ΤΟ  ΘΕΙΟΝ  ΨΕΜΑ  ΤΗΣ  ΓΙΟΡΤΗΣ  ΤΩΝ  ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ  ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ                     

       Ανοιχτή επιστολή μου προς τον 20^ον  Προκαθήμενον της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ελλάδος και Ελέω Θεού αρχιεπίσκοπον Ιερώνυμον Β΄ (κοσμικό του όνομα Ιωάννης Λιάπης).

 Εν Χριστώ τω Θεώ αληθηνά αγαπητέ αδελφέ Ιωάννη και Mακαριώτατε Αρχιεπίσκοπε Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμε, υποκλίνοντας υποβάλλω ευλαβώς τα σέβη μου ο ελάχιστος εγώ, Βασίλης βαπτισθείς εν τω Χρηστώ (των Ελευσενίων και όχι των Ιουδαίων) και Καρβέλης γνωστός εν τω Λαώ (των παιδιών του Έρωτα και της Αφροδίτης και όχι των παιδιών του Αβραάμ και Ισαάκ) και εύχομαι η Θεία Χάρις να διαφυλάτει πάντας υμάς υγιείς. Δια της παρούσης μου και με γνώμονα των Ελλήνων Ολυμπιοθεολάτρων (και όχι ειδωλλολάτρων που τους βλαστημάτε εσείς οι κληρικοί, αφού οι θεοί του Ολύμπου είναι η έκφανση των μυστηρίων του Σύμπαντος) προγόνων μου την αρχαία φιλοσοφική ρήση: «Όστις εκ φόβου του γλώσσαν εγκλήσας έχει, κάκιστος είναι νυν τε και πάλαι δοκεί», έρχομαι να μιλήσω ενώπιόν Σας ελεύθερα, ειλικρινά και ευθέως. Γιαυτό Αιδεσιμώτατε επιμένω ικετεύοντας να με αφήσετε ήσυχο να ολοκληρώσω τον λόγο μου χωρίς να με προπηλακίσετε  και κατόπιν ας προσπαθήσετε να ανατρέψετε τα λεγόμενά μου με λογικά επιχειρήματα.΄Η δε συζήτηση δεν θα είναι, Πανάγιε, ανταγωνιστική ρητορική, αλλά κίνητρο που θα ενεργοποιήσει το λόγο της αληθείας και με μοναδική του φροντίδα να υψώσει Εσάς τον συνομιλητή μου σε άξιο ερευνητή και κριτή της θεϊκής εντολής των Μαντείων των Δελφών «γνώθι σαυτόν» της φρούρωσης των Ελληνικών Γραμμάτων από τους Τρείς Φωστήρες της Εκκλησίας σας. Σας ομολογώ ότι ένα από τα πικρότερα αισθήματα, που απόκτησα στη ζωή μου από την Εκκλησία της ελληνικής χριστιανοσύνης σας, ώς τέκνον προερχόμενο από τους μακαρίους και ανδρείους του χρυσού γένους της ανθρωπότητας, τους  Σελλούς = Ελλούς = Έλληνες, είναι η αφή του συναισθήματος ντροπή. Τι όνειδος και ασέβεια προς το φώς της αιώνιας πνευματικότητας της ανθρωπότητος, τα Ελληνικά Γράμματα, το θράσος και η αναίδεια των μαυροφόρων της  Ορθοδοξίας σας το να επιβάλλουν στους Έλληνες να δοξάζουν στις 30 του διπροσώπου (αλήθειας και ψεύδους) Θεού Ιανού (Ιανουαρίου), μέσα στο Ναό της αληθείας, τους τρεις  Καππαδόκες και μη Έλληνες ως επινοητάς των ελληνικών Γραμμάτων και Φωστήρες της Ηλιότητας. Ειλικρινά ντρέπομαι να λέγομαι Έλληνας με τον εξευτελισμό που έχουν φέρει στην ελληνική οντότητα οι ρασοφόροι σας, όταν με τα άγια στόματά τους κηρύττουν, χωρίς καν να κοκκηνίζουν, ότι ο δημιουργός και φορέας του υψηλού στοχασμού είναι αυτοί οι τρεις θεολόγοι του 341 μΧ. Απορώ και εξίσταμαι πως ως Δεσπόζων αυτούς ανέχεσθε την αναλήθεια ταύτην. Αφού ως Αρχιτσέλιγκας της ελληνικής Εκκλησίας γνωρίζετε ότι οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας του Χριστού έτρεχαν  στους Έλληνες φιλόσοφους Λιβάνιο, Αμμώνιο, Σακκά και άλλους. Διότι δεν τους αρκούσε η επιφοίτησις του Αγίου Πνεύματος και χρειάζονταν την ελληνική ειδωλολατρική φιλοσοφία για να κατέχουν πλήρως την θεία γνώση του Ιησού των Ναζοραίων. Μάλιστα δε ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος Πορφύριος στον «Βίο του Πλωτίνου» (που εσώθει από την χριστιανική πυρά του Εκκλησιακού διατάγματος εκδοθέν το 448 μ.