρίου. Για το μέγεθος της σπατάλης, αποκαλυπτική είναι η σύγκριση της δαπάνης με τις αμοιβές της εποχής. Σύμφωνα με τα στοιχεία του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας, το 1958 το εργατικό ωρομίσθιο στην ελληνική κλωστοϋφαντουργία ήταν μόλις 5,12 δρχ., στη μηχανουργία 5,69 δρχ. και στα -βαρέα και ανθυγιεινά- λιγνιτωρυχεία 6,49 δρχ. Εκτός από τα βασιλικά ταξίδια αναψυχής έχουμε και τις βασιλικές γκάφες του χρυσοπληρομένου ανωτάτου ισόβιου και κληρονομικού άρχοντα του κράτους μας. Όπως το δραματικότερο γεγονός, κατά τη βασιλεία του Γεωργίου, ο πόλεμος με την Τουρκία, το 1897. Πόλεμος, που προκλήθηκε από τον ενθουσιασμό που προξενούσαν στο Μονάρχη οι επιτυχίες των επαναστατών στην Κρήτη. Νόμισε τότε ότι είχε έλθει η ώρα να απελευθερωθούν και άλλα αλύτρωτα εδάφη προς Βορράν των ελληνικών συνόρων. Ο πόλεμος άρχισε στις 8 Απριλίου 1897 και τελείωσε μετά 11/2 μήνα, με ταπεινοτική ήττα των ελληνικών στρατευμάτων στη Θεσσαλία και υποχώρηση στην Κρήτη για να επιστραφούν τα θεσσαλικά εδάφη. Και επιβλήθηκε στην Ελλάδα να πληρώσει στην Τουρκία αποζημίωση 4.000.000 τουρκικών λιρών με πηγές εισόδων τα μονοπώλια άλατος, πετρελαίου, σπίρτων, παιγνιόχαρτων, τσιγαρόχαρτων, σμυρίδας Νάξου, φόρου καταναλώσεως καπνού, τέλη χαρτοσήμου και δασμοί τελωνείου Πειραιά δια μέσω του  Διεθνούς Οικονομικού  Ελεγχου (ΔΟΕ). Επίσης πρέπει να προσθέσω το ποσό των 8.000.000 δολαρίων για την αγορά της Σιδηροδρομικής Γραμμής Θεσσαλίας – Κωνσταντινούπολης, που υπήρχε στο Ελληνικό έδαφος και την είχε καταλάβει με αίμα ο Ελληνικός Στρατός από τους Τούρκους το 1913. Επιπλέον μου επιβάλλεται να αναφέρω και τα ληξιπρόθεσμα χρέη της βασιλικής οικογένειας, τα οποία σύμφωνα με τα κυβερνητικά  στοιχεία της απογραφής βασιλικής περιουσίας, το 1992, κατανέμοντε ως εξής: Κωνσταντίνος Γλίξμπουργκ 573.150.747 δραχμές. Ειρήνη Γλίξμπουργκ 37.747.647δρχ. Σοφία, βασίλισσα της Ισπανίας, 30.923.715 δρχ. Αικατερίνη Γλίξμπουργκ, σύζυγος του Άγγλου στρατιωτικού Ρίτσαρντ Μπράντραμ 1.567.685 δρχ. Αποτελεί ηθική υποχρέωση να καταγράψω συν τοις άλλοις και το ποσό των 100.000 χρυσών λίρων για την οικοδόμηση των Ανακτόρων, η οποία άρχισε το 1836 και τελείωσε το 1842 . Ναί μεν το ποσό αυτό δόθηκε από το ταμείο του Φιλέλληνα Λουδιβίκου Α΄ σαν προσωπικό άτοκο δάνειο προς τον γυιό του τον Όθωνα. Αλλά τον Όθωνα σιχτιρίζοντάς τον τον στείλαμε από εκεί που ήρθε, μολονότι που είχε παραιτηθεί του ενός πέμπτου (1/5) της επιχορηγήσεώς του (200.000 δραχμές) υπέρ των αναγκών του Δημοσίου Ταμείου! Με αποτέλεσμα να στείλει, σε όλη τη βασιλική του ζωή στην Ελλάδα, στον πατέρα του μόνο 2.000 λίρες από την βασιλική χορηγία του για το δάνειο των Ανακτόρων. Έτσι το υπόλοιπο ποσόν των 98.000 λιρών έμεινε χρέος της Ελλάδος προς την Βαυαρία. Το οποίον η Ελλάδα υποχρεώθηκε από τον προθυπουργό Βίσμαρκ να εξοφλήσει, το 1878, για λογαριασμό των κληρονόμων του Όθωνα. Επιπλέον είναι αναγκαίον να μνημονεύσω την «συνωμοσία της Αγγλίας εναντίον