Η  ΜΑΧΗ  ΤΩΝ  ΜΑΧΩΝ  ΣΤΟΝ  ΜΑΡΑΘΩΝΑ  ΤΩΝ  ΕΛΛΗΝΩΝ

 

      Σαν ολύμπιον τέκνον της Αφροδίτης και του Έρωτα (κι όχι του Αβραάμ και Ισαάκ) νιώθω εθνικό χρέος ν’ αναφερθώ στο θαύμα των Αρχαίων Αθηναίων, που στις 15 Σεπτεμβρίου είχε τα 2.502 γενέθλιά του. Ώστε να θυμίσω στον καθέναν, που αισθάνεται Έλληνας, την μάχη των μαχών της Οικομένης που καθόρισε το μέλλον της Ευρώπης. Και μη κοιτάτε που, οι νεο-Έλληνες, ψιλοσνομπάρουμε αυτή τη πρώτη μεγάλη σύγκρουση μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Στο εξωτερικό όμως, έχουν γραφτεί στην παγκόσμια Ιστορία χιλιάδες βιβλία για τους άνδρες μιας μικρής πόλης-κράτους που μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν και να νικήσουν τον στρατό της μόνης τότε υπερδύναμης, της αυτοκρατορίας  του Αϊράν, που στα Αρχαία Περσικά σημαίνει η χώρα των Αρείων Ινδοευρωπαίων. Ο δε όρος "Περσία" είναι εξελληνισμός του περσικού "Pars", δηλαδή της επαρχίας Περσίδος, όπου και η Περσέπολη, πρωτεύουσα της χώρας επί Δαρείου και Ξέρξη. Όλοι αυτοί οι συγγραφείς δεν προβάλλουν την αρχαία ελληνική τέχνη ως δημιούργημα του ανθρώπου, αλλά τον ίδιο τον άνθρωπο και την ικανότητά του να αλλάζει τον ρού της Ιστορίας. Αναφέρονται σε ένα γεγονός, στη «συνολική ανατροπή της παγκόσμιας Ιστορίας, σε μια νίκη έξω από το μέτρο του εφικτού και σε ένα από τα ζωντανότερα ανά τους αιώνες παραδείγματα επικράτησης του ιδανικού της ελευθερίας ενάντια στην ισχύ των όπλων και της λογικής». Αξίζει λοιπόν μιας μνημειώδους γραφής των πληροφοριακών γνώσεων εκείνων που έζησαν τη μάχη, όπως ο Αισχύλος με τον στοίχο που προόριζε για τον τάφο του «Τα πεύκα του Μαραθώνα μπορούν να διηγηθούν το θάρρος του». Και των άλλων που ύμνησαν τους μαχητές, όπως ο Σιμωνίδης με το επίγραμμα «Ελλήνων προμαχούντες Αθηαίοι, χρυσοφόρων Μήδων εστόρεσαν δύναμιν». Δηλαδή! Αμυνόμενοι υπέρ των Ελλήνων οι Αθηναίοι, κατέστρεψαν τη δύναμη των χρυσοντυμένων Περσών. Ως αντίδωρο της δικής μας γενιάς στον τόπο που οι Αθηναίοι πολέµησαν υπέρ βωµών και εστιών και όχι υπέρ κάποιου δεσπότη που τους υποσχέθηκε λάφυρα. Ως φόρο τιμής μας στο χώρο της ανδρείας, του θαύματος και του θρύλου. Και ως ιερό προσκύνημα στο πεδίον της μάχης του Μαραθώνα, ίνα μυρωθούμε την κλαγγή των όπλων, τον ήχον των αυλών και τις ιαχές της μάχης, τα προστάγματα των στρατηγών και τις φωνές των πολεμιστών που μάχονταν σώμα με σώμα, τις κραυγές πόνου και αγωνίας. Και όλα εκείνα εκ των οποίων, οπως έγραψε ο λόρδος Βύρων, ο «Marathon became a magic word». Είναι γεγονός πως για όλους τους Ευρωπαίους, και ειδικά για μας τους Έλληνες, ο Μαραθώνας δεν είναι η γαλήνια πεδιάδα με τα μάραθα. Αλλά το πεδίον της «μαγικότητας» των Αθηναίων, όπου όχι μόνον η δημοκρατία ενίκησε την θεοκρατική απολυταρχία, αλλά εστήθηκαν τείχη απροσπέλαστα για την επέλαση των βαρβάρων προς τη Δύση. Τα οποία έχουν γίνει σημείον αναφοράς κατά την αρχαιότητα, ελειτούργησαν ως πρότυπο στον αγώνα της ανεξαρτησίας μας από τους Τούρκους κι έχουν εμπνεύσει το σύγχρονο παγκόσμιο κίνημα των μαραθωνοδρομιών. Βεβαίως η φετινή επέτειος της συμπλήρωσης 2.502 χρόνων από τη Μάχη του Μαραθώνα είναι μια αφορμή να ξαναδούμε λεπτό προς λεπτό την προετοιμασία, την παράταξη των δυνάμεων και τον αγώνα αυτής. Γνωρίζοντας πρώτα το ποιός ήταν ο κόσμος στην αυγή του 5ου αιώνα π.Χ. Βεβαίως ήταν και τότε ένας κόσμος διπολικός. Η Μεγάλη Ελλάς, η οποία προήλθε από τον ελληνικό αποικισμό του 7ου αιώνα, συγκροτούσε ένα μεγάλο δίκτυο πόλεων ελληνικών, που εκτείνονταν από τον Εύξεινο Πόντο μέχρι τις ακτές της Ιβηρικής χερσονήσου. Η ευρωπαϊκή ήπειρος είχε το κέντρο της στις μεσογειακές ακτές, στα μεγάλα εμπορικά κέντρα που ήταν, τα περισσότερα, στα χέρια συμπαγών ελληνικών πληθυσμών. Η Τραπεζούντα και η Σινώπη στον Εύξεινο, η Μίλητος και η Έφεσος στη Μικρά Ασία, η Απολλωνία και η Ναύκρατις στις αφρικανικές ακτές, οι Συρακούσες στην Ιταλία και η Νίκαια με την Μασσαλία προς δυσμάς, οριοθετούσαν αυτόν τον ελληνικό και ταυτόχρονα ευρωπαϊκό κόσμο. Στην Ανατολή, από τα μέσα του 6ου αιώνα δημιουργείται το μεγάλο περσικό κράτος, μετά την κατίσχυση των Περσών και των Μήδων επί των λοιπών κρατών της Ανατολής, δηλαδή της Λυδίας, της Βαβυλωνίας και της Καππαδοκίας. Σε σύντομο διάστημα καταλαμβάνεται η Αίγυπτος από τον Καμβύση και έτσι, ενώ έχει ήδη επεκταθεί μέχρι την Μικρά Ασία, το τεράστιο περσικό κράτος εκτείνεται από την Ινδία μέχρι το Αιγαίο. Ούτως ήτο η μεγάλη αναδυόμενη δύναμη, η οποία μοιραίως οδηγείτο προς δυσμάς, προς τους μεγάλους εμπορικούς θαλάσσιους δρόμους. Το κράτος αυτό, με κέντρο τα Εκτάβανα και τη Σούσα, αποτελούσε ένα ενιαίο μόρφωμα, τόσο από πολιτικής όσο και από διοικητικής απόψεως. Χωρισμένο σε σατραπείες και οι επικεφαλής αυτών απέδιδαν στο βασιλιά Δαρείο φόρους και στρατό. Κάτι που προσομοιάζει αρκετά με την οθωμανική διοίκηση που γνωρίσαμε πολλούς αιώνες αργότερα. Ηταν ένα τεράστιο πολυεθνικό κράτος, με αυτονομία των επιμέρους περιοχών, αλλά και συμπαγή διοίκηση. Από την άλλη, η ελληνική Μεσόγειος συγκροτείτο από ένα πυκνό δίκτυο πόλεων, με ξεχωριστούς θεσμούς και χαλαρή ενότητα. Στο κέντρο αυτού του δικτύου βρισκόταν η Σπάρτη και η Αθήνα με τους συμμάχους τους. Δεδομένης της μεγάλης πολιτισμικής υπεροχής και συνοχής του ελληνικού κόσμου, η χαλαρή αυτή πολιτική ενότητα συμπληρωνόταν από μια στέρεη συνείδηση πνευματικής συνοχής και εθνικής συσσωμάτωσης. Εκφράσεις της συνοχής αυτής ήταν οι ομοσπονδίες των πόλεων, τα κοινά Ιερά της Ολυμπίας και των Δελφών, τα οποία λειτουργούσαν και εν είδει διεθνών δικαστηρίων, επιλύοντας διαφορές σε ανώτατο επίπεδο. Οι πανελλήνιοι αγώνες και η συνείδηση κοινότητας πολιτισμού που παράγει την ελληνική γραμματεία της εποχής, τη φιλοσοφία και την τέχνη. Η Σπάρτη την εποχή αυτή κατέχει οπωσδήποτε, παρά τον απομονωτισμό της, τα πρωτεία ως βασική στρατιωτική δύναμη ανέμεσα στις άλλες ελληνικές πόλεις. Η σταθερότητα του πολιτικού της συστήματος, σε αντίθεση με τις συνεχείς πολιτικές μεταβολές στις άλλες ελληνικές πόλεις, και η κοινωνική της συνοχή της έδιναν την αίγλη της μεγάλης δύναμης. Είναι χαρακτηριστικό πως μόνον μετά την επέκταση του εκχρηματισμού των οικονομιών των λοιπών πόλεων, που οδήγησε σε ραγδαία αύξηση της συσσώρευσης του εμπορικού πλούτου, αρχίζει η παρακμή της Σπάρτης και η δημογραφική της σταδιακή μείωση. Εντούτοις ακόμη αριθμεί περίπου 10.000 πολίτες, που έχουν επικεφαλής δύο βασιλείς, τον Κλεομένη Α΄ και τον Δημάρατον. Η Αθήνα την εποχή αυτή μόλις βγαίνει από την περιπέτεια της τυραννίας του Πεισίστρατου και των διαδόχων του, του Ίππαρχου και του Ιππία. Το 514 δολοφονείται ο Ίππαρχος από τον Αρμόδιο και τον Αριστογείτονα, ενώ ο σκληρός Ιππίας, παρά τις διώξεις και την επιστράτευση μισθοφόρων, δεν έχει καλύτερη τύχη. Χάνοντας τα μεταλλεία του Παγγαίου από τους Πέρσες, χάνει μια βασική πηγή προσόδων και καταφεύγει σε βαριές φορολογίες. Φορολογούσε τις γεννήσεις, τους θανάτους και τις αυλές των σπιτιών, (όπως και η σημερινή USA). Φυσικά οι Αθηναίοι έγιναν έξαλλοι και ο Ιππίας άρχιζε να χάνει το παιχνίδι, καθώς και η Σπάρτη και το Μαντείο των Δελφών στράφηκαν εναντίον του. Έτσι ο Ιππίας αναγκάστηκε να φύγει από την Αθήνα και να καταφύγει στην αυλή του Δαρείου. Αυτό ήταν η αρχή του τέλους για την απόφαση των Περσών να επιτεθούν εναντίον της Ελλάδας την εποχή που στην Αθήνα εδραιωνόταν η Δημοκρατία. Τα γεγονότα άρχισαν να τρέχουν πολύ γρήγορα, μετά την επανάσταση της Ιωνίας που κράτησε από το 499 μέχρι το 494 π.