ΟΜΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΠΑΡΕΛΑΣΗ ΣΤΗ Ν.Υ. ΤΟ 2012 .

ΟΜΟΓΕΝΙΑΚΗ ΠΑΡΕΛΑΣΗ ΣΤΗ Ν.Υ. ΤΟ 2012 

Προσευχή τα χείλη μου για σένα ρε Ομογένεια λένε / Και τα δυό μου μάτια με δάκρυα εθνικής χαράς κλένε, για το μεγαλείο του Έλληνα που κατόρθωσες και εφέτος κατά το λαμπρό εορτασμό της εθνικής μας παλιγγενεσίας στην 5^η Λεωφόρου της Οικουμένης. Καταβάλλοντας μέσα στην ανοιξιάτικη πνοή της μητέρας Φύσης, για μια φορά ακόμα, τον οβολόν της ευγνωμοσύνης σου στους ήρωες του ’21. Οι οποίοι εθυσίασαν την ζωή τους για να ζεί όλη η ανθρωπότητα σήμερα ελεύθερη και όχι σκλαβομένη στά στενά μονάχη σαν λιοντάρια στις ράχες στα βουνά. Και έκαναν με τη δόξα και το γόητρο της νίκης των τη τότε σκλαβομένη πατρίδα τους Ελλάδα, σύμβολο "αρετής". Ώστε να μην υπάρχει κάποιος ελεύθερος ή σκλαβωμένος που ακούγοντας "Επανάσταση του '21" να μην αισθάονται ψυχική ανάσταση. Μακάρισες και πάλι Ομογένεια αυτούς που πιστεύοντας ότι πάνω απ’ όλα τ’αγαθά υψώνεται η ανθρώπινη ελευθερία, ανακάλυψαν στην ανδρείαν τους το αθάνατο νερό που δίνει τα αιώνια νιάτα της θυσίας, και με αυτήν κάνανε ως σύνθημα ζωής το «Ελευθερία ή Θάνατος». Για σένα Ομογένεια, που συμμετήχες στην ιερωσύνη της εθνικής μας δοξολογίας, ήταν αγαλίαση ψυχής και αίσθηση Παραδείσου το να περπατάς στην από ελληνικό γαλανόλευκο πλυρρησμένη 5^η Λεοφόρου της Νέας Υόρκης. Και να βλέπεις νοηρά στις εξέδρες της και κάτω από τό παγερό αεράκι της Αλάσκας, ατάραχους τον Υψηλάντη, τον Διάκο, τον Κολοκοτρώνη, τον Παπαφλέσσα και όλες τις ψυχές που πέσαν υπέρ Πατρίδος  χαμογελαστές και κραυγάζουσες «χαλάλι σου η ζωή που χαράμισα». Αυτό το άγιο προσκύνημά σου προς το δοξασμένο ελληνικό ιδεώδες της ιεράς ελευθερίας του ’21, που την γνωρίζουμε «από την κόψη του σπαθιού την τρομερή» και είναι «από τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά», το άρχισες κάνοντας την έξοδο του Μεσολογγίου της Παρελάσεως στο Bowling Green με την λαμπρή ανάσταση της ελευθερίας.  Όπου ύψωσες την Γαλανόλευκη ψυχή σου  στο σκήπτρο του Δία, που είναι δίπλα στον Ταύρο της Ευρώπης Του, και την άφησες να κυματίζει χαροπά στα ουράνια της Αστερόουσσας για τρία ολόκληρα εικοσιτετράωρα. Και το τελείωσες με τη προσκύνησή σου προς το ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ  του ’21 παρατάσοντας με άψογη τάξη και υπερηφάνια ΕΛΛΗΝΙΚΗ κατά μήκος της 5^ης Λεωφόρου την ελληνική σου Στρατιά με στρατηγό σου την «Δεσποινίς Ανεξαρτησία». Έτσι καλλιέργησες, μέσα στο αμερικάνικό σου περιβάλον το Μέγα Χρέος ,που συνιστά την Εθνική Παλιγγενεσία. Και εστήριξες το Μέγα Ήθος, που συμβουλίζει την ένδοξη Πατρίδα. Η μάνα Πατρίδα και η μάνα Δημοκρατία δεν μπορούν να σταθούν όρθιες εάν δεν τις υπερασπίσουμε με νύχια και με δόντια.

Γιαυτό οι Ομογενείς σου που δεν ήταν στη 5^η Λεωφόρο της Ηφηλίου δεν έχουν συνειδητοποιήσει πως την Ελευθερία μπορεί να σου την δώσει μόνον η Ελλάδα ως σύνολο και όχι οι συνέλληνες ως πρόσωπα. Ακόμη κι αν το μέλλον δεν μας νοιάζει, ακόμα κι αν δεν μας αρέσει το παρόν, δεν έχουμε δικαίωμα να ξεπουλάμε ή να ξεθωριάζουμε το ελληνικό παρελθόν. Το χθές δεν μας ανήκει εξ ολοκλήρου, αφού άλλοι αγωνιστήκαν και θυσιάστηκαν για αυτό το ιστορικό νήμα της ελευθερίας των λαών. Γιαυτό σήμερα πρέπει να ανεβούμε πάνω από το θάνατο των ιδεολογημάτων, τη διάψευση των ιδανικών και τις αμαρτίες των καθοδηγητών σου Ομογένεια. Οι οποίοι με τις ελεημοσύνες ρούχων και τροφήμων έχουν κολήσει στον Έλληνα τη ρετσινιά του ζητιάνου. Και ως κολοθελητές Σαμαρίτες θα εξορκίσουμε με τον οίκτο του εράνου την ύπαρξη της δοξασμένης Ελλάδος. Δηλαδή της Ελλάδας της οποίας η αξία δεν μπορεί να μετρηθεί σε ελεημοσύνες. Όπως δεν μπορεί να μετρηθεί σε Ευρώ η αξία της Ακρόπολής της και του Παρθενώνα της. Που χωρίς αυτόν δεν μπορεί να υπάρξει η Ευρώπη του Ολύμπου. Δηλαδή η κόρη του Φοίνικα και της Τελέφασσας. Την οποίαν ερωτεύτηκε η ύψιστη θεότητα του ελληνικού πάνθεου, Δίας, και έκανε μαζί της  τον Μίνωνα και τον Δώδωνα. Από τον οποίον πήρε το ονομά της η αρχαία πόλις Δωδώνη, όπου οι Έλληνες επροσκύναγαν τον Δία τους μέσα σε Ναό, την εποχή που η υπόλοιπη ανθρωπότητα ζούσε μέσα στις σπηλιές. Γιατό αναρωτιέμαι εάν υπάρχει στους Ομογενείς η ψυχική δύναμη να αποκαταστήσουμε την συμβουλική αξία της Γενέτερας των Αρχαίων Ελλήνων και της Δημοκρατίας. Που εξακολουθεί να ενδιαφέρει την Ευρώπη του Δία και  όχι την Ευρώπη εκείνη της Moody του Fitch και της P&S. Έτσι ώστε να σηκώσουμε τον Άγιο Τόπο της Ευρώπης από τον βούρκο της οικονομικής πανωλεθρίας που τον πετάξανε οι άχρηστοι πολιτικοί της με τον υπερδανεισμό της Goldman Sachs. Ειλικρινά αμφιβάλλω.

Διότι όπως λέει και ο Ήρωας του ’21 Μακρυγιάννης «Λευτερωθήκαμε από τους Τούρκους και σκλαβωθήκαμε εις ανθρώπους κακορίζικους, όπου ήταν η ακαθαρσία της Ευρώπης». Δηλαδή οι στρατιώτες του Χριστού της τελευταίας αναλαμπής των σταυροφοριών στη Ναυμαχία της Ναυπάκτου στις 7 Οκτωβρίου 1571. Τους σταυροφόρους της Ευρωπαϊκής Χριστιανοδημοκρατίας λοιπόν, θα διευκολύνει η Αρωγή της κοινωνικής σταυροφορίας των Ελλήνων Χριστιανών του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Αμερικής κ. Δημητρίου. Δια της οποίας η ελληνική κοινωνία θα μετατραπεί σε ένα πρεζόνι, που τη δόση του θα την εξασφαλίζει η Άγια Εκκλησία του νωθρού και θνησιγενή καπιταλισμού. Και όχι ένα υγιές πρόγραμμα αποτοξίνωσης φτώχιας, όπως είναι η ύπαρξη εργασίας, που την εξαφάνησαν από το πρόσωπο της ελληνικής γής τα Μνημόνια των Σταυροφόρων της Ιεράς Συμμαχίας στη Ναυμαχία Ναυπάκτου. Δουλιά γυρεύει ο Έλληνας της Πατρίδος μας και όχι άγια ελεημοσύνη του Χριστιανισμού. Αλληλεγγύη προς την μιζέρια των Ελλήνων είναι η καταπολέμηση της ανεργίας, που απαιτεί μεγάλες επενδύσεις και όχι εράνους της δεκάρας. Τέλος πάντων! Μέσα στη θαλπερή στιγμή της Παλιγγενεσίας μας, δεν πρέπει να υπάρχουν γκρίνιες και αντιπαλότητες. Απλώς, είπα να σβήσω τα παλιά να κλίσουμε τα δεφτέρια / και σαν πατριώτες καρδιακοί να δώσουμε τα χέρια. Αφού αυτή η νύχτα μένει που θάμαστε μαζί / στην τελευταία γλυκιά Πανομογενειακή. Γιαυτό όποιος και νάσαι κάνε μου απόψε (29/3/12) συντροφιά / πίνοντας καναδυό κούπες με κρασιά. Και με αγάπη στη καρδία / ας αλλάξομε πορεία / στου Σεπτέμβρη την αφετηρία /για μια ένδοξη Παλιγγενεσία / στη παρέλαση του δεκατρία. Πρέπει λοιπόν την δόξα στην Ομογένεια να θές, / και άσε την Ελλάδα μην την κλές.

Διότι τα ελληνόπουλά της έχουν γαλουχηθεί με το δαιμόνιο του Σωκράτη. Το οποίο τους εφώτισε να δημιουργήσουν την ένοια της νίκης και γίνονται το πύρ το εξώτερον προς τους βουλευτές ρόμπες που επιδιώκουν άνανδρα, ύπουλα και πρόστυχα να τους την πάρουν. Πάντως πρέπει να πήραν την γεύση των Αγανακτισμένων Ελλήνων από το τσίκνισμα της Αθήνας την Κυριακή πριν της τσικνοπέμτης. Και ευτυχώς που ήταν το από τις φλόγες ξεκοίλιασμα του Αττικού και όχι ανθρώπινο το κρέας που μύριζε, όπως το Μάιο του 2010 στη Μαρφίν. Και τούτον επιτεύχθει διότι οι Έλληνες έχουν ανατραφεί με του Ηράκλειτου την συμβουλή «δεν μπαίνεις δύο φορές στο ίδιο ποτάμι».  Γιαυτό εάν οι πολιτικοί μας δεν σωφρονιστούν και συνεχίζουν να υπογράφουν αδιάβαστα Μνημόνια όχι κατα την συνείδησή τους, αλλά κατα την κομματική νομιμότητα υπό την βία της διαγραφής. Τότε θα καεί το πελεκούδι σε όλη την Ελλάδα. Όπως κάικε μετά την δολοφονία (8 Ιανουαρίου 1991) του καθηγητή και στελέχου του Eργατικού Αντιιμπεριαλιστικού Μετώπου (ΕΑΜ) κ. Νίκου Τεμπονέρα από τον τότε πρόεδρο της ΟΝΝΕΔ και δημοτικό σύμβουλο κ. Ιωάννη Καλαμπόκα. Κατά την διάρκεια των μαθητικών κινητοποιήσεων ενάντια στο νομοσχέδιο του τότε Υπουργού Παιδίας Βασιλείου Κοντογιαννόπουλου. Oυδέποτε ο τράχηλος των γιών της Αφροδίτης υπέκυψε στον εκβιασμό της αδικίας και γιαυτό έχει μείνει στο κόσμο το λαμπρό παράδειγμα αυταπάρνησης, αυτοθυσίας και υπακοής. Μάλιστα η υπακοή στην υψηλότερη μορφή της για τον Έλληνα δεν είναι η υπακοή στους σταθερούς και υποχρεωτικούς κανόνες της κάθε Τρόικας, αλλά μια πεπεισμένη ή εθελοντική παραχώρηση στην εντολή «Εις οιωνός άριστος. Αμύνεσται περί Πάτρις». Αυτός ακριβώς είναι και ο στόχος των Αγανακτισμένων Ελλήνων που φυλάτουν «Θερμοπύλες» στη Πλατεία Συντάγματος και εκτελούν επιδρομές προς την Βουλήν. Να απελευθερώσουν την χώρα τους από την κατοχική κυβέρνηση Μνημόνιον. Γιαυτό με γνώμονα το «Ὦξεῖν', ἀγγέλλειν Λακεδαιμονίοις ὅτι τῇδε΄κείμεθα, τοῖς κείνων ῥήμασι πειθόμενοι» και ως θεματοφύλακες πάτριων αρχών, νόμων και καθήκοντος κραυγάζουν στους ΔΜΤ, ΕΕ, ΕΚΤ, Μoody, Fiche, Goldman Sachs και Trilateral Commission του παπα-Δήμου το «Μολών λαβέ» για το «Γη και ύδωρ» που προσπαθούν να αρπάξουν από τη Πατρίδα τους Ελλάδα. Και όπως γράφει και ο ήρωας του '21 Γιαννής Μακρυγιάννης στα Απομνημονεύματά του: «Παρηγοριόμαστε μ' ένα τρόπον, ότι η τύχη μας έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους. Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θεριά πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε. Τρώνε από μας και μένει και μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν. Και όταν κάνουν αυτήνη την απόφασιν, λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν". Βεβαίως, ο Έλληνας συχνά κερδίζει τη δόξα της νίκης. Διότι ο καθένας από τους λιγοστούς Αγανακτισμένους στο Σύνταγμα έχουν στην σκέψη τους του Τριανταφύλλου (το οικογενειακό όνομα του Μακρυγιάννη) τον πατριωτισμό: «Όσο αγαπώ την πατρίδα μου δεν αγαπώ άλλο τίποτας. Να ΄ρθει ένας να μου ειπεί ότι θα πάγει εμπρός η πατρίδα μου, στρέγομαι να μου βγάλει και τα δυό μου μάτια. Διότι αν είμαι στραβός, και η πατρίδα μου είναι καλά, με θρέφει. Αν είναι η πατρίδα μου αχαμνά, δέκα μάτια να ’χω, στραβός θα να είμαι. Διότι σ’ αυτείνη θα ζήσω, δεν έχω σκοπόν να πάγω αλλού». Γιαυτό ο Ιερός Λόχος των Αγανακτισμένων έχει ορκιστεί  'Η ΤΑΝ - 'Η  ΕΠΙ ΤΑΣ στις πλατειομαχίες και στις οδομαχίες στη καρδιά της Ελλάδος. Την Αθήνα. Δεν τον τρομάζει η  υπέρμετρη κατάχρηση χημικών στις ειρηνικές επελάσεις του κατά την άλωση της Βουλής. Ούτε οι εικόνες εκείνης της Τετάρτης της 29 Ιουνίου 2011, που μας θύμισαν την αποπνικτική ατμόσφαιρα του Καμπούλ και της Βαγδάτης. Και αποτέλεσαν κορύφωση βίας, ώστε να επιβληθεί στους Έλληνες αυτό που οι έταιροι της ΕΕ πράττουν ήδη: ταπείνωση ενός ολοκλήρου λαού και παράδωσή του εις την χλεύη, την απαξίωση, την δυσφήμηση και την ενοχοποίηση. Έκανε λάθος τότε η πολιτική τάξη των 154+1 Βουλευτών (συντρόφων μου), που ως ΠΑΣΟΚ εξελέγει δημοκρατικά για να κυβερνήσει τη χώρα δημοκρατικά και όχι ως ΜΠΑΤΣΟΚ, να μας ενοχοποιεί (Μαζί τα φάγαμε) τους πάντες για την έκτρωσή τους στην Οικονομία της Πατρίδος μας και να διαιρεί ψυχικά τον λαό της σε αλληλοσυγκρουόμενες συντεχνίες, όπως τον Δεκέμβριο του 1944 για τα συμφέροντα των τότε κατοχικών Δυνάμεων Αγγλία και Γερμανία. Δεν αντιλαμβάνεται πως σπρόχνει την Ελλάδα μας σε αγγλοπροτεκτοράτο των αμερικανικών οίκων αξιολόγησης (Moody, fiche, Standar & Poure) και εκχωρεί μαζί με την κυριαρχία τους και την Βουλή και βούληση του ελληνικού λαού. Ώστε η περιορισμένη εθνική κυριαρχία να έχει οδηγηθεί στην περιορισμένη εσωτερική Δημοκρατία. Με αποτέλεσμα, αντί να πάμε μπροστά, έχουμε γυρίσει πίσω στα Δεκεμβριανά της πλατείας Συντάγματος του 1944 με πρωθυπουργό πάλι  τον Γεώργιο Παπανδρέου, όμως τον παπού και  γιό του παπα-Ανδρέα  Σταυροπούλου. Ο οποίος ως σφοδρός Αγγλόφρονων, σύμφωνα βεβαίως με τη διακήρυξη που υπέβαλλε τον Ιούνιο του 1943 στο Στρατηγείο της Μέσης Ανατολής  και μεταξύ άλλων αναφέρει «Η ταυτότης συμφερόντων Ελλάδος και Αγγλίας για πρώτη φορά στην Ιστορία είναι απόλυτος», αποφάσισε να συνταχθεί με την δραπετεύσασα στην Αίγυπτο βασιλική κυβέρνηση.