της Ελλάδος». Τα απαθέματα της ΤτΕ -611.000 ουγκιές (17,4 τόνοι) ράβδων χρυσού- που φυγαδεύτηκαν, την άνοιξη του 1941, με Αγγλικά πλοία μαζί με την Αγγλόφυλη Κυβέρηση και τον Αγγλόφυλο Βασιλιά Γεώργιο στην SOUTH AFRICA REVERSE BANK. Μετά την απελευθέρωση όταν ζητήθηκε από τους Άγγλους να επιστραφεί ο χρυσός στην Ελλάδα οι Άγγλοι επέστρεψαν μόνο ένα μικρό μέρος του χρυσού της Ελλάδος και η επίσημη δικαιολογία ήταν ότι χρησιμοποιήθηκαν για την μισθοδοσία των Ελληνικών Στρατευμάτων (Ιερός Λόχος) στην Αίγυπτο. Επίσης, καθ’ όλη τη διάρκεια της κατοχής, τα Εγγλέζικα αεροπλάνα έριχναν αφειδώς (σάμπως αυτοί πλήρωναν;) και ασταμάτητα τους τενεκέδες με τις λίρες στα κατά τόπους αρχηγεία των ανταρτών. Ο εμπαιγμός των Άγγλων ήταν και είναι τεράστιος. Έμπλεξαν την χώρα μας σε μια ολέθρια περιπέτεια με εκατοντάδες χιλιάδες θύματα, περιπέτεια που κράτησε δέκα χρόνια εξαιτίας των μηχανορραφιών τους και στο τέλος κράτησαν τον χρυσό της Ελλάδος για τον εαυτό τους. Έτσι τη μερίδα του λέοντος από τον ελληνικό χρυσό τον καρπώθηκαν οι «φίλοι» μας οι Άγγλοι. Η δε διαχρονική δουλικότητα των Ελλήνων πολιτικών προς την Αγγλία εκφράζεται με τους πατριωτάρες πολιτικάντηδες και ρουσφετολόγους που θυμούνται το κατοχικό δάνειο αλλά τον κλεμμένο χρυσό της Τραπέζης της Ελλάδος τον έχουν παντελώς ξεχασμένο ή ακόμα χειρότερο το φορτώνουν και αυτό στους Ναζί, γνωρίζοντας ότι δεν θα βρεθεί κανείς να υπερασπισθεί την αλήθεια. Αλλά δυστυχώς άλλο πράμα η πολιτική προπαγάνδα και άλλο πράμα η ιστορική έρευνα. Είναι πρόσφατη η κυκλοφορία του βιβλίου ''Και ένα Μάρκο αν ήταν'' όπου ο συγγραφέας Μανώλης Γλέζος αναπτύσσει όλο το σκεπτικό της διεκδίκησης των Γερμανικών αποζημιώσεων. Αλλά δεν μιλάει ο πολιτικός μας, που υποτίθεται ότι αγωνίζεται για εθνική ανεξαρτησία, για τον πατέρα του Όθωνα, τον Φιλέλληνα ΛουδοβίκοΑ΄, ο οποίος προσέφερε 20.000 φιορίνια, ανώνυμα, ως χρήματα που προέρχονται «από έναν παλιό φίλο των Ελλήνων», σε ταμείο που άνοιξε στο Μόναχο μετά από έκκληση του, για την διατήρηση και τη σωτηρία της Ελληνικής Επανάστασης. Καθώς και τα 435.000 φράγκα, που απέστειλε στον Ελβετό τραπεζίτη Ευνάρ για την απελευθέρωση των γυναικόπαιδων που μετά την καταστροφή του Μεσολογγίου είχαν πέσει στα χέρια των Τούρκων και θα πουλιόνταν στα σκλαβοπάζαρα της Ανατολής. Ούτε άχνα επίσης δεν βγάζει και για τον Βασιλέα Όθωνα, ο οποίος ουδέποτε και μάλιστα μετά την έκπτωσή του από το θρόνο, διεκδίκησε αποζημίωση για τη δήμευση των Ανακτόρων του. Μουγγαμάρα τον έχει πιάσει και δεν ακούγεται τσιμουδιά από το στόμα του για την προσφυγή που άσκησε ο εκπτωτος Κωνσταντίνος Γλιξμπουργκ κατά της Ελλάδας ενώπιον του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, απαιτώντας ως αποζημίωση για την περιουσία του πάνω από 50 εκατομμύρια ευρώ. Δικαιώθηκε μόνο 14 εκατομμύρια για την απαλλοτριωμένη ιδιοκτησία του. Διαρρηγνύει τα ιμάτιά του απαιτόντας από τους εταίρους Γερμανούς την επιστροφή του κατοχικού δανείου. Το οποίον