Χ.) μας περιγράφει πως ο Έλληνας φιλόσοφος Πλωτίνος έχανε τον έλεγχο του νευρικού του συστήματος, όποτε συνέβαινε να εμφανιστεί μπροστά του ο μεγάλος χριστιανός φιλόσοφος, Ωριγένης. Ο οποίος αφού κατέκλεψε τις ιδέες του Πυθαγορείου, Αμμωνίου, Σακκά, που ήταν και διδάσκαλος του Πλωτίνου, παρουσίασε τον όγκο της γνώσης που έλαβε καθώς και μυστικά των ελληνικών μυστηριακών παραδόσεων σαν δημιουργήματα δικών του εμπνεύσεων και ιερών εμπειριών από τα χριστιανικά του «βιώματα». Εικάζεται λοιπόν, πως εσείς οι Άγιες Ρόμπες της Ορθοδοξίας σας εκτείνετε, μέχρι την σήμερον ημέραν, την φαυλότητα του εκκλησιαστικού αυτού συγγραφέας σας με την πλύση εγγεφάλου στο ελληνικόν ποίμνιόν σας τιμόντας στη Γιορτή των Ελληνικών Γραμμάτων τους Τρεις Ιεράρχες σας ως «μελιρρύτους ποταμούς της σοφίας, μεγίστους φωστήρας και κορυφήν των Διδασκάλων». Αυτό, βάσει της λαϊκής σοφίας «Πές μου ποίον έχεις Δάσκαλο να σου πώ ποιός είσαι», είναι ένα Άγιον Ψέμα. Μην σας σκανδαλίζει Δέσποτα αυτή η πικρή αλήθεια. Πάταξον μέν. Άκουσον δέ. Ό Μέγας Βασίλειος σας λέγει ότι «Ο έσχατος ορισμός της αδικίας είναι το να φαίνεται κάποιος δίκαιος ενώ δεν είναι». Δεν είναι ηθικοθρησκευτικόν ο Μαθητής να είναι ανώτερος του Διδασκάλου του. Διότι βάσει αυτής της ασεβής λογικής οι Μαθηταί του Χριστού σας καθίσταντε επιφανέστεροι του Διδασκάλου τους και οι Τρεις Θεολόγοι της Χριστιανοσύνη σας κατά πλείστον μέγιστοι φωστήρες από τον Διδάσκαλό τους τον νεοπλατωνικό φιλόσοφο Λιβάνιον. Κάτι που ισχυρίζεται και ο Μεγάλος Βασίλειος απαντόντας σε επιστολή του Λιβάνιου προς αυτόν με τον εξής προκλητικό τρόπο «τι άλλο θα έλεγε ένας σοφιστής σαν κι εσένα…το έκανες για να εντυπωσιάσεις τους άλλους…μα εγώ είμαι με την μεριά του Μωυσή και του Ηλία και των ανθρώπων σαν και αυτούς…κι αν κάτι έγινα έχοντας εσένα για δάσκαλο με τον καιρό το ξέχασα». Αυτή η ομολογιακή παραδοχή του Βασιλείου σας μεταμορφώνει από Άγιες Ρόμπες της Ορθοδοξίας σε σχέτες ρόμπες της Κοινωνίας. Μα πώς είναι δυνατόν να κηρύσετε προστάτη των Ελληνικών Γραμμάτων κάποιον ο οποίος ομολογεί γραπτώς ότι απαρνήθηκε την Ελληνική Παιδεία του Λιβάνιου και ανέλαβε την προστασία της Παιδείας του Μωυσή και του Ηλία. Επίσης με το «να μην δειλιάζουμε από τους Ελληνικούς λόγους (των Ελληνικών Γραμμάτων) γιατί αυτοί είναι σαν τους δαυλούς που δεν έχουν πλέον την φωτεινότητα του πυρός αλλά καπνίζουν και μαυρίζουν όσους τους ακουμπούν και δακρύζουν τα μάτια όσων πλησιάζουν (εις Ησαϊαν 7,196,1-9)», ο Μέγας Ιεράρχης δείχνει για ακόμη μια φορά το πώς σκέφτεται για την ελληνική παιδεία των Ελλήνων χριστιανών. Με την Άγια δε διδασκαλία του «όπου κατοικεί ο φόβος εκεί κατοικεί η καθαρότητα της ψυχής και η παιδεία του Κυρίου ανοίγει τα ώτα (100 Ε)», μας αποκαλύπτει ότι ο φόβος και η χριστιανική διδασκαλία είναι η Παιδεία που ευαγγελίζεται η αφεντιά του και όχι η Παιδεία των Ελληνικών Γραμμάτων. Λέγοντας  δε «Επειδή η τιμωρία νουθετεί όπως έκανε και ο Παύλος με το να παραδίδει στον Σατανά όπως σε δήμιο που βασανίζει και μαστιγώνει δια να δεχθούν την διδασκαλία του Χριστού. Να δέχεσαι λοιπόν, τους πόνους και τις πληγές καθαριζόμενος από όσα αμαρτάνεις και να λέγεις για την γνώση της παιδείας (της χριστιανικής και όχι ελληνικής) θα υπομείνω την οργή του Κυρίου διότι αμάρτησα 101 D-E)», αποσαφηνίζει ότι η πνευματική του κληρονομιά είναι εκκολαπτήριον δουλοπαροίκων του χριστιανισμού και αποπροσανατολισμός του ανθρώπου από το φωτοστέφανο των Ελληνικών Γραμμάτων της ελληνικής γλώσσας. Δια την οποία ο Ολλανδός καθηγητής Ομηρικών κειμένων στο πανεπιστήμιο του Μοντρεάλ, Groot Jan de, είπε «Η Ελληνική γλώσσα έχει συνέχεια και σε μαθαίνει να είσαι αδέσποτος και να έχεις μιά δόξα, δηλαδή μιά γνώμη. Στην γλώσσα αυτή δεν υπάρχει ορθοδοξία. Έτσι ακόμη και αν το εκπαιδευτικό σύστημα θέλει ανθρώπους νομοταγείς (όπως της Εκκλησίας)  – σε ένα καλούπι – το πνεύμα των ελληνικών κειμένων και η γλώσσα σε μαθαίνουν να είσαι αφεντικό». Είναι ένας ωραίος μύθος λοιπόν, να λέτε Πανάγιε ότι οι τρεις φωστήρες της