Έτσι στις 14 Απριλίου του 1944 με αγγλικό στρατιωτικό αεροπλάνο της ΡΑΦ φθάνει επειγόντως στο Κάϊρο και σε 13 ημέρες αντικαθιστά τον πρωθυπουργό της  κυβέρνησης  Σοφοκλή Βενιζέλο (δευτερότοκος γιός του τότε Ελευθερίου Βενιζέλου). Και μετά από την απελευθέρωση της Ελλάδος από τους Γερμανούς, υπέγραψε υπό την επίβλεψη της αγγλικής Τρόϊκας  Χένρι Μέτλαντ Ουίλσον, Χάρολντ Μακ Μίλαν και Ρόναλντ Σκόμπι  ως Πρωθυπουργός, εγκάθετος από τους Άγγλους και όχι ως εκλεγόμενος από τον ελληνικό λαό, την Συμφωνία της Καζέρτας στις 26 Σεπτεμβρίου 1944. Η οποία έκανε τον Άρη Βελουχιώτη να συμβουλεύσει, σε σύσκεψη του ΕΛΑΣ τον Νοέμβριο 1944, τους καπετάνιους πως «Οι Εγγλέζοι θα σας σφάξουν όλους σαν αρνιά. Αυτό θέλω να το θυμάστε αν κανένας σας ζήσει». Το δε Διεθνές Δίκαιο να την κρίνει ως εγκληματική και ως αισχρή οι σύγχρονοι ιστορικοί ερευνητές. Αφού κατά τους όρους της συμφωνίας αυτής «ουδεμία ενέργεια θα αναληφθεί εκτός υπό τας αμέσους διαταγάς του Στρατηγού Σκόμπι».

Μία από τις διαταγές του ήταν και το τελεσίγραφό του στην 1^η Δεκεμβρίου 1944 γιά γενικό αφοπλισμό μέχρι τις 10 Δεκεμβρίου, από τον οποίον θα εξαιρούνταν οι Χίτες της Στρατιωτικής Οργάνωσης (Χ) του Γρίβα, η Τρίτη Ορεινή Ταξιαρχία και ο Ιερός Λόχος, που πολέμησε υπέρ των Άγγλων στη Βόρειο Αφρική και Ιταλία. Ως αντίδραση προς την διάκριση αυτή, τον μονομερή αφοπλισμό των αριστερών ομάδων, οι υποργοί του ΕΑΜ παραιτήθηκαν στις 2 Δεκεμβρίου 1944, και την επόμενη μέρα -3 Δεκεμβρίου- το ΕΑΜ έκανε συγκέντρωση διαμαρτυρίας στη πλατεία Συντάγματος. Η διαδήλωση είχε μεγάλη συμμετοχή, όπως και η επίκαιρη διαδήλωση των «Αγανακτισμένων» στη σημερινή (2011)  πλατεία Συντάγματος. Πνίγηκε όμως στο αίμα από τους πυροβολισμούς  των δυνάμεων της κυβέρνησης του (τότε) Γ. Παπανδρέου και των 40.000 Άγγλων στρατιωτών, που τον Οκτώβριο 1944 εισέβαλαν νόμιμα στην ελεύθερη πια από τους Γερμανούς Ελλάδα, βάσει των όρων της Συμφωνίας Καζέρτας, από το Σαλέρνο της Ιταλίας συνοδεύοντας το αγγλικό πολεμικό πλοίο «Πρίγκιψ Δαυίδ» που έφερνε τον εγκάθετο Πρωθυπουργό της Ελλάδος κ. Γεώργιο Παπανδρέου.

Με αυτή την έγκριση του (τότε) Γιώργου Παπανδρέου στις φονικές επιθέσεις κατά της ειρηνικής διαδήλωσης πέσανε στη πλατεία Συντάγματος 28 άνθρωποι νέκροι και 148 τραυματίες. Στη δε ειρηνική διαδήλωση των «Αγανακτησμένων» στη πλατεία Συντάγματος πέσανε, με διαταγή στα ΜΑΤάνκς,  από την κυβέρνηση του τέως πρωθυπουργού Γιώργο (έγγονα) Παπανδρέου, 2.846 βόμβες χημικών που μετατρέψανε το Σύνταγμα σε θάλαμο αερίων. Χημικά, καπνοί και δακρυγόνα είχαν τυλίξει τη πλατεία με το σάβανο της ανελέητης βαρβαρότητας, όπως και το 1944 στα Δεκεμβριανά του τότε Γιώργου Παπανδρέου. Σε αυτή την πρωτοφανή (μετά από 67 χρόνια) Παπανδρεακή αγριότητα μαζικής κρατικής τρομοκρατίας με απερίγραπτη καταστολή και αισχρών εκβιασμών, ξυλοδαρμοί και άνοιγμα κεφαλιών από τα ρόπαλα των αστυνομικών του πρώην συνδικαλιστή και τότε υπουργού Προστασίας του Πολίτου κ. Παπουτσή (ο οποίος κράταγε στις διαδηλώσεις ως συνδικαλιστής την ματωμένη σημαία του Πολυτεχνίου), έπεσε νεκρή η Δημοκρατία με χιλιάδες τραυματισμένα παιδιά της. Γεμήσανε τα Νοσοκομεία της Αθήνας με κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις και συμπτώματα ασφυξίας από τα ασφυξιογόνα των χειροβομβίδων νέφους και δακρυγόνων, και σημεία κουφαμάρας από τις βόμβες κρότου-λάμψης.

Έτσι ο σημερινός μας ηγεμών Τρόϊκα εμπνέει φόβο όχι για να κερδίσει την αγάπη του λαού, αλλά να αποφύγει το μίσος αυτού στην σκληρή κατοχή του δυναστικού Μνημόνιου. Αυτή η οργή τρόμου αντί να φθείρει το ηθηκόν των «Αγανακτισμένων», το διατηρεί ακμηαίον, όπως και των ολίγων ανδρείων στρατιωτών του Λεωνίδα. Και αποτελεί παράδειγμα ηρωϊσμού των ελεύθερων ανδρών της Ελλάδας, που βλέποντας την Αφροδίτη τους να μας δίχνει υψωμένο το μεσαίο της δάχτυλο υπερασπίζονται την πατρίδα τους και την ελευθερία τους. Αφου τον τελευταίο καιρό η ελληνική οντότητα έχει δαιμονοποιηθεί διεθνως με αναβιώσεις ενός ακραίως ρατσιστικού λόγου που παρουσιάζει τους Έλληνες να είναι τεμπέληδες και λαμόγια. Απέναντι σε αυτή την επιχείρηση ταπεινώσεως και στιγματισμού ενός ολόκληρου λαού μάχονται οι Αγανακτισμένοι του Συνταγματος. Διότι η αγνώμων Ευρώπη έχει μετατρέψει την πατρίδα τους Ελλάδα σε εργαστήρι νεοφιλελεύθερου φονταμενταλισμού, όπου διακυβεύονται κοινωνικά και δημοκρατικά κεκτημένα της μεταπολεμικής Ευρώπης. Δεν χρειάζονται βαθιές πολιτικές αναλύσεις για να αντιληφθεί κάποιος τη διολίσθηση ολόκληρης της Ευρώπης προς την ολιγαρχία, όπου οι πλέον ευάλωτες ομάδες οδηγούνται στην εξαθλίωση και κάτω από το όριο της φτώχειας. Αφού οι αξίες που διακυβεύονται στην Ελλάδα είναι πρωτίστως ευρωπαϊκές αξίες και αφορούν και την Ευρώπη, γιατί καλλιεργούνται μεταξύ των λαών της μίσος και αμοιβαία απαξίωση. Και έτσι στη θέση του παλαιού διχασμού μεταξύ Ανατολικής και Δυτικής Ευρώπης, ξεφυτρώνει τώρα ο διχασμός μεταξύ Βορείων και Νοτίων. Και η σχέση μεταξυ Νότου και Βορρά δεν είναι μόνο δανειακή. Αφού η Ελλάδα και η Γερμανία είναι και σύμμαχοι και εταίροι της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ανήκουν και οι δύο στον πυρήνα της Ευρωζώνης και ευλόγως, οι διευκολύνσεις εκατέρωθεν πρέπει να γίνονται, και μάλιστα με ανοιχτή καρδιά. Όχι με μαστίγια, απειλές και με μιά μούρη κρεμασμένη από την πλευρά της Γερμανίας συνεχώς μέχρι το πάτωμα.  Είναι ευνόητον ότι όταν σου πατάνε μονίμως τον κάλο και σε ταπεινώνουν συνεχώς, έρχεται μια ώρα που ξεσπάς, όπως οι Αγανακτισμένοι. Έτσι απλώς για να ισιώσουνε από την αδικία τα ζύγια της ψυχής σου. Βεβαίως, όλες οι χώρες του ευρώ πρέπει να δίδουν όρκους τιμής πως σέβονται τη δημοσιονομική πειθαρχία που επιτάσσει η Συνθήκη του Μάαστριχτ. Ότι το έλλειμμα του Δημοσίου δεν υπερβαίνει το 3% του Ακαθάριστου Εγχωρίου Προϊόντος. Σύμφωνα όμως, με αξιόπιστα δημοσιεύματα του ευρωπαϊκού Τύπου της εποχής, αν εφαρμοζόταν κατά γράμμα η Συνθήκη του Μάαστριχτ, τότε στο ενιαίο νόμισμα δεν θα έπρεπε να ενταχθούν πάνω από τέσσερα κράτη. Τελικά μπήκαν 11, συν η Ελλάδα, δώδεκα.

Άρα την Ελλάδα δεν πρέπει να την αντιμετωπίζουν με άλλα μέτρα και σταθμά από αυτά που θα αντιμετωπίζουν τα υπόλοιπα 11 κράτη και ειδικά τη Γαλλία και τη Γερμανία, που εμφανίζουν υψηλά ελλείμματα Δημοσίου για τον ίδιο ακριβώς λόγο: διότι πέρασαν εκλογές και οι κυβερνήσεις τους υπέκυψαν στις προεκλογικές σκοπιμότητες. Είναι γνωστόν πως στη Γαλλία ο κ. Ζακ Σιράκ προχώρησε σε γενναίες φορολογικές ελαφρύνσεις, ο κ. Γκέρχαρντ Σρέντερ το ίδιο, ενώ στην Ελλάδα ο κ. N. Χριστοδουλάκης προτίμησε - και αυτός λόγω εκλογικών σκοπιμοτήτων σαν την αν δεν πάρουν οι υπάλληλοί μας τα επιδόματα που δικαιούνται, δεν πρόκειται να πάρουμε ούτε τσακιστή ψήφο τους - να μεταφέρει εκ νέου τα χρέη από τις αμυντικές δαπάνες στις πλάτες του κ Γ. Αλογοσκούφη, ο οποίος τα ξαναφόρτωσε μέσω της απογραφής του. Προκειμένου δε να εκθέσει την προηγούμενη κυβέρνηση -το ΠΑΣΟΚ- την διενήργησε μόνος του, αντι να αφήσει την Τράπεζα της Ελλάδος να την κάνει, όπως έγινε στη Πορτογαλία. Και η υπέρβαση του ορίου του 3% του ΑΕΠ από 2,95% που ήταν τον Απρίλιο του 2004, έφθασε στο 8% του ΑΕΠ το 2008. Οπότε αποφασίστηκε η δεύτερη επιτήρηση της χώρας μας και άρχισε τον Απρίλιο. Λόγω των κακών χειρισμών σε σχέση με την απογραφή έχει πληγεί αναμφίβολα η αξιοπιστία της χώρας στο εξωτερικό. H Ελλάδα έχει γίνει το «μαύρο πρόβατο» στον βαθμό που να αμφισβητείται ακόμη και η ίδια η ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ. Η λογική των «ενάρετων», του Βορρά -Γερμανών, Ολλανδών, Φινλανδών και Γάλλων- είναι πως οι «φαύλοι» και οι «αμαρτωλοί» των PIGS του Νότου πρέπει να διορθώσουν τα κακώς κείμενα στην οικονομία τους, που επέφεραν τα πλαστά ομόλογα της Αμερικής των 6 τρις εκατομ. δολαρίων. Οι δέ Έλληνες όχι απλώς να διορθώσουν, αλλά και να τιμωρηθούν και να πληρώσουν για το αμάρτημα του Αλογοσκούφη με την απογραφή του. Πρόκειται κυριολεκτικά για έγκλημα να τιμωρείς ολόκληρο λαό για ένα εγκληματικό λάθος της κυβέρνησής του και μάλιστα από χώρες που πρώτες παρέβησαν τους κανόνες του Προγράμματος Σταθερότητας όπως η Γαλλία και Γερμανία. Αν και το Διεθνές Δίκαιο δεν κάνει διάκριση στην αρχή της κυρίαρχης ισότητας μεταξύ των Χωρών, εντούτοις «ζεί και βασιλεύει» άκόμη ο διαχωρισμός των εθνών σε «Μεγάλες Δυνάμες» και «Μικρές Δυνάμεις». Ή όπως ορθώς έκανε ο του 1898 πρωθυπουργός της Αγγλίας Λόρδος Σώλσμπερυ τον λόγο για ζωντανά έθνη (που τίποτα δεν φαίνεται ικανό να περιορίσει την ισχύ τους) και ετοιμοθάνατα έθνη (ανθρώπινες κοινότητες σαν της Ψωροκώστινας).