Χ. Ο Αρισταγόρας, ο άρχων της Μιλήτου, συγκαλεί μετά την αποτυχημένη εκστρατεία του κατά της Νάξου και φοβούμενος την αντίδραση των Περσών, συνέλευση των Ιώνων και αποφασίζεται η επανάσταση και η απόσχιση από το περσικό κράτος. Παρά την αντίδραση του ιστορικού Εκαταίου, ο οποίος τους υπενθύμισε τη δύναμη του αντιπάλου, οι Ίωνες αποφάσισαν άλλα. Σε όλες τις πόλεις ανετράπησαν με εξέγερση οι τύραννοι και εξελέγησαν δημοκρατικά οι αντιπρόσωποι του λαού. Εξελέγησαν επίσης οι αρχιστράτηγοι, κόπηκε κοινό νόμισμα και ζητήθηκε βοήθεια από την Αθήνα και τη Σπάρτη. Ο Αρισταγόρας πήγε κατ' αρχάς στον Κλεομένη, τον βασιλιά της Σπάρτης. Αλλά παρά τις ικεσίες του και την απόπειρα δωροδοκίας του, ο αγέρωχος και δύσπιστος Σπαρτιάτης δεν πείστηκε. Ο Ηρόδοτος αναφέρει τον σχετικό διάλογο: «Πόσες ημέρες δρόμο απέχουμε από την Ιωνική θάλασσα;». «...3 μήνες...», απάντησε ο Αρισταγόρας. Και ο Κλεομένης, πιστός στον συντηρητισμό της Σπάρτης, του είπε: «Ξένε Μιλήσιε, φύγε από τη Σπάρτη πριν δύσει ο ήλιος. Δεν λες ευχάριστο λόγο στους Σπαρτιάτες, θέλοντας να τους φέρεις σε απόσταση 3 μηνών από την θάλασσα». Αλλά η Αθήνα έβλεπε πιο μακριά, καθώς είχε άλλη πολιτική στη διεθνή σκηνή. Μια πολιτική δυναμικής επέκτασης οικονομικού και πολιτιστικού τύπου, μέσω κυρίως του θαλάσσιου εμπορίου. Ετσι οι ιωνικής καταγωγής Αθηναίοι έστειλαν, με αρχηγό τον Μελάνθιο, 20 τριήρες με 4.000 άνδρες, και 5 τριήρεις με 1.000 άνδρες οι Ερετριείς,σύμμαχοι των Αθηναίων και επίσης ιωνικής καταγωγής. Ενωμένες οι δυνάμεις των Ιώνων και των συμμάχων τους επιτέθηκαν στις Σάρδεις και πυρπόλησαν την πόλη, που, υπό τον Αρταφέρνη, διοικούσε τις «άτακτες» ιωνικές πόλεις. Ο Δαρείος, όταν άκουσε για την καταστροφή των Σάρδεων, έδωσε διαταγή σε έναν από τους υπηρέτες του να του θυμίζει τρεις φορές την ημέρα, κατά τη διάρκεια του δείπνου: «Δέσποτα, μέμνησον τοις Αθηναίοις». Τόσο πολύ ήθελε να πάρει εκδίκηση. Γιαυτό το 494 π.Χ. διεξάγει σε ανοιχτή θάλασσα τη ναυμαχία της Λάδης, λίγο έξω από την ομώνυμη νήσο που βρίσκεται κοντά στο λιμάνι της Μιλήτου. Οι Αθηναίοι και οι Ερετριείς αποχώρησαν και έτσι η αριθμητική υπεροχή των Περσών ενίκησε. Επόμενος στόχος της Περσικής αντεπίθεσης ήταν η πόλη Μίλητος η οποία πολιορκήθηκε από στεριά και θάλασσα και έτσι η κορωνίς των ιωνικών πόλεων  καταστράφηκε ολοσχερώς. Κατόπιν ο δρόμος του Δαρείου προς την ελληνική χερσόνησο ήταν ανοιχτός και αποφάσισε να υποτάξει τους Έλληνες και να τους τιμωρήσει για τη συμμετοχή τους στην εξέγερση των Ιώνων. Γιαυτό το 492 π.Χ. έστειλε μια στρατιά, με επικεφαλής το γαμπρό του Mαρδόνιου, και κατέλαβε τη Θράκη. Έτσι ανάγκασε τον Μακεδόνα βασιλιά Αλέξανδρο Α να δηλώσει υποταγή στους Πέρσες μαζί με τα ορυχεία αργύρου και χρυσού. Μετά τη βόρεια Ελλάδα ο Δαρείος εδιέταξε το στρατό του να περάσει μέσα από το Αιγαίο και να τιμωρήσει πρώτα τα νησιά που αρνήθηκαν να δεχτούν την εξουσία του και ύστερα να επιτεθεί στις δυο πόλεις που βοήθησαν την Ιωνική επανάσταση. Έχοντας υπόψη του ότι οι ελληνικές πόλεις δεν είχαν καλές διπλωματικές σχέσεις μεταξύ τους, καθώς υπήρχαν πολλά μέτωπα πολέμου ανοιχτά, όπως Αθήνας εναντίον Αίγινας, Σπαρτης εναντίον Άργους, Θήβας εναντίον Πλαταιών, Χαλκίδος εναντίον Ερέτριας και Θεσσαλίας  εναντίον Φωκίδας. Πράγματι, την άνοιξη του 490 π.Χ. ο Περσικός στρατός επιβιβάσθηκε στα πλοία με βάση τη Κιλικία. Αυτά παρέπλευσαν την Ιωνία ως τη Σάμο. Διοικητής του ιππικού ήτο ο Δάτις και διοικητής του πεζικού ο Αρταφέρνης, γιος του ομώνυμου σατράπη των Σάρδεων. Από εκεί κατευθύνθηκαν προς τη Νάξο, ενεργώντας αιφνιδιαστική επίθεση την υποδούλωσαν μαζί με τη Δήλο. Αφού υπέταξαν τα περισσότερα νήσια των Κυκλάδων κατέπλευσαν στη Κάρυστο. Η πόλη αρνήθηκε να δεχθεί τους Πέρσες, τελικά όμως αναγκάστηκε να συνθηκολογήσει. Τέλος, από το νότιο Εύριπο οι Πέρσες έφθασαν στην Ερέτρια. Οι Ερετριείς ζήτησαν απεγνωσμένα βοήθεια απο τους Αθηναίους. Οι Αθηναίοι έστειλαν 2.000 οπλίτες, κληρούχους στρατιώτες από την Χαλκίδα, να συνδράμουν την πόλη της Εύβοιας. Φτάνοντας στην Ερέτρια οι οπλίτες βρέθηκαν σε μια κατάσταση σύγχυσης, καθώς οι μισοί πολίτες της πόλης ζητούσαν να παραδωθούν, οι άλλοι μισοί δήλωναν πως θα πολεμήσουν μέχρι εσχάτων. Τότε ο Αισχίνης του Νόθωνος, συμβούλεψε τους Αθηναίους να φύγουν όπως θα έκανε και ο ίδιος. Η Ερέτρια τελικά παραδόθηκε στους Πέρσες ύστερα από πολιορκία 6 ημερών. Η πόλη ισοπεδώθηκε και οι κάτοικοι μεταφέρθηκαν ως άποικοι στην Αρδέρρικα της Σουσιανής, ως τιμωρία για τη συμμετοχή τους στην εκστρατεία εναντίον των Σάρδεων. Αμέσως οι Αθηναίοι συνειδητοποίησαν ότι ήταν ο επόμενος στόχος του περσικού στρατού και ότι χρειάζονταν οι ίδιοι βοήθεια. Έτσι ,στις 7 Σεπτεμβρίου 490 πΧ, έστειλαν στην Σπάρτη τον αγγελιοφόρο Φειδιππίδη, ο οποίος διέτρεξε την απόσταση Αθήνα-Σπάρτη, 220 χιλιόμετρα, σε 48 ώρες. Φθάνοντας εξήγησε τη κατάσταση στους πέντε Εφόρους και οι Σπαρτιάτες δέχθηκαν να στείλουν βοήθεια, όχι όμως πριν περάσουν οι δέκα μέρες της πανσέλινος, που μεσολαβούσαν τα Κάρνεια. Εν τω μεταξύ στις 7 Σεπτεμβρίου οι Πέρσες αποβιβάζονταν στον Μαραθώνα και ετοίμαζαν το έδαφος για τη μάχη. Η αποβίβασις έγινε εκεί κατόπιν συμβουλής του Ιππία. Διότι, εφενός μεν στον Μαραθώνα είχε ακίνητη περιουσία ο παπούς του Ιπποκράτης. Εφετέρου δε, εκεί έπλευσε από την Ερέτρεια μαζί με τον πατέρα του το 545 π.Χ. και εκστράτευσαν κατά της Αθήνας και νικώντας τις δυνάμεις του Λυκούργου και Μεγακλή, που τους περίμεναν στην Παλλήνη, έγινε ο Πεισίστρατος κυρίαρχος των Αθηνών για τρίτη φορά. Λίγο πριν οι Πέρσεις στρατοπεδεύσουν στο Μαραθώνα, είχε φθάσει από την Θράκη στην Αθήνα o πολιτικός της Μιλτιάδης και εκλέγεται μεταξύ των 10 στρατηγών του Στρατού. Έτσι η Αθήνα ευτύχησε, κυριολεκτικά, να έχει στη πιο κρίσιμη ώρα μαζί με τον  Αριστείδη (αρχηγό των συντηρητικών) και τον Θεμιστοκλή (αρχηγό των δημοκρατικών) και τον  Μελτιάδη, που είχε πολεμήσει στο πλευρό του Δαρείου και ήξερε την πολεμική τακτική των Περσών. Γιαυτό εξήγησε εφόσον οι Πέρσες έχουν στρατοπεδεύσει στο Μαραθώνα, λογικό είναι να μην περιμένουν εκεί τη μάχη, καθώς θα υποθέτουν πως εμείς δε θα διακινδυνέψουμε μια σύγκρουση σε ανοιχτό πεδίο. Από την άλλη, εάν περιμένουμε τους Πέρσες μπροστά στην πόλη μας, τότε αφ' ενός θα δώσουμε την πρωτοβουλία στον αντίπαλο και αφ' ετέρου, λόγω αριθμητικής υστέρησης, αργά ή γρήγορα θα υποκύψουμε. Άρα λοιπόν πρέπει να τους επιτεθούμε εκεί στον Μαραθώνα, ο οποίος ναι μεν είναι ένας χώρος σχετικά ευρύς, αλλά υπάρχουν και κάποιες παγίδες. Όπως τα έλη που τροφοδοτούνται από την Μακάρια  πηγή και οι δασώδεις εκτάσεις, όπου δεν θα μπορέσει να αναπτυχθεί το περίφημο περσικό ιππικό. Μαζύ του συμφωνούν μονο 4 στρατηγοί και έτσι διχάζονται οι 10 στρατηγοί. Τότε έπιασε το στρατηγό Καλλίμαχο και του λέει: «Αν ταχθείς μαζί μας, θα ορμήσουμε και θα νικήσουμε τους Πέρσες και η Αθήνα μας θα δοξασθεί. Αλλιώς θα έχεις ευθύνες έναντι της Ιστο-ρίας». Πράγματι ο πολέμαρχος Καλλίμαχος έριξε την ψήφο του υπερ της άμεσης δράσης. Αμέσως επιστρατεύθηκαν όλες οι μάχιμες ηλικίες (18-60 ετών) και συγκεντρωθήκανε 9.000 οπλίτες συν 1.000 Πλαταιείς συμμάχους, φθάσανε τους 10.000 άνδρες. Επίσης απελευθερωθήκανε και 10.000 δούλοι, ένα δούλο ο κάθε οπλίτης για να του κουβαλάει τα δόρατα και την τροφή του. Κατόπιν οι ιερείς δεήθηκαν, έσφαξαν ένα ζώο, οι οιωνοσκόποι βρήκαν καλά τα εντόσθιά του, άρα, οι θεοί συμφωνούσαν με την επίθεση. Έχοντας καλούς οιωνούς ανηφόρισαν προς Κηφισιά, ανέβηκαν την Πεντέλη, κατηφόρησαν και βρέθηκαν στα υψώματα του Μαραθώνα, έχοντας μπροστά τους «πιάτο» τους 50.000 Πέρσες στρατιώτες και 1.000 ιππείς στη πεδιάδα και στο βάθος, στην αμμουδιά του Σχοινιά, τα προσαραγμένα 600 πλοία του περσικό στόλο. Όταν ο Ιππίας, ο Δάτις και Αρταφέρνης είδαν τους λιγοστούς Αθηναίους, πιστέψανε σε μιά εύκολη νίκη και δεν κινήθηκαν, περιμένοντας την εξέγηρση των αντιπάλων. Μα, και οι Αθηναίοι έμειναν μια εβδομάδα αδρανείς. Καθώς η αθηναϊκή Δημοκρατία όριζε πως οι 10 στρατηγοί ν’ αναλαμβάνουν εναλλάξ κάθε μέρα την αρχηστρατηγία της μάχης. Και ουδείς έπερνε τη πρωτοβουλία  για «Αέρα!» μέχρι να έρθει η σειρά του Μιλτιάδη. Πράγματι ο Μιλτιάδης στην 16^η του μηνός Βοηδρομιώνος (σημερινός Σεπτέμβριος) εδιέταξε  την παράταξη της «φάλαγγας» σε μάχη σώμα-με-σώμα. Δηλαδή ο ένας οπλήτης πλάι στον άλλον, με την ασπίδα του ενός να καλύπτει τον αριστερό του, έτσι ώστε να αποτελούν όλοι μαζί μιά συμπαγή διάταξη.  