υπέγραψε ο υπουργός Οικονομικών της κατοχικής κυβέρνησης Τσολάκογλου, Σωτήριος Γκοτζαμάνης, και έκτοτε η Γερμανία δεν έπαψε να το αναγνωρίζει. Όμως ο γιός του Γεωργίου Μ. Παπακωνσταντίνου, που του είχε παραχωρήσει, το 1941, ο κατοχικός πρωθυπουργός Γεώργιος Τσολάκογλου το προνόμιο παραγωγής και διανομής ηλεκτρικής ενέργειας στην Πτολεμαΐδα, Μιχάλης Παπακωνσταντίνου, ως υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης Μητσοτάκη αδιαφόρησε για την είσπραξη των κατοχικών δανείων. Το ίδιο έκανε και ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, έγγονς του επιχειρηματία Γεωργίου Μ. Παπακωνσταντίνου, όταν ως υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου το 2009-11 αντί να ζητήσει την εξόφληση του κατοχικού δανείου προτίμησε να υπογράψει το μνημόνιο και την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας στην Τρόϊκα. Για αυτούς τους υπηρέτες αλλοτρίων συμφερόντων δεν μιλάει ο πολιτικώς συνάδελφός τους, Μανώλης Γλέζος. Βέβαια κόρακας, κοράκου μάτι δεν βγάζει. Και έτσι συνεχίζουν οι κυβερνήσεις αυτών, ανεξαρτήτως χρώματος και ιδεολογίας, όπου κλέβουν τα περισσότερα οι ημέτεροι της αυλικής κουστωδίας από δανειακές συμβάσεις Αγγλικού δικαιού και o λογαριασμός δίνεται στον ταλέπωρα ελληνικό λαό. Μάλιστα αυτά τα Κυβερνητικά «τέρατα» είναι τόσο χροντρόπετσα που όταν αστράφτει το σφυριχτό χαστούκι στο γλοιώδη και καλοξυρισμένο μάγουλό τους από τον αυλικό Δεσπότη τους, αλα-Πόλ Πόρτερ. Αντί να του το κόψουν και να του το ψήσουν σαν το ψάρι στα χείλη του. Πάνε στη συνέχεια και χαρίζουν στη συζυγό του ένα διαμαντένιο περιδέριο, όπως το 1947 ο υπουργός Συντονισμού κ. Στ. Στεφανόπουλος. Δυστυχώς αυτή είναι η «γλίτσα» που μας κυβερνούσε και μας κυβερνάει ακόμα και σήμερα, με το «σφάξε με πασά μου να αγιάσω» να αποτελεί και σήμερα το κυρίαρχο δόγμα της εξωτερικής μας πολιτικής. Γιαυτό ο ελληνικός λαός πλήρωσε και πληρώνει ακόμη πολλά, από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους, για αγγλικά δάνεια. Από τα οποία επωφελήθηκαν τραπεζίτες, τοκογλύφοι, μεγάλοι ομολογιούχοι και μια αδίστακτη οικονομική και πολιτική ελίτ. Με αποτέλεσμα η οικονομία της Ελλάδος να συνδέεται άρρηκτα με την αδίστακτη τοκογλυφική εκμετάλλευση του τόπου από το ξένο κεφάλαιο για τα βασιλικά έξοδα του ξενόφερτου Βασιλικού Οίκου. Αυτά τα συμφέροντα υπάρχουν ακόμη και σήμερα, που η Ελλάδα είναι μέλος της Ενωμένης Ευρώπης. Η πραγματικότητα αυτού επιβεβαιώνεται επί προθυπουργίας του κ. Σιμήτη, όπου στη Βουλή είχαν παρουσιασθεί ομόλογα του 1910. Το σύνολον τέτοιων ομολόγων, που έχουν εκδοθεί ή φερουν την εγγύηση της Ελληνικής Δημοκρατία,ς είναι περίπου 6.400.000.000 ευρώ. Τα οποία ήταν επιλέξιμα για να συμπεριληφθούν στην πρόσφατη ολοκληρωθείσα ανταλλαγή ομολόγων (γνωστή και ως PSI - συμμετοχή ιδιωτικού τομέα), αλλά τελικά δεν προσφέρθηκαν για ανταλλαγή από τους ομολογιούχους. Το βασικό σκεπτικό στο οποίο στηρίξαν τα κτήνη της Βουλής την απόφαση αυτή είναι πως οι τίτλοι