Από το 1814 η Γαλλία συμπεριλαμβάνεται στις «Μεγάλες Δυνάμεις» και η Γερμανία από το 1900. Και οι δύο τους είναι μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας, η Γαλλία ως μόνιμο και η Γερμανία ως μη μόνιμο με θητεία δύο ετών που λήγει στις 31 Δεκεμβρίου 2012. Έτσι ως θαυμαστά κράτη η Γερμανία και Γαλία δεν μπορεί να τιμωρηθούν για οτιδήποτε παράβασή τους, αφού η επιστήμη της Αρχαίας Ελλάδος τους έδωσε τα εφόδια και τα όπλα ώστε η καταστροφική τους ικανότητα στις ανταγωνιστικές διεκδικήσεις να τακτοποιήται μόνο με αιματοχυσία.  Πάντως φερί φερί το πάνε να μας ματώσουνε ξανά. Συνεχίζοντας να επιβάλλουν το προκλητικό τους εκβιασμό «λιτότητα», κοινώς θα ψοφίσετε στην πείνα, είναι βέβαιον πως θα γίνει αυτό που ακούσαμε από του Μισέλ Ροκάρ το στόμα «Δεν γίνεται να κυβερνηθεί ένας λαός δημοκρατικά όταν του αφαιρείς το 25% του εισοδήματός του και μόνη διέξοδος είναι ένα στρατιωτικό πραξικόπημα». Αυτό δεν είναι ένα παράλογο συμπέρασμα. Άλλωστε στις χώρες της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής, όπου το ΔΝΤ εκλήθη να εφαρμόσει στο παρελθόν τις ευάρεστες συνταγές του, ξεκινούσαν συνήθως από το πραξικόπημα. Πρώτα κατέβαιναν τα τανκς και μετά έρχονταν οι εμπειρογνώμονες με τα κοστουμάκια. Δεν είναι και τόσο μακρινή η ίστορία των εικόνων του Μπουένος Άϊρες μετά το κραχ του 2001, μετά δηλαδή την εφαρμογή από την κυβέρνηση ολόκληρου του πακέτου περικοπών και ιδιωτικοποιήσεων που είχαν υπαγορεύσει οι "φωστήρες" του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.  Όπου η οργή του κόσμου στην Αργεντινή ξέσπασε με γενικές απεργίες, διαδηλώσεις, με εξέγερση, με την οργή να φτάνει στο σημείο μαζικών επιθέσεων στις -άδειες πλέον- τράπεζες, οδηγώντας δυο κυβερνήσεις σε παραίτηση. Ορισμένα δε εργοστάσια εγκαταλείφθηκαν και πέρασαν στα χέρια των εργαζομένων. Προς τα εκει σπρώχνουν τους Έλληνες οι «Μεγάλες Δυνάμες» με τα σκληρά μέτρα του στενού κορσέ που νομοθετεί η ελληνική κυβέρνηση υπό τον έλεγχο της τρόικας ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ. Αφού η πολιτική των πακέτων στήρηξης είναι σαν να σου δίνουν δηλητήριο για να ξεδιψάσεις.

Βέβαια οι Ελληνες είμαστε μπουχτισμένοι από φόλες πακέτα στήρηξης, δικτατορίες και κατοχές. Και θέλουμε τελικά να ζήσουμε το ευρωπαϊκό όραμα της αξιοπρεπούς και δημοκρατικής διαβίωσης. Κατορθώσαμε - εκεί γύρω στο 2004 – να φθάσουμε στα «ουράνια» της Ευρώπης του Δία, της κοινότητας των πολιτικών ελευθεριών και των κοινωνικών δικαιωμάτων. Αλλά οι αχυροάνθρωποι πολιτικοί μας κάνανε ότι μπορούσανε για να μας γκρεμοτσακίσουν από τον Παράδεισο της Δημοκρατικής Ευρώπης στην Αμερικανική Κόλαση του Διεθνές Νομισματικού Ταμείου της (ΔΝΤ). Το οποίον είναι σε γενικές γραμμές απαθές ή και εχθρικό στις απόψεις του για δημοκρατία, ανθρώπινα δικαιώματα και εργατικά δικαιώματα, Οι δε κατευθυνταί της πολιτικής του εσκεμμένα στήριξαν καπιταλιστικές στρατιωτικές δικτατορίες που πρόσκεινταν φιλικά σε αμερικάνικες και ευρωπαϊκές εταιρίες. Έτσι και ο Γ Α Παπανδρέου παρέδωσε με «υπόγειες», κατά τον Strauss Kahn, διαδικασίες και με απειλές «ότι εμείς εάν δεν πάρουμε βοήθεια από τη Γερμανία, θα πάμε στο IMF (ΔΝΤ)», κατά την κατάθεση του Π. Χριστοδούλου στην Βουλή, την Ελλάδα στα νύχια του ΔΝΤ και των τοκογλύφων δανειστών. Όχι για να σώσει τους Έλληνες από την χρεοκοπία, αλλά γδέρνοντάς τους να διασωθούν τα ομόλογα των γαλλικών και γερμανικών τραπεζών της Goldman Sachs. Τα οποία με την πτώχευση της Lehman Brothers το 2008 είχαν μορφή χασούρας πλέον, όπως τα άχρηστα αποκόμματα των στοιχημάτων. Αφού η Goldman Sachs ήταν, από το 1906, συναίτερος της Lehman Brothers.

Γιαυτό οι μούντζες των αγανακτισμένων της πλατείας Συντάγματος προς τη Βουλή και οι προπηλακισμοί βουλευτών δεν απευθύνονται στους απρόσωπους δημοκρατικούς θεσμούς του Κοινοβουλίου, αλλά σε άτομα που πρόδωσαν την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων τους και που ανενδοίαστα ξεπουλάνε την χώρα για να κρατήσουν τα προνόμιά τους και την καρέκλα τους. Αδιαφορόντας φυσικά πως με την εφαρμογή των αντισυνταγματικών δανειακών συμβάσεων  έφεραν τον ελεύθερον Έλληνα της Ενωμένης Ευρώπης ξανά υπό την κυριαρχία και ξένη εξάρτηση της Ιεράς Συμμαχίας του 1817 των ευρωπαϊκών χωρών Ρωσίας, Αυστρίας, Πρωσσίας, Αγγλίας και Γαλλίας. Που δημιουργός της ήτο ο Ιππότης του Σταυρού του στρατιωτικού Τάγματος του Αγίου Ουμβέρτου (του Βίτελσμπαχ - Γερμανίας)  και ο μισέλληνας που διέβαλε ενάντια στο φιλελληνικό ρεύμα της εποχής της Επανάστασης του ’21 των στόλων Ρωσίας, Αγγλίας και Γαλλίας, ο Αυστριακός Καγκελάριος Κλέμενς φον Μέττερνιχ. Ο οποίος ονειρευόταν να ιδρύσει την ομοσπονδία Αυτοκρατόρων και Βασιλέων οι οποίοι κατά τις αντιλήψεις του ήταν οι φορείς της θείας επιταγής προς ρύθμιση των τυχών των διαφόρων λαών της Ευρώπης, λαμβάνοντας τις διδαχές αυτές κυρίως από την Παλαιά Διαθήκη. Κατι που τελικά ξεσήκωσε εναντίον του ακόμα και τον λαό της Αυστρίας, που περικύκλωσε την καγκελαρία και χτυπώντας τις πόρτες ζητούσε την άμεση παραίτησή του, γεγονός που αποδέχθηκε ο Αυτοκράτορας και στη συνέχεια να φυγαδευτεί την τελευταία στιγμή με την οικογένειά του στο Λονδίνο, διαφεύγοντας έτσι την έξαλλη οργή του κόσμου.

Εκεί στου Μέττερνιχ την τροχοπέδη της δημιουργίας ελεύθερου ελληνικού κράτους επιβάλλοντας τη θέσπιση «κράτους κατ΄ εντολή» υπό την επικυριαρχία του απολυταρχισμού και της καταπολέμησης των λαϊκών ελευθεριών του θεσμού της Ιεράς Συμμαχίας των Μεγάλων Δυνάμεων καθοδηγούν τον ελληνικό λαό με τα Μνημόνιά τους οι πολιτικοί του. Δηλαδή στις πολιτικές παρατάξεις των πρώτων χρόνων μετά από την Απελευθέρωση του 1821, που αποτελούντο από το Ρωσικό κόμμα του Ανδρέα Π. Μεταξα, προγόνου του πρωθυπουργού Ελλαδος (1936 – 1941) Ιωάννη Μεταξά. Το Γαλλικό κόμμα (γνωστό ως Κόμμα της Φουστανέλας) του γιατρού του Μουχτάρ-πασιά και μαθητή του Αλή Πασσά, Ιωάννη Κωλέττη. Ο οποίος επηρεασμένος από το κήρυγμα του Ρήγα Φεραίου διαμόρφωσε ιδεολογικά την «Μεγάλη Ιδέα». Και σύμφωνα με τα απομνημονεύματα του Στρατηγού Μακρυγιάννη ήθελε να βγάλει από τη μέση των σκοπών του να παίξει την Ελλάδα όπως ήταν η ορεξή του, δολοφονόντας τον καλύτερο από όλους τους άλλους στρατιωτικούς της Πατρίδος. Τον Οδυσσέα Ανδρούτσου. Και τέλος το Αγγλικό κόμμα του πρώτου προέδρου της Γερουσίας της Δυτικής Χέρσου Ελλάδας (9 Νοεμβρίου 1821) Αλεξάνδρου Μαυροκορδάτου. Ο οποίος ήταν τρισέγγονος του Μέγα Διερμηνέα της Πύλης Αλεξάνδρου Νικολάου Μαυροκορδάτου ο επιλεγόμενος «ο εξ απορρήτων». Ο δε πατέρας του εξ απορρήτων Αλεξάνδρου ήταν ο Νικόλαος Μαυροκορδάτος ο οποίος γεννήθηκε στη Χίο το 1599 και στη συνέχεια μετέβει στην Νέα Ρώμη (γνωστή ως Κωνσταντινούπολη), όπου απόκτησε μεγάλη περιουσία από το εμπόριο μεταξιού και ανακυρύχθει μέγας προστάτης του Πατριαρχείου. Σύζυγός του ήτο η Ρωξάνδρα Σκαρλάτου, κόρη  του ζωοεμπόρου και προμηθευτή κρεάτων των τούρκικων ανακτόρων στην Κων/πολη. Επίσης ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος ήταν, από το σόι της μητέρας του Σμαράγδας Καρατζά, ανηψιός, γραμματέας και ποστέλνικος του Ηγεμόνα της Βλαχίας (1812-18) Ιωάννου Καρατζά. Ο οποίος ήταν γιός του Γεωργίου Καρατζά, γιατρού του σουλτάνου και έγγονος του Σκαρλάτου επίσης γιατρού και διερμηνέα της ολλανδικής πρεσβείας στην Κωνσταντινούπολη.

Μετά την επανάσταση ο αξιωματούχος (ποστέλνικος) στις Παραδουνάβιες ηγεμονίες  Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, ως δουλευτής των Τούρκων και αγαπημένος των τυράγνων (σύμφωνα με τον Μακρυγιάννη) και εκφραστής της αγγλικής πολιτικής, ηγήθηκε της αντιπολίτευσης εναντίον του Καποδίστρια. Και έτσι «υπήρξε ο ολέθριος της Ελλάδος δαίμων», σύμφωνα με τον Δημήτριο Βερναρδάκη. Καθώς είναι γνωστό ότι ήταν πράκτορας του μισέλληνα  Καγκελαρίου Μέτερνιχ. Παραγκώνισε τον Δ. Υψηλάντη και συμμάχησε με τους κοτζαμπάσηδες (Τούρκους φέροντες ελληνικά ονόματα, κατά τον Καποδίστρια). Άνοιξε στον Ιμπρήμ τις πύλες της Πελοποννήσου. Ήταν έτοιμος να λιποτακτήσει από το Μεσολόγγι, λιποτάκτησε όμως από τη Σφακτηρία.  Εξώθησε στην προδοσία τον Γώγο Μπακόλα και τον Βαρνακιώτη. Εξώθησε στην προδοσία και συνείργησε στην δολοφονία του Οδυσσέα Ανδρούτσου . Εδολοφόνησε τον Καραϊσκάκη και τον Καποδήστρια.  Ήταν ο μαύρος άνθρωπος της επανά­στασης που καθιέρωσε ανεφάρμοστο πολίτευμα. Αποπλάνησε τον Τρικούπη, Μάρκο Μπότσαρη, Πολυζωΐδη, Πραΐδη, Δραγούμη, Μιαούλη, Κουντουριώτηδες. Έπεισε τον Μιαούλη, που υποστήριζε ανοιχτά την Αγγλία, να πυρπολήσει στην 1^η Αυγούστου 1831 την φρεγάτα «Ελλάς» και την κορβέτα «Ύδρα». Eίχε την ιδέα για την αίτηση αγγλικής προστασίας,την οποίαν υπέγραψε τον Ιούλιο του 1825 μαζί με τον Μιαούλη, Κολοκοτρώνη και άλλους ήρωες του ’21 και ζητούσαν από την Αγγλία να αναλάβει επίσημος προστάτης της Ελλάδας. Έτσι η Ελλάδα είχε γίνει από τότε αγγλικό προτεκτοράτο, ώστε να μη κινδυνεύει η Αγγλία ν’ αποκλειστεί από την ανατολική Μεσόγειο και ν’ αποκοπεί ο δρόμος της προς τις Ινδίες. Μάλιστα στις 9 Φεβρουαρίου 1824 υπό την παρότρυνση των Άγγλων καφαλαιούχουν ο Μαυροκορδάτος, ως Πρόεδρος Εκτελεστικού, συνομολόγησε ένα δάνειο 800.000 λιρών με τον οίκο Λόφναν. Το δάνειο είχε τόκο 5%, προμήθεια 3%, ασφάλιστρα 1,5% και περίοδο αποπληρωμής 36 χρόνια. Ως εγγύηση για την αποπληρωμή του δανείου τέθηκαν από ελληνικής πλευράς τα δημόσια κτήματα και όλα τα δημόσια έσοδα της χώρας, που δεν είχε καν δημιουργηθεί. Έτσι με αυτό το πρώτο δάνειο της ανεξαρτησίας υποδούλωσε οικονομικά το επαναστατημένο γένος μας στην Αγγλία. Το δε ποσό που έφθασε στην επαναστατική διοίκηση ήταν μόλις 310.000 λίρες, αφού το παραχωρούμενο δάνειο είχε οριστεί στο 59% του ονομαστικού (472.000 λίρες) και από αυτό παρακρατήθηκαν 80.000 ως προκαταβολή τόκων δύο ετών, 16.000 για χρεολύσια, 2.000 ως προμήθεια και άλλες δαπάνες. Σύμφωνα με τη δανειακή σύμβαση, το ποσό θα αποστέλλονταν στις Τράπεζες Λογοθέτη και Βαρφ, που έδρευσαν στην αγγλοκρατούμενη Ζάκυνθο και θα παραδίδονταν τμηματικά στην ελληνική κυβέρνηση Μαυροκορδάτου, ύστερα από έγκριση της επιτροπής που την αποτελούσε η πρώτη αγγλική Τρόικα ο Λόρδος Βύρων, ο συνταγματάρχης Στάνχοπ και ο Λάζαρος Κουντουριώτης (όργανο των Άγγλων και συνεργάτης του Μαυροκορδάτου).