Από όλους τους ιστορικούς το σκηνικό της μάχης ορίζεται στην έκταση ανάμεσα στη Βαλαρία, στον Βρανά και στο Πλάσι, νότια του Χάραδρου ποταμού. Εκεί και σ’ απόσταση 1.600 μέτρων από το ποικιλόχρωμο και θορυβώδες βαρβαρικό πλήθος της παράταξις των περσικών τοξότων, ο Μιλτιάδης παρατάσσει τους μαχητάς κατά τέτοιο τρόπο ώστε να καλύψει όλο το περίπου 1.500 μ. πλάτος των Πέρσων, ινα αποκλείσει κάθε περίπτωση κύκλωσής του. Ξέρει ότι στο περσικό κέντρο βρίσκονται πάντα οι ποιό έμπειροι Πέρσες πολεμιστές, γιαυτό δίνει μεγάλο βάθος στα δύο άκρα (κέρατα) της φάλαγγας. Αν και δεν διαθέτει πολλούς πολεμιστάς εντούτοις βάζει στο δεξιό κέρας τον πολέμαρχο Καλλίμαχο και στο αριστερό τους Πλατεείς με τον αρχηγό τους Αρίμνηστο, με βάθος παράταξης 8 ανδρών. Στο δε κέντρο βάζει τους Θεμιστοκλή και Αριστείδη, μέ βάθος 4 ανδρών. Μετά την θέση μάχης τους εδιέταξε να ξεκινήσουν με τροχαδάκι και, στα τελευταία 200 μέτρα που είναι το βεληνεκές των εχθρικών τόξων, να τρέξουν με όλη τους τη δύναμη προς τον εχθρόν. Το δε κέντρον όταν έλθει σε σύγκρουση με το ισχυρό κέντρο του εχθρού να αρχίζει να οπισθοχωρεί. Με τον στριφτό ήχο της φλογέρας να δίνει τον ρυθμό, οι Έλληνες ορμούν σαν καταιγίδα που πλησιάζει αργά για να ξεσπάσει στα τελευταία 200 μέτρα σαν χείμαρος που τα παρασέρνει όλα. Την εικόνα μας την δίνει ο Ηρόδοτος γράφοντας: «Οι Πέρσαι ορώντες δρόμω επιόντας παρασκευάζοντος ως δεξόμενοι μανίην τε τοίσι Αθηναίοισι επέφερον και πάγχυ ολεθρίην, ορώντες αυτούς ολίγους και τούτους δρόμω επειγομένους ούτε ίππου υπάρχουσης σφι ούτε τοξευμάτων». Δηλαδή, οι Πέρσες νόμιζαν ότι οι Αθηναίοι είχαν τρελαθεί και όδευαν στον όλεθρο, καθώς τους έβλεπαν λίγους να τρέχουν χωρίς να έχουν ούτε ιππικό ούτε τοξότες. Με αυτή την τρελή κούρσα πράγματι τα δύο ελλινικά άκρα απώθησαν τα αντίστοιχα περσικά, ενώ το περσικό κέντρο προχωρούσε, αποθώνοντας  το αδύναμο ελληνικό. Καθώς στα άκρα, οι Πέρσες τρέπονται σε άτακτη φυγή, ο Μιλτιάδης ζητάει να μη τους καταδιώξουν. Αλλά, Καλλίμαχος και Αρίμνηστος να στραφούν προς το κέντρον και ενωμένοι να χτυπήσουν από πίσω το πανίσχυρο περσικό κέντρο μαζί με το αδύναμο ελληνικό κέντρο, που παρά την υποχώρησή του, δεν είχε διαλυθεί. Με αποτέλεσμα οι Πέρσες να αφήσουν τις γραμμές τους και να τρέχουν προς τα πλοία τους για να σωθούν. Τότε, ο Μιλτιάδης έδωσε διαταγή να τους καταδιώξουν. Έτσι δόθηκε μια ακόμα μάχη, καθώς οι Αθηναίοι προσπαθούσαν να τους εμποδίσουν να αποπλεύσουν καίγοντας τα πλοία τους. Ετσι σε λίγες ώρες είχαν όλα τελειώσει για τους Πέρσες. Δραπετεύοντας οι επιζόντες εισβολείς εγγατέλειψαν πίσω στο Μαραθώνα πολλά λάφυ-ρα  και 6.400 νεκρούς τους, που οι Έλληνες νικηταίς τους έθαψαν πρόχειρα σε ένα απλό όρυγμα και έστησαν το μαρμάρινο Τρόπαιο της νίκης τους, εκεί στό σημερινό εκκλησάκι της Μεσοσπορίτισσας. Τους δε 192 Αθηναίους Μαραθωνομάχους, που πέθαναν στη μάχη, τούς έθαψαν στο θέατρο της μάχης, εκεί όπου σήμερα βρίσκεται ο Τύμβος και σε κοντινή απόσταση τους δούλους που σκοτώθηκαν στη μάχη τους. Φυσικά δεν υπάρχουν στον Μαραθώνα άλλα μνημεία της μάχης του από τον Τύμβο και το Τρόπιον για τον επισκέπτη. Όμως είναι περισσότερο η αύρα των γεγονότων, κι όχι τα μνημεία, που κάνει κάθε γωνιά αυτής της Γης να πάλλεται από την παρουσία της μεγάλης Ιστορίας που πέρασε από εκεί. Και η οποία μας παροτρύνει να κατανοήσουμε το νόημα της ελευθερίας, που η Ελλάδα με την δυναμήν της εντοπίζεται στο υψηλό περί ελευθερίας φρόνημα του κάθε πολίτη του κόσμου. Ναι, δεν υπάρχει τίποτα άλλο να μας θυμίζει την πρώτη στην Ιστορία απόβαση στρατεύματος σε ξένη γή και την νικηφόρα απόκρουσή της. Ή μήπως όχι; «Ανά πάσαν νυκτί και ίππων χρεμετιζόντων και ανδρών μαχομένων έστι αίσθεσθαι» γράφει ο Παυσανίας για τις μνήμες και τους ήχους που στον Μαραθώνα ανασύρονται από τον χρόνον. Αν οι άνθρωποι λοιπόν φτιάχνουν τη μνήμη και όχι οι τόποι, τότε ο Μαραθώνας δεν μπορεί να νοηθεί απλώς ως τουριστικό ή αρχαιολογικό αξιοθέατο. Επειδή είναι κάτι πέρα από αυτά. Είναι ο ιδεατός τόπος που σηματοδοτεί την επιστροφή στην ουσία των πραγμάτων. Το προσκύνημα στο παρελθόν και τη δέσμευση για το μέλλον. Η αναμέτρηση του ανθρώπου με τον ίδιο του τον εαυτό, τον οποίον καλείται να υπερβεί. Και σαν νικητής να γράψει την Ιστορία, αφού οι νικητές δίνουν τα τεκμήριά της και όχι οι ηττημένοι και οι αδύνατοι. Γιαυτό οι ιστορικοί του πολέμου προβάλλουν τον στρατηγικό νού του Μιλτιάδη, την αποτελεσματικότητα της φάλαγγας και τη πολεμική τακτική των Ελλήνων. Αξιολογόντας δέ, τον Μαραθώνα ως πολεμικό γεγονός, αναφέρουν ένα χαρακτηριστηκό απόσπασμα από το έργο του Χάνς Ντε Δρού για τον πόλεμο στην αρχαιότητα: «Η εικόνα του Μιλτιάδη φαντάζει γιγάντια. Η πιό πλήρης και σπάνια μορφή ηγεσίας στη μάχη, που έχει προκαλέσει η τέχνη του πολέμου ως σήμερα.». Χάρη στην ιδιοφυϊα του λοιπόν, σώθηκε η Αθήνα και μαζί της σώθηκε η Ελλάδα και ο κόσμος όλος. Αλλιώς η δημοκρατία θα είχε σβήσει. Και δεν θα γινόταν η πηγή του κλασικού πνεύματος και πολιτισμού που εδραιώθηκε τις μέρες του Κίμωνος και του Περικλέως. Και όπως λέει, για τους μαραθωνομάχους του Μιλτιάδη, ο Πλάτων στον διάλογό του Μενέξενος. «Εκείνοι οι άνδρες δεν είναι οι φυσικοί πατέρες μας, αλλά και πατέρες της ελευθερίας και δική μας και όλων όσων κατοικούν στην ήπειρο αυτή». Είναι γεγονός ότι οι Έλληνες, σ’ αυτή τη σύγκρουση, οδηγήθηκαν από τον Μιλτιάδη για να εκφράσουν τις αξίες που τις αντιπαρέθεταν στους βάρβαρους, καθώς και ότι οι αξίες αυτές έχουν γίνει οι ίδιες αξίες της Ευρώπης. Σύμφωνα με τον ρήτορα Έλιο Αριστείδη, «Τόση έγινε η δόξα εκείνων των ανδρών και το γόητρο της νίκης, ώστε έκαναν τον τόπο σύμβολο αρετής. Δεν υπάρχει κανένας που ακούγοντας Μαραθώνας να μην αισθάνεται ψυχική ανάσταση». Πολύ σωστά οι δάσκαλοι μας λένε ότι η μάχη του Μαραθώνα έσωσε την ανθρωπότητα από την πλημμυρίδα των βαρβάρων. Συμφωνώ, αλλά εγώ εδώ πρέπει να πώ ότι αυτή η μάχη δεν θα είχε γίνει ποτέ αν ο πολέμαρχος Καλλίμαχος (που άφησε τα κόκαλά του στον Μαραθώνα) δεν έριχνε την ψήφο του υπέρ των 5 στρατηγών που είχαν ταχθεί με τον Μιλτιάδη, ενώ οι άλλοι 5 ήσαν εναντίον της μάχης. Που σημένει ότι από τότε υπήρχε εθνική φαγωμάρα. Και δεν πρέπει να κρύβουμε το άδοξο τέλος πολλών μεγάλων τέκνων της πατρίδας που έπεσαν θύματα του φθόνου και της διαβολής. Όπως ο Μιλτιάδης κατηγορήθηκε για προδοσία από τον Ξάνθιππο (πατέρα του Περικλή), με την κατηγορία ότι εξεστράτευσε για προσωπικούς λόγους εναντίον της Πάρου. Γύρω από τον Ξάνθιππο, συνασπίστηκαν όλοι οι πολιτικοί αντίπαλοι του Μιλτιάδη, δηλαδή ο Θεμιστοκλής και οι Αλκμεωνίδες. Στη δίκη του μεταφέρθηκε σε φορείο καθώς το τραυματισμένο (από βέλος στη πολιορκία της Πάρο) πόδι του είχε μολυνθεί και είχε πρηστεί και δεν μπορούσε να μετακινηθεί, ενώ τον υπερασπίστηκε μόνο ο αδερφός του ο Στησαγόρας. Καταδικάστηκε αρχικά σε θάνατο αλλά αργότερα η ποινή μετατράπηκε σε πρόστιμο 50 ταλάντων, ποσό τόσο μεγάλο που ούτε ο πλούσιος Μιλτιάδης δεν μπόρεσε να πληρώσει. Και έτσι κλείστηκε στη φυλακή, όπου πέθανε λίγο αργότερα από τη γάγγραινα, λόγω της πληγής στο πόδι του. Ο δε Θεμιστοκλής, που ήταν στρατηγός στη μάχη του Μαραθώνα και νικητής της ναυμαχίας της Σαλαμίνας, εξοστρακίστηκε το 471 π.Χ. Και αυτοκτόνησε στην αρχαία Περσία, στην αυλή του Πέρση βασιλιά Αρταξέρξη στις 31 Δεκεμβρίου, γιατί δεν θέλησε να οδηγήσει τους Πέρσες εναντίον της Ελλάδας. Μα και οι ήρωες του ’21 είχαν την ίδια εκτίμηση για το δικό τους «αμύνεστε περί πάτρις). Θύμα του αλληλοσπαραγμού υπήρξε και ο Κολοκοτρώνης, όταν οι διαφωνίες του με την Αντιβασιλεία τον οδήγησαν το 1833 στις φυλακές του Ιτς-Καλέ στο Ναύπλιο με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας και καταδικάστηκε μαζί με τον Πλαπούτα σε θάνατο δια αποκεφαλισμού. Αλλά ο Τερτσέτης και ο Πολυζωίδης αρνήθηκαν να υπογράψουν την καταδίκη και έτσι δεν τον εκτελέσανε.  