αυτοί διεπόμενοι από ξένο Δίκαιο (Αγγλικό Δίκαιο) εμπεριέχουν ρήτρες αποπληρωμής, κάτι που σημαίνει ότι αν μια έκδοση δεν πληρωθεί στο ακαίρεον οι ομολογιούχοι άλλων ανάλογων σειρών μπορούν να διεκδικήσουν άμεση ολική αποπληρωμή. Έτσι αποπληρώθηκε κανονικά το ομόλογο ξένου δικαίου ύψους 435 εκατ. ευρώ, που έληξε, στις 15 Μαΐου 2012 και ήταν το πρώτο από μια σειρά ομόλογα, που δεν συμμετείχαν στο «κούρεμα» μέσω της διαδικασίας ανταλλαγής ομολόγων (PSI). Στις δε 20 Δεκεμβρίου 2012 αποπληρώθηκε το επίσης ακούρευτο ομόλογο του Ελληνικού Δημοσίου με ISIN XS 0292467775 ονομαστικής αξίας 1.600.000 .000 ευρώ, που ήταν επιλέξιμος τίτλος κατά τη διαδικασία του PSI. Κάτι που αντιφάσκει με προηγούμενες κυβερνητικές δηλώσεις ότι όσοι έχουν αρνηθεί να υπαχθούν στο PSI ρισκάρουν να μην πάρουν ούτε ευρώ από τα ομόλογα που κατείχαν. Έτσι οι απειλές του πρώην υπουργού Οικονομικών Ευάγγελου Βενιζέλου, σύμφωνα με τις οποίες όσοι δεν συμμετέχουν στο «κούρεμα» θα κάνουν τα ομόλογά τους «κορνίζα» έχουν γίνει σαν τα μούτρα του. Παπάρες! Μετά έχουμε την απορία τι έχουν τα έρμα οικονομικά μας και ψοφάνε, και τον τέως αρχηγό μας Gιorgο να μας κοροϊδεύει προεκλογικά με το ότι «λεφτά υπάρχουν» για να ξελασπωθεί η Ελλάδα από το προικοθυρικό βούρκο της Κορώνας.  Ναί μεν η ακίνητη περιουσία του ελληνικού Δημοσίου ανέρχεται σε 240 δίσεκ. ευρώ (σύμφωνα με το πρόεδρο της Πειραιώς κ. Μιχ. Σάλλα). Αλλά οι αξιόπιστοι (λόγος το λέει) και με βαρύ ιστορικό οίκοι αξιολόγησης θέλουν αυξημένα επιτόκια (χρεοκοπίας) για τους τίτλους που μας εκδόσαν επί Βασιλείας. Γιαυτό ο GAP με τον εκβιασμό «αλλάζουμε ή βουλιάζουμε» υπονόμευσε την νοημοσύνη των Ελλήνων. Αφού από την επανάσταση του ’21, που αλλάξαμε τη Σκλαβιά σε Βασιλιά, και εδώθεν είμαστε βουλιαγμένοι και χωμένοι μέχρι τα μπούνια στον εφιάλτη της χρεοκοπίας, λόγω τις δημόσιες παθητικές δαπάνες στην Οικονομία. Και έτσι στην Ελλάδα το ούζο και οι ελιές είχαν και έχουν παραχωρήσει την θέση τους σ΄αυτό το βασιλικό χρέος που το πληρώνουμε συνέχεια με δανεικά Αγγλικού Δικαίου. Τώρα δεν μας δανείζουν με παλιά επιτόκια και μείναμε ξυροσφύρι, αφού το μεζέ μας τον έφαγε η Κορώνα του Γλίξμπουργκ. Με την τρομοκρατία των χρηματοπιστωτικών οίκων, που είχε στήσει την κυβέρνηση Σιμίτη στο τοίχο κατά την προ ΟΝΕ περίοδο. Όπως το 1995 ετοιμαζόταν να υποβαθμήσουν την αξιολόγηση του Κάναδα προκαλόντας πιέσεις στο νόμισμά του, κάτι που έκανε τον καναδό υπουργό Οικονομικών Πολ Μάρτιν να φωνάζει ποιοί διάλο είναι αυτοί που μας κρίνουν. Έτσι και κατά την ένταξη της δραχμής στο ευρώ επίεζαν με την πιθανότητα απόρριψης της δραχμής στην ΟΝΕ. Με αποτέλεσμα να αναγκαστεί η Ελλάδα να υποτιμήσει 14% το νόμισμά της και να έχει ένα μεγάλο έλλειμμα στην Οικονομία της, το οποίο φυσικά εδανίσθει από τους τιμωρούς της με βαρβάτα επιτόκια. Δεν της έφτανε της Ελλάδος αυτή η θυλία στο λεμό της Οικονομίας της ήρθε κι άλλο στραπάτσιο από τη κυβέρνηση Μητσοτάκη. Με τον 20886/92 νόμο η ΝΔ έδωσε