Ορθοδοξία σας είναι η κιβωτός που διαφύλαξε έν ζωή τον Ελληνισμό των Ελληνικών Γραμμάτων και ότι χωρίς τη προστασία της μητέρας Εκκλησίας των δεν θα υπήρχε σήμερα καν του Ελληνισμού η ελληνική γλώσσα. Αφού τα Ελληνικά Γράμματα δεν διαφυλάχτηκαν από την  χριστιανική Εκκλησία των ρωμιών Ελλήνων, παρά από τη δύναμή τους κι τη ζωτική τους ορμή που αντλούν μέσα από τα διασωθέντα εκ της Γής του Πυρός της Άγιας χριστιανικής Εκκλησίας κείμανα των Ελλήνων Φιλοσόφων, που ευωδιάζουν Όμηρο, Ησίοδο, Πλάτωνα, Σωκράτη, Αριστοτέλη, Θουκυδίδη, Σοφοκλή, Ηράκλειτο. Δια τους οποίους ο Χρυσόστομος Ιεράρχης δηλώνει «οι φιλόσοφοι (των Ελλήνων) είναι καταγέλαστοι και δεν διαφέρουν από τα φλύαρα παιδιά. Είναι τόσο γελοία αυτά που έγραφαν ώστε τα βιβλία τους εξαφανίστηκαν κι αν διεσώθει κάποιο βιβλίο τους, βρίσκεται στα χέρια χριστιανών (Ρωμιών) και με αυτόν τον τρόπο εξευτελίζουμε τις πλεκτάνες τους διότι δεν φοβόμαστε τα φίδια και τους σκορπιούς. Έχουμε λάβει εντολή από τον Θεό (Χριστό) να καταπατούμε τα φίδια και τους σκορπιούς» (539,2 D-E). Υπερβολικά προσβλητικός προς τον Αρχιεπίσκοπον (συνάδελφόν σας)  της Κων/πολης γίνεστε Μακαριώτατε με την εμμονή και επιμονή σας, ότι αυτός ο Άγιος Πατέρας της Εκκλησίας έλαβε εντολή από τον Ιησούν Χριστόν Βασιλέαν των Ιουδαίων να προστατεύει τα Ελληνικά Γράμματα και όχι να τα καταπατεί ως φίδια και σκορπιούς, όπως ο ίδιος ομολογεί. Επίσης με το «Αν στα ενδότερα (της ελληνικής Γαμματείας των φιλοσόφων της) κοιτάξεις, θα δεις, τέφρα και σκόνη και υγιές τίποτα, αλλά τάφος ανοιχτός ο λάρυγγάς τους, τα πάντα δε γεμάτα ακαθαρσίες και ιχώρ, (πύον) και πάντα τα δόγματά τους βρίθουν σκωλήκων. Αυτά γέννησαν και αύξησαν οι Έλληνες, από των φιλοσόφων λαβόντες. Ημείς δε, ου παραιτούμεθα της κατ΄αυτών μάχης (Εις άγιον Ιωάννην Ευαγγελιστήν 59, 370, 7 – 11)» δείχνει όχι την προστασία του προς τα Ελληνικά Γράμματα, που εσείς κ. Ιερώνυμε ισχυρίζεστε, αλλά πόσο απεχθής και πολέμιος είναι κατά των Γραμμάτων της ελληνικής Γλάσσας.  Που κατά την άποψη του Γερμανού φιλοσόφου Heidegger Martin  «Για τους Έλληνες η ύψιστη προίκα τους είναι η γλώσσα τους, στην οποία η παρουσία ως τοιαύτη φθάνει στην εκκάλυψη και στην κάλυψη. Όποιος δε μπορεί να δει τη δωρεά ενός τέτοιου δώρου προς τον άνθρωπο και όποιος δε μπορεί ν' αντιληφθεί τον προορισμό ενός τέτοιου πεπρωμένου, καθόλου δε θ' αντιληφθεί τον λόγο περί του προορισμού του είναι, όπως ο φυσικός τυφλός δε μπορεί ν’ αντιληφθεί τι είναι το φως και το χρώμα». Ως βρομόγλωσσα, πυογόνο και σκωληκομήτερ εδίδασκε λοιπόν, ο επιφανής Ιεράρχης την «ύψιστη προίκα» των Ελλήνων. Ας δούμε όμως Αγαπητέ Ιερώνυμε και την άλλη προσήλωση του Χρυσοστόμου στα Ελληνικά Γράμματα, που ειλικρινά βγάζει μάτι όταν την διδάσκεσαι ως ένδειξη αφοσίωσης στα Ελληνικά Γράμματα. «Κάποιοι δεν πιστεύουν στην ανάσταση των νεκρών γιατί πάσχουν από την ελληνική μωρία, η οποία προέρχεται από την ανοησία της φιλοσοφίας των Ελλήνων που είναι μητέρα όλων των κακών» . Δηλαδη, φιλοσοφικες βλακείες ήταν η διδασκαλία της γνώσης που του εμάθαινε ο Έλληνας διδάσκαλός του Λιβάνιος. Γιαυτό τον έλουζε με βρισιές «Ω μιαρέ… Ω ληρόσοφε… Άθλιε και ταλαίπωρε», που μόνο από ένα «χρυσό στόμα» δεν θα περίμενε κανείς να βγουν.  