Χειρότερη τύχη είχε και ο Καραϊσκάκης που μαχαιρώθηκε μπαμπέσικα και σύμφωνα με τον γραμματέα του τον Δημήτριο Ανιάν «επληγώθει από το μέρος των Ελλήνων» και όχι από τους Τούρκους. Το πόσο λύκος είναι ο Έλληνας προς τους αγωνιστάς της ελευθερίας το βλέπουμε στα απομνημονεύματα του Μακρυγιάνη, στον διαλογό του με τον Αϊντέκ της Αντιβασιλείας. «Τούτους τους άλλους τους τρανούς (της επαναστάσεως φυσικά) τι θα τους κάμετε; --- Θα τους δώσουμε ένα κόκκαλο ξερό και να τραβούνε όσο να τελειώσουν αυτείνοι και τα δόντια τους.  --- Εγώ και απλό στρατιώτη να με βάλετε στρέγω δια την αγάπη της πατρίδας μου. Όμως εδώ δουλεύει αδικία, και δεν θα πάμε καλά. --- Ό,τι σας λένε αυτό θα κάμετε και γνώμες δεν μπορείτε να δώσετε, ότι η Μπαυαρία έχει 30.000 μπαγεννέτα και φέρνει εδώ και σας υποτάζει. --- Δυστυχία μας των καϊμένων! Κακά και ψυχρά θα πάμεν. Εγώ σου μίλησα αλλοιώς κι’ εσύ μου απαντείς διαφορετικά με μπαγεννέτα. Σας λέγω σας φίλος να πασκίσετε και τον Βασιλέα κ’ εσάς ν’ αγαπούμεν κι’ όχι να σας φοβώμαστε. Ότι τον κιότη χίλιες φορές να τον έβρεις κιότη και να τον χτυπάς, πάγει καλά. Μιά να σε χτυπήσει, δεν σε φοβάται πλέον. Και αυτείνη η πατρίδα δεν λευτερώθει με παραμύθια, λευτερώθει μ’ αίματα και θυσίες. Κια από αυτά έγινε βασίλειον, κι’ όχι να βραβεύωνται ολοένα οι κόλακες, κι’ οι αγωνισταί ν’ αδικούνται. Διότι όταν αυτοί σκοτώνονταν αυτείνοι κοιμώνταν. Κι’ όσο αγαπώ την πατρίδα μου δεν αγαπώ άλλο τίποτας. Να ΄ρθει ένας να μου ειπεί ότι θα πάγει εμπρός η πατρίδα μου, στρέγομαι να μου βγάλει και τα δυό μου μάτια. Διότι αν είμαι στραβός, και η πατρίδα μου είναι καλά, με θρέφει, Αν είναι η πατρίδα μου αχαμνά, δέκα μάτια να ’χω, στραβός θα να είμαι. Διότι σ’ αυτείνη θα ζήσω, δεν έχω σκοπόν να πάγω αλλού. --- Τον βασιλέα δεν τον αγαπάς; --- Όχι, δεν ξέρω ψέματα. Όταν χαθεί η πατρίδα μου, ούτε αυτός μ’ έχει υπήκογόν του, ούτε εγώ βασιλέα. Κι δι’ αυτό χρειάζεται δικαιοσύνη από εσάς, κι’ όχι φοβέρτες με μπαγεννέτες». Αυτή η άρνησή του προς την βασιλεία του Όθωνα ήταν αρκετή να δικαστεί για εσχάτη προδοσία. Καταδικάστηκε αρχικά εις θάνατον, κατόπιν μετατράπει η ποινή του σε κάθειρξη 10 ετών. Τέτοιες πικρές αλήθειες δεν μας τις διδάσκουν στο σχολείο. Όμως μας μαθαίνουν την Ορθοδοξία της χριστιανοσύνης, της οποίας ο Ελέω Θεού αρχιστράτηγός της, Γρηγόριος Ε, με πατριαρχική του εγκύκλιο εξέδωσε τον Ιούνιον του 1821 τον εξής αφορισμό. «Τους φιλικούς και τον Υψηλάντη να μισήτε καθότι και η Εκκλησία τους έχει μεμισημένους, και επισωρεύει κατ’ αυτών τας παλαμναιοτάτας αράς. Ως ενάντιοι των ηθικών και πολιτικών όρων, αφορισμένοι υπάρχουν και καταραμένοι και ασυγχώρητοι και άλυτοι μετά θανάτου και τω αιωνίω υπόδικοι αναθέματι και τυμπανιαίοι...». Ο δε νυν αρχιτσέλιγκάς της κ.  Βαρθολομέος και τέως υπολοχαγός της τούρκικης Μυστικής Υπηρεσίας κ. Αρχοντώνης εδήλωσε, στις 2/11/91, στην Χοριέτ ότι «η έξοχη συνεργασία Τούρκων και Ελλήνων διακόπηκε από τους ξεβράκωτους Έλληνες πού έκαναν επανάσταση». Τρέμουν οι ρωμιοί (χριστιανοί)  Έλληνες  την Ιεράν Εξέταση της ρωμιωσύνης (χριστιανοσύνης) και έτσι όχι μόνον αντιπαθούν τους ξεβράκωτους της Φιλικής Εταιρείας, αλλά τους επιζόντας από την Επανάσταση τους σάπισαν στη φυλακή. Οι Μαραθωνομάχοι του Μιλτιάδη και οι Αγωνισταί του Εικοσιένα γενήθηκαν «ελεύθεροι», περήφανοι και δίκαιοι. Γιαυτό δεν έκλιναν τα γόνατα, ούτε έσκυβαν και προσκυνούσαν, όταν εβρίσκονταν μπροστά σε αγάλματα και βωμούς. Μόνο στο στάδιο ο δισκοβόλος ελύγιζε τη μέση του. Σήμερα ο Γραικός (Παλιάνθρωπος για την χριστιανοσύνη) της Ρωμιοσύνης και ο Αμνός της Αγίας Ρόμπας (ράσου) έχουν τσακίσει τη μέση τους προσκυνόντας μέσα στην Εκκλησία τους ταγούς Της και γονυπετείς τους ικετεύουν «σφάξε με Αγά μου για ν’αγιάσω». Με αυτή την δουλοπρέπειά τους επιτρέπουν να τους κυριαρχούν όχι η αρετή της Ελευθερίας του κάθε Μηλτιάδη και Κολοκοτρώνη, αλλά η βασιλεία των Δυνάμεων του Άξονα. Η περίφημη ευρωπαϊκή Τρόϊκα ( Αγγλία – Γαλλία – Ρωσία), που από το 1870 ως ΔΟΕ και σήμερον  ως Μνημόνιον  έχει κατασπαράξει την Οικονομία του «Χρυσού Αιώνος» της Ελλάδαος μας. Ώστε να έχει μείνει άφραγκη, ούτε τρύπια δεκάρα στο μπουγκί της. Και δεν της έφτανε αυτό να και το στραπάτσο ο χριστιανός Αμερικανογραικός αρχηγός της ΓΑΠ να την επικαλεί «διαφθαρμένη», που στο χωριό μου εσήμενε «πρόστυχη». Έτσι επαληθεύεται η θεωρία του Γερμανού ιστορικού Φαλμεραγιέρ ότι οι Νεο-Ελληνες έχουν αφομοιωθεί από τους επιδρομείς των και σαν έθνος πια δεν έχουν καμμιά σχέση με την ένδοξη κλασική Ελλάδα.
                                                                                                                    Ευχαριστώ.   Καρβας

 

                Η   ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ   ΤΗΣ   ΧΙΟΥ

       Το «όταν μου πειράξουν την πατρίδα, θα μιλήσω, θα’ νεργήσω και ότι θέλουν ας μου κάνουν». Το λέγαν και το κάναν πράξη οι Έλληνες Ήρωες σαν τον Μακρυγιάννη. Οι οποίοι σακατεφτήκανε για την ελευθεριά μας από την τούρκικη σκλαβιά. Και εμείς οι Γραικοί (με την χριστιανική έννοια = παλιάνθρωποι) για φόρο τιμής μας τους βάλαμε στη φυλακή για «εσχάτη προδοσία». Μάλιστα η παλιανθρωπιά μας έφθασε σε σημείο που τον Νοέμβρη του 2007 στο Μοναστήρι Νέα Μονή της Χίου αφαιρεθήκανε, μετά από αντιδράσεις της Τουρκίας, από τις προθήκες με ανθρώπινα κράνια της «Σφαγής» οι επιγραφές «Έργα Οθωμανών» και «Σφαγιάσθηκαν από τους Οθωμανούς». Με αποκορύφομά της  την απόφαση να μην εκτίθεται, από τον Νοέμβριο του 2009, στο Βυζαντινό Μουσείου Χίου (Μετζιτιέ Τζαμί), το πιστό αντίγραφο της Σφαγής της Χίου, του διάσημου Γάλλου Ζωγράφου Ευγένιου Ντελακρουά. Ναί, του Φιλέλληνα τις καλλιτεχνικές πινελιές για την γενοκτονία της Χίου, που ορθώνονταν μπροστά στα μάτια της ανθρώπινης ψυχής σαν πέτρινο μνημείο της απόλυτης αποκτήνωσης του ανθρωπίνου γένος. Η οποία με τη βία της έκανε τη μυροβόλο Χίο ένα αχανές κομμάτι της Κόλασης, όπου ο μοναδικός θεός ήταν  η εξολόθρευσις της ελληνικής ψυχής. Από την οποία 115.000 Έλληνες (άνδρες, γυναίκες και παιδιά) χάθηκαν, δολοφονήθηκαν, ξεριζώθηκαν. Καμμένη γη η Χίος. Χωριά ολόκληρα πυρπολήθηκαν. Μητέρες μέσα στους καπνούς ψάχνουν να βρούν τα παιδιά τους. Τα προσωπά τους μαύρα από τις στάχτες της καταστροφής. Το βλέμμα τους θολό σαν της τρέλλας. Δεν ξέρουν που να κριφτούν.  Γύρω τους αγρίμια οι άνθρωποι που βιάζουν, δολοφονούν και σκοτώνουν όποιον βρούν στη διάβα τους. Στις 30 Μαρτίου 1822, η Χίος πεθαίνει στη βαναυσότητα των λυσσαλέων βαρβάρων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Για 5 ολόκληρους μήνες χορεύει  πάνω στη Χίο ο θάνατος του τουρκικού συρφετού. Τα μωρά της πετιώνται στον αέρα και διαπερνούνται με ξίφοι. Οι γυναίκες της καίγονται ζωντανές. Τα γιαταγάνια τους αποκεφαλίζουν τους άνδρες της. Οι κοπελιές της αγεληδόν αιχμαλωτίζονται και πωλιώνται στα δουλοπάζαρα της Σμήρνης και Κωνσταντινούπολης. Τα γερατιά της σφάζονται σαν τη καλαμιά στο κάμπο. Την φρίκη που προκαλεί το ολοκαύτωμα του κρανίου τόπου «Χίος» μας την περιγράφει ο ποιητής Ορφανίδης με τον στοίχο του «έβλεπες βρέφη χωρίς καφαλάς  / αλλού κορμιών μέλη κομμένα / εμαρτύρησε εδώ στη Χιό η Ελλάς / με εντόσθια παντού κάτω χυμένα». Ας δούμε λοιπόν το χρονικό της στυγνής βίας των Τούρκων που έπνιξε τους Έλληνες της Χίου στο αθώο αίμα τους, για να μη στερήσει το ελληνικό «Ελευθερία ή Θάνατος», στον Σουλτάνο Μαχμούτ Β΄, τους φόρους από τα μαστιχόδεντρα που κυριαρχούσε. Οι ψύλλοι μπήκανε στα αυτιά του Σουλτάνου από το 1818 που έφθασε στη Χίου η σπίθα της ελληνικής Επαναστάσεως. Όπου ο Π. Ροδοκανάκης και ο Ν. Μυλωνάς αποτάθηκαν στον Υψηλάντη για την απελευθέρωση της Χίου και με την βοήθεια