στον τέως βασιλιά Κων/ντίνο Β’ κυριότητα σε ακίνητη περιουσία. Δια την οποία εζήτησε (καθώς αναφέρω πιο πάνω) στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο αποζημίωση ύψους 18 δισεκατ. δραχμές (50.000.000 ευρώ). Η δε απόφαση της Δίκης επιδίκασε 4,6 δισεκατ. δραχμές  (14.000.000 ευρώ) και πληρώνοντάς τα το δημόσιο χρέος έγινε επουράνιο. Και έχεις τον κ. Μητσοτάκη να μας λέει αδιάντροπα πως για την σημερινή κατάντια «φταίμε όλοι» και να διαβεβαιώνει ότι «η Ελλάδα είναι μια χρεοκοπημένη χώρα και δεν μπορούμε να ζούμε με δανικά». Το «δεν δικαιούσαι δια να ομιλείς» στον κ. Μητσοτάκη το έχει πει πριν πολύ καιρό ο αείμνηστος Αγαμέμνων Κουτσόγιωργας. Η δική μου επανάληψη περισεύει. Μπορώ όμως να του πω, το ότι έχουμε βουλιάξει στη χρεοκοπία το ακούσαμε και πριν από αυτόν στο «σκάνδαλο Κοσκωτά». Από τον περιβόητο ομογενή μας από το Brooklyn κ. Γεώργιον Κοσκωτά, ο οποίος επροσφέρθει να τυπώσει δωρεάν τα διαφημιστικά έντυπα του κόμματός (μου) ΠΑΣΟΚ για τις εκλογές του έτους 1985. Με αντάλλαγμα την ελευθερία να ανοίξει υποκαταστήματα της Τράπεζας Κρητης, την οποία αγόρασε με την συνεργασία του αδελφού του Στήβ που δούλευε στη Μαίρη Λιντς (όπως ανέφεραν τότε την Μέριλ Λιντς). Και όταν η Τράπεζα Ελλάδος έστειλε ελεγκτές στη Τράπεζα Κρίτης να διαπιστώσουν εάν οι ισολογισμοί της είναι πλαστοί, που έγραψε ο Κίτσος Τεγόπουλος στην Ελευθεροτυπία. Τότε ο ομογενής μας είπε στον αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης «Με τους ελεγκτές θα βουλιάξω εγώ, αλλά και εσείς μαζί μου. Μια και δεν υπάρχει φράγκο στην τράπεζα. Είναι όλα επενδυμένα στην Παλλήνη (σύγχρονο εκδοτικό συγκρότημα), σ’ αυτό που μου ζητήσατε εσείς να κάνω». Και έτσι έδεσε το βύσσινο «ομογενειακή και βασιλική χρεοκοπία» και χέρι με χέρι με το αίσχος της απογραφής και ξε-απογραφής του Αλογοσκούφη μας έφεραν στην οικονομική κρίση που απειλεί την «εθνική κυριαρχία» μας. Όσα νομοσχέδια φορολογικού συστήματος τύπου Λυκούργου, τα οποία θα ικανοποιούν φτωχούς και πλούσιους για να υπάρχει ομόνοια στο λαό, κι αν προτίνει η Ελλάδα στους πιστοληπτικούς όμιλους, αυτοί συνέχεια θα τα απορρίπτουν. Διότι θέλουν να έχουν τη μερίδα του λέωντος από τους δημόσιους φόρους, προερχομένων δια της εφαρμογής αντικοινωνικών και αντιαναπτυξιακών μέτρων της σκληρής λιτότητας. Ώστε οι ανώτατοι αξιωματούχοι της ΕΕ να έχουν ετήσιες απολαβές των 354.000 ευρώ που πέρνει ο πρόεδρός της. 29.500 ευρώ το μήνα. Δηλαδή! 100.000 ευρώ υψηλότερη αμοιβή από αυτή του προέδρου των ΗΠΑ και 15 φορές περισσότερο από μένα τον τεχνίτη υδραυλικό. Δεν τους νοιάζει αυτή η δυσαναλογία αμοιβών που δημιουργεί στάσεις, επαναστάσεις και εμφυλίους πολέμους. Αλλά δια στόματος του κάθε Τρισέ και Αλμούνια πιέζουν την κυβέρνησή μου να αγνωήσει την ελληνική κοινωνία, θέτοντας το δίλλημα: Ιρλανδία (σκληρή λιτότητα μέχρι τελικής πτώσεως) ή Αργεντινή (χρεοκοπία). Αν πράγματι η Πατρίδα μου δεν μπορεί να πληρώσει τα ληξιπρόθεσμα χρέη της, τότε ας την αφήσουν να