Αν και τα οικονομικά ποσά που είχαν συγκεντρωθεί από τη «Φιλική Eταιρεία», από τα λάφυρα του πολέμου και από το ό,τι είχε και δεν είχε ο ελλήνικός λαός αποτελούσαν σημαντικό έσοδο του Aγώνος και επαρκές τουλάχιστον για τα δύο πρώτα έτη του πολέμου. Εντούτοις οι ζάμπλουτοι Κουντουριώτες και Μαυροκορδάτοι κάθισαν στο σβέρκο των Ελλήνων στις 26 Ιανουαρίου 1825 το δεύτερο ληστρικό δάνειο πάλι από την Αγγλία. Αφού το πρώτο το κατάπιαν με το καθώς γράφει  ο Xέρτσβεργκ «εξαγοράζοντας  με λεφτά του δανείου τον Γκούρα, το πρωτοπαλίκαρό του, κι είναι γνωστό σ' όλους πώς ξεκαθάρισαν τους  λογαριασμούς τους και με τον Oδυσσέα». Την επαίσχυνη αυτή πράξη την επιβεβαιώνει ο Μακρυγιάννης γράφοντας «Γιόμωσε τον Γκούρα ο Kωλέττης λίρες (του δανείου φυσικά). Του γιόμωσε το δισάκι του από αυτές και από τα λάφυρα του Nοταρά και Σισίνη και αλλουνών. Ο δε Φαβιέρος γράφει στο Φιλελληνικό Kομιτάτο του Παρισιού: «H κυβέρνηση ξόδεψε πενήντα εκατομμύρια γρόσια: Eίκοσι για να τσακίσει τον Kολοκοτρώνη, πέντε έως έξι για τους απόστολους στην Eυρώπη και τα υπόλοιπα στους ναυτικούς και τους Pουμελιώτες που λεηλάτησαν το Mωριά...». T' ονομαστικό κεφάλαιο του δανείου από τον τραπεζικό οίκο των αδελφών Ρικάρντο ορίστηκε στα 2.000.000 λίρες με τόκο 5% και η πραγματική του τιμή, που θα έπαιρνε η Ελλάδα, μόλις έφτανε τα 55%. Δηλαδή 1.100.000 λίρες. Αλλά η ληστεία δεν σταμάτησε ίσαμ' εδώ, γιατί οι τραπεζίτες κράτησαν μπροστά 200.000 λίρες για τους τόκους δύο χρόνων, κράτησαν 3% για προμήθεια, μεσιτεία κ.λπ. κι ακόμα 1% για χρεολύσιο μιας χρονιάς και 2% πάνω στους τόκους. Έτσι απόμειναν 816.000 λίρες που μόνο η Eλλάδα δεν τις πήρε όλες, αφού τη διαχείριση του δανείου οι άγγλοι τραπεζίτες, παραγκωνίζοντας τους έλληνες εκπροσώπους, την ανέθεσαν σ’ έναν απόστρατο συνταγματάρχη του αγγλικού ιππικού. Ο οποίος διέθησε 212.000 λίρες για την αναχρηματοδότηση του πρώτου δανείου. Ενοικίασε Άγγλους ναυάρχους, για να μας δώσουν τα φώτα τους στη ναυτική τους τέχνη, εκ των οποίων ο Kόχραν πήρε μπροστάντζα μόνο 87.000 λίρες.  Επειδη όμως, ναύαρχοι χωρίς καράβια δε γίνεται, ο διαχειριστής του δανείου έστειλε στην Αμερική 156.000 στερλίνες για τη ναυπήγηση δύο φρεγατών σε ναυπηγεία της Νέας Υόρκης, που είχαν συγγενικές σχέσεις με έναν από των Άγγλων τραπεζιτών-δανειστών. Από αυτές μόνο η μία η «Ελλάς» ήλθε στην Ελλάδα, ενώ η δεύτερη πουλήθηκε για να χρηματοδοτηθεί η πρώτη. Επίσης άφησε 160.000 στην Αγγλία για την κατασκευή έξι ατμοκινήτων πλοίων, από τα οποία μόνο τρία έφθασαν στην Ελλάδα η «Καρτερία», η «Επιχείρηση» και ο «Ερμής». Τελικά, στην Ελλάδα έφθασε μόνο το ποσό των 230.000 λίρες, δηλαδή λιγότερο από εκείνο που έλαβε κατά το πρώτο δάνειο, και ας ήταν σε υπερδιπλάσιο ύψος.

Aπό τα δύο αυτά αγγλικά δάνεια της «Aνεξαρτησίας», η Eλλάδα χρώσταγε 2.800.000 λίρες με 5% τόκο και ας πήρε μόνον 540.000 στερλίνες για τις ανάγκες της επανάστασης, που ήτο ο στόχος των 2.800.000 λιρών. Πράγμα που σημαίνει πως ο τόκος έφτασε το 26%, με το πιό επαχθές μέτρο αποπληρωμής την υποθήκευση της απελευθερωμένης «εθνικής γής», η οποία περνούσε κατευθείαν από τα χέρια των Τούρκων στα χέρια των Άγγλων. Η αδυναμία καταβολής των τοκοχρεολυσίων των εν λόγω δανείων έφερε, καθώς ήταν επόμενον, την πρώτη πτώχευση της ελεύθερης Ελλάδος και σημειώθηκε έξι χρόνια μετά την επανάσταση του ’21. Το 1827 όπου η Γ' Εθνική Συνέλευση της Τροιζήνας εξέλεξε Κυβερνήτη του υπό δημηουργίαν Ελληνικού Κράτους τον θερμά υποστηριζόμενον από το Ρωσικό κόμμα του Ανδρέα Π. Μεταξα κ. Ιωάννη Καποδίστρια και διόρισε επιτροπή για τον έλεγχο των δανείων της «ανεξαρτησίας». Αυτή η επιτροπη διαπίστωσε πως τα χρέη προς τους τοκογλύφους Άγγλους υπερβαίνουν τα οικονομικά διαθέσιμα. Έτσι ο Καποδίστριας λόγω της ισχνής οικονομικής κατάστασης του κράτους επιχείρησε να συνάψει δάνειο με τράπεζες του εξωτερικού. Προσπάθεια που δεν ευόδωσε λόγω των αντιδράσεων της Αγγλίας, επειδή θεωρούσε τον Καποδίστρια άνθρωπο της Ρωσίας. Μόνο ο Τσάρος της Ρωσίας επέδειξε ιδιαίτερη φροντίδα αποστέλλοντας 3.700.000 γαλλικά φράγκα και μαζί με όλη τη δική του περιουσία, κάπου 50.000 γαλ. φράγγα, προσπάθησε ο Καποδίστριας να κάνει το κράτος του να λειτουργήσει. Παρόλου που εξέδωσε και τα πρώτα ελληνικά χαρτονομίσματα, εντούτης η ελληνική διοίκηση οδηγείθηκε στην πτώχευση. Η οποία προετοίμασε το έδαφος και οδήγησε στις 27 Σεπτεμβρίου 1831 τον πρώτο Κυβερνήτη της Ελλάδος τον Καποδίστρια σε δολοφονική επίθεση από τον Κωνσταντίνο και τον Γεώργιο Μαυρομηχάλη έξω από την εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα στο Ναυπλιο, όπου πήγενε για να εκκλησιασθεί και έπεσε νεκρός. Έτσι πήρε σάρκα και οστά η απειλή που του έκανε το 1814, στό Συνέδριο της Βιένης των Μεγάλων Δυνάμεων –Αγγλίας, Πρωσίας, Αυστρίας, Ρωσίας και της ηττημάνης Γαλλίας, ο Μέττερνιχ λέγοντας: «Κύριε Κόμη! Η Ευρώπη δεν γνωρίζει Έλληνας, γνωρίζει την Οθωμανικήν Αυτοκρατορίαν υπό της οποίας την εξουσίαν είναι οι κατοικούντες σ΄ αυτήν Έλληνες. Δια τούτο φαίνεται, Κύριε Κόμη, υποστήριξες τόσον, και άφησες εκτός Συνδέσμου της Ιεράς Συμμαχίας, το απέραντον Οθωμανικόν Κράτος, αλλά δεν θα επιτύχεις τις ελπίδες σου περί τούτων».

Αφού λοιπόν, η Ιερά Συμμαχία του Μέττερνιχ καθάρισε τον Πρόεδρο  (εκλεγμένο Κυβερνήτη) της νεο-Ελληνικής Δημοκρατία ς (που ήταν η δεύτερη μετά των ΗΠΑ αβασίλευτη Δημοκρατία σε όλον τον κόσμο), οι προστάτηδες Δυνάμεις (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία) ψάχνουν για βασιλιά, ώστε να μη μείνη αβασίλευτη η Δημοκρατία της ελευθερωμένης Ελλάδος. Χωρίς καν να ρωτήσουν τον ελληνικό λάο αποφασίζουν και φέρνουν στο Βασίλειον της Ελλάδος για Βασιλιά τον δευτερότοκο γιό του Βασιλιά της Βααυαρίας Λουδοβίκου Α΄ τον Πρίγκιπα Όθωνα. Έτσι στις 25 /1/1833, σε ηλικία 17 ετών, ο Όθωνας αποβιβάστηκε στο  Ναύπλιο, από τη βρετανική φρεγάτα «Μαδαγασκάρη», συνοδευόμενος από τριμελή Αντιβασιλεία Βαυαρών και 3.850 στρατιώτες του βαυαρικού τακτικού στρατού. Ούτε καν τους ένοιαζε το ότι ο Βασιλιάς ήταν ένα παιδαρέλι και ολότελα ξένος με την ψυχή, τους πόθους, τους καημούς και τα βάσανα του λαού, που θα κυβερνούσε. Επίσης γράψαν στα παλιά τους παπούτσια το άρθρο 246 της Ε΄ Εθνοσυνέλευσης. Που όριζε ότι  «ο ηγεμών δεν ημπορεί να τάξη κανένα φόρον, δασμόν, ή δόσιμον ή είσπραξιν οποιανδήποτε ή δάνειον να κάμη, χωρίς νόμους ή ψηφίσματος συζητηθέντος και παραδεχθέντος υπό του νομοθετικού σώματος».  Και με το έτσι θέλω ανέλαβαν την υποχρέωση να εγγυηθούν ένα δάνειο που δεν θα ξεπερνούσε τα 60.000.000 και θα δινόταν σε τρεις δόσεις από 20 εκατομμύρια φράγκα. Η δε καθεμιά δύναμη εγγυότανε την πληρωμή του 1/3 από το ετήσιο χρεολύσιο και τόκους. Κάτι που σήμανε την οικονομική και πολιτική υποδούλωση της Ελλάδος σε δαύτους, διότι υποχρέωναν την Πατρίδα μας να διαρρυθμίσει με τέτοιους τρόπους τις πρώτες πρόσοδες του ελληνικού Κράτους, ώστε τα πραγματικά έσοδα του Δημοσίου Ελληνικού Ταμείου να διατίθονται πριν από όλα για την εξυπερέτηση του δανείου. Επειδή η Ελλάδα είχε γραφτεί στο μαυροπίνακα των χρεοκοπημένων Κρατών, λόγω της πτώχευσης του 1827, η έκδοση του δανείου δεν ήταν δυνατόν να γίνει στη χρηματαγορά του Λονδίνου. Γιαυτό τη μεσιτεία του την ανέλαβε ο οίκος Έιχταλ του Μονάχου. Αυτός όμως την μεταβίβασε στον οίκο του Ισπανοεβραίου χρηματιστή Αγνάδου, ο οποίος ανέθησε την έκδοση στον οίκο Ρότσιλντ στο Παρίσι σε πραγματική τιμή 94%. Από τα 57.000.000 που έπρεπε να πάρουμε πήρε ο Ρότσιλντ 1.500.000 για 2% μισητεία. Οι τοκογλύφοι τραπεζίτες κράτησαν 33.000.000 για προκαταβολικούς τόκους, χρεολύσια και λοιπά έξοδα δανείου. Οι Δυνάμεις (Αγγλία, Γαλλία,Ρωσία) κράτησαν 2,500.000 φράγκα για εξόφληση του δανείου ανεξαρτησίας. Επίσης δόθηκαν 12.500.000 για την εξαγορά από μέρος της Τουρκίας τις ελεύθερες επαρχίες Αττικής, Ευβοίας και Φθιώτιδας. Πήρε η Βαυαρία προκαταβολικά 1.500.000 για τα κυβερνητικά έξοδα για την Τρόϊκα της Αντιβασιλείας –Αρμανσμπεργκ, Μάουρερ και Έϋδεκ- που θα κυβερνούσε μέχρι ενηλικιωθεί το πιτσηρίκι ο Όθωνας. Από τα λεφτά του δανείου πληρώθηκε επίσης το μεγάλο έξοδο 16.000.000 για οπλισμό, συντήρηση, μεταφορά και μισθούς για τον Βασιλιά, τους αξιωματικούς, στρατιώτες, συμβούλους, παρασυμβούλους και αυλικούς  του Βαυαρικού Στρατού, που μας έστειλε η Ιερά Συμμαχία του Μέττερνιχ.