των Σπετσών, της Ύδρας και των Ψαρών ήσαν έτοιμοι για τον αγώνα της Ελευθερίας. Αλλά διαφωνούσαν οι Έλληνες Μπέηδες της Τουρκιάς και δεν έγινε η επίθεσις, διότι ως τσιράκια του Αγά θα χάνανε τα προνόμιά τους. Έτσι ο Μαχμούτ Β΄ συνέχισε στα ανάκτορα του Τοπ Καπί να πίνει ικανοποιημένος τα χιώτικα με γεύσει μαστίχα σερμπέτια του. Όμως τον ζώσανε τα μαύρα φίδια  στις 27 Απριλίου 1821, που πήγε στη Χίο με 25 πλοία ο Υδραίος Ιάκωβος Τομπάζης και παρακινούσε, στου Πασά τη  βρύση, τους Δημιγέροντες Βλαστό, Πατρικούση και Πολυχρόνη –Διοματάρη να μεταφέρουν το μήνυμα της Επαναστάσεως στο σκλαβομένο λαό της Χίου. Δυστυχώς αντί να τον βοηθήσουν τον παρεκάλεσαν να πάει από εκεί που ήρθε. Έτσι  ο στόλος του Τομπάζη, μετά από 3 ημέρες, εγκατέλειψε άπρακτος το νησί. Ταυτοχρόνως ο Πασάς της Χίου, ο Βαχήτ, μπουζούρωσε στη φυλακή μαζί με τους προαναφερθέντες Δημογέροντες , δέκα (10) ακόμη πρόκριτους και τον Έξαρχο του Σουλτάνου, τον επίσκοπό του κ. Πλάτων. Επιπλέον εζήτησε από τους Έλληνες να παραδώσουν ότι όπλα είχαν και τους απαγόρευσε να κυκλοφορούν τις βραδινές ώρες. Έτσι για να νοιώσουν στο πετσί τους τι σόϊ αυτονομία είχαν από το Σουλτάνο της Υψηλής Πύλης. Και τον Οκτώβρη του 1821 έφερε στη Χίο 1.000 στρατιώτες από την Νέα Ρώμη (Κων/πουλη) και 200 από την Κρήτη για την επικράτηση της ...αυτονομίας. Το δε Γενάρη του 1822 ρίχνει στις φυλακές της Πύλης, ως ενέχυρα της χιότικης αυτονομίας, τους πρόκριτους Θ. Ράλλη, Ι. Σκυλίτζη και Π. Ροδοκανάκη. Μπουχτισμένοι οι Έλληνες από την αυτονομία τους έσπευσαν να ενωθούν με τους 4.000 άνδρες του αρχηγού της Επανάστασης στη Σάμο Λυκούργου Λογοθέτη, που αποβιβάστηκαν, στις 11 Μαρτίου 1822, στο κόλπο της Αγίας Ελένης με στόλο 8 Μπρίκια και 30 βοηθητικά πλοία. Έτσι η Χίος εξεγείρεται κατά των Τούρκων με αρχηγό της επανάστασής της τον πρώην αξιωματικό του Ναπολαίοντα και παλαίμαχο του νησιού κ. Αντώνη Μπουρνιά. Με την βοήθεια των Σαμιωτών στο ύψωμα της Τουρλωτής οι στρατιώτες του Μπουρνιά χτυπόντας τους Τούρκους από τα σχολεία Βουνακίου τους ανάγκασαν να κλειστούν στο κάστρο. Η απελευθέρωση της Χίου έγινε ευπρόσδεκτη μόνον από τους απλούς κατοίκους της, οι δε πλούσιοι βλέποντας να χάνονται τα προνόμιά τους εγκατέληψαν το νησί τους. Η Χίος, παρόλου της αποχής και σαμποτάζ των  προύχοντών της, των κληρικών της και των χιωτών Μπέηδών της, εκράτησε αιχμάλωτους τις 3.000 Τούρκων για 19 ημέρες. Στις 30 Μαρτίου 1822 ο Τούρκος-Αιγύπταιος ναύαρχος Καρά Αλής αποβιβάζηται στην ακτή της Χίου με 7.000 τούρκους, 46 πλοία και βομβαρδίζει τη χώρα, αναγκάζοντας τους Έλληνες να διαφύγουν στα βουνά και τους Σαμιώτες να αποχωρίσουν. Η διαταγή του Σουλτάνου ήταν να φονεύονται με αμοιβή για κάθε κεφάλι τους βρέφη έως 3 ετών, γυναίκες άνω των 40 ετών, άρρενες από 12 ετών και άνω. Τα δε καρίτσια απο 3 έως 40 ετών καθώς και τα αγόρια από 3 έως 12 να αιχμαλοτίζονται και να πωλούνται ως σκλάβοι. Όλοι αθώοι ή ένοχοι πρέπει να θανατωθούν, και γιαυτό σφαγιάζονται μέχρι και οι ασθενείς του Νοσοκομείου και του Λεπροκομείου. Η νέμεσις των Τούρκων δεν σταματά εδώ. Στις 5 Απριλίου 1822 ο Καρά Αλής και ο Πασάς Βαχήτ  προκηρύσσουν γενική αμνηστία σε όσους επιστρέψουν στη πόλη και παραδώσουν τα όπλα, και μάλιστα οι ειλικρινές προθέσεις των διβεβαιωμένες με επιστολή των φυλακισμένων Μητροπολίτη και Δμογερόντων. Την δε πρότασή τους ανέλαβαν να την μεταφέρουν οι πρόξενοι της Αγγλίας, Αυστρίας και Γαλλίας. Μάλιστα ο Γάλλος τιμάται για τις υπηρεσίες του με ένα κατάλευκο άλογο που του κάνει δώρο ο Βαχήτ πασάς. Κατόπιν οι Τούρκοι αθετούν την υπόσχεσή τους και εξαπολύουν την Μεγάλη Γενοκτονία δια της Σφαγής. Αποκεφαλίζονται αμαδικά, στο ακρωτήρι Κάβο Μελανός, 10.000 Έλληνες που βρήκαν καταφύγιο και περίμεναν τα ψαριανά πλοία να τους μεταφέρουν στα Ψαρά. Ήταν τόσο πολύ το αίμα των αθώων, που η θάλασσα μελάνιασε γύρω από το κάβο και τη παραλία. Τρομερός όλεθρος απλώνει για δεύτερη φορά το μαύρο πέπλο της σφαγής από τους δήμιους Τούρκους στην ταλαιπωρημένη μυροβόλο γή της Χίου. Πόλεις και χωριά της πυρπολούνται , αφού πρώτα οι κάτοικοί των σφάζονται σαν τα πρόβατα και τα αυτιά τους στέλνονται, για αμοιβή, στον Σουλτάνο μέσα σε βαρέλια με άλμη. Ο δε υποπρόξενος των Κάτω Χωρών  Φραγκίσκος Πάσκουα γράφει: «Τώρα οι Τούρκοι αρπάζουν ακόμη και τα καρφιά, σπάνε τα δένδρα και βάζουν φωτιά στα σπίτια που ήδη έχουν καεί». Από την βαναυσότητα της Γενοκτονίας διασώθηκαν κάποιοι στα χριστιανικά προξενεία, συνήθως όμως έναντι μεγάλης αμοιβής. Ο δε Άγγλος πρόξενος είχε τοποθετήσει στην είσοδο του αγγλικού προξενείου μιά ζυγαριά ακριβείας για τα χρυσαφικά των αγαπητών του αδελφών εν Χριστώ που βοηθούσε. Οι απομείνοντες βάψανε τα καλντερίμια της χώρας κατακόκκινα με το αθώο αίμα τους και έμοιαζε να είναι ολόκληρη στρωμένη με πορρφυρά χαλιά Τουρκίας. Αδιάκοπτη η καταστροφή της Χίου μεχρι τις 18 Μαϊου 1822 που επραγματοποιήθηκε η πρώτη επίθεση εναντίον του τουρκικού στόλου στο στενό του Τσεσμέ από τον στόλο των τριών ελληνικών ναυτικών νησιών. Όπου ο Κανάρης, στην 1 Ιουνίου 1822, κατάφερε πυρπολόντας να τυλίξει στις φλόγες την τούρκική ναυαρχίδα και όταν ανατινάχθηκε εσκοτώθηκε μαζί με το 2.285 Τούρκους πληρωμά της και ο καπετάν πασάς Καρά Αλής. Την επομένη, για εκδίκηση, ξεκινούν 20.000 Τούρκοι την Τρίτη Σφαγή αναντίον των Ελλήνων των Μαστιχοχωρίων, που είχαν απομείνει ζωντανοί, λόγω διαταγής Σουλτάνου να μην σφαχτούν καθότι τα Μαστιχοχώρια είναι πραστατευόμενα της αδελφής του Σουλτάνου. Για 5 ολόκληρους μήνες οι Τούρκοι σφάζοντας και καίγοντας απλώσανε  ένα θανατερό βογγητό από άκρη σε άκρη στην αιματοποτισμένη Χίο. Το νησί των γιασεμνιών και της μαστίχας μεταμορφώθηκε για χρόνια σε ένα απέραντο , σκοτεινό έρημο νεκροταφείο, γεμάτο καμένα ερείπια, άταφα πτώματα, κόκαλα, σκουπίδια και στρατιές αρουραίων. Από τους 117.000 Έλληνες κατοίκους, που είχε πριν την Γενοκτονία, μόνον 2.000 απομείνανε ζωτανοί, που και αυτοί μετά πέθαναν απο πανούκλα. Αργότερα που εξαγγέλθηκε η σουλτανική αμνησία και καλούσε τους 23.000 εξόριστους και 50.000 σκλάβους Έλληνες της Χίου να επιστρέψουν, αποδίδοντάς τους τις ιδιοκτησίες τους, ο Σουλτάνος προέβει σε δημόσιες θανατικές εκτελέσεις στρατιωτών που εκτράπηκαν σε υπερβασίες κατά την σφαγή των 47.000 Έλλήνων.  Για την εξιλέωση της Γενοκτονίας του στη Χίου, που ήθελε να γυρήσουν πίσω οι πρόσφυγες Έλληνες για να ξαναρχίσει τον κεφαλικό φόρο, εδιέταξε να εκτελεστούν 10 ολόκληροι και όχι κομματιασμένοι σε αφτιά, κεφάλια, γλώσες κ.λ.π. Τούρκοι στρατιώτες του. Αφήνοντας φυσικά τον Βαχήτ Πασά ολοζώντανον. Πάντως μου επιβάλεται να σημειώσω  ότι δεν έχω ως σκοπό να καλλιεργήσω το μίσος, ούτε να δυναμιτίσω καταστάσεις αναφέροντας τη σφαγή δεκάδων χιλιάδων Ελλήνων στη Χίο από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, ως αντίποινα για την κήρυξη του «Ελευθερία ή Θάνατος». Απλώς θέλω να επενθυμίσω προς την Ομογένεια της Υφηλίου μιά μεγάλη ιερή παρακαταθήκη που άφησαν με την τελευταία τους πνοή οι προγονοί μας σφαγιασθέντες της Χίου: « Να αγωνιστή ενωμένη για να αναγνωριστεί επίσημα από τη διεθνή κοινότητα ως ιστορικά η μεγαλύτερη Γενοκτονία στο κόσμο». Γιατί  σύμφωνα με την σύμβαση του ΟΗΕ, που τέθηκε σε ισχύ το 1951, ο όρος γενοκτονία σημαίνει: «την εκτέλεση ορισμένων ενεργειών με πρόθεση την καταστροφή –ολικώς ή μερικώς- μιας εθνικής, εθνολογικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας, σαν τέταια». Και αυτές οι 5 προυποθέσεις υπάρχουν , για να συνιστούν κάποιες ενέργειες «Γενοκτονία». Αυτό είναι το έργο της Ομογένειας ως Ομοσπονδία. Να κρατά τις ρίζες, τις μνήμες και την εθνική ταυτότητά μας καθαρή και ανώθευτη. Να μην ξεχνάμε την Ιστορία μας, τις νίκες και τις ήττες μας στα ηρωϊκά έπη μας. Αυτό είναι το έργο όλων των Ομογενών. Αυτή είναι η μεγάλη αποστολή στα παιδιά μας και προς τις επόμενες γενιές.           