Ήταν του Δία εύνοια που ο Λιβάνιος τη γλυτώσει ζωντανός και δεν είχε την τύχη της μγαλύτερης γυναίκας μύστης των Ελληνικών Γραμμάτων και φιλοσόφου Υπατίας της Αλεξάνδρειας. Την οποίαν  το 415 οι Παραβολάνοι (στρατιωτική φρουρά) του Αγίου Κυρίλλου Πατριάρχη Αλεξανδρείας την έσυραν στην Εκκλησία του Χριστού, Καισάρειον. Όπου ξέσχισαν τα ρούχα της και κομμάτιασαν το σώμα της με όστρακα και κομματιασμένη την διασκόρπησαν στην πόλη (Ησύχιος). Η ευγενέστερη μορφή της ελληνικής παιδείας, Υπατία, έγινε Σεβασμιώτατε Ιερώνυμε μάρτυρας της ελληνικής σκέψεως και των ελληνικών γραμμάτων με τον φρικτότερο τρόπο που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς, από χριστιανούς εχθρούς της ελληνικής γνώσης. Βεβαίως, αυτόν τον καταστροφικόν ζήλο του θρησκευτικού μίσους προς το θείον δώρον της ανθρωπότητας, ελληνική γνώση, τον διδάσκετε στα υπάκουα και άβουλα πρόβατα του χριστιανισμού εσείς οι Ταγοί των. Έχοντας το δικαίωμα η Εκκλησία της Oρθοδοξίας να είναι κρατική αποκτήσατε εσείς οι πνευματικοί Αρχηγοί της τον λόγο στη θρησκειοποίηση της Εκπαίδευσης των σχολείων με παραδείγματα σαν αυτό με τους «Πρωτόπλαστους». Που ο θεός τους έδιωξε από τον παράδεισόν του επειδή έφαγαν το μήλο της γνώσης των Ελληνικών Γραμμάτων. Επίσης και με τον θεοδοσιανό Κώδικα, ο οποίος περιελαμβάνει 66 άρθρα κατά των Ελληνικών Γραμμάτων. Μάλιστα το άρθρο που αργότερα μπήκε στην αρχή του Ιουστινιάνειου Κώδικα, γράφει: "Επιθυμούμε όλοι οι λαοί ,που κυβερνά το κράτος της γαληνότητάς μας, να πιστεύουμε τη μια θεότητα του Πατρός και Υιού και Αγίου Πνεύματος. Οι άλλοι όμως τους οποίους θεωρούμε ανόητους (λόγω Ελληνικών Γραμμάτων), αυτοί να υπομένουν την ατιμία του αιρετικού δόγματος και να τιμωρούνται. Από την τιμωρία της δικής μας ισχύος, την οποία λάβαμε από θεία ευδοκία". Έτσι με αυτή την δική σας «θεία ευδοκία», που πορεύεται εκ των διαταγμάτων του ευσεβούς χριστιανού Μεγάλου και Αγίου (δολοφόνου Ελλήνων) Θεοδοσίου, μετατρέπεται ο ναός της Θεάς Αφροδίτης σε πορνείο και ναοί της Θεάς Αρτέμιδος και του Θεού Ηλίου σε σταύλους. Το τραγελαφικό της υπόθεσης με την γιορτή των «Τριών Ιεραρχών» ως τιμή των «Ελληνικών Γραμμάτων» είναι, Οσιότατε της Εκκλησίας, που δεν έχει ουσία. Επειδή βασίζεται στο καταστατικό ψεύδος ότι οι τιμώμενοι «άγιοι» είχαν γνήσιο ενδιαφέρον για τη μελέτη της ελληνικής γραμματείας. Έτσι καθίσταται υποκριτική, αφού στη γιορτή των Ιεραρχών ευλογήτε τον ελληνισμό και στην Κυριακή της Ορθοδοξίας τον αναθεματίζετε με το «σε αυτούς που μελετούν διεξοδικά τα μαθήματα των Ελλήνων επειδή πιστεύουν στις κενές ιδέες των μαθημάτων θεωρώντας τες αληθινές και τις διδάσκουν ανενδοίαστα πότε κρυφά και πότε φανερά, ΑΝΑΘΕΜΑ!». Στους δε Χαιρετισμούς δοξάζετε κραυγάζοντας το «Χαίρε Μαρία που διέλυσες την φιλοσοφία των Αθηναίων κι έκανες τους σοφούς της άσοφους».   Αμήν!  
                             Ο ελάχιστος εγώ, Βασίλης Καρβέλης.

                   Η  ΦΑΝΑΡΙΩΤΙΚΗ  ΣΤΑΥΡΩΣΙΣ  ΤΟΥ  ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ.

       Με του Παναγιωτάτου Βαρθολομαίου την δημόσια καταγγελία «με σταυρώνουν κάθε μέρα στην Τουρκία», που κατέθεσε στις 20 Δεκεμβρίου 2009 στην αμερικανική τηλεοπτική εκπομπή «60 Λεπτά», μάθαμε πως η Τουρκία απόκτησε και αυτή το δικό της «Γεφύρι της Άρτας». Με τη μόνη διαφορά ότι στη τούρκικη Άρτα (Φανάρι) το γεφύρι της (Βαρθολομαίος) κρεμίζεται με την «σταύρωσή Του» την ημέρα και όχι τη νύχτα που κρεμιζόνταν της ελληνικής Άρτας. Μάλιστα δε η καθήλωσή Του στο σταυρό, που  η ετυμολογική του σημασία αναφέρεται στόν Όμηρο ώς ένωση, αδέλφωμα από την ένοια τού κασις (Ιλιάδα Ζ430, Ο545, Οδύσεια Δ155 εξ` ού καί η Ομηρική λέξη κασίγνητοι  -Ιλιάδα Δ155, Ε359-), γίνεται σύμφωνα βεβαίως με τη δικηγόρο Κεζμπάμ Χατεμί, που έχει αναλάβει ενώπιον των τουρκικών δικαστηρίων υποθέσεις της Αρχιεπισκοπής Νέας Ρώμης, (και όχι της ψευδώς αναφερομένης Κων/πολης, αφού είναι ιστορικώς γνωστόν πως ο Μέγα Κωνσταντίνος όταν μετέφερε την βασιλεύουσα της Αυτοκρατορίας του από την Ρώμην στό Βυζάντιον την ονόμασε Νέα Ρώμη), με του δρόμου το όνομα «Σαντρατζάμ Αλή Πασά» στον τοίχο της Αρχιεπισκοπής (και όχι Οικονομικού Πατριαρχείου). Το οποίον