Τελικα απο το δάνειο του Όθωνα η Ελλάδα όχι μόνον δεν πήρε ούτε τσακιστή δεκάρα, αλλά χρεωστούσε κιόλας 10.000.000 γαλλ. φράγκα. Οι δε τόκοι που έπρεπε να καταβάλλονται κάθε χρόνο ήταν 7.000.000 και ισοδυναμούσαν με το μισό τών συνολικών εσόδων του ελληνικού κράτους που έφταναν μετά βίας τα 14.000.000 ετησίως. Έτσι με την καταβολή των τόκων δεν περίσσευε τίποτα να επενδυθεί προς όφελος του ελληνικού λαού. Το Βασίλειον της Ελλάδος παίρνει μέτρα λιτότητας, τα οποία όμως δεν αποδίδουν τόσο ώστε να συγκεντρωθούν τα απαιτούμενα για την ετήσια δόση χρήματα. Έτσι, τον Ιούνιο του 1843, δηλώνοντας (δεύτερη) πτώχευση ενημερώνει τις κυβερνήσεις Αγγλίας, Γαλλίας και Ρωσίας ότι αδυνατεί να καταβάλει το ποσό που χρωστάει και τους ζητά νέο δάνειο. Αυτές αρνούνται κατηγορηματικά και αντί να εγκρίνουν νέο δάνειο κάνουν μια διάσκεψη στο Λονδίνο για το βασιλικό χρέος της Ελλάδος και καταλήγουν σε καταδικαστικό πρωτόκολλο. Οι πρεσβευτές τους με το πρωτόκολλο στο χέρι, παρουσιάζονται στην ελληνική βασιλική κυβέρνηση και απαιτούν την ικανοποίησή του. Αρχίζουν διαπραγματεύσεις ανάμεσα στα δύο μέρη και μετά από έναν μήνα υπογράφουν Μνημόνιο (γνωστή λέξη, μόνον που ήταν το πρώτο), σύμφωνα με το οποίο η Ελλάδα πρέπει να πάρει μέτρα ώστε να εξοικονομήσει μέσα στους επόμενους μήνες το αστρονομικό επιπλέον ποσό των 3.500.000, που θα δοθούν στους δανειστές της. Σύμφωνα δε με το Αγγλικό Δίκαιο, βάσει του οποίου υπογράφηκε το (περιβόητο) Μνημόνιο, οι πρεσβευτές Αγγλίας, Γαλλίας και Ρωσίας θα παραβρίσκονται στις συνεδριάσεις του Υπουργικού Συμβουλίου που θα εγκρίνει τα μέτρα και θα παίρνουν ανά μήνα λεπτομερή κατάσταση της πορείας εφαρμογής τους βάσει του Μνημονίου. Δηλαδή η απόλυση όλων των υπαλλήλων του εθνικού Τυπογραφείου και του 1/3 των Δημοσίων υπαλλήλων και μείωση 20% στους μισθούς των υπολοίπων. Κόψημο στη χορήγηση συντάξεων. Μείωση κατά 60% στις στρατιωτικές δαπάνες και αντί για μισθό οι στρατιωτικοί θα παίρνουν χωράφια. Αύξηση στους δασμούς και φόρους χαρτοσήμου. Επιβολή προκαταβολής στην είσπραξη του φόρου εισοδήματος και της “δεκάτης”, που ήταν ο φόρος για την αγροτική παραγωγή. Στάσης στην κατασκευή όλων των δημοσίων έργων. Κατάργησις όλων των υγειονομικών υπηρεσιών του ελληνικού κράτους και όλων των διπλωματικών αποστολών στο εξωτερικό. Νομιμοποίηση όλων των αυθαιρέτων κτισμάτων και καταπατημένων “εθνικών γαίων” με την πληρωμή προστίμων νομιμοποίησης (όπως και σήμερα). Περαίωση σε όλες τις εκκρεμείς φορολογικές υποθέσεις με την καταβολή εφάπαξ ποσού (το ίδιο που γίνεται και τώρα). Με αυτό το Μνημόνιο της (δεύτερης) Τρόϊκας των τριών Πρεσβευτών (Αγγλίας, Γαλλίας, Ρωσίας) η από τους Τούρκους ανεξάρτητη Ελλάδα βρήσκεται τωρα υπό την κατοχή της Ιεράς Συμμαχίας του Μέττερνιχ. Δια την οποίαν δεν έχουν καμία αντίρρηση ούτε οι της Ελλάδος Βρωμοάρχοντες της Κωνσταντινοπόλεως (Φαναριώτες κατά τον Νίκο Αλιβιζάτου) Κυβερνήτες, ούτε επίσης και οι μισθοτοί Βαυαροί φρουροί της Ελλάδος.

Έτσι η αθλιότητα της ελληνικής Οικονομίας συνεχίζεται με τον ίδιο ρυθμό. Δεν υπάρχει κανένα αποτέλεσμα. Τον Μάρτιο του 1863 υπογράφουμε, υπό την εποπτεία της Τρόϊκας, ακόμη ένα διάταγμα με επιπλέον περιοριστικούς όρους. Τον Οκτώβριο του ίδιου έτους υπογράφουμε την αναδιαπραγμάτευση του εξωτερικού χρέους καθώς ότι υπογράψαμε μερικούς μήνες πριν δεν απέδωσε. Παρά τις προσπάθειες αυτές η είσοδος στις χρηματαγορές παρέμεινε ερμητικά κλειστή εξαιτίας της αγγλικής πολιτικής. Η Ελλάδα αποκλεισμένη από τις δυτικές κεφαλαιαγορές προσφεύγει σ' έναν ληστρικό εσωτερικό δανεισμό, απομυζώντας κάθε εθνική παραγωγή. Κατά την περίοδο αυτή κυρίαρχος θα αναδυθεί ο έμπιστος των ανακτόρων Φαναριώτης (...) τραπεζίτης Α. Συγγρός. Που ως γνωστός του τότε υπουργού Εξωτερικών, Χαριλάου Τρικούπη (ανηψιός του επίσης Φαναριώτη (...) Μαυροκορδάτου, από την μάνα του που ήταν αδελφή του Μαυροκορδάτου), εξασφάλιζε στο Ελληνικό Βασιλικό Δημόσιο δανειοδότες που παρείχαν δάνεια με υπέρογκους τόκους, όπως και η δική του τράπεζα «Κωνσταντινοπόλεως» στην Αθήνα με συναίτερο τον Στέφανο Σκουλούδη. Αυτή η τράπεζα συνδέεται με το πρώτο μεγάλο χρηματιστηριακό σκάνδαλο στην Ελλάδα, που πέρασε στην ιστορία ως Λαυρεωτικά και οδήγησε σε μία βίαιη αναδιανομή του πλούτου στη χώρα. Όπου ο εκπρόσωπός της Ανδρέας Συγγρός το 1873 αγοράζει, αντι των 11.500.000 γαλ. φράγκων, την «Γαλλική Εταιρία Μεταλλείων Λαυρίου». Στην οποίαν το 1864 το Δημόσιον του Ελληνικού Βασιλείου παραχώρησε δωρεάν ακινήτου 389 βασιλικών στρεμμάτων για την επαναλειτουργεία των ορυχείων του Λαυρίου, με την αίρεση ότι η δωρεά θα επικυρωθεί από την Βουλή, κάτι που ποτέ δεν έγινε. Κατόπιν ο Συγγρού μετονόμασε την Εταιρία αυτή σε «Ελληνική Εταιρεία Μεταλλουργιών Λαυρίου»  στην οποίαν το ελληνικό βασιλικό κράτος παραχώρησε την εκμετάλλευση των σκωριών και των εκβολάδων του Λαυρίου για 99 χρόνια συμμετέχοντας σε ποσοστό 44% στα καθαρά κέρδη, χωρίς όμως να αφαιρούνται τα πρωτεία και η κυριαρχική θέση στην εκμετάλλευση των μεταλλείων του Λαυρείου από την γαλλική Εταιρία. Μετά τη μεταβίβαση ο Συγγρός ,διατηρόντας τις φήμες περί κοιτασμάτων αργύρου και χρυσού προχώρησε στη μετοχοποίηση της εταιρείας με αποτέλεσμα χιλιάδες αθηναίοι να τρέξουν να αγοράσουν τις μετοχές. Μετοχές αξίας 200 δρχ. πωλούνταν έως και 310 δραχμές, ενώ κανείς δεν ενδιαφερόταν για το αν πράγματι υπήρχαν όλα αυτά τα υποτιθέμενα κοιτάσματα. Ο ελληνικός λαός παρασυρμένος από τη μακροχρόνια φημολογία (από το 3.000 π.Χ.) περί αμύθητων θησαυρών του Λαυρίου (τα περίφημα ασημένια νομίσματα «Λαυρεώτικες Γλαύκες», θεωρεί ότι αυτή είναι η ευκαιρία να αλλάξει η ζωή του για πάντα. Πουλιούνται χωράφια, περιουσίες μετατρέπονται σε χαρτιά, χρήματα βγαίνουν από τα σεντούκια και όλα αυτά χωρίς να υπάρχει καν χρηματιστήριο. Εν ελλείψει χρηματιστηρίου αγοράζονται μαζικά μετοχές-φούσκες στο πατάρι του καφενείου «Η ωραία Ελλάς» στη γωνία Ερμού και Αιόλου. Με αποτέλεσμα χιλιάδες Έλληνες να χάσουν τις περιουσίες τους και να οδηγηθούν στην απόγνωση.

Οι μεγάλες Δυνάμεις βλέποντας ότι μεγάλο μέρος της ελληνικής περιουσίας περιήλθε στην ιδιοκτησία του κάθε τοκογλύφου Συγγρού ανοίγει την στρόφυγγα του εξωτερικού δανεισμού της Ελλάδος, με όρον απαράβατον την τακτοποίηση των παλαιών προς το εξωτερικό υποχρέσεών της. Έτσι αντί η ελληνική Βασιλεία να επιβάλλει φόρους στον κάθε εύπορο Συγγρό, ο οποίος ομολόγησε ότι είναι μηδόλως αφορολόγητος λέγοντας το 1880 στη Βουλή το «Εγώ, Κύριοι, είμαι σχεδόν αφορολόγητος». Εσύναψε το 1878 στο Λονδίνο, δια μέσω του Ι. Γενναδίου, τον υπό δυσμενείς όρους συμβιβασμό για την πρώτη αναδιάρθρωση του νεοελληνικού χρέους των 10.000.000 λίρες, που είσαν καθυστερημένα τοκομερίδια για την ονομαστική αξία 2.800.000 των δύο πρώτων δανείων μετά την Επανάσταση του’21. Έτσι, οι παλιές ομολογίες μετατρέπονται σε νέες ύψους 1.200.000 (χρεώνουν ξανά σχεδόν το μισό του αρχικού δανείου) με χρόνο απόσβεσης την τριακονταπενταετία (35)  και τόκο 5%, που την εποχή εκείνη τα επιτόκια στην Ευρώπη ήταν κάτω από 2%. Ως εγγύηση η βασιλική κυβέρνησις υποθηκεύει τις εισπράξεις από τον φόρο χαρτοσήμου, από τα τελωνειακά έσοδα και από τα «εκπαιδευτικά τέλη». Μετά από τον συμβιβασμό η Αγγλία άνοιξε τις στρόφιγγες των τοκογλυφικών της αγορών με πρώτο δάνειο το 1879  από τη Harmbo  ονομαστικής αξίας 60.000.000 γαλλικών φράγγων με επιτόκιο 8,18% και πραγματική αξία 44.000.000. Στη συνέχεια, ακολούθησε μεχρι το 1892 η έκδοση άλλων 6 εξωτερικών δανείων από την τράπεζα Harmbo του Λονδίνου, την Bank de Paris της Γαλλίας, την Brleishrober του Βερολίνου και την Τράπεζα της Κωνσταντινούπολης του «εθνικού ευεργέτη» (σημ.: τρομάρα του!) Ανδρέα Συγγρού, με επιτόκια 7 – 9% και συνολικό ονομαστικό ποσό 659.000.000 φράγγων. Εκ του οποίου είχε εισπραχθεί μόνο η πραγματική αξία 463.000.000. Παράλληλα, εκτός από τις οικονομικές αποζημιώσεις που είχαν καταβληθεί στην Τουρκία το 1881 για την προσάρτηση της Θεσσαλίας και της Άρτας, η χώρα μας είχε καταβάλει, κατά την δεκαετία 1880-1890, τοκοχρεωλύσια ύψους 455.000.000 φράγκων για την εξυπηρέτηση παλαιών και νέων δανείων. Έτσι ο κρατικός προϋπολογισμός τις χρονιές εκείνες είναι μονίμως ελλειμματικός και το ισοζύγιο πληρωμών αρνητικό.

Βάσει όμως, του άρθρου 12 της υπογραφείσης μεταξύ της Βαυαρίας και των τριών δυνάμεων συνθήκης, δια της οποίας κυρώνονταν οι όροι της συμφωνίας για την εκλογή του Όθωνα ως βασιλιά της Ελλάδας «ο Ηγεμών της Ελλάδος και το Ελληνικόν Κράτος υποχρεούνται να αφιερώσι προ παντός άλλου εξόδου εις την πληρωμήν και του χρεωλυσίου του δανείου τας πρώτας εισπράξεις του δημοσίου ταμείου.Οι διπλωματικοί αντιπρόσωποι των τριών Αυλών θέλουσιν ειδικώς επιφορτισθή να επαγρυπνούν εις την εκτέλεσιν του τελευταίου τούτου όρου». Ο ανυψιός του Α. Μαυροκορδάτου προθυπουργός Χ. Τρικούπης, για να είναι αντάξιος προς την ανωτέρω συμφωνία, αποφάσισε να αναχρηματοδοτήσει τα παλαιά δάνεια. Για τον λόγο αυτό ανάθεσε, τον Φεβρουάριο του 1893, στον στενότερο συνεργάτη του Γεώργιο Θεοτόκη να αντιπροσωπεύσει την κυβέρνησή του στην Αγγλία για την σύναψη ενός νέου δανείου. Οι Άγγλοι δανειστές όμως έθεσαν ιδιαίτερα σκληρούς όρους λόγω των συσσωρευμένων Ελληνικών χρεών και της αρνητικής πορείας των ομολόγων των προηγούμενων Ελληνικών δανείων. Ένας από τους όρους αυτούς ήταν το δάνειο να μην εγκριθεί από την βουλή υπό τον φόβο καταψήφισης του, αλλά απευθείας με Βασιλικό διάταγμα που θα υπέγραφε ο βασιλιάς Γεώργιος. Ο Γεώργιος φοβήθηκε την εξαγριωμένη κοινή γνώμη και αρνήθηκε να υπογράψει το διάταγμα. Η κυβέρνηση Τρικούπη παραιτήθηκε υπό το βάρος των κατόπιν εξελίξεων.

Tο Μάϊο το 1893 ανέλαβε, χωρίς τη στήρηξη της Βουλής, την εξουσία ο Σ. Σωτηρόπουλος στηριζόμενος στη βασιλική εύνοια και στήριξη του Aνδρέα Συγγρού, ο οποίος εκπροσωπούσε τα γαλλικά και οθωμανικά (ως δανειστής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας) συμφέροντα, με υπουργό εξωτερικών τον Ράλλη. Η νέα κυβέρνηση του Σ. Σωτηρόπουλου υποστήριξε τη θέση ότι η κρίση μπορεί να ξεπεραστεί χωρίς την πτώχευση με την πρόταση των Άγγλων για κεφαλεοποίηση των τόκων (funding), μια λύση που ισοδυναμούσε με «δολία χρεοκοπία» και την εφάρμοσε η Αργεντινή δύο χρόνια πριν την χρεοκοπία της. Έτσι λοιπόν, εσύναψε εικονικό δάνειο 100.000.000 δραχμές από τον αγγλικό οίκο Harmbo με υπέρογκη προμήθεια και διπλάσιο σχεδόν επιτόκιο από τα διεθνώς κρατούντα. Με το προϊόν του, που θα εισπράττονταν έναντι προσωρινών αποδείξεων –των Σκριπ–, θα καλύπτονταν καθυστερημένοι τόκοι παλαιών δανείων. Μόλις εκδόθηκε το δάνειο η τιμή του κατέρρευσε στο 40%, αφού οι όροι του δανείου θεωρήθηκαν από τις τότε «αγορές» ως προοίμιο πτώχευσης της χώρας και έτσι η έκδοσή του απέτυχε. Έτσι εδημιουργήθηκε πραγματικό χάος στη χώρα που εξανάγκασε τον Σωτηρόπουλο να παραιτηθεί και τον βασιλιά Γεώργιο Α΄ να αναθέσει σχηματισμό Κυβέρνησης στον Χαρίλαο Ττρικούπη. Ο οποίος κατέθεσε την 1^η Δεκεμβρίου 1893 το νόμο ΒΡ7ΣΤ περί υπηρεσίας εθνικών δανείων. Ο νόμος ψηφίζεται στις 10/12/1983 και βάσει του ΦΕΚ Α΄232/11-12-1893 ο Τρικούπης, με την περίφημη φράση «Δυστυχώς επτωχεύσαμε» διακήρυξε στη Βολή την τρίτη «πτώχευση» της Ελλάδος, δια της οποίας τα τοκοµερίδια θα πληρωθούν κατά 30%. Αμέσως μετά την πτώχευση η κυβέρνηση του Τρικούπη άρχισε το 1894 τις διαπραγματεύσεις με τους ξένους ομολογιούχους δια την διευθέτηση του προβλήματος του εξωτερικού χρέους. Στις οποίες ο τόκος ορίζεται σε 32% του αρχικού, η δε απόσβεση έχει διάρκεια 50 χρόνια και εισάγεται είδος οικονομικού ελέγχου στον οποίο θα υπάγονται ως υπέγγυοι οι εισπράξεις καθώς και η διαχείριση των προσόδων των μονοπωλίων του καπνού και του χαρτοσήμου. Τελικά η συνέλευση των ομολογιούχων , στην οποίαν εκτός από την Αγγλία και Γαλλία συμμετήχε και η Γερμανία , που μέχρι το 1888 απείχε της ελληνικής χρηματαγοράς στη συνέχεια όμως, λόγω των αρραβώνων του Κωνσταντίνου Α΄ και της Πριγκίπισσας της Πρωσίας Σοφίας του οίκου  Χοεντσόλερν και αδελφή του Γερμανού αυτοκράτορα Γουλιέλμου Β΄ γνωστός και ως Κάιζερ, επένδυσε εντυπωσιακά με περίπου το ένα τρίτο του ελληνικού εξωτερικού χρέους (210.000.000) ελληνικά κρατικά χρεόγροφα στη γερμανική χρηματαγορά το 1892 (βασει τη Nazional Bank), απορρίπτει την συμφωνία. Αφού δεν το επιτρέψαν το Παλάτι και οι μεγάλοι εν Ελλάδι χρηματιστές – γαμπρός των Μαυροκορδάτων Συγγρός και Σια. Ήταν προτιμότερη γι' αυτούς η διάλυση της χώρας προκειμένου να κερδίσουν όσα περισσότερα μπορούσαν με βάση τα πακέτα ελληνικών χρεογράφων που κατείχαν, παρά μια έντιμη λύση προς όφελος της χώρας. Με αποτέλεσμα  ο Χ. Τρικούπης να χάσει τις εκλογές του 1895.