χρεοκοπήσει και να επέμβει το ΔΝΤ, που ο προσδιορισμός του είναι να βοηθάει της δυτικές χώρες που βρίσκονται σε έκτακτη οικονομική ανάγκη. Δυστυχώς στο ΔΝΤ δεν υπάρχει μία. Αφού η Ινδία, με το 80% των τραπεζών της κρατικές, αγόρασε, τον Νοέμβριο 2009,  άλλους 200 τόνους χρυσό από το ΔΝΤ, με αποτέλεσμα το δολάριο να πέσει στο 1,51 ανά ευρώ. Πολύ σωστά οκ. Χρήστος Παπουτσής είπε πως ο λαός δεν ψήφισε για Τρισέ και Αλμούνια. Αφού είναι γεγονός πως εμείς οι Έλληνες ξαναψηφίσαμε τις 980 Συνταγματικώς φοροαπαλλαγές που υπάρχουν εν εφαρμογή και λίγο ή πολύ μας αγγίζουν όλους . Έστω και με αμοιβή ιατρικής επίσκεψης των 200 ευρώ έναντι των 250 με απόδειξη. Η φοροδιαφυγή, που το 1994 ο αείμνηστος Γεννηματάς την ονόμασε φοροκλοπή, δεν είναι μια συγκαιρία στο Εύρω της Ελλάδος. Αν ανατρέξουμε σε εφημερίδες του 1929 θα διαπιστώσουμε ότι από τότε το κράτος καλούσε τους πολίτες να συνεισφέρουν στους φόρους. Καθότι ο υπουργός των οικονομικών δήλωνε ότι «..άλλως θα πτωχεύσωμεν». Το δε 1979 για πρώτη φορά στα χρόνια της Μεταπολίτευσης ο υποργός Οικονομικών Αθ. Καννελόπουλος επιχείρησε να επιβάλει τεκμήρια διαβίωσης δια να προσεγγίσει μέσω αυτών τα διαφεύγοντα από την Εφορία εισοδήματα. Οι αντιδράσεις ήταν οξύτατες και ο υπουργός Οικονομικών αντικαταστάθηκε από τον κ. Μελτιάδη Έβερτ προκειμένου να κατευνασθούν οι δεσμενείς προς την Κυβέρνηση διαθέσεις των φοροδιαφυγάδων. Το 1981 ο νέος υπουργός Οικονομικών έριξε πρώτος την ιδέα αντικειμενικοποίησης του φορολογικού συστηματος αλλά έμεινε γρήγορα χωρίς συμμάχους και υποστήριξη. Ο Μανώλης Δρετάκης που τον διαδέχθηκε θέλησε να φορολογήσει τη μεγάλη ακίνητη περιουσία στοχεύοντας της βίλες της εποχής, με αποτέλεσμα γρήγορα και αυτός να τεθεί εκτός μάχης. Το 1984 ο Δημήτρης Τσοβόλας κατάφερε να επιβάλει το μέτρο των αντικειμενικών τιμών στα ακίνητα, το οποίο παρά τις στρεβλώσεις που προκάλεσε στην αγορά των ακινήτων, εδιασώθει 25 χρόνια μετά την πρώτη εφαρμογή του. Στη απόπειρα να επεκτείνει την αντικειμενικοποίηση του φορολογικού συστήματος βρήκε έντονες αντιδράσεις και το σύστημά του δεν περπάτησε. Το 1990 επιχειρήθηκε η επιβολή διαφόρων μέτρων κατά της φοροκλοπής, χωρίς όμως επιτυχία. Στο 1994 υιοθετούνται τα αντικειμενικά κριτήρια για επιτηδευματίες και ελεύθερους επαγγελματίες. Η επιβολή τους έφερε αποτελέσματα, αλλά όσο περνούσε ο καιρός εντείνονταν οι αντιδράσεις και παραμονές των εκλογών του 2000 καταργήθηκαν ως δήθεν αναχρονιστικά. Έκτοτε η φοροδιαφυγή έλαβε πρωτοφανές διαστάσεις. Ώστε μετά από δέκα χρόνια να μένουμε έκπληκτοι από την φοροκλοπή των γιατρών του Κολωνακίου και τις οφελές του Δημοσίου προς τους βρετανικούς φαρμακευτικούς κολοσσούς GlaxoSmithKline και AstraZeneca (προμηθευτές νοσοκομείων μας) να είναι όχι 2,5 έως 3 δισεκατ, που καταγράφουν τα επίσημα στοιχεία, αλλά 7 δις. ευρώ. Δεν μπορούμε να το χωνέψουμε ότι η Ελλάδα έχει γίνει δέσμια των Αγγλικών συμφερόντων. Αυτή η εξάρτηση έχει κάνει τη χώρα μας αποικία των