                                                                 Ευχαριστώ.   Ο πολίτης του κόσμου Καρβας.  

 

            ΕΠΙΣΤΟΛΗ  ΠΡΟΣ  GALATIAN  TΟΥ  ΔΝΤ. 

Προς Κυρίαν, (τρόπος του λέγειν, διότι που χάθηκε το κύρος να το βρεί η απόγονος των Γαλάτων) Κριστίν Λαλουέτ, ’η Λαγκάρντ, ’η Γκίλμορ, ’η (μέλλουσα) Τσοκάντι, ’η τέλος πάντων όπως θέλει να λέγεται, επιστολή Έλληνα Χρηστού (και όχι Γραικού παρακαλώ) το ανάγνωσμα πρόσχομεεεν. 

       Ω ανόητη Γαλάτης, ποίος εβάσκανεν εσάς, πού ενώπιον των ματιών σας ο Έλλην Χρηστός επροκηρύχτηκεν(από τα μέτρα λιτότητας τού ΔΝΤ σας) εσταυρωμένος; Τούτον μόνον θέλω να μάθω από εσάς (προς Γαλ.3.1-2): Αφού εσείς είσθε εθνικώς Γαλλίδα (Galatian) καί ζήτε όχι ευρωπαϊκά, πώς αναγκάζετε τό ελληνικόν Έθνος νά ευρωπαϊκίζειν; Εμείς οί Έλληνες Χρηστοί, φύσει Ερωπαίοι (ερωμένη του Δία ή Ευρώπη) καί ούκ εξ εθνών μπασταρδεμένοι, γνωρίζομεν ότι δέν δικαιώνεται ό άνθρωπος εξ έργων νόμου τού αγγλικού Δικαίου, παρά μόνον διά πίστεως εις τόν Δημοκρατικόν Πολιτισμόν. Γιαυτό καί εμείς επιστεύσαμεν στήν Δημοκρατίαν τής Ευρώπης (μας), ίνα δικαιωθώμεν εκ πίστεως είς τόν ελληνικόν Πολιτισμόν (της) καί ούκ εξ έργων νόμου τού αγγλικού Δικαίου.Διότι εξ έργων νόμου τού αγγλικού Δικαίου ού δικαιωθήσεται πάσαν ανθρώπινην ψυχήν. Εάν ζητούντες δικαιωθήναι εν Ευρωπαϊκώ Πολιτισμώ ευρέθημεν μπασταρδεμένοι, άρα ο Δημοκρατικός Πολιτισμός αμαρτίας διάκονος εστί. Μακάρι ού μή γένοιτο. Ούκ αθετώ τήν χάριν του Ευρωπαϊσμού. Αλλά εάν διά νόμου τού αγγλικού Δικαίου έχομεν Δικαοσύνην, τότε ό Έλλην Χρηστός δωρεάν πεθαίνει «στο σταυρό –Μνημόνιο- της Τρόϊκας τού ΔΝΤ, τής ΕΚΤ καί ΕΕ» (Γαλ. 2.14-17+21). Λέγετέ μου λοιπόν, έξ έργων του νόμου τού αγγλικού Δικαίου ελάβατε τό πνεύμα της Δικαιοσύνης, που έχεται ως δικηγόρος, ’ή εξ κηρύγματος πίστεως εις τόν Δημοκρατικόν Πολιτισμόν (Γαλ. 3. 2); Χάρις γάρ αυτού και των Έλλήνων Χρηστών, τούς δίνοντας, δια τού «Μνημονίου» σας, εαυτόν αυτών υπέρ των αμαρτιών των Ευρωπαίων, εξαλείφεται εξ αυτών το αιώνιον πονηρόν θέλημα του νόμου αγγλικού Δικαίου (Γαλ. 1.3-4).Εκπλήσσομαι που ούτως ταχέως μετατίθεσθε από το ευαγγέλιον (καλό μήνυμα) της Δημοκρατίας, που σας εκάλεσεν ο Ευρωπαϊσμός (της Ευρώπης του Δία) με τήν χάριν του Έλληνα Χρηστού, είς έτερον εντολήν, αυτή τού νόμου τού αγγλικού Δικαίου. Η οποία ούκ έστι άλλο, παρά ορισμένοι που ταράσοντας εσάς θέλουν να διαστρέψουν το καλό μήνυμα του Ευρωπαϊσμού (Γαλ.1.6-7). Οί οποίοι ως εξαρτημένοι εξ έργων της δικαοδοσίας του αγγλικού Δικαίου είναι υπό κατάραν. Γέγραπται δε ότι επικατάρατος έστιν ο καθένας ο οποίος ούκ εμμένει στη πράξη των πάντων γεγραμμένων εν τω βιβλίω του αγγλικού Δικαίου. Είναι δε φανερόν ότι ουδείς εν τω νόμω τού αγγλικού Δικαίου δικαιώνεται μπροστά στον Πολιτισμόν της Δημοκρατίας, αφού οι δίκαιοι επιζούν εκ πίστεως πρός τόν ελληνικόν Πολιτισμόν τού Έλληνα Χρηστού. Ο οποίος εξαγοράζει την ΕΕ εκ τής κατάρας του νόμου του αγγλικού Δκαίου γενόμενος για εσάς κατάρα. Διότι γέγραπται: επικατάρατος ο κάθε κρεμάμμενος επι τού ξύλου τού ΔΝΤ σας. Ίνα επέλθει εις τα έθνη της ΕΕ η ευλογία του Ελληνισμού δια του Δημοκρατικού Πολιτισμού αυτού (Γαλ.3.10-14). Ο νόμος τού αγγλικού Δικαίου είναι πάντα κατά των υποσχέσεων τού Δημοκρατικού Πολιτισμού. Διότι εάν εδόθει δια του αγγλικού Δικαίου νόμος δυνάμενος να ζωοποιήσει, όντως η δικαιωσύνη θα προερχόνταν από τό αγγλικόν Δίκαιον. Αλλά συνέκλεισεν η γραφή τού αγγλικού Δικαίου τα πάντα υπό αμαρτίαν, ίνα δοθεί η υπόσχεση του Δημοκρατικού Πολιτισμού του Έλληνος Χρηστού στους πιστεύοντας τούτον. Μέχρις ότου, όμως, ξημερώσει στην ΕΕ η άγια αυτή ημέρα θα κατεχόμαστε οι κάτοικοι αυτής υπό της επιτήρησης του αγγλικού Δικαίου, περιμένοντας την μέλλουσα πίστη εις το πνεύμα της Δικαιοσύνης του Δημοκρατικού Πολιτεύματος εν τη ΕΕ. Η οποία θα αποκαλυφθεί, κατόπιν της αποκαθηλώσεως του Έλληνα Χρηστού από την δυσμενή επίδρασιν του ΔΝΤ σας κ. Lagarde. Ίνα οι Έλληνες Χρηστοί δικαιωθώμεν εκ τής πίστεώς σας προς τό πνεύμα της Δημοκρατίας. Με τον ερχομόν της πίστεως εις το δημοκρατικόν Πνεύμα ούκ έστι άδικη βασανιστική ταλαιπωρία στον Ευρωπαίον της ΕΕ. Διότι πάντες εσείς εν τη Τρόϊκα θα είστε δια πίστεως στον ελληνικό Πολιτισμό τέκνα του ευρωπαϊκού Ελληνισμού. Διότι όσοι σας εις ελληνισμόν εβαπτίσθητε, Δημοκρατίαν ενεδύσατε. Ούτως δεν υπάρχει ένι Ευρωπαίος ουδέ Έλλην, ούκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ούκ ένι άρσεν και θήλυ,πάντες γάρ οι εν τη ΕΕ είς (ένας) είναι εν τώ Ελληνισμώ. Και όταν εσείς είστε τού Ελληνισμού, τότε σπέρμα του Δημοκρατικού Πολιτισμού εστέ, και κατ’ επαγγελίαν κληρονόμοι της Δημοκρατίας (προς Γαλ.3.21-29). Λέγω δε, εφ’ όσον χρόνον οι κληρονόμοι της Δημοκρατίας εν τη ΕΕ νήπια (11χρονών) είναι, ουδέν διαφέρουν οι δούλοι από τους κυρίους των πάντων. Αλλά όλοι τους είναι υπό επιτρόπους και οικονόμους μέχρι της προθεσμίας του δημοκρατικού Ευρωπαϊσμού. Όπως και η αφεντιά σας κ. Λαγκάρντ, έως ότου θα είσθε νήπιον του Ελληνισμού, υπό τα στοιχεία του κόσμου του αγγλικού Δικαίου θα είστε υποδουλωμένη. Όταν δε ήλθεν το πλήρωμα του χρόνου (κρίσης χρέους στην ΕΕ), εξαπέστειλεν ο πατήρ θεών τε και ανθρώπων και εραστής της Ευρώπης, Δίας, τον υιόν αυτού Έλλην Χρηστόν (Δίκαιον Ραδάμανθυν), γενόμενον εκ γυναικός (Ευρώπη = σύνδεσις Ανατολής και αρχαίων ελληνικών φύλων) και υπό τόν νόμον τού αγγλικού Δικαίου. Ίνα τους υπό νόμον αγγλικού δικαίου εξαγοράσει δια Μνημονίου, ώστε να απολαύσουν την υιοθεσία της Ευρωζώνης εν τη Ενωμένη Ευρώπη (Γαλ.4.1-5). Σ’ αυτήν λοιπόν την ελευθερία, που ο Έλλην Χρηστός θα ελεύθερώσει τους Ευρωπαίους δια του γολγοθά του Μνημονίου σας, ας παραμείνουν σταθεροί και μη πάλιν ζυγόν δουλείας ανεχθούν. Διότι, αδελφή Χριστίνα (Christine), εκληθήκατε επί ελευθερίας για να είσθε ελεύθερη. Μόνον μη εκμεταλλευτήτε την ελευθερία αυτήν ως αφορμή για ατομικό σας οικονομικό όφελος, αλλά δια αγάπης δουλεύετε ως υπηρέτης αλλήλων. Διότι ο κάθε νόμος του Δημοκρατικού Πολιτεύματος με έναν λόγο εκπληρώνεται. Εν τώ: «αγαπήσεις τον πλησίον σου ώς σεαυτόν». Εάν συνεχίσετε να δαγκώνετε και να κατατρώτε τον έναν και τον άλλον Ευρωπαίο για να επικρατήσετε τη μερίδα του λέοντος. Τότε θα αλληλοφθείρετε τα έθνη της Ε.Ε (Γαλ.5.1+13-15). Έτσι με αυτή την αισχρή και απάνθρωπη πράξη σας θα εξαφανίσετε τον Ευρωπαϊκό (Μινωϊκό) Πολιτισμό του βασιλιά και γιού της Ευρώπης (από τον Δία) «Μίνωα». Τότε η θεά Ελλωτίς, ως επίγεια Ευρώπη και σύζυγος του γιού του Τεκτάμου και βασιλιά της Κρήτης «Αστέριο», εξαγριωμένη από τον όλεθρο που εδημιουργήσατε στη προίκα της (ολόκληρη ήπειρος απο τον εραστή της Δία) θα εγκαταλείψει την Κρήτη, όπως εγκατέλειψε και την Τύρο, και θα ανέβει στον δοροφόρο του Δία της «Ευρώπη». Και από εκεί με την βοήθεια του περίφημου γίγαντα Τάλω (που της έκανε δώρο ο Δίας της) θα πετάει βράχους επάνω σε εσάς και στους commissaires (επιτρόπους) σας, για να σας ξεκάνει για το μεγάλο κακό που κάνατε στην ήπειρό της Ευρώπη (ευρύ+μάτι=ανοιχτομάτα). Γιαυτό προς αποφυγή της οργής αυτής υπηρετήστε τους πλησίον εταίρους της ΕΕ με την ίδια αγάπη που υπηρητήτε τον εαυτόν σας. Δηλαδή δώστε στην Πορτογαλλίδα, με όλη σας την αγάπη, μια γκαρνταρόμπα τόσο πολυτελή και πανάκριβη όσο είναι αυτή που δώσατε στον εαυτό σας. Όπου θα υπάρχουν τουΐντ σακάκια του οίκου Chanel των 3.000 €, κοστούμια των 4.500 €, τουαλέτες των 16.000 €, μπαλαρίνες των 450 €. Ταγέρ του οίκου Hermes των 9.000 €, τσάντα των 5.900 € , ολομέταξα φουλάρια των 300 €. Γόβες Λουμπουτέν 850 € το ζεύγος. Τσάντα Kelly των 5.000 € κλπ. Ώστε να μπορεί και αυτή η κακομοίρα να ποζάρει στο εξώφυλλο του γαλλικού περιοδικού «Lesnouvelles du 12», εν μέσω οικονομικής κρίσης, φορόντας μαργαριταρένιο βραχιόλι, σκουλαρίκια και δαχτυλίδια με πολύτιμες πέτρες και ρολόι της Patek Philippe Twenty4 24 των 45.000 €.