Από την κυβέρνηση του Δελιγιάννη οι ξένοι ομολογιούχοι απαιτούσαν ο τόκος να καθορίστεί  στο 43% του αρχικού και ως υπέγγυοι πρόσοδοι θα χρησίμοποιηθούν εκτός από τις προηγούμενες να υπάρχουν εισπράξεις από τα πλεονάσματα για τους ομολογιούχους, στους οποίους επίσης θα περιέρχονταν όλο το κέρδος από την βελτίωση της επικαταλαγής, δηλ. την συναλλαγματική ισοτιμία δραχμής – χρυσού. Ακόμη οι υπέγγυοι πρόσοδοι θα αποτελούσαν αντικείμενο διαχείρισης επιτροπής του μονοπωλίου, η οποία θα απαρτιζόταν από τέσσερις εκπροσώπους των δανειστών, τρεις των ξένων τραπεζών και έναν Έλληνα. Η κυβέρνηση Θ. Δηλιγιάννη απέρριψε την συμφωνία. Το 1896 με παρέμβαση του Σ. Στρέιτ διαμορφώνεται μια καινούργια συμφωνία. Ο τόκος ορίζεται στα 40% του αρχικού και εξαλείφονταν οι πρόσοδοι από το χαρτόσημο. Τα πλεονάσματα και η βελτίωση της επικαταλαγής μοιράζονται μισό με μισό, ενώ η διαχείριση είναι έργο της Εταιρείας του Ελληνικού Μονοπωλίου. Το ξέσπασμα  των εργατικών κινητοποιήσεων και απεργιών, με πιό σημαντική εκείνη των μεταλλωρύχων του Λαυρίου το 1896, συντελούν στη μη πραγματοποίηση της τρίτης συμφωνίας. Μέσα σε αυτό το κλίμα αναστάτωσης δεν είναι τυχαίο η ίδρυση στην «Μεγάλη Τεκτονική Στοά» της Αθήνας της «κράτος εν κράτει» μυστικής οργάνωσης Εθνικής Εταιρίας των στρατιωτικών Χρίστο Σουλιώτη, Πέτρο Λυκούδη, Αλέξανδρο Σοφιανό και Παύλο Μελά. Η οποία, αφού εμέθυσε τον ελληνικό λαό στη εθνική οργή για την πληγή της σφαγής των Χανιών τον Ιανουάριο του 1897, επέρασε τα μεσάνυκτα της 28^ης Μαρτίου 1897, 2.600 αντάρτες της στην ελληνοτουρκική μεθόριο της Θεσσαλίας, όπου συγκρούστηκαν με τους στρατιώτες των παραμεθορίων τουρκικών φυλακίων. Αυτό το εθνικιστικό παραλήρημά της οδήγησε την Πατρίδα στον ολέθριον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, κατά τον οποίον η Ελλάδα υπέστει, μέσα σε ένα μήνα, ταπεινωτική ήττα. Αυτή η περιπέτεια παραλίγο να κοστίσει στο Έθνος όλα όσα πάλεψε να αποκτήσει από το 1821 και μετά, αφού όταν υποχώρησε ο βασιλικός ελληνικός Στρατός του Κωνσταντίνου Α΄ οι Τούρκοι κατέβαιναν με το πάσο τους, προς την Στερεά Ελλάδα, για να καταλάβουν την Αθήνα.

Ο Θεόδωρος Δηληγιάννης παραιτήται υπό το βάρος της ήττας και τον διαδέχεται την 18^ην Απριλίου ο Δημήτριος Ράλλης. Ο οποίος αν και ήταν υπέρμαχος πολέμου κατά των Τούρκων, τώρα πιά «βάζει την ουρά στα σκέλια» και αρχίζει να τρέχει σαν παλαβός από Πρεσβεία σε Πρεσβεία, εκλιπαρώντας τους ισχυρούς να μεσολαβήσουν για να αποφευχθούν τα χειρότερα. Δηλαδή η κατάληψη του Παρθενώνα. Τελικά δέχονται οι Προστάτιδες Δυνάμεις να προσφέρουν τις καλές (για λόγου τους) υπηρεσίες στη μεσολάβηση να επιτευχθεί «Δίκαια Είρήνη με τους Τούρκους». Αλλά οι Τούρκοι θέλουν να διαπραγματευθούν απ’ ευθείας με τους Ελλήνες, και συνεχίζουν να προχωράνε από το Δομοκό της Λαμίας προς τις Θερμοπύλες. Tότε ο Κάϊζερ (Αυτοκράτορας) της Γερμανίας Γουλιέλμου Β΄, του οποίου η αδελφή ήταν η σύζυγος του διαδόχου της Ελλάδος Κωνσταντίνου λέει στους Τούρκους : Έως εδώ και μη παρέκει, αρκετό το νταηλίκι σας, άντε τώρα στα σπιτάκια σας για να παίξετε τις καβάλες. Ο δε Τσάρος της Ρωσίας Νικόλαος Β΄, του οποίου θεία ήταν η Βασίλισσα της Ελλάδος  Όλγα, λέει (μετά από ικετευτική επικοινωνία του μπάρπα του και Βασιλέως της Ελλάδος Γεωργίου Α΄) στον κωνσταντινοπολίτη Σουλτάνο Αβδούλ Χαμίτ: Ρέ σύ! Είσαι με τα καλά σου; Το έβαλες φερί φερί να μας χαλάσεις το νοικοκυριό μας εκεί κάτω στο Ζητούνι (Λαμία)! Για κάνε μου τη χάρι και πάρε δρόμο απο εκεί και θα σε βοηθήσουμε για την πολεμική επανόρθωσή σου δανείζοντας τον μπάρμπα μου Γιώργο. Τότε η Υψηλή Πύλη της Ιστανμπούλ (διεθνής ονομασία της Κων/πουλης από τις 28 Μαρτίου του 1930)  δέχεται να σταματήσει την επέλαση των Τούρκων συνομολογόντας οριστική ανακωχή με τον όρο να εκχωρήσει η Ελλάδα στην Τουρκία 400 τ. χμ. έκταση της Θεσσαλίας (που της είχαν προσαρτηθεί το 1881 με αποζημίωση) και να της καταβάλει εγγυημένη, απο την Αγγλία ,Γαλλία κα Ρωσία , αποζημίωση 4.000.000 τουρκικές λίρες για τον πόλεμο των 30 ημερών. Τον οποίον ο Γερμανός στρατηγός φον ντερ Γκόλτς (αναδιωργανωτής του στράτου του Σουλτάνου) εχαρακτήρισε ως μία «οπερέτα». Κατόπιν αρχίζουν να διεξάγονται οι διαπραγματεύσεις της ειρήνης εν ερήμην της Ελλάδος, αφού η Βασιλεία της ανέθεσε στις Μεγάλες Δυνάμεις (Γερμανία, Αυστροουγγαρία, Γαλλία, Αγγλία, Ιταλία και Ρωσία) «την άνευ όρων φροντίδα των συμφερόντων της». Μάλιστα στους όρους της συνθήκης ηρήνης περιλαμβανόταν άρθρο, κατά παράβαση κάθε διπλωματικής αρχής και διεθνούς πρακτικής: «Ο σχετικός διά τη διευκόλυνσιν της ταχείας πληρωμής της αποζημιώσεως διακανονισμός (δηλαδή η αποζημίωση των 95 εκ. χρυσών φράγκων που καλούνταν η ηττημένη Ελλάδα να καταβάλει ως αποζημίωση στη νικήτρια Τουρκία) θέλει γίνει τη συναινέσει των Δυνάμεων. Κατά τρόπον μη θίγοντα κεκτημένα δικαιώματα των παλαιών δανειστών της Ελλάδος, κατόχων ομολογιών του ελληνικού δημοσίου χρέους». Και συνεχίζει το άρθρο με την υποχρέωση της ελληνικής Βουλής να επικυρώσει νόμο, που περιόριζε την εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία: «Η ελληνική κυβέρνησις θέλει επιτύχει την ψήφισιν νόμου, εγκριθέντος προηγουμένως υπό των Δυνάμεων κανονίζοντος την λειτουργίαν της Επιτροπής και δυνάμει του οποίου η είσπραξις και διάθεσις προσόδων επαρκών δια την υπηρεσίαν του Δανείου της πολεμικής αποζημιώσεως και των άλλων εθνικών χρεών θα τεθή υπό τον απόλυτον έλεγχον της Επιτροπής». Μετά από την υπογραφή της ελληνοτουρκικής συνθήκης ειρήνης, στην Ιστανμπούλ (Κων/πουλη) τον Νοέμβριο 1897 από την κυβέρνηση Αλεξάνδρου Ζαϊμη, έφτασε στην Αθήνα η Επιτροπή της Συνθήκης με το όνομα Διεθνής Οικονομικός  Έλεγχος, γνωστή ως ΔΟΕ, απαρτιομένη από τους έξι εκπροσώπους των Μεγάλων Δυνάμεων με επικεφαλή τον Αγγλο λόρδο Εδουάρδο Λώ. Βεβαίως τα έξοδα μεταφοράς, λειτουργίας, ενοικίου, μισθοδότησης κ.λ.π ήταν υποχρέωση της ελληνικής Κυβέρνησης. Για τις γραφειοκρατικές ανάγκες του ΔΟΕ ανεργήθει το σημερινό Μέγαρο της Προεδρίας της Δημοκρατίας, το οπόιον θεωρήτο και ως αρχική έδρα, η οποία έκλεισε τυπικά, με την είσοδο της χώρας μας στην ΕΟΚ το 1981.

Πριν οι «καλοί φιλέλληνες» αντιπρόσωποι αρχήσουν να μελετούν, στην έδρα τους, την οικονομική και δημοσιονομική κατάσταση του Ελληνικού Βασιλείου, η επιμέλειά τους ήταν η κατάρτηση και ψήφιση από τη Βουλή του Νόμου τους  ΒΦΙΘ, ΦΕΚ 28 Α΄/26-2-1898. Αναγκαστικά η Βούλή εψήφισε τον σχετικό Νόμου στις 21Φεβρουαρίου 1898, ο οποίος προέβλεπε ότι: «η επιτροπή ήτις θέλει λειτουργεί μέχρις εντελούς αποσβέσεως των από του έτους 1881 εν τω εξωτερικώ συνομολογηθέντων εις χρυσόν δανείων, συμπεριλαμβανομένων και δια του παρόντος Νόμου προβλεπομένων νέων δανείων, αποτελείται εκ μελών εξ, ήτοι εξ ενός μέλους δι’ εκάστην των μεσολαβησασών Δυνάμεων». Επίσης ο Νόμος όριζε ότι για την υπηρεσία του δημόσιου χρέους θα προορίζονταν οι ακαθάριστες εισπράξεις από: α) τα μονοπώλια άλατος, πετρελαίου, σπίρτων, παιγνιοχάρτων και σμύριδος Νάξου. β) φόρο καπνού. γ) τα τέλη χαρτοσήμου. δ) τους δασμούς των τελωνείων Πειραιά. Συνολικά 39.600.000 δρχ. ετησίως. Σε περίπτωση, όμως, που δεν επαρκούσαν αυτές οι πηγές εσόδων, στον ΔΟΕ εκχωρούνταν και οι εισπράξεις των τελωνείων Λαυρίου (1.500.000), Πατρών (2.400.000), Βόλου (1.700.000) και Κέρκυρας (1.600.000). Επίσης στον ΔΟΕ δόθηκε και η εποπτεία των δημόσιων υπηρεσιών που ήταν αρμόδιες για την είσπραξη των εκχωρηθέντων εσόδων. Κατ’αυτόν τον τρόπο οι προσλήψεις, οι απολύσεις, οι μεταθέσεις και οι προαγωγές των υπαλλήλων των υπηρεσιών αυτών ήταν υπό την έγκριση του ΔΟΕ. Μόλις, λοιπόν, ρυθμίστηκαν δια Νόμου όλα τα ζητήματα του ελέγχου, οι Μεγάλες Δυνάμεις έδωσαν την έγκρισή τους και έτσι η Ελλάδα μπόρεσε να συνάψει δάνειο 150.000.000 χρυσών φράγκων, με την εγγύηση των κεντρικών τραπεζών της Ιεράς Συμμαχίας Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία. Το δάνειο εσυνάφθει αρχές Μαΐου του 1898 στο Παρίσι. Το πραγματικό ύψος του θα είναι 150.500.000 χρυσά φράγκα με το μέσο διεθνές επιτόκιο. Στην Ελλάδα θα αποφέρει 31.500.000 για το υφιστάμενο κρατικό χρέος της και 22,500.000 για την κάλυψη του ελληνικού δημοσίου ελλείμματος του 1897. Τα 94.000.000 που θα καταβάλει ως αποζημίωση στην Τουρκία και 3.500.000 για τις δαπάνες έκδοσης του δανείου (προμήθειες τραπεζών μεσιτικά, χαρτόσημα). Σύμφωνα με τους όρους η απόσβεσή του προβλεπόταν να γίνει το 1963.