Άγγλων, με την ανοχή κάποιων καθαρμάτων, όπου το Έθνος μας είχε και έχει την ατυχία να τους έχει πρωθυπουργούς και υπουργούς. Σε πλειοψηφία όλοι τους, από τον θερμό υποστηρικτή της Άγγλίας, Μαυροκορδάτο, μέχρι τους σημερινούς Μνημονιακούς Κυβερνήτες, τους περιβόητους απατεώνες της Τρόϊκας Σαμαράς – Βενιζέλος – Κουβέλης, είναι Αγγλόφιλοι και βασιλικότεροι του βασιλέως. Αντί να κυβερνήσουν την Μητέρα της Δημοκρατίας με την Ελληνική της Δημοκρατία, κάνουν κουμάντο με τις αρχές του Αγγλικού Συντάγμτος, που τις χρησιμοποιούν ως προτότυπο του ελευθέρως πολιτεύσθαι και επί βάσει αυτών εσυντάχθει το πολίτευμα της Ελλάδος από το 1844 και έκτοτε.  Έτσι αντί να υπηρετούν τα συμφέροντα του Ελληνικού Λαού με πρώτη τους αρχή να είναι ο απόλυτος σεβασμός προς την λαϊκή κυριαρχία και τη λαϊκή θέληση. Αυτοί ως κυβερνήσεις-ανδρείκελα της Αγγλικής κατοχής υλοποιούν τα κοινά τους συμφέροντα με την τυρανία του Αγγλικού Δικαίου. Εδώ ο Ελληνικός Λαός με το δημοψήφισμα της 8^ης Δεκεμβρίου 1974 επέλεξε με ποσοστό 70%, έναντι το 30% των βασιλικόφρονων, την Αρχαία Δημοκρατία του και αυτοί ως δουλοπάροικοι της Αγγλοκρατίας εκεί το χαβά τους. Αμφισβητούν την δημοκρατική εντολή του λαού και γράφοντας στα παλιά τους παπούτσια την λαϊκή ετυμογορία, συνεχίζουν τα του οίκου των απογόνων της ξένης (αγγλικής) Δυναστείας –Γλίξμπουργκ. Δηλαδή εξακολούθησαν να αμύνονται υπερ Αγγλικών βωμών και εστιών του Βρετανικού θρόνου Όλντεμπεργκ, Γλίξμπουργκ. Πιστοί στο διάγγελμα του Κώστα τους πριν το Δημοψήφισμα, μάχονται για τον καημό του αβανταδόρικού τους Αρχοντα, να γυρίσει στον τόπο του, όπου βρίσκεται το σπίτι του, το σπίτι των παιδιών του και οι τάφοι των προγόνων του. Με νόμους του μεσονυκτίου καταγγέλουν την Πατριδα τους στο Διεθνές Δικαστήριο ως κατηγορούμενη για κατάχρηση της απαλλοτριωμένης βασιλικής περιουσίας. Έτσι τον Μάρτιο του 2003 εμφανίζεται στην Εφορία Αχαρνών ο εκπρόσωπος του Μονάρχη, δικηγόρος Πέτρος Μάχας, και εισέπραξε την «πολιτική προίκα» των 14.000.000 ευρώ, που προικοδότησε το Διεθνές Δικαστήριο στον «ευγενή τιμωρό» της Ελλάδος. Επιτέλους ελύθει το ελληνικό βασιλικό αίνιγμα:

                                                                                     

 Εκατομμύρια ευρώ έδωσα και πήρα την κερά μου, να την βάζω ανάσκελα να κάνω τη δουλειά μου.

Ναι την πληρώσαμε τη κυρά μας Κορώνα, αλλά δεν τελειώσαμε με το σινάφι της. Διότι ένας ξένος συγγραφέας λέει πολύ σωστά: «Οι σύγχρονοι βασιλείς μοιάζουν με σκωληκοειδείς αποφύσεις. ‘Όταν κάθονται φρόνιμοι, είναι άχρηστοι· όταν γίνονται ενοχλητικοί, επιβάλλεται η “αφαίρεσή” τους, που είναι πάντα “επικίνδυνη”». Με αλχημείες και μαγειρέματα του Αλογοσκούφη αλα-απογραφή προσπάθησαν με «κρυφούς προυπολογισμούς» αφανούς χρέους να φορτώσουν το δημόσιο έλλειμα, που έφερε στην ελληνική Οικονομία η αποζημίωση Γλίξμπουργκ και τα δικηγορικά έξοδα της δίκης, στους λογαριασμούς επιδοτήσεων της ΕΕ. Έλα όμως που οι βόρειοι Εταιροί μας δεν μασάνε κουτόχορτο και τους τη βγήκανε με κόκκινο, σαν φάντης μπαστούνι μπροστά τους. Δουλεύοντάς τους,  ναι καλά, ματάκια μου γλυκά, δεν σφάξνε. Κοιτάχτε να τα πάρετε από τους φοροφυγάδες της λίστας Λαγκάρτ, αλλιώς τα Μνημόνια θα πέφτουν βροχή εως ότου μαζέψετε το παραδάκι που φιλοδωρίσατε τον Κοκό σας. Τρία χρόνια έχουν περάσει από την ημέρα που η Ελλάδα μπήκε στη δίνη των Μνημονίων και ακόμη δεν έχει αγγιχτεί το παραμικρό....