Επίσης πάψτε την αποστροφή και μίσος προς τον πλησίον σου Έλληνα. Και αγαπήστε τον με τόση αγάπη όση αγαπήσατε και τον πλησίον σου πρώην σοσιαλιστή υπουργό Μπερνάρντ Ταπιέ. Που χάρη εσάς εξασφάλισε αποζημίωση 285 εκ. ευρώ από το γαλλικό κράτος για διαφορά του με την Credit Lyonnais, σχετικά με την πώληση του μεριδίου των μετοχών της εταιρίας αθλητικών ειδών Adidas που κατείχε. Παρομοίως δείξτε ακόμα πιο πολύ αγάπη στα πλησίον σου ταλαίπωρα παιδιά του Νίγηρα, που τόσο πολύ ματώνει η καρδιά σας. Όπως το ΔΝΤ σας εδιέγραψε τα χρέη του Κράτους αυτών δύο(02) φορές τα τελευταία χρόνια. Έτσι και εσείς δώστε σε αυτά μισθό 380.959 ευρώ το χρόνο, πού παίρνετε εσείς, ως επικεφαλής του ΔΝΤ, και αφορολόγητα βάσει τα άρθρα 34 και 38 της Συνθήκης της Βιένης, που υπογράφηκε το 1961. Ωστόσο, αξίζει να σας θυμήσω πως ο Νίγηρας τελούσε υπό γαλλική κατοχή μέχρι το 1960 και βρίσκεται υπό γαλλική επιρροή έκτοτε, με γαλλικές τράπεζες και εταιρίες να εκμεταλλεύονται τα ορυχεία χρυσού, χαλκού και ουρανίου. Με τέτοια χριστιανική συμπεριφορά μετατρέπετε τον εαυτόν σας σε όνομα και πράμα Christine. Καθότι ο καρπός του Δημοκρατικού Πνεύματος εστί αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πραϋτης και εγκράτεια. Ούκ έστι δε νόμος αγγλικού Δικαίου κατά αυτών. Οι δε συμφωνούντες με του Έλληνα Χρηστού την αγάπη προς τον πλησίον αυτού, εσταυρώσανε μαζί με το Μνημόνιο της ΕΕ προς την Ελλάδα τα πάθη και τις επιθυμίες τους. Μη γίγνεσθε mad. Christine κενόδοξη, αλληλοπροκαλόντας και αλληλοφθονόντας εθνη της ΕΕ, όπως της Ελλάδος (Γαλ.5.22–26). Μπορεί με αυτές τις αντιδραστικές προκλήσεις σας προς την ένωση της Ευρώπης να φύγουν από την EE τα PIGS. Αλλά η Hellas (Ελλάδα) «ΟΧΙ», διότι αυτή η ίδια είναι η Ευρώπη. Δυστυχώς, κ. Λαγκάρντ δεν έχετε συνειδητοποιήσει πως την Ελευθερία μπορεί να σου την δώσει μόνον η Ελλάδα ως σύνολο και όχι οι συνέλληνες της ΕΕ ως πρόσωπα. Γιαυτό έχετε εξορκίσει την ύπαρξη της δοξασμένης Ελλάδος. Δηλαδή της Ελλάδας της οποίας η αξία δεν μπορεί να μετρηθεί σε ελεημοσύνες του ΔΝΤ σας. Όπως δεν μπορεί να μετρηθεί σε Ευρώ η αξία της Ακρόπολής της και του Παρθενώνα της. Που χωρίς αυτών δεν μπορεί να υπάρξει η Ευρώπη του Ολύμπου. Δηλαδή η πριγκιποπούλα των Φοινίκων. Την οποίαν ερωτεύτηκε η ύψιστη θεότητα του ελληνικού πάνθεου, Δίας. Ο Παντοκράτωρ της Πατρίδας και Δημοκρατίας, που δεν μπορούν να σταθούν όρθιες εάν δεν τις υπερασπίσουμε με νύχια και με δόντια. Που όμως να υπάρξει σε εσάς τους ψευτοδημοκράτες η ψυχική δύναμη για να αποκαταστήσουμε την συμβουλική αξία της Γενέτερας των Αρχαίων Ελλήνων (Χρηστών Ελλήνων) και της Δημοκρατίας αυτών. Η οποία εξακολουθεί να ενδιαφέρει την Ευρώπη του Δία και όχι την Ευρώπη εκείνη της Moody, του Fitch και της P&S. Την οποίαν εσείς υπηρετήτε με τόσο πάθος. Ώστε να σηκώσουμε τον Άγιο Τόπο της Ευρώπης « Ενωμένη Ευρώπη» από τον βούρκο της οικονομικής πανωλεθρίας που τον πετάξανε οι σαν του λόγου σας άχυροάνθρωποι πολιτικοί με τον υπερδανεισμό της Goldman Sachs, που ήταν από το 1906 συναίτερος της Lehman Brothers. Η οποία με την πτώχευσή της το 2008 άφησε 700.000.000.000 $ έλλειμα στην παγκόσμια Οικονομία. Δια του χρέους αυτού η ευρωπαϊκή κοινωνία έχει μετατραπεί σε ένα πρεζόνι, που τη δόση του την εξασφαλίζει ο νωθρός και θνησιγενής καπιταλισμός των Αγορών του. Με αυτόν τον τρόπο γκρεμοτσάκισε τον Ευρωπαίο από τον Παράδεισο της Δημοκρατικής Ευρώπης του, στην Αμερικανική Κόλαση του Διεθνές Νομισματικού Ταμείου της (ΔΝΤ). Το οποίον είναι σε γενικές γραμμές απαθές ή και εχθρικό στις απόψεις του για δημοκρατία, ανθρώπινα και εργατικά δικαιώματα.    Αδελφή Χριστίνα, μη πλανάσθε, ο Δίας ού χλευάζεται. Διότι ο άνθρωπος ό,τι σπείρει, τούτον και θερίσει. Καθότι ο έκαστος το δικό του φορτίο βαστάζει. Άρα το έργο του εαυτού του ας δοκιμάζει έκαστος, και τότε εις τον εαυτόν του μόνον το καύχημα θα έχει, και ούκ εις έτερον. Εάν κάποιος νομίζει πως είναι κάτι, ενω δεν είναι, τότε απατά τον εαυτόν του. Γιαυτό λοιπόν έως έχομεν καιρόν, ας εργαζώμεθα για το αγαθόν προς πάντας, μάλιστα δε προς τους οικείους της Ενωμένης Ευρώπης (Γαλ. 6.7+3-5+10). Αμήν ( από το αρχαίο ή μήν (αμέν) = αληθώς).
                                                                                                                     Ευχαριστώ.   Καρβας.

                  O ΟΣΑΜΑ MΠΙΝ ΛΑΝΤΕΝ ΝΕΚΡΟΣ!

     Good Morning Ομογένειααα! Τά ’κούσατε το χαμπέρι. «Ο Μπίν Λάντεν είναι νεκρός». Δεν το ’πα εγώ. Τί ξέρω εγώ! Ξεράδια που έλεγε και ο μακαρίτης Ευάγγελος Γιαννόπουλος. Το διαλάλησε τη Κυριακή 9/9/2010 στο «60 Minutes» ο πρώην Ναυτικός του SEAL mr. Matt Bissonnette (με το ψευδώνυμο Mark Owen). Πάντως εγώ «έν οίδα, ουδέν οίδα» περί το ζείν ή θνήσκειν του Οσάμα Μπιν Λάντεν, γόνου της Σαουδαραβικής ελίτ και ιδρυτή της Al-Qaeda. Η οποία δεν αποτελεί μια τρομοκρατική οργάνωση που λειτουργεί με τα γνωστά δεδομένα, αλλά αυτό που λέει στα αραβικά το όνομά της, μια βάση. Όπου έχουν εκπαιδευτεί πάνω από 30.000 μουσουλμάνοι που συμμετείχαν σε πολέμους των μουτζαχεντίν. Σαν τον «ιερό πόλεμό τους» εναντίον των ΕΣΣΔ το1987 με συντονιστή τον Οσάμα Μπιν Λάντεν και με χρηματοδότηση από ΗΠΑ, Βρετανία και Σαουδική Αραβία. Η δε όπλιση και εκπαίδευση έγινε από τη ISI του πραξικοπηματία Ζία Ουλ Χακ μαζί με τη CIA της Αμερικής. Γιαυτό το όνομα «Al-Qaeda», επί της ουσίας, είναι ο κωδικός του αρχείου των αμερικανικών υπηρεσιών με τα ονόματα χιλιάδων μαχιτών μουτζαχεντίν που είχαν εκπαιδευτεί από την CIA, σύμφωνα βεβαίως με την δήλωση του πρώην υπουργού Εξωτερικών της Βρετανίας Ρόμπιν Κουκ σε συνέντευξή του στη βρετανική εφημερίδα «Γκάρντιαν», στις 8 Ιούλη 2005. Ο δε στρατολογηθείς από τη CIA ως μουτζαχεντίν Οσάμα Μπιν Λάντεν είχε επαφή με κωδικό «Τιμ Οσμάν» στον πακιστανικό στρατό με τον Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι, γνωστό αντικομμουνιστή σύμβουλο Εθνικής Ασφαλείας του τότε προέδρου Τζίμι Κάρτερ και νυν σύμβουλο του προέδρου Ομπάμα. Σε όλη του τη ζωή ο Λάντεν έλαβε μέρος σε μάχη μόνον το 1987 στην επαρχία Μπαχτιάρ του Αφγανιστάν, και το διαβεβαίωσε αυτό τον Απρίλιο του 1995 λέγοντας «Πήγα στο Αφχανιστάν για να νικήσουμε τους άθεους Ρώσους. Πολεμόντας εναντίον των κομμουνιστών δεν ξέχασα τον κίνδυνο της Δύσης. Δεν θέλαμε να αναμειχθούμε περισσότερο απ’ όσο χρειαζόνταν στο πόλεμο κατά των Ρώσων, που ήταν υπόθεση των Αμερικανών, αλλά να δείξουμε αλληλεγγύη στους Ισλαμιστές αδελφούς μας». Και όπως εσχολίασε το 1999 μιλώντας στην εκπομπή «Φροντ-λάιν» του PBS ο Μίλτον Μπίαρντεν, πράκτορας της CIA από το 1964 έως το 1994 και κατ'εξοχήν υπεύθυνος για τον πόλεμο στο Αφγανιστάν, ο Οσάμα Mπιν Λάντεν αποτελεί περισσότερο καρικατούρα των ΜΜΕ παρά πραγματική προσωπικότητα. Εντούτοις η Ουάσιγκτον τον συνδέει με όλες τις τρομοκρατικές επιθέσεις εναντίον τους μετά τον Πόλεμο του Κόλπου, αλλά ουδέποτε απέδειξαν κάτι τέτοιο πέραν πάσης αμφιβολίας. Ακόμη και εκείνοι που «ομολόγησαν» στη βομβιστική επίθεση στο Ριάντ το 1995, είπαν ότι «εμπνεύστηκαν» από τον Οσάμα Μπιν Λάντεν, όχι ότι υπάκουσαν σε αυτόν. Ακούγοντας δε τον τέως πρόεδρο Μπούς να λέει, έξι ημέρες μετά τις επιθέσεις της 11/9/2001, για τον Λάντεν «Τον θέλω «ζωντανόν ή νεκρόν». Κατάλαβα ότι η 11^η Σεπτεμβρίου ανέδειξε το Σαουδάραβα κροίσο σε ζωντανό σύμβολο του κακού για τους Αμερικανούς, ανάλογο με δικτάτορες του παρελθόντος, όπως ο Χίτλερ ή ο Στάλιν. Έτσι η USA εγκαντέληψε την χριστιανική εντολή «εάν τις σε ραπίσει επι την δεξιάν, στρέψου αυτού και την αριστεράν παρειά σου» και ακολούθησε πιστά το ισλαμικό «οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος» για να ξεπαστρέψουν τον υπ’ αριθμόν 1 τρομοκράτη. Σχεδόν μιά δεκαετία μετά την αποτυχία τoυς το Δεκέμβριο του 2001, όταν άνδρες των ειδικών δυνάμεων των ΗΠΑ είχαν φθάσει σε απόσταση αναπνοής από τον τέως σύμμαχό τους και νύν καταζητούμενο στα όρη Τόρα Μπόρα του Αφχανιστάν, μαθαίνουμε ότι έριξε, στην 1.461 ημέρα της θετείας του, ο πρόεδρος Ομπάμα τον Οσάμα άσσο ξερό στην πράσινη τσόχα του παιχνιδιού «εκλογές 2012». Μάλιστα, εν τω αρρμηρώ νερώ της θαλάσσης βαπτισμένος ο άσσος σπαθί του Ομπάμπα, για να μη του χαλάσει μέχρι τις εκλογές του ερχόμενου Νοέμβρη, που η πλειοψηφία των 538εκλεκτόρων θα αποφασίσει να τον πετάξουν ή όχι έξω από τον Λευκόν Οίκον. Το δε βούτηγμα στην αρμήρα έγινε από του Ναυτικού του τις επίλεκτες Φώκιες με βαρύδια. Γιαυτό δεν επαναλήφθηκε το φιάσκο του 1993 στο Μογκαντίσου της Σομαλίας.