Παρότι που το 1928 η δραχμή εντάχθηκε στον «κανόνα του χρυσού», δια του οποίου γίνονταν η μετατροπή των νομισμάτων μέσω μιας ισοτιμίας σε σχέση με τις τιμή του χρυσού. Εντούτοις ματά την κατάρρευση των τιμών των μετοχών στο Αμερικάνικο Χρηματιστήριο της Γουόλ Στρίτ, που ξεκίνησε το φθινόπωρο του 1929 με την αδυναμία της Γερμανίας να συνεχίσει να εξυπηρετεί τις δυσβάσταχτες οικονομικές υποχρεώσεις της από τον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο, η οικονομία της Ελλάδος βρέθηκε υπό ποίηση. Η κατάσταση επιδεινώθηκε το δεύτερο εξάμηνο του 1931. Στις 14 και 15 Ιουλίου, η Γερμανία επέβαλε έλεγχο του συναλλάγματος κι έκλεισε τα χρηματιστηριακά ιδρύματα. Στην Αγγλία σχηματίστηκε εθνική κυβέρνηση στις 24 Αυγούστου και στις 21 Σεπτεμβρίου η λίρα της Αγγλίας εγκατέλειψε τη χρυσή βάση, δηλαδή έπαψε να μετατρέπεται σε χρυσό. Στις 26 Απριλίου 1932 η κύβέρνηση του Βενιζέλου ψηφίζει τον Νόμο 5422/1932 (ΦΕΚ Α΄ 133/26-4-1932), δια του οποίου απαλλάσσεται από την υποχρέωση να εξαργυρώνει τα χαρτονομίσματά της με χρυσό. Επίσης έκλεισε και το χρηματιστήριο, ώστε να περιοριστεί η ζήτηση του χρυσού και του ξένου συναλλάγματος. Παρά ταύτα, το συνάλλαγμα διέφευγε στο εξωτερικό και το όριο του αποθεματικού του μειωνόταν γρήγορα. Με αποτέλεσμα να κυρήξει, με τον Νόμο 5456/1932, την τέτερτη πτώχευση της Ελλάδος. Έτσι πάγωσε και η καταβολή προς τον ΔΟΕ των υπολείπων 60.000.000 τοκοχρεολυσίων.

Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ελλάδα ζήτησε παραγραφή των χρεών της ως αναγνώριση για την συμβολή της στον αγώνα εναντίων των Ναζί. Οι Γάλλοι και οι Άγγλοι αρνήθηκαν. Έτσι οι πολιτικοί της Βασιλικής κυβέρνησης βρήκαν την αιτιολογία να συνεχίσουν να δανίζονται για να εξωφλήσουν τους τόκους και τα δάνεια του εξωτερικού χρέους. Ο δε Σπύρος Μαρκεζίνης κάνει το 1953 έναν διακανονι­σμό όλων των προπολεμικών χρεών. Το 1964 ο κ. Μησοτάκης όντας Υπουργός Οικονομικών με την Κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου αναγνώρισε το προπολεμικό χρέος στο άρτιο της αξίας του και έδωσε και μπόνους. Μάλιστα τον θριαμβολογούσε η φιλική του «Ελευθερία» στις 16/7/1964 γράφοντας: «Η ονομαστική αξία των χορηγηθεισών νέων ομολόγων εις τους κομιστάς προπολεμικών εσωτερικών δανείων διαπλασιάζεται, ο τόκος αυξάνεται και θεσπίζεται λαχείον. Εν συγκρίσει προς την ρύθμισιν υπό της κυβερνήσεως της ΕΡΕ, δίνονται ήδη 160% επί πλέον». Οι δε κυβερνήσεις Καραμανλή του πρεσβύτερου όχι μόνο αναγνώρισαν τα κρυφά και φανερά χρέη της χούντας, αλλά συνέχισαν στον ίδιο καταστροφικό δρόμο. Ο υφυπουργός Συντονισμού Στ. Δήμας διευκρίνιζε ότι «η χώρα μας θα συνεχίσει για αρκετά ακόμη χρόνια να έχει την ανάγκη προσφυγής στον εξωτερικό δανεισμό (Ναυτεμπορική,  20/10/1979). Ενώ πάλι ο κ. Μητσοτάκης, ως υπουργός Συντονισμού, δήλωνε υπερηφάνως: «Όλοι επιδιώκουν να μας δανείσουν!». Αφού ο ιδιος το 1964 είχε υποθηκεύσει τη χώρα μας στον ΔΟΕ έως το 2009, καθορίζοντας χρονική περίοδο αποπληρωμής της λεόντειας σύμβασης διακανονισμού των τοκοχρεολυσίων για 45 χρόνια.

Βασιζόμενος επάνω σε αυτο ο Α. Παπανδρέου αποκαλύπτει στην 9^η Σύνοδο της Κ.Ε. του ΠΑΣΟΚ ότι λόγου της κρίσης: «Η Ελλάδα θα πρέπει να στηριχτεί αρκετά στον εξωτερικό δανεισμό, όχι περισσότερο από πριν, αλλά τουλάχιστον όσο πριν. Και εδώ είναι το κλειδί της ιστορίας. Εάν η οικονομία σου δεν κριθεί φερέγγυα, με κάποια έννοια του νοικοκύρη, θα αναγκαστείς να πας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και να χτυπήσεις την πόρτα του. Και αυτοί θα σου δώσουν. Αλλά υπό τον όρο πλέον ότι αυτοί θα επιβάλουν – εκείνοι σε σένα – την οικονομική πολιτική της κυβέρνησής σου. Και αυτό σημαίνει: Τέρμα το σοσιαλιστικό πείραμα». Έλα όμως, που το «σοσιαλιστικό πείραμα» έμελλε να αποτύχει οικτρά και να οδηγήσει την Ελλάδα με μαθηματική ακρίβεια μπροστά στη μισητή πόρτα του ΔΝΤ, με τον άφρονο υπερδανεισμό του ιδίου απο τις Τράπεζες του Ροκφέλερ που γέμισε τότε, «εδώ και τώρα», τη «ελληνική σοσιαλιστική αγορά» διογκώνοντας το δημόσιο εξωτερικό χρέος υπεράνω των εσόδων του ελληνικού προυπολογισμού.  Παρότι «ΕΟΚ και NATO» ήταν για αυτόν «το ίδιο Συνδικάτο», εντούτοις διαπραγματεύετε με την ΕΟΚ και κέρδισε τα Μεσογειακά Ολοκλη­ρωμένα Προγράμματα, τα χρήματα των οποίων χρησι­μοποιήθηκαν ως επί το πλείστον για την εξυπηρέτηση των παλαιότερων δανείων και για τον εκμαυλισμό και τη διαφθορά των αγροτών με επιδοτήσεις χωρίς αντί­κρισμα για να μη φωνάζουν για τα αδιάθετα προϊόντα τους. Το 1986 η κυβέρνηση του δημοφιλή Ανδρέα Παπανδρέου δεν μπό­ρεσε να δανειστεί από το εξωτερικό, αφού με την είσοδο της χώρας μας στην ΕΟΚ το 1981 δεν υπήρχε πιά ο ΔΟΕ, κατέφυγε στην ΕΟΚ. H οποία αποφάσισε να της δώσει ένα δάνειο 1.75 0.000 Ευρωπαϊκών Νομισματικών Μονάδων, σε δύο δό­σεις, μετά από εξέταση όμως από το ΔΝΤ της πορείας της οικονομίας της χώρας. Και έτσι το αποτυχημένο πλέον «σοσιαλιστικό πείραμα» και γλέντι με ξένα λεφτά έφερνε στη θέση του ΔΟΕ, για πρώτη φορά, το ΔΝΤ. Του οποίου την πόρτα του την χτύπησε ο νυκοκύρης του «Τσοβόλα δώστα όλα». Ναι ο Ανδρέας Παπανδρέου, που εδασκάλευε τους πολιτικούς του το «Μακριά απο το ΔΝΤ διότι αυτό θα σου επιβάλει την οικονομική πολιτική της κυβέρνησής σου».  Εδώ τεριάζει το «Δάσκαλε που εδίδασκες και νόμους δεν τηρούσες».

Το 1996, που παραιτήθηκε για λόγους ύγείας, αντικαθίσταται από τον κ. Κ. Σημίτη που αναγκαστικώς έπρεπε να υλοποιήσει τις «υποδείξεις» του ΔΝΤ (που του το φόρτωσε στην πλάτη ο αρχηγός του Ανδρέας Παπανδρέου) για μια σταθερή νομισματική και οικονομική πολιτική. Η διορθωτική «εκσυγχρονιστική» πολιτική του ΔΝΤ ποιέζει την κυβέρνηση του Σημίτη να επιβάλει μια αυστηρή λιτότητα, άνοιγμα των αγο­ρών και κλειστών επαγγελμάτων, ιδιωτικοποιήσεις δημοσίων επιχειρήσεων. Σημειωτέον, ο Παπαντωνίου επιχείρησε περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις από οποιονδήποτε άλλο υπουργό οικονομικών σε ολόκληρο τον κόσμο. Οι προσπάθειες οι οποίες έγιναν από την κυβέρνηση Σιμήτη ήταν «πρωτόγνωρες» για την Ελλάδα, διότι χρειάστηκε συντονισμός και συνεργασία μεταξύ πολλών παραγόντων με πολλές θυσίες από το σύνολον.  Με την υποτίμηση της δραχμής, στις 16 Μαρτίου 1998, έναντι του ECU κατά 12,3%, του Ανδρέα Παπανδρέου τη νύφη ΔΝΤ την πλήρωσαν όλοι, όχι μόνον οι συνταξιούχοι. Έτσι στις 29 Νοεμβρίου 1999 με βάση τις θετικές εξελίξεις στην ελληνική οικονομία (το έλλειμμα μειώθηκε στο 1,6%) το Συμβούλιο Υπουργών Οικονομικών (Eco/Fin) ανακαλεί προηγούμενη απόφασή του για την ύπαρξη υπερβολικού ελλείμματος στην Ελλάδα. Στις δε15 Δεκεμβρίου 1999 η ελληνική κυβέρνηση υποβάλλει το Επικαιροποιημένο Πρόγραμμα Σύγκλισης της ελληνικής οικονομίας και στις 15 Ιανουαρίου 2000 οι Υπουργοί Οικονομικών της ευρωζώνης και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα με τη συμμετοχή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Νομισματικής Επιτροπής αποφασίζει την ανατίμηση της κεντρικής ισοτιμίας της δραχμής κατά 3,5%. Με την απόφαση αυτή η ισοτιμία από 353 δρχ. /ευρώ καθορίζεται στις 340,750 δρχ. Πρόκειται για την πρώτη ανατίμηση της δραχμής. Στις 31 Ιανουαρίου 2000 το Eco/Fin ενέκρινε το Επικαιροποιημένο Πρόγραμμα Σύγκλισης (το οποίο είχε υποβληθεί στις 15 Δεκεμβρίου 1999) που χαρακτηρίστηκε ιδιαίτερα αξιόπιστο και ρεαλιστικό.

Έτσι η ανάπτυξη εκτοξεύεται μετά από πολλά χρόνια σε επίπεδα της τάξης του 4%, οι επενδύσεις αυξάνονται, η παραγωγικότητα της εργασίας αυξάνεται, η ανεργία μειώνεται, ο πληθωρισμός εκμηδενίζεται και η χώρα εξαφανίζει τα ελλείμματά της. Το δημόσιο χρέος συνεχίζει να αυξάνεται αλλά πλέον δεν αποτελεί πρόβλημα γιατί αυξάνεται παράλληλα και το ΑΕΠ της χώρας με πολύ ταχείς ρυθμούς.

Σε αυτό το νοικοκύρημα της ελληνικής οικονομίας επέδρασε θετικά η πρόταση της Goldman Sachs να αναχρηματοδοτήσει (refinance), βάσει του Αγγλικού δικαίου, την υπάρχουσα υποχρέωση του δανείου 10.000.000 ευρώ, που είχε συνάψει το 2001 η Ελλάδα σε γεν, με μία νέα υποχρέωση δανείου σε Ευρώ, υπό τους όρους ότι οι ισοτιμίες συναλλαγμάτων θα γίνουν όχι βάση τις τρέχουσες  αλλά σε παλαιότερες που ήσαν μειωμένες. Με χρονολογία αποπληρωμής το 2019. Ο δε οίκος αξιολόγησης Moody’s αναγνώρησε αυτή τη αναχρηματδότηση της Goldman Sachs, αξιολογώντας μάλιστα, με άριστα την Ελλάδα!  Μετά το τρομοκρατικό όμως, κτύπημα της 11ης Σε­πτεμβρίου 2001, που τα επιτόκια άρχισαν και πεύτανε και η Ελλάδα μπορούσε να αναχρηματοδοτήσει (refinance) ξανά την δανειακή της υποχρέωση με χαμηλότερα επιτόκια, η Goldman Sachs ζήτησε το 2005 από την ελληνική κυβέρνηση του κ. Κ. Κ αραμανλή να το πάρει πίσω. Τότε ο υπουργός οικονομικών της Ν.Δ., Γ. Αλογοσκούφης, έβαλε την Εθνική Τράπεζα και το αγόρασε στην πολύ μεγαλύτερη τιμή των 5.500.000 ευρώ και σε  χρόνο αποπληρωμής του μέ­χρι το 2039. Έτσι το Δάνειο από εξωτερικό χρέος μετετράπει σε εσωτερικό και η ετήσια δόση των 360.000.000, που ήταν για μέχρι το 2019, θα συνεχιζόνταν για άλλα 20 χρόνια ακόμη.

Με αυτό τον τρόπο αυξήθει το έλλειμα της χώρας, το οποίον θα μπορούσε να το αναχρηματοδοτήσει (refinance), το 2009 η κυβέρνηση του γιού του Ανδρέα Παπανδρέου –Γ. Παπανδρέου- με δάνεια χαμηλών επιτοκίων που του προσφέραν η Κίνα και η Ρωσία. Αντί αυτού απειλούσε, βαση την κατάθεση του γενικού διευθυντή του ΟΔΔΗΧ κ. Π. Χριστοδούλου στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής «Ήταν τότε που ενώ είχαμε βγάλει μία πολύ πετυχημένη έκδοση της δεκαετίας, έγιναν κάποια σχόλια ότι εμείς εάν δεν πάρουμε βοήθεια από τη Γερμανία, θα πάμε στο IMF (ΔΝΤ)». Είναι γνωστόν ότι η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου έκανε ό,τι μπορούσε για να πείσει τον ελληνικό λαό πως η προσφυγή στο ΔΝΤ ήταν μια αναπόφευκτη οι­κονομική αναγκαιότητα, ενώ ουσιαστικά επρόκειτο για μια πολιτική του απόφαση, πριν ακόμα κι από τις εκλο­γές! Όπως αποκάλυψε ο υφυπουργός Οικονομικών, Φί­λιππος Σαχινίδης, σε μια συνέντευξή του στην κρατική τηλεόραση στις 5 Μαΐου 2010 «όταν ανέλαβε το ΠΑΣΟΚ τη διακυβέρνηση της χώρας, διαπίστωσε ότι η μόνη εναλλακτική επιλογή που είχε ήταν να προσφύγει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο». Το ίδιο άλλωστε αποκά­λυψε και ο Γάλλος δημοσιογράφος Νικολά Εσκουλάν στη συνέντευξη με τον Ντομινίκ Στρος Καν, λέγοντας ότι ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου είχε ζητήσει την παρέμβαση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στην Ελλάδα από τις αρχές Δεκεμβρίου του 2009. Και στις 2 Μαΐου 2010 αποφασίστηκε η λήψη του πακέτου στήριξης, ύψους 110 δισ. ευρώ έως το 2012. Εκ των οποίων 80 δισ. ευρώ θα λαμβάναμε από την Ευρωζώνη με επιτόκιο περίπου 5% και τα υπόλοιπα από το ΔΝΤ με μικρότερο επιτόκιο. H δανειακή αυτή σύμβαση έχει καθαρά αποικιοκρατικό χαρακτήρα. Εφαρμόζει αυθαίρετα το αγγλικό δίκαιο, πα­ρότι κανένας από τους συμβαλλομένους δεν είναι Άγ­γλος και αυτό γιατί το αγγλικό δίκαιο είναι ιδιαίτερα σκληρό απέναντι στον οφειλέτη, υπερασπιζόμενο κυ­ρίως τα δικαιώματα του δανειστή.