βλέπει καθημερινώς ο Αρχιεπίσκοπός (και όχι Οικονομικός Πατριάρχης) της Βαρθολομαίος σαν ήλος στο σώμα και στην καρδιά του. Δηλαδή! Στου Βαρθολομαίου την τούρκικη «σταύρωση», που δημοσίευσε την εικόνα της η τούρκικη εφημερίδα Yenicag και διαβεβαίωσε ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών κ. Νταβούτογλου πως «στην Ιστορία μας και στα δικά μας έθιμα δεν υπήρξε ποτέ σταύρωση (αλλά απαγχονισμός) και ούτε θα υπάρξει», εχρησιμοποιήθησαν λέξεις και όχι καρφιά. Όπως μεταχειρίστηκαν στην ιουδαϊκή σταύρωση του Χριστού της Ρωμιωσύνης. Αυτή η διαφορά μεταξύ λέξεων και καρφιών μου εξηγεί το γιατί ο τούρκος Χριστός Βαρθολομαίος αναστένεται εφημερίς, ενώ ο «Ιησούς Βασιλεύς των Ιουδαίων» ανεστήθει μετά την τριήμερον θανάτωσή Του. Αφού είναι κατανοητόν ότι οι λέξεις πληγώνουν την ψυχή, τα δε καρφιά σκοτώνουν ψυχή και σώμα. Θα είναι σώφρον, τώρα που στο όνομα της θρησκευτικής ελευθερίας του Συντάγματος της ΕΕ κατεβαίνουν, με απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, από τα σχολεία της Ιταλίας οι σταυροί και εικόνες (σύμβουλα του καθολικισμού), η της Yenicag εικόνα σταύρωσης Βαρθολομαίου να αναρτηθεί στα σχολεία της Ορθοδοξίας και στο γραφείο του Οικομενικού Πατριάρχη Ορθοδόξων Χριστιανών κ. Δημητρίου Αρχοντώνη, μάλιστα δε δίπλα στη μεγάλη διαστάσεων ασπρόμαυρη φωτογραφία του Κεμάλ Ατατούρκ. Του οποίου η μεταπολίτευσίς του μετωνόμασε το άθλιο και στενό δρομάκι της Ιεράς Μονής του Αγίου Γεωργίου (και όχι Οικομενικού Πατριαρχείου που θέλουν οι ρασοφόροι) από Πετρί Καπού σε Σαντρατζάμ Αλή Πασά. Προς τιμήν του Πασά που διέταξε τον απαγχονισμό (και όχι σταύρωση) του Ελέω Θεού Πατριάρχη Γρηγοριού Ε΄ (Γεωργίου Αγγελοπούλου εν οίκτω Λαού και γιού του Ιωάννη Αγγελοπούλου και της Ασημίνας του γένους Παναγιωτοπούλου). Του οποίου τη θηλιά στο λαιμό την έβαλε ο Σαντρατζάμ Αλή Πασάς όχι για τον αφορισμό της Επανάστασης του 1821 που υπέγραψε, μαζί με τους υπόλοιπους τραγογένηδες Ρασοφόρους (τη συμφορά του Ελληνικού Έθνους), πάνω στην Αγία Τράπεζα της Εκκλησίας του Χριστού και επέσειε τον φόβο του Θεού, της Κρίσεως, της κολάσεως και της καθαιρέσεως, αν ο κάθε επίσκοπος της Ελλάδος δεν κατορθώσει να καταστείλει την επανάσταση του ’21. Για την οποίαν ο καθημερινώς σταυρωμένος Βαρθολομαίος έκανε την εξής ανθελληνική δήλωση: «Δυστυχώς οι δύο λαοί διέκοψαν την υπέροχη συμβίωση των 400 χρόνων, όταν ξεσηκώθηκαν κάτι ξεβράκωτοι, το 1821 και δημιούργησαν τις γνωστές προστριβές (Αυριανή 30/10/99)». Ούτε επίσης μπήκε η αγχόνη στο λαιμό του Γρηγορίου Ε΄επειδή είχε αποστείλει και δύο ακόμη εγκύκλιους: Μία ανοιχτή για να διαβαστεί στους κληρικούς και την άλλη εμπιστευτική και εν αγνοία του Σουλτάνου προς τους μητροπολίτες (σαν τον ανιψιόν αυτού Παλαιών Πατρών Γερμανόν εν τω Χριστώ και Γεώργιον -γιό του Ιωάννου Γκόζια και της Κανέλας Κουκούζη- εν τω κόσμω), την οποίαν φυσικά κανένας δεν τον υποχρέωσε να συντάξει. Αλλά τον Αρχιεπίσκοπο (και όχι Οικομενικόν Πατριάρχη) Γρηγόριο Ε΄, παρά την αγαστή συνεργασία με τον αφέντη του Σουλτάνου, τον κρεμάσανε στη Πύλη επειδή ως υπηρεσιακός Αξιωματούχος στις δημόσιες υπηρεσίες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας είχε θέσει τον εαυτό του στην υπηρεσίαν του υψηλού σκοπού των Τούρκων, την καταστολή της ελληνικής επανάστασης. Αλλά αποδείχθει η υπηρεσιακή δραστηριότητά του αναποτελεσματική, αφού δεν κατάφερε να σταματήσει την εξέγερση των Ελλήνων προβάτων της Ορθοδοξίας του. Όπως στον κόσμο των πολιτικών επιχειρήσεων χάνεις τη θέση σου όταν φέρεις χασούρα, έτσι και στις στρατιωτικές επιχειρήσεις (ειδικά εν καιρώ πολέμου) όταν αποτύχεις δεν σε χρειάζονται πιά και σε απολύων. Όμως στον κόσμο των θεοκρατικών καθεστώτων, όπως των