Έτσι η επιτυχία των Dev Cruτης Seal Team Six στην επιχείρηση «Τζερόνιμο», που σύμφωνα με την δήλωση του πρώην καγκελάριου Χέλμουτ Σμιτ «Ήταν ξεκάθαρα μια παραβίαση του διεθνούς δικαίου», επέφερε στον Ευλογημένο= Ομπάμα (στα αραβικά) μιά νίκη. Την οποίαν επέλεξε να ανακοινώσει τότε στον αμερικανικό λαό την ώρα που κάθε Κυριακή βράδυ παρουσίαζε το «Celebrity Αpprentice» ο Ντόναλντ Τραμ, και έτσι εσπρώχθει εκτός ραδιοκυμάτων ο ρεπούμπλικαν ανταγωνιστής του για πρόεδρος στις εκλογές του 2012. Θα μου πείτε εκδίκηση! Όχι, ισχυρίζομαι εγώ. Απλούστατα, με ένα ζμπάρο δυό τριγώνια. Κάθε πράγμα στον καιρό του και ο κολιός τον Αύγουστο μας διδάσκει η λαϊκή σοφία. Και γιαυτό των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν. Το ίδιο κάνουν τώρα και οι εφευρέτες της στρατηγικής καταπολέμησης της πακόσμιας τρομοκρατίας. Βλέποντας ότι η ανατροπή των καθεστώτων Μπεν Αλι και Μουμπάρακ διέλυσε τον βασικό πυρήνα της μυθολογίας του Λάντεν και των συνεργατών του, πως η πολιτική αλλαγή είναι δυνατή μόνο μέσω της τρομοκρατίας. Και ότι το αραβικό έθνος εμφανίζεται όντως έτοιμο να υπερβεί τις γηρασμένες κλεπτοκρατίες και απολυταρχίες της μετανασερικής εποχής, όχι όμως κάτω από τη σημαία του ισλαμικού φονταμενταλισμού, αλλά διά μέσω του «Τρίτου Δρόμου» μιας δημοκρατικής,κοινωνικής Ιντιφάντα. Κι όταν επανέρχεται η ελπίδα γι' αυτήν εδώ την επίγειο ζωή, ξέρουν πολύ καλά ότι η μεταφυσική του μαρτυρίου και του παραδείσου μοιραία εξοστρακίζονται στο περιθώριο. Γιαυτό εθεώρησαν ότι τούτη εδώ ήταν όντως η «σωστή» στιγμή για τον θάνατο του Οσάμα μπιν Λάντεν. O οποίος, σύμφωνα με συνέντευξη στο Frontline to 99 του προϊσταμένου του στο πόλεμο του Αφγανιστάν κατά των Σοβιετικών το 87 κ. Μ. Μπίαρντεν, ήταν το αστέρι του Βοριά και για τους πατριώτες του Αμερικανούς ο εχθρός υπ’ αριθμόν 1. Από το 1991 που ο Οσάμα Μπιν Λάντεν εθεώρησε προσβολή και ορκίστηκε εκδίκηση για την εγκατάσταση 300.000 αμερικανών ανδρών και γυναικών στρατιωτών σε ιερό μέρος του Ισλάμ την πατρίδα του, Σααουδική Αραβία. Όπου πριν από 70 χρόνια είχε εγκατασταθεί ο πολυεκατομμυριούχος εργολάβος και υπεύθυνος για την κατασκευή του 80% των δρόμων της, Μοχάμεντ Μπίν Λάντεν. Και στις 10 Μαρτίου 1957 απέκτησε στο Ριάντι το 17^ον από τα παδιά του τον Οσάμα Μπιν Λάντεν, που το FBI τον επικήρυξε για 25 εκατομμύρια δολάρια ως υπεύθυνο για βομβιστικές επιθέσεις στις πρεσβίες των ΗΠΑ στην Κένυα και την Τανζανία. Άσχετα που η πατρική του οικογένεια είχε συναλλαγές με την USA δια μέσω του πρωτότοκου υιού της, Σάλεμ Μπιν Λάντεν. Οοποίος το 1978 επένδυσε μεγάλο μέρος από την κληρονομιά, που του άφησε ο θάνατος του πατέρα του κατά την συντρεβή του ελικοπτέρου το1968, στην πετρελαϊκή εταιρία «Αρμπούστο Ένερτζι». Που ίδρυσε από κοινού με τον πρώην πρόεδρο Τζόρτζ Μπούς (τον πρεσβύτερο) στο Τέξας. Την ίδια χρονιά είχε προσλάβει τον Τζέιμς Μπάθ, στενό φίλο του Μπούς, ως αντιπρόσωπό του στο Χιούστον, ο οποίος επένδυσε 50.000 δολάρια στην Αρμπούστο και συγχρόνως αγόρασε το αεροδρόμιο του Χιούστον Γκόλφ γιά λογαριασμό του Σάλεμ Μπιν Λάντεν, ο οποίος σκοτώθηκε το 1983 κατά την πτώση του ιδιωτικού του αεροσκάφους στο Τέξας. Και τώρα (28 χρόνια μετά τον θάνατό του) σκοτώνεται από τις αμερικανικές δυνάμεις ο αδελφός του, Οσάμα Μπιν Λάντεν, σε συγκρότημα κατοικιών στην επαρχία Αμπανταμπάντ, μόλις 100 χλμ. βόρεια της πρωτεύουσας του Πακιστάν, Ισλαμαμπάντ, και μόλις 100 μέτρα από τη στρατιωτική σχολή του Κακούλ. Και όχι στις απόκρημνες βουνοκορφές της Κεντρικής Ασίας ή στις ζούγκλες της Ινδονησίας που τον γυρεύανε για χρόνια τώρα. Η εξωδικαστική εκτέλεση του Οσάμα Μπιν Λάντεν έγινε, σύμφωνα με τη γραφή του Mark Owen στο βιβλίο του «No Easy Day» και την ομολογία του Matt Bissonnette στο «60 Minutes», με τον πυροβολισμό από μία Φώκια (SEAL) του «Τeam 6». Όταν είδε να ξεπροβάλλει ένα κεφάλι ανδρός στο διάδρομο κατά την έφοδο των SEALs στο καταφύγιο του Oσάμα Μπιν Λάτεντ. Κατόπιν, καθώς είπε ο Bissonnette, ο ίδιος και ένας άλλος πυροβόλησαν ξανά τον Οσάμα με μία σφαίρα στο στήθος και μιά στο κεφάλι (double tap). Όταν τον βρήκαν στο πάτωμα του υπνοδωματίου του και επειδή τα χέρια του ήταν κρυμμένα. Έτσι λοιπόν, τον Οσάμα Μπιν Λάτεντ δεν τον συλλάβαν, αλλά τον σκότωσαν χωρίς να εξακριβώσουν εάν στα χέρια του κράταγε όπλο. Το δε πτώμα του σαβανωμένο και κατόπιν ανάγνωση των δικαιωμάτων Μιράντα έπεσε, καθώς είδαμε πέρυσι στην τηλεόραση, από το κατάστρωμα αεροπλανοφόρου στα βάθη της αραβικής θάλασσας, για να σωθεί ο κόσμος από την τρομοκρατία του. Έτσι έλαβε σάρκα και οστά του υπουργού δικαιοσύνης Έρικ Χόλντερ η δήλωση: «Δεν πρόκειται ποτέ να φτάσει ο Οσάμα Μπιν Λάντεν σε αμερικανική αίθουσα δικαστηρίου. Θα εξοντωθεί από εμάς ή από τους δικούς του ανθρώπους και θα διαβάσουμε τα δικαιώματα Μιράντα στο πτώμα του», που εδήλωσε στο Κονγκρέσο την 17/3/2010. Δεν ξέρω σε αυτή τη φάση ποιά ήταν η πραγματική απόφαση του προέδρου μου Ομπάμπα, αλλά το να δώσει κάποιος την εντολή «εκτελέστε τον τάδε» είναι παράνομο, αντισυνταγματικό και προσβάλει το Σύνταγμα της χώρας μας, το διεθνές δίκαιο και θέτει ζητήματα. Θα ήταν σημαντικό για την πατρίδα μας και τη διεθνή κοινότητα, για συμβολικούς λόγους, να φέρουν το Σαδουάραβα τρομοκράτη ενώπιον αμερικανικού δικαστηρίου. Με τον τρόπο αυτό θα μπορούσε να αποδεχθεί μέσω δικαστικής διαδικασίας η εμπλοκή του Λάντεν στην επίθεση στους Δίδυμους Πύργους, ώστε να δικαιολογηθεί η επίθεσή μας στο πλαίσιο της «νόμιμης άμυνας». Δυστυχώς το κράτος «ως θεσμός που κατέχει το μονοπώλιο της βίας (ορισμός του φιλοσόφου Μαξ Βέμπερ)» επιχειρεί να εγκαθιδρύσει ένα κανόνα μιας περίεργης αντίληψης για τη νόμιμη άμυνα. Η οποία έχει βρεί πρακτική εφαρμογή με το πρόσχημα ότι το κράτος με τη βία μας προστατεύει από τη βία. Και δώστου πανηγυρισμούς εμείς οι Αμερικάνοι για το «σκότωνε και μη ερεύνα» της Κυβέρνησής μας, και οι θάνατοι του κάθε Οσάμα Μπιν Λάντεν να αποδεικνύουν πως η λογική της νέας διεθνούς τάξης δεν είναι αυτή του δικαίου, αλλά του πολέμου και του «δικαιώματος του πιό δυνατού». Kαι όπως εξέφρασε δημοσίως στην ιστοσελίδα του στο «Twitter», ο φουτμπολίστας Ρασάρντ Μέντενχολ. «Μου 'κανε εντύπωση η χαρά των περισσοτέρων για την απώλεια μιας ανθρώπινης ζωής. Με ποιό δικαίωμα να χαίρονται για τον θάνατο κάποιου που δεν γνώριζαν καν και με τον οποίο ουδέποτε είχαν ανταλλάξει έστω και μία κουβέντα; Από πού κι ώς πού ευχήθηκαν ο Μπιν Λάντεν να καεί στην κόλαση; Ποιοί νομίζουν ότι είναι; Το σκεπτικό μου ήταν και είναι πως μόνον ο Θεός μπορεί να μας κρίνει και χαίρομαι που οι κουβέντες μου άνοιξαν νέα θέματα συζήτησης».  ΚαρΒας.