Υπογράφοντας το Μνημόνιο και την Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης ο Georgo της mother Μαργαρίτας παρέδωσε την Ελλάδα στο ξεπούλημα, αφού στο Αρ. 14 Παραγ. 5 της άνω Σύμβασης η Ελλάδα χάνει κάθε ασυλία λόγω άσκησης Εθνικής Κυριαρχίας. Να σημειωθεί ότι η Ελλάδα δεν παίρνει ούτε ένα ευρώ από τα 110 δις εκατ. του δανείου.  Όπως παραλαμβάνονται, τα στέλνει αμέσως στους κατόχους των ελληνικών ομο­λόγων που λήγουν. Διότι υποχρεούται να καταβάλλει επίσης όχι μόνο τις δόσεις αυτού του δανείου, αλλά και τις δόσεις όλων των δανείων που έχει πάρει στο παρελθόν και λήγουν στο αντίστοιχο χρονικό διάστημα. Απαγο­ρεύεται δηλαδή να κηρύξει στάση πληρωμών ή να αρ­νηθεί οποιοδήποτε μέρος από το παλιό χρέος της. Ούτε μπορεί να πά­ρει άλλο δάνειο από καμιά άλλη χώρα, μέχρι να αποπλη­ρώσει το συγκεκριμένο. Της απαγορεύεται επίσης να αμφισβητήσει οποιαδήποτε στιγμή νομικά αυτή τη σύμβαση. Τέλος της επιβάλλεται να παραιτηθεί «αμετάκλητα και άνευ όρων από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει, όσον αφορά την ίδια ή τα περιουσιακά της στοιχεία». Με απλά λόγια το δάνειο αυτό είναι ενυπόθηκο, καλυμμένο με την εγ­γύηση της εθνικής περιουσίας.

Ευρωπαϊκή Ένωση δε θα άφηνε ποτέ την Ελλάδα να χρεοκοπήσει, γιατί το κόστος για την ίδια και το παγκόσμιο σύστημα θα ήταν τρομακτικό. Παρότι το γνώριζε αυτό η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου δεν έπραξε αυτό που κατόρθωσε το 1936 ο Ιωάννης Μεταξάς. Δηλαδή ν’ αρνηθεί το επαχθές μέρος του δημόσιου χρέους της χώρας, όπως αρνήθηκε και ο Μεταξάς να πληρώσει το χρέος προς τη βελγική Τράπεζα Societe Commerciale de Belgique. Η βελγική κυβέρνηση προ­σέφυγε τότε στο Δικαστήριο Διεθνούς Δικαίου ζητών­τας την ικανοποίηση των νομίμων δικαιωμάτων της Τράπεζάς της. Η ελληνική κυβέρνηση επικαλέστηκε την οικτρή οικονομική κατάσταση του λαού και της χώρας, ενώ ο νομικός της εκπρόσωπος κατέθεσε το 1938 στο Δικαστήριο το ακόλουθο υπόμνημα: «Ενίοτε μπορεί να υπάρξει μια έκτακτη κατάσταση η οποία κάνει αδύνατο για τις Κυβερνήσεις να εκπληρώ­σουν τις υποχρεώσεις τους προς τους δανειστές και προς τον λαό τους: οι πόροι της χώρας είναι ανεπαρκείς για να εκπληρώσουν και τις δυο υποχρεώσεις ταυτό­χρονα. Είναι αδύνατο να πληρωθεί το χρέος και την ίδια ώρα να παρασχεθεί στον λαό η κατάλληλη διοίκηση και οι εγγυημένες συνθήκες για την ηθική, κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη. Το οδυνηρό πρόβλημα προκύπτει όταν πρέπει να επιλέξει κανείς ανάμεσα στα δύο καθή­κοντα. Το ένα πρέπει να υποχωρήσει έναντι του άλλου. Ποιο πρέπει να είναι αυτό; Ή θεωρία αναγνωρίζει σ’ αυτό το ζήτημα ότι το καθήκον μιας Κυβέρνησης να εξασφα­λίζει την εύρυθμη λειτουργία των βασικών δημόσιων υπηρεσιών υπερτερεί έναντι της πληρωμής των χρεών της…. Στην περίπτωση όπου η πληρωμή του χρέους του θέτει σε κίνδυνο την οικονομική ζωή ή τη διοίκηση, η Κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να διακόψει ή ακόμη και να μειώσει την εξυπηρέτηση του χρέους».

Ο δικτάτορας Μεταξάς τόλμησε να κάνει αυτό που δεν τόλμησε να κάνει η «σοσιαλιστική» κυβέρ­νηση του Γ. Παπανδρέου. Ίσως να συμβαίνει αυτό που είπε ο Άρης Βελουχιώτης στο λόγο του στη Λαμία, 22 Οκτωβρίου 1944: «Αυτοί που πούλησαν τις γυναίκες και τις αδελφές στον κατακτητή, για να κάνουν τα νταραβέρια μαζί του, και μας σκλάβωσαν διπλά, αυτοί πάνε τώρα να μας πείσουν ότι είναι οι κέρβεροι της τιμής και της ηθικής! Μ' αυτά τα μέσα προσπαθούν να εξαπατήσουν το λαό για να συνεχίσουν το ξεζούμισμα και την εκμετάλλευσή του. Και πολλές φορές το καταφέρνουν αυτό και μας πείθουν μάλιστα ότι έτσι είναι όπως τα λένε». Πάντα βεβαίως με την τακτική της κινδυνολογίας. Πασίγνωστη Ιστορία. Από το «Καραμανλής ή τανκς» και «Ο Λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά» μέχρι το σημερινό «Ευρώ η δραχμή». Γιαυτό, όπως ο Mέγας Διδάσκαλος της Οικομένης και φιλόσοφος Έλληνας Σωκράτης έλεγε «Έν οίδα, ουδέν οίδα». Έτσι και έγώ «ένα ξέρω, πως τίποτα δεν γνωρίζω» για το ποιοί θα είναι η Ελλάδα στις 7 του Μαϊου του 2012.

Ο θυμός και η αγανάκτηση; Ή η συσπείρωση! Ώστε να πραστατευθεί πρώτα απ’ όλα το εθνικό σύμφέρον που λέγεται «Δημοκρατία». Της οποίας η καρδιά της είναι το τι θα ψηφίσει ο κάθε πολίτης, που είναι το ιερό ατομικό πολιτικό του δικαίωμα. Πάντως το να μην ψηφίσει, είναι πυροβολισμός στην καρδιά της Δημοκρατίας. Βεβαίως η ιδιαιτερότητα της αντιπροσωπικής Δημοκρατίας δεν είναι η τελειότητα του πολιτικού συστήματος της Πατρίδος μας. Αλλά είναι η μόνη κατάλληλη για να εξισορροπίσει τα συμφέροντα των επιμέρους ομάδων με το κοινό συμφέρον. Δίπλα στους δημοκρατικούς θεσμούς υπάρρχει ένας δεύτερος πυλώνας της δημοκρατίας μας αυτής. Τα Κόμματα. Που είναι η ανώτερη μορφή οργανώσεων του λαού και υπάρχουν γιατί εκφράζουν συγκεκριμένες κοινωνικές ανάγκες και έχουν σημείο αναφοράς την ίδια την κοινωνία. Και δεν υπάρχουν ούτε για χάρη ατομικών συμφερόντων ούτε για υπηρεσία των δημοσκόπων. Διυστυχώς με το μοιραίο λάθος «Μνημόνιο» αυτά τα Κόμματα έγιναν κομμάτια και θρύψαλα και έτσι η ελληνική κοινωνία έχασε τα αυγά και τα καλάθια της.

Δεν ξέρω αν μπορεί κανείς να πει πως η περιπέτεια του Γιώργου Παπανδρέου στην αρχηγία του ΠΑΣΟΚ και στην πρωθυπουργία διαθέτει τραγικά χαρακτηριστικά. Όπως η ομολογία σε άψογα αγγλικά πως ο λαός που τον εξέλεξε δημοκρατικά είναι διεφθαρμένος, και το καύχημα πως έσωσε από την πτώχευση την πτωχευμένη πιά χώρα μας. Όμως οφείλουμε να αναγνωρίσουμε στον τέως αρχηγό μας ότι πολιτεύθηκε σαν πρίγκιπας που μυριζόταν πως κάτι σάπιο υπήρχε κάπου στο βασίλειό του. Πλην όμως, μην μπορώντας ακριβώς να το εντοπίσει, άφησε πίσω του μια χώρα που παλεύει να ξανασταθεί στα πόδια της. Και το Κίνημά μου σε μιά φάση που έχει υποστεί, ελέω των πολιτικών της περασμένης διετίας, μεγάλη φθορά στην κοινωνία.

Σε τι ωφελεί το καθημαγμένο πλέον ΠΑΣΟΚ να είναι εκτός κόμματος τόσα στελέχη του. Εδώ που έχει φτάσει η κρίση της χώρας μας, νομίζω ότι το άλλοτε κραταιό κόμμα δεν έχει την πολυτέλεια να κόβει κομμάτια του. Εντάξει υπάρχει η λεγόμενη κομματική πειθαρχία, εντάξει ήταν κρίσιμο το θέμα, εντάξει όλα. Αλλά είπαμε, εδώ που βρισκόμαστε το τελευταίο που χρειαζόμαστε δεν είναι το να μην είμαστε ενωμένοι. Από όλη αυτή τη φασαρία δεν έχει μόνον το ΠΑΣΟΚ χασούρα αλλά ολόκληρος ο ελληνικός λαός. Ναί! Μπορεί το κόμμα Κατσέλη – Καστανίδη να είναι παρωδία διάσπασης, αλλά η ερώτηση κρίσεως είναι εάν τα μέλη του ΠΑΣΟΚ επιλέξουμε την δυνατότητα του θάρους για να ανακόψουμε τις διαλυτικές τάσεις και να δημιουργήσουμε όρους επανένωσης και συσπειρωμένοι να κουμαντάρουμε την Ιπακράτους, ώστε να κατακτήσουμε τον επιδιωκόμενο στόχο: " τη μεγάλη Νίκη" στις εκλογές της 6ης Μαϊου 2012. Ώστε στη παρτίδα «ταύλι» που παίζεται στο καφενείο «Κάλπες» δεν θα έχουμε σφαχτεί και ούτε μαχαιρωθεί μεταξύ «πλακωτού» και «φεύγα». Άλλως τε η κορυφή του Λυκαβητού είναι από την Ιπποκράτους μόνο δύο λεπτά δρόμος. Όποιος μπορεί να συμμετάσχει, αλλά αυτοεξαιρείται χωρίς λόγου υγείας, χάνει μιά από τις πιό συναρπαστικές και σημαντικότερες δυνατότητες της ανθρώπινης ύπαρξης: να ζήσει την ευθήνη.

Το εάν θα κληροδοτήσουμε στα παιδιά και στα εγγόνια αυτής της χώρας περιουσία ή αγαθά, δεν το γνωρίζουμε. Αυτό όμως που έχουμε ζήσει και έχουμε αποδείξει είναι η δυνατότητα να επιλέξουμε το θάρρος και να μην ακολουθήσουμε τον φόβο του παρόντως μικρού και φοβικού ΠΑΣΟΚ. Το προσκλητήριο σε όλους τους συντρόφους είναι: «όχι εκλογές της πλάκας». Αλλά προσπάθεια ενότητας και μιάς νέας προοδευτικής πολιτικής για ανασυγκρότηση της δημοκρατικής μας παράταξης, ώστε να δώσει σοβαρή εκλογική μάχη για να κερδίσει όπως έκανε την τελευταία φορά το 2000. Που ήταν τότε το μεγαλύτερο Σοσιαλιστικό Κόμμα της Ευρώπης. Και πάνω απ' όλα ήτο κόμμα εξουσίας. Είτε έχανε, είτε κέρδιζε στις εκλογές, το ψήφιζαν τουλάχιστον οι τέσσερις στους δέκα ψηφοφόρους, δηλαδή το 40%.  Και έτσι υπήρξε ένα βασικό σημείο σταθερότητας της δημοκρατίας μας. Πάντως το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ! Και με καινούργιο αρχηγό! Ενωμένο δεν ξέρω. Δυνατό επίσης δεν μπορώ να προβλέψω. Αλλά ότι θα είναι εδώ, θα είναι. Όσο κι αν προσπαθούν μερικοί να το κάνουν σκορποχώρι, με το να καταψηφίζουν την απελευθέρωση του ωραρίου των φαρμακείων, ενώ οι ίδιοι υπερψήφιζαν το προηγούμενο χρονικό διάστημα μέτρα περικοπής μισθών και συντάξεων εις το όνομα της εθνικής σωτηρίας.

Δεν πρέπει λοιπόν εμείς, το 40% των ψηφοφόρων, να επιτρέψουμε να γίνει η Πατρίδα μας «Σουδάν του Βορρά», αφήνοντάς την στο Αναμορφωτήριο του ΔΝΤ με διαλυμένες τις βασικές συντεταγμένες της κοινωνίας της. Βλέπουμε και καταλαβαίνουμε ότι «ο άνθρωπος δεν ζει μόνο με ΑΕΠ» και με ελεημοσύνες της Τρόϊκας και της Εκκλησίας. Γιαυτό πρέπει να αντιδράσουμε, σε αυτούς που συμπεριφέρονται ως σουδανοί φύλαρχοι, εμείς  το μεγάλο ποσοστό του ελληνικού πληθυσμού που διακατέχεται από το φρόνημα του σοσιαλισμού. Και συνεχίζουμε να έχουμε την ίδια παραταξιακή συνείδηση που μας οδηγεί ως τώρα στη κάλπη του ΠΑΣΟΚ. Αφού ουδέποτε απορρίψαμε τον ιδεολογικό και πολιτικό χώρο του ΠΑΣΟΚ. Απλώς αισθανόμαστε ότι δεν εκπροσωπούμαστε από την παπανδρεαϊκή ηγεσία του ΠΑΣΟΚ ως κληρονομικό δικαίωμα. Αλλά δεν εξαφανιζόμασται ως συλλογική οντότητα. Το όραμά μας είναι να καταργηθεί η οικογενειοκρατία που παραμένει εσωκομματική αξία του ΠΑΣΟΚ. Ώστε να αλλοτριώσουμε το ψέμα ώσπου να πεθάνει.

Ασπάζοντας του Κaζατζάκη την ιδέα: «ν' αγαπάς την ευθύνη. Νά λές: Εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δεν σωθεί, εγώ φταίω». Όλοι λοιπόν, οι σύντροφοι στις Κάλπες στις 6 Μαϊου. Για να πάψει πια να είναι το ΠΑΣΟΚ «ο αμνός ο αίρων τις αμαρτίες δεκαετιών», και η βουλή τσίρκο 300 σαρκοφάγων θηρίων. Έτσι για την Ελλάδα ρε γαμούτω.               Ευχαριστώ.    Καρβας.