Μουσουλμάνων, χάνεις τη ζωή σου προς σωφρονισμό των υπολοίπων. Έτσι και ο Ελέω Θεού Γρηγόριος ο Ε΄ έπεξε στη προδοσία της πατρίδος του Ελλάδα και με την ηττοπάθειά του έχασε τη ζωή του. Η μεν Ορθόδοξη Εκκλησία τον αναγνώρισε ως εθνομάρτυρα και προς τιμή του ονομάτισε δρόμους «Γρηγορίου Ε΄». Η δε Τουρκία για να τιμήσει τον Προθυπουργό της έδωσε στην οδόν, επί της οποίας ευρήσκεται ο φαναριώτικος αρχιεπισκοπικός Οίκος, το όνομα «Σαντρατζάμ Αλή Πασά», συμβουλεύοντας τοιούτως το τίμημα της κακής υπηρεσίας. Ομολογώ ειλικρινώς πως νιώθω και συμμερίζομαι την θλίψην και τον πόνο της σταυρώσεως του πνευματικού μου πατέρα κ. Βαρθολομαίου, που διαισθάνεται ατινίζοντας επανειλημμένα τον τιμωρό της τυχόν χείριστης απόδοσής του στα υπηρεσιακά του καθήκοντα.  Γι΄ αυτό, λοιπόν, και δεν αρνήθηκε την πρόσκληση του Δημάρχου του Πέραν να παραστεί στις 26/8/2011σε δείπνο στον περίφημο τεκέ του Γαλατά -που βρίσκεται πάνω στα ερείπια της βυζαντινής εκκλησίας των Αγίων Θεοδώρων- με την ευκαιρία της εορτής του Ραμαζανίου. Για χατίρι της εύνοιας του Πρωθυπουργού (μιάς και πρωθυπουργός διέταξε την θηλιά στο λαρύγγι του ρασοφόρου Αγγελοπούλου) κάθισε δίπλα στον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στο κεντρικό τραπέζι του ετησίου τούρκικου δείπνου, «Ιφτάρ», και παρακολούθησε με ενδιαφέρον τους περιστρεφόμενους Δερβίσηδες, όπως εύγλωττα μπορεί κανείς να διαπιστώσει παρατηρώντας τις σχετικές φωτογραφίες. Η δε χαρωπή ματιά του εκδηλώνει ότι ο γέροντας έγραψε στα παλιά του παπούτσια του Χριστού το πρόσταγμα: «Δεν ανατριχιάζεις με το να οδηγής τον εαυτό σου στους βέβηλους κι ακάθαρτους αυτούς τόπους; Ποια δικαιολογία θα έχεις και πώς θα συγχωρηθής όταν, με τη θέλησή σου, σπρώχνεις τον εαυτό σου στο γκρεμό; [Λόγος ΣΤ' §στ']». Θα μου πείτε πως «η ζωή χωρίς διασκέδαση μοιάζει με ταξίδι χωρίς ξεκούραση» και γιαυτό ο άνθρωπος ήρθε στο τσακίρ κέφι, για να ξεχαστούν οι πόνοι από τα «καρφιά» της οδού «Σαντρατζάμ Αλή Πασά». Βεβαίως, η Σταύρωση δεν επιδιώκεται και αυτό το τόνισε ο ίδιος ο Χριστός, όταν στον κήπο της Γεθσημανής ενώ ως άνθρωπος παρακάλεσε τον Πατέρα Του να άρει το ποτήριο τούτο, εντούτοις το υπέμεινε υπακούοντας σε Αυτόν. Σήμερα, όμως, οι ίδιοι οι ρασοφόροι μας παρουσιάζουν τη Σταύρωση σαν παράδειγμα για να υπομένουμε όλες τις κακουχίες και αδικίες του κόσμου, παραιτούμενοι από το δικαίωμα αλλά και την υποχρέωση για δικαίωση μέσα σε αυτόν τον κόσμο. Μάλιστα ο απόστολος Ανδρέας, όταν οδηγήθηκε στο σταυρό, χαιρέτησε με τα εξής λόγια: «Περίμενα πολύ αυτή τη χαρούμενη ώρα. Ο σταυρός έχει καθαγιαστεί από το σώμα του Χριστού που κρεμάστηκε πάνω του». Επίσης να θυμίσω ότι (κατά πως λέν τα ευαγγέλια) ο Χριστός από το ύψος του σταυρού συγχώρησε τους σταυρωτήδες Του, και χωρίς τους δημίους Του ,δεν θα υπήρχε το έναυσμα της χριστιανικής Ορθοδοξίας. Σχέτη σταύρωση ήταν και η θηριωδία και η κτηνωδία, που ξεπέρασε τα όρια της φαντασίας,  του ιερού πολέμου των χριστιανικών Σταυροφοριών της Δ. Ευρώπης εναντίον των Μουσουλμάνων. Τον οποίον εκήρυξε ο πάπας Ουρβανός Β΄ με απόφαση της τοπικής Συνόδου στο Κλερμόν της Γαλλίας στις 27 Νοεμβρίου 1095. Και ο βιαίος θάνατος από τον Σταυροφόρο της Σταυροφορίας, ως «φόρο τιμής» στο Σταυρό, ήταν το αποκορύφωμα του οριστικού Σχίσματος (1054) ανάμεσα στις δύο (Ορθόδοξη + Καθολική) Εκκλησίες του Χριστού. Όταν πατριάρχης της Νέας Ρώμης (όχι Κων/πολης) ήτο ο Μιχαήλ Κηρουλάριος και πάπας στη Ρώμη ο Λέων Θ΄, που και οι δυό τους ήθελαν να υποτάξουν το κράτος στην θέληση της Εκκλησίας των με την Σταυροφορία των χριστιανών Σταυροφόρων. Η χρηστιανική Σταυροφορία της Ορθοδόξου Εκκλησίας δεν το κατόρθωσε διότι η στρατιωτική Οπλοφορία του κράτους αποδείχθηκε πιό