από τους παράγοντες εκείνους που οδήγησαν στην κρίση». Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Το πρόβλημα για τη χώρα μας είναι πως στα αδιέξοδα δεν υπάρχει Δημοκρατία, αλλά Αυλοκρατία της βουλευτοκρατικοαυλής. Πάντως η ελληνική Οικονομία θα αρχίσει να πέρνει ανάσα από το 2014 και μετά. Που θα έχει στρώσει το νέο σχέδιο της μετερρύθμησης του φορολογικού συστήματος. Βασει του οποίου τα κράτη-μέλη θα πρέπει να διαβιβάζουν ετησίως στο Συμβούλιο και στην Επιτροπή τα σχέδια προϋπολογισμού τους για το επόμενο έτος μέχρι τις 15 Οκτωβρίου. Άλλοι παπάδες, άλλα βαγγέλια θα μου πείτε.  Ε, έτσι είναι γιατί έτσι πάει. Από κάτω η ενάτη κι από πάνω η χιονάτη.  Αφού εφτασε ο κόμπος στο χτένι και αν δεν λαλήσει ο τζίτζικας, δεν θα έχουμε καλοκαίρι. Γιαυτό ας προσέξουμε το καινούργιο κοσκινάκι μας, και που να το κρεμάσουμε. Για να στεφθούμε τη δόξα του ως λαός πρέπει να περάσουμε αλάβωτοι τις συμπληγάδες πέτρες των ερχομένων εκλογών. Γιατί σε αυτές τις εκλογές δεν έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα σε μερικά κόμματα και να αποφασίσουμε σε ποιο θα εμπιστευ­θούμε την εξουσία για τέσσερα, το πολύ, χρόνια. Έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα σε δύο πολιτεύματα και να αποφασίσουμε σε ποιο θα εμπιστευθούμε τις τύχες της χώρας μας για δεκαε­τίες ολόκληρες, έχουμε να αποφασίσουμε αν ο αρχηγός του Κράτους θα είναι η Ελληνική Δημοκρατία, που θα εκλέγεται από τους Έλληνες για ορισμένο χρονικό διάστημα, ή αν θα είναι ο κληρονόμος μιας ξένης δυναστείας, που την διόρισαν οι ξένοι και στάθηκε πάντο­τε όργανο των ξένων. Μην ξεχνάμε πως όταν εκείνη την Κυριακή θα φθάσουμε στην κάλπη, πάνω απ’ τον ώμο μας θα στέκουν οι σκιές μυριάδων Ελλήνων, που πέθαναν για την ελευθερία αυτού του τόπου. Ο αγώνας των περισσότερων απ’ αυτούς προδόθηκε ξανά και ξανά – και το κυριότερο όργανο της προδοσίας ήταν οι αυλικοί του θρόνου, που μεταμόρφωναν τα κατορθώματα των αγωνιστών σε προνόμια της ιθαγενούς και ξένης ολιγαρχίας. Στο χέρι μας είναι να μην προδώσουμε τότε μαζύ με τις θυσίες των νεκρών αυτών και την πείνα των νεκρών των Μνημονίων. Ως τότε προσφέρω μια συμβουλή -όχι από με αλλά και για με-,  συμβουλή  που έχει γράψει ο Επίκουρος προς ένα φίλο του, το Μενοικέα: «Μήτε νέος ων μελλέτω φιλοσοφείν   μήτε γέρων υπάρχων κοπιάτω φιλοσοφών, ούτε γαρ άωρος  ουδείς  ούτε πάρωρος προς το υγιαίνον της ψυχής. Ίσως θα  είναι χρήσιμη η ενασχόληση και για την ψυχική  ηρεμία μας  και  για το ύφος του λόγου μας.                               Ευχαριστώ,   Καρβας.