ισχυρή. Ενώ ο πάπας της Ιταλίας Γρηγόριος Ζ’ Χίλντεμπραντ επέβαλε την τιμωρία του αναθεματισμού (αφορισμού) στον γερμανό αυτοκράτορα Ερρίκο Δ΄( όπως αφόρισε ο Γρηγόριος Ε΄τον Ρήγα Φεραίο και τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη), που ετόλμησε με μιά Σύνοδο δική του να ζητήσει την καθαίρεση του Πάπα. Ο Αυτοκράτορας απομονώθηκε από όλους τους υπηκόους του, γιατί ήταν μεγάλη αμαρτία να σχετίζεται κανείς με πρόσωπο που είχε αναθεματιστεί. Γιαυτό υποχρεώθηκε να ταπεινωθεί μροστά στον Πάπα ζητώντας του κατά την αντάμωσή των στον πύργο της Κανόσσας της Άνω Ιταλίας να τον λύσει από το ανάθεμα. Ο Πάπας δέχθηκε την μετατάνοιά του και αναίρεσε το ανάθεμα (κάτι που δεν έκανε η Ορθοδοξία για τους Ήρωες του 21), αλλά η αναμέτρηση των δύο κορυφών συνεχίστηκε με αγώνες, από τους οποίους η Εκκλησία βγήκε παντοδύναμη με τη κήρυξη και καθοδήγηση των Σταυροφοριών Της. Οι μαχητές του Σταυρού της 4^ης Σταυροφορίας, που την παρακίνησε και την ευλόγησε στην αρχή με τον χρυσό του σταυρό ο πάπας Ιννοκέντιος ο Γ΄, είχαν αρχικό σχέδιο, μετά από την νίκη τους στη δαλματική Ζάρα, να χτυπήσουν τους Μουσουλμάνους κατακτητάς της Ιεροσαλήμ στη καρδιά τους, την Αίγυπτο. Η υπόσχεση του Αλεξίου Δ΄, γιού του μεγαλογαιοκτήμονα της Μ. Ασίας Ισαακίου Αγγέλου, ότι θα υποταγεί η Ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία στη Καθολική Δυτική Εκκλησία, εάν τον βοηθήσουν και ξαναπάρει τον θρόνο της Νέας Ρώμης (όχι Κων/πολης). Έπεισε τους Σταυροφόρους να αλλάξουν πορεία και αντί να πλεύσουν προς Αίγυπτον επέρασαν από την βασιλεύουσα Νέα Ρώμη και ξανάφεραν το 1202 στον θρόνο τον Αλέξιο Δ΄ μαζί με τον πατέρα τον Ισαάκιο Άγγελο. Εκθρονίζοντας τον Αλέξιο Γ΄, που ήταν αδελφός του Ισαακίου και του είχε πάρει το θρόνο το 1195. Επειδή όμως η υπόσχεση του Αλεξίου δεν έγινε σάρκα και οστά οι χρισταινοί Σταυροφόροι κυρίεψαν τη Νέα Ρώμη (όχι Κων/πουλη), διαμέλισαν την αυτοκρατορία του Βυζαντίου και τη μοιράστηκαν μεταξύ τους. Ο κόμης Βαλδουϊνός της Φλάνδρας του Βελγίου πήρε την βασιλεύουσα Νέα Ρώμη, τον αυτοκρατικόν τίτλο και το ένα τέταρτον όλης της εδαφικής έκτασης του Κράτους. Από τα υπόλοιπα τρία τέταρτα η Βενετία πήρε το μισό και το άλλο μισό μοιράστηκε στους υπόλοιπους χριστιανούς Σταυροφόρους σύμφωνα με τη φεουδαρχική τάξη. Έτσι, μετά τις 13 Απριλίου 1204 έπαψε πιά να υπάρχει η βυζαντινή Αυτοκρατορία και η οικομενικότητα του Οικομενικού της Πατριαρχείου, διότι είχε γίνει Λατινική. Οι Σταυροφορίες των Καθολικών εναντίον των  Ορθοδόξων συνεχίζονται μέχρι το 1371, όπου εμφανίζεται με επικεφαλή τον Σέρβο δεσπότη Ιωάννην Ugliesa μια Σταυροφορία από όλες τις Ορθόδοξες δυνάμεις στη πρώτη αντίσταση που συνάντησαν οι Τούρκοι στο Τζερνομιάν (Ορμένιο) του Έβρου. Στη δε σύγγρουση αυτή η ορθόδοξη χριστιανική Σταυροφορία δεν ήτο ισχυρή όπως οι Σταυροφορίες της Δυτικής Εκκλησίας και γιαυτό οι χριστιανικές της δυνάμεις ενικήθηκαν. Το δε 1396 ο υιός του σουλτάνο Μουράτ Α΄, ο Βαγιαζίτ Α΄ Γιλδιρίμ, ενίκησε στη Νικόπολη του Αίμου μια άλλη Σταυροφορία των Χριστιανών και στη οποίαν εθανατώθει ο αρχηγός αυτής βασιλιάς της Ουγγαρίας Σιγισμούνδος. Στις 10 Νοενβρίου 1444, κοντά στη Βάρνα, κατανικήθηκαν οι Σταυροφόροι της κεντρικής Ευρώπης από τους Τούρκους και στα πτώματα των νεκρών εβρέθει ο νεαρός βασιλιάς της Ουγγαρίας και Πολωνίας Λαδίσλαος. Το δε 160.000 στραύτευμα του Μωάμεθ Β΄ πολιορκεί στη βασιλεύουσα Νέα Ρώμη, στις 29 Μαϊου 1453, τους με το σταυρό στο χέρι (για όπλο) 5.000 Έλληνες Σταυροφόρους  και 3.000 αδελφούς αυτών εν τω Χριστώ. Μέσα στο ματωμένο σωρό των μαχόντων, κοντά στη πύλη του Αγίου Ρωμανού, αναγνωρίστηκε από τις βασιλικές περικνημίδες με τους κεντητούς χρυσούς αετούς το λείψανο του βασιλέως Κωνσταντίνου ΙΑ΄ Παλεολόγου, γιού της Ελένης Δραγάση (Jelena Dragaš) -κόρη του Σέρβου άρχοντα των Σερρών. Η ιστορία των χριστιανών Σταυροφόρων μας διδάσκει λοιπόν, πως οι συμπατριώτες του αρχιεπισκόπου Νέας Ρώμης κ. Βαρθολομαίου, Τούρκοι, δεν οργανώνανε Σταυροφορίες, αλλά απλώς αντιμάχονταν τους Σταυροφόρους της Χριστιανοσύνης. Γιαυτό απορώ και εξίσταμαι γιατί ο πνευματικός μου ταγός κ. Βαρθολομαίος δεν εξέθεσεν τα αντιμετωπιζόμενα υπό της ρωμιώτικης κοινότητας Φανάρι προβλήματα και αδικίες στο τούρκο πρωθυπουργό κ. Ερντογάν κατά την συνάντησή τους στα Πριγκιποννήσια, τον Αύγουστο του 2009. Γιατί έδιξε τόση εχεμύθια και διάκριση προς τον Αρχηγόν του Κράτους του για τα παράπονα που δήλωσε στο αμερικανικό τηλεοπτικό δίκτυο «CBS» τον Μάρτιο του 2009 και έγιναν δημόσιο χριστουγεννιάτικο θέαμα σε ολόκληρο την υφήλιο παραμονές χριστουγέννων του Δεκεμβρίου 2009. Κάτι που έκανε τον πρωθυπουργό Έρντογάν να πεί σε ερωτήσεις δημοσιογράφων πριν αναχωρήσει για τη Συρία ότι τον προβλημάτισαν όσα ειπώθηκαν τον περασμένο Μάρτιο και στη συνάντηση του Αυγούστου δεν ακούσαμε κάτι τέτοιο (σταύρωση) από τον ίδιο τον Βαρθολομαίο. Εκ βάθως της καρδίας μου ευελπιστώ ότι εκ παραδρομής αποσιωποίησε την «σταύρωσή» του από τον πρωθυπουργό του και όχι με σκοπιμότητα να αποκτήσει διασημότητα ενοχλόντας τους υπόλοιπους τούρκους συμπολίτες του διά θίξεως του κύρους της αξιοπρέπειας της τούρκικης Κυβερνήσεως, ως προς την από το 1599 λειτουργεία στο Φανάρι του Αρχιεπισκοπικού Ναού του Αγίου Γεωργίου και του διπλανού Αρχιεπισκοπικού Οίκου. Επίσης, αφότου η συμπεριφορά του τούρκικου Κράτους απέναντι αυτού και των 4.000 ομοιοθρήσκων του τον δυσαρεστεί σε σημείο που να λέει δημοσίως «Μας φέρονται σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Δεν θεωρούμε ότι απολαμβάνουμε πλήρη δικαιώματα ως Τούρκοι πολίτες». Τότε γιατί δεν κάνει αυτό που λέει ότι θα κάνει σε περίπτωση που δεν θα επιτραπεί η επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής στη Χάγη. Ότι μπορεί να υπάρξει προσφυγή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Δηλαδή αναζήτηση της δικαιοσύνης στον Οίκο της Θεάς Θέμιδος και όχι στον θεατρικό Οίκο CBS. Εάν το εμπόδιο είναι οι δαπάνες δικαστηρίου, τότε ας κάνει έργο του Αμερικανού δημοσιογράφου Μπομπ Σάιμον τη συμβουλή «εφόσον σας μεταχειρίζονται ως 2ρης κατηγορίας πολίτες εδώ και είστε Έλληνες γιατί δεν πηγαίνετε στην Ελλάδα». Μα που να πάει ο εκ σταυρώσεως ταλέπωρος χριστιανός! Στο Άγιον Όρος; Εκεί θα βρεθεί σε αντίθεση όταν αυτός θα γιορτάζει τα Χριστούγενα την ημέρα που οι Αρχαίοι Έλληνες γιόρταζαν την θεία γέννηση του θεού του φωτός Ήλιου. Την 25^ην του Δεκεμβρίου. Ενώ οι υπόλοιποι όρθόδοξοι αδελφοί του θα τα γιορτάζουν 13 μέρες αργότερα, στις 6 Ιανουαρίου ανήμερα των Θεοφανείων. Θα μου πείτε ας πάει στο Δεσποτάτο του Μιστρά, που τελευταίος δεσπότης του ήταν ο Κωνσταντίνος ΙΑ΄ Παλεολόγος. Εκεί δεν μπορεί να πάει γιατί την έχει λερωμένη τη φωλιά του δηλώνοντας στην τούρκικη εφημερίδα Χουριέτ το «Οι σχέσεις Τουρκίας και Ελλάδος ήσαν έξοχες έως ότου βρέθηκαν κάτι ξεβράκωτοι Έλληνες και κάνανε επανάσταση (καθώς αναφέρω και πιό πανω)». Γιαυτό ορκίστηκε στους θεατάς του 60 Minutes «εδώ γεννήθηκα, εδώ θα πεθάνω». Δηλαδή «Τούρκος εγεννήθηκα, Τούρκος θα πεθάνω». Και έτσι απόκτησε η Τουρκία τον δικό της Αθανάσιο Διάκο. Πάντως θα του βγεί σε καλό εάν ακολουθήσει του Χριστού τις συμβουλές «Όποιος σε μπατσίσει στο δεξιό μάγουλο, γύρισέ του το αριστερό σου και άφησε αυτούς, διότι δεν ξέρουν τι κάνουν».

 

Κύριε, Θεέ μου, Νύμφιε της ψυχής μου. Μνήσθητί μου εν τη Βασιλεία σου. Σε λατρεύω Πανάγιε ποιμένα μου.  

                          Το λάγιο πρόβατό σου Καρβας.